กลอนแต่งขึ้นตอนไปเรียน ร.ด.ครับ ^ ^

เนื้อเรื่อง

โอ้ยามเช้าแดดล่มลมเย็นเย็น                 เห็นจันทร์เพ็ญยังมิยอมลับขอบฟ้า
พระอาทิตย์ถูกกลุ่มเมฆบดบังตา            มันช่างพาใจมีสุขหมดทุกข์ใจ
ถึงยามสายมีแดดนิดสกิดผิว                  ใจหวิวหวิวมิอยากเห็นแดดยามสาย
อีกซักพักแดดแรงเตรียมตัวตาย            แดดมิหายตัวเกรียมเรียนร.ด.
ถึงยามเที่ยงนาฬิกาที่รวมพล                  แสนอับจนแดดเผาหน้าพาเหงื่อไหล
หากแขนดำขาดำไม่เป็นไร                      แต่ทำให้หน้าดำจำต้องทน
ถึงยาม1ได้เวลาพาเข้าเรียน                    ให้พากเพียรเขียนตำราอ่านหนังสือ
แต่ตัวฉันบ้างแต่งกลอนบ้างควงมือ         สลึมสลือใจจะขาดหยาดสลบ
ถึงเพลายามสองออกกำลัง                      เหมือนจับกังใช้แรงงานมิผิดหนอ
เดี๋ยวล้มลุกเดี๋ยวคลุกคลานเจ็บกาดอ     อยากกลับบ้านคืนหอสรงน้ำจำวัด
ถึงเวลาสามโมงรวมพลยิง                        น่ายิงทิ้งคือทหารตรงหน้าเรา
ยิงแล้วฟันฟันแล้วแทงแทงแล้วเผา        นั่งจับเจ่าพร้ำเพ้อละเมอไป
เอาอีกแล้วสี่โมงไปซ้อมแถว                  อยากเป็นแม้วจะได้ไม่โดนหมาย
ไม่ต้องฝึกทุกข์ทนปวดร้าวกาย               อยู่สบายดอยเต่าชนเผ่าแม้ว
ถึงเวลาห้าโมงแสนดีใจ                           จะได้ไปจากนรกขุมที่10
ขุมนี้มีคนประสาทคนโรคจิต                    เปลี่ยนชีวิตจากหน้าเท้าเป็นหลังมือ