Life is good

ข้อมูลเบื้องต้น

แนะนำตัวละคร / ทักทายผู้อ่าน / เขียนตามใจชอบ พิมพ์ตรงนี้ได้เลย...

เนื้อเรื่อง

Life is good

“จบแล้วสินะ”

ปัง! เสียงปืนดังขึ้น ทุกอย่างค่อยๆมืดดับลง

ร่างของชายหนุ่มค่อยๆร่วงลงมาจากฝากฟ้าสู่ดินแดนสีขาว ตุบ ร่างของชายหนุ่มกระทบลงสู่พื้น เสียงและแสงสีได้กำเนิดจากร่างของชายหนุ่มและกระจายออกไปเป็นวงกว้างอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แสงนั้นได้ปลุกเหล่าดอกไม้รอบๆให้แบ่งบาน รวมไปถึงปลุกสิ่งๆนึงขึ้นมา สิ่งๆนั้นได้โอบล้อมร่างกายของชายหนุ่มและได้ทำให้เนื้อหนังของร่างชายหนุ่มได้หลุดออกจนหมด เผยให้เห็นร่างวิญญาณอันบริสุทธิ์

ชายหนุ่มตื่นจากนิทรา และได้ลืมตาอย่างช้าๆ เผยให้เห็นดินแดนสีขาวที่มีดอกไม้สวยงามกระจัดกระจายทั่วดินแดนแห่งนี้

“ตื่นแล้วสินะ”เสียงพูดดังขึ้น

“ใครน่ะ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับความสงสัยที่อยู่ภายในหัวมากมาย

“นายไม่จำเป็นต้องรู้หรอก...สิ่งที่นายควรรู้คือนายตายแล้วก็พอ”

“นี่ฉันอยู่ไหน...สวรรค์หรือว่านรกหละ”

“ไม่ใช่ทั้งคู่”คำตอบนั้นได้ทำให้ชายหนุ่มคิดอยู่พักใหญ่และได้ถามต่อว่า

“ว่าแต่คุณคืออะไรกันแน่”

“ถ้าจะให้ตอบคำถามนั้น ฉันก็คงเป็นคนนำทางของนาย”

“นายถามฉันแล้ว ฉันของถามนายด้วย……………...นายจะไปไหนต่อ”

“นายหมายความว่า”ชายหนุ่มถามด้วยความประหลาดใจ

“นายอยากมีชีวิตต่อไปไหม”

“ไม่”ชายหนุ่มไม่รีรอตอบด้วยความรวดเร็วและน้ำเสียงที่เด็ดขาด

“ทำไมล่ะ...ชีวิตนายไม่สนุกหรอ”ผู้นำทางถาม

“อย่าว่าแต่สนุกเลย...ฉันไม่อยากอยู่บนโลกไปด้วยซ้ำ ความทรงจำของฉันมันไม่เคยมีอะไรดีเลย” ชายหนุ่มเริ่มตัดพ้อชีวิตตัวเองให้กับผู้นำทางฟังและได้เล่าจนกระทั่งวาระสุดท้ายของชีวิต

“ชีวิตนายนี่น่าสนุกจังเลยนะ” ผู้นำทางได้ถามชายหนุ่ม

“นี่นายไม่ได้ฟังที่ฉันพูดหรอ” ชายหนุ่มได้ถามด้วยอารมณ์โมโห

“อย่างน้อยนายก็ได้ใช้ชีวิตของตัวเองจนจบนะ...นายไม่รู้หรอกว่าในอนาคตจะเป็นยังไงดีบ้างแย่บ้าง น่าตื่นเต้นจะตาย ถ้านายยังไม่เข้าใจนายลองหยิบดอกไม้ข้างๆนายขึ้นมาดูสิ”

ชายหนุ่มได้หยิบดอกไม้ขึ้นมาดู ชายหนุ่มได้เห็นเรื่องราวของคนๆหนึ่งต่างๆผ่านดอกไม้ เกสรและกลีบดอกไม้ได้เล่าเรื่องราวต่างๆในชีวิตให้แก่ชายหนุ่ม ความสุข ความทุกข์ ความเศร้า ความโกรธ ความสับสน ความสงบ ทุกๆอย่างล้วนมีความหมายและได้สร้างสิ่งต่างๆให้กับชีวิตของคนๆนั้น แต่แล้วเรื่องราวก็มาถึงจุดจบและดอกไม้ก็ได้สลายหายไป

“ทำไมดอกไม้ถึงหายไปล่ะ” ชายหนุ่มถาม

“เพราะความทรงจำของดอกไม้ได้อยู่กับนายแล้วยังไงล่ะ…..หนุ่มน้อยตอนนี้นายรู้สึกยังไงหรอ”

“รู้สึกเหมือนที่เขารู้สึก”

“ นายเห็นหรือยังว่าชีวิตมันสนุกแค่ไหน ”

“ นายลองคิดดูสิว่าถ้าเกิดมาไม่ทำอะไรเลยชีวิตมันจะมีความหมายอะไร”

“แต่ทำไมเราต้องจำความทรงจำแย่ๆด้วย ทำไมถึงลืมมันให้หมดไม่ได้ล่ะ ถ้าเจอแต่เรื่องราวแย่ๆ การมีชีวิตต่อไปมันก็ไร้ความหมาย”

“นายรู้ไหม…..ความทรงจำนะประหลาดนะ ถ้าเราหลงลืมมันเราก็จะพยายามที่จะจำมัน ถ้าเราไม่มีมันเราพยายามที่จะสร้างมัน ถ้าเรามีมันซักวันเราก็อยากลืมมัน ตั้งแต่เกิดมาทุกคนไม่ได้มีอะไรเหมือนกัน ไม่ได้เท่าเทียมกันทำให้ความทรงจำคนเราย่อมต่างกัน แต่ที่เราทุกคนต่างมีเหมือนกันคือจิตใจ ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนจิตใจนายได้ถ้านายไม่ได้ยอมรับมัน ไม่มีใครสามารถบังคับชีวิตนายได้ถ้านายไม่อยากโดนบังคับ การที่นายมีความทรงจำที่ดีหรือแย่มันแล้วแต่มุมมองของตัวนายเอง คนรวยบางคนมีเงินมากมายแต่ไร้ซึ่งความสุข คนจนบางคนไร้ซึ่งเงินทองแต่เปี่ยมไปด้วยความสุขล้น ถ้านายไม่เคยมีความทรงจำแย่ๆ มีแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต แบบนั้นมันจะไม่น่าเบื่อมากกว่าที่เคยเป็นอยู่นี่เหรอ รสชาติของชีวิตคือการได้พบเจอเรื่องที่ไม่คาดฝันไม่ว่ามันจะดีหรือร้าย สุดท้ายมันก็คือการสร้างความทรง นี่คือสาเหตุว่าทำไมนายควรมีชีวิตและสร้างความทรงจำแม้ว่าจะเป็นความทรงจำแบบไหน”

“แปลว่าผมเลือกได้งั้นหรอ”

“ใช่แล้ว..นายอยากมีชีวิตต่อหรือนายอยากจบทุกอย่างลงตรงนี้”

“ถ้าผมเลือกจบลงล่ะ”

“นายเห็นบ่อน้ำตรงนั้นไหม นายลองเดินไปดูสิ”

ชายหนุ่มเดินไปยังบ่อน้ำและก้มลงมองไปยังก้นบ่อ

“ฉันไม่เห็นอะไรในนั้นเลย”

“นั่นคือจุดจบละ ว่างเปล่า สงบ น่ายินดี และ น่าเศร้า”

“นายจะยอมรับมันอีกครั้งไหมสิ่งที่เรียกว่าชีวิต”

“ฉันเข้าใจแล้ว ต้องทำยังไงต่อล่ะ จะให้ฉันไปเกิดใหม่ใช่ไหม การลืมความทรงจำมันเจ็บหรือเปล่า”

“ไม่เลยมันเงียบและสงบ นายแค่ต้องหลับตาลง”

ร่างวิญญาณของชายหนุ่มได้ค่อยลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าอีกครั้ง เมล็ดพันธุ์แห่งความทรงจำได้ร่วงหล่นลงสู่พื้น แสงของดอกไม้รอบๆค่อยดับลง

“หน้าที่ของฉันจบลงแล้วสิน่ะ”

ทุกอย่างๆค่อยๆกลับไปสู่ความเงียบสงบ ดวงวิญญาณได้ถูกชำระล้างทางร่างกายและจิตใจ ดินแดนสีเทาได้ค่อยหายไปจากหน้ากระดาษและเรื่องราวของชายหนุ่มและผู้นำทางก็จบลง