Love in Chiang Mai “ รักนี้...ที่มช”

Love in Chiang Mai “ รักนี้...ที่มช”

            หากกำลังมีรอยยิ้มที่กำลังเปื้อนบนใบหน้า เคยคิดไหมว่า สักวันหนึ่ง...รอยยิ้มนั้นจะหายไป ไม่ว่าจะเกิดเพราะเหตุผลใดก็ตาม 

“ ความรักไม่เคยกำหนดเพศให้ตัวเอง

แต่คนเราต่างหากที่กำหนดเพศให้ความรัก

ความรักไม่เคยบอกว่าคนที่จะรักกันต้องเป็นชายกับหญิงเท่านั้น

แต่คนเราต่างหาก ที่ตั้งกฎเกณฑ์ขี้นมาเอง ”

            ความรัก ... เกิดขึ้นได้เสมอ ไม่ว่าจะกับใคร ... ไม่มีเงื่อนไง .... ไม่มีเชื้อชาติ .... ไม่ได้กำหนดเพศ  

เพราะว่า .... ตราบใดที่ความรัก คือการมอบสิ่งดีๆให้กับใครสักคนหนึ่ง นั้นก็เพียงพอแล้วหล่ะ กับเหตุผลที่เราจะรักใครสักคน

**********************************************************************************************************************

            ภาพในอดีต จริงแล้วไม่เคยจากเราไปไหน มันอาจะซุกอยู่ในซอกใดซอกหนึ่งในลิ้นชักแห่งความทรงจำ ถ้าเราไม่คุ้ยมันออกมา ก็จะไม่รู้ว่า มันยังอยู่ในนั้นมาโดยตลอด ... ความทรงจำของก็เปรียบเหมือนกับลิ้นชักใบหนึ่ง ที่แม้ว่าบางครั้งเราจะหลงลืมไปแล้วว่า ในลิ้นชักใบนั้นมีอะไรอยู่บ้าง ... แต่หากเมื่อใดที่เราเผลอกลับไปค้นที่ลิ้นชักใบเก่าใบนั้นแล้ว ... ภาพความทรงจำต่างๆที่เคยหลับใหลในส่วนก้นลึกสุดของหัวใจ ก็เหมือนดั่งกลับมามีชีวิตขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

          เสื้อผ้าในตู้เริ่มถูกทยอยดึงออกมาก แล้วพับใส่กระเป๋าสีขาวใบใหญ่ หนังสือมากมายเริ่มถูกเก็บเข้าลังกระดาษสีขุ่น ผมที่กำลังนั่งจัดของอยู่เงียบๆในห้อง แม่เดินเข้ามาคอยช่วยเก็บของและตรวจดูความเรียบร้อย เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย แม่ก็เดินออกไปจากห้องพลางเดินเข้ามาลูบหัวผมเบาๆ บอกว่าถ้าจัดของเสร็จเรียบร้อยก็ออกไปกินข้าวกับแม่ด้วย ผมก็ยิ้มและพยักหน้าตอบแม่ไป คิดๆแล้วก็น่าใจหายเหมือนกัน บ้านของผมเป็นบ้านชั้นเดียวสีสันสดใส ผมอยู่กับแม่มาตั้งแต่เด็กๆ พ่อและพี่ชายต่างก็ออกไปทำงานที่ต่างจังหวัด ปีๆหนึ่งก็ได้กลับมาเยี่ยมบ้านแค่สองสามครั้ง ผมจึงสนิทกับแม่มากๆ แม่เปรียบเป็นทั้งพี่ พ่อ ครู และ เพื่อน และอีกหลายๆอย่างมากมายสำหรับผม แม้ว่าครอบครัวของผมจะไม่ค่อยได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันบ่อยสักเท่าไหร่ แต่ถ้าครั้งใดได้อยู่ด้วยกันแล้วก็ละ ความว่าความสุข ก็อธิบายความรู้สึกนั้นไม่ได้เลย มันมีความหมายมากมายกว่านั้นมากๆ แม้ว่าผมจะอยู่กับแม่แค่สองคน ผมกลับไม่มีความรู้สึกที่ว่าตัวเองจะขาดความรักหรือความอบอุ่นเลย เพราะผมเข้าใจว่าพ่อต้องทำงานเพื่อครอบครัว การที่ผมมีห้องที่กว้างขนาดนี้ มีเตียงที่นุ่มขนาดนี้ ไม่ใช่เพราะใครที่ไหนหรอกครับ ก็พ่อคนเก่งของผมนี้ล่ะ ตอนนี้ผมกำลังจัดของเข้ากระเป๋า เพื่อจะเตรียมตัวออกเดินทางไปเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัย โดยมหาลัยที่ผมสอบติดนั้น เป็นมหาวิทยาลัยแห่งใหญ่ประจำภูมิภาคเหนือ รั้วสีม่วง ... ผมสอบติดในคณะที่เกี่ยวข้องกับการสื่อสาร ผมต้องรีบเก็บของและตรวจดูความเรียบร้อย เพราะหากลืมเอาอะไรไป คงลำบากหน้าดู เพราะผมคงไม่ได้กลับมาบ้านได้บ่อยๆแล้ว

          ขณะทีกำลังนั่งจัดของ สายตาก็เหลือบไปเห็นลิ้นชักใบเก่าที่คุ้นเคยใบหนึ่ง มองดูสภาพภายนอกเห็นมีแต่ฝุ่นเกาะเต็มทั่วทั้งใบ มันเคยเป็นลิ้นชักใบฌปรดของผม หาแต่เดี๋ยวนี้ผมไม่ค่อยจะเปิดมันออกมาดูบ่อยสักเท่าไหร่ จำได้ว่าตั้งแต่ใขกุญแจปิดมันไปตอนนั้น ก็ไม่เคยเปิดมันขึ้นมาดูอีกเลย

          ผมลุกขึ้นไปหยิบกุญแจที่เก็บไว้บนหัวเตียง พลางเดินมานั่งอยู่ตรงหน้าลิ้นชัก มือผมเอื้อมไปไขกุญแจแล้วเลื่อนเปิดมันเปิดออกมาช้าๆ จดหมาย ... รูปภาพ .... ของต่างๆมากมายปรากฏขึ้นให้เห็น ความทรงจำต่างๆที่เหมือนจะเลือนๆ ก็เริ่มกลับชัดเจนขึ้นมา ภาพต่างๆที่เคยจางหายไปในความทรงจำ กลับเริ่มเหมือนมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง ผมค่อยๆคนดูสิ่งต่างๆ มองไปมองมา ก็เผลอยิ้มออกมาเสียไม่ได้ พลางก็คิดหวนกลับไปคิดถึงช่วงเวลานั้น ช่วงเวลาที่ผม ...คิดถึงมากที่สุด