ไดอารี่หน้าสุดท้าย

เนื้อเรื่อง

3 พฤษภาคม 2548


    วันนี้เหนื่อยเป็นบ้า เถ้าแก่ปากปลาร้า ลูกค้าก็แสนจะจู้จี้ รถมันชนซะขนาดนั้น ซ่อมแล้วจะให้มันดีร้อยเปอร์เซ็นต์ โน่นเลย ไปซื้อ

คันใหม่เลย แต่จะว่าไปแล้วก็ไม่ถือว่าเซ็งซะทีเดียวเพราะตอนกลางวันถูกผู้หญิงชนเข้าอย่างจังที่ร้านสะดวกซื้อ ทีแรกก็คิดว่ายายซิ้มโบ๊ะที่

ไหนเฟอะฟะมาน้ำแดงหกใส่เต็มเสื้อเราเลย เงยหน้าขึ้นมา โอ้โห เครื่องบินที่ไหนชนนางฟ้าตกมาแถวนี้งะ สวยอย่างเดียวไม่พอ

หุ่นอย่างเนียะ อีตอนก้มไปเก็แก้วนี่สิ ซี๊ดเห็นแล้วนำลายพาลจะไหลเอา เฮ้อ! เลิกคิดดีกว่าเดี๋ยวนอนไม่หลับ พรุ่งนี้ต้องซ่อมรถแต่เช้าด้วยสิ


ร้านสะดวกซื้อ

“อ้าว คุณนั่นเอง”

“ คุณนั่นเอง ดิฉันต้องขอโทษอีกครั้งนะคะ วันนั้นดิฉันซุ่มซ่ามไปหน่อย ไม่ทราบว่าเสื้อซักออกหรือป่าวคะ”

“อ๋อ กลับบ้านก็ซักทันทีเลยครับ ซักออก ไม่มีปัญหาอะไรครับ นี่ไง ผมใส่อยู่นี่เลย ลองพิสูจน์กลิ่นดูมั๊ยครับ”ผมถลกเสื้อผ้าเล็กน้อยยื่นไป

ข้างหน้าเชิงเหย้าเล่น

หญิงสาวหัวเราะเอามือปิดปาก ไม่มีคำตอบออกมา  คนอะไรยิ้มน่ารักเป็นบ้า ผมคิดในใจ

“ก็ไม่ค่อยบ่อยเท่าไหร่หรอกค่ะ อาศัยว่าอยู่ใกล้บ้าน จะได้ไม่ต้องไปซื้อที่ห้างสรรพสินค้า”

“พอดีเลยบ้านผมก็อยู่แถวนี้เหมือนกัน ไม่ทราบว่าคุณอยู่ซอยอะไรครับ นี่ก็มืดแล้ว ถ้าไม่รังเกียจเดี๋ยวผมเอารถไปส่งก็ได้นะครับ พอดีผมเอา

รถมา”ผมเลียบๆเคียงๆไปตามสเต็ปพื้นๆ

“อ๋อไม่เป็นไรค่ะ อยู่ซอยเจ็ดนี่เอง พอดีจะแวะบ้านเพื่อนก่อน”

ผมเดินตามเธอออกมานอกร้าน ก้าวไปเปิดประตูที่จอดอยู่หน้าเซเว่น

โบกมือบ๊ายบาย

“หวังว่าเราคงได้เจอกันอีกนะครับ”




29 พฤษภาคม 2548


    ไม่อยากจะเชื่อเลย เราได้เจอนางฟ้าคนนั้นอีกแล้ว อยู่ซอยคนรวยซะด้วย คนอะไรมันจะครบเครื่องขนาดนี้วะ คราวนี้บ่อน้ำมันรอ

อยู่ตรงหน้าแล้ว ได้กระโดดลงไปวันไหนจะได้ออกจากอู้กระจอกๆนี่ซะที จะเปิดเองอีกกี่อู่ก็ได้ น่าน.....ฝันหวานเข้าไป ชื่ออะไรยังไม่รู้เลย

ท่าทางจะจีบยากซะด้วยคนรวยก็เงี้ย จะให้ปรู๊ดปร๊าดมากับเราง่ายๆเหมือนสาวข้างถนนได้ไง ขนาดเอารถแพงของลูกค้าไปโฉบยังไม่มอง

เลย คงจะขับจนเบื่อแล้วก็ได้

    เอาเถอะความพยายามอยู่ที่ไหน ความพยายามอยู่ที่นั่น ต่อไปนี้จะไปร้านสะดวกซื้อทุกวันเลย ไม่เจอให้มันรู้ไป


ร้านสะดวกซื้อ

    “ร้อยหกสิบเจ็ดบาทค่ะ”พนักงานร้านสะดวกซื้อคิดเงินหญิงสาวก้มลงหยิบกระเป๋าสตางค์ ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆส่งเงินให้พนักงาน

สองร้อยบาท

“อ้าว คุณนั่นเอง ไม่เป็นไรคะเดี๋ยวจอยจ่ายเองได้”

“ไม่เป็นไรครับ นี่ไงผมได้เงินทอนแล้ว ผมว่าเราถอยออกจากตรงนี้ก่อนดีมั๊ยครับ มีคนต่อคิวจ่ายเงินอีกเยอะ”

    ชายหนุ่มและหญิงสาวผละออกมาหน้าร้าน

“เอ่อ เท่าไหร่นะคะ เดี๋ยวจอยคืนคุณค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับคุณจอย ขออนุญาตเรียกชื่อนะครับ เผอิญเมื่อกี้แอบได้ยิน ผมโจครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ

“เดี๋ยวรับเงินไปก่อนแล้วค่อยคุยกันนะคะ”

“ไม่เป็นไรจริงๆครับเล็กน้อยเท่านั้น คือผมแค่รู้สึกถูกชะตากันถึงได้เจอกันหลายครั้ง ถ้าคุณไม่รังเกียจ เราน่าจะทำความรู้จักกันไว้นะครับ คือ

ผมหมายถึงในฐานะเพื่อนร่วมหมู่บ้านน่ะครับ มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันได้”


“มันจะดีเหรอคะ แหม จริงๆไม่น่าลำบากเลย คือจอยเกรงใจคุณน่ะค่ะ เอาอย่างนี้ดีมั๊ย ถ้าไม่รังเกียจ เก๋ขออนุญาตเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวคุณสักมื้อ

นะคะ เพื่อเป็นการขอบคุณ คือจอยจะออกมาทานอยู่พอดีน่ะค่ะ เจ้านี้เขาอร่อยนะคะ หวังว่าคุณ...เอ่อ คุณโจจะทานได้

อยู่ใกล้ๆร้านสะดวกซื้อนี่เอง คือจอยไม่ไปไหนไกลๆนะคะ ดึกแล้ว....เดี๋ยวคุณแม่เป็นห่วง”

“ด้วยความยินดีครับ”


4 มิถุนายน 2548

    โป๊ะเชะ แผนนี้ใช้ได้ผล ไปดักรอนางฟ้าเดินดินของเราที่ร้านสะดวกซื้อ แค่หกวันก็เจออีกจนได้ ผู้หญิงรายไหนายนั้น ลองเจอคน

มีน้ำใจเข้าหน่อย อะไรๆก็ง่าย หว่านเหยื่อไปแค่ร้อยกว่าบาท ลงทุนน้อยอย่างไม่น่าเชื่อ คิดว่าวิธีนี้จะไม่ได้ผลกับคนรวยซะแล้ว เพราะทีแรก

เธอทำท่าไม่รับจริงๆด้วย แต่พอเจอคนหล่อคะยั้นคะยอ มีหรือจะทนใจแข็งได้ แถมยังเกทับด้วยการพาไปเลี้ยงก๋วยเตี๋ยว คนอะไร...น้ำใจงาม

เป็นบ้า ชักจะตกหลุมรักเธอขึ้นมาจริงๆซะแล้ว

“ฮัลโหล จอยพูดค่ะ อ้าว พี่โจ หรือคะ กำลังคิดถึงอยู่พอดีเลย”

“พรุ่งนี้จอยว่างรึเปล่า พอดีพี่มีวันหยุดยาวสามวัน ว่าจะชวนจอยไปวัดตอนเช้า แล้วกางคืนไปดูหนังกันสักรอบ จอยว่ายังไงครับ”

“ก็ว่างน่ะสิคะ พรุ่งนี้เป็นวันหยุด ใครๆก็หยุดยาวทั้งนั้น เดี๋ยวจอยไปขออนุญาตคุณแม่ก่อนนะคะ แล้วพรุ่งนี้พี่โจมารับจอยที่เก่าเวลาเดิมนะคะ”



19 ตุลาคม 2548

คนกับจอยมาเกือบสี่เดือนแล้ว เท่าที่ดู เธอก็นิสัยดี ไม่มีพิษมีภัยอะไร เสียอย่างเดียวเป็นลูกแหง่ไปหน่อย เท่าที่รู้เธอช่วยพ่อบริหารกิจการที่

บ้าน นำเข้าเฟอร์นิเจอร์ประมาณนี้แหละ สรุปว่ารวยเป็นใช้ได้ เคยพยายามให้เธอพาไปบ้านเหมือนกัน แต่เธอปฏิเสธเพราะว่าพ่อดุมาก อยากรู้

เหมือนกันว่าถ้าข้าวสารกลายเป็นข้าวสุกจะหายดุรึเปล่า ส่วนเราก็อุปโลกน์น์ไปว่าเป็นลูกร้านขายทอง จอยเคยขอตามมาบ้านเหมือนกัน ลำพัง

รถก็พอจะแฮบลูกค้าไปโชว์เธอได้อยู่หรอก แต่บ้านนี่สิ จะไปยืมใครมาให้เธอดูเพื่อให้สมกับฐานะคนรวยอย่างเรา ก็เลยต้องเฉไฉไปตาม

เรื่อง ไม่รู้ว่าจะโกหกกันไปได้กี่น้ำ

วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ได้มีโอกาสไปเที่ยวกับจอยสองต่อสอง เริ่มจากพาไปทำบุญที่วัด  และต่อด้วยดูหนัง เผอิญวันนั้นเป็นหนังโรแมนติกพอ

เธอเคลิ้มก็เอียงมาซบไหล่ คิดจะเอื้อมมือออกไปโอบอยู่เหมือนกัน แต่เธอรู้สึกตัวกระเถิบออกไปซะก่อน คงจะลืมตัว พอคิดได้ ก็คงจะอาย

เห็นนั่งเงียบไปเลย โชคดีนะที่เราไม่ได้ทำอะไรวู้วาม ไม่อย่างนั้นไก่ตื่นหมด

    เฮ้ออย่างนี้เมื่อไหร่จะได้แอ้มซะทีนะ มันต้องมันสิน่า วันที่โอกาสเหมาะๆ จะจับรวบหัวรวบหางซะทีเดียว ไอ้เรามันก็หนุ่มทั้งแท่ง

จีบสาวมาก็มาโข ไม่ได้ ฟาดสักคน พอรู้ว่าเราจนก็ชิ่งหนีกันหมด รายนี้บ่มมาก็นาน ขอสักครั้งจะไม่ลืมพระคุณเลย

“ฮัลโหล จอยเองนะคะ จอยมีข่าวดีจะบอกพี่โจด้วยค่ะ คือพรุ่งนี้

คุณพ่อกับคุณแม่จะไปดูงานที่ภูเก็ตสองวัน ถ้าพี่โจมีเวลาว่างแวะมาหาตอนหกโมงเย็นสิคะ จอยเข้าครัวหัดทำกับข้าว อยากให้พี่โจมาช่วยชิม

หน่อย แต่มีข้อแม้นะ....ว่าทานข้าวเย็นเสร็จแล้วต้องรีบกลับเพราะจอยอยู่คนเดียว ส่วนบ้านเลขที่ก็ตามนี้นะคะ จดทันมั๊ยคะ”


26 ตุลาคม 2548

    คุณผู้อ่านที่เคารพครับ ขอบคุณครับที่ติดตามเรื่องราวของผมมาโดยตลอด และบางคนอาจจะแอบลุ้นอยู่ในใจ

    ครับ.....ผมไปบ้านจอยตามที่เธอที่นัดหมาย ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่ผมตั้งใจไว้  

ใช่....ทุกอย่างย่อมมีโอกาสของมันรอเพียงแต่เวลาเท่านั้น คืนนั้นผมอยู่กับจอยจนถึงเช้า

รุ่งขึ้นผมสารภาพกับเธอ เธอตบหน้าผม สมควรแล้วครับ เธอไล่ผมออกจากบ้าน ผมคิดว่าผมควรจะให้เวลาเธออยู่ตามลำพังสักพัก

เมื่อใครสักคนรู้ว่าตัวเองถูกหลอกมาโดยตลอด มันยากที่จะทำใจ


สองวันผ่านไป ผมกลับไปหาจอยที่บ้านอีกครั้ง จอยไม่อยู่ มีเพียงผู้หญิงคนหนึ่งอ้าง่วาเป็นเพื่อนจอยออกมารับหน้า เธอบอกว่านี่ไม่ใช่บ้าน

จอย และเธอจะไม่กลับมาที่นี่อีก จอยคงยังโกรธผมอยู่ ผมคิด ผู้หญิงคนนั้นนำไดอารี่เล่มหนึ่งมาให้ผม เธอบอกว่าจอยฝากไว้ให้ผม ที่แท้ก็มี

นิสัยชอบเขียนไดอารี่เหมือนกัน จริงๆแล้วเราชอบอะไรเหมือนกันหลายอย่าง หรืออาจจะเป็นเนื้อคู่กันจริงๆก็ได้ แต่เมื่อผมเปิดไดอารี่อ่าน ผม

จึงได้เข้าใจทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆและนี่คือข้อความในไดอารี่ของเธอครับ



3 พฤษภาคม 2548

    วันนี้ซวยจริงๆ ดันไปทำน้ำหกใส่เสื้อคนอื่นที่ร้านสะดวกซื้อ อายชาวบ้านเป็นบ้า ทำไงได้ ก็แค่ขอโทษนะสิ ถ้าหล่อสักหน่อยจะ

อาสาเอาเสื้อกลับมาซักที่บ้าน แต่ที่ไหนได้ หน้าอย่างกับปลาจวด อย่างน้อยไม่หล่อก็ขอให้รวยก็ยังดี ถ้าไม่รวยก็ไม่ต้องมาคุยกันเลย



29 พฤษภาคม 2548

    ไม่รู้โชคร้ายหรือโชคดี วันนี้เจอไอ้หน้าปลาจวดนั่นอีกแล้ว หน็อย ทำมาถามโน่นถามนี่ นึกหรือว่ารู้ไม่ทันว่าคิดอะไรอยู่ แถมยัง

อาสาไปส่งไอ้เราก็คิดว่าแค่แมงกะไซค์ จ้างให้ก็ไม่เกาะให้อายชาวบ้านหรอก แต่ไม่อยากเชื่อเลยไอ้หน้าปลาจวดมันขับรถสปอร์ตเปิดประทุน

ที่จอดอยู่หน้าร้าน ที่เราลูบๆคลำๆก่อนเข้าไปซื้อของตั้ง2-3ทีแน่ะ ให้ตานสิ นี่เธอทำอะไรลงไปนะยายจอย เธอปฏิเสธการที่จะได้นั่งรถหรูที่

เธอใฝ่ฝันมาทั้งชีวิต ทำไมเราถึงได้โง่ขนาดนี้ แค่นี้ก็ดูไม่ออก ใครที่ไหนมันจะทั้งหล่อทั้งรวย มันกัต้องได้อย่างเสียอย่างกันทั้งนั้น ขนาดเรา

หน้าตาดีขนาดนี้ยังเป็นแค่ช่างสระไดร์กระจอกๆเลย หล่อกินไดที่ไหน นั่นน่ะสิ คราวนี้จะทำยังไงดี

    อ๋อนึกออกแล้ว ไอ้หมอนั่นบอกว่ามาที่ร้านเกือบทุกวัน เราก็ไปดักรอที่นั่นทุกวันสิ คราวนี้แม่จะเกาะให้แน่น ไม่ปล่อยให้หลุดมือ

เลย



4 มิถุนายน 2548

    ในที่สุดหมูก็เดินมาชนปังตอจนได้ ไอ้หน้าปลาจวดมันจะรู้มั๊ยนะ ว่าที่เจอกันวันนี้เกิดจากความตั้งใจของเราที่ไปเดินฉุนฉายที่ร้าน

ทุกวัน ไม่ซื้ออะไรจนพนักงานมองหน้าแล้ว วันนี้ก็เลยอุดหนุนเขาหน่อย ที่ไหร่ได้ มีไอ้หน้าโง่มาเป็นเจ้ามือให้ หวานหมูเลยเรา พวกคนรวยก็

เงี้ย ใช้เงินจีบผู้หญิงตลอดแล้วผู้หญิงดีๆ ที่ไหนจะมาถึงมือมันแถมพอเจอเราตีบทแตกแกล้งทำไม้รับเข้าหน่อยทำเป็นประทับใจ คงคิดว่าเจอ

นางฟ้าแสนดีเข้าให้แล้วล่ะสิ โถ...ไอ้อ่อนหัด คงจะดูละครน้ำเน่าหรือไม่ก็นิยายมากเกินไป สมัยนี้มีซะที่ไหนกันขนาดคนรวยเขายังต้องหาผัว

หาเมียรวยเหมือนกัน นับประสาอะไรกับคนหาเช้ากินค่ำอย่างเรา กว่าจะได้แต่ละบาทต้องชวนลูกค้าคุยเรื่องผัวๆเมียๆจนปากเหม็นคาวไปหมด

แล้ว นี่ขนาดพาไปกินก๋วยเตี๋ยวธรรมดายังเสียดายเลย แต่ไม่เป็นไร ทำการค้ามันก็ต้องลงทุนเป็นธรรมดา ยังไงวันนี้ก็ถือว่ากำไรก๋วยเตี๋ยวกับ

น้ำแข็งเปล่าแค่ยี่สิบกว่าบาทแลกกับของฟรีที่ร้านสะดวกซื้อกำไรเห็นๆ



19 ตุลาคม

ไอ้หน้าปลาจวดเปลี่ยนรถใหม่อีกแล้ว คราวก่อน BMW วันนี้เล่นถึงเบนซ์ตากลมที่เดียว คนอะไรก็ไม่รู้ เห็นจะมีดีอยู่อย่างเดียวที่รวยนี่แหละ

ไม่อย่างงั้นนังจอยคนนี้ไม่มีวันคบอยู่ตั้งหลายเดือนหรอก มีอย่างที่ไหน พาไปเที่ยวทั้งทีดันพาไปวัด ดูยังไงคนสวยทันสมัยอย่างเราชอบเข้า

วัด คิดไปได้ ดูซิหมดค่าทำบุญไปตั้งเยอะ แถมอีตอนอยู่โรงหนังนี่สิ ไม่รู้มันโง่จริงหรือแกล้งโง่ เราอุตส่าห์อ่อยเหยื่อขนาดทอดสะพานขนาด

นั้น มันยังไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับมา ผู้ชายที่ไหนมันจะทึ่มกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว ไม่ได้การล่ะ ขืนงุ่มง่ามอย่างนี้ เมื่อไหร่นังจอยจะได้เป็นคุณนาย

ห้างทองซะที

    เราคงจะต้องเริ่มวางแผนเป็นจริงเป็นจังได้แล้ว เริ่มจากกำหนดวันเผด็จศึกรวบหัวรวบหางซะ เอาวันไหนดีล่ะ อ้อ....วันเกิดยาย

ตาลเป็นไง แล้วสมรภูมิล่ะ ก็บ้านยายตาลอีกนั่นแหละ พ่อแม่มันพาไปฉลองที่ภูเก็ตตั้งหลายวัน มีเพื่อนรวยกับเขาหนึ่งคนก็ดีอย่างนี้แหละ

ไม่รู้ล่ะ ได้ไม่ได้ต้องลองดูก่อน สำเร็จเมื่อไหร่แม่จะโก่งค่าตัวให้สูงปรี๊ดเลย


    เป็นไงบ้างครับ นี่แหละนางฟ้าของผมที่หลงบูชามานาน อย่าบอกเลยครับว่าผมรู้สึกอย่างไร อึ้งครับ... บอกได้คำเดียวว่าอึ้งกิมกี่

    ด้วยความเคารพอีกครั้ง ผมต้องขออภัยถ้าความคิดของผมต่อไปนี้จะขัดกับความรู้สึกของใครหลายคน เพราะหลังจากที่ผมได้นั่ง

ทบทวนอยู่นานผมก็ได้คำตอบ ก็อย่างที่บอกไว้ จริงๆผมกับจอยมีอะไรเหมือนกันหลายอย่าง อ่างแรก คือเราจนเหมือนกัน เราโกหกเหมือน

กัน และที่สำคัญคือเราเลวเหมือนกัน ชายโฉดกับหญิงชั่วมันก็เหมาะสมกันดีไม่ใช่เหรอครับ นกย่อมเลือกไม้เกาะเป็นธรรมดา

    จะโง่มั๊ยครับ ถ้าผมจะบอกว่าผมให้อภัยเธอ และพร้อมจะลืมเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น เพราะยังไงซะเธอก็ถือได้ว้าเป็นผู้หญิงคน

แรกของผม และคิดว่าผมก็เป็นผู้ชายคนแรกของเธอเหมือนกัน ขออย่างเดียว หวังว่าต่อไปนี้เธอจะไม่เรียกผัวตัวเองว่าหน้าปลาจวดอีก

ที่จริงแล้วจอยยังมีบันทึกอีกหน้าที่ผมยังไม่ได้อ่าน เธอคงจะเขียนหลังจากที่ผมจากมา แต่ตอนนี้มันคงจะไม่มีความหมายอะไรอีกแล้ว ผมไม่

อยากรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเธออีกแล้ว มันคงจะไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้อีกแล้ว และที่สำคัญ...ผมต้องใช้เวลาที่มีอยู่น้อยนิดนี้ไปตามหัวใจของ

ผม ก่อนที่มันจะสายเกินไป ส่วนไดอารี่ของจอยนั้น ผมจะวางไว้ตรงนี้ ถ้าใครต้องการอ่านบันทึกหน้าสุดท้ายให้จบก็เชิญตามสบาย ส่วนผม

นั้นต้องรีบไปแล้ว ขอตัวครับ






26 ตุลาคม 2548

    บ้าที่สุด ไอ้คนลวงโลก ไอ้ลูกชายร้านขายทองกำมะลอ หมดกัน เสียเวลาจริงๆ คนอะไรไม่หล่อแล้วยังไม่ได้ความอีก โง่เหมือน

ควาย สู้พี่ชาติวินปากซอยไม่ได้ หรือแม้แต่ไอ้แจ๊คเด็กโต๊ะสนุ้กฯ มันยังเก่งกว่าเลย โธ่เว้ย หาดีไม่ได้สักเรื่อง ชาตินี้อย่าได้เจอกันอีกเลย

ไอ้หน้าปลาจวด