พยศรักเมธาวี

       “ขอเมนูด้วยค่ะ” เมธาวีตัดบทโดยการหันไปบอกพนักงาน แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องโดยการยกแก้วน้ำขึ้นจิบกลบเกลื่อนการเสียมารยาทเมื่อสักครู่

            อาหารมื้อนี้รสชาติเฝื่อนคอจนไม่อยากตักอะไรเข้าปากแม้เพียงนิด เธอไม่เคยต้องฝืนทนอะไรมากขนาดนี้มาก่อนในชีวิต 

            ‘เกลียดจริง ๆ กับสายตาของเขา’

            เมธาวีใบหน้าร้อนผ่าวกับสายตาของพรรษาที่ใช้มองเธอแทบตลอดเวลา เขาทำตัวเป็นสุภาพบุรุษคอยตักอาหารให้ ดูห่วงหาอาทรจนพ่อของเธอเริ่มจับคู่ให้ 

            “คู่นี้เหมาะกันดีนะว่าไหมบุริม”

            “ลองถามลูกสาวนายก่อนดีไหมว่ายังนิยมวิธีคลุมถุงชนอยู่รึเปล่า”

            เมธาวีทำส้อมหล่นจากมือทันที เธอเกลียดขี้หน้าเขาจะตาย แค่ต้องมานั่งทนมีมารยาทก็เกินจะทำใจรับได้ ถ้าให้แต่งงานกับเขาเธอคงกลั้นใจตายไปเลย

            บุริมหัวเราะชอบใจกับใบหน้าตื่น ๆ ของเมธาวีที่น้อยครั้งจะได้เห็นหญิงสาวขาดความมั่นใจ

            “หนูเมไม่ต้องไปฟังพ่อหนูมากนักหรอก นี่มันหมดยุคสมัยคลุมถุงชนไปแล้ว”

            “เมก็ว่างั้นแหละค่ะ” เมธาวีฉีกยิ้มหวาน

            “ขอตัวไปห้องน้ำนะคะ” เธอลุกขึ้นทันทีโดยไม่รอคำอนุญาตจากใคร

            พรรษารวบช้อนวางแล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

            “งานหนักหน่อยนะพรรษ ปราบพยศยายเม” ธารดาเปรยขึ้น สายตามองไปยังชายหนุ่ม

            “ผมเต็มใจครับ”

            “เปลี่ยนใจเถอะนะลุงว่า นี่ก็หลายปีเต็มทนอย่าเอาชีวิตมาฝากไว้กับเด็กไม่รู้จักโตอย่างยายเมเลย”

            “ผมรอได้ไม่ว่าจะนานขนาดไหน”

………………………………………………………….

ฝากติดตามเอสเปรสโซ่ด้วยค่ะ

แวะทักกันได้นะคะ >>> Twitter

เอสลงให้อ่านฟรีจนจบเหมือนเดิมค่ะ