Innerlink

" The Inner Links "

...Prologue...

            ตัวอักษร ตัวเลข ร้อยเรียงอยู่บนหน้าจอกระจกอันสว่างสุกใส ตามหน้าที่ที่ได้ถูกกำหนดไว้ตามที่ควรจะเป็น
                ตัวเลขและอักขระเหล่านี้ สำหรับคนทั่วไปแล้วอาจยากที่จะเข้าใจ  แต่สำหรับคนที่รู้จักดัดแปลงแก้ไข และเข้าใจถึงสหสัมพันธ์ของชุดอักขระเหล่านี้แล้ว  ผู้นั้นจะเข้าถึงสิ่งที่อยู่นอกเหนือของสายตาของคนทั่วไปที่จะมองเห็น ก้าวท่องไปยังโลกเบื้องหลังที่กว้างขวางไกลโพ้น ไร้ซึ่งขอบเขต
                ....ในทุกวันนี้ มีสายธารแห่งข้อมูลอันเกิดจากอักขระและตัวเลขเหล่านี้ พาดผ่านข้ามจากทวีปหนึ่งไปยังอีกทวีปหนึ่ง ราวกับมิมีพรหมแดนใดๆขวางกั้น ชุดข้อมูลที่โยงใยกับซ้อบซ้อนหนาแน่นั้น ประกอบกันเป็นดั่ง โลกกว้างใหญ่  โลกที่ปุถุชนคนธรรมดาจะสัมผัสได้เพียง  สิ่งที่ ถูกกำหนด   ให้เห็นหรือสัมผัส

โลกแห่งนี้ มี กลุ่มคน จำนวนหนึ่ง มีอำนาจดั่งเทพเจ้า อำนาจ แห่งการเสกสรรปั้นแต่ง ควบคุมหรือบงการการเคลื่อนไหวแห่งโลกนี้ อย่างอิสระไร้ขีดจำกัด
                ในโลกเบื้องหลังแห่งนี้ ไม่มีคำว่ามิตร หรือแม่กระทั่งศัตรู  จะมีก็แต่เพียง ผู้ได้ประโยชน์ กับ ผู้เสียประโยชน์ จะมีก็แต่เพียงผู้ที่มีปฏิภาณไหวพริบอันเฉียบคมเท่านั้นที่จะบงการความเป็นไปในโลกเบื้องหลัง นี้ได้อย่างไม่ยากเย็น

การคดโกง หักหลัง ชิงดีชิงเด่น ล้วนเกิดขึ้นตลอดเวลา
                ความผิดพลาดที่เล็กน้อย พรอ้มที่จะฉีกกระชากตัวตนที่แท้จริง ที่ต่างถูกซุกซ่อนไว้อย่างยิ่งยวด  และส่ง คนผู้นั้น ลงสู่นรกขุมที่ลึกที่สุด ทั้งเป็น...
                กว่าที่จะรู้ตัว เทคโนโลยีทั้งหลายก็ล้วนพัฒนาให้สอดคล้องกันไป จนไม่อาจหยุดยั้งความอิสระในการเติบโตของเครือข่ายนี้ได้อีกต่อไป
ไม่มีใครรู้ได้แน่ชัดว่า สิ่งที่เห็นและปรากฏบนจอสี่เหลี่ยมเล็กๆของคอมพิวเตอร์

เป็นสิ่งที่เรา เห็น หรือ ถูกบังคับให้เห็น 
                เราเองก็ไม่อาจรู้ตัวได้เลยว่า กล่องสี่เหลี่ยมที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ไฟฟ้าชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่เห็นกันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน จะนำสิ่งใดมาให้แก่เรา ไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่ เพราะโครงข่ายแห่งธารข้อมูล และอุปกรณ์ไฟฟ้า เป็นส่วนหนึ่งของวิถีชีวิตของโลกอย่างที่ไม่อาจจะปฏิเสธได้อีกต่อไป

และถ้าหากจิตวิญญาณ ของมนุษย์สามารถเชื่อมต่อ เข้าสู่โลกเบื้องหลังนี้ได้โดยตรงล่ะ จะเป็นเช่นไร
*******************************************************************************************************************

" The Inner Links "

...Chapter 1 ...

Conceal?

ผู้คนต่างพากันเดินรีบเร่งไปตามจุดหมายปลายทางของตนราวกับขบวนแถวของมดงาน ณ ใจกลางของเมืองหลวงที่มีผู้คนหนาแน่นที่สุดบนโลกแห่งหนึ่ง..
                ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งประมาณ 190 เซนติเมตร หน้าตาครึ่งเชื้อชาติเอเชีย ผิวขาว ตาชั้นเดียว สวมแว่นไม่มีกรอบ อายุประมาณ 25    เหม่อมองมองดูผู้คนที่เดินผ่านไปมาไม่ขาดสาย ผ่านกระจกใสของร้านอาหารที่ตกแต่งตามสมัยนิยม ไอร้อนจางๆลอยขึ้นมาจากถ้วยกาแฟที่ตั้งอยู่ข้างคอมพิวเตอร์ขนาดกระเป๋าหิ้ว ที่เปิดค้างเอาไว้ โปรแกรมพักหน้าจอเปิดตัวเองขึ้นมาได้ครู่ใหญ่แล้ว
หนุ่มน้อยหน้าหวาน ใสปิ๊ง  อายุราว 17-18 สูงประมาณณ 170 เซนติเมตร คนหนึ่งเปิดประตูเข้ามาในร้านด้วยท่าทางเร่งรีบ พลางสอดส่ายสายตาไปจนทั่ว แล้วจึงรีบเดินมาชายที่กำลังเหม่อมองออกไปไกล  
รอนานไหมคับ  ..พี่คินทร์.. โทษทีนะคร้าบ หนุ่มน้อยกล่าวคำขอโทษ พลางเลื่อนเก้าอี้ลงนั่งตรงข้ามกับชายหนุ่ม พร้อมกับวางกระเป๋าคอมพิวเตอร์ที่คล้ายกับของชายหนุ่มลงบนโต๊ะเช่นกัน
ไม่เป็นไรหรอกซายน์ กาแฟพี่ไม่ทันจะหมดแก้วเลย ชายหนุ่มกล่าวตอบพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ ที่ดูอบอุ่น

คนนัด กลับมาสายเสียเอง  แหะๆ  หนุ่มน้อยเหลือบมองดูนาฬิกาข้อมือ

ช่างมันเถอะ ทานอะไรก่อนไหม ? ชายหนุ่มกวักมือเรียกบริกร ให้นำเมนูอาหารมาให้
พี่คินทร์ต้องไปหาอาจารย์ไม่ใช่เหรอวันนี้ ? ซายน์ถามขึ้น
อาจารย์นัดตั้งบ่ายสอง อีกตั้งนาน ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ ชายหนุ่มยกกาแฟขึ้นจิบอย่างสบายใจ
คราวที่แล้ว ตอนเสนอโพรโพซอล  พี่คินทร์โดนคอมเมนต์จนแทบกลิ้ง แก้ใหม่เสร็จแล้วเหรอ? หนุ่มน้อยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
..ก็แก้ไปบ้างแล้ว แต่ตอนนี้ยุ่งๆอยู่เลย.. แฮะๆ คินทร์หัวเราะแห้งๆ
แล้วจะจบ ไหมเนี่ย.แล้วจะได้สอน อัลกอริธึมผมต่อไหมเนี่ย  หนุ่มน้อย ส่ายหน้า
ก็คนมันงานเยอะนี่นา นาคินทร์ยกกาแฟขึ้นดื่มจนหมดแก้ว
ก็เพลาๆลงบ้างก็ได้ แล้วตอนนี้ไปเป็นทาสให้ใครอยู่เนี่ยพี่ ซายน์ถาม
เป็น freelance ทำงานไปเรื่อยๆ ใครจ้างก็ทำ..สบายดี..ขี้เกียจไปทำประจำเป็นสัญญาทาสเหมือนเมื่อก่อนแล้ว จิกใช้พี่ นรก   ชายหนุ่มตอบ
.. หนุ่มน้อยมองหนุ่มรุ่นพี่ ด้วยแววตาเหนื่อยหน่าย แต่ก็เพราะพี่คินทร์เป็นแบบนี้แหละ เขาถึงได้ชอบรุ่นพี่คนนี้มาก พลางหยิบแซนด์วิชที่พนักงานร้านเพิ่งนำมาวางให้โยนใส่ปาก
.ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
เสียงของโทรศัพท์มือถือของคินทร์ดังขึ้น ว่ามีข้อความส่งมา เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดู  สีหน้าของเขาดูเปลี่ยนไปชั่วครู่ แต่ซายน์ก็ไม่ทันสังเกตเห็น เขาปิดพับหน้าจอของคอมพิวเตอร์ลง แล้วหันไปโบกมือเรียกบริกรของร้านให้มาคิดเงิน
เดี๋ยวเธอจะสายเอา  ไปกันได้แล้วล่ะ? ในตอนที่รอบริกรมาเก็บเงิน คินทร์ก็กดเปิดอ่านข้อความที่ส่งมากับโทรศัพท์มือถืออีกครั้ง
ข้อความที่เขาหยิบขึ้นมานั้น เป็นข้อความส่งต่อมาจากจดหมายอิเล็กทรอนิกส์ของเขาโดยอัตโนมัติ  แต่ไม่ใช่ข้อความที่เขาอยากจะได้รับเท่าใดนัก

งาน อีกแล้วเหรอ คินทร์คิด

คินทร์กดปุ่มอีกสองสามปุ่มเพิ่มลบข้อความนี้ทิ้ง
 
แล้วเย็นนี้เราจะเจอกันกี่โมงดี จะได้ไปทานข้าวเย็นกัน ซายน์ถามขึ้น
อ่า ผมตอนเย็นไม่ว่างนะวันนี้ คินทร์ตอบ
เย็นนี้มีอะไรเหรอคับท่านพี่? ซายน์ถามต่อ
งานด่วนหน่ะ  นาคินทร์ตอบด้วยแววตาที่ไม่สู้จะสดใสเหมือนก่อนหน้านี้
อ่อ ถ้างั้นก็ไม่เป็นไร เอาไว้วันอื่นก็ได้ ซายน์หันไปยิ้มหวาน ให้กับนาคินทร์ พลางหยิบกระเป๋าแล้วลุกขึ้นเดินออกจากร้านพร้อมกับชายหนุ่มรุ่นพี่

สายตาเฉียบคมอีกคู่จ้องมองทั้งสองคนอยู่ในระยะไกล โดยที่ทั้งสองก็ไม่รู้ตัว เจ้าของสายตาวางถ้วยกาแฟดำลง พร้อมกับลุกเดินตามออกไป
ทั้งสองเดินตรงไปยังรถยนต์ที่จอดอยู่ข้างๆร้าน  คินทร์เดินไปเปิดประตูรถยุโรปคันใหม่เอี่ยม  ให้กับซายน์ แล้วจึงเดินอ้อมไปยังที่นั่งคนขับ จากนั้นจึงสตาร์ทรถแล้วขับออกไป

   ..อากัปกริยาของทั้งสองคน ไม่รอดพ้นจากสายตาของชายคนเดิมที่แอบมองทั้งคู่อยู่ไม่ห่าง เขาหยิบคอมพิวเตอร์ขนาดมือถือขึ้นมาแล้วกดอะไรบางอย่างบนหน้าจอชั่วครู่ แล้วจึงก้าวเดินออกไปท่ามกลางผู้คนที่เดินกับอย่างพลุกพล่านในเขตกลางใจเมือง..
หลังจากการฝ่าฟันการจราจรที่ย่ำแย่กว่าครึ่งชั่วโมง คินทร์ก็มาถึงยังมหาวิทยาลัยเอกชนที่อยู่ไม่ไกลจากร้านกาแฟที่ทั้งสองนั่งดื่นกันอยู่ เขาเลี้ยวตรงไปยังคณะวิทยาศาสตร์ ภาควิชาเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์ เป็นตึกใหญ่สูง 20 ชั้น โอ่โถงสีขาวสะอาดตา ทั้งสองคนเรียนที่นี่โดยที่ คินทร์เป็นพี่รหัสของซายน์ แต่ตอนนี้ คินทร์เป็นนักศึกษา ป.โท แต่ซายน์เพิ่งขึ้นปีสาม
วันนี้ยังอยู่ในช่วงปิดภาคการศึกษา  มีนักศึกษาเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เดินไปมาอยู่ในบริเวณของมหาวิทยาลัย ทำให้บรรยากาศโดยรวมดูสงบ ร่มรื่น หลังจากจอดรถเรียบร้อย คินทร์เดินลงจากรถแล้วไปเปิดประตูให้หนุ่มน้อย

ขอบใจที่มาส่งนะท่านพี่   ซายน์หันมายิ้มให้อย่างอ่อนโยน
ยังไงเราก็มาที่เดียวกันอยู่แล้วนี่นา นาคินทร์ยิ้มตอบ  อ่า โอเค แล้วพรุ่งนี้เจอกันใหม่นะ เพราะหลังจากคุยกับอาจารย์เสร็จพี่ คงต้องกลับไปสะสางงานด่วนที่ค้างอยู่ก่อน
ได้สิ ไม่เป็นไรหรอก ว่างแล้วโทรหาผมนะ ซายน์ส่งยิ้มให้นาคินทร์อีกครั้ง
..รอยยิ้มของซายน์ที่อ่อนโยนและจริงใจเสมอ   ไม่เคยเปลี่ยนไปแม้แต่ครั้งเดียว ไอ้คุณน้องคนนี้มันน่ารักน่าฟัดเสมอ แต่รอยยิ้มอันอ่อนโยนกลับเหมือนกับเข็มแหลมที่คอยทิ่มตำความรู้สึกของเขาตลอดเวลา เพราะเขาไม่อาจบอกทุกสิ่งตามตรงกับซายน์ได้

เขามีความลับมากเกินไป.

                ระหว่างทางคินทร์พยายามไม่คิดอะไร แต่ทว่าบรรยากาศในสมัยอดีตที่เขายังเป็นนักศึกษาใหม่ๆ ยังคงผุดขึ้นมาเป็นระยะๆ เป็นเวลาที่เขามีความสุข มากกว่าตอนนี้ ถึงเขาจะมีทุกสิ่งเพียบพร้อม ไม่ต้องดิ้นรนเหมือนเมื่อห้าหกปีก่อน แต่เขาไม่ต้องแบกรับความรู้สึกที่ยากลำบากต่างๆที่เกาะกุมหัวใจที่อ่อนล้าของเขา อย่างเช่นในทุกวันนี้
                ประตูลิฟต์เปิดที่ชั้น 8 ซายน์เดินออกไปก่อน หนุ่มน้อยหันมายิ้มแล้วโบกมือให้ นาคินทร์ยิ้มให้จนกระทั่งประตูลิฟต์ปิด และเปิดขึ้นมาอีกทีเมื่อถึงชั้น 15
เขาเดินไปตามทางเดินสะอาดเรียบร้อยจนถึงห้องริมสุดทางเดิน ป้ายหน้าห้องเป็นแผ่นไม้สลักชื่อไว้
ศ.ดร.พิชิต สันตนิรันดร์ หัวหน้าภาควิชาการพัฒนาซอฟต์แวร์
เขาเคาะประตูแล้วกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพ ผมนาคินทร์ครับ
เข้ามาได้เลย น้ำเสียงอ่อนโยนดังขึ้นมาจากในห้อง
คินทร์เปิดประตูเข้าไป อาจารย์อาวุโสท่าทางใจดีหันมายิ้มให้
ตรงเวลาเหมือนเคยนะ เอ้า นั่งลงก่อน ดร.พิชิตผายมือไปที่เก้าอี้ตรงข้ามโต๊ะทำงาน
ขอบคุณครับอาจารย์ เขาดึงเก้าอี้ออกมานั่ง
ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง คืบหน้าไปถึงไหนแล้ว ดร.พิชิตถาม
ตัวโค้ดคร่าวๆ เสร็จไปบางส่วนแล้วครับ แต่ยังขาดลักษณะที่ใกล้เคียงกับความเป็นจริงอยู่หลายส่วนที่เดียว ความซับซ้อนในเรื่องของการกลายพันธุ์ที่เกิดขึ้นทางชีววิทยายังห่างไกลกับการจำลองด้วยโปรแกรมคอมพิวเตอร์มากอยู่ทีเดียว
แล้วตอนนี้เธอได้อ่านวารสารล่าสุดที่ลงเรื่องผลงานวิจัยของศูนย์วิจัยดาร์วินแล้วหรือยัง ? ดร.พิชิตถามต่อ
ก็ผ่านตามาบ้างแล้วครับในเรื่องที่ว่า แต่ทว่าข้อมูลของทางนั้นยังไม่เปิดเผยอย่างเป็นทางการ นาคินทร์ตอบ
แล้วในแง่ของหลักการกับแนวคิดล่ะ พอได้ไอเดียบ้างไหม เพราะว่างานของเธอไม่จำเป็นที่จะต้องลงรายละเอียดจนได้เป็นสิ่งมีชีวิตรูปแบบดิจิตอลแบบอย่างเป้าหมายของเขา ศ.พิชิตให้ข้อเสนอแนะ
แล้ววันนี้พอมีตัวอย่างมาไหม? ศ.พิชิตถาม
เอ่อ.คือว่ามันยังไม่เรียบร้อยดีครับอาจารย์ คินทร์กล่าวเสียงเบา
ศ.พิชิตแปลกใจมากที่ได้ยินคำตอบแบบนี้ ปกติแล้วนาคินทร์เป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูงมาก และไม่เคยเสนอหรือส่งงานอะไรล่าช้าแม้แต่ชั่วโมงเดียว
เธอมีปัญหาอะไรรึปล่าว ช่วงนี้เห็นความคืบหน้ามันช้าลง ศ.พิชิตถามอย่างเป็นห่วง
คือตอนนี้มีงานด่วนเข้ามามากครับ ผมกำลังสะสางอยู่ นาคินทร์ตอบเลี่ยงๆไป
ถ้ามีอะไรที่ครูพอจะช่วยได้ก็บอกแล้วกัน
ขอบคุณครับอาจารย์ นาคินทร์กล่าวด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า
ถ้าอย่างนั้น อาทิตย์หน้าผมขอดูตัวอย่างต้นแบบคร่าวๆก่อนก็แล้วกัน
ถ้างั้น ผมก็ขอตัวก่อนนะครับ นาคินทร์ยกมือไหว้อย่างสุภาพแล้วก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องพักอาจารย์
.นาคินทร์ลุกขึ้นอย่างนอบน้อม พร้อมกับเปิดประตูห้องพักอาจารย์ออกไปอย่างเงียบเชียบ

.ข้อมูลทั้งหมดของสถาบันวิจัยดาร์วิน  ไม่ใช่ความลับนักหรอก

เพราะในคืนนี้ เขาจะได้ข้อมูลทั้งหมด ไม่ขาดตกบกพร่องแม้แต่น้อย เพราะนี้คือ งาน ที่เขาต้องทำ และเป็นสิ่งที่เขาชำนาญที่สุด.

อาทิตย์หน้าผมได้ส่งงานแน่ครับ อาจารย์.

เพราะถ้าพลาด ผมก็คงไม่มีโอกาสได้ส่งงานอีกต่อไป.

แต่ผมจะไม่พลาด ผมต้องสอนอัลกอริธึมให้ซายน์อีกเยอะ  ยังไม่นับศาสตร์ที่เหนือชั้นยิ่งกว่านั้น ที่ต้องสอนกันสองคนโดนที่ไม่มีคนกวน ....