Home เบเกอรี่ที่รัก

ข้อมูลเบื้องต้น

จะทำอย่างไรเมื่อเพิ่งรู้ตัวว่าเธอคือคนที่ใช่

และเธอกำลังจะจากไป


#เป็นฟิคเรื่องแรกของไรต์~>< แต่งแบบงงๆตามอารมณ์
#ชื่นชมติตำหนิได้เลยนะคะ ฝากด้วยนะคะ ขอบคุณค่า~~~~

เนื้อเรื่อง

Short Fiction : Home เบเกอรี่ที่รัก 

 

--–----------------------–----------------------–--------------------

 

10 ปีก่อน

วันเปิดเทอมวันสุดท้ายของสุดท้ายของโรงเรียนมัธยมต้นแห่งหนึ่งในต่างจังหวัด

และวันสุดท้ายของนักเรียนม.3 ที่จะได้อยู่รร.นี้ก่อนจะแยกย้ายกันไป

'ทีเจ' เด็กหนุ่มสุดฮอตลูกเจ้าของร้านเบเกอรี่ก็เป็นหนึ่งในนั้น

วันนี้ผมเอาซาลาเปาไส้ถ่วเหลืองมาให้รุ่นน้องคนนึง ผมไม่รู้ชื่อของน้องเค้าหรอก แห่ะๆ ไม่เคยถามน่ะ
เธอชอบกินมันมากๆเลย มาซื้อที่ร้านผมทุกวัน คิคิ เอ้อออ วันนี้ผมยังไม่เห็นเธอเลย

จนวินาทีสุดท้ายเธอก็ไม่มา....

 

--–----------------------–----------------------–--------------------

 

ปัจจุบัน

ณ ใจกลางเมือง

 

อ่าาาา ทำไมแดดมันร้อนแบบนี้นะ! 

อ๊ะ! เปิดเรื่องแล้วเหรอ ทำไมไรต์เตอร์ไม่บอกผมล่ะ (ไรต์:เอิ่มมมม - -)

สวัสดีครับ ผมชื่อทีเจ

อายุ24 ปี แก่ใช่ไหมล่ะ เฮ้อออออ ผมเรียนจบแล้วครับ

ตอนนี้ผมเปิดร้านเบเกอรี่อยู่ที่ใจย่านธุรกิจใกล้ๆกับมหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง

บ้านเกิดผมไม่ได้อยู่แถวนี้หรอกครับ

ถ้าถามว่าธุรกิจไปดีไหมเหรอ ก็ดีมากครับ มีทั้งนักศึกษาและพนักงานออฟฟิศมาอุดหนุน ^[+++]^

นั่นแหละคือเหตุผลที่ผมมาเปิดร้านแถวๆนี้ ^_____^ 

ผมคิดมันออกมาจากสมองอันชาญฉลาดของผมเลยนะคึคึคึ

ตอนนี้ผมกำลังจะข้ามถนนกลับร้าน ผมออกมาซื้อของน่ะครับ 

 

อ่าาาสัญญาณไฟสีเขียวแสดงขึ้นเพื่อให้คนข้ามแล้วครับ

 

"ขอโทษนะคะๆๆๆ หลีกทางหน่อยค่ะๆๆๆ" 

เสียงของหญิงสาวที่กำลังหอบกองแฟ้มงานอยู่อีกฝั่งถนนดังขึ้นเพื่อของทางผู้คนอย่างเร่งรีบ 

ดูเธอสิครับ เธอตัวนิดเดียว แต่เธอหอบกองกระดาษจนท่วมหัวฟูๆของเธอ ดูเผินๆเหมือนพนักงานทั่วไปนะ
แต่ดูรองเท้าผ้าใบของเธอสิไม่ได้เข้ากับชุดฟอร์มเล้ยยย ฮ่าๆๆๆๆ (ไรต์:มันน่าตลกเหรอจ๊ะหนูทีเจ--)
เอ๊ะ แล้วผมมายืนคิดวิจารณ์เธอทำไม รีบไปดีกว่า

 

และผมกับเธอกำลังเดินสวนกันไปด้วยดี ถ้าไม่ติดว่า.....ไหล่ของเราสัมผัสกับโดยบังเอิญ

 

แปล๊บ⚡

 

เห!? ไฟช็อต ไฟช็อตครับท่านผู้อ่าน

"ขอโทษนะคะ ขอโทษจริงๆนะคะ ขอโทษค่ะ" หญิงสาวตัวเล็กคนนั้นหันมาก้มหัวขอโทษขอโพยผมเป็นการใหญ่โดยไม่เงยหน้าขึ้นมาซักนิด

"ไม่เป็นไรครับ คุณรีบไปเถอะ ดูท่าทางจะรีบนะครับ" ผมพูดจบ เธอก็เงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมแล้วยิ้มอย่างสดใส ทำให้ผมมองหน้าเธอได้ชัดเจน
ตาโต จมูกเล็ก ปากหน่อย หัวฟูไปหน่อย แถมด้วยแว่นหนาเตอะที่เธอใส่ แต่นั่นก็ทำเอาหัวใจผมแทบหยุดเลยครับ

"ขอบคุณนะคะ" เธอพูดจบแล้วก็รีบเดินจากไปทันที เธอไปแล้ว....

 

อ๊ะ! เวิ่นนานละตรู รีบได้กว่า~~~ ฟิ้วววว

 

ตกกลางคืน

 

คอนโด XYZ

ตอนนี้ผมอยู่ที่คอนโดของผมใกล้ๆร้านครับ ผมไม่ค่อยได้กลับบ้านใหญ่เท่าไร เพราะพ่อกับแม่ท่านชอบเดินทางไปฮันนีมูนกันบ่อยๆ
ครั้งนี้ก็ไปอิตาลีโน่นครับ ชอบปล่อยให้ลูกอยู่กันเอง ส่วนน้องสาวของผม ชื่อจีจี้ รายนั้นไม่กลับบ้านหรอกครับ เธอพักอยู่ที่หอในมหาวิทยาลัยครับ

 

ผมเพิ่งกลับมาถึงหลังจากปิดร้านเสร็จและไปหาอะไรกินมา

ผมอาบน้ำเสร็จแล้ว ตอนนี้กำลังนอนเล่นอยู่บนเตียง ฮั่นแน่~~~ รีดเดอร์อยากเห็นแพ็คของผมใช่ไหมล่าาา~~

โนววววๆๆ ยังหร๊อกกกก ยังไม่ถึงเวลาคึคึคึ

อ๊ะ! โทรหาสุดที่รักดีกว่า~~

ที่รักของผมชื่อออมครับ เธอเรียนอยู่มหาลัยปีสอง ใกล้ๆกับร้านผมครับ คึคึคึ

 

"ออมมี่~~นอนหรือยังคร้าบบบ" ผมส่งไป

"...." เธอส่งกลับมาพร้อมกับจุด

"ออมมี่จ๋าาาา ตอนนี้พี่ไม่หิวเน้~~ อย่าเอาจุดให้พี่แดกสิคร้าบบบ~ จุ๊ฟฟฟ ^3^" ผมส่งไป
ผมกับออมเราคุยกันแบบนี้แหละครับ หวานแบบหยาบๆ ฮ่าๆๆ ดีตรงที่เธอไม่โกรธ คึคึ

"พี่ทีเจคะ...เราเลิกกันเถอะค่ะ!!!!" เธอตอบมา

"หยาาา~~น้องออมมี่อ่าาา โกรธอะไรเหรอครับ หืมมมมม อย่าเลิกเลยน้าาา อยากได้อะไรบอกพี่เลยเดี๋ยวพี่หามาให้"
ผมพยายามง้อเธอสุดฤทธิ์ จะให้ผมปล่อยเธอไปได้ไง ก็ผมรักเธอนี่นา~~ อิอิเขินนนน

"ก็ได้ค่ะ ออมไม่เลิกกับพี่ก็ได้ แต่พรุ่งนี้พี่ต้องมารับออมไปทานอาหารอิตาลี แล้วก็ซื้อกระเป๋าชาแนลคอลเล็คชั่นใหม่ล่าสุดให้ออมด้วย!" เธอตอบกลับมายาวเหยียด

"ได้ๆๆๆๆ เดี๋ยวพี่จัดให้คร้าบบบ ออมไปนอนได้แล้วน้าาา ตื่นมาจะได้สดชื่น รักน้าาาาเด็กน้อยหอยขม~~ ฝันดีครับ" ผมบอกลาเธอ 

ติ๊ด วางสายแล้วครับ

 

นอนดีกว่าาา จะได้ไปจู๋จี๋กับน้องออมสุดเอ๊กซ์ในฝันนน คึคึ

แกร๊ก *เสียงปิดโคมไฟ*

 

--–----------------------–----------------------–--------------------

 

เช้าวันใหม่ ยังคงเป็นเช้าที่เร่งรีบสำหรับคนเมือง และเธอ...

ฉันชื่อต่ายค่ะ เป็นชื่อของหญิงสาวตัวเล็กๆ น่ารัก ที่จากบ้านมาเพื่อทำงานในเมือง

ฉันทำงานอยู่ที่บริษัทสร้างการ์ตูนชื่อดังแห่งหนึ่งค่ะ เป็นออฟฟิศเล็กๆ แต่ฝีมือนี่ระดับเทพเลยนะ

ฉันน่ะอยากเป็นนักสร้างการ์ตูนผู้โด่งดัง

แต่ตำแหน่งฉันตอนนี้น่ะ มันไม่ได้เข้าขั้นนั้นเลย

ฉันน่ะเป็นแค่พนักงานการจัดการอุปกรณ์และเครื่องมือเครื่องใช้ หรือ..เด็กวิ่งซื้อของดีๆนี่เอง เฮ้อออ

ไม่เป็นไร ค่อยเป็นค่อยไปล่ะนะ

 

อ่าาาา..หิวจัง

"พี่ถังเล็กคะ ต่ายหิวมากเลยว่าจะลงไปหาซื้ออะไรกินที่ร้านเบเกอรี่ข้างนี้ พี่จะเอาอะไรไหมคะ?"

พี่ถังเล็กหัวหน้าแผนกฉันเอง ทั้งแผนกก็มีแค่ฉันกับพี่ถังเล็กเนี่ยแหละค่ะ -..-

"ออ พี่ไม่เอาอะไรมากหรอก ขอแค่กาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลหวานหน่อย(?) น้ำเปล่า1ขวด บลูเบอรี่ชีสเค้ก2ชิ้น 

แล้วก็ขนมปังแข็ง3ก้อนคร้าบ" เอิ่ม...พี่ถังคะ มัน...ไม่ม๊ากกกเลยค่ะ

-[]- <<<< หน้าฉัน

"ฮ่าๆๆๆ พี่ล้อเล่นๆ เอาแกฟา เอ้ย กาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลก็พอแล้วคร้าบบบ ^_^" พี่ถังเล็กบอกใหม่อีกที ฮู่วววว

 

'Home เบเกอรี่'

กริ๊ง~ ยินดีต้อนรับคร้าบ

เสียงกระดิ่งที่ประตูดังขึ้น แล้วตามด้วยเสียงต้อนรับของพนักงาน

ว้าว ร้านน่ารักจังเลย เป็นสีโทนพาสเทลสีชมพูอ่อนสลับฟ้าอ่อน 

หน้าต่างและประตูเป็นสีขาว มีต้นไม้เล็กๆตั้งอยู่ดูแล้วสบายตา

เฟอนิเจอร์สีเหลืองทั้งหมด มีมุมหนังสือเล็กๆที่มุมร้าน 

กลิ่นหอมอ่อนๆของกาแฟอบอวน ช่วยสร้างบรรยากาศแห่งความผ่อนคลายได้ดี

 

ตอนนี้ฉันกำลังยืนอยู่ที่หน้าตู้เค้กที่แสนน่ากินว้าวววว

"คุณผู้หญิงรับอะไรดีครับ?" ชายหนุ่มร่างสูงขาวถามฉัน

"อ่าาา ขอกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาล1ที่ นมสดอุ่น1ที่ แล้วก็เอ่อออที่นี่มีซาลาเบาไส้ถั่วเหลืองไหมอ่าคะ" 

"อ้อ มีครับๆๆมี จะรับด้วยไหมครับ"

"ว้าว ดีจัง งั้นซาลาเปาใส้ถั่วเหลือง1ก้อนค่ะ" ฉันตอบพร้อมกับยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ นานมาแล้วที่ไม่ได้กินมัน ดีจังน้าาา~~

"เชิญนั่งรอที่โต๊ะเลือกได้ตามสบายเลยนะครับ" เขาบอกฉัน

ฉันเลือกที่จะนั่งริมหน้าต่างค่ะ มีต้นใบโฮย่าวางอยู่สองกระถาง ใบรูปหัวใจของมันดูแล้วน่ารักมากๆเลย คิคิ

ฉันว่าผู้ชายคนนั้นเขาน่าคุ้นๆนะเหมือนเคยเจอกันที่ไหนน้า~~~

ดูเป็นผู้ชายร่างสูง ผิวเนียนขาว ใบหน้าไร้ริ้วรอยจมูกโด่ง ตาไม่โตมากเหมือนคนไทยผสมจีนหน่อยๆ

ใส่แว่นกรอบสีฟ้าบ่งบอกถึงนิสัยว่าเป็นคนร่างเริงและใจดี คิคิ น้องต่ายชอบบบ(ไรต์:ชีมาแรงค่ะ --')

เขาต้องเป็นเจ้าของร้านแน่ๆเลย ดูจากการสั่งงานลูกน้อง แล้วลูกน้องจะเคารพรักเขามากๆด้วย

อืมมมม พนักงานทำงานผิดพลาดเขาก็ไม่ว่า..ใจดีจัง~~*เพ้อ*

"ได้แล้วครับคุณผู้หญิง" เสียงหนึ่งดังขึ้น ดึงให้สติฉันกลับมา เอ๋นี่ฉันเพ้ออะไรไปนานแล้ว

"ขอบคุณค่ะ" ฉันตอบพร้อมยิ้มให้เขา แล้วเขาก็ยิ้มตอบ.. เขินจัง คนบ้าอะไรยิ้มทีใจแทบละลาย คิคิ

ฉันตาวาวมองเค้กที่เขามาเสิรฟ พร้อมกับตักเข้าปาก ว้าวววว อร่อยมากเลยเยื้อเค้กนุ่มดีจัง ><~

 

ฟุบ! เสียงคนนั่งลงที่ตรงข้าม

เอ๊? คุณคนหล่อนี่ (ไรต์:แหมมมน้องต่ายคะ) เขามานั่งทำอะไรตรงหน้าฉันเนี่ย แถมจ้องหน้าฉันด้วย

>_<

"เอ่ออออ มีอะไรหรือเปล่าคะ?" ฉันถามเขาด้วยเสียงอันอ่อนหวาน

"คุณจำผมได้ไหมครับ เมื่อวันก่อนที่เราเดินชนกันตอนเดินข้ามถนน..ทีเจครับ"เขาพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มละมุน

พร้อมกับยื่นมือมา

ทีเจเหรอ...ชื่อนี้มัน....หรือว่า!?

"อ๋ออออ จำได้แล้วค่ะ ต่ายค่ะ" ฉันขยับแว่นนิดๆ พร้อมยื่นมือไปเชคแฮนด์

มือนี้..ความรู้สึกนี้มัน...

"คุณต่าย คุณต่ายครับ ปล่อยได้แล้วมั้งครับ ^__^' " เสียงทุ้มของชายหนุ่มดังขึ้นเรียกสติของฉัน

"เอ๊ะ! เอ่ออออ ขอโทษทีค่ะๆ แห่ะๆๆๆ ^^' "ฉันรีบปล่อยมือจากเขา อ่าาา เสียดายนิดๆแฮะ หุหุ

"ฮ่าๆๆๆๆๆ ไม่เห็นต้องทำหน้าเสียดายขนาดนั้นเลยนะครับ คิกคิก"

"อ่าาาา ฉันแสดงสีหน้าแบบนั้นเหรอคะ อายจัง~ แหะๆ "

แล้วเราก็คุยกันอย่างสนุกสนาน จนลืมไปเลยว่า..ยังมีถังใบน้อยๆที่น่าสงสารกำลังรออยู่..

 

--–----------------------–----------------------–--------------------

 

"อ่าาาาา น้องต่ายไปไหนเนี่ยยยย โดนฉุดแล้วม้างงงง พี่ต้องการกาแฟ้~~~กาแฟของพี่ถังงงง ;0; "

(ไรต์:โถ ถังเล็กที่น่าสงสาร เราไปก่อนนะจ๊ะ กิกิ)

 

--–----------------------–----------------------–--------------------

 

ตกดึก

มือเรียวเอื้อมไปหยิบกระเป๋าสตางค์ พร้อมกับเปิดมัน สายตาจ้องไปยังรูปเด็กหนุ่มหน้ามนที่อยู่ในรูปนั้น

"ในที่สุด เราก็ได้เจอกันอีกครั้ง พี่ทีเจ" พอพูดจบ ใบหน้าหวานก็ระบายยิ้มออกมาอย่างดีใจ พลางนึกถึงความทรงจำครั้งอดีต

 

กริ๊ง เสียงกระดิ่งของร้านเบเกอรี่เล็กๆที่อยู่ในชนบทดังขึ้นในยามเช้า

'โฮมเบเกอรี่ยินดีต้อนรับครับ'

'เอ่ออออ พี่คะ ซาลาเปาไส้ถั่วเหลือง 1 ก้อนค่ะ' เสียงหวานของเด็กสาวเอ่ยขึ้น เรียกเด็กหนุ่มซึ่งเป็นลูกเจ้าของร้าน

'ได้แล้วครับ เอ่อออ น้องครับพี่เห็นว่าน้องมาซื้อซาลาเปาไส้ถั่วเหลืองทุกวันไม่เบื่อบ้างเหรอครับ' เด็กหนุ่มเอ่ยถามด้วยความสงสัย

'ไม่เบื่อหรอกค่ะ  หนูชอบรสนี้มากๆ ไม่อยากเปลี่ยนไปกินไส้อื่น เดี๋ยวคุณซาลาเปาไส้ถั่วเหลืองจะงอนเอา เนอะคุณซาลาเปาเนอะ คิกคิก'
เธอพูดพร้อมกับยกถุงซาลาเปาขึ้นมาพูดด้วยราวกับมันมีชีวิต

....น่ารัก....

นั่นคือความคิดของเด็กหนุ่มที่กำลังคิด

'พี่คะ พี่! หนูไปก่อนนะ พี่ก็รีบไปโรงเรียนด้วย เดี๋ยวไปถึงสาย' เสียงของเธอดึงสติของเด็กหนุ่มกลับมาพร้อมกับพูดเร่งให้เขาเตรียมตัวไปโรงเรียน
แล้วเธอก็เดินออกจากร้านไป....

 

--–----------------------–----------------------–--------------------

 

เที่ยงวัน

พนักงานออฟฟิศและนักศึกษาต่างก็ออกมาหาอะไรทานตามร้านต่างๆ ร้านโฮมเบเกอรี่ก็เป็นหนึ่งในร้านพวกนั้น

กริ๊ง

"ที่รักขาาาาาา!!!" ร่างของหญิงสาวนักศึกษาคนหนึ่ง ใบหน้าผ่อง ผิวขาว ปากสีแดงจากลิปสติก ผมสีน้ำตาลเข้มตัดกับหน้าเรียวของเธอเป็นอย่างดี กระโปรงนักศึกษาสั้นอวดขาเรียวยาว เสื้อรัดรูป เธอมาพร้อมกับเสียงเล็กแหลมที่เรียกแฟนของเธอ ซึ่งนั่นก็สามารถดึงจุดสนใจของคนในร้านมาที่เธอได้เป็นอย่างดี...ขาเรียวยาวก้าวฉับๆไปยังชายหนุ่มที่ยืนอยู่หลังเคาท์เตอร์ พร้อมกับหอมแก้มเขาทีนึง 

ฮู้ววววว โฮ่ววว

เสียงโห่ฮิ้วดังขึ้น

"อะไรคะทุกคน ไม่เคยเห็นคนสวยสวีทกับแฟนเหรอคะ!" เธอพูด แล้วก็เขย่งจุ๊บปากของร่างสูงอีกที

ซึ่งนั่นก็เรียกเสียงจากทุกคนได้อีก

 

"จะมาทำไมไม่บอกพี่ล่ะครับ หืม พี่จะได้ไปรับ" ทีเจเอ่ยถามแฟนสาวของตนทันทีที่ทุกอย่างกลับสู่ความสงบ

"ก็ออมอยากมาเซอร์ไพรส์พี่นี่นาาา" เธอเอ่ย

และทั้งคู่ก็คุยกันอย่างสนุกสนาน ไม่มีใครสามารถทำลายบรรยากาศนั่นได้
แม้แต่ลูกค้าประจำซาลาเปาไส้ถั่วเหลืองก็ไม่อาจแทรกทั้งสองคนได้...เธอเดินออกจากร้านไปเงียบๆ

 

...อ่าาาา พี่เขามีแฟนแล้วสินะ ก็แหงล่ะ เขาหล่อซะขนาดนั้นนี่นา แล้วอีกอย่างแฟนเขาก็สวยมากๆด้วย...

เฮ้อออ อกหักซะแล้วเรา ฮ้าาา~ อากาศดีจัง~ ไอ้น้ำตาบ้าไหลมาทำไม! 
ฮึก ฮือออออ TT 

มือสวยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับโทรออกหาเพื่อนสาวทันที

"ฮัลโหล ต่ายเหรอออ ว่าไงจ๊ะ?" เสียงหวานของเพื่อนสาวของต่ายดังขึ้น

"ฮึกฮืออ ตองอ่าาา พี่ทีเจ..พี่ทีเจเขา...เขามีแฟนแล้ว.ต่ายมาช้าไปใช่ไหม ฮืออออ"
เสียงสะอึกสะอื้นของหญิงสาวดังขึ้นแบบไม่อายใครตลอดทางที่เธอเดินกลับบ้าน....

 

--–----------------------–----------------------–--------------------

เช้าวันใหม่

 

เฮ้ออออ นี่ก็หลายวันผ่านไปแล้วนะ น้องต่ายเขาไปไหนนะ ไม่มาหลายวันแล้ว

แล้วผมก็ไม่กล้าโทรไปหาเธอด้วย(ไรต์:แกไปแลกเบอร์กันตอนไหนนน)

เฮ้ออออ โทรศัพท์ยังคงเงียบเหงา

"พี่ทีเจขาาา กินนี้หน่อยน้าาา เดี๋ยวออมป้อนอ้ามมมมมมม" เสียงหวานของออมเอ่ยขึ้นเพื่อเอาใจร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ

 

อ้อลืมบอกไป ตอนนี้ผมกับออมมานั่งรับประทานอาหารกันที่ร้านหรูๆใจกลางเมือง

ออมพยายามเอาอกเอาใจผมเต็มที่ แต่ตอนนี้ผมไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรแล้วคร้าบ เฮ้ออออ

"โอ๊ย นี่! พี่ทีเจ พี่หยุดทำหน้าซังกะตายแบบนั้นจะได้ไหม ฉันเบื่อเต็มทนแล้วนะ!!!" เสียงแหลมของออมแหวลั่น พร้อมกับโยนช้อนลงบนจานเสียงดังเพล้ง

"พี่ขอโทษนะ"ทีเจเอ่ยเสียงอ่อย

"พี่ไม่ต้องมาขอโทษหรอก หลายวันมานี้พี่ก็เอาแต่นั่งทำหน้าเป็นหมาหงอยแบบนี้น่ะ ถ้าไม่ติดว่าพี่หล่อ รวย มีรถมีบ้าน ฉันเลิกกับพี่ไปนานแล้ว!!!!" อุ๊ปส์~! หญิงสาวเผยไต๋ออกมาแบบไม่ได้ตั้งใจ

"นี่เธอว่าอะไร...เหอะ! พี่ก็ไม่ได้ชอบเธออะไรขนาดนั้นหรอก ยิ่งเสียงแว๊ดๆของเธอเนี่ยพี่ยิ่งไม่ชอบ ดี! จบๆไปก็ดี" ทีเจแค่นยิ้มออกมาแล้วเดินออกไปจากร้านทันที

"กรี๊ดดดดดดด พี่ทีเจ!!กลับมาเดี๋ยวนี้นะ ไอ้พี่ทีเจ! ไอ่บ้าาาาา อ๊ายยยยยย" เสียงกรีดร้องของหญิงสาวอย่างออมที่ตอนนี้ได้ชื่อว่าเป็นอดีตแฟนของทีเจดังขึ้นไล่หลังเขาไป

 

คอนโด XYZ

เฮ้ออออ ลูกประจำของผมหายไปไหนน้าาา

ไม่ได้เจอหน้าตั้งหลายวัน...รู้สึกอยากเจอจัง อ่าาาา

แบบนี้มันเรียกว่า...คิดถึงใช่ไหมครับ เฮ้อออ

โครกกกครากกกก คลุ๊กคลิ๊ก(?) เสียงท้องร้องครับ ฮ่าๆๆๆๆ

ผมค่อยๆเดินโซเซจะไปหาอะไรกินที่ตู้เย็น แต่....ปั่ก!

อ๋าาาา เจ็บ! TT ผมเดินเตะชั้นหนังสือ 

ครืด แป๊งง! 

เฮ้อออ กล่องตก ต้องเก็บ หิว หิว หิว ต้องรีบเก็บ *ทำเสียงโรบอท*

ตุ่บ!

ฮึ!? นั่นมัน...

มือเรียวหนาค่อยเอื้อมไปหยิบวัตถุปริศนาขึ้นมาดู และความทรงจำครั้งอดีตก็ค่อยๆไหลเข้ามา

.

.

.

วันเปิดเทอมวันสุดท้ายก่อนปิดเทอมใหญ่

'พี่ทีเจคะ หนูชอบพี่มานานแล้ว แค่อยากจะบอกให้พี่ได้รู้ ไม่ได้ต้องการอะไรทั้งนั้นค่ะ'เด็กหญิงรุ่นน้องคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับสารภาพด้วยความเขิน
และก้มหน้างุดจนทำให้เด็กหนุ่มมองหน้าเธอไม่ชัด

'เอ่อออ..พี่ช่วยเก็บพวงกุญแจนี่ไว้ทีนะคะ เอ่ออออ..ไปก่อนนะคะ'  หญิงสาวยัดพวงกุญแจใส่มือเขาแล้วเธอก็รีบเดินออกไปทันที

เด็กหนุ่มมองพวงกุญแจรูปกระต่ายที่หญิงสาวผู้เป็นรุ่นน้องยัดใส่มือมา..มันเป็นพวงกุญแจคู่ 

อยู่ที่เธออันนึง และอยู่ในมือเขาอันนึง..

เมื่อตั้งสติได้ เด็กหนุ่มรีบหยิบกล้องโพลารอยด์ที่ห้อยอยู่ที่คอขึ้นมาถ่ายรูป แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว 

เขาถ่ายได้แต่แผ่นหลังบอบบางของเธอที่กำลังค่อยๆเดินห่างออกไป...

เขาไม่รู้ชื่อเธอ และไม่แม้แต่จะเห็นหน้าของเธอ เขามีเพียงแต่พวงกุญแจและ..

รูปของเธอใบเดียวเพียงใบเดียวเท่านั้น...แค่แผ่นหลังเธอเท่านั้น

.

.

พวงกุญแจ...กระต่าย

 

--–----------------------–----------------------–--------------------

 

เช้าวันต่อมา

กริ๊ง~

เสียงกระดิ่งดังขึ้นแต่เช้าตรู่

"ยินดีต้อนรับครับ" เจ้าของร้านชายหนุ่มเอ่ยขึ้น แต่เขาก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองแต่อย่างใด

"นมสด กับซาลาเปาไส้ถั่วเหลืองค่ะ" เสียงหวานของลูกค้าหญิงสาวเอ่ยขึ้น

"ได้ครับ อ๊ะ?!" ทันทีที่สิ้นเสียงของคุณลูกค้าทำให้ชายหนุ่มแทบจะเงยหน้าขึ้นมาทันที

"น้องต่าย! เอ่อออ เดี๋ยวพี่รีบเอาขนมไปเสริฟ น้องต่ายเลือกที่นั่งเลยครับ ^[+++]^"ผมพูดพร้อมยิ้มกว้างให้เธอ

"ค่ะ" เธอตอบพร้อมส่งยิ้มน้อยๆมาให้ผม

 

"มาเสริฟแล้วคร้าบบบ"ร่างสูงที่พ่วงตำแหน่งเจ้าของร้านนำขนมมาเสริฟพร้อมกับพาตัวเองไปนั่งตรงข้ามร่างบางทันที ..เอ..ทำไมวันนี้น้องต่ายดูไม่ร่าเริงเลยนะ 

เป็นอะไรเหรอเปล่า ไม่สบตาเราด้วย

เมื่อคิดได้ดังนั้นเข้าก็ถามออกไปทันที "น้องต่ายเป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ ไม่สบายหรือเปล่าเจ็บป่วยตรงไหนไหม แล้ว..น้องต่ายหายไปไหนมาเหรอครับ
พี่ไม่เห็นน้องต่ายตั้งหลายวัน พี่..พี่เป็นห่วง" ชายหนุ่มรัวคำถามใส่ร่างบางตรงหน้า และคำสุดท้ายที่ทำหน้าหญิงสาวแทบจะเงยหน้าขึ้นมาไม่ทัน
..เป็นห่วง.. พี่เขาเป็นห่วงเรางั้นเหรอ ต่ายคิดแล้วหัวใจของเธอก็พองโตแต่แล้วหัวใจเธอก็กลับมาฟีบอีกครั้ง...ความจริงก็คือความจริง
พี่เค้ามีแฟนอยู่แล้ว เขาก็คิดห่วงแบบคนรู้จักนั่นแหละ..เฮ้อออ จากสีหน้าที่ค่อยดีขึ้นแต่ก็กลับไปเป็นหงอยอีกครั้ง

สีหน้าที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วของต่าย ทำให้ร่างสูงตรงหน้าขมวดคิ้วแน่น

 

ตี่ดี๊~ตี่ดี๊~ เสียงไอโฟนของทีเจขึ้น

"ฮัลโหลครับ" ทีเจรับโทรศัพท์แต่ก็ไม่ได้ลุกออกไปจากโต๊ะแต่อย่างใด

บทสนทนาของทีเจกับคนในโทรศัพท์ไม่ได้เป็นที่สนใจของของต่าย

แต่..สิ่งที่ให้ต่ายหัวใจชื้นขึ้นมาคือ..พวงกุญแจที่พี่ทีเจห้อยไว้ที่เคส...พวงกุญแจรูปกระต่าย

...พวงกุญแจที่เธอเคยให้เขา เขายังเก็บมันไว้..ดีจังนะ ^___^

 

"น้องต่าย น้องต่ายครับ" อีกครั้งที่เสียงของทีเจ ช่วยดึงสติต่ายกลับมา

"คะๆ มีอะไรเหรอ?"

"เอ่อออ พี่เห็นน้องต่ายจ้องมันตั้งนานแล้ว ชอบเหรอ" ทีเจเอ่ยพร้อมยกโทรศัพท์ที่ห้อยด้วยพวงกุญแจกระต่ายขึ้นมาให้หญิงสาวตรงหน้าดู

"เอ่ออออ พี่ทีเจได้มันมาจากไหนเหรอคะ?"ต่ายถามพร้อมเอียงหน้าน้อยๆด้วยความสงสัย

หารู้ไม่ว่า ท่าทางนั่นมัน..น่ารัก

"อ้อ พี่ได้มาจากรุ่นน้องคนนึงน่ะ ตอนที่พี่จะจบม.3พอดี แล้วน้องเขาก็เอามาให้" ชายหนุ่มพูดถึงอดีตพร้อมยิ้มพิมพ์ใจออกมา

"แล้ว..พี่รู้จักรุ่นน้องคนนั้นไหมอ่าคะ?"

"พี่ไม่รู้จักหรอก ชื่อก็ไม่รู้ หน้าน้องเค้าพี่ก็ไม่เห็น.." ทีเจตอบ แต่เขาก็ไม่ได้บอกว่าเขามีรูปแผ่นหลังของเด็กหญิงคนนั้นด้วย

"อ่าาาค่ะ อ้อ พี่ทีเจ แล้ววันนี้..น้องออมเขาไม่มาหาพี่เหรอคะ" หญิงสาวเอ่ยถามชายหนุ่มเพื่อเปลี่ยนเรื่อง..แต่ดันเป็นเรื่องที่ทำร้ายหัวใจตัวเองซะได้ เฮ้ออออ

"อ๋อ ออมน่ะเหรอ..พี่กับเขาเลิกกันแล้วน่ะครับ"ชายหนุ่มตอบตามตรงไม่ได้ทำแสดงสีหน้าเศร้าแต่อย่างใด แถมยังยิ้มให้หญิงสาวตรงหน้าตามปกติ

"อ๋าาาา..เลิกกันแล้วเหรอคะ แย่จัง แห่ะๆ ขอโทษนะคะที่ถาม" ต่ายตอบเสียงอ่อย แต่ในใจของเธอกำลังเต้นรัวๆ แทบจะกระเด็นออกมา
ถึงเธอจะโกหกด้วยน้ำเสียงได้ แต่เธอปิดสีหน้าของเธอไม่ได้ว่าเธอกำลังดีใจ

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ"เสียงชายหนุ่มตรงหน้าหัวเราะออกอย่างไม่ปกปิด

"อ๋าาา พี่เจอ่าาา หัวเราะอะไรคะ??"ต่ายหน้าขึ้นสีด้วยความอาย

"น้องต่ายดีใจเหรอครับที่พี่เลิกกับออม หืมม? คิกคิก" ทีเจพยายามคุมอารมณ์เพื่อคุยกับต่าย แต่ก็ไม่วายหลุดหัวเราะน้อยๆออกมา

"อ่าาดีใจที่ไหนกันล่ะคะ.."ต่ายตอบพร้อมเสหน้าไปมองทางอื่น หลบสายตาแพรวพราวของคนตรงหน้า แล้วเธอก็แอบยิ้มอยู่คนเดียว
แต่คิดเหรอว่าจะพ้นสายตาของทีเจไปได้ คิกคิก ^-^

 

"อ้อ น้องต่ายเย็นนี้กลับบ้านยังไงครับ??"ทีเจเอ่ยถามตอนออกมาส่งต่ายที่หน้าร้าน

"ต่ายว่าจะกลับรถประจำทาง หรือไม่ก็เดินอ่าค่ะ ทำไมเหรอคะ?"ต่ายถามขึ้นด้วยความสงสัย

"เอ่อออ จะ..จะว่าอะไรไหมถ้า..ถ้าพี่จะส่งที่บ้าน"ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยความเขิน

แต่หารู้ไม่ว่า หญิงสาวตัวเล็กข้างๆเขินยิ่งกว่า ^///^ "เอ่อออ ก็..ก็ได้ค่ะ.."

"^[+++]^ ตอนเย็นน้องต่ายลงมารอพี่ข้างล่างนะเดี๋ยวพี่ไปรับ อ่าา จะได้เวลาเข้าทำงานของต่ายแล้ว รีบไปเถอะเดี๋ยวโดนดุเอาได้ บ๊ายๆครับ" ชายหนุ่มบอกด้วยรอยยิ้มสดใส

"บายค่ะ" ต่ายพูดขึ้นแล้วค่อยๆ หันหลังเดินลับหายไป

 

..แผ่นหลังนั่น ดูคุ้นๆนะ..

 

--–----------------------–----------------------–--------------------

 

เวลาเย็น

บริ๊นๆ เสียงแตรรถPorsche Cayman 2014สีเหลืองดังขึ้นเพื่อเตือนให้หญิงสาวรู้ว่าเขามารับเธอแล้ว

"อ่าาา ขอโทษทีนะคะที่มาช้า พอดีถูกใช้งานนิดหน่อย"ต่ายวิ่งมาพร้อมกับหอบม้วนกระดาษมาด้วย แล้วกล่าวขอโทษขอโพยชายหนุ่มที่ออกมายืนรอเธอข้างนอกรถหรู

"ไม่หรอกครับ มา..เดี๋ยวพี่เอาไปเก็บไว้ที่หลังรถให้" ทีเจรับม้วนกระดาษทั้งหลายแล้วนำไปใส่หลังรถ แล้วเขาก็เดินไปเปิดประตูให้ต่าย

"ขอบคุณค่ะ" เสียงหวานๆของต่ายเอ่ยขอบคุณ พร้อมกับส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจไปให้

..แล้วรถก็ค่อยเคลื่อนตัวออกไปพร้อมกับบรรยากาศแห่งความสุขที่อบอวลอยู่ในรถ..

 

"จอดตรงนี้เลยค่ะ ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่มาส่ง"ต่ายเอ่ยขอบคุณเมื่อรถเคลื่อนตัวมาจอดที่หน้าหอพักของเธอ

แล้วทีเจก็ช่วยหอบม้วนกระดาษขึ้นไปส่งที่ห้องของต่าย เธอพยายามห้ามเขา แต่เขาก็ไม่ยอม ด้วยเหตุผลที่ว่า .....พี่อยากช่วย..... สั้นๆง่ายๆ ได้ใจความ --'

 

พอทีเจส่งต่ายเสร็จ..เขาก็กลับมาที่รถ แล้วพบกระเป๋าสตางค์ใบหนึ่ง ซึ่งคงจะไม่ใช่ของใครนอกจากต่าย นั่นไม่ได้เป็นสิ่งที่เขาสนใจ
แต่สิ่งที่ทำให้เขาชะงักนั่นก็คือ...พวงกุญแจรูปกระต่าย..

ทีเจถือวิสาสะเปิดกระเป๋าของต่ายดู แล้วก็พบกับรูปของเด็กหนุ่มมัธยมต้นใส่แว่น..ซึ่งนั่น...

คือเขาเอง... และพบกับเอกสารที่อ่านแล้วสามารถจับใยความได้ว่า เธอกำลังจะไปทำงานที่ต่างประเทศร่วมกับบริษัทผลิตการ์ตูนยักษ์ใหญ่ และเธอจะออกเดินทางในอีก2วัน วันนี้และพรุ่งนี้

 

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายตรงหาเพื่อนสนิท ซึ่งเป็นคนใหญ่คนโต

...แมวบิน ผับ ผับ...

"ฮัลโหล แมวเหรอ มึงช่วยหาข้อมูลของคนๆนึงให้กูหน่อยดิ เดี๋ยวกูส่งชื่อไปให้ พอมึงหาข้อมูลได้ก็ส่งมาทางเมลกูนะด่วน! แค่นี้แหละ" ติ๊ด!

...เธอจะใช่คนที่พี่ตามหาหรือเปล่านะ..ต่าย

 

--–----------------------–----------------------–--------------------

 

ณ ห้องพักของต่าย

'ฉันกำลังเก็บเสื้อผ้าข้าวของ ฉันได้รับโอกาสดีๆ ดีมากๆๆๆๆๆ ได้บินไปทำงานแลกเปลี่ยนที่สหรัฐอเมริกา 3 ปีค่ะอิอิ เฮ้ออออ แต่ฉันก็ต้องห่างจากคนในใจอีกแล้วสินะ

เขาจะรู้หรือยังนะว่าฉันคือใคร...

ฉันลงทุนเดินหันหลังให้พี่ดู เป็นลูกค้าซาลาเปาไส้ถั่วเหลืองประจำของร้านพี่

ยอมทิ้งกระเป๋าสตางค์ไว้ในรถพี่..ถ้าฉันทำถึงขนาดนี้แล้วพี่ยังไม่รู้ว่าฉันคือใคร...

แสดงว่าฉันคงเป็นได้แค่คนรู้จักใช่ไหมคะ...

ฉันมีเวลาให้พี่สองวัน วันนี้และพรุ่งนี้ก่อนฉันไป...ฉันจะรอนะคะ'

 

--–----------------------–----------------------–--------------------

 

วันถัดมาก่อนต่ายขึ้นบิน3ชม.

 

+สุวนันท์ ผ่องศรี+

ชื่อเล่น:กระต่าย

วันเกิด:13 พ.ย. 2542

ที่อยู่เดิม:เมือง123 แถบชานเมือง

ที่อยู่ปัจจุบัน:หอพักแห่งหนึ่งในย่านธุรกิจชื่อดัง

การศึกษา:โรงเรียนชัยชนะวิทยา // ปริญญาตรี มหาวิทยาลัยABC

อาชีพ:ศิลปินอิสระ ทำงานอยู่บริษัทสร้างการ์ตูนแห่งหนึ่ง

อาหารที่ชอบ:ข้าวต้มกุ้ง ซาลาเปาไส้ถั่ว นมสด

ความฝัน:อยากเป็นนักสร้างการ์ตูน ได้ทำงานร่วมกับบริษัทที่ดังที่สุดในโลก

^#^><~_$€!?%^*+=

 

ข้อมูลตรงหน้าทำให้ทีเจแน่ใจว่า...

เด็กหญิงซาลาเปาไส้ถั่วเหลือง..

เด็กหญิงพวงกุญแจกระต่ายเจ้าของแผ่นหลังอันแสนคุ้นตา...

และหญิงสาวผู้เป็นลูกค้าประจำของเขา...คือคนๆเดียวกันที่ทำให้หัวใจผมเต้นแรงมาตลอด

คนที่ผมตามหามาตลอด..เธออยู่แค่เอื้อม..

และเธอก็กำลังจะไป...ทำไมผมมันโง่แบบนี้นะ!!!!!

ต่ายรอพี่ก่อน...

 

--–----------------------–----------------------–--------------------

 

ณ สนามบิน

 

แฮกๆ เสียงหอบของชอบหนุ่มดังขึ้นอย่างเหน็ดเหนื่อย

'นี่ก็เหลืออีกแค่ชม.ครึ่งก่อนต่ายขึ้นบิน... ต่าย เธออยู่ไหนน่ะ '

ความคิดของชายหนุ่มดังก้องอยู่ในหัว 

เขาวิ่งตามหาต่ายจนทั่วสนามบิน

และแล้ว...

"พี่ทีเจ..." เสียงหวานของหญิงสาวดังขึ้นที่ด้านหลังของชายหนุ่ม

"พี่มาทำอะไรที่นี่คะ?" ต่ายถาม

 

"ต่าย..แฮกๆ พี่..พี่มีเรื่องจะคุยด้วย"

"..."

"คือ...พี่..พี่จำได้แล้ว"

"..." 

"เด็กหญิงซาลาเปาไส้ถั่วเหลือง เด็กหญิงพวงกุญแจรูปกระต่าย เด็กหญิงที่เป็นเจ้าของแผ่นหลังบาง และคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพี่..คือสิ่งที่พี่ตามหามาตลอด..พี่ขอโทษที่รู้ตัวช้าไป...พี่รักต่ายนะ"

"..."หญิงสาวตรงหน้ายังคงไม่พูดอะไร แต่หน่วยตาใสกำลังรื้นไปด้วยน้ำตาที่หลั่งออกมาจากความรู้สึกหลายๆอย่าง

 

หมับ! ชายหนุ่มคว้าร่างของหญิงสาวเข้ามากอด พร้อมกับพร่ำบอกรักเธอ

 

และแล้วเวลาที่จะต้องจากกันก็มาถึง...

ตึ่งดึงดึ๊ง~~ สหรัฐอเมริกา เชิญที่เกท10ค่ะ สหรัฐอเมริกา เชิญที่เกท10ค่ะ ขอบคุณค่ะ ตึ๊งดึงดึ่ง~~

 

"พี่ทีเจ..ต่ายต้องไปแล้วค่ะ ลาก่อนนะคะ" หญิงสาวผละออกจากชายหนุ่มพร้อมกับยัดกระดาษแผ่นหนึ่งใส่มือเขาไว้ แล้วลากกระเป๋าเดินจากไป..

 

...ต่ายรักพี่ทีเจนะคะ... นั่นคือข้อความในกระดาษ

 

--–----------------------–----------------------–--------------------

 

3 ปีผ่านไป ไวเหมือนโกหก

 

'Home เบเกอรี่'

กริ๊ง~ ยินดีต้อนรับคร้าบ

เสียงกระดิ่งที่ประตูดังขึ้น แล้วตามด้วยเสียงต้อนรับของพนักงาน

ขาเรียวก้าวตรงไปที่เคาท์เตอร์ พร้อมเอ่ยขึ้นว่า

"ซาลาเปาไส้ถั่วเหลือง 1 ก้อนค่ะ" เสียงหวานเอ่ยขึ้น

 

"ซาลาเปาไส้ถั่วเหลือง..ไม่ได้ยินคนสั่งมานานแล้วนะเนี่ย.."ชายหนุ่มเอ่ย

เอ๊ะ!!!!!!!

O-O 

"น้องต่าย!!" 

"กลับมาแล้วค่ะ...พี่ทีเจ" ^_____^

 

~อย่างน้อยฉันเคยได้รัก...เธอ

                    รักคือการไม่หวังอะไร~

~รักคือความสุขที่ยิ่งใหญ่

                    และมีความหมายมากมายจริงๆ~

 

         -----------THE END----–-------