ฉันไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกแมวอย่างเธอหรอก

ไชโย! ในที่สุดก็เรียนจบสักที

ในขณะที่กำลังดีใจหลังจากที่ผ่านพ้นวัยเรียนอย่างมัธยมปลายมาได้อย่างสงบสุข กลับได้ยินเสียงที่ดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ ถึงไม่น่าแปลกเท่าไหร่ก็ตาม สถานการณ์ในตอนนี้การฉลองและแสดงความยินและการแยกจากกันของกลุ่มเพื่อนมัธยมปลายนี่นะ

ส่วนฉันอยู่คนเดียว ก็คงต้องถึงเวลากลับบ้านหลังจากที่เสร็จกิจกรรมทุกอย่างแล้วแหละ คุณแม่ก็มาไม่ได้เพราะติดงานและอยู่ยาวจนดึกเหมือนอย่างเคย ส่วนน้องสาวก็ดูเหมือนจะกำลังเรียนอยู่ด้วย

ฮือ หือ ฮือ ฮื้อ--- ถึงจะบอกว่ากลับบ้าน แต่ถึงจะกลับไปตอนี้ก็ไม่มีอะไรทำอยู่ดี ระหว่างที่กำลังเดินอยู่ เสียงลำคอก็เปล่งออกมาฮำเป็นทำนองที่ฟังไม่ออกและไม่มีความหมายเป็นพิเศษ

“บางทีถ้าเป็นในเวลานี้ที่วัดนอกเมืองคงไม่ค่อยมีใครอยู่ ไปที่นั่นก็คงได้ จะได้คิดเรื่องมหาวิทยาลัยด้วย---”

จริงด้วยแฮะ เป็นอย่างที่คิดเลย ไม่มีใครอยู่จริงด้วย เฮ้อ… เหนื่อยชะมัดเลย นั่งอยู่ตรงบันไดหน้าทางเข้าศาลาสักพักก่อนกลับแล้วกัน คนในวัดกว่าจะกลับคงอีกพักใหญ่นั่นแหละมั้ง

“แมวสีขาวนี่นา หายากจังแฮะ… เหมือนว่าจะไม่มีเจ้าของด้วย แมวจรจัดสินะ แมวจรจัดแน่เลย ถ้าขอแม่ แม่จะให้เลี้ยงมั้ยนะ”

อะ อะไรกันจู่ๆ มันก็หยุดแล้วมานั่งข้างฉันแบบนี้ สงสารฉันหรือไงกันนะ เอาเถอะ ตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่ที่นี่ด้วยมันคงจะเหงานั่นแหละ

หลังจากที่นั่งเหม่อยลอยมองท้องฟ้าและทิวทัศที่เป็นตัวเมืองจากมุมมองที่สูงแบบนี้อยู่พัก ดูเหมือนว่าในที่สุดจะมีคนกลับมาที่นี่แล้ว 

แต่อีกฝ่าย--- คนที่กลับมาดูไม่เหมือนจะเป็นนักบวชเลย หญิงสาววัยยี่สิบขึ้น สวมแว่นถักเปียสองข้างพร้อมกับสวมชุดที่เหมือนกับชุดนอนอย่างเสื้อยืดสีขาวแขนสั้นและกางเกงขาสั้น 

ในมือของเธอเต็มไปด้วยข้าวของที่เพิ่งซื้อมาจากตลาดทั้งนั้น ถุงหิ้วที่หอบมาดูเหมือนว่าจะหนักไม่น้อยเลยทดีเดียว

“หนูคือ---”

“ขอโทษค่ะ ที่เข้ามาโดยไม่ได้ขออนุญาตแบบนี้จะรีบออกไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”

“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น เห็นเจ้าแมวตัวสีขาวที่นั่งข้างเธออยู่ เลยประหลาดใจนิดหน่อยน่ะ มันออกจะหยิ่งไม่ยอมเข้าหาใครง่ายเลยตกใจนิดหน่อยน่ะ”

“อ๋อ บางทีคงเพราะหนูแอบมาที่นี่บ่อยๆ ก็ได้มั้งคะ มันเลยไม่ระแวงหนูแบบนี้”

แต่จริงๆ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไรกันแน่ ทำไมจู่ๆ มันก็มานั่งข้างๆ ฉันกันนะ ตอนนี้คนของที่นี่ก็กลับมาแล้ว มันยังไม่เข้าไปหาอีกหรือไงกันนะ

ไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องทำอะไรต่อเลยอาสาตัวเองไปช่วยเธอคนนั้นถือของอีกแรง ส่วนเจ้าแมวขนสีขาวที่มานั่งอยู่ข้าง ก็ปล่อยมันไว้อย่างนั้นก่อนแล้วกัน

ฉันเดินตามเข้าไปจนถึงข้างในนั่นเลย

“จริงสิ แมวตัวนั้นเธอเอาไปเลี้ยงเลยก็ได้นะ ถ้าอยู่ที่นี่ต่อฉันไม่คิดว่าจะเลี้ยงมันได้ตลอดด้วย อีกไม่กี่วันฉันก็ต้องย้ายออกไปแล้ว”

“มะ หมายความว่ายังไงหรอคะ”

“ไม่ต้องห่วงหรอก จริงด้วย ถือว่าเป็นเซอร์วิสของแถมจากฉันที่มีประสบการณ์จากฉันก็แล้วกัน เจ้าแมวนั่นมีพลังพิเศษด้วยล่ะ สามารถทำให้ความปารถของเธอเป็นจริงด้วย เพราะงั้นไม่ต้องห่วงว่าตัวเองจะขาดทุนเลยด้วย”

อะ เอาไงดีละทีนี้ เธอคนนี้เริ่มแต่งเรื่องอะไรก็ไม่รู้ขึ้นมาแล้วด้วยสิ จริงๆ ก็อยากเอาไปเลี้ยงอยู่หรอก เอาไปเลี้ยง คงได้ละมั้งแม่ชอบออกไปทำงานตอนเช้าก่อนที่ฉันจะตื่นซะอีกและก็ชอบกลับดึกด้วย ถ้าไม่ใช่วันหยุดที่ชอบนอนดึกกับน้อง ก็ไม่มีทางเจอคุณแม่ อืมมม พอมาคิดดูแล้ว แค่เอาให้พ้นจากสายตาแม่ก็คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง

“กะ ก็ได้ค่ะ”

เอาจนได้แฮะ ฉันพอมันมาจนได้ แล้วมันยังดูจะสงบจนน่าแปลกใจเลยด้วย พอเข้ามาในบ้าน พยายามก้าวเดินไปอย่างช้าๆ แบบไม่ให้มีเสียงแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเสียงที่ว่าจะไม่ได้มาจากฉันแค่อย่างเดียวแต่เป็นเจ้าแมวขนสีขาวนี่ด้วย

“เหมี๊ยว!”

เสียงร้องของแมวดังออกมาอย่างชัดเจน ในตอนนี้ไม่มีทางที่จะปกปิดน้องสาวของตัวเองได้แล้ว ทันทเมื่อสิ้นเสียงร้องของแมว น้องสาวตัวของเธอก็โผล่ออกมาจากห้องนั่งเล่นพร้อมกับไอศกรีมที่อยู่มือพร้อมที่จะละลายได้ทุกเมื่อ

“พี่คะ แมวนั่นคืออะไรกันคะ เอามาเลี้ยงตามใจชอบแบบนี้เดี๋ยวก็โดนแม่ต่อว่าอีกหรอก คราวก่อนก็ตัวนึงแล้วนะคะ”

“ขอร้องล่ะ อย่าบอกแม่เลยนะ แม่ชอบกลับดึกแล้วก็ออกไปทำงานตอนเช้าด้วย เพราะงั้นไม่เห็นจะเป็นไร แค่ไม่ให้แม่เห็นตัวก็พอแล้ว”

“เฮ้อ เข้าใจแล้วค่ะ ยังไงก็ดูแลดีๆ ด้วย อย่าให้หนูต้องเป็นคนดูแลในท้ายที่สุดเหมือนกับตัวก่อนหน้านี้ก็แล้วกันนะคะ”

“อื้ม เข้าใจแล้วน่า”

สุดท้ายดูเหมือนว่าจะผ่านมาได้ด้วยดีแฮะ

ในคืนเดียวกัน ก่อนนอนในตอนนั้นฉันก็นึกขึ้นมาได้ว่าพี่สาวที่เจอกันเมื่อตอนเย็นที่วัด บอกว่าเจ้าแมวนี่สามารถทำความปรารถนาของเจ้าของให้เป็นจริง 

เรื่องที่เคยอ่านในหนังสือการ์ตูนก็มีแต่เรื่องที่น่าสนใจเต็มไปหมด แต่ตอนนี้ฉันรู้ว่าฉันรู้สึกเหงานิดหน่อยแฮะ ชีวิตม.ปลายเองก็แทบจะไม่ได้ทำอะไรเลย ยังไงก็ช่วยทำอะไรให้หน่อยด้วยเถอะ

อย่างกับคนบ้าเลยแฮะ ฉันเชื่อเรื่องแบบนั้นเนี่ยนะ ทั้งที่ตอนนี้กำลังนั่งคุกเข่าต่อหน้าแมวตัวสีขาวที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงอย่างสบายใจเฉิบโดยที่ไม่ได้สนใจอะไรฉันเลยสักนิด เอาเถอะ ตอนนี้ก็เป็นเวลานอนแล้วด้วย

---

ทว่าสิ่งที่ไม่คาดฉันก็เกิดขึ้น เมื่อตื่นเช้ามาในอีกวันนึงกลับมีเสียงน้องสาวเรียกให้ตื่น พร้อมกับบอกว่าวันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนวันแรกของฉันอีก ถึงแม้ว่าจะตกใจและแปลกใจมากแค่ไหน แต่ก็ไม่มีเวลามาทำเรื่องแบบนั้น เพราะทันทีที่ฉันลุกขึ้นก็แทบจะสายแล้วด้วย 

ส่วนเจ้าแมวนั่นก็เผลอปล่อยให้มันอยู่ในห้องจนเย็นเลยซะได้

“พอรึยัง ฮิโตะ เราต้องไปแล้วนะ น้องสาวเธอก็บอกที่อยู่ใหม่ให้คนขับรถขนส่งแล้วด้วย ยังมัวแต่ระลึกถึงเรื่องเก่าหลายสิบปีอยู่อีกหรือไงกัน อีกเดี๋ยวเราก็ต้องไปต่อมหาลัยกันต่อแล้วนะ”

อื้ม เข้าแล้วน่า เดี๋ยวตามไป จริงสิ เราไปวนลูปกันต่อที่ช่วงชีวิตในมหาลัยต่อเลยมั้ย

“ห๊ะ พูดบ้าอะไรน่ะ ฉันไม่เอาด้วยนะ แบบนั้นมีหวังเธอได้กลายเป็นอย่างอื่นที่ไม่ใช่มนุษย์จริงๆ แน่”

“ขอโทษ ขอโทษ… ดูเหมือนจะไม่ลืมอะไรแล้ว งั้นเราไปกันเลยเถอะ”