คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ฝัน ?
ระหว่างทางที่เดินไปหานิว ผมไม่สบายใจเลยอ่ะ นิวจะเป็นไงบ้าง หรือว่า นิวจะ ความจำเสื่อม จำได้ทุกคน
ยกเว้นผม แล้วคิดว่าเป็นแฟนกับเพิร์ธ แล้วทั้งสองก็รักกัน ไม่นะ ! ผมไม่ยอม นิวเป็นของผม คนเดียวเท่านั้น
“ถึงแล้ว ห้องนี่ล่ะ”เพิร์ธเพื่อนที่ไม่พึงประสงค์พูดพลางชี้ไปที่ห้องริมสุดซึ่งแทบจะตรงข้ามกับทางที่ผมพาเคน
ไปรอบแรก ก็คนมันไม่รู้อ่ะ -3-
“เดี๋ยว”ไม่ต้องตกใจ เสียงคนหล่อเอง
“อะไรของมึงอีกว่ะ”
“กูเปิดเอง ออกไป”ผมเดินไปผลักประตูเพื่อเปิดเข้าไปหานิว
พอเปิดประตูผมก็พบกับนิวนอนอยู่บนเตียง บนหัวเตียงมีช่อดอกกุหลาบสีขาว ข้างเตียงมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่ง
คุยกับนิวอยู่ดูเหมือนสนิทสนมกันดี แล้วเมื่อผมเดินไปหานิวเธอก็เดินออกมานั่งโซฟา แล้วหั่นผลไม้เพื่อไว้ให้
นิวทานแน่เลย ว่าแต่ว่า เธอคนนี้คือ ใครหว่า?
“นิว”
“อ้าว โซ่มาตั้งแต่ตอนไหนเนี้ย ^^”
“มาตั้งนานแบ้ว --;;”คนหล่อขอแอ๊บ
“หรอ เพิร์ธไปเจอโซ่ที่ไหนอ่ะ”
“แถวสะพานลอยอ่ะ(?)”
“บ้า เพื่อนนิวไม่ใช่ขอทานนะ !”
ทั้งสองคนคุยหยอกล้อราวกับว่าไม่มีผมอยู่ตรงนั้น เหมือนผมไร้ตัวตนเลยแฮะ
“ค้าบบบๆ นิว จ๋าคิดถึงจังเลยมาให้หอมแก้มหน่อยจิ๊ มามะๆ -.,-“
“ไม่เอาน่าเพิร์ธ อายคนอื่นเขาน่า”
“อายหรือว่าเขินกันหืม ?”
“ไม่รู้ >3<”
“แล้วหมอเค้ามาตรวจยัง ?
“ยังเลยอ่า”
“ไหน ไข้ลดยังเดี๋ยวคุณหมอวัดไข้ก่อน”ไอ้บ้าเพิร์ธมันพูดพลางเอาหน้าผากของตัวเองมาแนบกับคอของนิว
O[]O
“หยุด เดี๋ยวนี้นะ !”
"...?..."ทั้งคู่ทำหน้างงเล็กน้อย
"ออกไปจากนิวซะ เลิกยุ่งกับนิวด้วย นิวเป็นของกู !"
“โซ่ !”เสียงคุ้นๆ นี่ผมฝันใช่ไหม ? นิวกับเพิรธไม่ได้รักกันใช่ไหม ? ผมฝัน ผมต้องตื่น
“ไอ้เชี่ยโซ่”
“....”
“....”
“ฮ่ะๆ เรียกกูหรอ ?”
“เออ !”
“แต่เดี๋ยวนะ กูหลับไปตั้งแต่ตอนไหน ? แล้วนิวล่ะ”
“มึงไม่ได้หลับหรอกสัส แต่มึงเป็นลม”
“ผู้ชายอะไรสำออย”เสียงพร้อยๆ ลอยมากระทบหูผม ถ้าลุกไหวนะ หมัดของผมมันจะไปอยู่บนหน้ามัน
“แล้วนิวล่ะ ?”
“นิว....โซ่คือมึงทำใจดีๆไว้นะ”
“นิวเป็นไรเคน....เคน ! มึงบอกกูมาซิ”
“คือ นิว นิว นิวจากพวกเราไปแล้ว โซ่นิวจากพวกเราไปแล้ว”น้ำตาลูกผู้ชาย ทำไมมันไหลง่ายอย่างนี้
“........”
“......”
“.......”
เหมือนความเงียบเข้าปลกคลุม ความว่างเปล่า ความอ้างว้าง เหมือนผมเป็นต้นเหตุ ไม่ซิ ผมเป็นต้นเหตุที่ทำ
ให้นิวตาย
ตายทั้งที่ผมยังไม่ได้บอกรัก
“.......”
“ตอนนนี้นิวอยู่ไหน ?”ผมพยายามกดเสียงให้ปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้
“นิว อยู่บนเตียง”
ผมเดินตรงไปที่เตียงทันที แต่ไม่ไหวลุกไม่ขึ้นเลย นี่ผมเป็นอะไรไปเนี้ย
“เคน มึงพากูไปหานิวหน่อย”
“อ่อ ได้ๆ”
ทันทีที่ ผมถึงเตียง น้ำที่คิดว่ากลั้นอยู่แล้วเชียว มันดั้นไหลออกมาง่ายๆซะงั้น ให้ตายซิ ผมเกลียดตัวเอง
เกลียดที่ทำให้นิวตาย ถ้าถ้าผมไม่ออกไปข้างนอกนิวก็คงไม่ตาย
“เคน กูขออยู่กับนิวสองคนได้ไหม ?”
“ได้ซิๆ เพิร์ธป่ะ ออกไปข้างนอกกันเถอะ กูต้องโทรหาพ่อแม่นิวด้วยว่ะแม่ง ไม่รู้ว่าพวกท่านจะว่ายังไง”
ปัง !
ประตูปิดลง น้ำตาผมไหลไม่หยุดไม่รู้ว่ามันมาจากไหน รู้เพียงแต่ว่าเหมือนจะขาดใจ ผมกอดนิวเบาๆ
“นิว กูรักมึงนะ กูมันโง่เอง กูไม่รู้ใจตัวเองว่ากูรักมึงมากแค่ไหน กู....รู้ว่ารักมึงมันก็สายไปแล้วนิว กูขอโทษ”
“............”
“นิว มึงลุกขึ้นมาซิ มึงลุกขึ้นมาฟังคำว่ารักจากกูซินิว”
“..........”
“นิว กูรักมึงนะ รักมากด้วย”
“มึงจะได้ยินเสียงกูไหม มึง......นิวได้ยินอยากจะบอกว่า โซ่รักนิวนะ”
ผมบรรจงจูบที่หน้าผากนิวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ผมจะกอดนิวเอาไว้ให้นานที่สุด.....
ก่อนหน้านั้น ตอนที่โซ่เป็นลมซึ่งความจริงแล้วก็คือ !
Talk With Writer
HAPPY NEW YEAR นะทุกๆคน
ขอให้มีความสุขมากๆ อัพฟิครับปีใหม่เลยทีเดียว :”)
ตอนนี้ดูมันปล่วงๆยังไงไม่รู้แฮะ :"P
:) Shalunla
ความคิดเห็น