Flurry Girl รักวุ่นวาย ของยัยตัวแสบ

            เมื่อสาวน้อยที่ไม่เคยเกรงกลัวใคร ต้องย้ายกลับมาโรงเรียนเดิม...และนี้เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องวุ่นๆที่ทำให้เกิดความรัก





พุฒิ พีรภัทร์  อิศรสวัสดิ์

ลูกชายเจ้าของโรงเรียนที่เป็นคู่ปรับกับฟอง

ฟอง  พิชญา วัฒนาศักดิ์

เด็กสาวจอมห้าว ที่ไม่เกรงกลัวใคร










 

Cr. ปฐมพงศ์ เรือนใจดี (ทอย) ,  นรีกุล  เกตุประภากร (ฟรัง)










 

บทนำ

“ฟอง...นี่มันสายแล้วนะ! เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก”

“รู้แล้วน่า เฮียแหกปากเสียงดังทำไมเนี่ย...โอ๊ย!!” ทันทีที่ฉันเถียง ฝ่ามือหนาๆของเฮียโฟร์ท ก็ฟาดเข้าที่หัวของฉันอย่างจัง เหมือนโกรธแค้นกันมาแปดแสนชาติอย่างนั้นแหละ ฉันเป็นน้องเฮียนะ!

“ไปขึ้นรถได้แล้ว เปิดเทอมวันแรกห้ามสายเข้าใจมั้ย” พูดจบเฮียโฟร์ทก็เดินนำฉันไปขึ้นรถBMWสีแดงจัดสุดหรูที่เตี่ยซื้อให้ ก่อนจะออกรถด้วยอารมณ์ที่บ่งบอกว่ารีบมากๆ

“เฮีย จะพาฟองไปตายหรือไง ขับช้ากว่านี้ก็ได้นะ” ถึงฉันจะเป็นคนที่ไม่กลัวความเร็วก็เถอะ แต่ฉันก็ยังอยากใช้ชีวิตวัยรุ่นให้คุ้มกว่านี้หน่อยนะ

เอี้ยกกกกกกก!!!!!!!!!!!! เสียงเบรกลากล้อที่ดังสนั่นไปทั่วบริเวณ เหล่านักเรียน ผู้ปกครองที่มาส่งลูกหลานเหลนโหลนต่างกระโดดหลบเหมือนโดนผู้ก่อการร้ายบุก เสียงเด็กเล็กร้องกันให้ระงมเพราะตกใจ ไหนจะหน้าตาที่ดูตื่นตกใจที่มองมายังรถBMWสีแดงจัดจ้านของเฮียที่ตอนนี้ล้อข้างหนึ่งอยู่บนฟุตบาท!

“นี่คุณ! ขับรถประสาอะไรกัน รู้มั้ยว่ามันจะทำให้คนอื่นเกิดอันตราย ขับรถแบบนี้ซื้อใบขับขี่มาหรือไง เส้นใหญ่นักหรอ นี่!!” ฉันสะดุงเล็กน้อยเมื่อจู่ๆก็มีป้าคนหนึ่งมายืนเคาะกระจกรถก่อนจะพ่นคำด่ายาวเป็นหางว่าวใส่

“ขอโทษนะครับ พอดีผมรีบมากไปหน่อย”

“อ้อ ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงก็ระวังตัวเองด้วยนะคะ” แต่หลังจากที่เฮียลดกระจกลงเจรจาพร้อมกับส่งยิ้มหวานจ๋อยให้ ยัยป้านั้นถึงกับพูดหวานขึ้นมาทันที่น็้้

“ครับ..เอ่อ คือผมมาส่งน้องสาวน่ะ เข้าไปข้างในได้มั้ยครับ”

“ได้ค่ะๆ เชิญเลย” เห็นแล้วอยากจะอ้วกออกมาตรงนี้เลย ถ้าไม่ติดว่าอยู่บนรถเฮียนะ คนอะไรปรับอารมณ์เก่งเป็นบ้าเลย

โรงเรียนอิศรสวัสดิ์วิทยา

เฮียจอดรถใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างร้านขายนมปั่นที่อยู่ในโรงเรียน หลังจากที่ขับรถผ่านยัยป้ามหาภัยนั่นได้แล้ว ฉันจึงกระโดดลงจากรถด้วยความเร็วแสง พร้อมกับร่างสูงของเฮียโฟร์ทที่ตามลงมา จะว่าไปฉันยังไม่แนะนำตัวเองเลยเนอะ  ฉันชื่อว่าฟอง มีพี่ชายคนเดียวคือเฮียโฟร์ทอายุยี่สิบสอง  ตอนนี้ฉันอายุสิบเจ็ดปี วันนี้เป็นวันเปิดเทอมแรกในโรงเรียนใหม่ของฉัน  จะว่าไปแล้วโรงเรียนนี้นะโคตรใหญ่โตเลย ไหนจะอาคารเรียนที่มีเกือบสิบๆหลัง สนามที่กว้างเป็นลานจอดเครื่องบิน ร้านค้า ร้านขายเยอะแยะว่าตลาดนัดหน้าปากซอยบ้านฉันอีก ยังมีนักเรียนอีกเป็นหมื่นๆคนที่เดินไปมาจนตาลายไปหมด

“ฟอง!” เสียงเรียกชื่อ ทำให้ฉันต้องหันไปยังต้นเสียง และก็พบกับผู้ชายคนหนึ่งที่หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มยืนยิ้มแฉ่งเหมือนเป็นฟรีเซ็นเตอร์โฆษณายาสีฟัน

“อ้าว ไปป์เรียนที่นี้ด้วยเหรอ?” ฉันถามผู้มาเยือน ‘ไปป์’ ลูกผู้ชายใจหญิงเป็นเพื่อนฉันตั้งแต่อนุบาลยันป.หกเลย หลังจากนั้นฉันก็ย้ายไปอยู่ที่กรุงเทพ ก่อนจะย้ายกลับมาที่เดิมไม่น่าเชื่อว่าไปป์ยังเหมือนเดิม

“อืม แล้วฟองกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่? จะมาอยู่ที่นี้เลยหรอ?” คำถามของคนที่อยากรู้อยากเห็นอย่างไปป์ดังไม่ขาดสาย ฉันถึงกับหลุดขำออกมา

“อื้มๆ ต่อไปเราคงกลับมาสนิทกันเหมือนเดิมแล้ว” ฉันส่งยิ้มให้เพื่อนสาวที่ไม่ได้เจอกันนาน ถึงไปป์จะมีใจเป็นหญิงอย่างนี้ แต่ที่บ้านเขาเปิดค่ายสอนศิลปะการต่อสู้ทุกประเภท แล้วไปป์ก็เก่งไม่ใช่ย่อยซะด้วย

กริ๊งงงงงงงง เสียงกริ๊งดังขึ้นขัดจังหวะในขณะที่ฉันกำลังคุยกับเพื่อนสาวอย่างเมามันส์

“ไว้เจอกันใหม่นะ” ยัยไปป์วิ่งด้วยความไวสูง หลังจากที่ได้ยินเสียงกริ๊งเข้าเรียน

“นักเรียนใหม่เหรอจ๊ะ” เฮือก ใครมาปล่อยสิงโตเจ้าป่าไว้แถวนี้เนี่ย ก็ทรงผมเธอนะสิมันฟูฟ่องขนาดนั้น อย่าบอกนะว่าสิงโตเจ้าป่าเป็นคุณครูฉัน

 “ดิฉันเป็นครูของที่นี่ คุณเป็นผู้ปกครองใช่มั้ยค่ะ” เสียงหลอนๆของป้าสิงโตทำหนูขนลุกซู่หมดแล้วรู้ปะเนี่ย

“ครับ แล้วมีอะไรที่ผมต้องทำเพิ่มเติมอีกมั้ยครับ”

“ไม่มีค่ะ”

“ฟอง งั้นเฮียกลับก่อนนะไว้ตอนเย็นจะมารับ อยู่ได้ใช่มั้ย มีปัญหาอะไรก็โทรมานะ”

“อื้มๆ ไม่ต้องห่วงหรอกเฮีย ฟองไม่ใช่เด็กๆนะ กลับๆไปได้แล้ว” ฉันไล่เฮียกลับก่อนที่ยัยครูสิงโตเจ้าป่าจะเขมือบ หลังจากที่รถของเฮีบขับออกไป ครูสิงโตเจ้าป่าก็หันกลับมาหาฉันก่อนจะส่งยิ้มให้

“พี่ชายเธอน่ารักดีนะ เขามีแฟนหรือยัง”

“อ้อเฮียโฟร์ทหรอค่ะ เฮียไม่มีแฟนหรอกค่ะ เพราะเฮียไม่ชอบผู้หญิง” ฉันพูดยิ้มๆ

“ทำไมละ” ครูสิงโตถึงกับตกใจเล็กน้อย

“ก็เฮียโฟร์ทเป็นเกย์นิค่ะ” ฮ่าๆเฮียโฟร์ทต้องภูมิใจในน้องสาวคนนี้แน่นอนที่ช่วยเฮียจากครูสิงโตเจ้าป่าที่น่ากลัว คนนี้พูดจบครูสิงโตก็ทำหน้าเหมือนเสียดายเฮียฉันสุดซึ้งแล้วเดินนำฉันไปยังห้องๆหนึ่ง

“อ้อเธอชื่อพิชญาใช่มั้ย งั้นรอครูตรงนี้ก่อนนะ” พูดจบครูสิงโตก็เดินหายเข้าไปก่อนจะกลับมาพร้อมกับกระดาษสองสามแผ่นและกระเป๋าเป้ใบใหญ่ “พิชญาเธออยู่ห้องห้าทับห้านะ นี่ตารางเรียนของเธอ แล้วก็สมุดที่เธอต้องใช้จด เอาละโรงเรียนเรามีกฎไม่มากแต่เธอต้องทำตามอย่างเคร่งขัด  ห้ามออกนอกบริเวณโรงเรียนหากไม่ได้รับอนุญาต ถ้าก่อเรื่องทะเลาะวิวาทเกินสามครั้งเธอจะถูกไล่ออก บลาๆๆๆๆๆๆ” เสียงงึมงำของครูสิงโตนี่ทำฉันปวดหัวจริงๆ “เอาละ ไปได้แล้ว”  ได้ยินอย่างนั้นฉันจึงรีบก้าวเท้าฉับๆเดินออกให้ไกลจากห้องนั้นทันทีเพราะกลัวว่าจะโดนครูสิงโตง้าบเอา ฮ่าๆ

“ชั่วโมงแรก พละหรอเนี่ย...โอ๊ย!” ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองเมื่อก้มดูตารางเรียนที่ได้จากคุณครูสิงโต จนลืมดูทางทำให้ชนกับใครสักคนเข้าอย่างจัง ฉันเงยหน้าขึ้นมองดูคนที่ฉันบังเอิญซุ่มซามเดินชน เขาเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีเหมือนกันนะ มีเชื้อฝรั่งนิดๆตาสีฟ้าสดใสน่าควักใส่โหลแก้วไว้ดูเล่น

“ขอโทษๆ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?” คนที่โดนชนขอโทษและเข้ามาพยุงฉันที่นั่นก้นจ้ำเบ้าอยู่กับพื้น

“ไม่เป็นไรๆ อ้อว่าแต่นายรู้จักห้องห้าทับห้ามั้ย” ฉันถามขึ้น

“รู้จักสิ ทำไมหรอ หรือว่าเธอเป็นนักเรียนใหม่ใช่มั้ย” ฉันพยักหน้ารับ “อืม ชั่วโมงนี้เราเรียนพละงั้นเธอไปโรงยิมที่หกนะ”

“อื้มๆ” พูดจบฉันก็วิ่งไปที่โยงยิมที่ชายคนนี้บอกทันที่

โรงยิมหก

“หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า...” เสียงของนักเรียนคนอื่นๆที่กำลังวอมอัพอยู่ข้างสนามดังขึ้นเมื่อฉันก้าวเดินเข้ามาในโยงยิมแห่งนี้

“เธอ...ใช่พิชญาหรือเปล่า” เสียงเข้มๆของชายคนหนึ่งรูปร่างสูงกำยำ น่าจะเป็นครูพละเรียกชื่อฉันก่อนจะเดินมาหา ท่าทางเหมือนพวกฆาตกรงั้นแหละ โรงเรียนนี้รับครูแปลกๆทั้งนั้น “เธอเป็นเด็กใหม่ใช่มั้ย”

“ค่ะ ฉันพิชญา” สาบานเลยว่าถ้าฉันเป็นผู้ปกครองคงไม่ส่งลูกหลานเข้ามาเรียนที่นี้แน่ ยิ่งดูครูหน้าโหดก็ยิ่งเหมือนฆาตกร

“ไปเปลี่ยนชุดแล้วมาวอมอัพกับเพื่อนๆ” สิ้นเสียงครูหน้าโหดฉันก็วิ่งแจ้นเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุดก่อนที่จะโดนครูหักคอจิ้มน้ำพริก

ผ่านไปสิบนาที หลังจากที่เปลี่ยนชุดเสร็จ ครูหน้าโหดก็ให้ฉันแนะนำตัวกับเพื่อนๆในห้อง นี้คือสิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดเวลาเป็นคนแปลกหน้า

“ฉันชื่อพิชญา วัฒนาศักดิ์ เรียกว่าฟองจะดีกว่า” คำพูดของฉันคงเหมือนยาถ่าย พวกเธอถึงได้ทำหน้าตาเหมือนกำลังปวดถ่ายอย่างรุงแรง

“เอาละ ทุกคนเริ่มเล่นได้ พิชญาเธอไปร่วมกลุ่มกับกลุ่มนั้นนะ” ครูหน้าโหดชี้ไปยังกลุ่มหนึ่งที่ฝึกซ้อมอยู่สุดขอบสนาม ใกล้กับกลุ่มคนที่กำลังเล่นบาส ฉันยิ้มออกนิดหนึ่งเมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวของฉันคือหนึ่งในกลุ่มนั้น

“ไม่คิดเลยว่าแกจะได้มาอยู่ห้องนี้” น้ำเสียงที่ฟังดูขัดกับหน้าตาอย่างมาของยัยไปป์ดังขึ้น ทำให้สมาชิกที่เหลือหันมามองฉัน ทำไมหน้าฉันเหมือนหน้าแม่พวกนายหรอ!

“อืม อย่างน้อยฉันก็ไม่ต้องตีสนิทกับใครใหม่” พูดจบฉันก็คว้าลูกบอลเล่ย์นั้นอันเดอร์ขึ้นลงพร้อมกับเพื่อนๆ

“ลองตบลูกบ้างนะเด็กๆ!!”เสียงครูหน้าโหดตะโกนบอกให้พวกเราลองตบลูกบ้าง แหม...ของชอบเลยตบเนี่ย

“โอ๊ย...” ฉันร้องขึ้นเมื่อโดนลูกบอลจากใครบ้างคนเข้าที่กลางหลัง จุก...

“ขอโทษนะฟอง พวกเราไม่ได้ตั้งใจ” เสียงแสเสร้งจากอีกกลุ่มหนึ่งดังขึ้น พวกเธอยังพร้อมใจกันหัวเราะชอบใจ หน๊อยย มาเล่นกับใครไม่เล่น พวกเธออยากเล่นกับฉันใช่มั้ย

ตุบ!

“โอ๊ย...”

“กุชชี่เป็นไรมั้ย”  ฮ่าๆ เพื่อนยัยกุชชี่ (ความจริงน่าจะชื่อกุดจี่มากว่า) ถามเมื่อยัยนั่นโดนลูกบอลฉันเข้าเต็มๆ หึหึ

“ยัยเตี้ยนี่เธอแกล้งฉันหรอ” หล่อนหันหน้าตาที่เน่าเสียมาทางฉัน เฮอะคิดหรอว่าคนอย่างฟองจะกลัว

“โอ๊ย...นี่!!!” ชักจะมากไปแล้วนะยัยกุดจี่กินขี่ เธอกล้าทำร้ายฉันงั้นหรอ หน๊อยแน่ะ “อยากเล่นมากใช่มั้ยลูกบอลนะ...ย๊า!!!!!!!!!!!!” ลูกบอลถูกโยนขึ้นฟ้าก่อนที่ร่างบางสมส่วนของฉันจะกระโดดตามและลงแรงฝ่ามืออรหันใส่ลูกบอลนั่นเต็มแรง ฮึฮึ งานนี้ยัยกุดจี่ต้องกลับสู่ก้อนขี่ควายสมใจแน่ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ

“เฮ้ย! ไอ้แบงค์ ไอ้เก้า โยนมาๆ” เสียงโวกเวกโวยวายของกลุ่มวัยรุ่นที่กำลังเล่นบาสเก็ตบอลอยู่ข้าง

“ไอ้พุฒิระวัง!!!!” โอ๊ะโอ รู้สึกว่าลูกบอลที่ฉันหมายหัวยัยกุดจี่จะเปลี่ยนทิศทางไปยังกลุ่มที่เล่นบาสอยู่นู้น และ...ผู้เคราะห์ร้ายก็โดนลูกบอลฉันเข้าเต็มเป้า อู๊ยยย ท่าจะจุก

ตุบ!

“อ้าวเฮ้ย....โอ๊ย!” เสียงของผู้ชายที่เคราะห์ร้ายร้องขึ้น ก่อนจะหงายท้องลงไปนอนที่พื้นพร้อกับกุมที่เป้าของตัวเองอย่างสวยงาม ฮ่าๆ

“พุฒิ เป็นไงบ้างว่ะ”

“พี่พุฒินิ...ว๊ายโดนยัยเด็กใหม่ตีบอลอัดน้องชาย!”

“เฮ้ยจริงหรอ”

“พี่พุฒิโดนพรากความบริสุทธิ์หรอเนี่ย ฮื่อๆ” เสียงเซ็งแซ่ของบรรดาผู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดซุบซิบถึงเรื่องที่นายคนนั้นโดนฉันพรากความบริสุทธิ์ จะบ้าหรอ!! ฉันไม่ได้พรากความบริสุทธิ์ของใครนะ!!!

“นี่ยัยฟอง...” ยัยไปป์เรียกชื่อฉันก่อนจะทำหน้าเหวอๆ

“มีอะไร?”

“แกรู้มั้ยว่าทำอะไรลงไปอ่า”

“รู้ ฉันตีบอลอัดน้องชายเขา” คำตอบที่ไม่สะทกสะท้านของฉันทำให้ยัยเพื่อนสาวถึงกับทำหน้ามุ้ย

“นั้นพี่พุฒิ  พีรภัทธ์ อิศรสวัสดิ์ ลูกชายเจ้าของโรงเรียนเชียวนะเว้ย”

“ห๊า!!...แล้วทำไมฉันไม่ได้ตั้งใจนิ มันเป็นอุบัติเหตุ” ฉันแกล้งทำทีว่าตกใจ ยิ่งทำให้ยัยไปป์อยากจะขย่ำฉันมากขึ้น แหม...ก็มันเรื่องจริงนิน่า