คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : (OS fic) Be my ... ?
Be my … ?
Pairing : Draco Malfoy x Harry Potter
Type : one shot | Draco’s Birth Day
⊗ มาแบบเร่งด่วนค่ะ งานไฟไหม้พรึบพรับ มาอยู่เป็นเพื่อนกับชายคนเหงาในเรื่องนี้กันงับ
________________________________________
สมัยยังเรียนที่ฮอกวอตส์ วันเกิดปีแรกๆ ของเขามักจะได้รับความสนใจและมีเพื่อนๆ ร่วมบ้านมากมายที่เข้ามาร่วมแสดงความยินดี มอบคำอวยพร มอบของขวัญ ก่อนจะตามมาด้วยงานเลี้ยงวันเกิดที่ดูหรูหราตามสไตล์คุณหนูบ้านมัลฟอย เขาในตอนเด็กที่ภูมิใจกับฐานะและตัวตนของตนอยู่พอสมควร ยิ่งได้รับความสนใจขนาดนี้ทำให้รู้สึกว่าอยากจะให้ทุกๆ วันเป็นวันเกิดของตน เฝ้ารอคอยการเติบโตของตัวเองในแต่ละปี
แต่เมื่อเวลาผ่านพ้นไปทีละปีๆ เขาก็เลือกที่จะจัดปาร์ตี้เล็กๆ กับเฉพาะเพื่อนในกลุ่มของตัวเองสี่ห้าคน ไม่ได้เอิกเกริกให้มาก แค่คนสนิทเท่านั้น หลายๆ คนร่วมบ้านสลิธีรินก็ไม่ได้ให้ความสนใจกับเขาเท่าไหร่แล้วเช่นกัน
เขาค่อนข้างชอบที่มันเป็นเช่นนั้น
แต่ในทุกๆ ปีจะมีคนร่วมแสดงความยินดีและร่วมงานฉลองเล็กๆ กับเขาเสมอ จดหมายอวยพรยังคงถูกส่งมาเรื่อยๆ จนเหมือนว่าตัวเองได้เสพติดบรรยากาศเช่นนี้ไปเสียแล้วในทุกๆ วันเกิดของตัวเอง แม้ว่าจะโตมากขึ้นเรื่อยๆ จนไม่คิดว่าจะต้องมาเสียเวลาและเงินกับการจัดปาร์ตี้วันเกิด แต่สุดท้ายก็ต้องทำมันขึ้นและชวนเพื่อนสักคนมาอยู่ดี
มาช่วยกันนั่งแกะจดหมายและกล่องของขวัญที่ได้รับมา
ความรู้สึกของการได้ลุ้นว่าของในกล่องจะเป็นอย่างไร เป็นอีกหนึ่งความรู้สึกที่ทำให้เดรโกรู้สึกว่าเขามีเรื่องให้น่าตื่นเต้นและมันไม่น่าเบื่อ
จริงอยู่ที่บ้านของเขารวยจนมีทุกอย่าง แต่อาจจะเพราะการมีทุกอย่างตรงนั้นที่ทำให้เขาลุ้นว่าคนที่ส่งของขวัญมาเลือกที่จะส่งอะไรมาให้กับเขา
โดยเฉพาะของขวัญแปลกๆ ที่ทำให้เขาต้องตั้งคำถามสงสัยมาตลอดตั้งแต่ปี 1
เค้กก้อนโตไม่ได้ถูกตัดแบ่งอย่างในปีก่อนๆ หน้าเค้กที่เขียนคำว่า Happy Birth Day ยังคงอยู่อย่างสวยงาม พร้อมเทียนเล็กสี่ห้าเล่มที่ยังคงปักคาเช่นนั้นแม้ไฟจะถูกเป่าดับไปนานแล้วก็ตาม เพราะเจ้าของวันเกิดไม่ได้ชอบขนมหวานมากขนาดนั้น เขาจึงไม่คิดว่าตัวเองจะต้องยอมทนกินในสิ่งที่ไม่ชอบเท่าไหร่ในวันเกิดของตัวเอง ก็แค่มีให้เป็นพิธี
ความจริงข้อนี้เกิดขึ้นมาตลอด 10 กว่าปี ทุกครั้งเดรโกจะปล่อยให้เพื่อนแต่ละคนจัดการกับเค้กของเขาไป จนเมื่อโตขึ้น ที่ไม่มีใครอยู่ มันจึงถูกนำไปให้พวกเอลฟ์จัดการ จนกระทั่งจังหวะหนึ่งชีวิตที่มันเปลี่ยนไป
สี่ห้าปีมานี้มีใครที่กินเค้กส่วนใหญ่แทนเขา แม้ส่วนหนึ่งจะถูกนำมาใส่ปากของเขาก็ตาม
ปีนี้ค่อนข้างเหงา ไม่มีเพื่อนคนไหนสักคนที่ว่างจะมาร่วมงานกับเขาสักคน ตั้งแต่เช้ามีเพียงแม่ของเขาเท่านั้นที่ใช้ผงฟูลมาหาเขาถึงห้องทำงาน มอบกล่องของขวัญอย่างดีดังเช่นทุกปี คำอวยพรหวานๆ จากริมฝีปากและอ้อมกอดอบอุ่น อย่างน้อยเธอก็เป็นแขกคนสำคัญประจำปีทุกปีที่เดรโกไม่เคยลืม
เขากล่าวขอบคุณเธอและกอดเธอแน่นอีกครั้งอย่างอาลัย ก่อนที่กลุ่มควันสีเขียวจะปรากฏในช่องเตาผิงและแม่ของเขาก็กลับไปยังคฤหาสน์มัลฟอยเช่นเดิม
แขกกิตติมาศักดิ์อีกคนก็หายไปเช่นกันในวันนี้
แผ่นหลังกว้างเอนพิงโซฟาเดี่ยว นิ้วเรียวแกะเปิดซองจดหมายอย่างเชื่องช้า ริมฝีปากกระตุกยิ้มขำเมื่ออ่านคำอวยพรจากเบลส หางตาเหลือบมองไปยังกล่องของขวัญที่คิดว่าน่าจะเป็นของเจ้าตัวส่งมาในบรรดากองกล่องของขวัญเป็นสิบชิ้น แล้ววางจดหมายลง
เดรโกไม่ได้รีบร้อนเลยในค่ำคืนนี้ ทุกคำอวยพร ตัวอักษรทุกตัวผ่านตาเขาอย่างไม่มีตัวใดเล็ดลอดไปได้ อย่างน้อยก็ให้คืนนี้เป็นคืนหนึ่งที่เขาได้ซึมซับความรู้สึกดีๆ จากทุกคนเข้ามาให้มากที่สุด เพื่อทดแทนความเหนื่อยล้าที่เจอมาตลอดทั้งปี
แต่ตอนนี้ยอมรับว่าเหงากับการที่ต้องอยู่เปิดซองจดหมายคนเดียว
คิ้วเรียวขยับเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อเจอซองจดหมายสีน้ำนม ตราประทับครั่งสีแดงสด ด้วยลวดลายคุ้นตา ผนวกกับลายมืออันน่าคุ้นเคยบนจ่าหน้าซองทำให้เจ้าของจดหมายเริ่มผุดรอยยิ้มออกมา
‘รู้นะ ว่ากำลังเหงา’
เนื้อความในจดหมายมีเพียงเท่านี้ แต่เดรโกก็ยิ้มกว้างราวกับมันเป็นคำอวยพรชั้นดี เขาวางจดหมายฉบับแรกไว้บนตัก ก่อนจะหันไปหยิบซองที่สีเหมือนกันขึ้นมาอีก
‘นั่งแกะจดหมายคนเดียว เหงาแน่ๆ ล่ะ’
“รู้แล้วก็ยังจะทิ้งให้อยู่คนเดียวอีกนะ” เดรโกส่ายหน้าขำๆ “แล้วยังมาถามแบบนี้อีก กวนประสาทชะมัด”
จดหมายถูกวางอีกครั้ง และคว้าหยิบซองต่อไป
‘ด่ากันอยู่ล่ะสิ ไอ้เฟอเร็ทงี่เง่า’
“นายก็ด่าฉันนี่”
นิ้วเรียวพับเก็บจดหมายฉบับล่าสุดลงก่อนจะเอื้อมไปหยิบอีกซองมา
“ให้ตายเถอะพอตเตอร์ เล่นอะไรกัน ที่กองจดหมายฉันเยอะเพราะนายเล่นแบบนี้สินะ”
แม้ปากจะบ่นเช่นนั้น แต่ดวงตาสีเทาอมฟ้ากลับพราวระยับเมื่อเห็นว่ายังมีจดหมายที่คล้ายกันเหลืออยู่อีก และเขากลับรู้สึกตื่นเต้นและหัวใจฟูฟ่องแปลกๆ เมื่อลุ้นว่าจะได้อ่านอะไรต่อไปในจดหมายจากคนขี้แกล้งคนนั้น
‘โทษทีที่วันนี้ติดงานด่วนจริงๆ คุณชายมัลฟอยไม่เหงานะครับ? แล้วของขวัญ ขอแปะไว้ก่อนนะ’
คงต้องบอกว่าวันเกิดปีนี้คงเป็นปีที่บ้าและขำที่สุดสำหรับเดรโกแล้ว แค่จดหมายสี่ฉบับนี้ เดรโกก็ไม่รู้แล้วว่าตัวเองยิ้มไปกว้างแค่ไหนหรือส่งเสียงหัวเราะไปเท่าไหร่
ในหัวนึกถึงเสียงเจื้อยแจ้วของใครอีกคนที่เป็นคนเขียนจดหมายพวกนี้ในทุกๆ ปีที่ผ่านมา ทุกครั้งที่เขาแกะจดหมายและของขวัญไปเรื่อยๆ ก็จะมีทีมพากย์คอยส่งเสียงอยู่ข้างๆ อยู่เสมอ จนันเป็นความเคยชินไปเสียแล้ว และแย่หน่อยที่ปีนี้ไม่มีเขาอยู่
ร่างสูงเหลือบตามองกองจดหมายอีกครั้ง น่าเสียดายที่ความหวังว่าจดหมายแบบเดียวกันจะยังเหลืออีกเยอะๆ สักหน่อย แต่มันกลับเหลือเพียงแค่ซองเดียว ใบหน้ายิ้มแย้มจึงสลดลงเล็กน้อย เขาเริ่มคิดแล้วว่าจะแกะมันเป็นซองสุดท้าย แต่สุดท้ายก็ไม่อาจทานทนต่อความรู้สึกของตัวเองได้ จึงตัดสินใจหยิบมันมาไว้ในมือ
และน่าแปลกที่ครั้งนี้ ตราประทับครั่งกลับเป็นสีเขียวเสียได้ ลวดลายบนครั่งคือตราบ้านมัลฟอย
เดรโกเอียงคอฉงนเล็กน้อย เขาค่อยๆ แกะซองเปิดออก ในนั้นมีจดหมายอยู่สองฉบับ พร้อมซองเล็กอีกซอง ตัวจดหมายฉบับหนึ่งส่งกลิ่นหอมอันคุ้นเคยออกมา แบบเดียวกับที่แม่ของเขาชอบทำในสมัยที่ส่งจดหมายไปหาเขาถึงโรงเรียน เดรโกจึงตัดสินใจคว้ามันออกมาก่อนเป็นอันดับแรก
‘ ของขวัญวันเกิดจากแม่อีกอย่างนะลูก หวังว่าลูกจะให้มันถูกคนนะ ’
เจ้าของวันเกิดรีบหยิบซองจดหมายขึ้นมา ซองเล็กๆ ที่แทรกอยู่ด้วยถูกหยิบขึ้นมา สัมผัสจากด้านนอกทำให้หัวใจของเดรโกเต้นผิดจังหวะขึ้นมา และมันแรงขึ้นกว่าเดิมเมื่อเขาหยิบจดหมายอีกฉบับออกมาจากซอง
‘ Happy Birth Day เงยหน้าขึ้นสิ ’
เมื่ออ่านจบเดรโกก็แทบจะเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาเรียวคมเบิกกว้างด้วยความตกใจเล็กน้อย เมื่อคนที่ไม่คิดว่าจะอยู่ตรงนี้ ณ วินาทีนี้ กลับกำลังยืนถือเค้กก้อนเดิมกับที่เขาเป่าไปก่อนหน้า โดยที่ไฟทุกดวงยังคงติดอยู่เช่นเดิม
“ไหนใครเคยบอกว่าจะไม่เป่าเทียนถ้าไม่มีกันอยู่”
ใบหน้าของคนถือเอียงออกมาจากหลังเปลวเทียนอันเล็ก ดวงตาสีเขียวมรกตหรี่มองคนที่ยังนั่งหน้าเหวออยู่อย่างคาดโทษ ก่อนจะหลุดขำออกมาทั้งคู่จนเปลวเทียนไหวกระเพื่อมไปมาจวนจนจะดับ
แฮร์รี่สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ามันทำท่าจะดับจนเขาต้องรีบนั่งลงตรงหน้าคนที่ยังนั่งอยู่บนโซฟา เค้กก้อนโตถูกยื่นมาตรงหน้าของเดรโกอีกครั้ง — เหมือนในปีก่อนๆ
เดรโกจ้องมองใบหน้าที่กำลังต้องแสงเทียนจนดวงตากลมเป็นประกายด้วยความหลงใหล ฝ่ามือที่กำเจ้าสิ่งที่แม่เขาเพิ่งให้มาแน่นมากขึ้น เขารู้ รู้ว่าควรให้มันกับใคร และเขาก็หวังว่าคำอวยพรของเขาในปีนี้มันจะเป็นจริง
“อธิษฐานสิเดรโก”
เสียงหวานเอ่ยอย่างกระตือรือร้น เครื่องแบบที่ยังไม่ได้ถอดของมือปราบมาร เศษฝุ่นที่ยังมีให้เห็นประปรายทำให้เดรโกนึกเอ็นดูอีกฝ่าย เขาไม่ได้หลับตาอธิษฐานดังทุกที แต่กลับจดจ้องมองใบหน้าของคนถือเค้กเป็นประกาย แม้เปลวเทียนสีส้มแดงสว่างไสวจนแทบกลบสีหน้าตรงหน้าอย่างไร แต่เขาก็สังเกตเห็นอยู่ดีถึงความเปลี่ยนแปลงของสีแก้มกลมๆ ที่เหมือนจะชัดสู้แข่งกับแสงไฟ
เปลวเทียนถูกเป่าจนดับในคราวเดียวทั้งหมด พร้อมกับเสียงนาฬิกาที่ตีดังขึ้นเพื่อบอกเวลาว่าได้เลยไปอีกวันแล้ว แฮร์รี่ยิ้มกว้างกับตัวเอง ดีใจที่อย่างน้อยเขาก็ยังมาทันฉลองวันเกิดอีกครั้งให้กับเดรโก
เพราะเคยสัญญาไปแล้วว่าจะอยู่ด้วยในทุกๆ ปี
“พอตเตอร์”
“หืม?”
“อยากรู้ไหมว่าคำอธิษฐานของฉันคืออะไร”
“เขาว่ากันว่าถ้าบอกคำอธิษฐาน มันจะไม่เป็นจริงนะ”
“งั้นก็..”
เดรโกขยับตัวมาด้านหน้าเล็กน้อย เขาจัดการดึงจานเค้กออกจากมือของแฮร์รี่และวางไว้ที่โต๊ะข้างตัว คนตัวเล็กมองตามอย่างงุนงงก่อนจะเงยหน้าสบตาดวงตาสีเทา
“ช่วยอยู่…เป็นคำอวยพรให้ฉันไปทุกๆ ปี เป็นของขวัญแปลกๆ อย่างตลอดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่สมัยเรียน อยู่ข้างๆ ฉัน ช่วยแกะซองจดหมายและแกะของขวัญไปด้วยกันตลอด ทั้งวันเกิดฉันและวันเกิดนายได้รึเปล่า”
แฮร์รี่ที่ตอนแรกปั้นหน้าเดือดขึ้นมาแวบหนึ่ง นิ่งค้างไปทันทีกับคำขอในท้ายประโยคของเดรโก และก็ต้องนิ่งอึ้งขึ้นกว่าเดิมเมื่อฝ่ามือขาวจัดของอีกฝ่ายที่แบออกมามีแหวนสีเงินเกลี้ยงวงหนึ่งนอนสงบนิ่งอยู่ แววตาคมตรงหน้าไม่ได้มีแววล้อเล่นเลยสักนิด มันเต็มไปด้วยความจริงจัง และแน่วแน่เกินกว่าจะเป็นเรื่องล้อเล่นขำๆ
ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากัน ความรู้สึกประหม่าตีรวนขึ้นมาเต็มอกจนแฮร์รี่รู้สึกเริ่มทำอะไรไม่ถูก ดวงตากลมเหลือบมองแหวนที่ยังสงบนิ่ง และท่าทางที่ไม่เร่งเร้าของคนตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นรัว เดรโกดูสงบนิ่งและใจเย็นเกินกว่าเหมือนว่าถามอนุญาตเรื่องทั่วไปประจำวัน
ผิดกับใจของแฮร์รี่ที่เต้นแรงจวนจะทะลุออกมา
ของขวัญวันเกิดของเดรโกปีนี้เขายังไม่ได้เตรียมและบอกว่าจะแปะเอาไว้ก่อน
คำตอบที่แม้แต่แฮร์รี่เองก็มีอยู่ในใจมานานแล้วเขาตอบมันไปตั้งแต่วินาทีแรกที่เดรโกเอ่ยถามเสร็จ แต่ติดที่เขาคลำหาเสียงของตัวเองไม่เจอจนคอและปากสั่นไปหมดตอนนี้
ฝ่ามือเล็กวางทาบลงมือใหญ่ที่ยังคงแบไว้พร้อมแหวน มือทั้งสองบีบเข้าหากันเล็กน้อย แฮร์รี่ยืดตัวขึ้นอีกนิดจนใบหน้าพวกเขาอยู่ในระดับเดียวกัน ใบหน้าหวานเอียงข้างเล็กน้อย ริมฝีปากหยุ่นประทับลงข้างแก้มสากของเดรโกไวๆ แล้วรีบผละออก ก่อนจะรีบมาส่งสายตาประชันอยู่ตรงหน้า มองดูดวงตาที่เบิกกว้างของเดรโกด้วยความขบขัน
“มาช่วยฉันแกะของขวัญในทุกๆ ปีด้วยนะ”
ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก มีเพียงรอยยิ้มที่ถูกส่งมอบให้กันพร้อมเสียงหัวใจที่ดังก้องอยู่ในหูของตัวเองเท่านั้น พร้อมความอบอุ่นที่อุ่นเสียยิ่งกว่าอากาศของช่วงฤดูร้อนที่กำลังโอบล้อมคนสองคนไว้ด้วยกัน
ปีนี้คำอธิษฐานของเดรโกเห็นผลไวกว่าของปีไหนๆ ที่เคยเป็นมา
แถมของขวัญวันเกิดปีนี้ ก็วิเศษสุดๆ เสียด้วย
ของขวัญที่มีเพียงชิ้นเดียวในโลก
“Happy Birth Day to you, Malfoy”
FIN
________________________________________
ส่งมอบของขวัญให้คุณชายในวันเกิดค่ะ */////*
เราถนัดฟิคก็ขอมอบฟิคให้แล้วกันเนอะ เติบโตมาอีกปีนะคุณมัลฟอยจูเนียร์ ดีใจที่ได้สมัครเป็นสะใภ้บ้านมัลฟอยนะคะ อยากเห็นคุณพี่ในจอแก้วอีกครั้งเหมือนกัน แต่บางทีก็ให้มันอยู่อย่างสงบจบแบบสวยงามอย่างที่มันเป็นของมันตอนนี้ก็คงดีอยู่แล้ว
Happy Birth Day Mr. Draco Malfoy ! ♥ ด้วยรักและเหม่งมากๆ (???)
มาอวยพรคุณชายด้วยนะคะ!
ความคิดเห็น