รักเธอ...เฮอร์ไมโอนี่

เนื้อเรื่อง

 

รักเธอ เฮอร์ไมโอนี่

คุยกับคนเขียน

1. อืม แต่งครั้งแรกนะ ถ้าแต่งไม่ดีก็ติชม กันหน่อย จะเอาไปพัฒนานะ

2. ก็เอาใจคนที่เป็นแฟนคลับ เดรโกละก็เฮอร์ไมโอนี่นะ (เห็นไม่ค่อยมีคนแต่งเลย ช่วงนี่น่ะ)

3. หวังว่าทุกคนคงจะอดทนอ่านจนจบน่ะ

4. หวังว่าชาว DM/HG จะถูกใจสักนิดนะ

5. มันอาจจะเลี่ยนนะ แต่ว่าเราอยากให้มันเลี่ยนๆสำหรับคู่นี้ 55

6. ไม่แน่ใจคำว่าไม้กายศิษย์ เขียนยังไง และขอความกรุณาอย่างยิ่ง คอมเม้นต์ด้วยนะ
 

เหตุเกิดจากความใกล้ชิด

-  * * * * * * * * *  -  * * * * * * * * *  -  * * * * * * * * *  -  * * * * * * * * * *  -  * *  * * * * * * *  -

   หลังจากที่ทั้งพวกแฮร์รี่ และเพื่อนๆทุกคนจบชั้นปีที่ 7 กันหมดแล้ว ต่างคนต่างก็แยกย้ายกันไปทำงาน ซึ่งทั้งรอน  แฮร์รี่ และเฮอร์ไมโอนี่ ก็ไม่ค่อยได้พักเท่าไร  เฮอร์ไมโอนี่ทำงานเป็นครูอยู่ที่ฮอกวอตส์ นั้นเองและก็หนีไม่พ้นมัลฟอยยังได้งานทำเป็นครูด้วยกันอีก แฮร์รี่ทำงานเป็นมือปราบมารอยู่ที่กระทรวงเวทมนตร์ ส่วนรอนเค้าได้อาชีพที่เค้าไม่คาดคิดเลย เค้าเป็นหมอ อยู่ที่โรงพยาบาลเซนมังโก

วันนี้เฮอร์ไมโอนี่ นั่งอยู่ที่ห้องพักของตัวเอง ที่ปราสาททางด้านทิศเหนือ มองเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง เธอคิดถึงตอนที่พวกเพื่อน ๆ แต่ละคนเรียนอยู่ที่นี่ พลางพึมพำกับตัวเองว่า

“หลายปีแล้วสินะ ที่เราไม่ได้เจอใครเลย ” เฮอร์ไมโอนี่คิดพลางนึกไปถึงมัลฟอย มีแต่ไอ้บ้ามัลฟอยนี่แหล่ะที่เจอหน้าทุกวัน เธอถอนหายใจกับตัวเองแรง ๆ แล้วหันไปสนใจกับหนังสือตรงหน้าต่อ

ทั้งเฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยต่างมีห้องสอนนักเรียนในชั้นเดียวกัน และในแต่ละวันเขาและเธอจะต้องเจอหน้ากันทุกวันและที่ร้ายสุดในความคิดเธอ ก็หนีไม่พ้นการที่ต้องนั่งกินข้าวตรงข้ามกันด้วยสิ

มัลฟอยโตขึ้นกว่าเดิมมาก เขาหล่อขึ้น สูงชะลูด ไหล่กว้าง ผมบลอนด์ของเขาสะท้อนในกลางแดดช่างน่ามอง จมูกโด่งคมสันรับกับใบหน้า ดวงตาเจ้าเล่ห์ยังเหมือนเดิม แต่ฉายแววของความอ่อนโยนมากขึ้น เขาเป็นครูที่สาว ๆ ในโรงเรียนพากันใฝ่ฝันหา

“อรุณสวัสดิ์ครับคุณครูเฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยกล่าวทักทายล้อเลียน พลางดึงเก้าอี้ออกเพื่อนั่งลง

“ค่ะ เช่นกัน”  เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นมาหลังจากที่มัลฟอยนั่งลงแล้ว

ที่โต๊ะอาหารวันนี้ก็เช่นเดิม เฮอร์ไมโอนี่ตื่นเช้ากว่าครูท่านทุกวัน และเป็นที่น่าแปลกใจกับเธอเมื่อทุกครั้งที่เธอลงมากินอาหารเช้า มัลฟอยจะลงมาหลังเธอ หรือมาตรงกับเธอทุกที

วันนี้มัลฟอยลงมาช้ากว่าเธอ และเค้าและเธอก็ต้องกินอาหารเช้าด้วยกัน 2 คน เช่นเดิม

“ใจคอคุณจะพูดทักตอบผม ยาวกว่านี้ไม่ได้รึไงครับ”  มัลฟอยเริ่มเปิดฉากการปะทะคารมกับเธออีกแล้ว

ไอ้บ้านี่กวนใจแต่เช้าเลยแฮะ “นี่นาย อย่ามาหาเรื่องฉันตอนนี้ได้มั้ย ไห้ตายสิ ขืนนายอ้าปากพูดอีกคำเดียวนะ สาบานเลยว่าฉันจะทำให้นายกลืนเบค่อนไม่ลงเลยล่ะ”   เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยน้ำเสียงที่เดือดขึ้นมาแล้ว

มัลฟอยไม่สนใจในคำขู่ทำท่าว่าจะเกิดการต่อปากต่อคำขึ้นอีก แต่เป็นอันว่าสงบศึกชั่วคราวก่อน เพราะตอนนี้ ครูคนอื่นๆเข้ามากินอาหารเช้าแล้ว

เช้านี้เธอสอนนักเรียนชั้นปี 3 เรื่องคาถาเรียกของ

“แอกซิโอ พูดตามครูนะ”  เฮอร์ไมโอนี่บอกนักเรียนทั้งห้อง

“แอกซิโอ”  นักเรียนพูดตามเธอด้วยเสียงที่ดัง

“ใช่ อย่างนี้หล่ะ ถูกแล้ว”   เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางยิ้ม พวกเด็กๆ สามารถทำให้เธอยิ้มได้

“คราวนี้พวกเธอทุกคนลองเรียก ใบไม้ที่ครูวางไว้หน้าห้องนี่ซิ เริ่มได้” เฮอร์ไมโอนี่บอกนักเรียน

เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างห้องเธอก็จะมองเห็นสนามควิชดิช เฮอร์ไมโอนี่มองออกไปนอกหน้าต่างเห็นมัลฟอยสอนเด็กชายคนหนึ่งให้ผึกขี่ไม้กวาดให้ถูกต้องอยู่

“ใช่ อย่างนี้แหล่ะถูกแล้ว”   มัลฟอยพูดแล้วก็มองขึ้นมาที่หน้าต่างห้องเธอและ ยิ้มให้เธอ

เธอรีบหันหน้ากลับมาทันที ใจเธอเต้นรัว ทำไมใจเรามันเต้นอยู่เรื่อยเลยเวลามองมัลฟอย เธอคิด

“เอาล่ะพวกเธอทุกคน วันนี้พวกเธอเก่งมาก ครูจะเพิ่มคะแนนให้บ้านฮัพเฟิลพัฟ 15 คะแนน”

“เย้”  เสียงเฮลั่นของนักเรียนเรียกรอยยิ้มจากเธอได้

“ครูครับ ครูเป็นไรรึเปล่าครับ หน้าแดงๆนะครับ”  เด็กชายถาม พลางเก็บกระเป๋าไปด้วย

“เอ่อ หรอจ๊ะ ครูไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ ขอบใจมากนะ”  เฮอร์ไมโอนี่ พูดพลางหายใจติดขัดเป็นห้วงๆ แล้วยิ้มให้นักเรียนคนนั้นก่อนที่เด็กชายคนนั้นจะออกจากห้องไป

เป็นไรเนี่ยเรา เฮอร์ไมโอนี่คิดใจใจ พลางเก็บของใส่กระเป๋าเพื่อลงไปกินอาหารเย็น “โห เกือบจะหกโมงแล้วนะเนี่ย ”  เฮอร์ไมโอนี่พูดเบาๆกับตัวเอง

ระหว่างที่เธอเดินลงบันไดมาเธอก็เดินสวนทางกับมัลฟอย เฮ้อ เจอจนได้นะ เฮอร์ไมโอนี่กลั้นหายใจตอนเดินผ่านมัลฟอย

“เฮอร์ไมโอนี่ทำไมเธอต้องกำเสื้อคลุมเธอแน่นขนาดนั้นด้วย”  มัลฟอยถามด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ

“ฮะ เอ่อ …. นายถามว่าอะไรนะ”  เฮอร์ไมโอนี่ถามเธอไม่เคยรู้สึกเสียความมั่นใจขนาดนี้เลยและเธอก็ไม่เคยสังเกตด้วยว่าเธอจะสูงแค่จมูกเขาเท่านั้น

“หา นี่เธอไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรอ” มัลฟอยก้มหน้า ลงมามองหน้าเธอพลางขมวดคิ้ว

“ฉันถามว่าทำไมเธอต้องกำเสื้อคลุมแน่นขนาดนี้ ” มัลฟอยพูดพลางรอดูปฏิกิริยาเธอต่อไป

“เออ ฉันไม่ทำไมหรอก ฉันไปกินข้าวก่อนนะ ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางปล่อยมือตามสบาย มองหน้ามัลฟอยแว้บหนึ่งแล้วก็เดินลงไปอย่างรวดเร็ว

มัลฟอยหัวเราะกับการกระทำของเธอ พลางมองด้านหลังเธอจนลับตา แล้วจึงเดินขึ้นมาที่ห้องพักของเขาซึ่งอยู่ติดกับห้องพักของเฮอร์ไมโอนี่

เฮอร์ไมโอนี่กินอาหารเย็นเสร็จแล้ว พลางนึกขึ้นได้ว่าลืมไม้กายศิษย์ไว้ที่ห้องพักเลยเดินกลับไปเอา

“โครม” เฮอร์ไมโอนี่เดินชนคนหนึ่งเข้าอย่างแรง เพราะทางมันเริ่มมืดแล้ว เธอภาวนาอย่าให้เป็นมัลฟอยเลย

“อุ๊บ อา” เสียงอุทานอย่างเจ็บปวดของอีกฝ่ายส่งเสียงออกมา ทำให้คนที่ชน รู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก

“เออ ขอโทษค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางคุกเข่าลงช่วยเขาเก็บสมุดที่กระจายไปทั่วบริเวณทางเดิน และเธอก็รู้แล้วคนที่เธอชนเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก มัลฟอย

“โอ๊ะ..อะ... ” มัลฟอยครางได้เพียงเท่านี้ เพราะเขาจุกจนพูดไม่ออกพลางเอามือกุมท้อง

“มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่อุทานเสียงดัง “ฉันขอโทษ เออ เป็นไงมั่ง”  มือของเฮอร์ไมโอนี่เย็นไปหมดแล้ว และเธอก็ใจเต้นแรงด้วย เธอไม่เคยอยู่ใกล้มัลฟอยขนาดนี้เลย เฮอร์ไมโอนี่ก้มลงพยุงมัลฟอยลุกขึ้น

“ลูมอส” มัลฟอยพูดพลางใช้ศอกยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง

เมื่อมีแสงสว่าง ความจริงก็กระจ่างเพราะคนที่ชนเขาคือยัยตัวแสบ และก็ปัจจุบันนี้คือคนที่เอาหัวใจเขาไปเกินครึ่งแล้วและในอนาตตเขาจะทำให้หัวใจของเขาและเธอเต็มเช่นกัน

“นี่เธอเองหรอ งั้นเซ้นต์ฉันก็ใช้ได้สินะ” มัลฟอยพูดพลาง เอามือกุมท้อง

“เธอทำให้สมุดอัดเข้ามาที่ท้องของฉัน และทำให้ฉันล้มลงอีกนะเนี่ย” มัลฟอยพูดและร้องครวญคราง

“คือ มัลฟอยฉันขอโทษจริงๆนะ งั้นฉันเก็บให้นะ” เฮอร์ไมโอนี่เปลี่ยนใจที่จะไม่ด่าเขาเมื่อเห็นว่าเขาเจ็บจริง เธอปล่อยมือออกจากมัลฟอยและไปเก็บสมุดให้เขา

“แล้วเธอขึ้นมาอีกทำไม” มัลฟอยถามและจ้องหน้าเธอด้วย เขาพึ่งสังเกตเห็นว่าหน้าเธอแดงแม้จะเริ่มมืดแล้วก็ตาม                       

“ก็ คือฉันลืมไม้กายศิษย์น่ะสิ เลยรีบวิ่งมานี่ไง”  เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงแผ่ว ไม่กล้ามองหน้ามัลฟอยเพราะ…ไม่รู้สิ เธอคิดในใจ

มัลฟอยทึ่งและเหลือเชื่อในความขี้ลืมของเธอ “ เฮอร์ไมโอนี่คนเก่งของฉันหายไปไหนนะ”

มัลฟอยพูดกับตัวเองพลางหัวเราะ เขาตั้งใจจะพูดให้เฮอร์ไมโอนี่ได้ยินด้วย และเธอก็ส่งสายตาที่ทำให้เขารู้สึกตลกมากกว่ามาที่เขาด้วย

“แอกซิโอ ไม้กายศิษย์” มัลฟอยพูด พลางรับไม้กายศิษย์ของเฮอร์ไมโอนี่อย่างแม่นยำ สมกับเป็นซีกเกอร์มาก่อน ถึงจะไม่เก่งเท่าแฮร์รี่แต่ก็ถือว่าเก่งพอสมควร

ฝนเริ่มตกลงมาแล้ว บัดนี้นอกทางเดินเป็นสีเทาทึบแล้วค่อยๆ ดำมืดในทุกขณะตะเกียงตามทางเดินเริ่มมีแสงสว่างขึ้น เพิ่มแสงสว่างมัวๆออกมาตามทางเดิน

“ขอบใจนายมากนะมัลฟอย”  เฮอร์ไมโอนี่พูดไม่เต็มเสียง

“เรียกชื่อฉันสิ เฮอร์ไมโอนี่เรียกอย่างที่ฉันเรียกเธอ” เดรโกพูดเขาหัวใจเต้นแรงเมื่ออยู่ใกล้เธอขนาดนี้

เออร์ไมโอนี่เงยหน้าที่ตอนนี้แดงก่ำขึ้นกว่าเดิม “ขอบใจนายมาก ... เดรโก” เฮอร์ไมโอนี่หายใจติดขัดเมื่อได้ยินคำพูดต่อไปของมัลฟอย หน้าของเธออยู่ใกล้กับเขามากเกินไปแล้ว เธอคิด

“เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้มั้ย” มัลฟอยกระซิบที่ข้างหูเธอ  เฮอร์ไมโอนี่มือเย็นขึ้นเรื่อยๆรวมทั้งหัวใจด้วยมันกำลังเต้นแรงมากขึ้น

“นะ วันนี้เธอต้องช่วยพยุงฉันไปกินอาหารเย็นนะ ฉันหิวมากเลยตอนนี้”  มัลฟอยอ้อนวอนพลางเอามือลูบท้องที่แบนราบของเขา เฮอร์ไมโอนี่จินตนาการว่าแผ่นท้องภายใต้เสื้อคลุมของเขาจะเป็นยังไง ตอนนี้สติเธอไม่ได้อยู่กับเธอแล้ว  

“อะไรนะ” เฮอร์ไมโอนี่มีท่าทางงุนงงเล็กน้อย  “อ๋อ อืมได้สิเพื่อเป็นการตอบแทนและขอโทษนะ”

“งั้นก็ไปสิ หวังว่ามื้อเย็นจะมีอะไรอร่อยๆให้กินนะ” มัลฟอยพูดและลุกขึ้น

สับสน

เฮอร์ไมโอนี่พยุงมัลฟอยลงไปกินอาหารเย็นวันนั้นและเธอก็ถือสมุดให้เขาด้วย หัวใจเธอเต้นแรงมากขึ้นตอนที่ทั้งสองใกล้ชิดกัน และเขาก็ด้วย

ทั้งสองเดินมาถึงห้องโถงใหญ่ ที่ว่างเปล่าไร้ผู้คน นี่มันจะสองทุ่มแล้ว เฮอร์ไมโอนี่คิด

เฮอร์ไมโอนี่ดึงเก้าอี้ออกให้มัลฟอยและวางสมุดลง เธอนั่งลงข้างๆเขา

“กินด้วยกันมั้ย อ่ะ” มัลฟอยหยิบขนมปังให้เฮอร์ไมโอนี่

“มัลฟอย เอ่อ เดรโก นายหายเจ็บรึยัง ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงอ่อยๆ และรับขนมปังมาจากมัลฟอย  “นี่เธออย่าคิดมากเลย ดูสิทำไมเธอแก้มแดงไม่สบายรึเปล่า ดูสิอากาศก็เริ่มเย็นแล้วด้วย” มัลฟอยหันมามองหน้าเฮอร์ไมโอนี่ที่นั่งอยู่ข้างๆ พลางใช้หลังมือจับแก้มเธอดู

“อะ…”  เฮอร์ไมโอนี่พูดไม่ออกสักพัก เธอคิดว่าเขาอ่อนโยนขึ้นมากจริงๆ

“ไม่หรอก”เฮอร์ไมโอนี่ใจเต้นรัว ได้โปรดเดรโกอย่ามาใกล้ฉัน

“เอาล่ะ กินเสร็จแล้ว กลับกันเถอะเดี๋ยวฉันไปส่งนะ เพื่อตอบแทนน้ำใจ”  มัลฟอยพูดพลางทำหน้าสำนึกและลุกขึ้นพลางดึงมือเธอลุกขึ้นมาด้วย

 เดรโกอย่าจ้องตาฉันสิ เอพึงรู้นะเนี่ยว่าหมอนี่ผิวเนียนมากเลย และตาก็สวยด้วยถึงมันจะซีดๆแต่ลึกลับดี ชอบจัง หา นี่ตื่นๆเธอหยุดคิดได้ทันพอดี

“พึ่งรู้นะ ว่าเธอก็ชอบมองตาฉันเหมือนกันกับคนอื่นๆ ฮ่า ๆ ๆ ” มัลฟอยพูดและก็หัวเราะ เขาดีใจที่ได้แกล้งเธอ และขอขอบคุณความซวยวันนี้ด้วยที่ทำให้เธอเดินชนเขา

เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากจะแก้ตัว แต่มัลฟอยบอกให้เธอถือหนังสือมาด้วย เกือบลืมแล้วเชียว

“เชอะ วิง กา เดียม เลวิโอ ซา ” ฉันไม่ยอมเสียแรงหรอกเธอคิด

ทั้งสองเดินมาด้วยกันเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไร ทั้งสองคิดอะไรไปเพลินๆ

ร้ายจริง ยัยนี่ร้ายอย่างงี้เห็นทีประมาทไม่ได้แล้วเรา มัลฟอยคิดพลางยิ้มที่มุมปากอย่างรวดเร็ว เขาไม่อยากคิดเลยว่าถ้าเขาและเธอเป็นแฟนกันจริงๆ ล่ะก็ต้องสนุกแน่เพราะเธอน่ารัก ฮ่า ๆ มัลฟอยคิด

ไอ้บ้านี่มันเป็นไรน้า เห็นยิ้มตั้งนานล่ะ แต่ช่างเถอะน่ารักดี เธอคิดละก็หน้าแดงไปด้วย

ยัยบ้านี่หน้าแดงอยู่ได้ สงสัยยังไม่รู้ใจตัวเอง อย่างงี้ต้องทำให้แสดงออกมาว่าชอบเรา มัลฟอยคิด เอแล้วเราจะบอกรักตอนไหนดีนะ มัลฟอยคิด หัวใจเขาเริ่มเต้นแรงกว่าเดิมแล้ว เขารู้สึกว่ามือเขาก็เริ่มเย็นแล้ว

ทำไมเวลาอยู่กับตานี่ต้องหัวใจเต้นแรง แล้วก็หน้าชาๆร้อนๆนะ ทั้งที่ไม่เคยเป็นเลย เฮอร์ไมโอนี่คิด

ทั้งสองเดินมาจนถึงห้องของเฮอร์ไมโอนี่                 

เขาไม่อยากให้มันถึงห้องเร็วเลย แต่เขาไม่รู้หรอกว่าเฮอร์ไมโอนี่ก็คิดแบบเขา

“ราตรีสวัสดิ์ นะเฮอร์ไมโอนี่”   มัลฟอยพูดพลางถอนหายใจเล็กน้อย

“อืม กู๊ดไนท์ นะ เอาสมุดนายไปด้วย ” เฮอร์ไมโอนี่พูด และยื่นสมุดให้เขา

มัลฟอยรับสมุดจากมือเธอ เกิดความเงียบชั่วขณะทั้งสองมองตากัน ไม่มีใครพูดอะไร เหมือนกับจะพอใจที่ได้มองกันอยู่อย่างนั้น ตาสีน้ำตาลขงอเธอมีเสน่ห์ มันสะกดให้เขามอง

เดี๋ยวนี้เขาเปลี่ยนไปมากจังเลย ไม่คิดว่าหลายปีที่ผ่านมาจะทำให้เขาทิ้งความแค้นของเราและเขาก็ดีขึ้น เฮอร์ไมโอนี่คิดกับตัวเอง

มัลฟอยเลื่อนหน้าเข้ามาหาเฮอร์ไมโอนี่ เธอเงยหน้ามองและเผยอปากออกมาด้วยความสงสัย

พลางหลับตาลง ลมหายใจของมัลฟอยเป่ารดลงหน้าเธอ หัวใจเธอต้นแรง และประทับริมฝีปากกับเธอมัลฟอยจูบเธอ

เขาเกือบจะถอนปากจากเธอไม่ได้ซะแล้ว ปากเธอนุ่มมาก เขารับรู้อาการสั่นน้อยๆของเธอ มัลฟอยคิด

“ราตรีสวัสดิ์ เฮอร์มี่” พอพูดจบเขาก็ตัดสินใจเดินกลับห้องของเขา และเขาไม่ลืมที่จะกอดเธอก่อนที่จะไป

เฮอร์ไมโอนี่ตัวลอยและรู้สึกว่ามันช่างหวานจริงๆ เธอไม่เคยทำอย่างนี้กับใคร เขาเป็นคนแรกที่ทำ และเธอก็ได้สติจึงถอนหายใจเบาๆ และจับปากตัวเอง พลางเอ่ยเบาๆ ว่า นายจูบฉันเดรโก  แล้วก็เดินเข้าไปในห้องอย่างใจลอย มันเหมือนกับจะเป็นลมเลย แต่มันกลับรู้สึกดี ริมฝีปากของเธอแดงจัดจาการจูบ

คืนนี้เธอนอนไม่หลับและมัลฟอยก็เช่นกัน นี่เที่ยงคืนกว่าแล้วนะเนี่ย เรายังไม่หลับเลย มัลฟอยคิด

ความรักเริ่มขึ้น

ตอนเช้า เขาและเธอไปกินอาหารเช้าพร้อมกันอีกแล้ว ต่างคนต่างเห็นหน้าของทั้งสองแดงเหมือนกับผลแอบเปิ้ลตรงหน้า

“เออ สวัสดี เมื่อคืนเธอนอนหลับมั้ยสบาย”   มัลฟอยเริ่มต้นชวนคุย

“อ้อ เออ หลับสบายสิ ”  เฮอร์ไมโอนี่พูด เธอไม่อยากพูดปดเลย พลางเทน้ำฟักทองให้ตัวเอง

 “แล้วนายหล่ะ” เธออยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะเป็นยังไงมั่ง

“ เหมือนเธอแหล่ะ ”  มัลฟอยรู้ว่าตัวเองโกหก

ดูเหมือนว่าเช้านี้ทั้งสองจะรีบกินอาหารเช้าให้เสร็จแล้วรีบไปเร็วๆ มันช่างอึดอัดนักเช้านี้

วันนี้เฮอร์ไมโอนี่ไปตรวจงานอยู่ห้องสมุดในตอนเย็น เธอเดินเลยมานั่งที่โต๊ะตัวหนึ่งทางด้านหลัง บริเวณนี้ไม่มีใครอยู่ เหมาะสำหรับการใช้สมาธิตรวจการบ้านเป็นอย่างดี ไม่นานก็มีเงาสูงๆของใครคนหนึ่งมาหยุดอยู่ที่ตรงหน้าเธอ

“แปลคำให้หน่อยสิครับครู”  กระดาษสีขาวแผ่นหนึ่งยื่นมาตรงหน้าเธอ แล้วเขาก็นั่งลง

“--- เดรโก” ” เธอพูดออกมาไม่เต็มเสียง เธอรู้สึกอายขึ้นมาเมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อคืน และก็จ้องตาของเดรโกอย่างถอนไม่ได้

“เอ๊ะ เธอหนิไม่เคยเห็นครูที่หล่อที่สุดในโรงเรียนนี้หรอ”  มัลฟอยเริ่มกวนอีกแล้วและเขาช่างพูดได้ไม่อายปากเลย และเธอก็เห็นว่ามันเป็นจริงอย่างที่เค้าพูด เธอคิด

“เอ่อ ไหนล่ะ” เธอก้มลงมองกระดาษสีขาว มันเป็นอักษรรูนโบราณเขียนไว้ว่า TI AMO (ฉันรักเธอ)

เฮอร์ไมโอนี่ มองหน้าเดรโกและพบว่าเขาก็จ้องมองเธอก่อนแล้วเช่นกัน

“ว่าไงล่ะครับ”  มัลฟอยถามพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ถ้าเขามองไม่ผิดเขาเห็นเธอยิ้ม

“…….. ”ไม่มีเสียงตอบจากเฮอร์ไมโอนี่ เธอหลุบตาต่ำลง เกิดความเงียบขึ้นระหว่างทั้งสอง

“ฉันไม่คิดหรอกนะว่าเธอจะแปลไม่ออก เอาล่ะในเมื่อเธอไม่บอกฉันจะบอกเอง” มัลฟอยสูดลมหายใจขึ้น

“เดรโก นายคิดดีแล้วหรอ”  เฮอร์ไมโอนี่มองหน้าเขาอย่างเขินอาย

“เธอคิดไม่ผิดหรอก มันเป็นความพยายามของฉันที่จะบอกกับเธอ” ”  มัลฟอยพูดแล้วก็หน้าแดงเอง เขายิ้มแบบไม่เห็นฟัน “ ฉันรักเธอตั้งแต่ ปี 6 แล้วฉันเป็นห่วงเธอแทบตายตอนที่เธอขี่ตัวบ้าอะไรไม่รู้สีดำๆ ออกไปจากปราสาทน่ะ เฮอร์มี่ และก็หลายๆเรื่อง” เขาพูดเร็วแทบไม่หายใจ และกุมมือเธอไว้

“ได้โปรด ฉันรักเธอ ” มัลฟอยพูดพลางส่งสายตาอ่อนหวานมาให้เธอ

“……….. ”  เฮอร์ไมโอนี่เงียบ หลังจากตัดสินใจพูด “เดรโก ฉันจะไม่ฝืนใจตัวเอง” เฮอร์ไมโอนี่ก้มหน้าลงเล็กน้อย มัลฟอยบีบมือเฮอร์ไมโอนี่แน่น มือเขาชื้นเพราะตื่นเต้นมาก เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

“ฉันพร้อมแล้ว สำหรับคำตอบของเธอ เฮอร์มี่ ” เสียงเขาดูเศร้า เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะในใจ

“ ฉันรักนายนะ เดรโก คำนี้นายไม่ต้องแปลยาก”  เฮอร์ไมโอนี่มองเดรโกที่ตอนนี้ค้างกับคำพูดของเธอ

เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะเบาๆ พลางตัดสินใจหอมแก้มมัลฟอยเร็วๆ เดรโกแก้มนายแดงเหมือนมะเขือเทศแล้ว เฮอร์ไมโอนี่คิด

“เฮอร์มี่ ”  มัลฟอยเบิกตาค้าง แล้วก็ยิ้มออกมา ยิ้มอย่างนี้เองที่เด็กปี 7 ชอบมอง เธอคิด

“มองทำไมไม่เคยเห็นครูที่สวยที่สุดในโรงเรียนนี้รึไง” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างอารมณ์ดี

ฮึร้ายจริงๆ คิดย้อนคำพูดเรา มัลฟอยคิด และเขาคิดจะเอาคืนในเร็วๆนี้แหล่ะ

แล้วทั้งสองก็หัวเราะอย่างมีความสุข พร้อมๆ กัน

ตำนานรักต่างสายเลือด เริ่มขึ้นแล้ว

THE END

แฮะ ๆ ๆ ยังไม่จบนะค่ะ มีแถมข้างล่างค่ะหลังจากที่เขาทั้ง 2 รักกันแล้วจะเกิดเรื่องวุ่นๆอะไรขึ้นอีก อ่านต่อได้เลย (แล้วจะมาขัดทำไมเนี่ย)(-_-)( -_*)(+_*  )!!!

14     ก.พ. ที่ร้านมาดามพุดดิฟุต

“นี่เร็วๆหน่อยสิ เดรโก กกกก” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนลากเสียงยาวเพื่อเรียกแฟนหนุ่มของเธอ

“เสร็จแล้วค้าบ เสร็จแล้ว” มัลฟอยวิ่งลงมาอย่างรีบร้อน ยังไม่ทันได้ติดกระดุมเสื้อครบด้วยซ้ำ

ทั้ง 2 เดินลงมาพร้อมกันในตอนเช้า วันนี้เฮอร์ไมโอนี่สวยขึ้นเพราะสวมชุดและสร้อยที่เขาซื้อให้

หลังจาก 9 เดือนที่ทั้งสองคบกันทั้งคู่กลายเป็นคู่ขวัญของโรงเรียนก็ว่าได้ แต่สิ่งที่ทั้ง 2 คนคาดไม่ถึงคือ พวกนักเรียนหญิงปี 7 อกหักกันเป็นแถวเลย

“ว้าย .. . . นี่นาย ติดกระดุมเสื้อเดี๋ยวนี้นะ”  เฮอร์ไมโอนี่เหวใส่มัลฟอยที่ยังไม่ติดกระดุม แล้วก็หน้าแดงด้วย (เธอไม่รู้ตัวหรอก) มัลฟอยยิ้มเจ้าเล่ห์

นี่ยังไม่ทำความเคยชินไว้อีก ไม่อยากคิดเลยว่าวันนั้นเธอต้องกรี๊ดแตกแน่ มัลฟอยคิด

“นี่เธอเงียบๆหน่อยสิ เค้าหันมามองใหญ่แล้ว” แล้วก็เป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ ด้วย แต่สิ่งที่ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ไม่พอใจคือ นักเรียนหญิงปี 7 แต่ละคนมองแผงอกของมัลฟอยตาเป็นมันเลย ไม่นับเธอ

เฮอร์ไมโอนี่รีบดึงมัลฟอยออกมาจากห้องโถงใหญ่

“นี่เธอทำไมต้องรีบดึงออกมาขนาดนี้ด้วย ติดกระดุมยังไม่ทันเสร็จเลย” มัลฟอยพุดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์

“ก็ …” คำพูดของเธอขาดหายไป เธอไม่อยากบอกเขาเลยว่าเธอไม่อยากให้ใครมองแผงอกของเขา หานี่เราหวงขนาดไม่อยากให้ใครมองเขาเลยหรอเนี่ย พระเจ้า เธอคิด

ตอนนี้ทั้งสองเดินมาจะถึงบ้านของแฮกริดแล้วแต่ไม่เห็นใครอยู่ในบ้านแฮกริดเลย สงสัยแฮกริดไปหามาดามแมกซิมแน่เลย ฮึๆ มัลฟอยคิดในใจ

“นี่ไงตรงนี้ไงที่ฉันเคยต่อยนายเดรโก ตอนปี 3 จำได้มั้ย ” เธอพูดพลางหัวเราะ รอยยิ้มเธอช่างสวยงามจริงๆมัลฟอยคิด ก่อนจะตั้งสติได้ทัน

“ม่ายยยยยยยยยยยยจริง”  เดรโกพูดพลางเดินไปหาเฮอร์ไมโอนี่ ยัยตัวแสบไว้จะคิดบัญชีหลังแต่งงาน มัลฟอยคิดในใจ แล้วยิ้ม เขาก้มลงหอมแก้มเธอเร็วๆ

“ช่วยติดกระดุมหน่อยสิ เฮอร์มี่”  มัลฟอยพูดด้วยเสียงยานคาง ตามแบบฉบับของเขา ไม่บอกเขาก็รู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่คิดยังไงเพราะเค้าใช้การพินิจใจกับเธอ

“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย”  เฮอร์ไมโอนี่พูดและวิ่งหนีไป

“เฮอร์มี่รอด้วยสิ ” มัลฟอยวิ่งตามเฮอร์ไมโอนี่ไป พลางติดกระดุมไปด้วย

ทั้งคู่มาถึงร้านมาดามพุดดิฟุตแล้วเลือกนั่งที่ริมหน้าต่างบานหนึ่ง ภายในร้านนี้ตกแต่งในโทนสีขาว สีแดง และสีชมพูเป็นหลัก เพดานประดับด้วยหัวใจที่ทำจากน้ำ เสกให้ลอยได้ด้วยเวทมนตร์ชั้นสูง

“เดรโก อายเค้าน้า ”  เฮอร์ไมโอนี่พูดหลังจากที่มัลฟอยพยายามจะร้องเพลงบอกรักเสียงดังขึ้น

มัลฟอยหัวเราะแล้วก็ปรับให้หน้าเศร้าลงเหมือนเด็กที่ไม่ได้กินขนม  สายตาซัก 10 คู่ได้ที่แอบมองพวกเขาอยู่ด้วยความอิจฉา

“ทำไมล่า ” มัลฟอยถามลากเสียงยาว วันนี้มัลฟอยตั้งใจว่าจะขอเฮอร์ไมโอนี่แต่งงาน เขาพยายามฝึกพูดทั้งคืนนี่เป็นสาเหตุที่ทำให้เขาตื่นสาย

“เฮอร์ไมโอนี่”  มัลฟอยถาม ใจเต้นแรง เค้าไม่เคยกังวลขนาดนี้เลย

“ฮะ ว่าไงเดรโก ” เฮอร์ไมโอนี่จ้องหน้ามัลฟอย และก็ยิ้ม

“เออ ฉันอยากเป็นคนสวมแหวนให้เธอตอนที่เรา 2 คนยืนคู่กันในโบสถ์ ได้มั้ย” มัลฟอยมองตาเฮอร์ไมโอนี่เพื่อรอคำตอบ

เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงเท่ากับสีดอกกุหลาบบนโต๊ะ ก่อนจะยิ้มและพูดว่า “โอ เดรโกที่รัก ฉันสงสัยว่าผู้ชายอย่างนายจะพูดคำอย่างนี้เป็นด้วย” เธอหัวเราะเบาๆและพูดต่อ“ ตกลง ฉันจะแต่งงานกับนายเดรโกที่รัก”

แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็ยื่นหน้าเข้าไปทาบทับริมฝีปากลงบนปากของเดรโกจนปากของเดรโกเป็นรอยปากเธอ

“เอ เธอเชี่ยวชาญเรื่องอย่างงี้เมื่อไรน้า ” มัลฟอยถามด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ หรี่ตามองเฮอร์ไมโอนี่

“ก็ตอนที่นายทำกับฉัน วันนั้นไง จำไม่ได้แล้วหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบด้วยเสียงทะเล้น  แล้วก็หัวเราะ

จบลงด้วยการที่มัลฟอยโนมคอเฮอร์ไมโอนี่มาลงโทษ โดยการจูบอีกครั้ง เขาเตรียมแหวนประจำตระกูลที่ทำจากหินบีซัวร์ในหัวมังกรไว้ให้เธอแล้ว

หลังแต่งงาน

“เฮอร์มี่ เราจะให้ลูกของเราเข้าโรงเรียนไหนดี” มัลฟอยถามเฮอร์ไมโอนี่หลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมของเขายังเปียกอยู่เลย เฮอร์ไมโอนี่เดินไปเช็ดให้เขา

“โบบาตงส์” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ

“ฮอกวอตส์” มัลฟอยตอบ

“โบบาตงส์” เฮอร์ไมโอนี่ตอบอีก และส่งสายตาเชือดเฉือนมาที่เขา

“ฮอกวอตส์” มัลฟอยตอบอีก โดยไม่กลัวสายตาของเธอ

“โบบาตงส์” เฮอร์ไมโอนี่ตอบอีกครั้ง คราวนี้เธอเริ่มทนไม่ได้แล้ว เธอเริ่มดึงผมเขา

“ฮอกวอตส์” มัลฟอยตอบอีกครั้ง แต่ยังสงบอยู่

 ทั้งคู่เถียงกันได้ซักประมาณ 2 ชั่วโมงมาแล้ว

และก็จบลงที่มัลฟอยได้ไปนอนโซฟาข้างนอกในวันนั้น เฮอร์ไมโอนี่เคยอ่านนิยายเล่มหนึ่งบอกว่า “ข้ารู้สึกทรมานจริงๆที่ไม่ได้นอนกับท่านซาราน” แล้วเธอก็คิดว่ามันถูกต้อง เพราะ ตอนดึกเธอได้ยินมัลฟอยเรียกชื่อเธอ “เฮอร์มี่ อ้าก..เธอจะฆ่าฉันให้ตายใช่มั้ย”  และ เสียงโอดครวญ หน้าห้องเธอ มัลฟอยเข้ามาไม่ได้หรอกเพราะเขาลืมไม้กายศิษย์ไว้ในห้อง

THE END

ขอบคุณมากที่อ่านจนจบ เม้นด้วยนะ ขอบคุณอีกครั้ง                  

โดยเจ้าหญิงมักเกิ้ล PRINCESS MUGGLE