คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Rhythm 12 : Invitation+คอมเม้นท์ที่ดองมานานนับสหัสวรรษ
“รอบสนามสิบรอบ!! ปฏิบัติ!!!”
ผมครางกับตัวเองในใจ โดยที่ข้างเคียงคือพี่กานต์และพี่เซมผู้รับเคราะห์กรรมเดียวกัน ผลแห่งการโดดซ้อมวันนั้นลงท้ายเลยกลายเป็นวิ่งรอบสนามบอลสิบรอบ เอาใหม่ให้ชัดๆ สนามบอล! กว้างโคตรขนาดนั้น...
“ตายก่อนแหง!”ผมแหกปาก และพี่เซมก็เขกกะโหลกป้าบ
“เงียบไป เก็บแรงไว้วิ่งเหอะ”
ผมคลำหัวป้อยๆ แต่ก็ยอมวิ่งต่อแบบเงียบๆ พี่เซมน่ะไม่แปลกใจเท่าไหร่เพราะวันที่ผมโดดผมยังเจอพี่เขามากะแฟน แต่พี่กานต์นี่สิน่าสงสัย...คนอย่างพี่กานต์เนี่ยนะโดด? และถึงโดดจริง...เขาจะโดดไปไหนหว่า
เดท...นึกภาพไม่ออกว่ะ ตัดทิ้งๆ
ทำงาน...อันนั้นถ้าไปลาให้เป็นเรื่องเป็นราวก็น่าจะไม่โดนวิ่งสิ
โอย...พอละ นึกไม่ออก
พี่อั๋นตีหน้าโหดขี่จักรยานตามมาแถมยังแหกปากใส่โทรโข่งปาวๆว่าห้ามอู้ ทำให้พวกผมจำต้องเร่งสปีดให้คงที่เข้าไว้ การซ้อมวงเป็นอะไรที่น้อยคนนักจะโดดเพราะมีประธานวงอย่างพี่อั๋นนี่เอง(แอบเซ็ง...) พวกชมรมฟุตบอลมองพวกเราแล้วหัวเราะกันใหญ่ หนึ่งในนั้นก็มีเพื่อนในห้องผมด้วย ผมเลยตะโกนสรรเสริญมันตอบไปชุดใหญ่ๆจนพี่เซมเขกกบาลเอาอีกโป๊ก
“ก็บอกให้วิ่งเงียบๆไงล่ะ ไอ้เด็กนี่!”พี่เซมชักฮึดฮัด “กานต์ มึงไปขุดไอ้เด็กนี่มาจากไหนวะ พูดมากชิบ!”
พี่กานต์ไม่ได้ตอบอะไร ท่าทางเหมือนจะเหม่อจนไม่ได้ฟังเสียด้วย
พี่เซมเลยพลอยงง “เฮ้ย กานต์?”
“หืม? มีไรๆ”พี่กานต์หันกลับมา ท่าทางเหมือนคนเพิ่งรู้สึกตัว ทำเอาพี่เซมเก้อไปนิด
“ก็ไม่อ่ะ...แค่แปลกใจที่เห็นมึงเหม่อ”พี่เซมมองพี่กานต์แบบไม่แน่ใจนัก “ว่าแต่...เมื่อวานมึงไปไหนมาวะ?”
ผมกระดิกหูฟังด้วยทันที อยากรู้ๆ
“ไม่มีไรมากหรอก...ธุระนิดหน่อย”พี่กานต์ตอบ แต่ฟังดูก็รู้ว่าเลี่ยงเห็นๆ
ไม่เคยเห็น! พี่กานต์คนนั้นทำตัวมีพิรุธ!
ผมกับพี่เซมมองหน้ากัน สื่อกันทางสายตาได้ความแจ่มแจ้งว่า ‘น่าสงสัย!!’
พวกเราวิ่งกันไปเรื่อยๆจนแรงแทบหมดก๊อก รู้สึกตัวอีกทีก็มานอนเป็นหมาหอบแดดอยู่ที่ข้างสนาม โชคร้ายสุดๆที่ตอนนี้เที่ยงๆแดดเปรี้ยง แถมยังได้ออกกำลังกันซะจนอาหารย่อยเรียบ
ระหว่างวิ่งผมมัวแต่เหนื่อยจนไม่ทันคิดอะไร แต่พอเริ่มหาย ผมก็เริ่มนึกถึงสาเหตุที่ทำให้ต้องมาวิ่งเป็นบ้าเป็นหลังขนาดนี้
ไอ้ซี...ไอ้บ้าซีนั่น...
ใบหน้าร้อนวาบๆขึ้นมาเมื่อหลับตาเห็นภาพเมื่อวานลอยเท้งเต้ง...ไอ้บ้าซีมัน...จูบผม...จูบจริงๆแบบเอาลิ้นสอดด้วยง่า...
“หน้าเป็นไรวะวา เดี๋ยวก็ซีดเดี๋ยวก็แดง ใกล้บ้ายังเนี่ย?”พี่เซมถามห้วนๆ สีหน้าเหมือนมองคนเป็นโรคประสาท ในขณะที่พี่กานต์ที่ดูเหมือนสติจะกลับมาแล้วเอาแต่หัวเราะ
“คงเหนื่อยเกินไปล่ะมั้ง อย่าไปว่ามันเลย”
“เออ ไอ้นี่ก็เอาใจซะ...”พี่เซมทำหน้าเซ็ง แล้วเราก็พากันกลับขึ้นห้องซ้อม(ทั้งที่ยังเหนื่อยเจียนตายนั่นแหละ ปัดโธ่!)
วันนี้ผมรู้สึกไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลย อันที่จริงก็อยากจะคุยเรื่องวันนั้นให้มันกระจ่างอยู่หรอก แต่เสียตรงที่วันนี้ไอ้บ้าซีไม่มาโรงเรียน - -^ คือมันไม่ได้โดดหรอกครับ แต่วันนี้พวกชมรมบาสมีแข่งระดับเขตน่ะ ซีมันเป็นตัวจริงรุ่นม.ต้นเลยต้องกระเสือกกระสนขนของไปกับเขาด้วย
“เฮ้ย ไอ้วา มึงได้จูนกับไอ้ซีมันยัง”ผมสะดุ้งเฮือกกับคำพูดไอ้เชี่ยนัท หันขวับไปด่ามันทันที
“จูบห่าอะไรล่ะวะ!”
ไอ้นัททำหน้างง “กูไม่ได้บอกว่าจูบ กูบอกว่าจูน...แปลว่ามึงเคลียร์กับซีมันยังต่างหาก”แล้วมันก็ชักสีหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ “อ่าฮ่า...อย่าบอกนะว่า...”
ผมสะดุ้งรอบสอง รู้สึกหนาวสันหลังวาบๆ ไอ้นัทถึงจะเห็นงี้แต่เซ้นส์แม่งก็แรงไม่น่าเชื่อ...แรงแบบ...แรงจนหลอน...
“อย่าบอกนะว่าอะไรของมึง! มีไรก็พูดออกมาดิวะ!”
“วุ้ย มึงนี่ขี้โมโหจริง เป็นวันนั้นของเดือนหรือจ๊ะ”ไอ้นัทแซวขำๆ แต่ทำเอาผมอยากเฮดล็อคมันแทบตาย “แหม ซีไม่อยู่วันเดียวยังเป็นถึงขนาดนี้ ถ้าไม่ได้อยู่ห้องเดียวกะมันจะขนาดไหนน้อ~”
ผมเอาสมุดเรียนซ้อนกันสี่เล่มฟาดหัวมัน จนกลายเป็นศึกฟาด+ปาสมุด ทั่วห้องชุลมุนไปด้วยเสียงด่าทอและเสียงตุ้บตั้บ มองข้าม...กับอะไรบางอย่างไป
คำพูดพล่อยๆของไอ้นัทลอยเข้ามาในหัว
“วันเดียวยังเป็นขนาดนี้ ถ้าไม่ได้อยู่ห้องเดียวกะมันจะขนาดไหนน้อ...”
ผมรู้สึกยังกับตัวเองลืมอะไรบางอย่างไปแบบจังเบอร์งั้นสิ เหมือนจะเคยได้ยินไอ้ซีมันพูดอะไรทำนองนี้...เกี่ยวกับ...เวลา...แต่เอ...อะไรน้า...
นึกไม่ออกแฮะ
แต่ผมก็ยังนึกเข้าข้างตัวเองไปได้เรื่อยๆ
ไม่เป็นไรหรอก...ยังไงเราก็ยังมีเวลาอยู่ด้วยกันอีกนาน
“มึงจะเข้าสายไรอ่ะ วา”
มาอีกและคำถามนี้ ผมทำหน้าเซ็งเต็มทน “ยังไม่ได้เลือกจริงๆจังๆเลย”
“ไม่ได้แล้วนา”เอิร์ธที่แวะมาคุยด้วยส่ายหน้า “ถ้ามึงไม่เลือกภายในไม่กี่สัปดาห์นี้มึงได้ต่อโรงเรียนอื่นแหง”
“กูไม่แน่ใจระหว่างวิทย์กะศิลป์”
“ไมไม่อยากเข้าสายวิทย์วะ?”
ไอ้เอิร์ธถามอย่างสงสัย เพราะสายวิทย์ถือเป็นความฝันของเด็กทุกคน ขนาดไอ้แฝดบอลบาสที่เรียนอ่อนมันยังประกาศปาวๆว่าจะสอบเลื่อนขึ้นวิทย์ให้ได้
“กูไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นหมอหรือวิศวะว่ะ”ผมถอนหายใจ “ถ้าเลือกได้...ก็อาจจะเลือกเรียนดนตรีต่อ”
“มันไม่ใช่อาชีพนา”เอิร์ธมันก็รู้ว่าผมอยู่วง แต่เรื่องนี้น่ะน้อยนักที่จะมีใครสนับสนุน “อย่างน้อยๆก็ต้องมีงานหลัก แล้วมึงจะเรียนปริญญาดนตรีเก็บไว้อีกใบก็ไม่มีใครว่า”
“แค่คิดเฉยๆเฟ้ย ไอ้บ้า พูดซะจริงจัง”ผมกัดตอบไป “ไงๆก็คง...จะรอดูต่อ”
“เกรดมึงเข้าวิทย์ได้สบายๆอยู่แล้ว อย่าคิดหนักเลย”
ไอ้เอิร์ธทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ผมเองก็อยากจะทำอย่างที่มันบอกนะ แต่อนาคตกูทั้งชีวิตนะเว้ย ไม่ให้คิดเลยนี่ก็กระไร<<<แล้วไมไม่คิดตั้งแต่แรกล่ะวะ...
บ้าเอ๊ย...อาเมนจบชีวิตอยู่แค่นี้เถอะ...เฮ้อ...
ผมเริ่มนึกไปต่างๆนานา ซีมันจะเข้าสายอะไรนะ? แต่เก่งๆอย่างมันก็คงจะเข้าวิทย์อยู่แล้ว ไม่รู้สิ...แต่ช่วงปีสองปีที่ผ่านมาผลการเรียนของซีมันเปลี่ยนไปมาก เกรดตอนม.1 นี่เทียบกับตอนม.2 แล้วยังกับฟ้ากับเหว ทำเอาผมงงไปเลยว่าที่ผ่านๆมาแม่งไปทำอะไรอยู่แถวไหนถึงไม่เคยมีชื่อติดบอร์ดสิบอันดับแรกของชั้นทั้งที่ความจริงมันออกจะเก่งขนาดนี้
ซี...คงจะเข้าสายวิทย์แหง ไอ้นัทก็ด้วย ส่วนผม...ผมคิดว่าตัวเองไม่มีเหตุผลให้ต้องเรียนวิทย์ แต่ส่วนที่ไขว้เขวก็คงจะเป็นเพราะพวกมัน...ก็ผมไม่อยากจะแยกกันนี่หว่า ถ้าไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน ทั้งการเรียน ทั้งกิจกรรมมันก็ไม่เหมือนกันสิวะ
ในฐานะเพื่อนสนิท ผมย่อมอยากให้มันได้ไปในทางที่เหมาะกับมันที่สุด ดีกับมันที่สุด แต่ฝั่งตัวผมเองผมก็อยากอยู่กับพวกมัน นั่นจึงทำให้ผมอ้าปากพูดไม่ได้จริงๆเสียทีว่าอยากเรียนอะไร
ตัวผม...ต้องการอะไรกันแน่นะ?
ผมก็แค่...ไม่อยากแยกจากมัน...แต่...ฮึ่ย!!
ผมขยี้หัวตัวเองแรงๆ สิ่งที่ผุดขึ้นผุดลงอยู่ในความคิดมีแต่ภาพใบหน้าของไอ้บ้าซี ภาพตอนที่...มันจูบผม...โว้ยยยยยย!!!
ยอมรับ...ยอมรับแบบตรงๆเลยว่าไม่ได้รู้สึกรังเกียจมันสักนิดที่มันจูบผมทั้งที่มันกับผมเป็นผู้ชายเหมือนกัน แล้วไหนจะเรื่องเพี้ยนๆที่มันชอบไปประกาศศักดากับใครต่อใครว่าผมเป็นของมันอีก
แต่ถ้าไม่ได้รังเกียจ...แล้วมันแปลว่าอะไรกันล่ะ?
ผมนึกทบทวนถึงเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมด ผมไม่ได้ตอบตกลงกับมันตั้งแต่แรก แต่พอมันจูบผมผมกลับไม่รู้สึกรังเกียจหรืออยากผลักไส ตรงกันข้าม...
ผมดันบ้าจี้รู้สึกดีไปด้วยว่ะ...
โอย...ยิ่งคิดก็ยิ่งอายตัวเอง บ้าเอ๊ย!!
แล้วแบบนี้...มันแปลว่าอะไรกันวะเนี่ย!!!
หลังเลิกเรียนผมรีบมุ่งหน้าไปที่ห้องซ้อม ไม่กล้าโดดติดๆกันเพราะกลัวโทษจะทบทวีคูณทั้งที่ในใจอยากนั่งมอไซด์ไปดูแข่งระดับเขตจะแย่ ยิ่งไอ้ซีแข่งสามโมงครึ่ง ไปตอนนี้ก็คงทันครึ่งหลัง แต่เอิร์ธมันก็บอกแล้วว่าเดี๋ยวจะอัดเทปไว้ให้(เอิร์ธไม่ได้ลงเป็นตัวจริงนัดนี้ เลยไปทีหลังคนอื่น)
แต่พอขึ้นไปถึงชั้นหก ผมก็อดประหลาดใจนิดๆไม่ได้
“ตะวัน...?”
ใช่เลยครับ ไอ้คนที่ยืนลับๆล่อๆอยู่หน้าห้องจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าเด็กกวนโอ๊ยตะวัน แต่มันมาทำอะไรแถวนี้ล่ะหว่า?
เจ้าของชื่อหันขวับมา ท่าทางตื่นหน่อยๆแต่ก็เหมือนพยายามกลบเอาไว้ “เอ่อ...หวัดดีครับพี่วา”
อ้าว ตกลงมันเรียกผมพี่วาแล้วเหรอ ทีวันก่อนยังมาทำเรียก ‘พี่ทิวา’ อยู่เลย เด็กไรเข้าใจยากชะมัด “มาหาใครอ่ะ เรียกให้มั้ย?”
ผมอดแปลกใจไม่ได้ ไม่ใช่ว่าหมอนี่ชอบไอ้ซีหรอกเรอะ ถ้าเป็นงั้นจริงนะ เป็นผมผมจะรีบซิ่งไปสนามบาสเขตเลยแหละ ไม่มามัวทำไรลับๆล่อๆอยู่อย่างนี้หรอก
ตะวันอึกอัดนิดหน่อย แต่แล้วก็ส่ายหน้า “ไม่เอาดีกว่าครับ ขอบคุณ”
พูดจบหมอนั่นก็เดินลงจากตึกไป ทิ้งให้ผมได้แต่ยืนทำหน้าเป็นหมางงอยู่หน้าห้อง
แล้วตกลงตะวันมันมาหาใครกันล่ะเนี่ย?
ผมเดินเข้าไปในห้องทั้งที่ก็ยังงงๆไม่หาย ในนี้ยังเหมือนเคย เสียงอะไรต่อมิอะไรตีกันมั่วจนฟังแทบไม่ออก แต่มันก็เป็นความคุ้นเคยอย่างหนึ่งไปเสียแล้ว ผมเดินไปหยิบทรัมเป็ตของตัวเองมานั่งซ้อม พอเจอหน้าก็ไหว้พี่กานต์ตามปกติ ทำทุกอย่างเหมือนๆเดิมกับทุกวัน
แต่จะต่างออกไปก็แค่...วันนี้มีแต่เรื่องของหมอนั่นอยู่เต็มหัว...
“...วา...วา...เฮ้ย...วา!”
“ครับผม!”
ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อท้ายประโยคโดนขึ้นเสียงใส่อย่างแรง พี่กานต์ทำหน้างงนิดๆที่ผมเหม่อสนิทถึงขนาดไม่สนใจใครเลย ผมเลยได้แต่เกาหัวแกรกๆ รู้สึกอายนิดๆที่ทำตัวแบบนี้
“โทษครับ วาคิดไรเพลินไปหน่อย เมื่อกี้พี่ว่าไรนะ”
พี่กานต์ยิ้มให้ “พี่แค่จะถามว่าเราเซ็นต์ใบเข้าค่ายหรือยัง”
ผมชะงัก ก่อนจะทำหน้าแหย “ง่า...ลืมเลยอ่ะ...”
ช่วงเดือนสุดท้ายของการเรียนวงโยฯจะเก็บตัวซ้อมที่โรงเรียนระยะหนึ่งเพื่องานคอนเสิร์ตประจำปีที่จัดส่งท้ายพวกม.6 ครับ แต่พวกพี่ม.6 ในวงปีนี้มีแค่สี่คนเลยไม่ค่อยเด่น(ไม่ได้พูดถึงเลยด้วย)<<รอปีหน้าสิ รับรองวงแตก เจอรุ่นพี่อั๋นก็ปาเข้าไปซะสิบกว่าคนแล้ว
“รีบๆเซ็นต์ล่ะ พี่เก็บพรุ่งนี้นะ”พี่กานต์กำชับ และผมก็ไม่อาจทำอะไรได้นอกจากพยักหน้าหงึกๆรับ
สายตาเหลือบมองนาฬิกา บัดนี้บอกเวลาสี่โมงกว่าแล้ว การแข่งคงใกล้เลิกเต็มที ป่านนี้ไอ้ซีก็คง...
เฮ้ย...เดี๋ยวสิ...
ผมล่ะเซ็งตัวเองจริงๆ บรรลัยเอ๊ย ทำไมถึงต้องคิดแต่เรื่องของไอ้บ้านั่นกันวะ!
“ให้ตกน้ำตกรถตกเครื่องบินตกท่าน้ำ ตกเตียงตกโต๊ะตกตู้ตกสอบสอบตกให้คางคกกัด ให้งูรัด ให้โดนพัดลมบาดมือ~”
ผมตาถลน ลนลานคว้ามือถือตัวป่วนขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงแทบไม่ทัน พี่กานต์หันมามองด้วยสีหน้าที่แม้จะยิ้มแย้ม แต่ผมก็สังเกตเห็นว่ามันออกจะเย็นเยียบมากขึ้น จึงไม่รอช้าที่จะรีบคว้าขึ้นมาแล้วกดรับอย่างรวดเร็ว
“โหลๆ”
ที่ตั้งเพลงแช่งเอาไว้ก็เพราะผมเคยมือถือดังตอนซ้อมรวมน่ะสิครับ วันนั้นพี่อั๋นคุมหน้าวงพอดี(โคตรซวย)เล่นเอาโดนลุกนั่งไปห้าสิบ
อุตส่าห์จะตั้งแก้เคล็ด สุดท้ายก็ซวยเหมือนกันอยู่ดี...
“ไรฮะเจ้”คนที่โทรมาเป็นพี่สาวผมครับ แปลกดีเหมือนกันที่เจ้ผมโทรมาเวลาแบบนี้
“เฮ้ยวา จำได้ปะที่ป๊ากะม้ากะไอ้วีไปเที่ยวกันน่ะ”
พอฟังเจ้เตือนความจำผมก็เงียบลงทันที จำได้สิครับ...เพราะสัปดาห์นี้ผมกำลังจะติดเข้าค่ายวง ป๊ากะม้ากะไอ้น้องตัวแสบเลยพากันไปเที่ยวต่างจังหวัดกันหมดโดยไม่รอ จึงเหลือเจ้ที่ติดเรียนมหาลัยกับผมอยู่เฝ้าบ้าน
“อือ รู้ แล้วมีไรล่ะเจ้?”
“ฉันกำลังจะบอกแกว่าพรุ่งนี้ต้องส่งโปรเจ็คด่วนว่ะ คงอยู่ค้างหอเพื่อน”
ผมพยักหน้าหงึกๆ “อ๋อ ฮะ ค้างหอเพื่...เฮ้ย! เดี๋ยวเดะ! แล้วงี้ผมจะเข้าบ้านไงล่ะ!”
เจ้หัวเราะฮ่าๆกรอกมาตามสาย ในขณะที่ผมนี่สิแทบตาถลน ปกติเจ้จะกลับเข้าบ้านก่อนผมและเป็นคนเปิดประตูเอาไว้ให้เพราะบังเอิ๊ญ...บังเอิญว่าผมไม่มีกุญแจบ้านสำรองอยู่เลย
“นี่แหละที่จะบอก ไอ้น้อง แกไปอยู่ไหนสักคืนก่อนได้มะ”
โห...เจ้ครับ...ไล่น้องไปอยู่ที่อื่นด้วยเหตุผลแค่เนี้ย? เชื่อเขาเลย...
ผมถอนหายใจเฮือก
“...ถึงบอกไม่ได้เจ้จะฟังปะล่ะ”
“ถ้าไม่ได้จริงๆก็ไปกางหนังสือพิมพ์ปูนอนแถวสวนลุมไป”พูดจบเจ้ที่แสนน่ารักของผมก็ตัดสายทันที เล่นเอาผมได้แต่อ้าปากค้าง ยืนเอ๋อพูดไม่ออกอยู่อย่างนั้น
ไม่เคยจะห่วงกันอ่ะ!
ผมปิดโทรศัพท์แบบเซ็งๆ(กันใครก็ตามโทรเข้าอีก) สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะหันไปหาพี่กานต์
“...วาเตรียมใจเสร็จแล้วล่ะฮะ - -“
“หืม? เตรียมใจ?”พี่กานต์ทำหน้าสงสัยนิดๆ “เตรียมใจไร?”
“ก็วาไม่ได้ปิดมือถือก่อนซ้อม...”ผมอุบอิบ แต่พี่กานต์กลับหัวเราะลั่น
“เห็นพี่เป็นอั๋นหรือไง ถ้าเรื่องด่วนจำเป็นพี่ไม่ถือหรอก เล็กๆน้อยๆ แถมตอนนี้ก็ไม่ได้ซ้อมรวมด้วย”ว่าแล้วสีหน้ารื่นเริงของอีกฝ่ายก็เปลี่ยนเป็นจริงจังมากขึ้น “ว่าแต่...มีปัญหาอะไรหรือเปล่า? เห็นโวยวายลั่นเลย”
ผมยิ้มแห้งๆ แล้วเล่าเรื่องที่เจ้บอกให้พี่กานต์ฟัง ก่อนจะตบท้ายด้วยประโยคสรุปที่แสดงถึงความรักต่อพี่สาวอย่างดีเยี่ยม
“เจ้ผมอ่ะโคตรจะไร้ความรับผิดชอบ มีอย่างที่ไหนกัน แค่เจ้ไม่กลับบ้านผมเลยพลอยกลับไม่ได้ไปด้วย”
พี่กานต์หัวเราะร่า “เอานะ...แล้ววาคิดหรือยังว่าจะไปไหน?”
“ไม่รู้สิครับ”ผมเกาศีรษะแกรกๆ “อาจจะเป็นบ้านเพื่อนสักคน”
พี่กานต์เงียบไปนิด ท่าทีเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่างอยู่ แต่พออ้าปากพูด สิ่งที่หลุดออกมากลับทำเอาผมอ้าปากค้าง
“ถ้ายังไม่มีที่ไป...จะมาค้างที่บ้านพี่ก็ได้นะ เอาไหม?”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ลากสังขารเน่าๆเอามาลงต่อจนได้ ฮา~มีข่าวดี งานโนว์ใกล้จะเสร็จละ เดี๋ยวจะมาลงติดๆกันเหมือนเดิมแล้วค่า ^^
อยากจะบอกแหละ อันที่จริงมุกดวงอาทิตย์ดวงไหนแรงกว่ากันอ่ะ โนว์ไม่ได้ตั้งใจหรอก แต่บังเอิญชื่อมันพ้องกันพอดีเลยกลายเป็นว่าทำแบบที่แถวบ้านเขาเรียกกันว่าด้นสด...
ตอนนี้...พี่กานต์กำลังพยายามรุก แต่โนว์ว่าเฮียแกรุกแบบมึนๆอ่ะ เริ่มสับสนในชีวิตอย่างแรง....ตกลงก็ยังไม่มีใครเลือกใคร เอิ๊กๆ(เอี้ยวหัวหลบขวด) เอาน่า อีกแป๊บๆ (อีนี่ก็เล่นตัวอยู่ได้ = = ) เปิดตัวพี่สาวหนูวาไปหน่อยนึง อันที่จริงเจ๊แกไม่ใช่คนบทเด่นอะไรหรอก แค่ตัวการเพิ่มความซวยให้หนูวา เหอๆๆ
มาตอบๆเม้นท์กันดีกว่า หลังจากที่....กองรวมกันไว้หกสิบกว่าคอมเม้นท์ = = ตกประมาณตอนละสามสิบเม้นท์ได้ ดองทีนี่เกือบตาย ฮา...ของใครไม่ขึ้นอย่าตกใจนะคะ โนว์จะตอบไปอัพไป เดี๋ยวตอบแล้วอัพรวดเดียวเผื่อคอมเน่าแล้วโนว์จะเสียใจตายเลิกตอบกลางคัน(อ้าวเฮ้ย?) ดังนั้นเลยต้องกดอัพเป็นช่วงๆ
มาๆ พล่ามเยอะและ ตอบเลยดีกว่า
คุณ ReNaI---aWaRe - ของจริงแล้วค่ะ ตกหล่มปุ้งเลย หลงติดกับแสนดีของคุณพี่ไปซะได้ แต่เอ...พี่กานต์เหมือนจะชอบทำดีไปทั่ว ตรงนี้ล่ะมั้งที่น่าหงุดหงิด? เหอๆ ส่วนหนูตะวันก็คงจะเริ่มหลงอีตาแสนดีนี่เข้าให้แล้ว แต่เสียอย่างเดียว...อย่างเดียวจริงๆ พี่กานต์ดันชอบวา เฮ้อ...ชีวิตมันยุ่งยากเนอะ ก็ลุ้นกันต่อไปเถิด เดี๋ยวมันก็(คงจะ)เกิดผลเอง ฮา~
คุณ bummi - ดีใจหรือเสียใจเอ่ยที่เดาเรื่องผิด เอิ๊กๆ ความรู้สึกคนเรามันไม่แน่นอน ไหลไปตามกระแสเหตุการณ์ ดังนั้นอย่าเอาแน่เอานอนอะไรกับคน...ใครจะเหมือนเฮียซีล่ะ พูดคำไหนคำนั้น เอาอะไรก็อย่างงั้น แต่ถ้าอีกคนไม่(กล้า)เล่นด้วยมันก็คงไม่เกิดผลล่ะเนอะ? ตอนนี้พี่กานต์ยังชอบวาอยู่แน่คับ แต่ต่อไปก็ไม่แน่อีกเช่นกัน(ลอกคำพูดคุณผู้อ่านมาทั้งดุ้น) พี่กานต์ปากแข็ง ตะวันก็ซึน วายิ่งซึนหนัก ส่วนซีก็เป็นพวก UP TO กู ซีคงดีใจ มันพวกเยอะเสมอ หึๆ ชีวิตนี่มันวุ่นวายดีเนอะ ฮา...แต่ เดี๋ยวคู่มันก็คงลงตัว(มั้ง?) แต่อย่าลืมนะเจ้าคะ เรื่องไม่จบอย่าเพิ่งนับศพคู่รัก(???) เอ่อ...อีสโนว์ทำสำนวนวิบัติอีกแล้ว สอบเสร็จแล้วเพี้ยนแหงเลยอ่ะ = =
คุณ อาเบะ โนะ มาซาฮิโระ - สครีมด้วยความคับแค้นบางประการ นี่เป็นหนึ่งในฝั่งไม่ชอบตะวัน ฮาๆๆ ก็ดีค่ะ มีคนหลายความเห็นดีกว่าเทกันไปข้างเดียว เฮฮาเป็นสีสัน~(เลือดสาด?) แต่คงต้องทำใจค่ะ หึๆ ในเมื่อมันเป็นตัวที่ทำให้เรื่องเดินไปได้เลยล่ะ แหม...เอาน่าๆ
คุณ yunjae-kyumin - ฮาๆ คอมเม้นท์มาแบบสะใจมาก ถ้าโนว์นับไม่ผิดก็คงอยู่ที่ประมาณ 11 เม้นท์ ปลื้มอ่ะ แปลว่าอ่านทุกตอนของแท้ >< โว้วววว นิยายแบบนี้ก็มีคนติดตามด้วยเว้ยเฮ้ย กรี๊ดกร๊าดดดด....อ่ะพอเหอะ ยินดีต้อนรับและขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ(ช้าไปแล้วๆ...) แบบว่าตอบมาหลายตอนด้วยความรู้สึกต่างๆกันเลยไม่รู้จะตอบให้ได้ครบรึเปล่า แต่เมนหลักของเรื่องนี้คือใสๆวายๆ(?)ค่ะ เอิ๊กอ๊าก~พระเอกเท่ ปากแข็ง แต่บทจะตรงก็เล่นซะกระแทกใจนายเอกจุก นายเอกก็ซึนจัด หลอกตัวเองเก่งแถมยังรั่ว มันก็ประมาณนี้แล...หนูวามันไม่เชิงสับสน แต่คงเกรงใจพี่กานต์อย่างที่ใครหลายๆคนบอก เพราะดูแล้วก็รู้สึกว่าไม่ใช่รัก = = อีกเดี๋ยวก็จะเลือกคู่(?)กันแล้วล่ะค่ะ ตอนนี้ตาพี่กานต์ก็กำลังพยายามรุก แต่จะรุกรอดหรือเปล่า...ติดตามค่ะ โฮ่ๆๆ ^O^
คุณ เจ้าหญิงแห่งนางฟ้า - โล่งอกที่รีดเดอร์ให้ผ่าน เพราะเห็นทีแรกกระแสอีหนูตะวันมาแรงแซงดาวร้าย ร้ายแบบน่ารักๆแสบๆสันต์ๆคันๆยิบๆ(เริ่มบ้า...) เอ๊ะ...แต่เหมือนเจตนาจะแอบแฝงเชียร์ให้วาไปอยู่กับซีแล้วโยนหนูตะวันไปเป็นไม้กันหมาพิลึกแฮะ ฮา~~แต่ก็ดีค่ะ โนว์ว่าแบบนั้นก็เข้าท่าเหมียนนนนนกัลลลลลลล วะฮ่าๆๆ เท่าที่เห็นรู้เลยว่าเชียร์ใครกับใคร เอ๊ะ...หรือว่ามันต้องเป็นใครคนนั้นกับใครคนนั้นแน่ๆก็ม่ายรุ...โนว์ไม่รู้ไม่ชี้ เอิ๊กๆๆ
คุณ ang ang - ใครหลายๆคนเริ่มหลงเสน่ห์ความร้าย+ซึนแบบน่ารักๆของหนูตะวันกันหมด แสดงว่าเหยื่อที่โนว์หว่านไว้ตกติดสินะ หึๆๆๆ...
คุณ oong fong - ฮาๆ นั่งลุ้นตัวโก่งจนในที่สุดก็เริ่มเห็นแววมาดีอ่ะจิ แล้วพี่กานต์ก็ทำท่าจะทำให้แววดีๆมันพังอีกระลอก เอิ๊กๆๆๆ เป็นความจิตชนิดหนึ่งของโนว์ที่ชอบทำให้ตัวละครมันโงนไปเงนมา เฮียกานต์จะเปลี่ยนใจได้จริงๆหรือไม่นั้น....โนว์เองก็ไม่รู้อ่ะ(วิ่งหลบรองเท้า) ตะวันกับทิวามันเลือกยากกกกกกก เห็นใจพี่กานต์เขาหน่อยละกันนะ ฮาๆๆ เรื่องนี้นี่ใช้สมองอย่างเดียวมันไม่รู้เรื่องสุดๆ ความรู้สึก+ความรู้สึก และความรู้สึกล้วนๆ เอิ๊กๆๆ
คุณ FAY - ขออำภัยเจ้าค่าที่หายไปนาน = = แบบว่าโนว์เองก็ไม่ได้อยากสอบหลังปีใหม่หรอก ไอ้ที่เรียนๆมามันกระเด็นหายไปกับปีใหม่เกลี้ยงเลย ตอนหยุดปีใหม่อ่ะไม่ได้อ่านสักตัว เอาแต่ปั่นนิยาย(นิสัย...) ขอบคุณสำหรับคำอวยพรค่ะ โนว์เองก็อยากได้คะแนนแจ่มๆเหมือนกัน แฮ่...ถึงภาวนาตอนนี้มันก็ไม่ช่วยอะไรก็ตาม = =
ตะวันเป็นตัวละครหนึ่งที่โนว์ชอบตรงความหลากหลาย บทจะร้ายก็ร้ายบทจะรั่วก็รั่ว และก็เป็นคนที่อับจนกับความรู้สึกที่สุดเพราะดันเผลอชอบคนที่ชอบคนอื่นไปแล้ว =o= เป็นคนรักคุดอย่างแรงอย่างที่พี่เฟย์บอกจริงๆอ่ะแหละ...แล้วโนว์ก็เริ่มหมั่นไส้พี่กานต์แบบช่วยไม่ได้ คนอะไรดีจนมีแต่คนแอบรัก ฮา~ ไม่ต้องห่วงนะ โนว์ยังไม่ปล่อยให้เรื่องมันจบง่ายๆหรอก พวกนี้มันหัวช้ากับความรู้สึก ยืดเยื้อยึกยักกันจนน่าหงุดหงิด(แต่งเองเซ็งเอง -*- ) คงต้องรอให้อกหักจังๆมั้งถึงจะหายเซ่อ...โนว์จะพยายามมาอัพต่อเร็วๆนะ ตอนนี้งานเคลียร์เกือบหมดแล้ว ใกล้ว่างแล้วล่ะ คิดถึงพี่เฟย์เหมือนกันค่ะ ^^
ปล. เรื่องพี่อั๋นอยากทำเป็นเรื่องยาวอ่ะ ถ้านึกพล็อตออกแล้วคงเอามาลง ความจริงตอนนี้มีหลายเรื่องอยากแต่งมากเลย แต่ยังหมกมุ่น(?)อยู่กับเครสเซนโดไม่ไปไหน ไม่กล้าแต่งควบ เดี๋ยวสมองตีลังกาก่อน = =a แต่ถ้าแต่งได้เมื่อไหร่ก็คงจะเอามาลงในนี้แหละ จะติดตามใช่ป่าวค้า ฮา~ ^O^
คุณ ว้าว - อย่าแปลกใจถ้าตัวละครเรื่องนี้มันหัวช้ากันทุกผู้ หึๆๆ คนที่รอก็รอกันจนเหงือกแห้งเหงือกหาย(?) ไอ้พวกนี้มันเล่นตัวกันไปเล่นตัวกันมาจนบางครั้งคุณผู้อ่านคงรำคาญอยากถีบ ประมาณว่าแม่งเอ๊ย...พูดว่าชอบออกไปแล้วมันจะตายมั้ยวะ..อะไรเทือกๆนี้(เอ๊ะ...หรือนี่เป็นความรู้สึกโนว์เองหว่า - -? ) เอ๊อะ แต่ก็ช่างเต๊อะ(ชิ่งง่ายๆ) จะให้พี่กานต์ลืมคนที่ชอบมาตั้งนานปีได้ง่ายๆถ้าเทียบกับเด็กที่เพิ่งเจอกันมันก็คงไม่ใช่แหละเนอะ ต้องค่อยๆเป็นค่อยไป(กระดึ๊บๆนั่นเอง) ดังนั้นตะวันก็จงอดทนไปก่อน ชอบเขาหรือเปล่าลูก ถ้าชอบก็ทนไว้...หึๆๆๆ
คุณ >>>BulldoG - พยายามจะอุบแต่ก็คงอุบไม่อยู่แล้วล่ะ เหอๆๆ เอ....แต่อ่านเม้นท์แล้วเริ่มรู้สึกโรคจิต จิตตก อยากตกผาตาย(ไม่ใช่ๆๆ) อยากลองหักมุม ^^ (เอี้ยวหัวหลบรองเท้า) อ่ะ มาๆ เลิกนอกเรื่อง...
แผนการที่เสนอโนว์อนุมัติผ่านร้อยเปอร์เซ็นต์!!! ฮาๆ ชอบใครก็คงอยากให้เค้ามีความสุข อันที่จริงอีหนูตะวันก็ทำไปหน่อยนึงแล้วนะ ที่ถีบส่งวาให้ไปข้างๆซีอ่ะ ยังไงตะวันมันก็เชียร์ซีให้คู่วามากกว่าคู่กับตัวเอง เอ๊ะ...หรือว่าลึกๆแล้วเป็นเพราะชอบพี่กานต์มากกว่าโนว์เองก็ไม่รู้แฮะ(ด้นสด คิดได้ตะกี๊ เออว่ะ...หรือมันเป็นอย่างงั้นจริง?) ตะวันต้องค่อยๆหย่อน เดี๋ยวเหยื่อตกใจ...แล้วค่อยฉวยโอกาสกระตุกเบ็ดก็ยังไม่เสียหาย หึๆๆ เริ่มชั่วแล้วสิเรา = =
ปล.อายุราวๆเดียวกันเลยค่า โนว์เพิ่งจะสิบเจ็ดไปไม่กี่อึด เกิดช่วงปลายปีน่ะ 16-17 ประมาณเดียวกัน เรียกโนว์เฉยๆก็ได้ค่ะ แต่จะให้โนว์เรียกว่าไรอ่ะ...เรียกหมามันแปลกๆนะเออ = =a
คุณ whitewoo - เหอๆ โนว์ก็ไม่ค่อยจะอุบมิดเล้ยยยยย ทำเอารู้กันทั่วบ้านทั่วเมือง ถึงตัวกันแล้วนี่(ศัพท์แสงน่ากลัวว่ะเฮ้ย) อยากสับคู่เล่นแต่ก็กลัวรีดเดอร์รุมกระทืบ+ปาข้าวของใส่ ดังนั้นถ้าจะทำต้องหาโอกาสเหมาะๆ(นั่น...) พระเอกเรื่องนี้คงคอนเซปป์เดิมตั้งแต่ตอนแรก เก๊ก เท่ แรง ส่วนหนูวาก็ซื่อบื้อออ ตั้งแต่แรกจนปัจจุบัน เป็นสองคนที่คาแร็กเตอร์คงที่สุดๆแล้วล่ะ = = อาทิตย์ดวงไหนแรงกว่ากัน สำหรับโนว์โนว์ว่าตะวันอ่ะ มันแร๊งงงงง ฮ่าๆๆๆ(ใครถามแก - - ) แต่ถ้าถามพี่กานต์ก็คงต้องดูไปเรื่อยๆล่ะ หึๆ
คุณ EdS0uL - อวยพรด้วยความหวังดีอย่างแรง(ไม่ได้ประชดนะ พูดจริงๆ) เดี๋ยวตะวันก็สนองสมพรปากหรอก!(เอ๊ะ หรือว่าดีแล้ว?) ฮาๆ ขาสะกดจิตสินะเจ้าคะ มอมเมาให้เยาวชนในเรื่องหลงเชื่อ สะกดๆๆ เผื่อว่าพี่กานต์จะสนองพระเดชพระคุณตามต้องการ เอิ๊กๆๆ
คุณ frem - จริงๆค่ะที่โนว์พยายามทำให้เข้าใจผิด ที่ออกมาตอนแรก(บทเจ็ด)ตะวันดูเป็นนางร้ายเต็มขั้นในสายตาวา แต่พอมาเป็นตัวของตะวันจริงๆแล้วอันที่จริงมันก็เป็นแค่เด็กขี้แกล้งคนหนึ่ง ฮา~ รถเมล์รักหักเหลี่ยมโหด จุ๊บไปทีเดียวรู้เช่นเห็นชาติรู้ดำรู้แดงกันเลยทีเดียวเชียว(ชักเว่อร์) เป็นเด็กเป็นเล็กริอาจคิดไกล ไม่ดีๆ หึๆ(ตะวันเพิ่งอยู่ ม.2 เองนี่นะ) หนูวาก็ซึนได้ตลอด คงเส้นคงวาไม่มีหักเลี้ยว ซีก็ตรงเผงดิ่งเอาหัวชนมาได้ตั้งแต่แรก เรื่องนี้รู้สึกมีแต่ตัวละครซึนๆแฮะ? พี่กานต์บทเหมือนจะดี แต่เอาเข้าจริงก็เป็นคนหวั่นไหวง่ายพอตัว เพราะเป็นคนใจดีเลยใจไม่แข็งพอรึเปล่าหว่า(เกี่ยว??) ก็ยังไม่รู้ล่ะเนอะว่าจะเอนเอียงไปได้มากแค่ไหน แต่...ถึงอยากอุบก็คงอุบไม่ค่อยอยุ่แล้วล่ะมั้งเนี่ย = =
คุณ Casanovy / ~ PaiN ChilDen ~ - โอ๋ๆ อย่าเพิ่งสติแตกเจ้าค่า เล่นในมือถืออ๊ะเปล่าคะ มันเลยขึ้นได้ไม่ครบ? ไม่เป็นไรๆ โนว์เข้าใจ สื่อสารกันทางจิตได้(เจ้ยยย!!) ไหนๆก็ไหนๆโนว์รวบเอาทั้งชื่อล็อกอินไม่ล็อกอินอยู่ด้วยกันเลยนะ ไงก็คนเดียวกัน(มักง่าย...)
ตะวันมันยังเด็ก ความรู้สึกยังไม่ค่อยมั่นคง จะหลงรักคนง่ายก็ไม่แปลกอะไร แต่จะก้าวไปได้ไกลมากกว่าแค่ปลื้มเหมือนครั้งซีรึเปล่าก็ไม่รู้จินะ หึๆๆ แต่เอ๊ะ...ตอนซีชอบวาก็ตอนอายุเท่าตะวันนี่หว่า แต่อย่าเอาไอ้หมอนี่มาเป็นบรรทัดฐานเลย เป็นคนที่ระบบความคิดผิดมนุษย์มนาของจริง = = กระทั่งพี่กานต์...โตๆแล้วยังเอียงๆได้! ความรู้สึกคนนี่มันไม่แน่นอนเลยเนาะ? พี่กานต์ก็เป็นพวกไม่ยอมรับอะไรง่ายๆเท่าไหร่ นี่ถ้าไม่โดนหักอกจริงๆก็คงจะไม่เข็ด เหอๆๆ
ปล. ที่ย้ำตอนนี้เพราะบางทีโนว์ก็พิมพ์ผิดไม่ก็มาแก้ภาษาค่ะ บางทีก็ไม่ชอบใจเพราะเวลาอ่านแล้วมันไม่ลื่น เป็นโรคจิตชอบความสมบูรณ์แบบประเภทหนึ่งก็ว่าได้ = = ขอโทษนะคะถ้าทำให้ไม่สะดวก
ปล.2 สอบอยู่เหมือนกันเหรอค้า? โชคดีมีชัยได้คะแนนดีๆนะ ตอนนี้โนว์สอบเสร็จแล้ว แต่กำลังตุ๊มๆต่อมๆกับผลคะแนนอยู่ เกรดยังไม่ยอมออกเลยยยยยย
คุณ อลิซหน้าโง่ :( - กลับมาที่วาอีกครั้งแล้วหลังจากรอกันเหงือกแห้งเหงือกหด ฝั่งหนูวามันไม่ซีเรียสเท่าไหร่ ออกแนวรั่วแหลกแจกกระสุน(เอาไว้สาดกราดมุกแป้กๆ) หนูตะวันกลายเป็นยอดตัวดำเนินเรื่องที่คอยผลักดันคู่เอกเพราะตัวเองมีซัมธิงที่ต้องการอยู่ลับๆ(พี่กานต์ - -?) ก็แบบว่าเด็กมันจะเอานี่นะ ทำจายยยย ฮ่าๆๆ(สครีมลั่นบ้าน)
คุณ SAKANA~Nay!!! - แปลกใจหน่อยๆแฮะ ตอนแรกคนไม่ชอบตะวันเยอะมากกก ตอนนี้ดันกลายเป็นความนิยมล้นหลาม มีแต่คนเชียร์ให้คู่กับพี่กานต์ อาจจะเป็นเพราะผลพลอยได้ที่จะได้ไม่ต้องไปขวางทางวากับซีหรืออะไรก็ไม่รู้ หึๆๆ วามันซึนต้องทำใจกันหน่อยค่ะ (วา-คนจะซึนซะอย่าง ทำไม - - ) ฮา~~
คุณ HuG_sUnGmIn - หนูตะวันเริ่มทำตัวดีจัด โดยการเชียร์ให้คู่มันเข้าที่เข้าทางแล้วฮุบพี่กานต์ เอ๊ย!!! แต่ก็นี่ล่ะนะตรงที่มันน่ารักน่ากอด
คุณ kiss&hugs - จูบครั้งเดียวก็เป็นบ้าได้ เหอๆๆ อันนี้ท่าจะจริง ถึงจะไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดก็คงจะมีความหมายนั่นแล เน้ออออ ^^ พอตะวันเริ่มทำตัวดีก็เริ่มน่ารัก ถึงอันที่จริงมันจะน่ารักมาตั้งนานแล้วก็ตาม ฮาๆ แค่ขี้แกล้งไปหน่อย แต่โนว์ชอบเด็กแบบนี้นะ ดูซ่าๆซนๆน่ารักน่ากอด หุๆ เดี๋ยวก็ต้องดูกันต่อไปว่าใครจะเป็นตัวจริงของใคร ใครจะคู่กับใคร(เอ่อ...คงปิดไม่ค่อยมิดแล้วล่ะมั้ง) โนว์จะพยายามมาอัพบ่อยๆนะ รู้ว่ามีคนรอแบบนี้ยิ่งฮึด ย๊ากกกก ซีกับวา เลิกจูบกันได้แล้ว ไชโย~~
ปล.ขอบคุณสำหรับคำอวยพรค่ะ อยากให้คะแนนออกมาดีเหมือนกัน(ถึงภาวนาตอนนี้จะไม่ช่วยอะไรก็ตาม -*- )
ปล.2 กำลังพยายามอยู่กับงานกีฬา แต่ไม่เป็นไร โนว์สู้สุดใจ~~ขอบคุณนะคะที่ให้กำลังใจ+ติดตามอยู่ตลอด ^^
คุณ k_he - รักแรกพบหรือรักที่(เหมือนจะ)พบหลายแรก กร๊ากกกก หนูตะวันมันเด๊กกกเด็ก หลงคนโตกว่าทั้งน้าน เป็นคนที่ส่อว่าขาดความอบอุ่นหน่อยๆรึเปล่านะ?
คุณ naminie - เนอะๆ น่าลัก เอ๊ย น่ารักน่ากอดน่าฟัดน่ารัดน่าเหวี่ยง(ตะวัน - เป็นบ้าไรของเจ๊เนี่ย - -" ) ฮ่ๆ ชมกันตรงๆแบบนี้ก็เขิลลลล จริงๆนั่นแหละ แต่ส่วนใหญ่โนว์เอาคาแร็กเตอร์มาจากคนรอบข้างผสมๆกับต่อมจิ้นไง มันก็เลยอาจจะออกมาเหมือนจริง แต่แหม...ดีใจนะ นึกว่าตัวเองจะเป็นคนแต่งเข้าใจยาก เพราะคนมันซับซ้อนเข้าใจยาก = =
อีกเรื่องที่ฮา...จะเอาพี่กานต์-ซี จริงง่ะ? เอาพี่กานต์-ซี หรือ ซี-พี่กานต์ดีจ๊ะ โนว์เริ่มเอนเอียง(รีดเดอร์คนอื่นๆเอาข้าวของปาหัว) แต่ส่วนตัวโนว์ชอบอันสองนะ ซี-พี่กานต์...555555+ (สครีมสติแตก)
คุณ MuZzTanGg!!TVXQ! - ยินดีต้อนรับ&ยินดีที่ได้รู้จักค่า อ่านรวดเดียวระวังปวดตานะจ๊ะ ^^ ขอบคุณที่เข้ามาติดตามค่ะ โนว์อัพต่อแล้ว แล้วมาคุยกันใหม่น้า~~
คุณ darku - ดีใจที่รู้ว่าชอบค่า เฮฮาวันละนิดจิตเบิกบาน หลั่งสารความสุขมากๆแล้วสุขภาพดี เอิ๊กอ๊ากๆ~~ ติดตามถึงไหนแล้วเอ่ย โนว์อัพตอนใหม่แล้วนะเจ้าคะ ^^
คุณ trista - ยินดีต้อนรับค่ะ ได้เพื่อนคุยเพิ่ม เย~~ ไม่อยากจะบอกว่าโนว์เองก็เป็นพวกบราค่อน ถ้าเลือกได้แฟนเรื่องนี้ก็อยากได้เทคแคร์แบบพี่กานต์ แต่เอาเข้าจริงไปๆมาๆแบบซีมันก็ไม่เลว เหอๆๆ หลายจายยย สรุปเลยเข็นออกมาสองคู่สนองนี้ดตัวเองครบเซ็ท(ดูชั่วร้ายพิลึก = =) ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ จะพยายามอัพให้สม่ำเสมอ ไวๆ และเรื่อยๆ แล้วมาติดตามต่อนะ ^^
ปล. ไว้ตามเทศกาลอาจจะเอามาแปะค่ะ ของคู่อื่นๆหรือไม่ก็คู่เอกเรื่องนี้ เผอิญว่าอยากแต่งพอดีเหมือนกัน ฮา...
คุณ Prince"Z - ซี-วา มาเสิร์ฟแล้วค่ะ ใจร่มๆ แบบว่าปรัชญามาซะซึ้ง เอ้า อัดเทปเอาไปกรอกหูพี่กานต์ด่วน ตาสว่างได้แล้วครับเฮีย!! จะจับปลาสองมือน่ะไม่รอดหรอกนะ หึๆๆ
เนื้อเรื่องคงใกล้จะได้เลือกกันแล้ว.....จริงๆนะ คราวนี้โนว์พูดจริ๊งงงงงง ไม่เชื่อกันเร้อ...
ไว้พบกันตอนต่อไปค่ะ ขอบคุณทุกๆคนมากนะคะที่รอ ช่วงนี้โนว์โหลดช้ามากมาย เครื่องเน่าสมองไม่ไป = =
ความคิดเห็น