Ruffian อันธพาล

อันธพาล

เท้านับสิบคู่วิ่งกรูเข้าหากัน ตาต่อตา ฟันต่อฟัน กำปั้นถูกเหวี่ยงแลกหมัดกันอย่างอลหม่าน บ้างถูกหมัดซัด บ้างถูกกระทืบ บ้างถูกอาวุธครบมือ วัยหัวเรี้ยวหัวต่อผู้ยึดมั่นในศักดิ์ศรี เพื่อศึกแห่งชัยชนะ ศึกที่มีศักดิ์ศรีเป็นเดิมพันธ์

พูดถึงการศึกย่อมมีแพ้มีชนะ ผู้อ่อนแอย่อมพ่ายแก่ผู้ที่แข็งแกร่งกว่า นั่นคือบทนิยาม

ร่างที่สะบักสะบอมเนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผลต่างค่อย ๆ ทรุดตัวลงกับพื้นทีละร่าง ไม้เบสบอลถูกตระหวัดขึ้นฟาดบุคคลตรงหน้าผู้ได้ชื่อว่าคู่อริสุดแรงเกิด

ผลัวะ!!!

“เฮ้ย หยุด!!!”

เสียงห้าวทรงพลังตวาดลั่นพร้อมไม้หน้าสามถูกฟาดเข้าหน้าท้องแกร่งของคนตัวสูงอย่างหนัก ก่อนจะสะบัดข้อมือเปลี่ยนทิศทางของไม้ขึ้นเชยคางเพื่อหยุดการเคลื่อนไหวของบุคคลที่หวังเข้าประชิดตัวอย่างรวดเร็ว

“พี่…” น้ำเสียงเรียกผู้เป็นพี่ถูกเปล่งออกมาอย่างยากลำบาก แม้จะรู้สึกเจ็บแผลตรงมุมปากแต่ก็ยังคงฉีกยิ้มอย่างดีใจ ร่างกายที่อ่อนแรงเมื่อครู่เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นฮึกเหิม เอื้อมมือฉุดดึงร่างผู้เป็นน้องให้ลุกขึ้น กวาดสายตามองน้องร่วมสถาบันและคู่อริหุ่นสมชายที่ร่างกายสะบักสะบอม บาดแผลปรากฏให้เห็นตามเนื้อตามตัว บ้างเลือดอาบนอนกุมขมับขดตัวอยู่บนพื้น ก่อนค่อย ๆ หันมาเผชิญหน้ากลุ่มคนที่จ้องมองเขาอยู่

“เฮ้ย มึงเป็นใครวะ?”

“รุมคนที่เด็กกว่า หมาว่ะ”

“พูดงี้ก็สวยดิวะ เฮ้ย จัดการเว้ย!!”

สิ้นเสียงทุ้มอันทรงพลัง ร่างการเหมือนถูกปลดล็อก ประสาทสั่งการให้ทำงานอัตโนมัติ มือกระชับกำอาวุธแน่น สองเท้านำพาร่างวิ่งเข้าฟาดฟันแลกหมัด แลกไม้กันอย่างดุเดือดเชือดเฉือน หากแต่ผู้ได้เปรียบทั้งด้านพละกำลังและร่างกายกำลังจะพ่ายให้กับผู้น้อยกว่า พลันร่างสูงก็เสียท่าถูกเตะล้มพับคุกเข่าลงบนพื้น เป็นจังหวะเดียวกับอีกฝ่ายเหวี่ยงไม้เบสบอลเข้าตีสุดแรง

“พี่ระวัง!!”

ผลัวะ!!!

.

.

.

“โอ๊ย!! ม๊าเบา ๆ หน่อยสิ เจ็บนะ”

“เจ็บ? ทีแบบนี้มาบ่นว่าเจ็บ ทีตอนยกพวกตีกันทำไมถึงไม่กลัวเจ็บกันบ้างห๊ะ”

“โอ๊ยยย ม๊าาาา”

เสียงห้าวแตกหนุ่มร้องโวยวายเมื่อแผลแตกและพกช้ำถูกผู้เป็นแม่กดจ้ำลงแรงอย่างหมั่นไส้ ทีตอนตีกันไม่เห็นจะร้องว่าเจ็บ พอทำแผลนิดหน่อยทำมาร้องโอดครวญ คิดแล้วหญิงวัยกลางคนก็เพิ่มแรงกดแผลหนักขึ้นอย่างเหลืออด สุดท้ายก็ตามมาด้วยเสียงโวยวายโอดครวญของเจ้าลูกชายตัวดี

“ม๊าถามจริง ๆ นะจีน เมื่อไหร่ลูกจะเลิกยกพวกตีกันสักที ลูกรู้ไหมม๊าหัวใจจะสลายที่เห็นแผลพวกนี้บนใบหน้าของลูกม๊า” หญิงวัยกลางคนว่างพลางเก็บอุปกรณ์ทำแผลลงบนกล่อง ก่อนจะหันมานั่งจ้องหน้าผู้เป็นลูกชายด้วยสายตาละมุน มือกร้านตามประสาคนทำงานแตะสัมผัสแผลตรงแก้มนวลอย่ารักใคร่

“โธ่ม๊า ก็ถ้าพวกเด็กโรงเรียนเซนต์ไม่มาหาเรื่องพวกจีนก่อน จีนคงไม่ยกพวกตีกันหรอก ลูกม๊าเป็นเด็กดีจะตายไป” ว่าแล้วก็กระพริบตาทำหน้าเป็นลูกหมาน่ารัก ออดอ้อนผู้เป็นแม่สุดชีวิต หยอดลูกอ้อนนี่ทีไรคนเป็นแม่ต้องใจอ่อนทุกทีสิน่า

“เด็กดีที่ไหนเขายกพวกตีกันหืม?”

“ก็เด็กดีของม๊าไง” ไม่ว่าเปล่า ยังเกาะแขนผู้เป็นแม่กระพริบตาปริบ ๆ อย่างน่ารัก ถ้าเป็นเวลาปกติหญิงสาวคงอดเอื้อมมือไปหยิกแก้มอูม ๆ นั่นไม่ได้ แต่มันไม่ใช่เวลานี้

“จีน ม๊าถามจริง ๆ ทำไมถึงได้ยกพวกตีกันบ่อยขนาดนี้?”

“ศักดิ์ศรีไงม๊า…” ตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างชัดถ้อยชัดคำ ใช่ ศักดิ์ศรี ศักดิ์ศรีของลูกผู้ชาย

“ลูกผู้ชายฆ่าได้…หยามไม่ได้!!”

สวัสดีค่าา

 ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคแก้บนเรื่องแรก?ของเรานะคะ เนื่องจากไปบนไว้เราเลยต้องแก้ ซึ่งตอนบนเราก็ไม่คิดว่าจะได้ 55555 จะพยายามมาอัพบ่อย ๆ นะคะ ยังไงก็ฝากเป็นกำลังใจให้เราด้วยนะ 6v6