THE LUNATIC วิปลาส

แสงพระอาทิตย์สาดกระทบใบไม้จนเกิดเป็นเงาสาดทอดลงกับพื้นอิฐ  เจ้าหน้าที่ตำรวจและกองพิสูจน์หลักฐานได้ทำการเดินทางไปที่บ้านหลังใหญ่เลขที่ 213 ถนน เวสชิงทัน หลังได้รับแจ้งจากเพื่อนบ้านละแวกนั้น ปลายสายกล่าวว่า...

“ สุนัขฉันเห่าอะไรบ้างอย่างหน้าบ้านหลังนี้นานมากๆ “ 

หญิงสาวละแวกนั้นสงสัยสุนัขของเธอที่เห่าวัตถุบางอย่างนานอยู่หลายนาที เมื่อเธอได้ออกไปดูสิ่งที่ต้องสงสัยที่ทำให้เธอคับข้องใจอยู่นั้น ปรากฏเป็นชิ้นส่วนช่วงลำตัวของมนุษย์เพศชายปราศจากหัว แขน และขา ถูกผูกด้วยเชือกแขวนไว้กับแง่งไม้ที่โผล่ออกมาจากต้นไม้หน้าบ้านหรูหลังนั้น...

หลังจากเจ้าหน้าที่ตำรวจได้เข้าตรวจพื้นที่ เทปกั้นเขตสีเหลืองถูกพันรอบบ้าน ผู้คนต่างมุงดูกับสิ่งน่าสยดสยองที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านเล็กๆอันเงียบสงบนี้

หลังจากประตูบานหรูถูกเปิดออก ทุกคนเกิดอาการสะอิดสะเอียดกับภาพที่เห็นและกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งทันที

หญิงสาวท้องแก่นอนตะแคงจมกองเลือดหลังโซฟา ลำคอถูกวัตถุมีคมเฉือนลงกับเนื้อบริเวณนั้นลึกจนเกือบขาด ร่างไร้วิญญาณตะแคงนอนแหงนหน้าขึ้นจนสุดทำให้เห็นเส้นเลือดและกระดูกชัดเจนติดตาเจ้าหน้าที่ทุกคนที่กำลังปฏิบัติงาน

เมื่อเจ้าหน้าที่เดินสำรวจชั้นสองของบ้าน ทุกคนก็ได้เจอกับร่างของหญิงสาววัยรุ่นถูกแขวนคอกับพัดลมเพดานในห้องนอนเล็ก ช่วงท้องถูกวัตถุมีคมคว้านท้องเกิดเป็นรูใหญ่กลางช่วงลำตัว ตรวจสอบแล้วอวัยวะของศพนั้นหายไป เจ้าหน้าที่ทุกคนต่างตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า

“ ใคร ? ใครกันที่ทำสิ่งนี้ได้ ? หมุษย์หรือปีศาจกันแน่.. “ 

ภายในห้องนอนเล็กมีห้องน้ำอยู่ในตัว เมื่อเจ้าหน้าที่เปิดประตูห้องน้ำเข้าไป ก็พบกับ ร่างหญิงสาววัยรุ่น ใบหน้าถูกถลกหนังออกจนเห็นกระโหลก ถัดจากร่างมาปรากฏเป็นมีดทำครัวเล่มหนึ่งตกอยู่เหนือศรีษะ ตามร่างกายมีแผลจากวัตถุมีคม คาดว่าเกิดจากมีดทำครัว ถูกเฉือนตามร่างกายเป็นบาดแผลลึก

ความอำมหิตนี้เกิดจากฝีมือมนุษย์จริงหรือ ?

ภายใต้จิตใจของผู้กระทำนั้นต้องดำมืด มีความเกลียดชัง และความเครียดแค้นขนาดไหนกัน ถึงฆ่าเพื่อนมนุษย์ด้วยกันได้อำมหิตเยี่ยงนี้ ?

----------------------------------------------------------------------------------------

“ ผมชื่อ แรนดี้ วอคเกอร์ ผมเกิดเมื่อปี 1995 ปัจจุบันผมอายุ 23 ปี ... “

ชายหนุ่มหน้าตาดีรูปร่างสูงโปร่งยกมือขึ้นเท้ากับโต๊ะทำงานกว้าง สีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์

“ สวัสดี แรนดี้ ไหนลองเล่าชีวิตของเธอคร่าวๆให้ฟังหน่อยได้มั้ย ? “ ...

 ย้อนกลับไปเมื่อปี 2001 เด็กชายตัวน้อยนั่งมองโปสเตอร์จากนิตยสารแฟชั่น ...

      “ ผมอยากหล่อแบบนี้จังครับแม่ “ เด็กชายพูด

      “ โตขึ้นลูกต้องหล่อแน่นอน “ หญิงวัยกลางคนกล่าวพร้อมกับยิ้มให้

ผมหลงไหลในหน้าตา รูปร่าง ของนายแบบและนางแบบจากนิตยสาร ช่วงชีวิตผมจากเด็กจนถึงวัยมัธยม ผมใช้ชีวิตกับหน้าตาและรูปร่างอันน่ารังเกียจท่ามกลางหมู่คนมากมาย เสียงหัวเราะเยาะราวกับผมเป็นตัวตลกมันเจ็บปวดจนผมอยากจะกรีดหน้าตัวเองออกมา ผมควรใช้ชีวิตกับใบหน้าอันไร้หนังหุ้มซะยังจะดีกว่า

หญิงวัยกลางคนที่ผมเรียกว่า “ แม่ ” นั้นความจริงแล้วท่านคือคุณยายที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่เล็ก ท่านเป็นหญิงสาวใจดีคนหนึ่ง ทุกๆอย่างที่ท่านให้ผมล้วนมาจากความรัก ...แต่ทุกๆคนล้วนมีความดำมืดในใจ หญิงสาวที่ใช้มือหยาบกร้านปลอบประโลมและให้กำลังใจผู้คนนั้น มือคู่นี้ล้วนแต่เคยบีบรัดคอผมสุดแรงราวกับว่าอยากให้ผมหายไปจากโลกนี้ซะ

ชีวิตวันเด็กผมถูกเลี้ยงมาด้วยความรุนแรง ทุกๆวันผมต้องถูกคุณยายด่าว่าไม่ว่าจะเรื่องใดก็ตาม เมื่อเกิดการลงมือใช้กำลังขึ้น คุณตาของผมเปรียบเสมือนฮีโร่มาช่วยผมทุกๆครั้ง ใช่...คุณตาของผม ผมรักท่านมากกว่าอะไรบนโลกใบนี้ แต่เมื่อท่านจากผมไปตอนผมอายุ11ขวบ ผมก็ไม่สามารถต่อสู้กับน้ำมือของหญิงวัยกลางคนที่ตัวโตกว่าผมได้อีกต่อไป

ครอบครัวของผม คุณแม่แท้ๆได้หนีจากพ่อไปเพราะไม่สามารถทนใช้ชีวิตกับชายผู้เป็นโรคจิตได้  

อย่างแรกสาเหตุของการเป็นโรคจิต ล้วนเกิดมาจาก กรรมพันธุ์ ...

                                                           ....  ใช่ครับ , ผมเป็นโรคจิต ...