คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แล้วเรื่องราวก็เริ่มต้น
แล้วเรื่องราวก็เริ่มต้น
ให้ตาย ให้ตาย ให้ตายสิ ถ้าบอกไปจะมีใครเชื่อฉันบ้างเนี่ย แต่ในฐานะของผู้ดำเนินเรื่องฉันควรจะเล่าในสิ่งที่เห็นใช่ไหม ใครจะเชื่อไม่เชื่อก็ไม่สนแล้ว
หลังจากที่ฉัน โอกาวะ ฮารุกะ กำลังตื่นตะลึงกับอุปกรณ์ที่ทำให้มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดของฉันกลายเป็นโนเกีย 3310 ใน พริบตา ฉันก็ลากเจ้าของอุปกรณ์ที่สลบเหมือดนั่นเข้าไปในบ้าน ยกขึ้นโซฟา และจัดท่าให้นอนอย่างสบายที่สุด ขณะที่กำลังเอื้อมมือไปปิดประตูบ้าน สายตาก็พลันไปป๊ะเข้ากับกระเป๋าเป้สีน้ำตาลซึ่งวางแอบอยู่ข้างซอกประตู ด้วยความที่ตัวเองไม่เคยเห็นมันมาก่อน จึงคว้าหมับเข้าให้ พร้อมตัดสินโดยไม่ต้องหยุดนึกเลยว่ามันเป็นของนายโคซาโตะ (มั้ง) แต่เรื่องนั้นมันไม่สำคัญเท่ากับของในเป้นั่นทำเอาฉันแทบจะมั่นใจว่าหมอนี่คือลูกทีมของ อีธาน ฮันท์
อย่างที่คุณคิด ระหว่างรอเขาตื่น ความขี้สงสัยที่ไม่รู้ได้มาจากยีนเด่นหรือยีนด้อยของมารดาบังเกิดเกล้าก็สั่งให้ฉันรูดซิปเป้ของชายต้องสงสัยดู หลังจากเห็นของข้างในก็ทำให้หม่อมฉันสตั้นไป 5 วิฯ เพคะ และเมื่อความขี้สงสัยต่อยอดแตกใบเกินเลยเป็นความจุ้นจ้าน สองมือน้อยๆ ก็อยู่ไม่สุขสิ ซุกซนไปเรื่อย และนั่นก็ทำให้ฉันรู้สึกราวกับโดน First blood!!!
แม่เจ้า...สิ่งที่พอจะทำความเข้าใจได้มีแค่แว่นตาที่ใส่แล้วบอกรายละเอียดของสิ่งที่มองอยู่ผ่านการสั่งการทางความคิดกับของที่ดูคล้ายๆ กับหูฟังเท่านั้น ส่วนอีกหลายอย่างที่ตัวเองเป็นผู้กระจายเต็มโต๊ะคือสิ่งที่อยู่นอกเหนือภูมิปัญญาตัวเองในเวลานี้ แล้วลองฟังคำตอบของโคซาโตะตอนที่ฉันถามว่าเขาเป็นใครดูนะ
"คงปิดไม่มิดแล้วล่ะสิ เห็นนามสกุลก็น่าจะรู้นี่ ฉันเป็นญาติเธอ มาจากโลกในอนาคตน่ะ"
ดูมันตอบหน้าตาเฉย คนจากโลกอนาคตนะเฟร้ย ไม่ใช่พนักงานแฟมิลี่ มาร์ท จะได้ฟังจบแล้วเดินอาดๆ ไปกดสเลอปี้ต่อได้!
ขอย้อนกลับไปสักสามนาทีก่อนที่ฉันจะถามคำถามนี้กับเขา เวลานั้นคือตอนที่ตัวเองกำลังเหวอได้ที่ โอกาวะ โคซาโตะก็ตื่นขึ้นและเด้งตัวนั่งทันที
"เฮ้ย ทำอะไรของเธอน่ะ!"
"เปล่านะ! ฉันแค่จะมาค้นดูว่านายขโมยอะไรจากบ้านฉันไปรึเปล่าต่างหาก!!"
ฉันขึ้นเสียงแข่งเพราะรู้ตัวว่าเถียงได้ข้างๆ คูๆ จนอยากจะไปโดดคูตายอย่างขายหน้า เพราะเครื่องพิลึกทรงกลมที่ฉายภาพสามมิติออกมากลางอากาศยังหมุนหวือคามืออยู่เล้ย เนี่ยนะคนที่กำลังตรวจสอบของที่ถูกขโมย
"นะ..นายเป็นใครกันแน่!"
ต้องไม่รอให้เขาดุ ฉันจึงรีบวางของนั่นพร้อมชิงถามอย่างรวดเร็วประมาณแชมป์รายการเกมโชว์ เขามองสมบัติตัวเองที่กระจัดกระจายเต็มโต๊ะด้วยสีหน้าเอือมระอาพร้อมส่ายหัวด้วยอารมณ์ไม่ไหวจะเคลียร์ ก่อนจะตอบเป็นประโยคคำพูดแรกของบทนี้อ่ะ
ขอกลับสู่ห้วงเวลาปัจจุบัน...
สิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่คือการนั่งบนโซฟาเดียวกันกับโคซาโตะและทายาบนแขนขาวย้าวยาวที่มีจุดม่วงๆ เขียวๆ ช่วยเพิ่มสีสันให้ราวกับเป็นงานศิลป์ฯ เพียงแต่ญาติจากโลกอนาคตดูเหมือนจะไม่ได้คิดเช่นนั้น.........อืม....ญาติจากโลกอนาคตสินะ ใครมีแปลกกว่านี้ติดต่อได้ที่เฟซบุ๊คดอทคอมสแลชฮารุกะ คาวาอิ มีรางวัลให้อย่างงาม...
"เธอมันเป็นคนยังไงกันนะ ยังไม่ทันจะถามอะไรก็ฟาดเอาๆ หวังว่าฉันคงจะเป็นคนแรกที่โดนนะ ยัยเบ๊อะ!"
ฮู้ย ว่ากันซะอยากจะจิ้มแรงๆ ตรงที่ช้ำสักรอบ แต่ในเมื่อรู้ตัวว่าผิดก็คงได้แค่เงียบอ่ะนะ
"ขอโทษ แต่ใครใช้ให้นายไปทำลับๆ ล่อๆ อยู่หน้าบ้านล่ะยะ บ้านฉันมีกันแค่สามคนพ่อแม่ลูก พ่อไปทำงานที่อเมริกาซะหนึ่ง ตอนนี้ก็เหลือฉันกับแม่ คนที่เข้าบ้านไม่ได้แต่พยายามจะเข้า นายจะให้ฉันคิดว่านายเป็นใคร"
เด็กส่งพิซซ่าเขายังอยู่แค่หน้าบ้านเลยนะเฟ้ยยย
"โอ้ยๆๆ เบาๆ หน่อยสิ"
อุ้ย สงสัยจะคิดแรงไปหน่อย โทษทีๆ ฉันยังคงทายาให้เขาต่อไป ว่าแต่แขนพ่อคุณจะยาวไปไหนคะเนี่ย
"นายมีธุระอะไรล่ะถึงได้ย้อนเวลากลับมายุคนี้ มาดูหน้าใครรึไง"
ฉันถามโดยไม่ได้มองหน้าเขา เมื่อกำลังทายาบนรอยจ้ำสุดท้าย แต่เขาก็เงียบอยู่นานจนเกือบทาเสร็จ ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมอง โคซาโตะประสานตากับฉันเพียงวินาทีเดียวและหันไปทางอื่น
"เธอเชื่อเรื่องการมีโลกอนาคตด้วยเหรอ"
ถ้าไม่เห็นไอ้พวกอุปกรณ์ของนายแล้วบอกมาลอยๆ ฉันคงโทรฯเรียกรถโรงพยาบาลบ้าให้มารับนายไปแล้วล่ะ ว่าแต่ตกลงอยากให้ฉันคิดว่านายเป็นโจรเหมือนเดิมใช่มั้ยห๊ะ คราวนี้จะได้ไปหยิบมีดจากครัวมาเสียบให้ดู
"อุ๊บ..ฮ่ะฮ่ะ"
ทีแรกนึกว่าเจ็บ ที่แท้หัวเราะอยู่เหรอ
"เธอนี่...ตลกดีจัง ฮึๆ"
เขาหัวเราะ...โคซาโตะหัวเราะ...ว้าว น่ารักเหมือนกันแฮะญาติเราคนนี้ รู้สึกเหมือนมีลมร้อนพัดผ่านหน้าไปวูบหนึ่งแล้วก็ผ่านไป
"พอดีฉันปิดเทอมแล้ว เลยมาเที่ยวซะหน่อย อยากรู้ว่าคนในอดีตเขาใช้ชีวิตกันยังไง สรุปฉันก็มาจากอนาคตตามที่บอกน่ะแหละ"
โคซาโตะตอบทั้งๆ ที่ยังยิ้ม นี่แสดงว่าการศึกษาของญี่ปุ่นในอนาคตเปลี่ยนไปมากเลยนะ เพราะช่วงนี้โรงเรียนส่วนใหญ่เพิ่งจะทยอยเปิดเทอมแรกกันเอง ส่วนตัวฉันก็เพิ่งจะขึ้น ม.ปลาย ปี 3 ได้ไม่กี่วัน
"นี่ๆ บอกได้ไหมว่าฉันในโลกอนาคตเป็นยังไง สวยรึเปล่า และใช้ชีวิตแบบไหน ถ้านายเป็นคนจากอนาคตก็น่าจะรู้ใช่ป่ะ"
ด้วยความนึกสนุกฉันจึงถามไปแบบนั้น แต่โคซาโตะกลับค่อยๆ คลายยิ้ม
"เขามีกฎห้ามบอกน่ะ ห้ามบอกเรื่องในอนาคตให้คนในอดีตรู้"
และทำหน้าหงุดหงิดน้อยๆ เหมือนตอนแรกที่เจอกัน น่าเสียดายรอยยิ้มที่มีอยู่นานนั่นนิดหน่อยแฮะ
"แหม...ก็ถามดูไปงั้นแหละ เอ้าเสร็จแล้ว"
เมื่อทายาไปจนเกือบหมดหลอดฉันจึงแกล้งกดที่จ้ำเขียวของโคซาโตะแรงๆ และนั่นทำให้เขาชักแขนออกจากตักฉันแทบไม่ทัน
"โอ้ย อะไรของเธอเนี่ย คนยิ่งเจ็บๆ อยู่"
ฉันยิ้มทะเล้นให้เสียงต่ำๆ คล้ายกลอง เจ้าของเสียงทำหน้าคล้ายผู้แข่งขันในเกมห้ามหัวเราะ
"เกิดมาเพิ่งเคยเจอผู้หญิงอย่างเธอนี่แหละ ผิดหวังจริงๆ ให้ตายเหอะ"
"แสดงว่าสาวๆ ในโลกอนาคตไม่ค่อยมีคนน่ารักๆ โมเอะๆ แบบฉันล่ะสิ ใช่ไหมๆ เกิดมาถึงเพิ่งจะเคยเห็นน่ะ โคซาโตะคุง"
ได้ทีฉันจึงกระเซ้าหนุ่มหล่อ แต่เขากลับบิดมุมปากลง
"ฉันว่าเธอต่างหาก รู้ตัวหน่อยเหอะ"
โคซาโตะพูดงั้นและเอาแขนเสื้อลง พร้อมส่ายหน้าด้วยยิ้มเอือมๆ ก่อนจะหยิบกระเป๋าเป้เปล่าขึ้นมาเพื่อเตรียมใส่บรรดาแก็ตเจ็ตสุดล้ำลงไปในนั้น
"พอเหอะ ฉันกลับล่ะ ไม่ขอบใจนะ เพราะความจริงฉันไม่น่าจะต้องมาเจออะไรแบบนี้อยู่แล้ว"
โคซาโตะกวาดของบนโต๊ะลงเป้รวดเดียว สีหน้าเขาตอนนี้เหมือนเกมเมอร์ที่ได้เล่นเกมที่เปิดตัวซะอลังการแต่กลับพบว่ามันไม่สนุกอย่างที่ฝัน
"อ๊ะ เดี๋ยวสิ ที่ว่ากลับน่ะ โลกอนาคตเหรอ?"
"อืม"
"พาฉันไปด้วยดิ อยากเห็นอ่ะ"
"นี่เธอพูดเล่นสินะ แต่ถึงพูดจริงฉันก็ไม่เอาเธอไปให้ปวดหัวหนักกว่าตอนนี้หรอก"
รู้อยู่แล้วล่ะน่า แซวเล่นขำๆ เอง
ก่อนโคซาโตะจะหันหลังกลับไป ฉันเห็นเขาทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้ออกมาแวบหนึ่ง ซึ่งนั่นทำให้ฉันใจไม่ดี อาจเป็นเพราะเขาผิดหวังโลกในอดีตจริงๆ ก็ได้มั้ง
"โชคดีนะโคซาโตะ ถ้าโลกของนายมีฉันอยู่ก็ฝากดูแลด้วยนะ"
เขาเหลียวแค่หน้ากลับมา ใบหน้าด้านข้างก็ดูดีแฮะเด็กอะไรเนี่ย เจาะหูซะด้วย
"ได้ เธอเองก็ใช้ชีวิตดีๆ นะ อย่าปล่อยให้เวลาผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ เพราะคนที่เสียใจจะเป็นเธอเอง"
ฉันตอบรับหนุ่มน้อยจากอนาคตด้วยยิ้มกว้าง เสี้ยวหน้าที่ยกยิ้มมุมปากนั้นเท่ซะไม่มีเชียวนะยะ เขายกข้อมือที่สวมนาฬิกาสีดำขึ้น นั่นก็คือหนึ่งในอุปกรณ์ไฮเทคสินะ ใช่จริงๆ ด้วย ร่างสูงหายวับไปโดยทิ้งไว้แค่เสียงคล้ายตอนหวดไม้เทนนิสกับลม
ผิดหวังนิดหน่อยเหมือนกัน นึกว่าจะมีพวกแสงสีเสียงอลังการแบบในอนิเมชั่นที่เคยดูซะอีก แต่การที่ตัวเองไม่ค่อยตกใจกับภาพที่คนหายแวบไปกับตาก็น่าแปลกใจไม่น้อย
เอาเถอะ ถือว่าเป็นความทรงจำดีๆ เก็บไว้เล่าให้ลูกหลานฟังได้
ว่าแล้วฉันก็สอดส่องดูแถวโต๊ะหน้าโซฟาสีครีม เผื่อจะมีของที่โคซาโตะลืมไว้สักชิ้นสองชิ้น แต่ก็ไม่มีเลย ช่างเป็นผู้ชายที่ละเอียดซะจริงน้า ใครมีลูกแบบนี้ก็คงจะภูมิใจน่าดู แม่ฉันคนหนึ่งล่ะ อย่างน้อยแม่ก็คงไม่บ่นให้เขาเหมือนกับที่ปากแฉะกับฉันวันเว้นวันหลังอาหารหนึ่งชั่วโมง
"เฮ้อออออ"
เตรียมตัวอาบน้ำดีกว่า กว่าแม่จะกลับก็ตั้งพรุ่งนี้ ส่วนพ่อไปทำงานต่างประเทศก็ไม่ค่อยจะได้กลับอยู่แล้ว จริงสิ ยังไม่ได้ลองมือถือใหม่เลยนี่นา ถึงจะไม่มีฟังก์ชั่นล็อคเครื่องหนาอย่างกับตู้เซฟของประธานาธิบดีอเมริกา แต่ยังไงมันก็ได้รับการการันตีว่าเป็นสมาร์ทโฟนที่สุดยอดแห่งยุค...นี้อ่ะนะ
"ฮ่ะฮ่ะ"
หลังจากหัวเราะประสาทๆ เพื่อเยาะคำพูดโฆษณาจากค่ายผู้ผลิต ฉันก็หมุนตัวกลับเพื่อมุ่งหน้าสู่อนาคตอันแสนใกล้นั่นคือห้องอาบน้ำบนชั้นสอง
แต่ทว่า...
ตึกกก!
เสียงเหมือนของหนักๆ ตกลงบนพื้นบ้าน ตามด้วยเสียงต่ำๆ ที่เพิ่งจะได้ยินเมื่อกี้เนี้ย
"เธอ ไม่รู้ทำไม แต่ฉันกลับโลกอนาคตไม่ได้น่ะ"
ถ้าเป็นโนบิตะก็แค่ตะโกนเรียกโดราเอม้อนนนน จากนั้นหุ่นยนต์แมวสีฟ้าหน้ากลมจากโลกอนาคตก็จะบินมาช่วยแก้ปัญหาให้เด็กแว่น แล้วฉันล่ะ...ไม่ได้ตะโกนเรียกใครแต่ก็ดันมีคนจากโลกอนาคตหล่นลงมาในบ้าน แถมดูแววแล้วก็คงจะไม่ได้มาช่วยแก้ปัญหาให้อะไรฉันแต่อย่างใด
สงสัยกันไหมคะคุณๆ ทั้งหลาย ว่าชีวิตของดิฉันเพิ่งจะเริ่มต้น หรือกำลังจะจบในไม่ช้า
ความคิดเห็น