คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : นักเรียนใหม่
นักเรียนใหม่
วันนี้เป็นวันศุกร์ วันสุดท้ายแห่งสัปดาห์แห่งการเรียนหนังสืออันน่าตื่นเต้น เพราะวันต่อไปอีก 2 วันคือพรุ่งนี้และมะรืนนี้ก็จะเป็นวันพักผ่อนของนักเรียนส่วนใหญ่ในญี่ปุ่น ทั้งที่อาทิตย์ที่แล้วยังตื่นนอนขึ้นมาด้วยความรู้สึกแบบนั้น แต่วันนี้กลับตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกแตกต่างอยู่พอสมควร ลางสังหรณ์แปลกๆ ที่มาพร้อมเสียงนาฬิกาปลุกนั้นให้ความรู้สึกเหมือนถูกบังคับให้วางแอปเปิ้ลไว้บนหัว เพื่อให้โรบินฮู้ดหรือนางเอกหนังเรื่องฮังเกอร์เกมซ้อมธนู
เมื่อเช้าก่อนออกจากบ้านเหตุการณ์ก็ปกติดี จะว่าไปถ้าพูดถึงเรื่องปกติหรือไม่ปกติก็คงเมื่อคืนซะมากกว่า
หลังจากฉันเตรียมน้ำอุ่นให้แม่เสร็จ โคซาโตะก็บอกว่านัตจังโทรฯมาหา บอกเรื่องที่เรียวคุงนัดประชุมแต่เช้า ทั้งที่ก็เป็นแค่เรื่องธรรมดาและฉันก็ไม่ได้หวงของถึงขนาดห้ามแตะ แต่นายนั่นกลับทำสีหน้าแปลกๆ เหมือนอมอ้วกอยู่ยังไงอย่างงั้น พอรู้สึกตัวว่าฉันกำลังสังเกตสีหน้าตัวเองอยู่ก็ยิ้มแหยๆ ออกมา ก่อนจะขอตัวขึ้นไปนอน แปลกคนจริง ไม่ใช่ว่ารู้อะไรจากอนาคตมาหรอกนะ
พอตอนเช้าเราก็กินข้าวพร้อมกัน 3 แม่ลูก นายโคซาโตะลูกชายคนใหม่ตอบคำถามคุณแม่ที่ยิงเป็นชุดด้วยใบหน้าแย้มยิ้มตามปกติ ไม่ต้องบอกก็รู้กันว่าฉันได้ตำแหน่งเป็นลูกเมียน้อยหลุดวงโคจรเป็นเช้าที่สอง ก่อนจะมาถึงโรงเรียนในเวลา 7 โมง ซึ่งเช้ากว่าปกติ โดยที่สังหรณ์แปลกๆ ก็เกาะหลังตามมาด้วยเสมือนวิญญาณเร่ร่อนที่ไม่ยอมไปผุดไปเกิด
“อืม...ก็ประมาณนี้แหละนะทุกคน มีใครสงสัยอะไรรึเปล่า?”
เสียงเข้มอันแสนอ่อนโยนเปล่งออกมาจากปากที่ยกยิ้ม เรียวคุงกวาดสายตาไปทั่วห้องชมรมที่มีเหล่าสมาชิกราว 30 คนนั่งอยู่ เมื่อไม่มีใครมีคำถาม ประธานหนุ่มหล่อก็ปิดการประชุม
“งั้นปีนี้ขอให้ทุกคนเต็มที่ล่ะโดยเฉพาะปี 3 ปี 1 ที่เพิ่งจะเข้ามาก็ดูงานเอาไว้ให้เยอะๆ นะ”
จากนั้นเสียงปรบมือก็ดังก้อง ฉันมั่นใจว่าเป็นหนึ่งในคนที่ปรบดังกว่าใคร แต่คงสู้เหล่าเฟรชชี่เกิร์ลปี 1 ไม่ได้ พวกนั้นกรี๊ดกร๊าดออกมาเบาๆ แถมด้วย ถึงจะขัดหูขัดตาแต่ก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เรียวคุงหน้าตาหล่อแถมกล้ามก็เป็นมัดๆ อีก ลบภาพอัจฉริยะไอคิว 200+ ที่ต้องมาพร้อมกับร่างกายอันผอมแห้ง บวกขี้โรค บวกไอ้แว่นเด็กเนิร์ด บวกสติเพี้ยนหรืออะไรก็แล้วแต่ที่เคยเห็นในการ์ตูนโดยสิ้นเชิง ที่น่าสงสัยว่าหลุดออกมาจากพล็อตในการ์ตูนน่าจะเป็นพวกนักเรียนหญิงปี 1 มากกว่า ทำเป็นกรี๊ดรุ่นพี่ชมรมคอมทั้งที่หน่วยก้านน่าจะไปชมรมชงชาหรือจัดดอกไม้มากกว่า จะยังไงก็แล้วแต่ อาทิตย์หน้าเรียวคุงจะทำการสอบเข้าชมรมอย่างเป็นทางการ ทีนี้จะได้รู้กันว่าพวกหล่อนเข้าชมรมมามันเพราะอะไรกันแน่ ฮึ ฮึ อยากหัวเราะเหมือนนางร้ายสุดเซ็กซี่ในการ์ตูนจริงจริ๊ง
หลังเลิกชมรมในช่วงเช้าก็เกือบได้เวลาเข้าเรียนพอดี นัตจังมีธุระที่ห้องพักครูจึงขอตัวออกไปก่อน ขณะที่กำลังเก็บข้าวของ เรียวคุงก็เดินเข้ามา
“ฮารุ เห็นโคนันบอกว่าพรุ่งนี้จะไปยูเมะคุนิกันเหรอ”
ต้องออกตัวก่อนเพราะเดี๋ยวจะงงกัน โคนันคือชื่อเล่นที่เรียวคุงใช้เรียกนัตจัง ซึ่งบอกไว้เลยว่าไม่เกี่ยวอะไรกับเด็กแว่นนักสืบ ยูเมะคุนิก็คือสวนสนุกที่เรานัดกันเอาไว้ว่าจะไปด้วยกันพรุ่งนี้
“จ้ะ เรียวคุงจะไปด้วยกันไหม?”
“ขอผ่าน ฮารุก็รู้ว่าเรียวไม่ค่อยถูกกับบรรดาเครื่องเล่น แต่ว่านะ...”
“หืม?”
“พรุ่งนี้เรียวจะไปแบทเทิ้ลบีบอยที่นั่น ถ้าเล่นอะไรเสร็จแล้วฮารุก็ช่วยไปเชียร์เรียวหน่อยสิ”
อุ ว้าว...ข่าวดีสำหรับวันนี้ทบยอดไปถึงพรุ่งนี้เลยแฮะ สำหรับใครที่ยังไม่รู้ งานอดิเรกของอัจฉริยะที่เคยสร้างระบบปฏิบัติการของคอมพิวเตอร์มาแล้วคือการเต้นบีบอย รู้มาว่าเขาชอบเล่นพวกกีฬาเอ็กซ์ตรีมอื่นๆ อีก แต่ไม่เคยเห็นเหมือนกัน อืมๆ กีฬาพวกนั้นส่งผลให้ค่าความเท่ของผู้เล่นพุ่งสูงล่ะสินะ
“แน่นอน ฮารุไปแน่”
เรียวคุงยิ้มเต็มปากเห็นฟันแบบเด็กๆ พร้อมบอกขอบคุณ...น่ารักอ่ะ
“ขอบใจจ้ะที่ชวน”
“ฮ่าๆ ไม่หรอก ที่จริงมันเป็นแผนลดกำลังใจฝั่งตรงข้ามน่ะ เรียวมีสาวๆ น่ารักๆ มาเชียร์ รับรองวางทุกคนต้องตาร้อนจนสเต็บฝืดแน่”
หนุ่มน้อยหัวเราะคิกคัก แต่ให้ตายสิ เขาชมเราว่าน่ารักด้วย ไม่แปลกเลยที่หัวใจเต้นตุ้บตั้บเป็นบ้าเป็นหลัง หน้าร้อนผ่าวอย่างกับยื่นไปอังกับเตาถ่าน อย่าแกล้งฮารุอย่างนี้สิเรียวคุ้งงงง
“เรียวพูดจริงนา ไม่ได้แกล้งซะหน่อย ฮิ ยังไงก็ไปให้ได้นะ เรียวเข้าห้องละ”
ฉันยิ้มตอบก่อนเราจะแยกย้ายกันไป ที่เรียวคุงอยู่คนละห้องก็เพราะห้องที่เขาอยู่จะเน้นหนักทางสายวิทย์-คณิต สำหรับฉันที่หัวไม่ไบร์ทขนาดนั้นก็ขออยู่สบายๆ อย่างสายศิลป์ดีกว่า ที่จริงนัตจังก็สามารถเรียนห้องเรียวคุงที่การแข่งขันสูงได้สบายๆ แต่เธอบอกไม่อยากเคร่งเครียดกับชีวิต ม.ปลายเกินไป จึงขอสายนี้ดีกว่า จะว่าไปก็เหมือนเรื่องบังเอิญที่เราอยู่ห้องเดียวกันมาตลอด เรียกว่าพระเจ้าเห็นความรักกันของเราล่ะมั้งนะ
คาบแรกแห่งสุดสัปดาห์ของเทอมแรกนี้คือประวัติศาสตร์ที่กินเวลา 2 ชั่วโมง ในความเห็นส่วนตัวที่ไม่อยากให้ใครมาเห็นตามคือตัวเองออกจะไม่ค่อยชอบวิชาที่เปรียบเสมือนยานอนหลับขั้นรุนแรงนี่เท่าไหร่ สาวไอทีอย่างฮารุสนใจแต่การพัฒนาเทคโนโลยีของโลกในปัจจุบันเท่านั้นนะคะ แต่บ่นไปยังไงก็เป็นความจริงที่ต้องเผชิญ เพราะงั้นวันนี้ตั้งใจเต็มที่ดีกว่า ความสุขที่ถูกเรียวคุงชมเมื่อกี้มีผลให้สมองสั่งการเรื่องดีๆ แบบนั้น แถมมันยังช่วยพัดให้ความรู้สึกแปลกๆ ที่มีมาตั้งแต่เช้าหายไปได้ชั่วครู่...
แค่ชั่วครู่นะ เพราะมันได้ถูกลมอะไรก็ไม่รู้พัดกลับมาเสมือนงูที่ขว้างไม่มีวันพ้นคอ
ก่อนเริ่มคาบเรียนแรก อาจารย์ อุเอฮาระ เคียวโกะ ซึ่งเป็นอาจารย์ประจำชั้นของพวกเราก็เดินเข้ามาพร้อมประกาศด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเป็นกันเองอันเป็นเอกลักษณ์
“นักเรียนที่น่ารักของครูทุกคน วันนี้ห้องของเราจะมีนักเรียนใหม่เข้ามาร่วมเรียนกับพวกเรานะจ๊ะ”
พอได้ยินว่านักเรียนใหม่ รีแอ๊คชั่นที่ไม่รู้ว่ามีเฉพาะนักเรียนญี่ปุ่นหรือเปล่าก็เริ่มต้นทันที เสียงหึ่งๆ ราวกับฝูงผึ่งแตกรังดังขึ้นเบาๆ ในหมู่นักเรียนเก่าทั้งชายหญิง ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าอารมณ์ในความอื้ออึงกว่า 80% เป็นอาการตื่นเต้นต่อสิ่งปลุกเร้าอะไรก็แล้วแต่ที่มีนามต่อท้ายว่า‘ใหม่’ ว่าแต่คุณนักใหม่นี่ก็ช่างแปลก ย้ายมาทั้งที่เทอมใหม่เริ่มไปได้ยังไม่ถึงครึ่ง น่าสงสัยแฮะ
“เป็นนักเรียนหนุ่มหล่อซะด้วย”
อาจารย์เองก็อย่าพาเหล่าลูกศิษย์ออกอาการสิค้า จะหล่อลากไส้แค่ไหนก็ต้องดูองค์ประกอบอื่นด้วยนา จุดใหญ่เลยก็ต้องเป็นนิสัยใจคอ จะให้หนูยกตัวอย่างคนที่ดีแต่หน้าให้หนึ่งตัวอย่างไหม มีเรื่องนี้แหละที่มั่นใจในการตอบม๊ากมาก
“โคซาโตะคุง เชิญจ้า”
“หา...?”
“หวาว...”
คงเดากันได้สินะว่ารีแอ๊คชั่นซาวด์อันไหนเป็นของฉันกับของเพื่อนสาวที่มีนามเล่นว่านัตจัง แต่หลังจากนั้นฉันเองก็รู้สึกอย่างกับถูกครอบด้วยแก้วใสขนาดใหญ่อยู่เพียงลำพัง เสียงทั้งหมดเงียบลงชั่วขณะ ร่างสูงที่กำลังก้าวเข้ามาถูกทำให้สโลว์ฯเสมือนต้องการสื่อให้คนดูลุ้นว่าเป็นใครกันแน่น้า...ซึ่งแน่นอน ขอคาราวะเลยว่าได้ผล เพราะฉันกำลังลุ้นว่าอย่าให้เป็นโคซาโตะที่ตัวเองรู้จัก โคซาโตะที่หนูกำลังจะยกตัวอย่างให้อาจารย์ฟัง
ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาแล้ว ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวระดับคอสะบัดพลิ้วเมื่อสัมผัสกับลมของพัดลมติดเพดาน ดวงตาสีน้ำผึ้งคมกริบประสานกับฉันราว 5 วิฯก่อนจะเบนกวาดไปทั่วห้อง ขณะนี้หมอนั่นกำลังยืนประจันหน้ากับญาติตัวเองเต็มๆ
“โอกาวะ โคซาโตะ ยินดีที่รู้จักทุกคนครับ”
อะ...อะไรของนายฟะ!!!
ความคิดเห็น