start point to end point of destination target

ก า ล ครั้งนึง เมื่อนานมาแล้ว มีการต่อสู้เข้าแลกเลือดเนื้อระหว่าง ความดี และ ความชั่ว ผู้คนมักจะมองเหล่าปีศาจเป็นความน่ากลัว ความโหดร้าย ความป่าเถื่อน ที่ไล่เช่นฆ่าเหล่าสิ่งมีชีวิตที่แตกต่างจากพวกเขา บางประเภทเข่นฆ่าเพื่อความสนุกของตัวเอง บางประเภทเข่นฆ่าเพื่อนำมาเป็นอาหารให้ปากท้องตัวเองอิ่ม บางประเภท.. ก็มีส่วนที่ต้องการอยู่อย่างสงบสุข แต่ก็อย่างว่าล่ะนะ ปีศาจเป็นที่น่าหวาดหลัวของผู้คน ไม่ว่าจะมนุษย์ เทพเจ้า หรือแม้แต่กับตัวเอง แต่หารู้ไม่ ว่าอะไรคือความน่ากลัวที่แท้จริง เราอาจจะมองทุกอย่างข้างหน้าที่เราเห็นว่ามันเป็นความกลัวของเรา แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดสำหรับฉัน มันคือ จิตใจที่ดำมืดของตัวเราเอง ที่ถูกกลืนกินจนกลับเข้าสู่แสงสว่างไม่ได้อีกต่อไป.. 

“ อ่า ” 

 ยืนอยู่บนหน้าผาที่อยู่ในสนามรบพร้อมกับทหารข้างกายสองสามคนยืนอยู่ด้านหลัง ก้มลงมองเหล่าทหารปีศาจที่เข้าโจมตีกับทหารของอีกฝั่ง แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เปลี่ยนสีคลับคล้ายคลับครากับสีเลือดที่แดงฉานปกคลุมไปทั่วชั้นบรรยากาศ เสียงของอาวุธที่ปะทะกันอยู่ด้านล่าง สนามรบกลายเป็นสมรภูมินองเลือดทั้งสีแดง และ สีดำ ดินโคลนเปื้อนปนไปกับเลือด เสียงที่กำบังบรรเลงให้ได้ยินไปทั่ว คือเสียงของเหล่าทหารที่กำลังกรีดร้องอย่างไร้ความหวัง ว่าแต่.. ทำไม? 

‘ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ ? ’ 

‘ ไม่ได้อยากทำให้มันเกิดขึ้นมาสักหน่อย? ’ 

‘ มันผิดพลาดตรงไหนกันล่ะ? ’ 

‘ กลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง? ’ 

ในขณะที่กำลังใช้ความคิดอยู่ท่ามกลางสนามรบ ก้มตาลงมองต่ำ เห็นทั้งศพทหารที่ไม่คิดว่าจะเป็นทั้งมนุษย์ เอลฟ์ สรรพสัตว์นาๆ และ ศพทหารปีศาจที่นอนตายกันเกลื่อนกลาด มันน่าสงสารที่ต้องมาเห็นพวกเขาตายลง พวกเขาต้องการสร้างสงครามขึ้นมารึเปล่า? พวกเขาต้องการที่จะล้างบางเผ่าหนึ่งให้จบสิ้นไปเลยงั้นเหรอ ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของเรากันแน่? 

“ องค์ราชินี ” 

เสียงฝีเท้าหนึ่งเดินมาหยุดอยู่ที่ด้านหลัง ชายแก่ที่ไม่เหมือนคนแก่ สวมชุดเกราะหนาสีดำย่อตัวลงคุกเข่าข้างหนึ่ง ยกแขนข้างที่ถนัดขึ้นวางบนเข่าที่ตั้งไว้ หน้าก้มลงมองพื้นดินที่เปื้อนเลือดเอ่ยสถานะของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขา  หันกลับมามองชายแก่ที่สวมชุดเกราะ ก่อนจะหันตัวกลับมาตาม 

“ เรียนท่านราชินี พวกเราได้ล้อมอาณาจักรนี้ไว้หมดแล้ว พร้อมโจมตีตามคำสั่งของท่านทุกเมื่อ ” 

พยักหน้าเข้าใจกับคำพูดของเขา กันใบหน้ากลับไปมองยังอาณาจักรที่ถูกปกป้องด้วยเลือดเนื้อของเหล่าทหารที่ต้องการปกป้องอย่างสุดชีวิตของพวกเขา เพื่อให้บ้านเกิดของพวกเขาอยู่รอดปลอดภัย ช่างน่าเสียดาย.. ที่พวกเขานั้นเลือกที่จะปกป้องผิดอาณาจักร ชาบแก่ลุกขึ้นยืนปรายสายตาของเขามองไปยังอาณาจักรนั้น 

“ เรียก.. เนโครแมนเซอร์ และเข้าโจมตีซะ.. ” 

ทันทีที่ได้รับคำสั่ง ชายแก่พยักหน้ารับและกำลังจะเท้าเดินออกไป แต่แล้ว ก็มีประกายระยิบระยับบนท้องฟ้าจำนวนมากเหมือนกับฝนดาวตกพุ่งลงมาทางที่พวกเขายืนอยู่ ปรากฏว่าสิ่งที่พุ่งลงมาใส่พวกเขาคือ ‘ ฝนน้ำแข็ง ’ เป็นแท่งน้ำแข็งแหลมที่คมกริบ พวกเขาสง่างามเหมือนกับเพรช และก็อันตรายเมื่อโดนทิ่มแทง ชายแก่เห็นเช่นนั้นจึงโผล่มาปรากฏอยู่ด้านหน้า มือชักดาบใหญ่ออกมาจากฟัก กระโจนขึ้นไปตวัดดาบฟาดฟันในน้ำแข็งให้แตกกระจายออก 

“ ปกป้องท่านราชินี! ”

ทหารที่ยืนอยู่ด้านหลังตะโกนขึ้นมา แต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะยกมือขึ้นมาห้ามพวกเขาเอาไว้ก่อน ยืนเงยหน้าขึ้นมองฝนน้ำแข็งตกลงมา จนกระทั่งบนฝากฟ้ามีคนพุ่งดิ่งตรงลงมาหาที่หน้าผา ปรากฏว่าเป็นชายผมสีเงินกำลังตรงดิ่งมาทางนี้ พร้อมกับดาบในมือของเขา ชายแก่หันใบหน้าขวับ ก่อนจะดีดตัวกลางอากาศขึ้นไปหาชายผมเงินที่มาทางพวกเขา มือง้างดาบเพื่อหวังจะฟัน แต่กลับกลายเป็นนั่นเป็นแค่ร่างมายาที่ถูกสร้างขึ้นจากหมอก ชายแก่ชะงักเมื่อเห็นเป็นเช่นนั้น แล้วร่างจริงอยู่ไหน? และแล้วข้อสงสัยของเขาก็หายลงไป เมื่อเห็นว่าร่างจริงของชายผมสีเงินมาปรากฏอยู่ด้านหน้าของคนที่เขาเรียกว่าเป็นราชินีแทน แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นที่ตกใจสักเท่าไหร่

“ --------!!!? ” 

ชายผมเงินพูดบางอย่างออกมา แต่ดูเหมือนว่าสติเริ่มจะเลอะเลือนจนไม่ได้ยินคำพูดของเขา จนปลายดาบของเขาฟาดฟันลงมาที่ตัวเป็นแนวเฉียง ภาพที่เห็นอยู่คือชายผมสีเงินด้านหลังของเขาประกอบไปด้วยภาพการต่อสู้รบ ท้องฟ้าสีที่เหมือนสีเลือดสด ชายแก่ที่กำลังพุ่งเข้ามาช่วย เสียงกรีดร้องจากทหารด้านหลัง และเลือดที่กระฉูดขึ้นมาจากร่างกาย 

‘ เดิมที.. มันควรจะเป็นแบบนี้อยู่แล้วล่ะมั้ง ’