ข้าคือเทพสงครามในโลกสามก๊กแฟนตาซี

ซาหวัดดีคร้าบบบบบ

ท่านสมาชิกชมรมคนชอบ... นิยาย

วันพระวันเจ้าไม่เว้นกันเล้ยยยย

อยากจะอ่านแต่นิยาย

ไม่เข้าใจจริงจริงเล๊ยยย

ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่

ตะโกนหา สรรหาแต่นิยาย

จัดนิยายมาให้หน่อยดิ๊

เอาแบบ "เบิ้มๆ" น่ะ

คือลืออออ หน่ะ

.

.

.

อะแฮ่ม...เอาล่ะ เกริ่นทักทายกันพอเท่านี้ดีกว่า เดี๋ยวคนที่เขาไม่เก็ทมุกจะพากันงงไปใหญ่ เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่าไหม

ท่านทั้งหลายเคยสงสัยไหมว่า ทำไมตัวเอกจะไปต่างโลก มันต้องโดนรถบรรทุกชนตายด้วยวะ 

มันตายด้วยวิธีอื่นไม่ได้หรือไง? 

พวกท่านไม่รู้อะไรเสียแล้วล่ะครับ 

ว่าที่โลกของเราน่ะมีบริษัทยักษ์ใหญ่ ที่มีกิจการกว้างขวาง สาขาขยายไปไกลทั่วทุกประเทศอยู่

 และชื่อของบริษัทนั้นก็คือ!!!

บริการส่งผู้กล้าไปต่างโลก "truckkun delivery" 

(ทรั๊คคุง เดลิเวอร์รี่) นั้นยังไงล่ะ!!!

ณ บริษัททรั๊คคุง เดลิเวอร์รี่ สาขาประเทศไทย เนื่องจากทางต่างโลกเองก็มีมากมายหลายภพหลายชาติอ่านะ ไม่ว่าจะเป็นโลกในเกม โลกแฟนตาซี ย้อนยุค ไปอนาคต ฯลฯ 

ทำให้แต่ละโลกก็ต้องการผู้กล้ากันทั้งนั้น กระทั่งคนปกติทั่วไปอย่างเราๆเอง ก็ยังถูกอัญเชิญไปเป็นผู้กล้ากับเขาด้วย ทำให้บางครั้งเองทางบริษัททรั๊คคุงก็จัดส่งผู้กล้าไปต่างโลกไม่ทัน ซึ่งก็เป็นผลทำให้หลายวันมานี้ผู้กล้าบางคนก็ต้องตายด้วยวิธีอื่น ส่วนผู้ที่ทำงานเป็นไดร์ฟเวอร์เองก็อาจจะมีงานลดน้อยลงบ้าง  

แต่ก็ไม่ใช่กับเขาคนนี้ ไดร์ฟเวอร์มือฉมังแห่งสาขาประเทศไทย และชื่อของเขานั้นก็คือ  คุณพี่บุญเรือง

ขณะที่สาขาอื่นๆต่างตกงาน เพราะมีผู้กล้าได้ไปต่างโลกโดยวิธีอื่นกันมากขึ้น 

แต่สำหรับสาขาประเทศไทยนั้นเป็นข้อยกเว้น เพราะพี่บุญเรืองของเราได้สร้างผลงานที่ดีต่อเนื่องมาโดยตลอด

และผลงานชิ้นเอก ที่ทำให้สาขาประเทศไทยถูกยกย่องจากต่างประเทศมากที่สุดคือ 

ภารกิจส่งหญิงสาวที่ชื่อเกศสุรางค์ไปเกิดใหม่เป็นแม่การะเกดนั้นเอง!!!

ต้นสังกัดทางญี่ปุ่นพึ่งพอใจมาก และได้ส่งของรางวัลอันยิ่งใหญ่ให้กับพี่บุญเรือง นั้นก็คือรถบรรทุกทองคำ พร้อมกับเลื่อนยศจากtruckkun(ทรั๊คคุง) เป็น trucksan(ทรั๊คซัง)  ซึ่งมีเพียงไม่กี่คนที่จะได้รับตำแหน่งอันทรงเกียรตินี้

ส่วนรถคู่ใจคันเก่าของคุณพี่บุญเรืองก็ได้แขวนล้อปลดประจำการ และได้ไปอยู่ในพิพิธภัณฑ์ truck legendary ที่ญี่ปุ่น

และในวันนี้ภารกิจของพี่บุญเรืองในนามแห่งทรั๊คซังคนแรกของเมืองไทยก็จะได้สร้างผลงานอันยิ่งใหญ่อีกครั้งนึงแล้ว!!! 

แน่นอนว่ามันเป็นเหตุสุดวิสัยอ่านะ ทางพี่บุญเรืองแกเองก็ไม่อยากจะทำแบบนี้หรอก แต่เพื่อที่จะส่งผู้กล้าไปต่างโลกให้ได้ตามจุดประสงค์แล้ว หากมีใครที่คิดจะมาขัดขวางภารกิจล่ะก็ พี่เขาก็ต้องจำใจลงมืออย่างเลี่ยงไม่ได้ 

และในที่สุดหนุ่มน้อยผู้นั้น ก็ในถูกส่งไปต่างโลกสำเร็จ (กว่าจะเข้าเรื่องได้สักทีนะ)

.

.

.

.

.

"ว๊ากกกกก!!!" สิ้นเสียงร้องลั่น หนุ่มน้อยในวัยสิบห้าปีได้สะดุ้งตื่นขึ้นมาท่ามกลางละอองเมฆขาว เขาหันซ้ายหันขวามองรอบตัว ไม่มีอะไรเลย... หากจะมีก็เพียงม่านหมอกที่ขาวโพลนที่ลอยล่องอยู่ทั่วอาณาบริเวณโดยรอบเท่านั้น

"ที่นี่...ที่ไหน?" ความทรงจำสุดท้ายในหัวคือภาพของรถบรรทุกที่แล่นตรงเข้ามาหาเขาด้วยความเร็วสูง เขายังไม่ทันได้รู้สึกเจ็บด้วยซ้ำ เด็กหนุ่มค่อยๆประคองร่างของตัวขึ้นมาด้วยความมึนงง เท้าทั้งสองค่อยๆย่างก้าวไปสั้นๆอย่างไร้จุดหมาย

"สวรรค์งั้นหรอ...เราเองก็ไม่ได้ทำบาปกรรมอะไรกับใครนี่นา แต่ถึงจะเป็นสวรรค์ก็เถอะ มันเงียบเกินไปหรือเปล่า เทวดานางฟ้าหายไปไหนหมดนะ" ระหว่างที่ปากกำลังพร่ำเพ้อกับตนเองอยู่นั้น หูก็พลันได้ยินเสียงอื่นที่ดังแว่วแผ่วมาจากเบื้องหน้า

"จะว่าเป็นสวรรค์ก็ได้นะ เพราะเราเองก็เปรียบดั่งพระเจ้าผู้สร้างโลกใบนี้เหมือนกัน" สิ้นเสียงอันแผ่วเบาก็ปรากฏเรือนร่างของหญิงสาวผิวพรรณเกลี้ยงเกลาที่ยืนอยู่ไม่ไกล เส้นผมขาวเงินส่องประกาย ชุดเสื้อผ้าที่สวมใส่แลดูสง่าและเปี่ยมด้วยความงามยากจะหาใดเปรยแต่กับแฝงไปด้วยความน่าเกรงขามอยู่ไม่น้อย ใช่แล้ว...ถ้าหากสถานที่นี้เปรียบดั่งสวรรค์แน่แล้วอย่างว่า ร่างอรชรที่อยู่เบื้องหน้าตรงนี้จะต้องเป็นนางฟ้านางอัปสรสมกับคำว่า'พระเจ้า'ที่นางเอ่ยออกมาอย่างไม่เกินจริง

“คุณคือ...” เด็กหนุ่มเอ่ยถามด้วยความฉงน ก่อนที่หญิงตรงหน้าจะยิ้มให้เขาแล้วเอ่ยตอบเสียงเรียบ

“หนี่วา…ผู้คนเรียกข้าว่าเจ้าแม่หนี่วา”

“เจ้าแม่หนี่วา” เด็กน้อยทวนชื่อหล่อนอีกครั้งค่อยถามต่อ"แล้วสรุปคือ… ผมตายแล้วหรอ?"

“จะพูดว่าตายก็ดูใจร้ายไปหน่อยนะ เรียกว่าพามาเกิดใหม่ที่โลกนี้น่าจะดีกว่า”

“ก่อนจะเกิดใหม่ก็ต้องตายมาก่อนไม่ใช่หรือไง” คำพูดนี้เองก็พาเจ้าแม่เถียงไม่ออกเหมือนกัน เธอเองก้รู้สึกผิดที่ต้องเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เด็กคนนี้ต้องตายไปจากโลกเดิม จึงต้องพยายามพูดให้เด็กชายตรงหน้าได้คลายกังวลลงบ้าง

“ต…แต่ก็ได้เกิดใหม่ที่โลกนี้ไง แถมเจ้าจะเลือกเกิดเป็นใครก็ได้นะในยุคของสามก๊กน่ะ”

“สามก๊กหรอครับ!!!” เด็กหนุ่มตาลุกแวว 

“ช่าย เจ้าจะเลือกเป็นวีรบุรุษคนไหนก็ได้ ไม่ต้องดำเนินชีวิตตามหน้าประวัติศาสตร์ก็ได้นะ อย่างจะสร้างวีรกรรมหรืออยากจะเป็นจอมคน สร้างชื่อให้ตนเองลือเลื่องไปทั่วแผ่นดินจีนไปเลยก็ได้ ในโลก dynasty warriors (ไดนาสตี้ วอร์ริเออร์) ของเรา” เจ้าแม่กล่าวสมทบ

“ไดนาสตี้ วอร์ริเออร์… ชื่อคุ้นจังเลย” เด็กชายทำหน้าครุ่นคิด

“เจ้าต้องคุ้นแน่อยู่แล้ว เพราะมันเป็นเกมส์สามก๊กชื่อดังที่สุดแห่งยุคยังไงล่ะ”

“อ้อ… เหมือนจะเคยเล่นอยู่นะ”

“ใช่มะ! ข้าน่ะทำการบ้านมาดีแล้ว ข้ารู้ว่าเจ้าชื่นชอบวรรณกรรมสามก๊กมาก ที่บ้านเจ้ามีหนังสือสามก๊กวางเป็นชั้นๆเลยใช่ไหมล่ะ ด้วยความที่เจ้าไม่แข็งแรงแต่กำเนิด เจ้าก็มีเพียงหนังสือสามก๊กเท่านั้นที่เป็นเพื่อนยามเหงา เจ้าใฝ่ฝันจะเป็นยอดผู้กล้าในวรรณกรรมที่ตัวเองอ่านใช่ไหม เพราะอย่างงั้นข้าก็เลย…” พูดยังไม่ทันจบเสียงของเด็กหนุ่มก็เอ่ยขึ้นขัดเสียก่อน

“เดี๋ยวก่อน…ผมไม่เคยมีหนังสือสามก๊กที่ว่านั้นสักเล่มเลยนะ และผมก็ไม่ได้ป่วยด้วย” หนุ่มน้อยเริ่มงง ไม่เพียงแต่เขา เจ้าแม่หนี่วาเองก็งงไม่ต่างกัน

“เอ๊ะ…ข้อมูลผิดพลาดหรอ สักครู่นะเจ้าหนู”เจ้าแม่สาวขอเวลาเปิดหนังสือที่เธอเสกออกมาก่อนจะค่อยๆอ่านข้อมูลที่หนังสือนั้นบันทึก"เอ…ไหนนะ…นี่ไง เจอแล้ว! เด็กหนุ่มที่ชื่อเบล ป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่หาย เขาไม่มีเพื่อนเลย มีเพียงหนังสือสาม…"

“หะ?… แล้วมันใครกันล่ะฮะ? ไอ้เบลที่ว่า” แค่ประโยคสั้นๆก็พาเอาเจ้าแม่่ตกใจ

“ด…เดี๋ยวนะ เธอชื่ออะไร” เธอเริ่มวิตก

“ผมชื่อบอล”

". . .” เจ้าแม่หนี่วานิ่งไปครู่หนึ่ง

“. . .” พลอยให้บอลนิ่งตามไปด้วย

“เอ๋…!!! ด…เดี๋ยวๆๆ เดี๋ยวนะ เดี๋ยวก่อนๆ” หนี่วาลุกลี้ลุกลนมือสาละวนเสกหาโทรศัพท์ สักพักเธอก็ต่อปลายสายติด

“สวัสดีค่ะ บริษัททรั๊คคุงเดลิเวอร์รี่สาขาประเทศไทย อรอนงค์รับสายค่ะ”

“อะ…ฮัลโหลๆ เจ้าแม่หนี่วานะคะ ที่ทำเรื่องส่งผู้กล้ามาที่โลก ไดนาสตี้วอร์ริเออร์อ่าค่ะ”

“เจ้าแม่หนี่วา…สักครู่นะคะ รหัสโลกอะไรคะ?”

“รหัสโลก…อ่า…เดี๋ยวนะคะ”เธอกุลีกุจอเปิดหน้าหนังสือ พลิกไปพลิกมาอยู่สี่ห้าหน้า"รหัส7422ค่ะ"

“ทราบชื่อไดร์ฟเวอร์ผู้รับภารกิจไหมคะ?”

“อ่า คุณบุน…บุ๋น…บุ่น ร…เรียง… คนไทยชื่ออ่านยากจังงะ”

“คุณบุญเรืองหรือเปล่าคะ?” พนักงานปลายสายพยายามช่วย

“ใช่ค่ะ ใช่ๆๆ บุญเรืองค่ะ ใช่เลย”

“คุณลูกค้าต้องการสอบถามอะไรหรือคะ?”

“เอ่อ…คนที่ส่งมาอ่าค่ะ ชื่อและข้อมูลเขาไม่ตรงกับที่รีเควสไปเลย เขาชื่อบอล ไม่ได้ชื่อเบลอ่ะค่ะ”

“แต่ในข้อมูลการจัดส่ง คุณลูกค้าแจ้งชื่อว่าบอลนะคะ บี เอ ดับเบิ้ลแอล บอลค่ะ”

“เอ๋…อะไรนะคะ ไม่ใช่ เบล ที่สะกด บี อี ดับเบิ้ลแอลหรอคะ”

“ไม่นะคะ คุณลูกค้า ในข้อมูลเป็น ball ไม่ใช่ bell ค่ะ”

“อ…อ้าว… แล้วๆๆ… แล้วทำไงอ่าคะ”

“ต้องขอโทษคุณลูกค้าด้วยนะคะ เนื่องจากข้อผิดพลาดส่วนนี้ไม่ได้เกิดจากทางเรา เราจึงไม่สามารถรับผิดชอบใดๆได้ ขออภัยในความไม่สะดวกนะคะ” ปลายสายตอบเสียงเรียบแต่ต้นสายนั้นแทบนะหน้าถอดสี

“ด…เดี๋ยว เดี๋ยวสิคะ แล้วเด็กคนนี้จะเอายังไงต่อล่ะ”

“เรื่องนั้นคุณลูกค้าต้องตัดสินใจเอาเองแล้วล่ะค่ะ…”หลังจากนั้นสัญญาก็ขาดหาย

“ฮัลโหล…เดี๋ยวสิๆๆ ฮัลโหลลล” ไม่มีเสียงใดๆตอบรับ หนี่วาค่อยๆหันไปหาเด็กหนุ่มที่กำลังยืนทำหน้านิ่ง ก่อนที่จะยิ้มอ่อนๆอย่างสลด “แหะๆๆ เจ้าชื่อบอล ไม่ใช่เบลสินะ”

“เอิ่ม… สรุปคือผมตายฟรีสินะครับ…”ใบหน้าปรากฏความเซ็งอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่ๆๆ จะตายฟรีได้ยังไงเล่า ก็ไหนๆก็ตายแล้ว ก็แบบ…เอ่อ…”

“แล้วที่นี้จะเอายังไงล่ะครับ ผมก็ตายไปแล้วด้วย แถมยังไม่ใช่คนที่เจ้าแม่ต้องการอีก”

“ขอโทษ... แต่ๆว่า… ที่โลกแห่งนี้ก็มันไม่ได้เลวร้ายอะไรหรอกนะ บางทีนะ เจ้าอาจจะชอบมันกว่าโลกเดิมที่เจ้าเคยอยู่ก็ได้”

“ขอโทษแล้วผมจะฟื้นคืนได้ไหมอะ พอส่งมาผิดคนแล้วยังจะให้เขาใช้ชีวิตอยู่ที่โลกใบใหม่อีก อะไรๆผมก็ไม่รู้จักแล้วจะเอาขีวิตรอดได้ยังไง? เป็นถึงเจ้าแม่แต่ไม่รอบคอบเอาซะเลย” เจ้าบอลเริ่มเอามือกอดอก สีหน้าเริ่มไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

“ก็ๆๆ เอ่อ…ก็มัน...ฮึก…”เธอพยายามที่จะกลั้นน้ำตาไว้สุดฤทธิ์แต่ท้ายที่สุดก้…"ฮือออออ ก็เค้าไม่ได้ตั้งใจจะเขียนชื่อผิดง่าาา ก็รู้ว่าขอโทษแล้วไม่สามารถจะเอาชีวิตกลับมาคืนให้ได้งะ ฮึกๆๆ ก็ๆๆ…ก็มันไม่ได้...ฮึก…ไม่ได้ตั้งใจ เค้าไม่ได้ตั้งใจง่าา แงงง…ฝูซี…ฝูซีอยู่ไหนง่าาา…ช่วยเขาด้วยยย…" สิ้นเสียงร้องไห้ที่เรียกหาใครคนนึง เจ้าของชื่ีอที่ผู้ร่ำไห้เพรียกหาก็เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดุดันราวกับฟ้าฟาด

“ใครที่บังอาจทำให้หนี่วาของข้าร้องไห้!!!” สิ้นสุรเสียงอันกังวานก็พลันปรากฏอีกร่างหนึ่ง หากหนี่วาบอกตนคือเจ้าแม่อย่างว่าแล้ว งั้นนี่ก็คงเป็นเจ้าพ่อกระมัง ชุดเกราะกับผ้าคลุมส่งเสริมใบหน้าให้ดูหน้าเกรงขามยิ่งขึ้น ดาบใหญ่ในมือนั้นก็ดูน่ายำเกรงเป็นที่สุด

“ค…ใครอีกล่ะนั่น” เจ้าบอลที่ยังไม่ทันหายข้องใจกับทางหนี่วา ก็ต้องมายืนงงเพิ่มเข้าไปอีกกับบุคคลที่สอง ที่จู่ๆก็โผล่ออกมาตรงหน้า

“นามของข้าคือฝูซี เป็นทั้งพี่ชายและสามีของหนี่วา” เขาประกาศตนเองอย่างภาคภูมิ

"เป็นทั้งพี่ชายแล้วสา...หะ!" ไอ้ตำแหน่งที่มันควบสองนี่มันอะไร เจ้าหนุ่มน้อยมองควับไปหาหนี่วา คล้ายว่าต้องการคำตอบ

“ก็ๆ…ที่นี่เรามีกันอยู่กันแค่สองคนนินา ก็เลย…” หนี่วาหันไปมองฝูซีแบบเขินๆ ด้านฝูซีเองก็สมตาพร้อมรอยยิ้มอ่อนๆ มือหนาค่อยลูบไล้เส้นผมสีขาวสวยของคู่รัก ทางด้านเทพสาวก็ค่อยๆโน้มศรีษะของตนเข้าซบตรงแผ่นอกของผู้เป็นสามี ชวนให้แขกที่มาเยือนนั้นรู้สึกเลี่ยนขึ้นมาทันที 

“เอ่อ…คือ โทษนะฮะ”(ช่วยสนใจกูก่อนจะได้ไหม) แม้ประโยคหลังจะไม่ได้พูดออกมาแต่สีหน้าและท่าทีนั้นแสดงออกมาโดยชัดเจน ฝูซีต้องละความสนใจจากภรรยาตรงหน้าแล้วหันมามองเด็กหนุ่มอย่างไม่สบอารมณ์

“ไอ้เด็กนี่มันใคร? เจ้าหรือที่เป็นคนทำหนี่วาของข้า” 

“ทำอะไร? ผมนี่คนถูกกระทำ! จู่ๆก็โดนรถบรรทุกชนเปรี๊ยง!เข้าให้ มาโผล่ที่ไหนก็ไม่รู้ แล้วจะยังมีหน้ามาบอกว่าผิดคนเฉย แบบนี้ได้หรอ” ไอ้เจ้าบอลเริ่มเหลืออดแล้ว จะเทพ เทวดา นางฟ้า เจ้าแม่ ห่าเหวอะไรก็ช่างเถอะ ทำไมเขาต้องมาเจอเรื่องอะไรมันโคตรซวยแบบนี้ด้วย

“เจ้าเด็กนี่พูดเรื่องอะไรน่ะหนี่วา เจ้าช่วยอธิบายให้ข้าทีสิ” เทพหนุ่มหันไปถามคู่รักของตนอีกครั้ง

“ก็เรื่องผู้กล้าที่จะมาช่วยโลกของเรายังไงล่ะ แต่ว่าข้า…ให้ข้อมูลไปผิดคนน่ะ”

“เขาก็เลยส่งเจ้ามาแทนสินะ อย่างนี้นี่เอง…เข้าใจแล้วล่ะ” ว่าจบเทพฝูซีค่อยๆเดินหน้ายิ้มเข้าไปใกล้เด็กหนุ่มก่อนจะยื่นหน้าเอาไปใกล้แล้วกระซิบเบาๆ

“นี่เจ้าหนู…ข้าเห็นใจเจ้านะและก็ต้องขอโทษน้องสาว ไม่สิภรรยาข้า อ่า…เอาเป็นว่าทั้งสองนั้นแหละ แต่ช่างเถอะ เรื่องสำคัญกว่านั้นคือ…" แล้วแววตาก็เปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือกทันที น้ำเสียงกดต่ำกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด "อย่าทำให้หนี่วาของข้าร้องไห้เป็นอันขาด ไหนๆเจ้าก็ตายไปแล้ว ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง อยากจะไปเกิดใหม่ที่โลกข้า หรืออยากจะโดนข้าบั่นคอตายอีกรอบเสียตรงนี้ล่ะ”

“หะ…”