Never be alone (OrnTarwaan)
ผู้เข้าชมรวม
523
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
523
หมวด : แฟนฟิคไทย
อัปเดตล่าสุด : 13 ก.ค. 60 / 15:59 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
่ววันหยุสุสัปาห์พ่ว้วยวันหยุเยอีหนึ่วัน ทำให้อาทิย์นี้นัศึษาส่วนให่วาแผนลับไปพัผ่อนที่บ้าน าหวาน เนย น้ำหนึ่และอร็เ่นัน
“อร ถ้าแไม่อยาลับ ็ไม่้อลับ็ไ้นะ ันับน้ำหนึ่ะอยู่เป็นเพื่อนแเอ หรือแะไปบ้านัน็ไ้นะ” เนยบอับเพื่อน้วยวามเป็นห่ว
“ไม่เป็นไร แไม่ไ้ลับบ้านมานานแล้วนิ แล้วัน็้อลับไปทำวามสะอาบ้านอยู่แล้ว” อรปิเสธเมื่อเนยอาสาะอยู่เป็นเพื่อน
“ั้นถ้ามีอะไร็โทรมาไ้ลอนะ ันหรือน้ำหนึ่็ไ้”
“ไม่มีอะไรหรอ นั่นมันบ้านันนะ”
“โอเๆ”
าหวานเินเ้ามาหาพวอรที่ยืนรออยู่ที่หน้าหอ
“มีอะไรันเหรอ”
“เปล่าๆไม่มีอะไร”
“แล้วเมื่อีุ้ยอะไรันอ่ะ” าหวานเห็นอรส่สายาให้เนยับน้ำหนึ่เหมือนพยายามปิบัอะไรบาอย่าอยู่
“็แ่อนเที่ยนี้ะไปินอะไรันี
หวานอยาินอะไรล่ะ” อรพยายามเปลี่ยนเรื่อาหวานรู้ี
“อืม น่าสสัยนะ อย่าให้หวานรู้แล้วัน”
เมื่ออรไม่พู็ไม่เป็นไรหวานอเ็บเรื่อนี้ไว้ในใ่อน็แล้วัน
“ไม่มีอะไรหรอ ไปันเถอะๆ”
หลัผ่านวันหยุวันแราหวานใ้เวลาับรอบรัวอย่าเ็มที่ พ่อับแม่พาเธอไปทาน้าวนอบ้าน เป็นมื้อที่ทั้สนุทั้อร่อยเมื่อทุน่าแร์เรื่อราวอัวเอออมาให้ันฟัหลัาไม่ไ้อยู่พร้อมหน้าันมานาน ไ้นั่เล่นรับลมเย็นริมแม่น้ำ อาหารทะเลสๆ ินบรรยาาศมพระอาทิย์เย็น
เมื่อมื้อ่ำบล เนย็โทรมาหาาหวานบอว่าลืมสายาร์โทรศัพท์ไว้ที่าหวาน าหวานไป้นระเป๋า็เอสายาร์โทรศัพท์อเนย็ะว่าะเอาไปืนหลัาพ้นวันหยุไปแล้ว แ่เมื่อาหวานนึถึเรื่อที่อรับเนยและน้ำหนึุ่ยันมัน็ยั้าาิอยู่ในใเลยลอถามเนยออไป
“เนย เมื่ออนลาวันุยอะไรันเหรอ เล่าให้หวานฟัไ้ไหม”
“เอ่อ…็ไ้นะ ถ้าอรไม่เล่าเนยเล่าเอ”
“พวเราแ่เป็นห่วอร ถ้าอนนี้อรลับบ้านไป็้ออยู่นเียว ุพ่อ็ยุ่อยู่ับารทำาน นานๆถึะลับบ้านที พวเรา็เลยะอยู่เป็นเพื่อนแ่อรยืนยันว่าะลับบ้านพวเรา็เลย….”
“ทำไมอรไม่เยพูให้หวานฟัเลย”
“อนแรพวเรา็ไม่รู้เหมือนัน อนนั้นเนยับน้ำหนึ่ื้อเ้แอบไปเอร์ไพร์สวันเิอรที่บ้าน็เลยรู้”
“เนย อบในะที่บอ ่อานี้เี๋ยวหวานัารเอ”
“อร อนนี้อรทำอะไรอยู่อ่ะ”
“อรัผ้าอยู่ หวานมีอะไรเหรอ”
“อรมาเปิประูให้หวานไ้ไหม”
“หวานมาไ้ไ” อรแปลใเพราะไม่ิว่าาหวานะมาหาันถึบ้าน
ถึะะิๆอยู่แล้วเพราะเนยโทรมาถามว่าอนนี้อยู่ที่ไหน
“หวานมาหาอรไ”
“ืนนี้หวานะมานอนับอร”
“หวานไม่้อทำแบบนี้็ไ้ อรอยู่นเียวแบบนี้มาั้นานแล้ว ินแล้วล่ะ”
“็อนนี้อรมีหวานแล้วนิ อร็ไม่้อเหาแล้วไ”
อรโผเ้าไปอาหวาน อแน่นๆึมับวามอบอุ่นอนัวเล็ รู้สึอบุที่ทำให้เธอไม่้ออยู่นเียวอี่อไป
าหวาน่วยอรทำวามสะอาบ้านและไ้พบับเนโะเ้าแมวอ้วนที่พอะเ้าไปเล่น้วยลับเมินและเินหนีไปื้อๆ พอเ้าี้มาๆ็โวยวาย ส่วนโยิแม้ะเอันรั้แร็เ้ามาลอเลียแล้ว
เาว่าสัว์เลี้ยมัะเหมือนเ้าอ
าหวานสัมผัสไ้ถึเรื่อนั้น
บาทีอร็เหมือนไม่อบให้ใรมา้าว่ายเรื่ออัวเอมาเินไปเหมือนเนโะแ่็อยาให้นที่ัวเอรัเอาใใสู่แลเหมือนับโยิ
อนเย็นอรโว์ฝีมือทำอาหารให้าหวานินและบอให้าหวานเ้าไปอาบน้ำ่อน ส่วนัวเอ็ออไปปิประูบ้านให้เรียบร้อย หลัาฟ้ามืในหมู่บ้าน็เริ่มมืมินยาแ่ารมอเห็น เมื่อัารทุอย่าเรียบร้อย อรึเินลับเ้าไปในห้อ เอาหวานนุ่ผ้าเ็ัวำลั้นหาอะไรในระเป๋าเป้อัวเอ
“หวานหาอะไรอยู่เหรอ”
“หวานิว่าัวเอลืมเอาุนอนมา”
“ไม่เป็นไรยืมออร่อน็ไ้”
อรเินไปเปิู้เสื้อผ้า เลือหยิบุนอนมาวาไว้ให้าหวาน
แล้วออไปรอ้านอให้าหวานแ่ัวให้เสร็
แ่็ไม่วายแอบมอเรือนร่าที่บอบบานั้นอย่าเสียาย
“ออไปไ้แล้ว” าหวานออปาไล่อร
“โธ่” อรบ่นเสียาย
เมื่อาหวานแ่ัวเสร็็ออไปเรียอรให้มาอาบน้ำ
“แล้วทำไมุนอนอหวานมันทั้บาทั้สั้นแบบนี้ล่ะ”
“ทำไมเหรอ เหมาะับหวานออนิ”
“็มัน…” าหวานไม่ล้าพูออไปว่าัวเออายที่ถูอร้อมอ
“่าเถอะ” าหวานไม่อยาพูให้อรหาเรื่อมาแวไ้อีึับทไปื้อๆ แ่็แอบสสัยเรื่อุนอนอยู่ี ‘นี่อรใส่แบบนี้ลอเลยเหรอ’ นึในใแล้ว็อิาที่เนยไ้เห็นอรใสุ่แบบนี้ทุวัน
“แล้วทำไมอรถึใส่มิิแบบนั้นล่ะ”
เมื่อาหวานมอูุนอนออรที่สวมเสื้อแนยาวและาเายาวแล้ว็โวยวายึ้นมา
“็มันหนาวนิ” อรอบทันวัน
“ั้นหวานะไปเปลี่ยนบ้า” าหวาน้าวเท้ารไปยัู้เสื้อผ้า
“ไม่ไ้” แ่ถูอรเ้าไปอแล้วันาหวานให้ห่าาู้เสื้อผ้า
“ถ้าาหวานหนาว็มาออรไะไ้อุ่น อรัวอุ่นะาย” อรพูแล้วยิ้มอย่ามีเล่ห์นัย
“นี้โ ถ้าหวานไม่ลืมเอาุนอนมานะ
อรไม่มีทาไ้ทำแบบนี้หรอ” าหวานพูอย่าอนๆ
“ถึหวานะมีุนอนแ่ยัไืนนี้อร็ะนอนอหวานทั้ืนอยู่แล้ว”
อรอาหวานแล้วพาันไปที่เียนอน
ืนนี้อุัวนอนับนัวเล็ให้ื่นใหน่อยนะ
วันที่สามอวันหยุสุสัปาห์
าหวานบอให้อรไปนอนบ้านาหวานแล้วอนเ้า่อยใหุ้พ่อไปส่ที่มหาวิทยาลัย ปิอร็เยมาเล่นที่บ้านาหวานบ้าเป็นบารั้แล้ว็ลับ แ่ราวนี้ไ้มานอน้า อรมอห้ออาหวานแล้ว็รู้สึแปลไป เียที่เยนั่เล่น็สัมผัสไ้ถึลิ่นอาหวานอยู่รอบัวไปหม เป็นวามรู้สึที่ไม่สามารถรับรู้ไ้เมื่ออนอยู่ที่หอ(เพราะมีลิ่นเนยิมา้วย)
อรที่เพลิเพลินับารสำรวห้ออาหวานนไม่ไ้ยินเสียเาะประูที่ลายเป็นเสียระแทประูไปแล้ว
“อร เปิประูให้ที” าหวานพูบออรเพราะัวเอำลัยุ่อยู่ับารัอ
“ไ้ๆ” อรเินไปเปิประู็พบับอผ้าห่มและที่นอนที่น้อสาวอาหวานยมาให้ อรรับ้วยท่าทีสสัย
“พี่หวาน น้อเอามาให้ล่ะนะ พี่อรามสบายนะะ” พูบเธอ็เินออไป
“อบใ” าหวานพูพลาพยัหน้าให้น้อสาวนเล็
เมื่ออรปิประู็เ้าใไ้ทันที หมายวามว่า ‘หวานะให้อรนอนที่พื้นเหรอ อร้อนอนพื้นริๆเหรอ’
าหวานรู้สึไ้ว่าอรำลัิแบบนั้น เมื่อวาที่นอนลและเินมานั่้าๆ้อมอาแป๋วเรียร้อวามสนใอยู่รหน้า
“มันปวหลันะหวาน อรอไปนอนที่เียไ้เปล่า”
“ไม่ไ้ หวานไม่ไว้ใอร ที่บ้านมีนอยู่เยอะแยะ”
“อร็ไม่ไ้ะทำอะไรเลย แ่ะนอนอหวานเยๆ”
“ไม่็ือไม่” าหวานรู้ึ้ทีเียวเมื่อเมื่อืนที่อยู่ับอรสอนว่าอระไม่หยุแ่นอนอแน่นอน
อรไม่สามารถทัทวอะไราาหวานไ้อี ไ้แ่ปูที่นอนและลไปนอนที่พื้น แ่็เฝ้าอ้อนาหวานที่นอนอยู่บนเียลอ
“าหวาน หวาน หวาน”
“อรไ้เวลานอนแล้วนะ พรุ่นี้ื่นเ้าๆ้วยนะ แล้วห้ามปีนึ้นมา้วย”
อรยัไม่หยุส่สายาเว้าวอน าหวานถอนหายใับท่าทีอ้อนๆออรแ่็หัห้ามใแล้วลุึ้นมาแล้วพูว่า
“ปิไฟแล้วนะ” าหวานพูแล้ว็เินไปปิไฟห้อนอน
ปิไฟ็แล้ว อร็ไม่ยอมนอน วนาหวานุยไม่หยุ นาหวานทนไม่ไหวเผลอหลับไปในที่สุ เมื่ออรรับรู้ารไร้ปิิริยาโ้อบอาหวานึลุึ้นไปู
าหวานหลับไปแล้ว อรึโน้มัวไปูบหน้าผาเบาๆเพื่อไม่ให้เ้าัวื่น
*Good Night*
ื่นเ้ามาาหวานเห็นว่าอรยัหลับอยู่็เลยนึอยาแล้ที่เมื่อืนไม่ยอมนอนสัที็เลยระโไปทับัวอรที่หลับอยู่ อรร้อออมา้วยวามเ็บปว
“โอ๊ย เ็บนะ” อรที่ลุมโปอยู่ึผ้าห่มออและเริ่มโวยวาย
“อะไรเนี้ย าหวาน” เมื่ออรส่สายาุไปให้าหวานแ่าหวานลับพยายามลั้นำที่แล้อรไ้สำเร็ อรึโรธไม่ล
“็แ่แล้นิเียวเอ” าหวานพูแล้วส่สายาเิอโทษ
เมื่ออรไ้ยินแบบนั้น็เลยแล้ทำเป็นเ็บึ้นมา
“โอ๊ยๆ ปวเอวอ่ะ อูย เ็บๆ” อรแล้ร้อโอโอยแสวามเ็บ าหวานไ้ยิน็แอบรู้สึผิึ้นมาและัวลว่าอระเ็บริๆ
“เ็บมาไหม เ็บรไหน” าหวานพยายามับัวอรสำรวว่าอรเ็บรไหน ไ้ทีอร็เลยอาหวานไว้ าหวานรู้ไ้ทันทีว่าอรแล้ึพยายามิ้นให้หลุาอ้อมอ
“อรยัอนอยู่นะ เมื่อืน็ให้อรนอนที่พื้น ราวนี้็มาแล้ันแ่เ้าอี ะไม่้อหน่อยเหรอ”
“ไม่อ่ะ”
“ไม่ริอ่ะ” เมื่อเ้าี้มาๆาหวาน็ยัอบว่าไม่ อรึน้อยใึ้นมาริๆ ึเริ่มลายอ าหวานเห็นสีหน้าอรไม่ีและเริ่มรู้ัวว่าแล้อรมาไป็เลยหันไปุ๊บที่ริมฝีปาออร
“หวานล้อเล่นๆ” าหวานูบ้ำๆที่ริมฝีปาเป็นารย้ำว่าล้อเล่น
“หวานล้อเล่นน้า ไม่โรธันนะ” าหวานยมือึ้นมาประอหน้าอรแล้วูบอีรั้ อรเผลอยิ้มับวามน่ารัอาหวานและลืมเรื่อโรธนหมสิ้น
“วันนี้้อลับไปเรียนแล้วนะ ไปอาบน้ำันเถอะ”
“หวานอาบ้วยันไหม”
‘ไอ้บ้า’ าหวานหน้าแและพูใส่อรโยที่ไม่ออเสีย
ผลงานอื่นๆ ของ eugeneyoojin ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ eugeneyoojin
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น