คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 5 (40%)
5
บวนรถออัสวานเ้าสู่ำหนัลาส่วนในใน่วเย็นเือบ่ำ ภายในรถยน์ส่วนัวอีหนุ่มมีบรรยาาศึเรียที่อัสวาน้อเ็บัไว้ไม่ให้ระเบิ่อหน้าลู
ไวโอเล็ ร้ายนั!
สิ่ที่หล่อนทำในวันนี้ร้ายาและรุนแรถึั้นระทบ่อผลประโยน์อแว้นและวามสัมพันธ์ายแนประเทศเพื่อนบ้าน
ว่าเาะแ้ไสถานาร์และทำให้รัมนรีผู้ราภาพลายใไ้็้อใ้เวลานานโ
ไวโอเล็! หล่อน้อรับผิอบ!
รถยน์อที่หน้าำหนัรับรอฝ่ายใน ราฟาเอลน้อยึ่หลับอยู่
อัวสวานออำสั่แ่ัลนาร์ว่า
“พาุายไปนอนที่ห้อัน”
พอสิ้นำสั่เา ามาิาหันมา้อมออย่าไม่พอใ
เามอ้ออบ้วยนัยน์าร้าวไม่แพ้ัน หิสาวสะบัหน้าใส่เา
่อนะออเินามัลนาร์ไป
หล่อนไม่้อารให้ลูห่าาอไปแม้นาทีเียว หาเาวาไว้
้อหล่อน้วยแววาริั
เพื่อเือนหล่อนถึอารม์อันเรียมะประทุไ้ทุเมื่อะนี้
วานินั้นทำให้หล่อนสะท้านเยือหา...หล่อน้อฝืนใทำเป็นว่า
หล่อนไม่ลัวและไม่แยแส หล่อนเินเิหน้าผ่านเาไป
“ไวโอเล็! หยุเี๋ยวนี้! ไวโอเล็!!” เสียเรียัเือบเป็นะอ เ้าอื่อไ้ยินั
แ่าระหยุามำสั่นั้นไม่มีอยู่ในหัวิอันื้อรั้น
ท่วท่า้าวเินไปามระเบียเป็นปิอย่ายิ่ ริยาเือบเรียไ้ว่า ‘นวยนา’ เป็นารเยาะเย้ยนเรียเสียเลย
อัสวานสาวเท้ายาวๆ ้วยแรโทสะ พอทันหล่อน็ว้าท่อนแนสีา้าอหล่อนำไว้แน่น
“โอ้ย! เ็บนะ!” ามาิาร้อลั่น
“ี!” เาพูใส่หน้าหล่อน “รู้ัวไหมว่าทำอะไรลไป!
สิ่ทีุ่ทำมันมาไปแล้วนะไวโอเล็” เาระาหล่อนปลิวิมือไป
เย่าหล่อนแรนหัวลอนไปหม
“อะไรมาไป! ทีุทำับันุไม่เยิ ไม่เยรู้สึ
ลัพาัวันมา! ััหน่วเหนี่ยวให้ันอยู่ใ้อาัิุ
แล้วพอันทำบ้าุ็ใ้ำลัับัน ผู้ายอย่านี้แถวบ้านันเาเรีย...”
“หยุนะไวโอเล็!! มันะมาเินไปแล้วนะ อย่าท้าทายวามอทนผม”
“ะทำไม! เอาสิ! ไอ้ทีุ่ทำมานี่มัน็ร้ายาพอแล้ว
ไม่มีอะไรที่ันรับไม่ไ้อีหรอ!” อัสวานัรามรอ
ึหล่อนเ้ามาประัหน้า หน้าอสมบูร์้วยล้ามเนื้อบเบียับออวบนุ่มหยุ่น นิ้วมือแ็ราวีมเหล็บีบรัรอบแนอหิสาว
ามาิาเ็บแ่ัริมฝีปาเอาไว้นห้อเลือ
าสวย้ออบวาที่ลุโนไป้วยประายร้าว
ราวับหล่อนมอเห็นวไฟลุโนในวาเา
า่อา ฟัน่อฟัน หล่อนไม่ลัว!
“ไวโอเล็...ผมอยาไ้ยินัๆ อีัรั้ว่าุไม่ลัวผม”
เาัฟันเน้นำพูทีละำ
“ันไม่ลัวุ...แม้แ่น้อย!” หล่อนบฟันอบเ่นัน
“ี!” เสียอเาเย็นเยียบอย่าอันรายเมื่อหรี่า้อมอหล่อนนิ่
ฟึ่บ!
“รี๊!”
ามาิาหลุเสียรีร้อออมาเมื่อเาระาหล่อนประิ
มือแร่ะปบลบนหน้าออหล่อนและลมาโยแร
เาใ้ทั้ัวันหล่อนไว้ิับำแพ มือหนึ่อเารวบ้อมือหล่อนไว้ทั้สอ้า อีมือหนึ่บีบเล้นบลึทรวออหล่อนอย่าไม่ปราีเพื่อลโทษ
หล่อนเ็บนน้ำาเล็็้อร้อออมาอย่าสุลั้น เาไม่ฟัเสียร้ออหล่อน
ล้ายว่าำลัโมโหเ็มที่เพราะหล่อนท้าทายเา
แว้!
“อ๊า! อัสวาน!”
หล่อนร้ออย่าใเมื่อนิ้วแ็แรราวปลอเหล็นั่นระาเสื้อหล่อนนาลุ่ยไปลอทั้้า
หน้าอระเพื่อมไหวาแรหอบหายใ้วยวามลัวอหล่อนเผยแ่สายา
เาวาามอสำรวั้แ่ลาไหล่เนียนลอลำแนและหยุลที่หน้าอสั่นระริภายใ้บราเียร์ัวิ๋ว
หล่อนวระหวาลัว แ่็มีวามรู้สึึ่วาบหวามประหลา
บ้าริ! หล่อนิวัวเอ
“ผมะสอนใหุ้รู้ัวามลัว...ไวโอเล็
และสอนใหุ้รู้ว่าอย่าท้าทายผม!” เสียอเาระิบเหี้ยมเรียม น่านลุ
หล่อนรู้ในนาที่อมาว่าสิ่ที่เาะสอนหล่อนนั้นืออะไร!
อัสวานวัปลายลิ้นสาอเา ลาผ่านลำแนเรียวสวยอหล่อน
ามาิานลุู่ วามหวาลัวทำให้หล่อนฮึสู้ึ้นมาอี
หล่อนิ้นและทิ้น้ำหนัลทั้ัว แ่เาไม่สะเทือนเลย!
“่วย้วย!” หล่อนเปลี่ยนวิธี
ยอมเสียหน้าร้ออวาม่วยเหลือานอื่นเสียีว่า
อัสวานในอนนีู้อันรายและน่าลัวเหลือเิน ราวับว่าเาำลัเปลี่ยนไปเป็นอีนหนึ่ที่้อาระลโทษหล่อนโยามใามสัาิาเท่านั้น
ไร้เหุผล...เหมือนับสัว์ป่า!
“่วย้วย อึ!”
หล่อนรีร้อพลาสะอึเมื่อเรียวลิ้นร้อนระวัไปมาบนเนินออหล่อน
“เอาี” เาท้า้วยน้ำเสียไม่เยเส “ร้อเลย...ผมะไ้ัารุ่อหน้า้าหลวทั้โย
ื่นเ้นี! เื่อเถอะ ที่นี่ไม่มีใร่วยุไ้ อย่ามา็แ่ยืนมอ!” ามาิาสะท้านเยือเมื่อไ้สำเนียว่า
อัสวานไม่ไ้พูเินริแม้เพียรึ่ำ!
ที่นี่เป็นถิ่นอเา น็เป็นนอเา...ถ้าเาะทำร้ายหล่อน
ใระล้าบอว่าเาไม่มีสิทธิ์ เพราะัวหล่อนเอ...หล่อนอยู่ที่นี่ในานะอะไร
ผู้อาศัย...เป็นลูไ่ในำมือ!
หล่อนน้ำารื้นเมื่อพยายามิ้นอย่านรอเ็มที
อัสวานไม่สนใหล่อน เาใ้ฟันัสายบราเียร์อหล่อนึทึ้อย่าแรนา
หล่อนรู้สึไ้ถึลมหายใระเส่า แรร้อนอเาเป่ารอยู่บนเนินอ
เ็บและเสียวแปลบึ้นมาเมื่อเาัลไปรเนินหน้าอนุ่มอย่าแร่อนะบเม้มเบาๆ
หล่อนพยายามลั้นสะอื้นเมื่อรู้สึว่าบราเียร์ัวน้อยหลุออไปาร่า
ผิวเนื้อเย็นวาบถูแทนที่้วยร่อรอยอุ่นร้อนาริมฝีปาอเาที่เ้ารอบรอ
“อือม์...” เสียราเือบึ่เป็นำรามอเาัึ้นอย่าพึใ
ะหล่อนรู้สึมีวามรู้สึพึใอย่าหนึ่แทรมาับวามลัว
วามรู้สึรุ่มร้อนประหลาเือบึ่เป็นวาม้อารารอบสนอรุนแร
หล่อนบ้าไปแล้ว!
แว้!
อัสวานีทึ้เสื้ออี้า ู่โมหล่อนอย่าไม่หยุยั้
ร่าให่หนาอเาอหล่อนระับิไปทุส่วน รีราหล่อน้วยริมฝีปาอุ่นหนาและเรียวลิ้นสา่ำอ
แนาหล่อนาและไม่มีเรียวแรแม้แ่ะทรัว
หล่อนหวาลัววามรุนแรราวสัว์ป่าอเา
ะเียวันร่าายหล่อนลับยอมรับสัมผัสแปลใหม่ หล่อนินิ้วเรียวรีไปบนหลัเาอย่าเผลอไผล
ะมือให่อเานวเฟ้นเรือร่าหล่อนรุนแร
อัสวาน้อนอุ้มหล่อนไว้ทั้ัวะอีมือหนึ่เปิประูห้อ
ริมฝีปารอบรอริมฝีปาไม่ละห่า ูเม้มริมฝีปาล่าสีเลือนบวมเห่อ
และบัแรๆ ทีหนึ่เป็นารลโทษ
เาอทนมานานแล้ว ทนนะลั่!
วันนี้เาะไม่ทน!
อัสวานใ้เท้าเี่ยันประูห้อปิสนิท เาะรัหล่อน! เาะทำ!
เาวาร่าสวย เย้ายวนบนเียนอนนุ่มผิวเนื้อเปล่าเปลือยอหล่อนทำลายสิสัมปัะอเาหมสิ้น
เาะทำามใปรารถนา ะไม่อทนอี่อไป
อัสวานไลุ่มพิผิวเนื้อนวลเปิเปลือยอย่าหลใหล
ปลายลิ้นและเล็มวามหวานราวะลืนินหล่อนทั้ัว ร่าายหล่อนบิเร่า เสียร้อ
เสียหอบหายใวนลั่ ลิ่นเหื่อและลิ่นสาบสาวปลุวามระหายาส่วนลึ
เา้อารหล่อน ้อารเี๋ยวนี้!
เาแทรมือวานเปะปะไปบนาเรียวสวยรปลายนิ้วหนัหน่วรส่วนไว่อวามรู้สึ
ลมหายใาห้วและหัวใเ้นระหน่ำโลแรอย่าไม่เยเป็นมา่อน่อสรีใ
ไวโอเล็! เารู้สึเ่นนี้เพียับหล่อนนเียวเท่านั้น
เาเป็นอะไรไป?
“อย่า...” มีเสียร้อเล็ใส หาปนหอบัมาามุมหนึ่อเีย
ในวามมึนเมา...เาไม่รู้ว่าเสียนั้นัมาาใ้ร่าอเา...ใ้ริมฝีปาอเา
เสียที่พู...ัอยู่รปลายมู ุมพิอหล่อนล้ายเหล้าลิเียว
มีรสหวานปนปร่าอผลไม้ ยิ่ื่มิน ยิ่มึนเมา ยิ่หลใหลในรสาินปรารถนาะลืนิน่อไปอีไม่รู้เบื่อ
“อย่านะ...” เสียเล็ปนหอบร้อห้ามออมาอี
พร้อมมือนุ่มนิ่มวานเปะปะอยู่บนแผ่นอึล้ายประท้วเมื่อเาแะอบั้นในัวิ๋ว
เลื่อนลมาามเรียวาาม
และยิ่เมื่อเรียวาั้ั้นับเียนุ่ม็ยิ่น่ารัน่าหลใหลเสียน้อแนบใบหน้าลุมพิปลอบประโลม
อัสวานแทรัวประทับลบนร่า่ำหวานึ่เาเยไ้ลิ้มลอมาแล้วมหายลไปในที่นอน...่ายั่วเย้าอารม์
ีหนุ่มว้ามือที่วานเปะปะ้วยสอมือให่แทรนิ้วเรียวแร่ระหว่าปลายนิ้วราวปั้นอหล่อน
้มลุมพิออหอมรุ่น ฝัวหน้าแนบิเพื่อผ่อนลายวามรู้สึโลแรล
มือที่ทาบไว้เหนือศีรษะอหล่อนำแรึ้นเพื่อย้ำเือนถึทุวินาทีที่ะเิึ้นนับานี้
ายหนุ่มัวเอลึล้วยใโลแรหาเสียร้อประท้วัลั่น
“ไม่! ปล่อยนะ!” ามาิารีเสีย
“ไม่...ไม่มีอะไรรับ ใเย็นๆ นะ” เาพยายามปลอบ
“ไม่! ไปนะ ออไปนะนั่ว” หล่อนรีร้อออมาอี
“ไวโอเล็” เาะัเพราะใเสียร้อปนสะอื้นราวับเ็อหล่อน
“เป็นอะไรไป...ลัวหรือ ูว์...ไม่้อลัวนะ...ไม่มีอะไร”
“ไม่มีอะไร! มัน้อไม่มีแน่...ระหว่าุับันเรา้อไม่มีอะไรัน
ันเลียุ”
“เป็นอะไรนะไวโอเล็ เิบ้าอะไรึ้นมาอี” เาุหล่อน โมโหึ้นมาบ้า
“ใ่! ันมันบ้า บ้ามาๆ ออไปนะออไป”
หล่อนร้อสะอึสะอื้นราวับเ็
ิ้นรนและยมือึ้นปิหน้าราวับไม่อยามอเห็นเาอี อัสวานมอูหล่อน้วยใสับสน
วามรู้สึบาประารที่ไม่เยเิึ้นับสรีใมา่อน เิึ้นในหัวใ
อนนี้...เิึ้นับามาิา
วามรู้สึเ็บ้ำ...ผิหวัรุนแร
อัสวานลุึ้นยืนพรว หันหลัให้หล่อนและาไปเียบๆ
ะามาิาว่ำหน้าลบนที่นอน ร้อไห้หนัที่สุอย่าไม่เยเป็นมา่อน
เาถามว่าหล่อนเป็นบ้าอะไร...
หล่อนไม่ไ้บ้า...เพียหล่อนหวาลัว...เท่านั้นเอ
ภาพพ่อเินหันหลัไปาแม่...ไป...และไม่ลับมาอี แม่รอมใ
ทุวันมีเพียวามเศร้า
ภาพเหล่านั้นรีลบนใหล่อนวินาทีหนึ่หล่อนมอเห็นัวเอมีะารรมทับ้อนับแม่ผู้น่าสสารอหล่อน
ความคิดเห็น