เรื่องมันมีอยู่ว่า...
เคยไหมที่ต้องทำอะไรภายใต้การถูกบังคับ ?
เคยไหมที่เดินทางแสนไกล แต่กลับไม่ได้อะไรที่ต้องการ ?
และเคยไหม ที่ถามตัวเองว่า ใครกันแน่ที่เป็นเจ้าของชีวิตเรา ?
หลายคนมักตั้งคำถามเหล่านี้กับชีวิต และป๊อบเองก็เคยเป็นหนึ่งในจำนวนนั้น
หลายครั้งที่ใครต่อใครพยายามเอาโซ่คล้องคอป๊อบแล้วจูงไปยังที่ที่เขาคิดว่า "สมควร"
โดยไม่เคยคิดถามเลยว่าป๊อบ ต้องการหรือไม่
หลายครั้งที่ผลออกมาคือเขาพาป๊อบหลงทางเพราะคำว่า "หวังดี"
และป๊อบก็ได้แต่ด่าตัวเองว่า "ก็เรามันโง่เองที่ไปเชื่อเขาแต่แรก"
ชีวิตเราไม่ได้ถูกำหนดโดยพระเจ้า ป๊อบเชื่อว่าชีวิตเราไม่ได้ถูกำหนดด้วยโชคชะตา
เราต่างหากคือผู้ที่กำหนดชะตา กำหนดทิศทางว่าเราจะเดินไปทางไหน นั่นแหละคือพรวิเศษที่พระเจ้าให้เรา
แต่เราบางคนกลับไม่เคยเหลียวแลวพรวิเศษข้อนี้ บางคนยอมเสียความเป็นตัวเองเพื่อให้เป็นแบบคนอื่น
บางคนยอมที่ทำตามคนอื่นเพื่อรักษาน้ำใจ บางคนยอมหลงทางเพื่อให้ได้รับการยอมรับ
และมีหลายต่อหลายคนที่ยินดีจะเป็นคนตาบอดยามเมื่อมีความรัก
โลกใบนี้เต็มไปด้วยอำนาจมืดที่พยายามชักจูงเราไปในทางที่เราไม่ต้องการ ซึ่งสำหรับคนที่พลาดพลั้งและสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง คนที่เขาโทษกลับไม่ใช่ตัวเขา แต่เป็นใครซักคนเบื้องบน ใครซักคนที่ไม่มีตัวตน บางทีก็เลยเถิดไปถึงอะไรที่เหนือธรรมชาติ
แต่ถ้าลองมองย้อนกลับมาดีๆ เราจะพบว่าเรานี่แหละที่เป็นต้นเหตุของทุกสิ่งทุกอย่าง
ความอ่อนแอของเรา
ความโลเลของเรา
ความไม่มีแก่นสาร
ความที่ไม่มีจุดยืน
และความเชื่อที่เราไม่เคยมีให้ตัวเอง
ป๊อบคิดว่าเราทุกคนล้วนโชคดีที่ได้เกิดเป็นสิ่งมีชีวิตซึ่งสามารถเลือกทุกอย่างให้กับตัวเองได้
เราต้องไม่ยินยอมให้กับการมัดมือชก เราต้องไม่ก้มหัวให้การถูกบังคับ
และเราต้องกล้าที่จะปฏิเสธหากมั่นใจว่าทางที่ใครบางคนยัดเยียดให้เป็นทางสู่หายนะ
เพราะไม่มีใครรู้จักชีวิตเราดี เท่าตัวเราเอง เรานี่แหละที่จะลิขิตชีวิตด้วยสองมือ หนึ่งสมอง สองเท้า
ดังนั้นสิ่งที่ทุกคนควรคิดก่อนจะตัดสินใจเดินตามทางของใครซักคนก็คือ
เขารักเราจริงไหม ?
เขาหวังดีกับเราจริงๆหรือเปล่า ?
เขามีจุดประสงค์อะไรแอบแฝงอีกไหม?
จากนั้นจึงถามตัวเองว่า
เรายังรักตัวเองหรือเปล่า ?
เรายังเชื่อในสัญชาติญาณของตัวเองอยู่ไหม ?
เรายังศรัทธาในสิ่งที่ตัวเราเป็นหรือเปล่า ?
และอิสระของเราล่ะ มันจะมีอยู่ไหมหากปล่อยให้ใครมาพรากไป ?
การปฏิเสธไม่ใช่เรื่องยาก หากมีเหตุกผล มีแนวทาง และมีความน่าเชื่อ ว่ามันเป็นสิ่งที่รับไม่ได้
แต่เราก็ควรระวัง
บางทีการที่เราดึงดันจะไปตามทางของตัวเองมากเกินไปอาจทำให้เราพลาดเพราะความไม่ยั้งคิด
ซึ่งประสบการณ์และรอบบินจะสอนคุณเองว่า
ใครคนไหนที่คุณเชื่อได้ และใครที่คุณเชื่อไม่ได้
ป๊อบไม่อยากเห็นเด็กมหาวิทยาลัยที่ฆ่าตัวตายเพราะถูกบังคับเรียนในคณะที่ตัวเองไม่ต้องการ
ป๊อบไม่อยากเห็นผู้หญิงที่ต้องสูญเสียทุกอย่างเพราะถูกบังคับให้ขายตัว
ป๊อบไม่อยากเห็นผู้ชายที่แทบตายทั้งเป็นเพราะไปรักคนที่ไม่ได้รักเขา
และป๊อบไม่อยากเห็นครอบครัวที่สูญเสียทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพราะการหลงเชื่อคนหลอกลวง
หยุดซะที พอซักที กับการหลงตามใครที่ไม่ได้จะพาให้ชีวิตเราดีขึ้น
ถึงเวลาแล้วที่เราจะเชื่อตัวเอง
เชื่อในสิ่งที่เราเป็น
เชื่อในสมอง ในศักยภาพของตัวเรา
เชื่อในความสามารถของเราที่จะกำหนดชะตาตัวเองได้
โลกใบนี้สูญเสียหลายสิ่งหลายอย่างมามากพอแล้ว
อย่าให้มีต้องใครที่เสียอะไรเพราะความที่ไม่เชื่อตัวเองอีกเลย
อย่าให้คนๆนั้นเป็นคุณเลย
Your World is in Your Hand.
.
ความคิดเห็น
พี่รู้ไหมว่าไดอารี่ตอนนี้ พี่ทำให้หนูชอบอีกแล้วนะ หนูก็คิดเหมือนพี่นะค่ะ ชีวิตเรา เราก็เป็นผู้กำหนดเอง
แต่บางทีก็นะค่ะ.. ถ้าเราไม่มีสิทธิ์เลือกล่ะค่ะ แล้วถ้าเหตุผลที่เรามีเขาไม่ฟังเราเลยล่ะ
พี่ป๊อบถึงมีเหตุผลเป็นร้อยข้อ มันไม่สามารถแก้ไขอะไรได้เลยล่ะพี่ป๊อบ แม้ว่าเราจะมีสิทธิ์มากมายแค่ไหนก็ตาม..
การบังคับเป็นสิ่งที่หนูเกลียดจริงๆนะ คนเรามีสิทธิ์เลือก
ชีวิตของเราอาจเปลี่ยนไปได้เพราะ บางสิ่งที่เรียกว่าความหวังดี ซึ่งบางครั้งมันมาในทางอ้อมก็มี
พี่ป๊อบสิ่งที่พี่ป๊อบเขียนข้างบนนี้ หนูสนับสนุนความเห็นนี้จริงๆนะค่ะ
แล้วแม่ก็อยากให้เป็นหมอด้วย เพราะแม่หนูเป็นพยาบาล เลยถูกปั่นหัวมาแต่เด็ก จนมันรู้สึกผูกพันไปเลย
อีกใจหนึ่งก็อยากไปเรียนอักษรศาสตร์นะ แต่หนูเรียน Smart Science เค้าเลยให้เลือกอันที่ต้องเรียนวิทย์อะ
กลุ้มใจชีวิต อีก 3 ปีจะทำยังไงกับชีวิตดีน้อ เฮ้อ
PS. ...หากต้องมีใครตาย ก็อาจจะเพราะเขาต้องตายอยู่แล้ว...
ขอบคุณนะคะ.....จะมีคำนี้ทุกครั้งที่มีความคิดเห็น
เพราะรุสึกว่าคำนี้แร่ะเหมาะที่จะเริ่มต้นเวลามีความคิดเห็นให้พี่ชายคนนี้
เพราะทุกๆครั้งที่ได้อ่านบทความหรือหลายๆข้อความที่พี่ชายเขียนทำให้รุสึกอะไรบางอย่างว่า
.......อีกครั้งแล้วสิน่ะ ที่ความคิดลึกๆของเราที่บางอย่างเราไม่พูด แต่เรารู้สึก เราคิด แต่ไม่คิดที่จะบอกใคร
ได้ถ่ายทอดผ่านชีวิตคนๆหนึ่งผ่านข้อความ ผ่านหลายตัวอักษรที่เรียบเรียง...........
และจะมีอีกหลายความคิดเห็นที่แสดงออกมาหลังจากได้อ่านข้อความที่คนๆนี้เขียน
ทำให้เรารู้สึกว่าเราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้
แม้หลายๆครั้งเราคิดแบบนั้น เราไม่กล้าบอกใคร เพราะบอกไปก็ไม่มีคนที่จะรับฟังหรือใส่ใจเหตุผลหรือสิ่งที่เราต้องการที่จะอธิบายหรือพูดออกไป
ใช่แล้วค่ะพี่ชายป๊อป พระเจ้าได้มอบพรอันแสนประเสริฐและแสนล้ำค่าให้เราทุกคน ขึ้นอยู่กับว่าเราจะค้นหาสิ่งที่พระเจ้าให้มานั้นได้อย่างไร เราจะใช้มันให้ได้ผลเหมือนที่พระเจ้ามีความประสงค์ที่จะใช้เรามาหรือไม่
เราเองเท่านั้นที่จะเลือกทำ
นัตก้อเป็นอีก
ให้ข้อคิดได้ดีเยี่ยม แจ๋วสุดๆ ชอบอ่านค่ะ
อ่านแล้วก็คิด คิดแล้วก็จำ จำแล้วก็นำไปใช้ อิอิ
ได้ประโยชน์สุดๆ
เฮ้อ~ มันก็จริงอยู่ที่ว่า ชีวิตเรา เราเป็นผู้กำหนดด้วยตัวของเราเอง
ทางเดินนี้เราเป็นคนเลือก ไม่ใช่พระเจ้าหรือสิ่งอื่นใดเป็นผู้เลือกให้
บางคนเกิดมาจน ก็จะโทษพระเจ้าว่าทำไมถึงไม่ให้เกิดมาเป็นคนมีฐานะ
บางคนเกิดมาเจ็บไข้ได้ป่วย ก็จะโทษพระเจ้าว่าทำไมไม่ให้ตนเกิดมาเป็นคนแข็งแรง
แล้วทำไมพวกเขาถึงไม่ย้อนถามตัวเองล่ะว่า ที่พวกเขาเป็นเช่นนี้เพราะเหตุใด
ถ้าเราจน เพียงแค่เราทำมาหากินในอาชีพที่สุจริต มันก็ทำให้เราเป็นคนมีฐานะได้
ถ้าเราป่วย เราก็แค่รักษาและต่อสู้กับมันจนถึงที่สุด ซักวันมันก็ต้องหาย
แต่ว่านะพี่ป๊อบ..บางครั้งเราก็ไม่สามารถเลือกทางเดินชีวิตของเราได้เหมือนกัน
ตาลเคยถูกอ.ชวนไปเป็นนักกีฬาของโรงเรียน ตัวตาลเองน่ะอยากเป็น แต่ว่าแม่ไม่ยอม ตาลก็เลยปฏิเสธอ.ไป
ในบางโอกาสนะ ตาลคิดว่า เรื่องใดที่เรายอมได้ เราก็ควรยอมไป ไม่งั้นอาจเกิดปัญหา
แต่ในบางเรื่อง ถ้ายังไงเราก็ยอมไม่ได้จริงๆ ตาลค้านหัวช
เพราะสิชเอง ก็เป็นคนที่ไม่เชื่อใน โชคชะตา เหมือนกัน
ไม่เชื่อว่ามันกำหนดชีวิตเราได้ และจะไม่ปล่อยให้สิ่งที่ไม่มีตัวตนนั้น มามีอิทธิพลกับชีวิตเรามากเกินไป
ทางเดินของเรา เราเลือกเอง อาจจะถูกทางบ้าง ผิดบ้าง แต่เพราะนั่นคือชีวิต ยังดีที่มีโอกาสได้เลือก
สิชค่อนข้างโชคดีนะงับ ที่ครอบครัวไม่ค่อยบังคับอะไรเท่าไหร่ จะมีก็แต่ชี้แนะแนวทาง พูดชักจูงบ้าง แต่ก็ไม่กำหนด ว่าต้องเรียนอันนี้ๆ ต้องเป็นอย่างนี้
PS. "look... at... me... " มองมาที่ฉันนะ ให้ฉันเห็นตาของเธอ ตาของคนที่ฉันรัก มองฉันอย่างสมัยเราเป็นเด็ก
เหมือนพุทธสุภาษิตที่ว่าตนเป็นที่พึ่งแห่งตน ^^''
ถ้าทำอะไร เราทำด้วยใจ..สิ่งที่เราพยายาม มันต้องสำเร็จอยู่แล้ววว~ ถึงแม้บางครั้งจะเจออุปสรรคบ้าง หรือเจอกับคนที่ไม่เข้าใจเรา...อันนี้ก็ต้องมาคุยกันหน่อยล่ะ
** อ่านไดอารี่อันนี้แล้วรู้สึกอยากนั่งสมาธิ 55+ **
PS. H e D w ! g >> P o t t e r m a n i a [[ I still love you, until I pass away, Draco Malfoy. ]]
ทำไมมันโดนอย่างนี้นะ....T^T
PS. Bad Boy & Sassy GirL วางแผงแล้วนะงับ ฝากผลงานเรื่องใหม่ "ร้ายอย่างเธอ ต้องเจออย่างฉัน" ด้วยงับ แวะไปทดลองอ่านก่อนได้นะที่ My ID ของอคิราห์
ว้าววววว.........โดนซะ
อยากให้พี่ป๊อป พูดถึงเรื่องการเมืองจัง คงมันส์ไม่น้อย
แค่อยากรู้ว่าท่านคิดอะไรอยู่ และจะรออ่านนะครับ
หวังว่าคงไม่มีปัญหานะ
PS. ความเป็นหนึ่งเดียวทำลายได้ทุกระบบ อำนาจก็หมดไป....อยากเห็นนักการเมืองใหม่ๆ ที่มีสปิริตแรงกล้าเหลือเกิน แต่อย่างว่าล่ะนะ....นี่มันเมืองไทย
PS.
แล้วเราเกิดมาทำไม?
เกิดมาแล้วเด๋วก็ตาย
แล้วอยู่ไปทำเพื่อ?
คิดตั้งนาน
แต่ก็คิดไม่ออกว่าทำไม
แต่เมื่อได้พบกับความสุข..
สุขที่ได้เกิดมา
มีครอบครัวเพื่อนๆดี
ได้อ่านนิยายดีๆทั้งหลาย
ได้เล่นหรือได้ทำอะไรก็ตาม
มันมีความสุขดีเนอะ
ฉะนั้นตอนนี้จะถามตัวเองไปทำไมละ"เกิดมาทำไม"
มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้วละ
ก็ในเมื่อเราพบกับความสุขข้างหน้า
ก็คว้ามันไว้สิ
ทำชีวิตตอนนี้ให้มีความสุขมากที่สุด
มากเท่าที่เราจะทำได้
เพราะพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น?
ไคจะไปรู้ละ..
^^
เจ๋งค่ะ
^^