คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF] สมมติ | Luhan x Xiumin
สมมติ
LUHAN x MINSEOK
“มินซอก ถามไรหน่อยดิ”
“ถามว่า?”
“ถ้าสมมติว่า…”
พูดยังไม่ทันจบ โทรศัพท์ของมินซอกก็ดังขึ้นมา ก่อนที่มือป้อมๆจะกดรับสายด้วยอารมณ์เบิกบาน
‘อี้ฟาน’
ชื่อเจ้าของสายเรียกเข้าที่มินซอกเพิ่งรับสายไปเมื่อสักครู่ แถมพ่วงด้วยตำแหน่งหวานใจของคนแก้มกลมอีกต่างหาก
“เมื่อกี้ลู่หานมีอะไรจะถามเรานะ?” หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จเรียบร้อยแล้ว มินซอกจึงหันกลับมาถามคนตรงหน้าที่คุยกันค้างไว้อยู่
“เอ่อ ไม่มีอะไรแล้วล่ะ แล้วนี่จะกลับเลยหรือเปล่า” เอ่ยถามขึ้นมาเพราะเห็นว่ามินซอกเริ่มทะยอยเก็บข้าวของลงกระเป๋าใบโตที่พกมานั่งทำงานกับเขา
“อื้อ อี้ฟานกำลังขับรถมารับหน่ะ อีกไม่นานน่าจะมาถึง อ๊ะ! นั่นไง มาพอดีเลย เราไปก่อนนะลู่หาน แล้วเจอกัน”
“มินซอก”
“หืม?”
“สมมติว่ามีคนมาบอกรักมินซอก มินซอกจะว่าไงอ่ะ?”
“เราก็คงปฏิเสธไปมั้ง เรามีอี้ฟานอยู่แล้วนี่หน่า ทำไมอ่ะ มีคนมาบอกรักลู่หานหรอ” มินซอกถามกลับ พร้อมกับยักคิ้วหลิ่วตาใส่ลู่หานในเชิงล้อๆ
“เฮ้ย บ้า ไม่มี มีที่ไหนล่ะ เราแค่อยากรู้ แค่ถามดูเฉยๆ” เอ่ยปฏิเสธไปเป็นพัลวัน ทำเอาอีกคนหัวเราะเสียงใสออกมา
“ไม่มีก็ไม่มี ไม่เห็นต้องร้อนตัวเลยนี่หน่า แล้วเค้าเป็นใครอ่ะ น่ารักมั้ย อยู่คณะไรหรอ” ยังไม่หยุดเอ่ยแซวลู่หานออกไป แถมด้วยการแอบหลอกถามหน่อยๆ เผื่อลู่หานจะตกหลุมพลาง
“เพ้อเจ้อละมินซอก บอกว่าไม่มีไง เราแค่สมมติเฉยๆ ทำงานต่อไปดิ” ลู่หานผลักหัวอีกคนเบาๆด้วยความหมันเขี้ยว ก่อนจะลงมือแก้งานกันจริงๆจัง
“เดี๋ยวเราจะไปซื้อน้ำ ลู่หานจะเอาอะไรมั้ย เราจะได้ซื้อมาให้เลย”
“หาเรื่องอู้งานหรอมินซอก”
“เปล่าน้าาา เราแค่หิวเอง ลู่หานจะกินอะไรอ่ะ”
“เหมือนมินซอกเลยแล้วกัน จะได้ไม่ต้องคิดเยอะ”
“โอเคครับผม!!” มินซอกตอบรับด้วยน้ำเสียงแข็งขัน ก่อนจะออกตัววิ่งไปยังโรงอาหารของคณะ
จริงๆแล้วลู่หานกับมินซอก เป็นนักศึกษาคนละคณะกัน มินซอกเรียนอยู่นิเทศเอกการแสดง ส่วนลู่หารเรียนบริหาร แต่บังเอิญว่าทั้งคู่ได้ลงวิชาเลือกตัวเดียวกัน จับผลัดจับผลู จนได้มาทำงานคู่กัน จะว่าเป็นเรื่องบังเอิญก็คงไม่ถูกนัก เพราะลู่หานเป็นฝ่ายเข้ามาทำความรู้จักมินซอกก่อน แล้วพอมีงานคู่ลู่หานจึงได้ชวนมินซอกมาทำคู่กัน
“แล้ววันนี้มินซอกกลับไงอ่ะ อี้ฟานมารับหรือเปล่า”
“เปล่าอ่ะ วันนี้อี้ฟานไม่ว่างเราต้องกลับเอง”
“แล้วนี่กลับไงอ่ะ ให้เราไปส่งมั้ย?”
“เฮ้ย ไม่ต้องๆ บ้านเรากับลู่หานไปคนละทางเลย เรานั่งรถเมล์ไปไม่กี่ป้านก็ถึงแล้ว ลู่หานจะนั่งย้อนไปย้อนมาทำไม” มือเล็กๆปัดป่ายเป็นพัลวัน เพื่อเป็นการยืนยันว่าเขาไม่ต้องการรบกวนลู่หานถึงขนาดนั้น
“โอเค งั้นเดี๋ยวเรารอส่งมินซอกขึ้นรถเมล์แล้วกัน” ลู่หานพูดก่อนจะพยักหน้ากับตัวเอง
“เราเป็นผู้ชายนะ ไม่ได้เป็นผู้หญิงสักหน่อย ไม่เห็นจะต้องโอเวอร์ขนาดนั้นเลย” ใบหน้าเล็กยู่ลง ทั้งลู่หานและอี้ฟานต่างก็ทำเหมือนกับว่าเขาเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆที่ต้องคอยรอรับการปกป้องอยู่ตลอดเวลา ลู่หานที่เห็นดังนั้นก็หัวเราะออกมาพร้อมทั้งยกมือขึ้นขยี้ผมของมินซอกด้วยความหมันเขี้ยว
“อย่าเล่นผมเราน้า เสียทรงหมดแล้วลู่หาน” มินซอกเบี่ยงตัวหลบ ก่อนจะไล่ตีลู่หาน ที่วิ่งหนีเขาอย่างอารมณ์ดี ทั้งคู่วิ่งไล่กันเหมือนเด็กๆ จนกระทั่งคนตัวเล็กกว่าขึ้นรถเมล์กลับบ้านไป ลู่หานจึงยืนอยู่คนเดียวเพื่อรอรถเมล์สายที่เขาต้องกลับ พลันสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นรถคันคุ้นตา ที่มักจะมารับมินซอกบ่อยๆ เคลื่อนที่เข้ามาจอดฝั่งตรงข้าม
“ไหนมินซอกบอกว่าไม่ว่าง หรือว่ามารับมินซอกแล้วคลาดกัน”
ไม่ทันได้ให้ลู่หานคิดหาคำตอบตัวคนเดียวนาน ก็มีร่างบางๆที่ไม่คุ้นตาเลยเดินขึ้นรถไป
“มินซอก”
“หืม?”
“ถ้าเกิดสมมติว่า มีคนมาบอกมินซอกว่าอี้ฟานมีคนอื่น มินซอกจะทำไงหรอ”
“อ่าาา ตอบยากจังแฮะ ฉันก็คงอารมณ์กึ่งๆอ่ะ ฉันคงถามอี้ฟานให้รู้เรื่องกันตรงๆ”
“แล้วถ้าเกิดมันเป็นจริงขึ้นมาล่ะ”
“ทำไมอ่ะ ลู่หานกำลังสงสัยว่าแฟนนอกใจหรอ”
“เปล่าๆ อย่าว่าแต่แฟนนอกใจเลย แฟนเรายังไม่มีเลย”
“ก็พักนี้ลู่หานชอบมาถามอะไรเราแปลกๆนี่หน่า ลู่หานต้องมีแฟนแล้วไม่บอกเราแน่ๆเลยใช่มั้ยลู่หาน!!”
“มีที่ไหนเล่า ไม่มี๊”
“ไม่มีแล้วเสียงสูงทำไมอ่ะ เวลาลู่หานอยู่ที่คณะ ลู่หานต้องป๊อบแน่ๆอ่ะ”
“หรอ ทำไมคิดงั้นอ่ะ”
“ก็ลู่หานดูดีนี่หน่า สาวๆต้องชอบลู่หานเยอะแน่ๆ”
“ถ้าเขาชอบเราจริงๆมันก็ดีอ่ะสิ”
“ลู่หาน”
“มีอะไรหรือเปล่ามินซอก” ลู่หานถามออกไปหลังจากเห็นสีหน้าที่ไม่สู้ดีของมินซอก สิ้นสุดคำถาม ร่างเล็กก้โผเข้ากอดลู่หาน ก่อนจะปล่อยโฮออกมา ลู่หานปล่อยให้อีกคนร้องไห้ไปเรื่อยๆ จนหยุดร้องเอง ลู่หานจึงได้เอ่ยถามออกมาอีกครั้ง
“ตกลงเป็นอะไร แล้วร้องไห้ทำไมเนี่ย ใครรังแกมา บอกลู่หานสิครับ” ถามพลางเช็ดน้ำตาให้คนตัวเล็กกว่าไปด้วย
“ฉันเลิกกับอี้ฟานแล้วนะลู่หาน” ทันทีที่เอ่ยประโยคนั้นออกไป มือที่กำลังเช็ดน้ำตาให้มินซอกอยู่ก็ชะงักลง ก่อนที่มินซอกจะเอ่ยต่อไป
“เขามีคนอื่น” ลู่หานที่ดูไม่ตกใจเท่าไหร่ พยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงรับรู้ ส่งผลให้คนตัวเล็กเอ่อยถามต่อ
“จริงๆแล้วที่นายถามฉันวันนั้น นายรู้ใช่มั้ย”
“...” ลู่หานพยักหน้าเบาๆ
“ทำไมนายไม่บอกฉันตรงๆล่ะ ฉันรู้สึกเหมือนเป็นคนโง่ยังไงก็ไม่รู้”
“ที่ฉันไม่กล้าบอกตรงๆ ก็เพราะฉันกลัวว่ามินซอกจะโกรธ ฉันไม่รู้ว่าเราสนิทกันพอที่พูดคุยถึงเรื่องส่วนตัวกันพอหรือยัง ฉันไม่รู้ว่าควรพูดเรื่องของนายกับอี้ฟานหรือเปล่า ฉันกลัวว่านายจะหาว่าฉันละลาบละล้วงเรื่องของนายไปหรือเปล่า ฉันกลัวจะไม่ได้เป็นเพื่อนนาย”
“ถ้านายบอกฉันตั้งแต่ตอนนั้นนะ ฉันอาจจะไปตั๊นหน้าอี้ฟานสักสองที”
“...”
“...”
มินซอกที่เลิกร้องไห้ไปแล้ว ทั้งคู่ได้แต่ปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบงำ ก่อนที่ลู่หานจะเป็นฝ่ายทำลายความเงียบนั้นลง
“มินซอก ถามไรหน่อยดิ”
“ถามว่า?”
“ถ้าสมมติว่า ฉันบอกว่าฉันชอบมินซอกล่ะ มินซอกจะว่าไง”
สมมติว่ามันคือความจริงในหัวใจ สายไปใช่ไหมช่วยบอกฉันที
แค่อยากรู้ แค่ถามดู บอกได้ไหมความในใจ
แค่อยากรู้ แค่ถามดู บอกได้ไหมหัวใจเธอคิดอย่างไร
----------------------------------------------
ร้องไห้แปบ TT รู้สึกติดๆขัดๆกับเรื่องนี้แต่มันนึกไม่ออกว่ามันคืออะไร
ขอบคุณธีมสวยๆจาก Themy Butter ค่ะ
ความคิดเห็น