คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF] HBD Yun Doojoon : )
[SF] HBD...
Yun Doojoon July4,2011
July 4 , 2007
วันนี้วันอะไร?
นายจำได้ไหม?
.
..
“เฮ้ย! จุนฮยอง! ตื่นยังวะ?!”
เสียงโวยวายของรูมเมทตัวดำที่ดังอยู่หน้าห้อง พร้อมเสียงรัวกำปั้นทุบประตูอย่างแรงสามครั้งติด ทำให้ร่างโปร่งที่นอนอยู่บนเตียงขุดตัวเองให้ลุกขึ้นมาได้ไม่ยาก และด้วยความรำคาญต่อเสียงแหกปากของไอ้หน้าแก่ผู้เป็นเพื่อนสนิทสีหน้าตอนตื่นของเขาจึงไม่ค่อยสู้ดีนัก แต่ก็ขี้เกียจตะโกนกลับ ยงจุนฮยองจึงยอมกระเตงกางเกงนอนไปเปิดประตูห้องอย่างง่ายดาย
“โวยวายอะไรของมึงตั้งแต่เช้าวะดูจุน?”
“นี่มึงลืมไปแล้วเรอะ?! ไหนใครสัญญาว่าจะไปเดินห้างกับกูวันนี้วะ?!” ดูจุนยังคงโวยต่อด้วยท่าทางหงุดหงิด “หลับเพลินเชียวนะมึง”
“มึงจะอะไรกันนักกันหนา? วันนี้มันสำคัญนักรึไงวะ?”
“วันนี้วันเกิดกู”
“เฮ้ย!!”
“ฮ่าๆ ไม่ต้องตกใจมากก็ได้ มึงเพิ่งคบกับกูแค่ปีเดียวมึงจะไปรู้ได้ไง”
จุนฮยองขมวดคิ้วมุ่น “แล้วทำไมมึงไม่บอกกูก่อนหน้านี้?”
“กลัวมึงไม่เซอร์ไพรส์”
“ไอ้เวร = =”
“แล้วถ้ากูบอกมึงจะจำได้ป่ะล่ะ???”
“... ไม่ได้มั้ง”
“นั่นไง! แล้วแบบนี้กูจะบอกมึงไปหาพระแสงด้ามสั้นอะไรวะไอ้สมองปลาทอง?!”
เสียงหัวเราะต่างโทนดังประสานขึ้นพร้อมกัน ดูจุนรู้ดีว่ารูมเมทของเขาเป็นคนอินดี้สายไม่แคร์โลกขนาดไหน ถึงบอกอะไรไปแม่งก็คงตอบแค่ “อื้ม” เป็นเชิงว่ารับรู้และอย่ามาพูดกรอกหูซะให้ยาก แต่พอถึงวันเกิดเขาเข้าจริงๆก็ลืมสนิทอีกตามระเบียบ สู้ทำตัวเฉยแล้วค่อยบอกให้มันช็อกซินิม่าซะวินาทีนั้นเลยง่ายกว่าตั้งเยอะ
“งั้นเดี๋ยววันนี้กูค่อยไปซื้อของขวัญให้มึงละกัน” จุนฮยองว่าในขณะที่สองมือกำลังจัดการกับอาหารเช้า แซนวิชชิ้นใหญ่ที่ยัดเข้าปากไปทำให้เสียงที่เปล่งออกมาฟังแล้วอู้อี้
“ดี กูจะได้คอยกำกับมึงด้วยว่าอยากได้อะไร” ดูจุนพูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ แต่จุนฮยองกลับทำหน้าบึ้งตึงอย่างกับไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก
“สรุปคือมึงเลือกแล้วให้กูจ่ายตังค์ว่างั้น?”
“ก็วันเกิดกูอ่ะ”
“ไอ้เลวเอ๊ย -^- “ จุนฮยองทำท่าเหมือนอยากจะแบ็คแฮนด์ใส่คนเรื่องมากซักที แต่สุดท้ายก็ได้แต่พะงาบปากบ่นอยู่เฉยๆโดยที่อีกฝ่ายทำเป็นไม่ค่อยสนใจเหมือนฟังมั่งไม่ฟังมั่ง
“เออ.. กูลืมไปอย่างหว่ะดูจุน”
“หืม?” ดูจุนละความสนใจออกจากเศษหนึ่งส่วนสามของแซนวิชทั้งชิ้นในมือเพื่อตั้งใจรับฟังลิ่งที่ยงจุนฮยองต้องการจะบอกอย่างเต็มที่ แต่แทนที่จะบอกออกมาดีๆซะให้สิ้นเรื่องจุนฮยองกลับเอาแต่ทำท่ากระบิดกระบวนเสียจนเขารู้สึกรำคาญ ถึงอย่างนั้นแล้วดูจุนก็ไม่ค่อยอยากเค้นความในใจของคนอินดี้ซักเท่าไหร่.. เดี๋ยวโดนเหวี่ยงกลับพาลให้เสียอารมณ์กินข้าวหมด
“วันนี้วันเกิดมึงใช่ป่ะ?”
“ก็เออดิ.. กูบอกมึงไปแล้วนี่?”
“ไอ้หน้าแก่! อย่าเพิ่งกวนดิ่วะ เดี๋ยวส้นตีนแม่งจะลอยไปหาก่อนกูจะได้พูดอะไรซะหรอก - -+”
“มีอะไรก็บอกมาดิ่”
จุนฮยองเผยรอยยิ้ม.. รอยยิ้มที่เขาคิดมาเสมอว่ามันน่ารัก ก่อนที่เจ้าตัวจะกล่าวตอบในสิ่งที่ทำให้คนเจ้าของวันเกิดอย่างเขายิ้มกว้างจนปากจะฉีกถึงรูหู
“สุขสันต์วันเกิดนะเว้ยมึง”
มื้อเช้าที่แสนเรียบง่ายในวันเกิดปี 2007 ของยุนดูจุนก็ดำเนินไปเช่นนี้..
July 4 , 2008
วันนี้วันอะไร?
นายจำได้ไหม?
.
..
“รีบๆเดินเร็วๆดิ่วะไอ้แก่ เดี๋ยวก็ไปสอบไม่ทันหรอก!”
จุนฮยองหันกลับไปแหวใส่คนที่เดินเป็นเต่าคลานอยู่ข้างหลัง ในขณะที่สองขาของเขาสับก้างไปถึงไหนต่อไหนแล้วแต่ดูจุนก็ยังคงย่ำต๊อกเดินหน้าไปแค่ไม่กี่ก้าว ท่าทางของอีกฝ่ายดูเซ็งโลกอย่างหนักซะจนสีหน้าที่ออกมาเหมือนคนเมายากันยุง จริงๆเขาก็พอดูอาการแบบนี้ออกตั้งแต่เช้าแล้ว แต่พวกผู้ชายด้วยกันคงไม่สนใจเรื่องหยุมหยิมขนาดที่จะถามเซ้าซี้ว่าเป็นอะไรหรอกจริงไหม?
หรือไม่วะ..
“วันนี้วันอะไรวะจุนฮยอง?”
“ก็วันที่ 4 กรกฎาไงวะ แล้วก็เป็นวันที่เราจะต้องไปสอบวิทย์ด้วย หยุดถามแล้วรีบเดินเหอะมึง”
“เฮ้ย จุนฮยอง เดี๋ยว..”
ขาที่กำลังจะก้าวข้ามพ้นเขตประตูห้องสอบชะงักกึก จุนฮยองเหลียวสายตากลับมามองดูจุนด้วยความสงสัยปนไม่สบอารมณ์นิดๆ
“อะไร? มีอะไรก็พูดมาเร็วๆ”
“คือ...... เอ่อ ช่างเหอะ เดี๋ยวค่อยบอกแล้วกัน” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายทำท่าทางเหมือนรีบจัดจนต้องเค้นให้เขาพูดออกมาเร็วๆดูจุนจึงเปลี่ยนใจ เมื่อไล่ให้จุนฮยองรีบเข้าห้องสอบแล้วก็หันกลับมากดเสียงต่ำตัดพ้อกับตัวเองแทน “สงสัยกูคงจะตั้งความหวังกับสมองเล็กๆของมึงมากเกินไป..”
จุนฮยองเลิกคิ้วสงสัยกับประโยคสุดท้ายของเพื่อนสนิทที่เอาแต่ทำสีหน้ามึนตึง ก่อนที่จะนึกได้ว่าต้องรีบเข้าห้องสอบจึงไม่ได้มีการต่อยอดบทสนทนาอะไรต่อไปอีกหลังจากนั้น ถึงจะฟังที่มันพูดไม่ค่อยออกก็เถอะแต่ยังไงเขาก็ไม่คิดจะที่ถามอยู่ดีนั่นแหล่ะ
ดูจุนมองตามแผ่นหลังของเพื่อนสนิทที่เดินนำหน้าเข้าห้องสอบไปพร้อมถอนหายใจอย่างปลงๆ หมอนั่นไม่มีแม้แต่จะเอะใจเลยว่าเขาต้องการจะถามถึงอะไร..
จำไม่ได้เลยจริงๆสินะ?
การสอบย่อยวิชาวิทยาศาสตร์ดำเนินไปอย่างเชื่องช้า พอถึงเวลาใกล้เที่ยงนักศึกษาทั้งหลายก็พาพากันทยอยออกมาจากห้องทีละคนสองคน รวมไปถึงจุนฮยองกับดูจุนที่รีบเร่งทำข้อสอบจนเสร็จในเวลาไล่เลี่ยกันแถมยังส่งกระดาษข้อสอบพร้อมกันอีกต่างหาก ทั้งสองเดินกอดคอกันออกจากห้องสอบไปเพื่อหาที่พักผ่อนจิตใจที่ไหนซักแห่งหลังจากที่ทนนั่งเครียดมาตลอดทั้งชั่วโมง
“ตกลงมึงจำได้ยังว่าวันนี้วันอะไร?” เมื่อไม่มีกิจการใดให้รีบเร่งไปทำอีกดูจุนจึงคะยั้นคะยอขอคำตอบจากปากของจุนฮยองต่อจากที่เคยทิ้งคำถามไว้ก่อนหน้านี้ จุนฮยองหันกลับมามองดูจุนด้วยสายตาแสดงถึงความไม่รู้อย่างเห็นได้ชัดแต่ก็ไม่ได้ถามกลับว่าอะไร
“อะไรวะ?? มึงก็รู้อยู่แล้วนี่ มึงนี่มันสมองปลาทองจริงๆยงจุนฮยอง!”
“เฮ้ย.. เดี๋ยวนะ เหมือนกูจะคุ้นๆ มึงอย่าเพิ่งบอกกูนะดูจุน อืมมมม..”
ดูจุนกลอกตาไปมาด้วยความเบื่อหน่าย เขาค่อนข้างรู้นิสัยของจุนฮยองดีว่าเป็นคนอินดี้ที่ไม่ชอบเผยจุดอ่อนขนาดไหน มีอะไรก็อยากที่จะเอาชนะให้ได้ต่อให้แทบจะมองไม่เห็นทางสว่างซักกระจุ๋มเลยก็เถอะ คนที่จริงจังกับคำว่าศักดิ์ศรีเกินไปมันก็ยังงี้แหล่ะ..
แต่ถ้าเค้าไม่รีบๆใบ้รีบๆเฉลยล่ะก็มีหวังจุนฮยองได้คิดจนสมองแตกอย่างแน่นอน.. เดาเอานะ
“วันเกิดไง วันเกิดน่ะ” ดูจุนพูดย้ำถึงสองครั้งพร้อมชี้นิ้วมาที่ตัวเอง นี่เขาพยายามใบ้สุดชีวิตจนแทบจะหลุดปากบอกเฉลยได้อยู่แล้วนะ ถ้ายงจุนฮยองยังไม่ยอมเก็ทอีกล่ะก็สงสัยงานนี้คงจะต้องเปลี่ยนไปเรียกมันว่ากระบือแทนแล้ว..
“วันเกิด? วันเกิด..... อ๋อ!!!” ดูจุนตบมือทั้งสองข้างดังแผะทันทีที่คำตอบหลุดออกมาจากปากของคนความจำสั้น กว่าจะรู้ได้เล่นเอาเค้าลุ้นจนกระเพาะแทบบิดเป็นเกลียวเลยทีเดียว = =
“เฮ้ย! ดูจุน งั้นมึงรอตรงนี้แปปนะ เดี๋ยวกูมา”
“มึงจะรีบไปไหนของมึงวะ?”
“กูก็จะรีบไป.. เอ้อออ เอาเป็นว่ามึงรอไปแล้วกัน” จุนฮยองจงใจทิ้งท้ายไว้แค่นั้นให้เป็นปริศนาพอข้องใจพร้อมยักคิ้วกวนประสาทอีกฝ่ายที่ได้แต่ยืนอึ้งมองเขาตาละห้อย แผ่นหลังของคนร่างโปร่งหันให้กับดูจุนเป็นครั้งที่สองของวันก่อนที่จะหายลับไปกับฝูงชน ถ้าอยากรู้ว่าหมอนั่นจะไปทำอะไรจริงคงมีแต่ต้องรอให้อีกฝ่ายกลับมาอยู่เฉยๆตรงนี้สินะ?
ชอบทำอะไรเป็นปัญหาหนักสมองเขาจริงๆเลย ยงจุนฮยอง..
“ยุนดูจุนนนนน”
“ไรวะ? เรียกกูซะสยองเชียวมึง = =”
“ปากเรอะนั่น - -+ พูดแบบนี้แปลว่ามึงไม่อยากได้นี่ใช่มั้ย???”
คัพเค้กสีสวยในฝ่ามือของจุนฮยองถูกยื่นมาให้พร้อมกับตุ๊กตาหมีขนสีน้ำตาลขนาดเล็กด้วยท่าทางเหมือนไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นัก ถึงจะเป็นเพราะความจำเป็นแต่ดูจุนก็พอดูออกว่าจริงๆแล้วอีกฝ่ายคงไม่ได้รู้สึกเหมือนอย่างที่แสดงออกมาหรอก.. ก็แค่ทฤษฎีความเป็นลูกผู้ชายมันค้ำคออยู่ทำให้การกระทำมันผกผันก็แค่นั้น
แต่จะว่าไป.. ลูกผู้ชายที่เขินแล้วน่ารักมันก็มีไม่เยอะนักหรอกนะในโลกใบนี้
“แดกซะ กูอุตส่าห์เลือกรสที่มึงชอบ”
“เรื่องแบบนี้อุตส่าห์จำได้เนอะ ทีวันเกิดกูล่ะ -3-“
“ไม่ต้องพูดมาก อุตส่าห์ซื้อของขวัญมาให้แล้วก็อย่าบ่นได้ป่ะ?”
“เอ้ออออออ เอาเป็นว่าขอบคุณแล้วกันมึง ^__^”
“แล้วก็นี่.. เอาตุ๊กตาหมีไปด้วย”
“ซื้อมาจากไหนเนี่ย?”
“ร้านกิ๊ฟชอปหน้ามหา’ลัย”
“ลงทุนนะมึงเนี่ย”
“ก็วันเกิดมึงทั้งที”
“จุนฮยอง กูเป็นผู้ชายนะเว้ย”
“ทำไม? แล้วมึงเล่นตุ๊กตาหมีไม่ได้รึไง? ไอ้เวร! กูอุตส่าห์ถ่อไปซื้อมาให้ตั้งไกลนะเว้ย -*-”
“โอ๋ๆ อย่าเพิ่งงอนน่ะ กูแค่แมนเกินจนเล่นอะไรแบบนี้ไม่ได้ก็แค่นั้นเอง ฮ่าๆ”
“กูจะจำไว้แล้วกัน”
ดูจุนเหยียดยิ้มกว้างส่งให้จุนฮยองในขณะที่บทสนทนาถูกเว้นไปซักพัก.. ไม่รู้ด้วยความเขินจนไม่กล้าสบตาหรืออะไรทำให้จุนฮยองเอาแต่กลอกสายตามองโน่นมองนี่พร้อมทำท่ายักไหล่เหมือนไม่ค่อยแคร์
“แล้วจำได้ยังว่าวันนี้วันอะไร?”
“เอ้อออ.. แต่เดี๋ยวปีหน้ากูอาจะลืมอีก”
“ไอ้เวรเอ๊ย กวนตีนจริงๆ”
“เอาปีนี้ให้รอดก่อนเหอะ.. สุขสันต์วันเกิดเว้ยดูจุน”
July 4 , 2009
วันนี้วันอะไร?
นายจำได้ไหม?
.
..
“อะไรเนี่ย?”
สายตาคมลากมองไปตามกระดาษโน้ตโพสอิทสีสันกระแทกตาที่ถูกแปะไว้บนตู้เย็นจนต้องขมวดคิ้วมุ่นเพราะมันเยอะจัดจนขี้เกียจอ่าน เนื้อความที่เขียนทิ้งๆไว้ให้เขาอ่านก็ไม่ค่อยมีอะไรมาก.. ส่วนใหญ่ก็มีแต่สั่งนู่นสั่งนี่ให้เขาทำเวลาตัวเองไม่อยู่ทั้งนั้นนั่นแหล่ะ
‘วันนี้วันที่เท่าไหร่? วันอะไร? รีบๆนึกให้ออกก่อนกูกลับบ้านแล้วกันนะมึง’
ยุ่งกับชีวิตเขาจริงแฮะไอ้บ้ายุนดูจุนเนี่ย = =
วันนี้วันอะไรน่ะเหรอ?
ถามกันอย่างนี้แล้วเขาจะไปจำได้ยังไงวะ?
ให้ตาย! มันรู้สึกเหมือนติดอยู่ที่ริมฝีปากเนี่ยแหล่ะ แต่ก็คิดไม่ออกว่าวันนี้มันวันบ้าอะไรอยู่ดีแฮะ?
นี่ถ้าเขาคิดไม่ออกจนกว่าไอ้หน้าแก่นั่นมันกลับมาจริงๆ.. มีหวังได้งอนเป็นตุ๊ดแต๋วแตกชัวร์
ช่วยไม่ได้.. งั้นเขาจะพยายามคิดให้ออกแล้วกัน = =
จุนฮยองหันไปมองปฏิทินที่ตั้งไว้บนโต๊ะเตี้ยหน้าโทรทัศน์ ลากสายตาหาวันที่ๆตรงกับปัจจุบันเพราะก่อนหน้านี้มักจะเหมารวมไปเลยเสียทุกครั้งว่าเป็นวันปกติหรือสุดสัปดาห์ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าต้องนำไปเขียนอะไรจริงๆวันที่ก็ไม่ใช่สิ่งสำคัญที่น่าจดจำสำหรับเขาซักเท่าไหร่
วันที่ 4 กรกฎาคม งั้นเหรอ?
[Rrrrrrrrrrr.. Rrrrrrrrrrr..]
เสียงโทรศัพท์บ้านที่อยู่ดีๆก็ดังขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยทำให้จุนฮยองผุดลุกขึ้นถลาถลันไปรับทันทีอย่างว่องไว ปกติมีใครคิดโทรมาเบอร์บ้านซะที่ไหนกันล่ะ? สมัยนี้เขาใช้ไอโฟนกันเกลื่อนแล้วโว้ย = =
“ฮัลโหลครับ”
[ฮัลโหลลล อ้าว? เสียงยังงี้มันจุนฮยอง ฮยองนี่นา?]
“ก็เออดิ่.. ใครเนี่ย?”
[โยซอบไง! ลูกพี่ลูกน้องดูจุนฮยองฮะ]
“อ่อ พอนึกออกอยู่” จุนฮยองพยักหน้ารับ “ว่าแต่โทรมามีเรื่องอะไรล่ะ?”
[อ่อ กะจะโทรมาเซอร์ไพรส์วันเกิดให้ฮยองตกใจเล่นน่ะ แต่ดันไม่อยู่ซะงั้น.. เซ็งเลย -3-“
“แล้วทำไมไม่โทรเข้ามือถือ?”
[ก็เดี๋ยวดูจุนฮยองรู้ทันอ่ะ อุตส่าห์เตรียมการมาหลอกเต็มที่เลยนะเนี่ย TOT]
“เอ๊ะ??? เดี๋ยวนะโยซอบ.. เมื่อกี้นายบอกว่าเซอร์ไพรส์วันเกิดงั้นเรอะ???”
[อื้ม ก็วันเกิดดูจุนฮยองไงฮะ นี่ฮยองไม่รู้เหรอ??]
ให้ตาย!! เขาเพิ่งรู้ว่าตัวเองลืมอะไร =[]=
ลืมวันเกิดของไอ้หน้าแก่นั่นไปซะสนิท!!!
“เออ งั้นเดี๋ยวฉันบอกดูจุนให้แล้วกันนะโยซอบ ขอบใจมากที่โทรมาเตือน!”
[ผมว่าแล้วว่าฮยองต้องลืม -0- รีบๆไปเตรียมงานวันเกิดได้แล้วนะฮยอง เดี๋ยวดูจุนฮยองกลับมาจะเหวี่ยงใส่เอา]
“รู้ดีไปซะทุกเรื่องเลยนะไอ้เด็กบ้า - -+”
บทสนทนาระหว่างเขาและน้องชายเพื่อนสนิทจึงจบลงเพียงแค่นั้น.. จุนฮยองเดินกลับมานั่งทำหน้าถมึงทึงอยู่ที่เก่าเพื่อวางแผนขั้นตอนเตรียมการว่าควรจะทำอะไรยังไงบ้าง เท่าที่เขาลองมานั่งไตร่ตรองความคิดทั้งหลายทั้งปวงดูแล้ว.. ตามนิสัยดูจุนดูเหมือนจะเป็นคนที่ไม่ชอบอะไรที่มันเว่อร์ๆดูไร้สาระซักเท่าไหร่นัก เพราะฉะนั้นงานวันเกิดที่หมอนั่นอยากได้คงไม่ต้องมีอะไรมาก..
เรื่องมากจริง เค้กก้อนเดียวไปซะเลยดีไหม?
เมื่อวางแผนเรียบร้อยดีแล้วจุนฮยองจึงตัดสินใจทำตามที่คิดไว้โดยการไปเลือกซื้อของเตรียมงานจากห้างสรรพสินค้าใกล้ๆหอพัก ขณะนั้นเป็นเวลาประมาณบ่ายสาม ส่วนไอ้เจ้าของวันเกิดหน้าแก่มันจะกลับมาบ้านเมื่อไหร่ก็ไม่รู้เดาใจไม่ค่อยจะถูก เพราะฉะนั้นต้องรีบซื้อรีบกลับจะได้ไม่ต้องโดนโวยลั่นไปสามบ้านแปดบ้าน แต่อย่างน้อยเขาก็จำวันเกิดมันได้ก็แล้วกัน (ถึงจะต้องให้น้องชายมันมาบอกก็เหอะ) = =
สุดท้ายจุนฮยองก็เดินกลับหอพักในตอนใกล้หกโมงเย็นเต็มที สองมือถือกล่องเค้กขนาดกลางเพียงแค่หนึ่งกล่องและกล่องของขวัญสีน้ำเงินขนาดเล็กที่วางทับอยู่ด้านบนมาด้วยอย่างระมัดระวัง ปีนี้เขาคงจะทำให้ดูจุนได้แค่นี้ล่ะมั้ง? ก็เวลาเตรียมการมันมีเยอะพอจะให้เตรียมงานเลี้ยงใหญ่โตซะที่ไหน? หมอนั่นผิดเองนะที่ไม่ยอมเตือนเขาก่อนหน้านี้ -0-
“ฮัลโหล ย่าห์! ดูจุนอา มึงอยู่ไหนวะเนี่ย?!”
[โวยวายทำไม อยู่หน้าห้องโว้ย]
“เออ งั้นมึงรีบเปิดประตูเข้ามาเลย กูรอมึงนานแล้ว!”
[ไม่ต้องเร่ง กูกำลังเข้าไป - -+]
จุนฮยองกดวางสายจากคนที่อยู่หน้าห้องแล้วเผยรอยยิ้มให้กับตัวเอง ในมือถือกล่องของขวัญสีน้ำเงินที่บอกให้ทางร้านเขาห่อให้เป็นพิเศษไว้แน่น เอาแต่คิดไปต่างๆนาๆว่าดูจุนจะทำสีหน้ายังไงถ้าได้รับมันไปจากเขา แต่จะยังไงก็เถอะ.. ขอแค่ดีใจก็พอแล้วมั้ง?
“กลับมาแล้ว”
“กลับมาแล้วเหรอวะไอ้หน้าแก่??” เหมือนเปลี่ยนอารมณ์ไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ จากตอนแรกที่ยิ้มแย้มแจ่มใสจุนฮยองหันกลับไปทำหน้ากวนส้นใส่ดูจุนที่พึ่งถอดรองเท้าเสร็จทันทีโดยอัฒโนมัติ ดูจุนทำหน้าเหยเกใส่เขาเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้บ่นอะไรออกมาพร้อมหย่อนกายนั่งลงข้างๆ
“ไหงปิดไฟซะมืดเลยวะมึง?”
“ก็สำหรับงานนี้เนี่ยแหล่ะ”
“งาน??”
“อย่ามาทำเป็นอินโนเซ้นส์เลยมึง กูรู้น่ะว่ามึงรอให้กูทำยังงี้มาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว = =”
“เกลียดชะมัดเลยคนรู้ทันเนี่ย TT”
บรรยากาศภายในห้องเงียบกริบไปซักพักพร้อมกับเวลาที่แสงไฟจากเทียนบนก้อนขนมเค้กถูกจุดให้สว่างขึ้น เพียงแค่แสงไฟริบหรี่จากปลายเทียนแต่ก็สามารถทำให้มองเห็นเสี้ยวหน้าของคนที่นั่งอยู่ข้างๆท่ามกลางความมืดได้สลัวๆ ดูจุนมองจุนฮยอง.. เช่นเดียวกับที่จุนฮยองมองหน้าดูจุน
“รีบๆอวยพรแล้วก็รีบๆเป่าซะทีดิ่วะ ชักช้า..”
“ตกลงมึงเป็นแม่กูรึไงฮะไอ้ห้อย?”
“เออน่า รีบๆ..”
“ร้องเพลงให้หน่อยสิ”
“เพลง?”
“ไอ้ควายเอ๊ย.. เพลงแฮปปี้เบิร์ทเดย์ไงเล่า”
“เออ มึงขอพรไปเหอะเดี๋ยวกูร้องประกอบเป็นคอรัสให้”
“เออ....”
เซงงิลจุกคา ฮัมนีดา ~ เซงงิลจุกคา ฮัมนีดา ~ ซารังฮานึล ยุนดูจุน ~ เซงงิลจุกคา ฮัมนีดา ~
ถ้าพูดถึงวันเกิดปีนี้...
พรที่เขาอยากขอเหรอ?
ก็ไม่ได้มีอะไรมาก.. นอกจากขอให้ปีนี้ได้เกรดดี เรียนเก่งขึ้น แล้วที่สำคัญคือหล่อกระแทกใจสาว (เหมือนเดิม) ..
หรือว่าจะเอาเป็น..
“เอานี่ไป”
กล่องของขวัญสีน้ำเงินถูกยื่นมาเบื้องหน้าของเขาอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นักเหมือนปีที่แล้ว ดูจุนรับของขวัญที่ดูเหมือนจะมีเวลาเตรียมการมากกว่าปีที่แล้วเยอะมาไว้ในมือพร้อมยักไหล่เป็นการขอบคุณ สงสัยนักว่าข้างในนี้มีอะไร..
ตุ๊กตาหมา?
เจ้าหมาพันธุ์ชิวาว่าตัวเล็กที่นอนตะแคงข้างอัดอยู่ในกล่องทรงสี่เหลี่ยมถูกมือของดูจุนหยิบขึ้นมาถือไว้พร้อมใช้สายตาพิจารณาอย่างถ้วนถี่ ปีที่แล้วตุ๊กตาหมี.. แต่ปีนี้ตุ๊กตาหมา??
เคยฟังเขามั่งไหม? ว่าเขาแมนนะ = =
“เห็นปีที่แล้วมึงบอกว่ามึงแมนเกินที่จะเล่นตุ๊กตาหมี ปีนี้กูเลยซื้อตุ๊กตาหมามาให้มึงฟัดเล่น”
“เหตุผลโคตรเกรียนเลยหว่ะมึง”
“มึงอย่าเรื่องมากดิ่วะ กูอุตส่าห์เจียดเงินเดือนของกูไปจ่ายเลยนะเว้ย”
“เอ้อออ.. หมาแมนกว่าก็เอาวะ ฮ่าๆๆๆ”
เขาไม่ได้ไม่ชอบตุ๊กตาหมี..
เขาไม่ได้ชอบตุ๊กตาหมามากกว่า..
แต่ที่เหตุผลเพียงข้อเดียวที่ทำให้เขาเอาไอ้เจ้าของขวัญปีที่แล้วมากอดรัดฟัดเล่นยันปัจจุบัน..
เป็นเพราะ........
“ขอบใจเว้ยจุนฮยอง เดี๋ยวกูจะเก็บไว้ให้ดีเลย” ดูจุนกล่าวพร้อมยิ้มกว้าง “ไอ้ดีเจมันจะได้มีเพื่อนเล่นซะที”
“สรรหาชื่อมาตั้งตุ๊กตาหมีมึงได้สร้างสรรค์มากเลยเนอะ”
“กูอาร์ตหว่ะ ฮ่าๆๆๆ”
ถ้าพูดถึงวันเกิดปีนี้...
พรที่เขาอยากขอก็ไม่ได้มีอะไรมาก.. นอกจากขอให้ปีนี้ได้เกรดดี เรียนเก่งขึ้น แล้วที่สำคัญคือหล่อกระแทกใจสาว (เหมือนเดิม) .. หรือว่าจะเอาเป็น..
ขอให้ปีหน้าจุนฮยองจำวันเกิดของเขาได้ซักที.. จะได้ไม่ต้องมานั่งขุดคุ้ยซะให้เสียอารมณ์
แล้วก็.. อยู่กับ ยงจุนฮยอง ตลอดไป..
“ได้ข่าวมาว่าโยซอบโทรมาเตือนมึงถึงจะจำได้”
“มึงอย่ามาแซวกูดิ อายนะเนี่ย -///-“
“แล้วเมื่อไหร่มึงจะจำวันเกิดกูได้ซักทีวะ???”
“เออน่า.. ปีหน้า กูสัญญาว่าปีหน้ากูจะพยายามจำวันเกิดของมึงให้ได้ แล้วจะตื่นมาแฮปปี้เบิร์ทเดย์มึงเป็นคนแรกเลยคอยดูดิ่”
ปีหน้า.. จะจำให้ได้เลย..
“สุขสันต์วันเกิดเว้ยไอ้หน้าแก่”
July 4 , 2010
วันนี้วันอะไร?
นายจำได้ไหม?
.
..
‘HBD Yun Doojoon : )
From : Yong Junhyung’
ข้อความที่ขึ้นเด่นหราอยู่บนหน้าจอไอโฟนเรียกรอยยิ้มบนใบหน้าของร่างสูงได้ไม่ยาก เจ้าของวันเกิดทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนอนพลางคิดถึงคนที่เพิ่งส่งแมสเสจมาแฮปปี้เบิร์ทเดย์เมื่อเช้านี่เอง ดูจุนอ่านข้อความนั้นซ้ำไปซ้ำมาแล้วเงยหน้าขึ้นมองเพดาน..
‘HBD’ เหรอ?
หึ.. ในที่สุดไอ้บ้าสมองปลาทองนั่นก็จำวันเกิดของเขาได้ซักที
ที่เหลือก็แค่.. รอให้มันตื่นแล้วโทรมาแฮปปี้เบิร์ทเดย์ล่ะนะ..
อีกชั่วโมงหนึ่งเหรอ?
[Rrrrrrrrrrrrrrrrrr.. Rrrrrrrrrrrrrrrrrr..]
ดูจุนกระเด้งตัวลุกขึ้นเมื่อรู้สึกถึงแรงสั่นของไอโฟนที่วางทิ้งไว้ข้างกาย เมื่อเห็นว่าชื่อของคนที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอเป็นใครแล้วนั้น.. ดูจุนจึงยิ้มกว้างและกดรับทันทีอย่างไม่ลังเล
“โทรข้ามประเทศมันยากขนาดนั้นเลยเหรอครับคุณชาย??”
[โทษทีหว่ะมึง พอดีกูเพิ่งตื่น แต่กูก็อุตส่าห์โทรมาคุยกับมึงเป็นคนแรกของวันเลยนะเว้ย!]
“เออน่า มึงอย่าเพิ่งวีนใส่กูดิ่ มึงนี่ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ”
[ถึงสภาพแวดล้อมเปลี่ยนไปแต่จิตใจกูไม่เคยเปลี่ยนเว้ย เทพป่ะล่ะ?]
“ควายเอ๊ย ยังมีหน้ามาอวด”
[มึงได้รับแมสแสจแล้วใช่มั้ยล่ะ? กูส่งก่อนนอน ฮ่าๆ]
“พอดีมันตรงกับตอนเช้าของเกาหลีเนี่ยดิ่ กูตื่นมาก็เจอข้อความมึงเลย”
[เป็นไง? ยิ้มทั้งวันเลยดิ่ ฮ่าๆๆ]
“ก็นะ.. กูไม่ได้เจอกับมึงมาตั้งหกเดือนแล้ว”
[เออๆ ช่างเหอะ อย่าเพิ่งดราม่าใส่กูตอนนี้ นี้มึงได้หาเค้กแดกยังวะ?]
“ยังหว่ะ กูจะรอฉลองกับมึงเนี่ย”
[เออดี พอดีในตู้เย็นอพาร์ทเม้นกูก็มีเค้กเหลือเหมือนกัน]
“ร้องเพลงให้กูด้วยนะ เหมือนปีที่แล้วไง”
[เออน่า มึงก็รีบๆขอพรซะ จุดเทียนยังเนี่ย??]
“กำลังทำ มึงล่ะ?”
[นานแล้วเว้ยฟวย! เร็วๆดิ่วะ!]
“เสร็จแล้ว มึงโซโล่เลย”
เซงงิลจุกคา ฮัมนีดา ~ เซงงิลจุกคา ฮัมนีดา ~ ซารังฮานึล ยุนดูจุน ~ เซงงิลจุกคา ฮัมนีดา ~
ดูจุนแอบลอบยิ้มเมื่อได้ยินโทนเสียงไม่สูงไม่ต่ำที่แสนคุ้นเคยนั่นดังมาตามสาย คิดถึง.. คิดถึงจริงๆ.. ถ้าไอ้บ้านั่นมานั่งอยู่ข้างๆเขาแล้วร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ทเดย์ให้ฟังก็คงจะดีสินะ..
พรที่เขาอยากขอปีนี้.. เขาหวังว่ามันจะเป็นจริงบ้าง..
“มึงอยากรู้พรที่กูขอมั้ยวะจุนฮยอง?”
[เฉยๆหว่ะ แล้วแต่ถ้ามึงอยากจะบอก]
“พรปีนี้.. กูขอจากมึงได้มั้ย?”
[ขอกู?]
“ถ้ามันเป็นไปได้.. มึงจะทำให้มันเป็นจริงเพื่อกูได้ป่ะ?”
[.. แล้วมึงอยากขออะไรล่ะดูจุน]
“กูอยากขอ..”
[...]
“ขอคนอินดี้สมองปลาทองที่ชื่อว่า ยงจุนฮยอง เป็นแฟนจะได้มั้ย?”
“วันเกิดปีนี้.. กูขอของขวัญเป็นมึงแล้วกันนะจุนฮยอง”
“เป็นแฟนกูนะ..”
July 4 , 2011
วันนี้วันอะไร?
นายจำได้ไหม?
.
..
“ยุนดูจุน..”
“สุขสันต์วันเกิด”
Writer Talk [4/07/11] :
แก้วติดเรื่องดิบๆเถื่อนๆอยู่ใช่แมะ ? -0-
จริงๆก็เกือบจะแต่งเสร็จอยู่แล้วล่ะค่ะ แต่พอดีวันเกิดลุงก่อนก็เลยแต่งสดๆร้อนๆแม่ม
คงไม่ว่ากันนะรีดเดอร์ T^T โทษทีนะโบกี้จ๋าาาา เค้าผิดไปแล้วอ่ะตัว TOT
ไม่ได้คุยกันนานเลย รวมถึงคนอื่นๆอย่างเนย ติว แล้วก็พี่แพรด้วยอ่า
มัวแต่ติดเรื่องสอบแลกเปลี่ยน อ๊ากกกกก คิดเถิงงงงงงง TT__TT
สอบอีกที่กับสอบสัมภาษณ์เสร็จเมื่อไหร่แล้วจะรีบไปทักทันทีจ้า !!
HBD ลุงลีดสุดหล่อของบิวตี้ ^0^
แก่ลงอีกปีแล้วนะลุง แต่ไม่เป็นไร ลุงก็ยังหล่อเข้มเหมือนเดิม (กรี๊ดดด ><)
อยากบอกว่า B2UTY คนนี้รักลุงลีดและอสูรทั้ง 6 มากๆเลยนะ เจอกันวันที่ 9 กรกฎาค่ะ >0<
ความคิดเห็น