คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Rhythm 14 : Love or not?
ผมนอนฟุบลงไปบนโต๊ะเรียนแบบเซ็งๆ รู้สึกปวดประสาทตุบๆกับเรื่องบ้าบออะไรก็ตามที่วนเวียนอยู่รอบๆตัว เช้านี้ยังไม่ค่อยมีใครมา และผมก็เซ็งเกินกว่าจะรีบขึ้นไปซ้อมที่วง
“ไปแดกรังแตนมาจากไหนวะวา?”ไอ้นัทเพื่อนรักถามขึ้นมาได้แบบหมาไม่รับประแด๊กสุดๆ ผมจึงตบหัวมันป้าบจนแทบจะได้ยินเสียงกะโหลกมันสั่นสะเทือน PSP ของไอ้แว่น(เจ้าเก่า)หลุดมือตกพื้นดังเคร้ง
“PSP กู!!!”ไอ้แว่นผู้โชคร้ายโหยหวน เออ เอากับมันดิ...
“โอ๊ย ไอ้สาดมือหนักนี่! กูถามเฉยๆนะเว้ย!”ไอ้เชี่ยนัทโวย ขว้างสมุดมาทางผมแต่ผมหลบได้ทัน
“คำถามมึงอ่ะวอนตีน”ผมโต้เซ็งๆ ก่อนจะนอนฟุบกลิ้งไปกลิ้งมาบนโต๊ะต่อ
“เฮ้ย...วา...ไม่เอาน่า”ไอ้นัทเริ่มเสียงอ่อย “วา...”
“อะไรวะ?”
“...สมุดนั่นของเจ๊ชุดา เดี๋ยวขาดขึ้นมากูจะโดนฆ่าเอา เก็บให้ทีเถอะ - -^”
ที่แท้มันก็ห่วงสมุด(ที่มันเป็นคนปามาเอง)ครับ...ดีจริง...ไอ้เพื่อนเลว
ผมโยนสมุดมันคืนไปให้ ได้ยินเสียงดังแคว่กลอยมาเบาๆพร้อมเสียงแหกปากของเชี่ยนัท “เฮ้ย!! สมุดกู!!”
ผมล่ะเซ็ง เมื่อคืนผมกับพี่กานต์ก็ไม่ได้มีอะไรมากเป็นพิเศษ เราเข้านอน แล้วจากนั้นพี่เขาก็มาโรงเรียนกับผมตอนเช้า ก่อนที่เราจะกินข้าวแล้วก็แยกกันที่หน้าโรงอาหาร ต่างคนต่างไปขึ้นตึก
แต่พี่กานต์ก็คงรู้แล้วกระมัง ว่าคำตอบของผมที่มีให้พี่เขาคืออะไร
“อะแฮ่มๆ เราขอสอบถามขะรับกระผม”ไอ้นัท(ที่เพิ่งฟื้นคืนชีพ)กระโดดเข้ามานั่งข้างๆ แล้วเก๊กเสียง(ที่มันคิดว่า)หล่อสุดชีวิต “ท่านจะเลือกใคร ระหว่างเบอร์ 1...คมเข้มมาดแมนแบบไทยๆ หล่อกระชากใจนิสัยเพอร์เฟ็ค กับเบอร์ 2...คุณชายตระกูลใหญ่มาดเฉียบ ดุ เอาแต่ใจ นิสัยสุดโต่งแต่หล่อสะเด็ดสไตล์หนุ่มฮ่องกง”
ผมมองหน้ามัน
“กูไม่เอาสักเบอร์ได้มะ? ไอ้ห่านี่”
“ป๊าดดด ม่ายด้าย!!”ไอ้บ้านัทส่ายหน้าดุ๊กดิ๊ก “อ่ะ เอาใหม่ เผื่อไม่ชัดเจน เบอร์1 พี่กานต์ กานต์กฤษฎ์ กับเบอร์ 2 คุณชายซี ไอ้บ้าซี ศิระ...มึงเลือกมาสักคนเลย”
“ทำไมกูต้องเลือกแล้วบอกมึงด้วย - -^”ผมมองหน้ามันแบบข้องใจเต็มแก่ ถึงจะเลือกใครก็ตามแต่เถอะครับ ผมไม่เห็นจะเห็นความจำเป็นที่จะต้องบอกให้ไอ้บ้านี่รู้ไปด้วยเลย
“ต้องเลือกดิวะ! ก็เรื่องของมึงมันน่าหนุกดีนี่หว่า!”
ผมมองหน้าไอ้บ้าข้างๆซ้ำสอง
“เอาเวลายุ่งเรื่องกูไปเคลียร์เรื่องไอ้เพชรให้เรียบร้อยเหอะ ไอ้เสือหลายหัว”
ผมล่ะสะใจ ไอ้เชี่ยนัทสะดุ้งเฮือก สะดุ้งแบบจริงๆจังๆแล้วทำหน้าซีดเสียด้วย มันเหลือบมองซ้ายขวา ก่อนจะกระซิบเสียงค่อย
“ให้ตายสิ เชี่ยวา...มึงรู้ได้ไงวะ?”มันถามผมด้วยสีหน้าหวาดผวาถึงขีดสุด ผมจึงหัวเราะอย่างผู้ชนะ
“กูรู้ก็แล้วกัน”
ตั้งแต่เหตุบังเอิญที่ผมไปเห็นช็อตเด็ดของพวกมันในห้องน้ำวันนั้น ตอนว่างๆผมก็เคยแอบสังเกตการณ์ไอ้คู่นี้อยู่ เห็นบางทีนัทมันก็เข้าไปวอแวเพชร เพชรมันเป็นคนอ่อนต่อโลก และก็อย่างว่า...ไอ้ห่านัทน่ะมันเสือเห็นๆ(แต่ตอนนี้คงต้องเพิ่มให้ว่า ‘เสือไบ’) และแน่นอน สันดานเสือมันไม่ได้แก้กันง่ายๆหรอกครับ
ระหว่างมันกับเพชรผมไม่รู้ว่ามันคบกันหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ ไอ้เชี่ยนี่มันก็ยังคงวอแวคนโน้นคนนี้ไปทั่ว จนสุดท้ายหลังๆมานี่เพชรมันก็เลยไม่คุยกับไอ้นัทเลย แถมมันยังเป็นคนที่สังเกตได้ง่ายม้ากมาก แค่ไม่ยอมไปกินข้าวกับกลุ่มก็น่าสงสัยจะตายอยู่แล้ว และต้นเหตุก็คงไม่ใช่ใครนอกจากไอ้เสือหลายหัวนี่
ถ้ามันไม่ไปทำอะไรร้ายแรงไว้ก็ดีน่ะสิ...
“มึงอ่ะ”ไอ้นัทถีบเก้าอี้ผมเบาๆ ผมจึงตวัดตามองมันแบบเอาเรื่อง “เฮ้อ...กูก็คุยกับคนอื่นๆเหมือนปกติ แต่ไม่รู้ว่าเพชรมันโกรธอะไรนี่นา”
“เหรอ?”ผมเลิกคิ้วมองหน้ามัน นานปีมีหนที่จะเห็นไอ้นี่ทำหน้าเหมือนหมาโดนยานะเนี่ย
“ก็แหม...”ไอ้ห่านัทเกาหัวแกรกๆ “กูมันคนเฟรนด์ลี่ ของแบบนี้ต้องทำใจกันหน่อย”
“ ‘เฟรนด์ลี่’ ไม่ได้สะกดเหมือน ‘เจ้าชู้’ หรอกนะ กูจะบอกมึงให้รู้ - -^”ผมแย้งเซ็งๆ ที่กล้าพูดก็เพราะไอ้ซีมันก็เป็นคนที่เฟรนด์ลี่พอตัวครับ แต่ไม่รู้ทำไมพออยู่กับผมแม่งชอบเอาแต่ใจเข้าว่าแถมเถื่อนตามหลัง ดูยังไงก็ไอ้คุณชายวายร้ายชัดๆ
“มึงอย่าเอาเฮียซีที่รักของมึงมาเทียบเชียวนะ”ไอ้นัทกัดคืน ทำเอาผมจุกพูดไม่ออก ได้แต่จ้องหน้ามันแบบเคืองๆจนไอ้บ้านัทขำแล้วขำอีก “อาร้าย...นี่มึงยอมรับว่าซีมันเป็นที่รักมึงจริงๆง่ะ?”
“ไอ้เปรตนี่! ไม่โดนถีบจริงๆมึงคงไม่เลิกใช่มะ!?”
และแล้วยุทธการไล่ถีบไอ้เชี่ยนัทก็เริ่มต้นครับ ผมกระโดดข้ามโต๊ะเรียนไปสองตัว วิ่งไล่มันตั้งแต่ประตูหลังจนถึงประตูหน้า แต่พอวิ่งไปถึงประตูหน้าประตูก็เปิดพรึ่บออกพร้อมกับใครบางคนที่เดินเข้ามาในสภาพเสื้อนักเรียนไม่ได้ติดกระดุมสักเม็ดเผยให้เห็นเสื้อทีมบาสด้านใน
“ซ...”ผมปั้นหน้าไม่ถูก ไอ้เชี่ยนัทก็ไวกับเรื่องหมาๆแบบนี้เสียจริง มันรีบวิ่งอ้อมไปหลบหลังไอ้ซีแล้วแลบลิ้นปลิ้นตาหลอกผม ผมกัดฟันกรอด แต่แล้วก็หัวเราะฮากลิ้งที่เห็นไอ้ซีทำหน้างงไปแวบหนึ่ง ก่อนจะเอาสันมือโขกกลางกบาลไอ้นัทแล้วเดินเลี่ยงออกมาหลังได้สติ
“อยากเล่นก็เล่นกันเอง อย่าดึงกูไปเอี่ยว”มันพูดแค่นั้นแล้วก็เดินไปโยนกระเป๋าลงตรงเก้าอี้ด้านหน้าผม เหลือแต่กระเป๋ากีฬาที่สะพายอยู่บนบ่า ไอ้ซีเดินกลับมาที่ประตู สงสัยจะไปซ้อมบาส
ซีหยุดลงตรงหน้าผม แล้วส่งยิ้มให้ “ไง”
ผมยิ้มตอบ พยายามอย่างยิ่งที่จะทำให้ทุกอย่างเป็นปกติ “ซ้อมเหรอ?”
ง่า...เอาอีกแล้ว...ทำไมผมชอบถามอะไรควายๆจริงวะ
ไอ้ซีเหมือนจะยิ้มออกมาแวบหนึ่ง แต่แล้วก็กลืนสีหน้านั้นหายไป กลายเป็นเคร่งขรึมแกมดุตามเคย “กูจะไปซักผ้าว่ะ”
“ไอ้ห่านี่!”ผมสบถ รู้สึกปรอทหงุดหงิดพุ่งปรี๊ดแบบกะทันหันอย่างไรชอบกล “เออ ไปเลย ไปให้ไกลๆ...แล้วอย่ามาทักกูอีกนะ”
ไอ้บ้าซีเลิกคิ้วนิดๆ ก่อนจะ...ฉุดข้อมือผมให้เดินไปด้วยกัน!
ผมแหกปากร้องลั่นในใจ ไม่กล้าออกเสียงเพราะเดี๋ยวคนจะหันมามองกันหมด(พอดีว่ายังมียางอายกับเขาอยู่) เหลือก็แต่ไอ้นัทที่อยู่ชิดเหตุการณ์แบบเกาะติดขอบสนามที่กำลังอ้าปากมองพวกเราตาค้าง
“กูรู้ว่ามึงก็ต้องไปซ้อมเช้าเหมือนกัน”ซีบอกอย่างนั้น แถมไม่คิดจะปล่อยมือแต่อย่างใด
ผมเถียงไม่ออก ได้แต่พึมพำเสียงลอดไรฟัน “วันนี้ยังไม่อยากไปเฟ้ย!”
“จะดีเร้อ”ไอ้ซีหันมาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ “ขืนโดดเดี๋ยวมึงก็ได้วิ่งรอบสนามบอลอีกหรอก”
ผมอ้าปากค้าง “มึงเห็นด้วยเหรอ!”
ไอ้บ้านั่นหัวเราะหึๆแทนคำตอบ ทำเอาผมอยากจะตบหน้าผากตัวเองแรงๆตามด้วยมุดดินหนี ผมไม่อยากจะนึกสภาพตัวเองวันนั้นเลย วิ่งรอบสนามบอลสิบรอบแถมยังตบท้ายด้วยการนอนแผ่เป็นหมาหอบแดด สภาพทุเรศเกินขนาด...
ซีมันเห็นด้วยเหรอวะ!!?
“...ก็แล้วเพราะใครเล่า”ผมกัดฟันกรอดๆเมื่อสำเหนียกได้ว่าอันที่จริงผมต้องวิ่งเพราะอะไร หากอยู่ๆซีมันก็หันกลับมาเลิกคิ้วให้อีกครั้งผมจึงชะงัก แรกเลยก็ไม่เข้าใจในอาการแปลกๆของมัน แต่พอได้ทบทวน ‘เรื่องในวันนั้น’ ดีๆ หน้าผมก็เริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ
ภาพในวันนั้นลอยเข้ามาเป็นฉากๆ...จริงด้วย...ไอ้บ้าซีมัน...จูบผม...จูบไปแล้วนี่หว่า...
ลืมไปได้ไงง่า!!
“อย่าให้กูต้องเตือนมึงหลายๆรอบสิ”ซียิ้มเจ้าเล่ห์ ทำให้ตาของมันยิ่งดูดุคมมากขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัว “บอกไว้ก่อนนะ กูยังไม่หายโกรธมึงเรื่องเมื่อวาน”
“หา?”ผมอ้าปากค้าง “กูไปทำไรให้มึงอีกล่ะเนี่ย?”
ซีส่ายหน้า แล้วลากแขนผมเดินต่อ “เฮ้ย! ซี! พูดต่อให้จบสิวะ!”
ไอ้ซีไม่ยอมทำตามที่ผมบอก(แน่ล่ะ วันไหนมันทำตามโลกคงแตก!) มันลากผมเดินพรวดๆลงจากตึก ตอนนี้เพิ่งจะหกโมงสี่สิบ สำหรับพวกเราที่มาโรงเรียนเช้ามากๆแล้วมันเป็นเวลาปกติที่ยังไม่ต้องไปซ้อมชมรมก็ได้เพราะยังเช้า แต่...ถึงจะยังไม่เจ็ดโมง นักเรียนที่มาแล้วก็เยอะนะเฟ้ย!
เออ เอาตรงๆก็ได้ กูอาย ใส่ตัวโคตรให้ด้วยได้ยิ่งดี!!
“เมื่อวานกูชนะ”อยู่ๆซีมันก็เปลี่ยนเรื่อง แต่เฮ้ย...ปล่อยกูก๊อนนน
“เออ รู้แล้ว”ผมเริ่มปลง เอาเถอะ คงไม่ได้เรื่องแล้วล่ะ “รู้จากไอ้เอิร์ธ”
ไม่รู้ผมพูดอะไรผิด ซีมันเลยยิ่งเงียบหนัก มันลากผมไปจนถึงตึกกิจกรรมอีกฟากของสนามบอล(คิดดูดิ ระหว่างนั้นผมต้องผ่านผู้คนนับร้อยขนาดไหน...) แล้วก็พาเข้าไปในห้องล็อกเกอร์ มันโยนกระเป๋ากีฬาเข้าไปเก็บในช่องที่มีป้ายชื่อสอดไว้ว่า ‘ศิระ’ แล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับผม
“ไมไม่โทรมาถามผลล่ะ”ซีถามห้วนๆ แต่ทำเอาผมงงหนัก
“หา?”
“ผลแข่งเมื่อวาน”มันพูดช้าๆอย่างอดทน “ทำไมไม่โทรถามกู”
เจอคำถามแบบนี้เข้าไปผมก็มึนสิครับ “ก็...กะจะถามวันต่อมา ไงๆมึงก็มาโรงเรียนอยู่แล้วนี่ แล้วพอดีเจอไอ้เอิร์ธด้วย มันเลยวิ่งมาโม้ให้ฟัง”
เอ้า ทุกท่าน สาบานนะครับว่าผมไม่ได้โกหก แล้วไอ้บ้านี่มันโกรธอะไรผมวะเนี่ย?
ตึง!
ผมผงะ อยู่ๆซีมันก็เกิดเลือดขึ้นหน้า เอามือมายันล็อกเกอร์ปิดช่องทางหลบหนีของผม ทำให้ตอนนี้ผมกับมันอยู่ในสภาพเผชิญหน้ากันแบบไม่สามารถหลบเลี่ยงไปไหนได้เลย
เอาง่ายๆ...สภาพส่อ...ไม่ส่อธรรมดา...แต่ส่อสุดๆ!!
“กูก็แค่อยากให้มึงรู้จากกูเป็นคนแรก”มันยังคงพูดได้เรื่อยๆอย่างอดทน “อย่างเมื่อวาน ถ้ามึงบอกกูเรื่องเจ้ศา...กูก็คงจะไปรับมึงมาแล้ว”
เจ้ศาก็พี่สาวผมนั่นแหละครับ แต่ไว้ก่อน...ผมกะพริบตาปริบๆฟังมันระบาย ซีมันกำลังจะบอกว่า...มันหงุดหงิดที่ผมไม่ได้บอกอะไรกับมัน ไม่ได้ถามอะไรจากมันงั้นหรือ?
“...ก็เห็นมึงไปแข่งบาสมาเหนื่อยๆ ใครจะอยากกวนกันวะ”ผมตอบตามตรง “มึงอ่ะไปแข่งมาเหนื่อยๆ มึงก็รู้ว่าขับรถตอนง่วงๆน่ะอันตราย แล้วงี้จะให้กูพูดออกไปได้ยังไง”
“เดี๋ยวให้เฮียกูขับให้ กูนั่งอย่างเดียวก็ได้“แน่ะ มันเถียง ผมเลยขมวดคิ้วใส่ไอ้บ้านี่อีกชุด
“งี้กูก็โดนเฮียเอเตะสิวะ - - ”
ไอ้ซีเงียบ ผมก็เงียบ เปล่า...ไม่ได้ไม่รู้จะพูดอะไรหรอกครับ แต่ผมแค่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้พวกเรากำลังอยู่ท่าไหน ไอ้ซียังไม่ยอมลดมือที่ยันตู้ล็อกเกอร์อยู่ลง และเราก็อยู่ใกล้กันเสียจนผมได้กลิ่นเย็นๆที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะจากตัวมัน ใบหน้าของซีค่อยๆก้มลงมา จนเหลือระยะเพียงไม่กี่คืบ
“แต่ก็ช่างเถอะ...”มันกระซิบพึมพำข้างหู ทำเอาผมตัวแข็ง มือไม้เย็นเฉียบไปหมด เฮ้ย...ท่านี้อีกแล้วอ่ะ...เจอท่านี้ทีไรจบแบบศพไม่สวยทุกที...
ใบหน้าของมันฝังลงมาที่ซอกคอผม ก่อนจะกระซิบคำพูดที่ทำเอาผมลืมไม่ลงไปตลอดทั้งวัน
“ยังไงซะจูบแรกของมึงก็เป็นของกู...แค่นั้นกูก็พอใจแล้ว”
ผมอึ้ง จะพูดก็พูดไม่ออก จะด่าก็ด่าไม่ได้
ไอ้บ้านี่...พูดออกมาโต้งๆ...
ไอ้ซีมันโคตรจะหน้าหนาเลยว่ะ! คุณว่าไหม!
“...อย่ามาทำแบบนี้น่า”ผมรู้สึกหนาววูบๆ ชักไม่กล้าสบตามันชอบกล แต่เพราะแขนที่มันตรึงอยู่ผมเลยไม่อาจหนีไปไหนได้ “มึงก็รู้...กูน่ะไม่ได้...”
“แต่ตอนนั้นมึงก็ไม่ได้ปฏิเสธกูนี่...”ไอ้ซียกยอดเอาความทรงจำบางอย่างที่ผมพยายามจะลืมขึ้นมา ทำเอาผมชะงักอย่างไม่อาจหาคำพูดใดๆมาแย้ง “...ตอนนี้ก็ด้วย”
พูดจบริมฝีปากของมันก็ประกบเข้าหา บดเบียดเรียกร้องจนผมตกใจ เผลอเผยอปากออกให้มันเข้ามาสำรวจ ผมรู้สึกเหมือนถูกสูบวิญญาณออกจากร่าง ความร้อนในร่างกายพุ่งพรวดขึ้นจนรู้สึกอบอ้าว และกว่าจะรู้สึกตัวอีกที ผมก็ถึงกับเอนกายพิงตู้ล็อกเกอร์โดยที่มือจับเสื้อไอ้ซีไว้แล้ว
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนมาเฟียของมันเป็นสิ่งเดียวที่ผมจำได้ติดตา ผมเหลือบสายตาขึ้นมองมันอย่างยากลำบาก ในขณะที่แววตาของมันฉายรอยผู้ชนะ
“นี่ไง...มึงไม่ได้ปฏิเสธกูสักหน่อย...”ไอ้ซีกระตุกยิ้มหึ
“ตอบมาหน่อยสิ...ว่ากูเป็นมากกว่าเพื่อนของมึงได้หรือยัง?”
ผมนิ่งค้าง นานเท่านานกว่าจะควานหาลิ้นตัวเองเจอ “...ใครจะรู้วะ ไอ้บ้า”
ไอ้เชี่ยซีกระตุกยิ้มปีศาจ “โอเค งั้นกูจะถือว่ามึงเซย์เยส”
“เฮ้ย...!!”
คำพูดทั้งมวลหายวับไปจากลำคอ สักพักก็เริ่มเลือนไปจากสมองเมื่อริมฝีปากร้อนจัดนาบลงมาอีกครั้ง ไอ้ซีขบริมฝีปากผมเบาๆด้วยปากมัน แม้จะนุ่มนวลแต่ก็ดูกระหายเรียกร้อง หากไม่นานก็ถอนออกไป
“ว่าไงล่ะ?”
ผมหอบจนตัวโยน...ไอ้ห่าจอมสูบอากาศนี่...จะเล่นแบบนี้งั้นหรือ...
“กู...บอกว่าไม่รู้ไงล่ะวะ!”
ไม่มีคำอธิบายใดๆต่อสถานการณ์ เหตุการณ์เหมือนถูกย้อนเทปเล่นใหม่ ผมเริ่มรู้สึกขาดอากาศ ไอ้ซีกดริมฝีปากหนักหน่วงไม่มีปรานี มือของมันก็ชักซุกซนไม่อยู่สุข เลื่อนไปปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ดๆ จนผมขาดอากาศจนทนไม่ไหวนั่นแหละ มันถึงได้ยอมเลิก
(แต่นั่นน่ะมันตั้งเกือบสองนาทีเชียวนะ! ให้ตายเถอะ! งี้ไม่น่าเล่นเครื่องเป่าเลย!<<เกี่ยว?)
“ถ้ามึงยังไม่ยอมตอบ...กูจะไม่หยุดแค่ปลดนะ”ไอ้ห่าซีขู่เสียงเย็น แต่มือที่นาบอยู่บนสาบเสื้อผมก็ช่วยยืนยันได้เป็นอย่างดีว่ามันไม่ได้พูดเล่น “กูอยากได้แค่คำเดียว...ใช่...หรือไม่”
“แล้วทำไมมึงต้องบังคับกูด้วยเล่า! ไอ้บ้า!”ผมแหกปากร้องโวยวาย แต่โวยได้แค่นี้ก็ถูกปิดปากอีกเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ คราวนี้ไอ้ซีไม่หยุดแค่ปลดจริงอย่างปากว่า มือของมันเลื้อยเข้าไปใต้เสื้อผม แถมผมยังรู้สึกสปาร์กขึ้นมาอย่างกะทันหันเมื่อมันไปแตะถูกบางสิ่งใต้เสื้อนักเรียนเข้า
มือของซี...ร้อนผ่าว...ร้อนเสียจน...ผมจะละลายไหม้ตามไปด้วย...
ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้วโว้ย!!
“ซ...ซี...พอเหอะ...นะ...กูขอร้อง...”
ไอ้เวรซีชะงักไปนิดหนึ่ง แล้วมันก็หรี่ตาลงนิดๆ “...มึงอย่าขอร้องกูด้วยเสียงยั่วๆแบบนั้นจะได้มะ?”
ผมก็พลอยอารมณ์ชะงักไปชั่วคราว แต่ก็ทำได้แค่สบถก่นด่ามันอยู่ในใจ
โว้ย! ไอ้ห่าลาก!
อยู่ๆมาถามงี้ได้ไงล่ะวะ...
ไอ้บรรลัยเอ๊ย! ตัวกูเองกูยังไม่รู้เลยว่ารักมึงหรือเปล่า! สาดเหอะ!!
“กูไม่รู้โว้ยยยยย!!!”ผมแหกปากเป็นคำตอบสุดท้าย ไอ้ซีตีหน้าเรียบไปแวบหนึ่ง แต่แล้วมันก็กระตุกยิ้มสุดโฉด
“มึงตอบผิดว่ะ วา”
ผมถึงกับร้องไม่ออกเมื่อมันประกบปากเข้าหา ในขณะที่มือเลื้อยเข้ามาในเสื้อบีบเค้นเม็ดสองจุดบนลำตัว ผมรู้สึกตัวเบาหวิวไปหมด หมดแรงจนถึงกับทรุดลงไปนั่ง และไอ้บ้าซีก็ไม่รอช้าที่จะลดกายตามลงมา ผมนั่งพิงล็อกเกอร์โดยมีมันคร่อมทับ ปากถูกขยี้ไม่ต่างอะไรกับร่างกายท่อนบนที่ถูกมันคลำไปทั่ว ในหัวเริ่มมึนติ้วๆจนคิดอะไรไม่ออก ได้แต่นั่งนิ่งแล้วครวญครางเบาๆ
“ไอ้...ซี...”
มันไม่ได้สนใจฟังผม เอาแต่สาละวนอยู่กับต้นคอ แถมมือของมันก็ยังปัดป่ายไปมารวดเร็วเสียจนผมนึกกลัวว่าจะถูกมันเขมือบเอา
แต่อยู่ๆทุกอย่างก็หยุดลง ให้ความรู้สึกเหมือนถูกกระชากจากที่สูงลงที่ต่ำ ไอ้ซีหยุดทุกการกระทำ มันนิ่งมองหน้าผม ผมเองก็มองหน้ามัน
สุดท้ายแล้วซีก็ถอนหายใจ มันติดกระดุมเสื้อคืนให้แล้วลูบๆรอยยับตามตัว(ยังกะจะหายแน่ะ ไอ้บ้า! -*-) ก่อนที่มือคู่นั้นจะเอื้อมมาแตะมือผมเบาๆ
“...ทำไมมึงไม่ขัดขืนหรือด่ากูล่ะ?”
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ยังมึนๆงงๆแกมเหนื่อยกับเหตุการณ์เมื่อกี้นี้อยู่ไม่น้อย ให้ตายสิ ไอ้ซีที่ดูป่าเถื่อนเลือดเย็นเมื่อครู่หายวับไปแล้ว กลายเป็นซีโหมดอารมณ์เย็น สุขุมอย่างที่ผมเคยรู้จัก ผมรู้สึกว่าหัวใจสูบฉีดเลือดหนักยิ่งกว่าตอนวิ่งรอบสนามซะอีก แต่ก็โล่งใจนิดๆที่สุดท้ายแล้วมันก็ไม่ได้ทำอะไร ผมมองมือคู่ใหญ่ที่นาบอยู่บนหลังมือตัวเองอย่างใช้ความคิด นั่นสิ? ผมน่าจะถีบมันสักเปรี้ยงสองเปรี้ยง เพราะอันที่จริงซีมันก็ไม่ได้ล็อคแขนล็อคขาผมเสียหน่อย...
...แต่ผมก็ไม่ได้ทำ
อะไรบางอย่างวาบเข้ามาในใจ...บางอย่างที่ยิ่งคิดก็ยิ่งอายตัวเอง
“ถ้าจะถีบ...กูคงถีบมึงนานแล้ว...”ผมเอ่ยเสียงแผ่ว “แต่เรื่องด่าน่ะ กูด่ามึงจนพรุนเลยล่ะ รู้เอาไว้ซะด้วย!”
ไอ้ซีมองหน้าผมนิ่งๆ ไม่ได้พูดอะไร
ผมกัดฟันกรอดหงุดหงิด เริ่มรู้สึกแล้วว่าตัวเองคิดยังไงกับมัน แต่สิ่งที่ไม่พอใจที่สุดก็คือไอ้บ้านี่แหละ...
ไอ้ซี...ไอ้บ้าซื่อบื้อ!
“ห่าเถอะ แค่กูยอมอยู่นิ่งๆให้มึงปล้ำนี่ยังไม่เป็นคำตอบอีกเรอะ!”
ผมโวยวายใส่หน้ามันแล้วยันตัวลุกขึ้น หันหลังจะเดินออกจากห้อง แต่แล้วซีมันก็กระชากแขนผมกลับไป และกว่าจะรู้ตัวริมฝีปากของมันก็ทาบทับลงมาอีกครั้ง ไล้กลีบปากไปมาเบาๆอย่างอ่อนโยนทะนุถนอม แล้วเพียงชั่วอึดใจก็ปล่อยออก
ผมนิ่งเงียบพูดไม่ออก แต่ก็รู้สึกได้ว่าตัวเองคงกำลังหน้าแดงจัดแหง
“อย่ามา...”ผมพยายามระงับความโกรธและความรู้สึกเหมือนคนใกล้บ้าของตัวเองเอาไว้ “...อย่ามาจูบกูแบบอ่อนโยนหลังจากที่เพิ่งพูดคำน่าอายพรรค์นั้นออกมาสิฟะ!!”
ไอ้ซีหัวเราะร่วน ท่าทางอารมณ์ดีสุดขีด ผมเองก็โกรธมันไปได้พักเดียว เพราะพอลองก้มมองนาฬิกาข้อมือดู...
นาฬิกา...บอกเวลาเจ็ดโมงสิบห้า!!
“ตายห่า!!!”ผมแหกปาก วงโยฯผมนัดซ้อมสายสุดให้แค่เจ็ดโมงเลทห้านาที นี่เลทมาสิบห้า...ตาย...ตายชัวร์ๆ!!
“จำไว้เลยนะมึง!”ผมจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าที่ หลังจากที่มันยับยู่ยี่เหมือนเพิ่งโดนรุมโซรมมาหมาดๆ(- -“)
“ถ้าพี่อั๋นสั่งกูวิ่ง มึงต้องมาวิ่งกับกูด้วยนะเว้ย ไอ้เชี่ยซี!!!”
อะเหอๆ....ไร้คำบรรยาย แบบว่าช้าจนน่ากระทืบ(ตัวเอง)ให้จมธรณี แบบว่ากีฬาสีเพิ่งจบ สลบเหมือดมากมายค่าาาา = =a โนว์นอนกลิ้งอยู่วันนึงเต็มๆแล้วค่อยคลานมาอัพแบบจูออนมาตามพื้น หยองง~~!!!
ตอนนี้มันก็....นะ....เรทนิดนึง...รึว่าไม่นิดฟะ...เขียนไปเขียนมาเพิ่งจะรู้สึกว่าเจ้าซีก็เป็นคนแอบหื่นไม่น้อย เหอๆๆ(สครีมในลำคอแล้วเดินจากไป) หึๆ...ยังไงซะโนว์ก็ไม่ให้ใครคาบหนูวาไปแด๊กง่ายๆหรอก แม้นั่นจะเป็นซีก็ตาม แม่หวงงงงงง
อยากจะลงให้เร็วๆ แต่บางทีมันก็ช้าซะแบบ... = =
เอาเต๊อะ ตอบๆเม้นท์ก่อนดีกว่า เหมือนเดิมค่ะ ใครไม่ขึ้นแปลว่ายังตอบไม่ถึง โนว์จะตอบไปอัพไปเรื่อยๆ ตอบรวดเดียวแล้วอัพทีเดี๋ยวข้อมูลหายแล้วจะกรี๊ด....เคยเป็นบ่อยๆ ช็อคได้อีก....
คุณ ว้าว - พี่กานต์เป็นคุณพี่ที่รันทดพอควร แต่เดี๋ยวเขาก็คงจะเจอคนที่ดีกว่า(วา)ล่ะน่า ของมันไม่ใช่ของเราก็ต้องปล่อยไป เหอๆ ส่วนเรื่องที่โทรมาพอดี...แน่นอนค่ะ เพราะว่าเรื่องนี้มันเป็นนิยาย ^^ (วิ่งหลบข้าวของ) ยังไงซะโนว์ก็ไม่ยอมยกหนูวาให้ใครง่ายค่า(ตูมมมมม โดนซีถีบ)
คุณ bummi - อ่ะนะ...พยายามมานานมันก็ต้องเหนื่อยกันบ้าง มันดูปล่อยง่ายเกินไปจริงๆนั่นแหละ แต่ก็เพราะโดยพื้นนิสัยแล้วพี่กานต์เป็นแบบนี้เอง ถ้ารู้ว่าอยู่กับเราแล้วเขาอึดอัด เขาให้เราไม่ได้เหมือนที่เราอยากได้จากเขาดังนั้นปล่อยไปคงจะเป็นทางที่ดีกว่า เหอๆ ก็ไม่รู้นะคะ แต่พี่กานต์ก็ยังชอบวาอยู่ชัวร์อ่ะแหละ ไม่ได้ยอมแพ้ซี แต่ไม่อยากให้วาเสียใจ ^^ เอ...หรือโนว์จะเปลี่ยนเรื่องให้พี่กานต์กัดไม่ปล่อยดีหว่า...(เปรี้ยงๆ โครมๆ สารพัดเสียงเขวี้ยงหม้อ+ไห+กระทะ) ฮ่าๆ เขาเป็นคนดีอยู่แล้วก็ปล่อยไปเถอะ เดี๋ยวแย่งวาขึ้นมาจริงๆมันจะเสียลุคเฮียแกหมด ^O^
คุณ Fay - พี่เฟย์มาพร้อมกับคอมเม้นท์ซึ้งๆ ฮา~~ โนว์ชอบเม้นท์ของพี่เฟย์เสมอเลย จริงของพี่แหละที่ว่าความรักมันบังคับกันไม่ได้ เพราะถ้าถึงขนาดต้องบังคับมันก็คงจะเรียกว่ารักไม่ได้แล้วเหมือนกัน พี่กานต์คงเป็นตัวละครที่เจ็บสุดในเรื่องในตอนนี้ แต่อนาคตมันก็ไม่แน่นอนนี่เนอะ เจ็บวันนี้ก็ไม่ได้แปลว่าจะต้องตลอดไป ^^ โดยส่วนตัว โนว์ชอบพี่กานต์ที่เป็นแบบนี้นะ ไม่ได้อยากให้พยายามหาทางแย่งวามา ไม่งั้นเสียอิมเมจคุณพี่ชายที่แสนดีตายเลย ฮาๆ ขอบคุณนะคะที่เม้นท์ซึ้งแบบนี้ โนว์ชอบบบบ
คุณ ki_hae - ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่า เล่นชมกันแบบนี้โนว์ก็ลอยละลิ่วจิค้าาาาาา >< คำนับสามจอกคารวะขอบคุณอีกครั้ง (_ _) โนว์ชอบอะไรที่เหมือนชีวิตจริง บางทีก็ขโมยมาจากเเหตุการณ์รอบข้างและชีวิตตัวเอง กร๊ากกกก อย่าไปบอกใครเขาล่ะ เขินนนน เอิ๊กๆ
คุณ puppylove - ฮาๆ แมวกับปลาย่างสินะเจ้าคะ แถมยังเป็นปลามันตัวใหญ่กับแมวที่ใหญ่ยักษ์ยิ่งกว่า พี่กานต์จะเศร้านานหรือเปล่านี่ก็ขึ้นอยู่กับความจิตของคนเขียน เอ๊ยยยย ทิศทางของเรื่องจ้ะ แต่ก็คงจะอีกไม่นานหรอก โนว์เป็นคนไม่ชอบอะไรเศร้าๆเท่าไหร่(เรอะ??) แต่แหม...นึกภาพอิหนูตะวันหวานใส่คุณพี่แล้ว....งานนี้น่าจะสลับตำแหน่งแมว นึกภาพตะวันอ้อนแล้วเหมือนลูกแมวน่ารักๆ >< อัพให้แล้วนะคะ
คุณ naminie - อยากเห็นวาสวีทกับซีโนว์ก็จัดห้ายยยยย แต่เหมือนวาจะโดนรังแกอยู่ฝ่ายเดียวมากกว่า วะฮ่าๆๆๆ ตาซีมันหื่นนนนนน ส่วนพี่กานต์กับน้องตะวันต้องรอไปก่อนนะจ๊ะ ยังไม่ถึงคิวออกโลง เอ๊ย โรง แต่โนว์เป็นโรคจิตอยู่อย่าง สวีทอย่างเดียวให้มดขึ้นโนว์ทำไม่ค่อยเป็น ต้องหาเรื่องหาราวให้ชีวิตไม่สงบสุข แน่ใจเร้อว่าจะเอาหวานๆ.....ฮา~~
ปล. อ้าว? ไม่เอาซี-กานต์ หรือ กานต์-ซี แล้วเหรอจ๊ะ? โนว์อุตส่าห์อยากลองของแปลก....
ปล.2 ดีใจจัง มีเพื่อนโดนรุมตื้บ แต่ว่า....ถ้าเลือกได้ขอไม่เอาได้มะอ่ะ = =a
คุณ oong fong - เอิ๊กๆ ถึงขั้นควงมาเย้ย เอ๊ยยยยย ไม่ใช่ม้างงง = = ฮา...แต่ถึงใช่ก็คงจะยังไม่ใช่ในเร็วๆนี้แหงแก๋(ทำให้อยากแล้วจากไป เลวจริง - - ) บทนี้จะเรียกว่าหวานดีมิเนี่ย? เหอๆๆ เหมือนหนูวาโดนรังแกมากกว่าจะหวานใส่กัน ตาซีนี่ชอบพูดอะไรเอาแต่ใจแถมยังกำกวม เป็นคนนิสัยน่าปวดหัวจนน่าถีบลงแท่นพระเอก...แต่โนว์ว่าถ้าทำงั้นจริงโนว์คงโดรีดเดอร์รุมตื้บ...
คุณ Prince"Z - อย่ากัดหนูเลย สงสารกันหน่อยเถิด TT^TT (ช้าแต่ก็ยังมิวายจะอ้างด้านๆ เหอๆ) มาต่อช้าแต่ก้ดีกว่าไม่มานะจ๊ะ โนว์รีบแล้ววววว(เนี่ยนะรีบ?) แบบว่า...สมองไปแต่ตัวไม่ขยับ เอิ๊กๆๆๆ (อ้างด้านๆทั้งปี - -" ) ก็แหม...ยังไงซะเรื่องมันก็จบด้วยดีล่ะน่า(มั้ง?) ตอนนี้หนูวาก็ตอบซีแล้ว แต่ไม่ค่อยเหมือนคำตอบเท่าไหร่ หึๆ ตอบติดเรทซะด้วย -,.- ส่วนพี่กานต์ก็...รอต่อไป....ตอนนี้นั่งทำใจฆ่าเวลาไปก่อนละกัน
ปล.อัพแล้วจ้า ช้า(ไม่)หน่อย แต่ก็อัพนะ = =a
คุณ p_infinity - ตอนแรกอ่านคอมเม้นท์ ง่า...พี่ปูโกรธโนว์อ่าาาาาาาาาาาา แต่พอเลื่อนๆดู อ้าว....รอดตัวแฮะ เหอๆๆ สรุปว่าถูกใจพี่สินะค้า >< โชคดีไป แถมตอนนี้วาก็ตอบให้ชัดๆแล้วอีกรอบนึง แต่ไม่รู้ทำไม...สองคนนี้ไม่เคยจะยอมพูดว่ารัก ซีมันก้ไม่พูด วามันก็ไม่พูด งั้นสรุปอย่าคู่กันเลย(เปรี้ยง!!! โดนเอ็ม 16 เจาะสมอง) พี่กานต์อ่ะเขาเป็นสุภาพบุรุษเกิ๊นนนน เขาไม่ทำอะไรหนูวาหรอก ทำเอาโนว์ผิดหวังอยู่เหมือนกัน...เอ๊ยยยยยย ฮ่าๆๆๆ
ปล.พี่ปูชอบเรื่องเศร้าๆจริงง่ะ? โนว์ไม่ค่อยชอบหรอก อ่านแล้วเครียด+จิตตก ชอบอะไรเฮฮาๆบ้าๆบอๆแต่มีความหมายมากกว่า(เรื่องมาก - -" ) เรื่อง Missing Love โนว์ก็ใส่ไว้ในลิสต์ที่จะอ่านนะ แต่ยังไม่ได้ฤกษ์อ่านซะที ไม่มีเวลาเลย -*-
คุณ พอสศรีมณีเด้งดึ๋ง - สมาคมคนรักพี่ชายค่ะ ฮูเร่~~~ พี่กานต์นี่ก็สเป็คโนว์เลยเหมือนกัน เอิ๊กๆ
คุณ u_uzz [ - บทน่ารักแล้วคนเขียนล่ะค้า? ^O^ (ตูม!!! โดนถีบออกนอกกระทู้) ฮ่าๆ แล้วแวะมาคุยกันบ่อยๆนะจ๊ะ
คุณ yunjae-kyumin - เดี๋ยวจะหาคนปลอบใจพี่กานต์ให้คร่าาาา แต่ตอนนี้ปล่อยให้เฮียเขาชีช้ำไปพลางๆก่อน โนว์อยากจะให้ตอนนี้ออกมาหวานเถื่อนๆ ซึ่งมันก็เกือบประสบผล(ย้ำว่าเกือบ) ยังไงซะหนูวาก็คงคู่กับเจ้าซี แต่...โนว์ไม่ส่งเนื้อเข้าปากเสือง่ายๆหรอก กร๊ากกกกก
คุณ kiss&hugs - ถ้าเรื่องนี้มันจรรโลงใจใครหลายๆคนโนว์ก็หลั่นล้าค่า อิๆ ขอบคุณเช่นกันที่ติดตามมาตลอดเลย....เอาน่า พี่กานต์เขาก็มีมุมที่อยากจะเอาโน่นเอานี่บ้าง ถึงสุดท้ายจะได้แค่กอดก็เถอะ )ฉากนี้ไม่ค่อยเซอร์วิส แต่ชี้มุมให้ไปจิ้นต่อกันเอาเอง....นิสัยจริงๆเลยอีสโนว์ - -" แต่ตอนใหม่นี่เซอร์วิสเกิ๊นนนน ส่งหนูวาไปให้เจ้าซีรังแกซะงั้น เอ้า...เอาเถอะ มันทนมานาน ให้มันหวีดๆกันซักหน่อย แต่โนว์เป็นโรคจิตที่แต่งดีๆได้ไม่กี่ตอนก็จะกลับไปเล่นอะไรชวนจิตตก...เป็นโรคจิตแก้ไม่หาย 555+ อัพให้แล้วนะค้า ถึงตอนนี้ก็คงได้คำตอบของหนูวาแล้วล่ะ แต่...ตอบติดเรทไปหน่อย เอิ๊กๆๆ
คุณ ryoma_jung_cutie - ขอบคุณคร่าาาา อัพต่อให้แล้ว ไม่ต้องลุ้นนานนะจ๊ะ ขอให้สนุกกับนิยายรั่วๆเรื่องนี้นะค้า ^O^
คุณ ~ PaiN ChilDen ~ - คาชไม่สบายรึเปล่าจ๊ะ แขนหักนิ้วเดี้ยง? เอ่อ...โนว์ก็เคยเป็นนะ เล่นพละแล้วเดี้ยง พิมพ์อะไรไม่ได้ตั้งหลายวัน = = ถ้าใช่ก็ขอให้หายไวๆนะคะ เป็นแล้วมันชวนเซ็งสิ้นดี อันนี้รู้เพราะเจอกับตัว ฮาไม่ออก...ตอนนี้พี่กานต์ดูเหมือนจะน่าสงสารสุด และก็คงจะน่าสงสารสุดในเรื่อง แต่ต่อๆไปมันก็ไม่แน่...หึๆ โนว์ไม่ชอบเรื่องเศร้าๆแต่ก้ไม่ได้ปลื้มความแฮปปี้ยี่สิบสี่ชั่วโมง เหอๆ ไว้ว่างๆจะส่งตะวันมาปลอบเฮียกานต์ค่ะ หรือว่า...เฮียกานต์จะแล่นไปให้หนูตะวันปลอบก็ไม่รุ...คาชเม้นท์ไม่น้อยหรอกจ้ะ โนว์ว่าโอเคเลยล่ะ ไม่ยาวก็ไม่เป็นไร บรรทัดเดียวยังดีใจเว่อร์~~!!! (อีนี่ก็บ้าเกิน -*- ) อัพให้แล้วนะจ๊ะจุ๊บๆ
ตอบหมดแล้ว ครั้งนี้เป็นครั้งที่รอกันนานเว่อร์เป็นประวัติการณ์ ทุกคนโกรธโนว์กันหมดแล้วรึยังเนี่ย - -" แต่โนว์ไม่โกรธนะ(แน่ล่ะ = = ) ยังคงยืนยันสโลแกนเดิมว่าอีสโนว์รักทุกคนค่าาา ><
ความคิดเห็น