คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Introduction - Rhythm of Life
คุณคิดว่าหัวใจเราเต้นแรงที่สุดเมื่อไหร่ ?
ยามดีใจเมื่อเห็นคนที่เราหมั่นไส้ตกต่ำ ?
ยามตื่นเต้นตอนบอกแม่ว่าเราเรียนพิเศษทั้งที่กำลังดูหนัง ?
ยามเสียใจเมื่อผู้ชายที่คุณรักไปรักผู้ชายอีกคน ?
หรือยามลุ้นระทึกกับผลแอดมิดชั่นที่เลื่อนแล้วเลื่อนอีก ?
ไม่ใช่หรอก
ยามที่เราดิ้นรนเพื่อจะมีชีวิตอยู่ต่อไปต่างหาก
Introduction
RHYTHM OF LIFE
หัวใจผมเต้นระส่ำราวจะทะลุออกมาจากอกยามเมื่อสองขาสลับสับเปลี่ยนอย่างบ้าคลั่ง!
เสียงฝีเท้ากระแทกกระทั้นกับพื้นถนน ไม่ต่างกับจังหวะที่ถูกตีโดยมือกลองระดับโลก
ซึ่งถ้านี่เป็นคอนเสิร์ตร็อคระดับโลก มันก็ช่างสมบูรณ์แบบ
เพราะเสียงร้องที่ป่าเถื่อนที่สุดในโลกก็อยู่ที่นี่เช่นกัน
“หยุดนะ ไอ้เวร!”
เสียงโซ่เหล็กดังแทรกมากับเสียงนั้น ผมรู้ว่าพวกมันมีด้วยกันห้าคน แต่ไม่คิดจะหันไปดูหรอกว่าใครถืออะไรบ้าง เพราะตอนนี้ผมตั้งมั่นอยู่ที่ความคิดเพียงหนึ่งเดียว
นั่นคือ
ผมต้องรอดไปจากที่นี่
เสียง เอี๊ยด! ดังสนั่นกระทันหันราวกับโฆษณาที่เข้ามาคั่นรายการสด
เสียงกระแทกดังขึ้นสองสามครั้งเมื่อร่างผมกลิ้งไปตามฝากระโปรงรถ ก่อนที่เสียงตุ๊บจะตามมาเมื่อผมหล่นลงบนถนนอีกฝาก – ผมตะกุยตะกายขึ้นจากพื้นและหนีตายต่อไปโดยไม่รู้สึกเจ็บ ความตื่นเต้นจับมือกับความกลัวกลายเป็นพลังที่ส่งให้ผมขับเคลื่อนด้วยเรี่ยวแรงมหาศาล ผมเอาชีวิตรอดมาถึงถนนใหญ่ซึ่งตกแต่งอย่างปราณีตด้วยตึกเก่าๆ กองขยะเน่าๆ และคุณตัวหลากสีสัน – พวกหล่อนมักสามัคคีออกมากรีดกรายในราตรี ทำท่าทีประหนึ่งกำลังรอรถเมล์
ผิดก็แค่เมืองคอร์เคลไม่มีเมล์วิ่งหลังสองทุ่ม – ความจริงนี้ต่อให้เด็กเพิ่งตั้งไข่ก็รู้
คุณตัวนางหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนเล่นบอลลูนสีกับผมสมัยยังเด็ก ตะโกนทักทายว่า
“ที่รัก ไปเล่นด้วยกันไหม?”
และผมตอบปฏิเสธในใจ เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่เธออยากเล่นห่างไกลจากบอลลูนสีเป็นไหนๆ
เสียงเจื้อยแจ้วของพวกหล่อนพลันเปลี่ยนเป็นเสียงกรี๊ดดังกระฉ่อน เมื่อแก๊งค์เด็กแว๊นซ์ติดอาวุธพุ่งผ่าน – ผมเลี้ยวตรงหัวโค้งซึ่งเป็นร้านขายซีดีผีที่ติดส่วยตำรวจจนเจริญงอกงาม ผ่านร้านเสื้อผ้าที่ก๊อปของแบรนด์เนมได้เหมือนเป๊ะ มาถึงสะพานข้ามแม่น้ำที่ส่งกลิ่นคล้ายถุงเท้านักฟุตบอลค้างปี และเกือบจะล้มเพราะลื่นหนังสือพิมพ์ซึ่งขึ้นหน้าหนึ่งว่า
“ม๊อบครองเมือง”
เฮ้ย อย่าเพิ่งคิดว่าผมอยู่กรุงเทพมหานคร บอกแล้วไง เมืองที่ผมอยู่ชื่อ คอร์เคล!
ผมไม่รู้หรอกว่าต้องวิ่งอีกไกลแค่ไหน หรืออีกนานเท่าไหร่ รู้เพียงแค่ถ้าอยากมีลมหายใจต้องวิ่งต่อไป
แต่หลังจากการผ่านระยะทางกว่าสองกิโลเมตรโดยไม่ได้หยุดพัก ความอึดความทนของผมก็ถูกบั่นทอนจวนเจียนจะหมดสิ้น
และทันที่พ้นประตูสวนสาธารณะ ผลจากอุบัติเหตุเล็กๆเมื่อครู่ก็แผลงฤทธิ์!
ความเจ็บผลักให้ผมเซไปข้างหน้า ผมพยายามจะวางเท้าเพื่อทรงตัว แต่เมื่อมันสัมผัสพื้น ความทรมานราวกับกระดูกร้าวก็กระชากผมให้ล้มลงอย่างไม่อาจต่อต้าน – ผมเปล่งเสียงร้องออกไปในความมืดที่ไร้วี่แววการช่วยเหลือ
และได้ยินเสียงหนึ่งตอบกลับมา
“ง่อยเชียวนะไอ้ลูกหมา!”
ในที่สุดพลพรรคเด็กแวนซ์ก็ตามผมทัน
เสียงฝีเท้าพวกมันดังไปรอบกาย พร้อมด้วยเสียงหัวเราะเหมือนฝูงไฮยีน่ากระหายเลือด – ผมรู้สึกได้ถึงเงาชั่วร้ายที่ทาบทับ ได้ยินเสียงทุกจังหวะที่พวกมันขยับ
และเมื่อเงยหน้าขึ้น ความเหี้ยมโหดจากดวงตาคู่หนึ่งก็ส่งตรงมาที่ผม
“ตอนแรกฉันกะจะฆ่าแกให้ตายง่ายๆ แต่เพราะแกมันรั้น เห็นทีอะไรๆคงต้องเละเทะขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อย” นั่นคือเสียงของหัวหน้านักเลงร่างใหญ่ มันสวมเสื้อกล้ามสีขาว สักแบบคนคุก และสวมกางเกงขาเดฟรัดเป้า
“ไม่มีเออร์เน็ตแล้ว เราคงจัดการแกได้ง่ายขึ้น”
“แก…แกทำอะไร เขา…” ผมถามทั้งหอบ ตาโตด้วยความกลัว
หัวหน้านักเลงย่อตัวลงแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ลมหายใจของมันส่งกลิ่นชั่วร้ายอย่างที่ผมไม่เคยได้กลิ่นจากที่ไหน ใบหน้าของผมถูกมันจับขึ้นมาสบตา เจ้าหัวหน้าแสยะยิ้ม แล้วกระซิบข้างหูผมว่า
“ฉัน – ฆ่า – มัน – แล้ว”
…
…
เมื่อครู่เป็นช่วงเวลาที่หัวใจผมเต้นแรงที่สุด
แต่นาทีนี้ผมแทบไม่ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเลย
ผมเห็นแค่ภาพใบหน้าเหล่านั้นกำลังหัวเราะเย้ยหยัน – แต่ผมไม่ได้ยินเสียงพวกมัน
ทุกสิ่งทุกอย่างรอบกายส่งเสียงอื้ออึ้งราวกับผมถูกจับยัดลงไปในกล่องสูญญากาศว่างเปล่า
เออร์เน็ตถูกฆ่าแล้ว….
นั่นคือความจริง…
…
ใช่ไหม…?
“ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวแกก็จะได้ไปเจอมัน จัดการ!!“
แรงฟาดอันหนักหน่วงของโซ่เหล็กกระชากผมให้ตื่นจากภวังค์! – สัญชาตญาณสั่งให้ผมยกสองมือกุมหัว – เท้าข้างหนึ่งเตะอัดเข้าที่กลางลำตัว ผมจุกจนตาเหลือก – มันเตะซ้ำย้ำที่เดิมอีกหลายครั้ง ผมพยายามตั้งสติไถกายไปตามพื้น แต่ก็ถูกจับขาลากกลับมาให้ไม้เบสบอลฟาดหน้า! – ในช่วงเวลาที่ผมมึนจนไม่อาจลืมตา โซ่เหล็กก็หวดลงมา สาดความปวดร้าวไปถึงกระดูก! – กลิ่นเลือดฟุ้งเต็มจมูก ผมถูกเท้าของใครบางคนพลิกให้นอนคว่ำ ก่อนที่ไม้เบสบอลอย่างน้อยสองอัน จะพร้อมใจกันกระหน่ำฟาดลงกลางหลัง!
“อย่าร้องนะเด็กดี”
นั่นคือคำที่เออร์เน็ตเคยพูดไว้ ครั้งผมถูกรังแกตอนเด็กๆ
"เกิดเป็นลูกผู้ชาย ต้องแข็งแกร่ง อย่าร้องไห้ให้ใครเห็นเป็นอันขาด จำคำฉันไว้นะ”
แต่เมื่อเสียงนั้นหายไป กลับกลายเป็นว่าผมร้องไห้ทันใด
ไม่ใช่เพราะเจ็บ ไม่ใช่เพราะร้องขอชีวิต
แต่เพราะอาลัยกับการจากไปของคนที่ผมรักที่สุด!
โซ่ที่ใช้เฆี่ยนตีผมตอนนี้คงเป็นอันเดียวกับที่ใช้ทรมานเออร์เน็ต – เสียงสบถหยาบคายเหล่านี้ก็คงไม่ต่างจากที่เออร์เน็ตเคยได้ยิน – และมันคงถุยน้ำลายใส่เขาเหมือนที่ทำกับผม! – แม้จะรับความจริงอันแสนโหดร้ายนี้ไม่ได้ แต่ผมสามารถทำตามความต้องการของเออร์เน็ตได้
ผมต้องไม่ร้อง ผมจะไม่มีวันให้พวกมันได้ยินความอ่อนแอเป็นอันขาด!
แม้กระดูกจะถูกฟาดจนแตกละเอียด แต่ผมจะกัดริมฝีปากเอาไว้!
แม้บาดแผลจะเหวอะหวะจนเลือดรินไหล แต่ผมจะแข็งใจทนต่อไป!
แม้ทุกอณูของร่างกายจะถูกทำร้ายจนปางตาย! แต่ผมจะข่มน้ำตาไม่ให้ไหล!
แม้ความจริงจะทรมานแสนสาหัสแทบขาดใจ
แต่ผมจะไม่ร้องขอชีวิตใดๆ!!
“อั๊ก!”
ราวกับเป็นเสียงแรกและเสียงสุดท้าย เมื่อผมถูกเตะจนลอยไปกระแทกม้าหิน - ผมร่วงลงมาหมอบกับพื้นเหมือนกระสอบทรายไร้แขนขา แต่เวลานี้ไม่มีความรู้สึกใดๆที่แผ่นหลังอีกแล้ว…
ร่างกายผมบอบช้ำเกินกว่าจะหายใจ ผมทำได้แค่นอนรอให้ความตายมาพรากไป…
ดวงตาของผมหรี่ลงอย่างอ่อนล้า แต่ก็ยังสามารถมองเห็นพวกอันธพาลที่เดินเข้ามาได้ – เสียงหัวเราะของพวกมันดังขึ้นอีกครั้ง ไอ้หัวหน้านักเลงยกเท้าขึ้นและบรรจงกดมันลงแนบแก้มผม
“จบเกมส์แล้ว ไอ้หนู”
มันฉีกยิ้มเย้ยหยันและควักมีดพกออกมาจากกระเป๋ากางเกง พวกนักเลงพยุงผมขึ้นนั่ง แสงจากเสาไฟส่องกระทบปลายมีดเป็นเงาวับ
ผมหรี่ตามองมัน ราวกับเป็นแสงสุดท้าย
“ฉันจะอยู่กับเธอไม่ว่าเธออยู่ไหน”
ภาพของเออร์เน็ตปรากฏขึ้นในความทรงจำอีกครั้ง รอยยิ้มของเขาแจ่มชัดราวกับตอนนี้ผมมีเขาเคียงข้าง
เราสองคนสบตากัน
และเราต่างยิ้มให้กัน
“จำไว้ ว่าเธอไม่เคยอยู่คนเดียว”
!!
ปลายมีดเสียบทะลุหน้าท้อง ความเจ็บสุดพรรณาพุ่งเข้าจู่โจม ผมรู้สึกได้เลยว่ามันชำแรกไปถึงเครื่องใน
.
.
.
ทุกอย่างเงียบสงัด
.
.
.
?
แต่คราวนี้ ความเงียบกลับนำมาซึ่งความรู้สึกแปลกประหลาด
??
เป็นความร้อนระอุราวกับจู่ๆอุณหภูมิก็สูงขึ้น
นี่มันอะไร? ทำไมผมถึงรู้สึกร้อนอย่างนี้?
ร้อนราวกับร่างกายกำลังถูกแผดเผา?
ร้อนจนได้กลิ่นขี้เถ้าฟุ้งออกมาจากข้างใน!
“อะไรวะ ?”
เสียงของพวกอันธพาลห่างออกไปอย่างพิศวง – แม้มีดจะยังเสียบคาท้อง แต่ผมกลับไม่รู้สึกเจ็บปวด….ผมก้มลงมองเลือดตัวเองที่รินไหล สมองผมสะเทือนเลื่อนลั่นด้วยความไม่เข้าใจ
มันคืออะไร? มันเกิดอะไรขึ้น!!
!!
ทันใดนั้นร่างกายผมก็พลันสว่างเจิดจ้า! – แสงประหลาดพุ่งผ่าอากาศ! – และเผาพวกอันธพาลให้ลุกเป็นไฟ! – เสียงร้องของพวกมันดังกึกก้องไปไกล ร่างแล้วร่างเล่าล้มลงดิ้นทุรนทุราย ก่อนจะเหยียดตัวเกร็ง และพากันสิ้นใจตาย!
ผมถูกความสับสนตรึงติดจนไม่อาจเคลื่อนไหว!
บัดนี้ไอร้อนมหาศาลแผ่กระจายออกมาจากทุกรูขุมขน มันบ้าคลั่งจนหลอมละลายม้าหินที่อยู่ใกล้ๆ! – ผมรับรู้ได้ถึงการเดือดพล่านของเลือดในร่างกาย รู้สึกได้ว่าหัวใจเต้นเร็วราวกับจะแตกสลาย! – ศรีษะของผมสั่นสะเทือนเหมือนถูกทุบกระหน่ำจากข้างใน ผมยกสองมือบีบมันไว้ แต่ในวินาทีต่อมาดวงตาก็ร้อนผ่าว ผมรับรู้ได้ถึงแรงกระตุกที่เกิดขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนจะเร็วขึ้น รุนแรงขึ้น เหมือนมันจะกระเด็นออกจากเบ้า! – ผิวหนังของผมกลายเป็นสีแดงดั่งเหล็กที่ร้อนฉ่า น้ำตาแห่งความทรมานหยดลงพื้น และเดือดฟู่เป็นสายควัน!
แล้วนั่น ?...
เสียง…
มีเสียงของอะไรก็ไม่รู้ ดังกึกก้องอยู่ในโสตประสาท?
ฟังคล้ายเสียงสวดประสาน? – ท่วงทำนองของมันช่างชวนขนหัวลุกและมีพลัง!
ยิ่งความเจ็บปวดทวีมากขึ้นเท่าไหร่ เสียงสวดก็ยิ่งดังมากขึ้นเท่านั้น!
แม้ผมจะเอามือประกบสองหู แต่เสียงของมันก็ยังดังชัดราวกับคลื่นมนุษย์เปล่งเสียงพร้อมกันในสมอง!
ผมไม่รู้เลยว่าอะไรกำลังเกิดขึ้น!
แต่รู้ว่ามันกำลังจะถึงขีดสุด!
มันกำลังจะสิ้นสุด!
บึ้ม !!
เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว แรงลมมหาศาลกระชากต้นไม้ทุกต้นให้ปลิวออกไป! – เปลวไฟสาดอานุภาพวงแหวนทำลายล้าง เหล่าแก๊งค์อันธพาลถูกแผดเผาสิ้นสลาย! – แสงแห่งหายนะฉาบท้องฟ้าให้เป็นสีแดงฉาน! – รอยแตกแหวกไปตามพื้นถนน! ตึกรามบ้านช่องสั่นสะเทือน เสียงกระจกแตกดังติดๆกันหลายครั้ง – เสาไฟโค่นล้ม – เหล่าคุณตัวหนีตายแตกตื่น กระเป๋าเบรนด์เนมปลอมหลายใบร่วงลงพื้น – ถุงยางหลากยี่ห้อกระจายเต็มฟุตบาท!!
เหตุการณ์ประหลาดปลุกทุกชีวิตแห่งคอร์เคลให้ตื่นจากภวังค์ แต่ทุกอย่างก็จบสิ้นก่อนที่ใครจะได้ทันตั้งคำถามเกี่ยวกับมัน…
แสงเพลิงบนท้องฟ้าค่อยๆจางไป…
เมฆทมิฬแห่งความความวิปโยคเคลื่อนห่างออกไป…
เหล่าคุณตัวผู้ประสบภัยแผ่นดินไหว ต่างมองหน้ากันอย่างสงสัย…
บัดนี้ สวนสาธารณะได้กลายสภาพเป็นหลุมใหญ่ ราวกับตราประทับของอุกกาบาตจากแดนไกล ไม่มีสิ่งใดหลงเหลือพอจะบอกได้ว่ามันเคยเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจ ร่องรอยที่หายนะฝากเอาไว้ มีเพียง เถ้าถ่าน..
ม่านควัน..
กับร่างหนึ่ง ซึ่งนอนหายใจรวยรินอยู่ตรงนั้น...
เหตุการณ์ประหลาดจารึกบาดแผลสาหัสไปทั่วร่างกาย ผมรู้สึกได้ว่ากำลังเสียเลือดอย่างไม่ขาดสาย และไม่อาจเคลื่อนไหวอวัยวะส่วนใดได้อีกต่อไป
สมองของผมกำลังจะตัดขาดการรับรู้
ดวงตาของผมกำลังจะปิด
และผม…
กำลังจะตาย…
ลาก่อนโลกอันแสนโหดร้าย
ลาก่อนความทุกข์ทรมานที่แสนมากมาย
และสวัสดีเออร์เน็ต…ผมกำลังจะไปหาคุณ
??
จู่ๆ เสียงพรึ่บก็ดังขึ้น แล้วร่างปริศนาในชุดคลุมสีดำก็ปรากฏตรงหน้า
( ยมทูต ?)
ใช่แน่ๆ…นั่นแหละยมทูต
เขามาเพื่อพาผมไปจากโลกนี้
มาเพื่อปลดปล่อย ให้ผมหลุดพ้นจากความทรมานแสนสาหัสนี้
เขากำลังเดินเข้ามา…
กำลังเดินเข้ามา…
??
นี่มัน ความรู้สึกอะไรกัน?
…
ผมกำลังจะตายแต่ทำไมหัวใจผมถึงเต้นเร็ว?
ทำไมมันถึงถี่ขึ้นๆ…
ยิ่งยมทูตใกล้เข้ามามากขึ้นเท่าไหร่ หัวใจผมก็ยิ่งเต้นแรงมากขึ้นเท่านั้น!
นี่มันอะไร ? เขาเป็นใคร ?
??
ผมไม่ได้คิดไปเองที่รู้สึกว่าเลือดในร่างกายกำลังสูบฉีดอย่างบ้าคลั่ง
เสียงสวดประสานที่หายไปจู่ๆก็กลับมาอีกครั้ง!
มันเริ่มจากเสียงที่แผ่วเบา แล้วค่อยๆดังขึ้น ราวกับเสียงในลำโพงที่ถูกเพิ่มทีละเล็กละน้อย
อย่า…อย่าเพิ่งพาผมไป
ตอบผมมาก่อน…ว่าความรู้สึกประหลาดนี้คืออะไร!?…
….
ในที่สุดดวงตาของเด็กหนุ่มค่อยๆปิดลงราวกับตลอดกาล
ผู้มาเยือนแห่งราตรียังคงเฝ้ามองเขาจนวินาทีสุดท้าย
แม้เด็กหนุ่มจะหลับไหล แต่หัวใจของเขายังคงเต้นแรง – แรงจนเห็นการสั่นสะเทือนบนหน้าอก
เสียงของมันหนักแน่นและกึกก้องในการได้ยินของร่างปริศนา แต่บัดนี้ เสียงนั้นกำลังแผ่วลง…
ช้าลง…
ทุเลาลง…
และแล้ว มันก็สิ้นสุดลง…
.
.
.
เมื่อทุกอย่างกลับสู่ความสงบ ผู้มาเยือนก็ยกมือขวาขึ้น
พลันนั้นร่างที่หลับสนิทก็ค่อยๆ ลอยจากพื้นราวกับถูกชักด้วยใยที่มองไม่เห็น
เสียงสะบัดผ้าคลุมดังขึ้นอีกครั้ง แล้วทั้งสองก็หายไป!
หายไป…ราวกับไม่เคยมีใครอยู่ตรงนั้น…
ความคิดเห็น