คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Chapter 13
My Friends…รักนายเจ้าของหัวใจ
13
“ฮยองงงงงงง” เสียงหวานแหลมเรียกพี่ชายมาแต่ไกล ซีวอนพอได้ยินเสียงก็ยิ้มไปทางต้นเสียงแล้วอ้าแขนรอรับน้องชาย ดงเฮก็กระโดดกอดพี่ชายด้วยความคิดถึง
“ไงตัวเล็ก คิดถึงพี่มั้ยเอ่ย”
“คิดถึงที่สุดเลย” ดงเฮกอดพี่ชายแน่นเข้าไปอีก
“อ้าววว ทำไมกอดพี่เค้าแน่นจังเลยล่ะลูก เดี๋ยวก็หายใจไม่ออกกันพอดี” คังอินขัดคอลูก
“โห ก็เค้าคิดถึงฮยองนี่นา” คนตัวเล็กคลายกอดออกแล้วงอนใส่
“สวัสดีครับ ป๊าม๊า” ซีวอนทักทายพ่อแม่
“หวัดดีลูก โตขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย”
“ครับก็ผมเรียนจบแล้วนิ”
“เป็นหมอเต็มตัวแล้วสินะของม๊า” ลีทึกพูดด้วยความดีใจ
“ครับผม”
ด้านคิบอมกับฮยอกก็เดินหาพ่อแม่อยู่เช่นกัน
“อ๊ะ นั่นใช้คุณอารึป่าวไอ้บอม” ฮยอกชี้ไปทางสองคนที่เดินมา
“นั่นคุณพ่อคุณ
“พ่อแม่ครับทางนี้” คิบอมตะโกนเรียก
“บอมมี่ของแม่คิดถึงจังเลย” ซองมินตรงเข้าไปกอดลูกชาย (?)
“อ้าว ฮยอกก็มาหรอลูก พ่อเราเค้าจะกลับมาอาทิตย์หน้านะ” คยูบอก
“อ๋อ ครับ” ฮยอกตอบรับ
“แม่ฮะ ฟักทองสูตรใหม่เป็นไงบ้าง” คิบอมถาม
“ก็ดีลูกอร่อยดี เดี๋ยววันหลังจะทำให้กินนะ” ซองมินตอบไปยิ้มไป นึกถึงฟักทองแล้วมีความสุข
“ครับเดี๋ยวจะรอทานนะ”
“เอ๊ะมินนี่นั่นใช้พี่คังกับพี่ทึกรึป่าว” คยูถามพร้อมชี้ไปทางครอบครัวลี
“อ๊ะ ใช่คยู เราไปหาพวกเค้ากันเถอะ คิดถึ๊งคิดถึง”
“นั่นปลาน้อยนิ” คิบอมว่า
“ปลาด๊องของฉัน” ฮยอกพูด
ฮันเกิงและฮีซอลกลับมาจากสนามบินแล้วนั่งรถมายังคอนโดของฮันเกิงทันที คนตัวเล็กก็ยังหน้าระรื่นอยู่ ส่วนคนตัวใหญ่เนี่ยหน้าบูดมาตั้งแต่บนรถแล้ว
“ตัวเองหิวมั้ย อยากกินอะไรป่าว” ฮีซอลถามคนที่นั่งหน้าบูดอยู่ที่โซฟา
“หิว” ฮันเกิงตอบ
“งั้นกินอะไรดีเดี๋ยวเค้าทำให้” คนตัวเล็ก(กว่า)เดินมานั่งบนตักคนรัก
“จะกินคนสวย”
“ห๊า ตัวเองไม่เหนื่อยรึไง” ถามอย่างห่วงใย ก็เพิ่งเดินทางกลับมาน่าจะพักผ่อน
“เหนื่อยแต่จะกิน” ไม่พูดพร่ำทำเพลง กดคนตัวเล็กลงบนโซฟาแล้วขึ้นคร่อมทันที
“เดี๋ยว นี่ตัวเองเป็นอะไรอ่ะ หน้าตานี่...”
“หึง โกรธ หวง”
“ห๊า เค้าไม่เข้าใจ ตัวเอง...อุ๊บ...” ยังไม่ทันจะพูดต่อปากหยักก็บดขยี้ปากบางอย่างหนักหน่วง มือก็กระชากเสื้อของคนข้างล่างของอย่างชำนาญ เสร็จแล้วก็ถอดกางเกงพร้อมกางเกงตัวจิ๋วของคนรักออก ผิวขาวเนียนสวยปรากฏแกสายตา
คนตัวเล็กก็เริ่มมีอารมณ์แล้ว จึงช่วยถอดเสื้อและกางเกงให้ร่างสูง ตอนนี้ทั้งสองคนเปลือยป่าว ไร้อาภรติดกาย
ร่างสูงเลื่อนหน้ามาขบเม้มยอดอกสีชมพูของร่างบาง ทีละข้าง
“อื้อ อ๊า” ร่างบางครางออกมาอย่างเสียวซ่าน
“ตัวเองหยุดก่อน”
“หืม?” ร่างสูงมองหน้าเมื่อร่างบางขัดอารมณ์
“เดี๋ยวเค้าทำให้ตัวเองนะ” ร่างเล็กเปลี่ยนตำแหน่งกับร่างสูงทันที
ร่างบางค่อยๆโน้มคอร่างสูงมาจูบอย่างยั่วยวน แล้วปลายจมูกไร้ไปตามติ่งหูปากบางขบเบา เลื้อยมายังต้นคอ ขบเม้นเป็นรอยสีจางๆ ลิ้นอุ่นตวัดไล่ลงมาจนถึงหน้าท้องแข็ง
“อืมมมม ตัวเล็ก” ร่างสูงครางออกมาอย่างพอใจ
มือหนาค่อยๆกดหัวคนรักให้ไปมอบความสุขให้กับ‘ส่วนนั้น’ ของตัวเอง ร่างเล็กก็รู้งาน รีบขยับลงมาจนถึงแกนกายของร่างสูง มือบางประคองแกนกายเข้าปากของตัวเอง ขยับเรียวปากดูดอย่างชำนาญ มือก็คลึงคล้ำรอบแกนกายจากโคนจดปลาย
“อื้ม ตัวเล็ก อ๊า”
ร่างสูงกระตุกสองสามครั้งก็ปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นสู้ปากคนตัวเล็ก และกะรักออกมาบางส่วน ร่างบางกลืนกินจนหมดอย่างไม่รังเกียจ
“อร่อยจังตัวเอง”
“ว่าแต่ของตัวเล็กจะอร่อยมากมั้ยนะ” ร่างสูงว่า
“อยากลองชิมมั้ยล่ะ”
“ไม่หรอกตอนนี้อยากกินทั้งตัวมากกว่า” ว่าแล้วก็จับคนตัวเล็กพลิกคว่ำ แกนกายค่อยๆกระแทกเข้าไปในช่องทางรักอย่างนุ่มนวล
“ชอบทำให้ผมหึงนัก วันนี้ก็ทำให้ผมรักจนแทบคลั่งบ้างแล้วกันนะตัวเล็ก”
ร่างสูงเริ่มขยับแกนกายเข้าออกอย่างแรง ถี่ และหนักหน่วง จนร่างบางเซน้อยๆ แต่ก็ยังตั้งตัวได้อยู่
“อ๊า...วันนี้ตัวเองร้อนแรงจัง”
ได้ยินอย่างนั้นก็กระแทรกร่างกายแล้วขยับโยกอย่างเมามัน
“อ๊า ตัวเองเค้าไม่ไหวแล้ว อือ อ๊ะ”
“ไปพร้อมกันนะตัวเล็ก”
มือหนาเลื่อนไปขย้ำที่แกนกายสีสวยของอีกร่าง และยังคงขยับสะโพกอย่างแรง จนกระตุกเกร็ง
“อ๊า งงงงงงงงงงงงงงงง”
ร่างสูงปลดปล่อยสู่ตัวร่างบาง ร่างบางก็ปลดปล่อยออกมาเต็มมือหนา เลอะตามเรียวขาเนียน ร่างสูงค่อยๆถอดถอนแกนกายออก
ร่างบางหลับไปด้วยความเมื่อยล้า ฮันเกิงจึงอุ่นร่างบางมายังห้องนอน วางลงบนเตียงแล้วห่มผ้าให้ จึงล้มตัวลงไปนอนกอดอย่างรักใคร่
“ผมไม่ยอมเสียคุณให้ใครหรอกนะตัวเล็ก”
ความคิดเห็น