ทฤษฎีนับพัน รักกันชั่วนิจนิรันดร์

มันเป็นค่ำคืนที่แสนหอมหวานและกระอักกระอ่วน

มันเป็นค่ำคืนที่บ้าระห่ำและอ่อนโยน

มันเป็นค่ำคืนที่... ที่เต็มไปด้วยความสับสนและคึกคะนอง

ทุกครั้งที่ย้อนนึกถึงค่ำคืนนั้น มันกลับเต็มไปด้วยคำถามอยู่ภายในใจเป็นหมื่นล้านคำว่า "มันดีแล้วจริง ๆ เหรอ นี่ตัวเรา... เผลอทำอะไรไปล่ะเนี่ย"

ภายใต้แสงสีของร้านเหล้า เสียงเพลงดังคลอไปกับจังหวะท่าเต้น แขนของเราสองคนควงกัน โบกสะบัดไปตามเสียงดนตรี ไม่มีใครยอมใคร มือของเรากุมกันแน่น ไม่ยอมปล่อย… แม้สายตาคนรอบข้างจะมองมาอย่างสงสัยและแปลกใจในความสัมพันธ์ของเราสองคน

แล้วในที่สุด… เธอก็เอนศีรษะซบลงบนไหล่ของผมเหมือนเด็กน้อยที่เริ่มง่วงนอน

ความรู้สึกอยากปกป้องเธอเพิ่มมากขึ้นทุกที ผมยกมือขึ้นลูบศีรษะเธอเบา ๆ อย่างเอ็นดู แม้เธอจะเป็นรุ่นพี่ แต่สำหรับผม… การได้ดูแลเธอเป็นสิ่งสำคัญกว่าอะไรทั้งสิ้น

เธอมักถามผมเสมอว่า "ไม่มีใครจริง ๆ ใช่ไหม?"

คำถามเดิมที่เธอเอ่ยซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมจึงเลือกพิสูจน์คำตอบด้วยการกระทำ เพื่อยืนยันคำตอบด้วยความชัดเจนเสียยิ่งกว่าคำพูดใด ๆ เป็นการดูแลเธอในค่ำคืนนี้ ให้ดีที่สุด

เธอเงยหน้าขึ้นสบตาผม พร้อมกับถามอีกครั้งว่า "พวกเราจะเป็นแฟนกัน และคบกันตลอดไปเลยไหม… ต่อให้ค่ำคืนนี้จะผ่านไปแล้วก็ตาม?"

ผมลังเลลึก ๆ ไม่แน่ใจว่าที่เธอพูดออกมาเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือเพราะความรู้สึกจริง ๆ กันแน่ แต่ในใจของผมมีเพียงคำตอบเดียวเท่านั้นที่จะให้กับเธอ

"Not forever, just only one night."

"ทำไมล่ะ"

"ไม่รู้สิครับ แค่ผมรู้สึกว่าไม่อยากให้พี่ต้องเสียใจที่เลือกผมน่ะครับ บางทีอาจจะมีคนที่เหมาะสมกับพี่อยู่ก็ได้นะครับ"

"ก็น้องไง"

ผมเองที่สติไม่เต็มร้อย เผลอจูบหน้าผากของเธอเบา ๆ โดยไม่ตั้งใจ

และนั่นทำให้เธอรุกผมหนักกว่าเดิม…

เธอยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนปลายจมูกเราแทบชนกัน ลมหายใจอุ่นร้อนของเธอสัมผัสผิวผมอย่างชัดเจน ผมรับรู้ได้ถึงอุณหภูมิร่างกายที่ไม่ปกติของรุ่นพี่ ก่อนที่เธอจะขยับเข้ามาใกล้ พร้อมกับคว้าแขนของผมให้ไปโอบกอดร่างเล็ก ๆ ของเธอ…

ผมรีบผละตัวออก หยิบน้ำเปล่าส่งให้เธอ ก่อนที่เธอจะเผลอหลับไปในที่สุด โดยที่มือของสองเรายังคงกุมกันแน่นไม่ยอมปล่อย

ผมกลับมานั่งคิดถึงเรื่องเมื่อคืน ความสับสนเข้ามาเกาะกินหัวใจ ผมกลัวว่าตัวเองจะทำร้ายจิตใจเธอโดยไม่รู้ตัว และมากกว่านั้น… ผมไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่าเวลาอยู่กับเธอ... มันทำให้ผมรู้สึกดี

แต่บางครั้ง การรุกหนักในจังหวะที่ผิด อาจเป็นดาบสองคมที่ย้อนกลับมาทำร้ายตัวเธอเอง

เพราะในใจของผม… ตอนนี้ยังมี "เธอ" อีกคน อยู่

แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเธอคนนั้นคิดเช่นเดียวกันไหม แต่สุดท้าย ผมคงต้องปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอนาคต

เมื่อค่ำคืนนี้จบลง ทุกคนต่างแยกย้าย ผมยื่นมือไปหารุ่นพี่แล้วพูดว่า

"จับมือผมไว้สิครับ ได้เวลากลับบ้านแล้ว"

เราสองคนจูงมือกันเดินออกไปข้างนอก รวมกลุ่มกับเพื่อน ๆ ก่อนจะกอดกันเป็นครั้งสุดท้าย

"คืนนี้สนุกมากเลยครับ ครั้งหน้าพวกเรามาเจอกันอีกครั้งนะครับ"

ผมพูดพลางยิ้มให้เธอ แต่ลึก ๆ แล้ว… ผมไม่แน่ใจเลยว่า "ครั้งหน้า" ของเราจะเกิดขึ้นจริงไหม

เพราะบางครั้ง… ค่ำคืนบางค่ำคืน ก็อาจเป็นเพียง เรื่องราวที่หวนคิดถึงได้ตลอดไป แต่ไม่มีวันย้อนกลับมาอีกเลย