กาลครั้งหนึ่งเรา (เคย) รักกัน

กาลครั้งหนึ่งเรา (เคย) รักกัน

“ขอบคุณพี่หนึ่งมากนะคะ ป่านชอบนาฬิกาเรือนนี้มากเลยค่ะ อย่าหงุดหงิดไปเลยนะคะที่เซอร์ไพรส์ป่านไม่สำเร็จ” เธอเงยหน้าขึ้นยิ้มให้กับใบหน้าคมเข้มพลางเขย่งเท้าขึ้นจูบซับที่ปลายคางมนเบาๆ 

“เดี๋ยวป่านใส่ไปทำงานเลยดีกว่า” ร่างบอบบางผละออกจากสามีกลับไปนั่งลงบนเตียงเปิดกล่องกล่องนั่นออกพลางกำลังจะหยิบของข้างในก็ต้องตกตะลึงเมื่อพีรวิชญ์ดึงกล่องในมือของเธอมาถือไว้อย่างรวดเร็ว ปาลิตาเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาอย่างต้องการคำอธิบาย

“มันไม่ใช่ของป่าน” พีรวิชญ์เองก็วางสีหน้าไม่ถูกเมื่อเขาไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่าภรรยาจะมาเจอของชิ้นนี้เข้า ผิดที่เขาเองที่ไม่เก็บขอให้ดีตั้งแต่มาถึง 

“ไม่ใช่ของป่านอย่างนั้นเหรอคะ” คนถามมีอาการจุกในอกอย่างบอกไม่ถูก เธอมองหน้าเขาพร้อมกับเลื่อนลงมามองเครื่องประดับในมือหนานั่นอีกครั้ง

“ของเพื่อนพี่น่ะ มันฝากซื้อ… จะเอาไปให้แฟน พี่ขอโทษที่ไม่ได้บอกป่านก่อน ไว้พี่จะซื้อนาฬิกาเรือนใหม่ให้ป่านนะ” เขาพูดโดยไม่สบสายตากับหญิงสาวสักนิด นั่นเพราะรู้ว่าทุกประโยคล้วนแต่เป็นคำโกหก ไม่มีเพื่อนคนไหนเขาฝากซื้อของมีค่าชิ้นนี้ นาฬิกาเรือนนี้เขาเป็นคนตั้งใจซื้อมาเองทว่าคนที่เป็นเจ้าของไม่ใช่ภรรยา

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษด้วยนะคะที่เข้าใจผิด” ปาลิตารู้สึกชาไปทั้งตัวและใบหน้าเหมือนโดนตบหน้ากลางสี่แยกท่ามกลางสายตาของผู้คนนับร้อย

“ป่าน ครั้งหน้าอย่ารื้อค้นกระเป๋าพี่อีกนะ 

ฝากอีบุ๊กด้วยนะคะ