นิทาน ลิงกับไฟแค้น

ข้อมูลเบื้องต้น

สังคมจะเป็นเช่นไรถ้าหากปล่อยให้ไฟแค้น ครอบงำ

เนื้อเรื่อง

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในป่าแห่งหนึ่งที่อยู่กันอย่างสงบ มีฝูงลิงที่ปีนป่ายไปมาบนต้นไม้ มีช้างอยู่โขลงหนึ่งที่อยู่กันไปวันๆ โดยมีเหล่าสิงโตทำหน้าที่เป็นรัฐของป่า ทำหน้าที่ดูแลความเรียบร้อยความเป็นไปของป่าอย่างสงบสุข

                แต่แล้วความสุขของป่าก็หมดสิ้นลง ในวันหนึ่งที่สรรพสัตว์อยู่กันอย่างมีความสุข ก็ได้ข่าวที่เลวร้ายว่า มีลิงจำนวนหนึ่งถูกช้างสาวตัวหนึ่งเหยียบจนตาย หลายตัวต่างก็พากันไปดูสถานที่ ณ ที่จุดเกิดเหตุ พบว่าลิงหลายตัวถูกเหยียบโดยน้ำหนักอันมากของเจ้าช้างสาว ลิงหลายตัวได้กลับมาบอกต่อไปยังเพื่อนของตน

                “ข้าไปเห็นมานะ ว่าศพของเพื่อนเราถูกเหยียบจนเละเลย”

                “ข้าเห็นเลยนะว่ามีรอยเหยียบอย่างไม่ยั้งเท้าเลย”

                “ข้าได้ยินมานะว่าช้างสาวนะ จงใจที่จะเหยียบเลยนะ”

                “ข้าได้ยินมานะว่ามีคนบอกว่าเจ้าช้างสาวนะ วิ่งอย่างไม่มีสติจนทำร้ายเพื่อนของเรา”

                “ข้าว่านะเจ้าช้างสาวนั้นนะต้องโกรธแค้นพวกเราแน่เลย”

                “ข้าว่านะคงเป็นแผนการของพวกช้างแน่เลยที่จะทำร้ายพวกเรานะ ข้าว่าแล้วพวกมันชอบที่จะดูหมิ่นพวกเราอยู่แล้ว ใช่สิพวกนั้นเป็นสัตว์ใหญ่นิ”

                หลายเสียงได้ลือออกไป จากปากต่อปาก กระแสความโกรธแค้นยิ่งทวีมากยิ่งขึ้นๆ หลายตัวได้ไปเรียกร้องแก่เหล่าสิงโตเพื่อให้มอบความเป็นธรรม

                “ข้ารับปากพวกเจ้าว่าจะสืบคดีนี้และให้ความเป็นธรรมแก่ทุกฝ่ายมากที่สุด”

                เมื่อเหล่าลิงกลับมายังฝูงของตน ข่าวลือที่แผ่ขยายได้ทวีความรุนแรงมากขึ้น

                “ข้าเชื่อว่าเจ้าพวกสิงโตต้องเข้าข้างฝ่ายช้างเป็นแน่เลย ในฐานะที่พวกมันเป็นสัตว์ใหญ่เหมือนกัน”

                “ข้าได้ยินมาจากพวกที่ไปติดต่อสิงโตมานะ พวกนั้นนะทำหน้าเหมือนขอไปทีไม่เห็นความสำคัญเท่าไรเลย”

                “ข้าเห็นว่านะ พวกเราต้องทำไรสักอย่างแล้ว เราจะยอมให้เพื่อนของเราตามเปล่าไม่ได้นะ”

                “ข้าเห็นด้วยๆ”

                เหล่าลิงได้รุกฮือกันเพื่อที่จะไปต่อสู้กับเหล่าช้างเพื่อเรียกร้องความเป็น ธรรม พวกมันหลายตัวคิดว่าชีวิตต้องล้างด้วยชีวิต เพื่อของมันตายไปหลายตัว อย่างน้อยเจ้าช้างสาวตัวนั้นต้องตายตามกันไป

                ในขณะนั้นเอง ได้มีลิงหนุ่มตัวหนึ่งออกมาขวางหน้าเหล่าลิงทั้งหลายที่กำลังโกรธแค้นกันอย่างสุดๆ

                “ช้าก่อน พวกท่าน ข้าอยากให้พวกท่านมีสติในการคิดหน่อยได้ไหม ก่อนจะลงมือทำไรลงไป”

                แต่ทว่า...

                “เงียบไปเลย ไอ้ปากดี”

                “หยุดเห่าได้แล้วนะ ไอ้เพ้อเจ้อ”

                “เจ้าคงประสาทไปแล้วสินะ ไอ้บ้า”

                เจ้าลิงหนุ่มพยายามที่จะชี้แจ้งเรื่องราวและความคิดของตน

                “ข้าไม่ได้ไม่เสียใจไปนะท่าน พวกที่เสียชีวิตไปก็เพื่อนๆของพวกเราทั้งนั้น”

                “งั้นก็เงียบไปเลย”

                “ข้าไม่ได้ห้ามไม่ให้ท่านโกรธแค้นนะ แค่ขอให้มีสติก่อนจะลงมือทำอะไร”

                “ต้องให้พ่อแม่เจ้าตายไปด้วยใช่ไหมละ เจ้าถึงจะเข้าใจ ไอ้ประสาท”

                ไม่ว่าเจ้าลิงหนุ่มจะชี้แจ้งยังไงก็ไม่เป็นผล เขาไม่ได้ห้ามไม่ให้แสดงออกถึงความคิดของใครๆ เขาเข้าใจในความสูญเสียที่เกิดขึ้นว่ามันเลวร้ายเพียงใด เขาไม่ได้อยากที่จะให้มีเรื่องเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว แต่เขาแค่พยายามที่จะห้าม ชนจำนวนมากที่กำลังเป็นเหมือนไฟที่ลุกฮือจนอาจจะเผาผลาญทุกสรรพสิ่งก็ได้

                “เจ้าคงเห็นใจพวกช้างนะสิ เจ้ามันชั่วชาติ ลืมกำพืด เห็นใจคนผิด เข้าใจในคนชั่ว”

                “ข้าไม่ได้เป็นอย่างนั้นนะท่าน”

                “เฮ้ย พวกเราอย่าไปฟังมัน มันคงรับสินบนมาจากพวกช้าง ปล่อยไว้ไม่ได้”

                เหล่าลิงหลายตัวที่เหมือนถูกอำนาจความแค้นสะกดได้ลุกฮือ เมื่อมีตัวหนึ่งที่ปาก้อนหินไปยังเจ้าลิงหนุ่ม ตัวอื่นๆก็เห็นดีเห็นงาม ต่างพากันหยิบก้อนหิน กิ่งไม้ สิ่งของจำนวนมากไปยังเจ้าลิงหนุ่มที่พยายามจะห้ามความโกรธ เตือนให้มีสติ เมื่อก้อนหินและสิ่งของจำนวนมากถูกปาออกไป เจ้าลิงหนุ่มก็ได้รับบาดเจ็บ หลายชิ้นถูกปาเข้าไปที่หัว และในที่สุดเจ้าลิงหนุ่มตัวนั้นก็ตายลง ก่อนที่จะหมดลมหายใจ เขาเห็นภาพรางๆ ว่าเหล่าลิงได้เป็นเหมือนเพลิงไฟอันยิ่งใหญ่ที่พร้อมจะเผาทำลายทุกสิ่ง และเจ้าลิงหนุ่มก็หมดลมหายใจ พร้อมกับคำพูดสุดท้ายอย่างแผ่วเบาว่า สติ...

                นิทานเรื่องนี้จบลงตรงนี้ เพราะว่าเจ้าลิงหนุ่มตัวนั้นได้ตายลงไปแล้ว ไม่มีผู้ใดจะเล่าต่อได้ แต่ก็พอจะรู้ได้ไม่ยากว่า ไฟความแค้นย่อมเผาทำลายทุกสิ่งให้ย่อยยับ แม้แต่ตัวเอง