คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Christmas Gift | Kai x Sehun
Christmas Gift | Kai x Sehun | PG
Short fic by Jay of Drudge
“หลังสุดท้ายแล้วสินะ จะได้กลับบ้านไปนอนซักที” มือบางเอื้อมมือลงไปหยิบของขวัญชิ้นสุดท้ายในกระสอบก่อนจะโยนลงไปทางปล่องไฟบ้านที่อยู่ด้านล่าง
เสียงดนตรีดังกังวาลไปทั่ว แสงไฟหลายสีสันที่บรรดามนุษย์สรรหามาประดับประดาตามบ้านและสถานที่สำคัญต่างๆส่องสว่างไปทั่ว อ่า~เมอรี่คริสต์มาส~ วันศริสต์มาสที่จะมีตาแก่พุงย้อยๆ หนวดเฟิ้มเที่ยวโยนขวงขวัญลงปล่องไฟตามบ้านที่มีเด็กๆทำตัวดีๆ ที่มนุษย์โลกเชื่อกันว่ามันเป็นนิทานหลอกเด็กนั่นแหละ ... แต่ความเป็นจริงแล้ว ก็ไม่ต่างกับนิทานหลอกเด็กซักเท่าไหร่หรอกเพียงแค่ไม่มีซานตาคลอสตาแก่พุงพุ้ยเท่านั้นแหละ มีแต่เขานี่แหละ
“ไงเซฮุน เสร็จงานแล้วหรอ” อ่า รุ่นพี่อี้ชิงนี่เอง
“ฮะ จะกลับบ้านไปนอนแล้วเนี่ย รุ่นพี่ล่ะฮะ” ยังไม่ทันได้คำตอบจากรุ่นพี่ร่วมงาน เจ้ากวางเรนเดียร์ของเขาก็พุ่งตัวเข้าใส่กวางของรุ่นพี่ซะก่อน
“เจ้าลู่หาน หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!” เซฮุนตวาดก่อนจะโน้มตัวไปข้างหน้าหวังจะฟาดเจ้ากวางดื้อซักสองป๊าบ ก่อนจะ...
“เฮ้ย!!!”
“เซฮุน!!!”
ตุบ!
❄・。゜☆。・゜❄。゜ Merry Christmas ゜☆ 。・❄゜・。゜✽。
“สารภาพมาดีๆ นายเป็นขโมยใช่มั้ย!!!”
“ก็บอกว่าไม่ใช่ๆ ไง ฉันเป็นซานตาคลอส!!!” ตอนนี้โอเซฮุนกำลังนั่งเป็นนักโทษให้คนตัวดำที่อ้างตัวว่าเป็นเจ้าของบ้านสอบสวน พร้อมกับยัดเยียดข้อหาหัวขโมยให้เขา ใช้ได้ที่ไหนกัน หน้าตาอย่างเขาน่ะหรอ จะเป็นขโมย เหอะ เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ไอ้คุณเจ้าของบ้านตัวดำนี่มันคิดอะไรอยู่
“นี่มัน 2012 แล้วนะครับ ซานตาคลอสมันมีที่ไหนกัน นิทานหลอกเด็กชัดๆ นี่ถ้าฉันไม่บังเอิญลงมากินน้ำ นายคงยกเค้าบ้านฉันไปแล้วสินะ”
“ปัดโธ่ ก็บอกแล้วไงว่า ฉันนี่แหละซานตาคลอส!!!” คิมจงอินถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนที่สายตาคมจะค่อยๆไล่มองคนที่นั่งอยู่บนพื้นทุกตารางพื้นที่ผิวสัมผัส ใส่เสื้อยืดสีขาว พร้อมเสื้อแจ๊คเก็ตสีแดงระยิบระยับ ไหนจะกางเกงลายๆ นี่ยังไม่นับรวมถึงผมสีควันบุหรี่นั่นอีกนะ คนปกติที่ไหนเค้าแต่งตัวแบบนี้กัน หมอนี่คงมีปัญหาทางสมองสินะ ถึงได้คิดเอาเป็นตุเป็นตะว่าตัวเองเป็นซานตาคลอส เหอะ!
“โอเคๆ ซานตาคลอส ก็ซานตาคลอส งั้นผมขออันเชิญคุณซานตาคลอสออกจากบ้านผมไปแจกของขวัญให้บ้านอื่นต่อเถอะครับ เดี๋ยวจะไม่ทันการเอานะครับ”
“ย๊า!! ประชดกันงั้นหรอ”
“เร็วๆครับ เด็กๆรอคุณซานตาคลอสอยู่นะครับ” จงอินเดินไปเปิดประตูบ้านพร้อมกับผายมือ
ถ้าจะไล่กันขนาดนี้ คิดว่าเขาจะหน้าด้านอยู่ต่องั้นหรอ ซานต้าฮุนคนนี้ไม่ง้อหรอกเว้ย สองแขนยันกับพื้นก่อนจะค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นยืน มือบางไล่ปัดฝุ่นที่เกาะตามตัว สะบัดหน้าใส่จงอินหนึ่งที ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป เฮอะ! ไม่น่าลืมไปเลยว่าเจ้าซิ่วหมินกวางของพี่อี้ชิงมันเป็นตัวเมียที่สำคัญกำลังอยู่ในช่วงฤดูผสมพันธุ์อีกต่างหาก แล้วไอ้เจ้ากวางของเขาก็น่ารักเหลือเกิน วิ่งเข้าใส่ตัวเมียทั้งๆที่กำลังลากเกวียนของเขาอยู่เนี่ยนะ แล้วนี่เขาจะกลับขึ้นไปข้างบนยังไงล่ะเนี่ย เขายังเป็นแค่ซาตาคลอสฝึกหัด ยังไม่เก่งกล้าขนาดที่จะสามารถเรียกลู่หานให้ลงมารับเขากลับขึ้นไปข้างบนได้หรอกนะ แล้วนี่ตกมาที่ไหนก็ไม่รู้ หวังว่าพี่อี้ชิงจะลงมาช่วยนะ
“ลู่หานนะ ลู่หาน กลับไปได้เมื่อไหร่นะ จะให้อดอาหารซักอาทิตย์นึงเลยคอยดู”
...ว่าแต่...ระหว่างรอรุ่นพี่มารับ เขาจะไปอยู่ไหนล่ะเนี่ย...
❄・。゜☆。・゜❄。゜ Merry Christmas ゜☆ 。・❄゜・。゜✽。
นอนไม่หลับ...
คิมจงอินนอนไม่หลับ...
ไม่รู้ว่าทำไมหัวสมองเขาเอาแต่คิดถึงใบหน้าขาวใสนั่น ให้ตายสิ ป่านนี้จะเดินไปถึงไหนแล้วนะ หิมะก็ตกขนาดนี้ ดูจากสภาพการแต่งตัวของคนตัวบางนั่น มันไม่น่าจะป้องกันความหนาวได้เลย ถอนหายใจหนึ่งที ก่อนจะเดินออกไปที่ระเบียงห้องที่หันไปทางเดียวกับประตูบ้านที่มักจะมีแดดส่องเข้ามาทุกเช้าทำให้เขานอนหลับต่อไม่ได้ แต่มันก็มีข้อดีคือ ไม่ต้องลงไปข้างล่างเวลามีอะไรผิดปกติเกิดขึ้น ก็มองมันตรงระเบียงนี่แหละ เหมาะกับคนขี้เกียจอย่างเขาดี
เงาตะคลุ่มๆที่บริเวณรั้วบ้านบวกกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อสักครู่ทำให้เดาไม่ยากหรอก ว่าเจ้าของเงานั่นมันใคร ถึงจะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งว่าหมอนั่นไม่ใช่โจร แถมบ้านเขาก็ไม่มีอะไรให้น่าขโมยสักนิด ไม่ต้องอะไรมากเลยแค่กับข้าวยังไม่มีติดตู้เย็นเลยเถอะ มีรามยอนติดบ้านไว้แพคนึงก็ดีแค่ไหนแล้ว แต่ถ้าหมอนั่นมันสติไม่ดี แล้วเกิดคว้ามีดขึ้นมาแทงเขาล่ะ (ก็คนสติดีที่ไหนเขาบอกว่าตัวเองเป็นซานตาคลอสกันล่ะ) แต่ปล่อยไว้ก็เกรงว่าคนตัวบางนั่นจะหนาวตาย เพราะงั้นต่อมคนดีของคิมจงอินก็เลยบอกให้สองขาก้าวลงไปเปิดประตู ต้อนรับคนตัวบางนั่นซะ
...ตัวบางขนาดนั้น คงสู้แรงเขาไม่ไหวหรอกมั้ง...
หลังจากไปเรียกให้คนตัวบางเข้ามาหลบหนาวในบ้าน หมอนั่นก็บ่นว่าหิวพร้อมกับมองหน้าเขาตาปริบๆ จะให้ใจร้ายก็กระไรอยู่ ต่อมคนดีของคิมจงอินกำลังทำงานอยู่นี่ครับ คิมจงอินก็เลยต้องสวมวิญญาณพ่อครัวต้มรามยอนให้หมอนั่นกิน
“นายชื่ออะไร” คำถามสุดเบสิกที่ยกขึ้นมาถาม เพราะไม่รู้จะทำอะไรดีนอกเหนือจากนั่งมองคนตัวบางกินรามยอน มันชักกระตุ้นต่อมหิวของเขาขึ้นมาแล้วนะสิ
“โอเซฮุน ฉันชื่อโอเซฮุน เรียกเซฮุนเฉยๆก็ได้ ไม่ต้องเกรงใจ” เอ่ยชื่อเสียงเรียงนามของตัวเองเสร็จก็ยกถ้วยรามยอนขึ้นซด ลิ้นเล็กๆยื่นออกมาเก็บเกี่ยวคราบน้ำซุปที่ติดตามมุมปาก ก่อนจะยิ้ม จนตาเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว
จงอินกลืนน้ำลายอึกใหญ่ๆ สาบานได้เขาไม่ได้เผลอคิดอะไรกับลิ้นเล็กๆนั่นเลยนะ!!
“แล้วนายชื่ออะไรอ่ะ คุณเจ้าของบ้าน” เสียงของเซฮุนช่วยฉุดวิญญาณจงอินกลับมา
“คิมจงอิน กินเสร็จแล้วก็จัดการจานชามให้เรียบร้อยด้วย คืนนี้นอนโซฟานี่ไปก่อนแล้วกันเดี๋ยวไปเอาผ้าห่มมาให้ พรุ่งนี้ตื่นแล้วก็ช่วยกลับไปบ้านนายด้วยนะ” ว่าจบก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปหาผ้าห่มมาให้ร่างบาง
❄・。゜☆。・゜❄。゜ Merry Christmas ゜☆ 。・❄゜・。゜✽。
ก๊อกๆๆ
“จงอินอ่า~~~”
เงียบ...... ไร้ซึ่งการตอบรับจากเจ้าของห้อง เซฮุนจึงลงมือทุบประตูห้องอีกครั้ง
“มีอะไร” เจ้าของห้องเดินหน้ามุ่ยมาเปิดประตู กำลังเคลิ้มๆ จะหลับอยู่แล้วเชียว ไอ้คุณผู้อาศัยชั่วคราวจะมาเคาะห้องเรียกเขาทำไม ผ้าห่มก็เอาลงไปให้แล้วนี่ มีปัญหาอะไรอีก
“หนาว... ขอนอนด้วยได้มั้ย” ตากลมช้อนขึ้นมองคุณเจ้าของห้องปริบๆ หวังให้คุณเจ้าของห้องเห็นใจ ปกติเขาไม่ใช่คนขี้หนาวนะ ตอนอยู่ข้างบนก็ไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย ไม่รู้ทำไมพอตกลงมาข้างล่างถึงได้รู้สึกหนาวขึ้นมาก็ไม่รู้ หรือจะตกมาหลายชั้นบรรยากาศกันนะ?
จงอินพรูลมหายใจออกมายาวๆ ก่อนจะพยักเพยิบหน้าให้เซฮุนเข้ามา
“จงอินใจดีที่สุดเลย!!!” เซฮุนยิ้มเผล่ก่อนจะวิ่งเข้าไปกระโดดขึ้นเตียงแล้วม้วนตัวอยู่ในผ้าห่มที่หอบขึ้นมาด้วย ก็เขาไม่อยากแย่งผ้าห่มของจงอินนี่หน่า
นอนไม่หลับ...
คิมจงอินนอนไม่หลับอีกแล้ว...
นี่มันอะไรกันนักหนาวะ ชีวิตเขาจะถูกรบกวนการนอนจากคนตัวบางนี่ตลอดเลยหรือไงนะ นอนๆอยู่เผลอตะแคงไปข้างที่เซฮุนนอนอยู่ทีไร ตาเขามันเอาแต่จ้องที่ปากบางๆนั่นทุกที พลิกตัวไปทางอื่น ก็มีแต่ภาพนั่นลายวนเวียนอยู่ในหัว นี่เขาต้องติดโรคประสาทมาจากโอเซฮุนแน่ๆ หวังว่าพรุ่งนี้ตื่นมา เขาจะไม่ร้องปาวๆว่าตัวเองเป็นซานตาคลอสนะ
“เราทำให้จงอินนอนไม่หลับหรือเปล่า” สงสัยเสียงพลิกตัวของเขาคงแรงไปจนทำให้คนข้างๆตื่น
“เปล่า นายนอนไปเถอะ” เรื่องอะไรจะบอกล่ะ ที่เขานอนไม่หลับก็เพราะหมอนั่น ยิ่งไปหาว่าหมอนั่นประสาทอยู่ เดี๋ยวจะกลายว่าเขาเป็นไอ้โรคจิตหื่นกามซะเอง
“ถ้าจงอินยังไม่นอน เราก็จะไม่นอนเป็นเพื่อนจงอินละกัน”
“นี่...”
“หืม?”
“บ้านนายอยู่แถวไหน” ถามไว้ก่อน เผื่อมันตุกติกไม่ยอมกลับบ้านเขาจะได้ส่งตัวถูก
“เราเป็นซาตาคลอส บ้านเราก็ต้องอยู่ข้างบนนู้นสิ” ปากบางๆยู่เข้าหากันก่อนจะยื่นไปข้างบน จงอินกรอกตาไปอย่างเหนื่อยใจ
“แล้วทำไมนายไม่กลับขึ้นไปล่ะ” เอาวะ บ้ามาก็บ้ากลับ
“เรากลับขึ้นไปเองไม่ได้หรอก เราเป็นแค่ซานตาคลอสฝึกหัด เราเรียกเรนเดียร์ลงมารับไม่ได้ ต้องรอให้พวกที่ฝึกผ่านแล้วลงมารับเท่านั้นแหละ” เออะ... มีซานตาคลอสฝึกหัดด้วยหรอ ยิ่งคุยยิ่งไปกันใหญ่แล้ว หมอนี่ท่าทางจะสติไม่ดีจริงๆ
“แล้วไปทำอีท่าไหนถึงตกลงมาล่ะ”
“บังคับกวางไม่อยู่ มันไม่ยอมเชื่อฟังฉันเลย” พูดแล้วก็แค้นไอ้กวางบ้า
“...”
“นี่ๆ จงอิน วันคริสต์มาส นายไม่ขออะไรบ้างเลยหรอ”
“เรื่องหลอกเด็ก โตจนปูนนี้แล้วใครเค้าขอของขวัญจากซานตาคลอสกัน นอนๆๆ” พูดจบก็ผลักหัวทุยๆนั่นหนึ่งที
...จะว่าไปเขาก็ขอนะ...
...ขอใครซักคน ที่จะอยู่ด้วยกันตลอดไป...
END
ปล.ไม่ใช่ว่าอี้ชิงไม่อยากช่วยน้องนะ แต่ทำไงได้ล่ะ ของขวัญชิ้นสุดท้ายที่อี้ชิงต้องส่งก็คือ ‘โอเซฮุน’ นี่น่า
...Merry Christmas ครับทุกคน...
❄・。゜☆。・゜❄。゜☆ 。・❄゜・。゜✽。
ปั่นจบซักที /ปาดเหงื่อ/
date: 25/12/2012
ความคิดเห็น