นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
คืนสุดท้าย....
ท่ามกลางท้องฟ้าอันแสนมืดมิดในยามค่ำคืนนี้ มีเพียงแสงดาวทีส่องประกายระยิบระยับบนผืนฟ้า... "นอนไม่หลับอีกเหรอคะ?" เสียงของเธอดังแว่วมา ร่างของหญิงสาวที่ผมคุ้นเคยปรากฏขึ้นมาจากความมืด...
ผู้เข้าชมรวม
175
ผู้เข้าชมเดือนนี้
4
ผู้เข้าชมรวม
175
หมวด : รักดราม่า
อัปเดตล่าสุด : 10 มิ.ย. 50 / 12:24 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ท่ามลาท้อฟ้าอันแสนมืมิในยาม่ำืน มีเพียแสาวทีส่อประายระยิบระยับบนผืนฟ้า และแสริบหรี่าโมไฟที่ำเนิแสสว่าอันอ่อนแรเนื่อาารใ้านมาเป็นเวลานานปี
ลมเย็นๆพัมาระทบใบหน้าอผมอย่าแผ่วเบา ิ่ไม้พริ้วไหวไปามลมเป็นัหวะ้าๆ เิเป็นเสียเสียสีอใบไม้ที่ระทบันเป็นท่วทำนอท่ามลาวามเียบสบ
ผมออมาเินสูอาาศภายในสวนเนื่อานอนไม่หลับ อาาศยาม่ำืนนี้่าบริสุทธิ์ไม่แพ้อาาศในยามเ้าเลยริๆ...
แสไฟอรถที่ับผ่านถนนไปเป็นระยะๆที่ผ่านเามือ้นไม้ในสวนทำให้เห็นเป็นวไฟระพริบเลื่อนผ่านหน้าผมไปอย่า้าๆ ลิ่นออรารีลอยลมมาาๆ บรรยาาศเหาๆแบบนี้่าสวยาม แ่ในใลึๆลับมีวามเศร้าที่ฝัลึอยู่ยัไม่ละลายหายไปสัที เป็นวามรู้สึที่แฝอยู่ภายในที่รอเวลาอีนานแสนนานที่ะมาเยียวยา่วยให้มันหายีึ้น...
"นอนไม่หลับอีเหรอะ?" เสียอเธอัแว่วมา
ร่าอหิสาวที่ผมุ้นเยปราึ้นมาาวามมื ผมมอเห็นเธอไ้ัเนึ้นะที่เธอ้าวเ้ามาใล้ๆัวผม
แสสลัวาโมไฟัวเิมายให้เห็นใบหน้าเรียวามอเธอ าลมโเป็นประายพร้อมับรอยยิ้มอันแสนอ่อนหวาน่าทำให้ผมมีวามสุยิ่นั วามเศร้าที่เาะินหัวใมลายหายไปอย่าั่วราวในับพลันเมื่อเห็นหน้าเธอ
"รับ" ผมอบ
พลามอเธอที่ำลัเลื่อนร่าอันบอบบาภายใุ้สีฟ้าอ่อน ระโปรยาวเลยหัวเ่าพริ้วไหวไปามารยับอเรียวาที่้าวเ้ามาอยู่ใล้ๆัวผม ผมยาวๆที่ปล่อยเลียบ่าอเธอพริ้วไหวไปามลม
เธอหยุที่หน้าผมแล้วหันไปทารั้วบ้านที่ผมำลัมอแสไฟอรถยน์อยู่เมื่อั่วรู่ที่ผ่านมา ปอยผมอเธอเลื่อนามแรลมมาปรลบนแ้มาวผ่อ แล้วนิ้วอันเรียวาม็่อยๆเาะเี่ยวเพื่อปัป้อมันออไป
"ูอะไรอยู่เหรอ?" เธอถาม
สายายัับ้อไปทิศทาเิม แ่สายาอผมลับเปลี่ยนารั้วบ้าน มาับ้อที่เธอนับแ่ที่เธอ้าวเ้ามา...
"็...มอูถนนเรื่อยเปื่อยน่ะ" ผมอบ
แล้ว่อยๆละสายาาใบหน้าอันอ่อนเยาว์อเธอลับไปที่เิม...
เรา้อมอออไปนอหน้า่า มีำนับล้านที่่อเิอยู่ในหัวอผมที่อยาะเอื้อนเอ่ยออมาให้เธอฟัในอนนี้ แ่ผมยัไม่สามารถถ่ายทอมันออมาไ้ วามเียบแบบเิมึลับเ้ามาอีรั้ ลิ่นน้ำหอมาๆาัวเธอลอยมาสัมผัสมูอผม ลิ่นอมันหอมหวลยิ่ว่าอไม้อไหนๆในสวนอผมะอี...
อนนี้ผมอยาะหยุเวลาไ้ ะไ้ยืนอยู่เีย้าเธออย่านี้ลอไป...
................................................
วั...
ผมเอเธอเมื่อ4ปี่อน...
ผมเป็น่าภาพที่สูิโอแห่หนึ่ ส่วนเธอมาถ่ายภาพ เพื่อเอาไปสมัราน ผมประทับใเธอั้แ่แรเห็น เพราะท่าทาที่เรียบร้อยและี้อาย ่าาผู้หิที่ผมพบเอบ่อยๆในทุวันนี้ แ่ผม็ไม่ไ้มีโอาสที่ะพูุยับเธอมานั ไ้แ่เ็บวามประทับใเอาไว้ภายใน
นวันหนึ่ผมไ้พบเธออีรั้ ที่ร้านอฟฟี่อปร้านประำอเธอ หลัานั้นมัน็ลายเป็นอฟฟี่อปร้านประำอผมไป้วย ถึแม้ะอยู่ห่าาที่ทำานอผมแทบนละฝั่เมือ แ่ผม็ไม่ย่อท้อหมายที่ะทำวามรู้ัับเธอให้ไ้ แล้ววันหนึ่เรา็ไ้พูุยัน สนิทัน วามประทับใแปรเปลี่ยนมาเป็นวามรัอนไหน...ผมำไม่ไ้แล้ว...
................................................
"ืนนี้เียบันะ" เสียอเธอัึ้นมาทำลายวามเียบัน
"รับ" ผมอบแล้วหันไปหาเธอ
"เ้าหมูอ้วนนอนไวันะวันนี้" เธอล่าวถึเ้าสุนััวโปรอเรา ที่ผมให้เธอในวันวันรบรอบที่เราพบัน
"วันนี้มันะหมแรน่ะ ผมพามันไปัวัีน มัน็เลยสู้ับหมอนหมแร ร้ายไม่เบาเลยนะเ้าหมูอ้วนเนี่ย.."
"ลัวเ็มเหมือนเ้านายมันล่ะมั้" เธอหัวเราะเื้อยแ้ว ท่าทาแบบนี้ทำให้ผมเผลอยิ้มออมาโยไม่รู้ัวเมื่อไ้มอเธอ
................................................
นี่็4ปีมาแล้วสินะ ที่เราพบัน เ้าหมูอ้วนมาอยู่ับเราไ้ปีว่าๆแล้ว อนนี้พ่อแม่อเรา็รู้ัันและยอมรับในัวเราทั้2น ผมัสินใที่ะอเธอแ่าน แ่แล้ว็้อมารู้วามริที่น่าเศร้าว่า เธอำเป็นที่ะ้อาผมไปะ่อน...
................................................
"่วนี้านเป็นยัไบ้าะ?" เธอเอ่ยถามึ้นมา
"็เรื่อยๆน่ะรับ..."
"เวลาวัไม่อยู่แล้ว ูแลัวเอให้ีๆนะะ ุน่ะอบทำานหนันไม่ไ้ิน้าวอยู่เรื่อย ระวัโรระเพาะะำเริบนะ "
"ถ้าไม่มีวัแล้ว ใระทำับ้าวให้ผมินล่ะรับ?"
"ุ็ทำเอ็ไ้หนิ ุยัเยทำให้วัินั้หลายรั้ แล้วถ้าไม่ว่า็ร้านป้าแหน้าปาอยไ ร้านแปิึ้วยนะ...หรือไม่ ็หาผู้หิีๆสันมาอยู่ที่นี่แทนวั็ไ้" เธอล่าวยิ้มๆ
"วั็รู้ ว่าไม่มีใรมาแทนที่วัไ้หรอ..." ผมหน้านิ่ว เธอยัยิ้มเศร้าๆอยู่เหมือนเิม
"วั..."
"ผมเยบอวัรึยันะ...ว่าผมรัวัมานาไหน..."
"ไม่ำเป็นหรอ่ะ...สิ่ทีุ่ทำนานี้ ็ทำให้วัรู้แล้วว่า ุรัวันาไหน.."
"แล้วุยัะทิ้ผมไปไ้ลอ..." ผมล่าวอย่าล้ำลืน วามเศร้าลับเ้ามาเยือนโยับพลัน เศร้าอย่าับใ...
"อย่าไปไ้มั๊ย..." ผมยัอ้อนวอน ทั้ๆที่รู้ว่าวามริมันเป็นไปไม่ไ้ เธอไ้แ่ยิ้มเศร้าๆแล้วเบี่ยสายาไปทาอื่น
"ถ้าไม่มีุ ผมะอยู่ยัไ?"
"อยู่ไ้สิะ...อยู่เพื่อวัไ"
"...." ผมไ้แ่นิ่เียบ
น้ำามันำลัล้นเอ่อ ปริ่มๆที่อบา อนนี้นที่ผมรัที่สุ นที่ผมั้ใว่าะอยู่้วยลอีวิ ะูแลันและันยามแ่เ่า ร่วม่อเิมวามฝันและแบ่ปันวามสุแ่ัน ำลัะาผมไป...
"ถ้าุรัวัริ อยู่่อไปเพื่อวันะะ..." เธอยื่นมือมาับมืออผม ผมบีบมือเรียวเล็นั้นอย่าแผ่วเบา สัมผัสเธอเหมือนับลมเย็นที่พัมา
"ผมทำไม่ไ้หรอวั... ผมทำใไม่ไ้..." ผมล่าว้ำไปมา ไม่อยาะรับรู้อะไรอีแล้ว
"สัาับวันะะ...ว่าุะเ้มแ็ แม้ไม่มีวั..." เธอเ้ามาโอบอผมไว้
"เพราะถ้าุเป็นวั...ุ้อารให้วัเป็นแบบนี้เหมือนันใ่มั๊ยะ?"
อนนี้ผมสับสนไปหม ว่าผมะทำไ้อย่าไร...รู้แ่ว่าอยาะลืมาึ้นมา แล้วพบว่านี่เป็นเพียฝันไป...
"แล้ววัเยบอุรึยัะ ว่า...วัรัุนาไหน..."
"วัรัุที่สุ"
เธอยิ้มมาอย่าอ่อนโยน ร่าอเธอ่อยๆาหาย
ปล่อยให้ผมยืนโเี่ยวท่ามลาวามเียบสั และเสียใบไม้ระทบันเบาๆ น้ำาอุ่นๆรินไหลออมาามร่อแ้ม...
...วันนี้ แม่อเธอโทรมาบอว่า ัสินใที่ะปลสายออิเนอเธอ เนื่อาบาแผลาอุบัิเหุที่เธอไ้รับเมื่อ2สัปาห์่อนนั้นเินะเยียวยา... ารอยู่่อไป็ไม่มีอะไรีึ้น นอาวามทรมานที่เธอไ้รับ ารัสินใที่ะปล่อยเธอไปเป็นทาออที่ีที่สุ...ถึแม้ะไม่มีใรสามารถทำใยอมรับไ้
และในอนนี้เธอ็ไ้าผมไป...ลอาล...
ผลงานอื่นๆ ของ melody_killer28 ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ melody_killer28
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น