จากป๊อบ ถึงดร.ป๊อบ โดย ดร.ป๊อบ

ก็เช่นหากเขาเห็นว่าใครกำลังนินทาเขา เขาก็จะเดินไปแล้วถามว่า "มีปัญหาอะไร" หรือ บางทีไม่ถาม เขาก็แสดงกิริยาโดยการ ชูนิ้วกลาง ให้ - ไม่แปลกหรอกครับที่หลายคนจะแบนเขา รังเกียจเขา  

ตอนนั้นเขาก็โง๊ โง่ ที่ไม่รู้อะไรบ้างเลย (เหอะ เหอะ) 
                คิดแต่ว่าอยากจะเซลฟ์ อยากจะแรง แล้วไง ไม่มีเพื่อน สมน้ำหน้า!

คนที่เดินกับเขาจึงมีแต่เด็กต่างชาติ เด็กอเมริกันตัวใหญ่ (ใหญ่มาก พระเจ้าช่วย) เด็กออสเตรเลียไฮเปอร์ เด็กอังกฤษ เด็กญี่ปุ่น เด็กเกาหลี (ซึ่งตอนนี้ไปเป็นทหารแล้ว) - ด้วยเหตุนี้เขาเลยถูกมองว่าเป็นพวกหัวนอก ใครเห็นก็หมั่นไส้ (แต่ไม่รู้ตัว อิอิ)
               เพื่อนที่เขาสนิดสนมมากเป็นพิเศษเห็นจะเป็นเด็กสาวชาวอินเดียนามว่า "วรสา" ซึ่งป๊อบได้เอาชื่อของเธอมาเปลี่ยนเป็น "วอร์ช่า" ในไวท์โรด - วรสารเป็นผู้หญิงในแบบที่ป๊อบอยากคบ ผู้หญิงที่มั่นใจ เรียนเก่ง ฉลาด

และเป็นที่พึ่งในทุกเรื่องให้เขา

ผ่านไปประมาณหนึ่งเทอม หลังจากปรับปรุงพฤติกรรมจนกลายเป็นมนุษย์ปกติ ในที่สุดป๊อบก็ได้มีเพื่อนสนิดเป็นคนไทยคนแรก   เธอชื่อ "โรส" ซึ่งต่อมาถูกเขาเรียกอย่างน่ารักว่า "พะยูน" 
               พะยูน เอ๊ย โรส เป็นเพื่อนคนหนึ่งที่เข้าใจป๊อบทุกอย่าง อาจจะเพราะโรสเองก็มาจากประเทศอื่น เธอจึงไม่ถือหาความเรื่องบ้าๆของป๊อบนัก เราสนิดกันในเวลาอันรวดเร็ว และป๊อบได้รู้จักเพื่อนดีๆ อย่าง ต้อง ศิ ชมพู่ และนุ่น ซึ่งท้ายที่สุดก็กลายเป็นเพื่อนสนิดของเขา
                แต่ป๊อบไม่ได้มีเพื่อนเพียงกลุ่มเดียว 

เวลาผ่านไป ป๊อบได้รู้จักเพื่อนกลุ่มใหม่ ซึ่งออกจากแปลกแตกต่างไม่เหมือนใคร - เพื่อนกลุ่มนี้นำทีมโดย อ๊อพ หรือที่ป๊อบเรียก สมิ (ย่อมาจาก สมิกัล) อ๊อพเป็นผู้ชายที่ไม่ได้แมนเต็มร้อย แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่รังเกียจ เขารู้แต่ว่า เพื่อนคนนี้ทำให้เขาหัวเราะ ทำให้เขาสนุกได้ในเวลาที่เจอเรื่องแย่ๆจากภายนอกก็เท่านั้น  ซึ่งการมาคบกับเพื่อนที่แตกต่างอย่างอ๊อพก็ทำให้ป๊อบรู้จักเพื่อนที่แตกต่างอีกหลายคน ได้แก่ พี่บาส แป๊บ หนุน เมย์  เมย์ และเมย์ เม้ง (มีเพื่อนชื่อเมย์เยอะมาก) ป๊อกกี้ ซัน โบว ปิง อุ้ง แต๊ก ตุ๊กตา รวมทั้งเพื่อผู้หญิงอีกหลายคน

แต่ที่เห็นจะสนิทที่สุดน่าจะเป็น "เบนซ์" คนที่ป๊อบพูดได้เต็มปากว่า "ไม่ชอบเลย" ตั้งแต่แรกเห็น

ป๊อบกับเบนซ์มีปัญหากันบ่อยมาก เราเหมือนคนสองเชื้อชาติที่ไม่ได้สื่อภาษาเดียวกัน พูดอะไรก็ไม่เข้าหูกัน เลยมีแต่เรื่องให้ง้อให้งอนตลอดเวลา - แต่ยิ่งง้อยิ่งงอนความสัมพันธ์ของเราก็ดูเหมือนจะมากขึ้น มากขึ้น จนในที่สุดเราก็กลายเป็นเพื่อนสนิดโดยไม่รู้ตัว

ป๊อบชอบเวลาเบนซ์โทรมาชวนไปกินข้าว ป๊อบชอบเวลาที่เบนซ์มาช่วยจัดห้อง และชอบเวลาที่เบนซ์รับฟังเรื่องทุกข์ใจของป๊อบ - เบนซ์เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่มีอิทธิพลต่อความคิดป๊อบ หากเบนซ์พูดอะไรส่วนมากป๊อบก็จะเชื่อ เราเคยทะเลาะกันขั้นรุนแรงหลายครั้ง เคยเกือบจะเลิกคบกันก็มี

แต่เพราะอะไรบางอย่าง เราก็กลับมาคืนดีกันได้ ท้ายที่สุดเราก็กลายเป็นเพื่อนที่ดีมาถึงปัจจุบัน

ป๊อบแบ่งการคบเพื่อนออกเป็นหลายระดับ หนึ่ง คนรู้จัก สอง เพื่อน และสาม เพื่อนสนิด - มีแค่เพื่อนสนิดเท่านั้นที่จะได้เห็นป๊อบร้องไห้

ป๊อบจำได้ครั้งแรกว่าร้องไห้กับอ๊อพเรื่องที่ป๊อบเพิ่งดรอปวิชาสถิติ - อย่างที่เขาพูดกัน ครั้งแรก มันมักจะเจ็บ มักจะปวดเสมอ แต่เมื่อป๊อบได้ลองดรอปไฟแนนซ์บ้าง ดรอปเมเนเจอเรียลแอคเคาท์บ้าง ป๊อบก็พบว่ามันเป็นหนึ่งในกิจกรรมที่น่าสะดุดและท้าทายดีเหมือนกัน

อีกครั้งที่ป๊อบร้องไห้คือกับเบนซ์ - ด้วยเรื่องที่หลายคนอาจจะเห็นว่าไร้สาระ แต่สำหรับป๊อบเป็นเรื่องใหญ่ นั่นก็คือเรื่อง "เพื่อนไม่ชวนเวลาไปเที่ยว"....(ฮะ ?) - ตามความรู้สึกของป๊อบ ถ้าเพื่อนกัน ไปไหนต้องบอกกัน อย่างน้อยก็ให้รู้ ไม่ใช่หายไปโดยไม่บอก วันนั้นป๊อบก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร จู่ๆก็ทะเลาะจนน้ำตาไหลออกมาเองดื้อ เคยเข้าใจความรู้สึกของคนเหงาหรือเปล่าล่ะ ? เวลาใครสนุกสนานข้างนอก แต่เราอยู่คนเดียวในห้องกว้างๆ - ไม่มีใครซักคนน่ะ เป็นใครมันก็คิดน้อยใจได้ทั้งนั้นนะ

ครั้งสุดท้ายที่ป๊อบร้องไห้ คือ หนึ่งในเหตุการณ์ที่ทำให้ชีวิตป๊อบเปลี่ยนแปลงไปโดยสิ้นเชิง

หลายคนรู้ว่าไวท์โรดออกมาแรกๆดังมาก คนชอบก็เยอะ คนเกลียดก็เยอะ - ป๊อบพูดตรงๆ ว่าป๊อบไม่เคยถูกเกลียด ถูกรังแกโดยไม่สามารถตอบโต้ ถ้าจะมีเรื่องก็ได้ ป๊อบยินดี แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับป๊อบ มันเป็นการโจมตีฝ่ายเดียว เราเป็นผู้โดนกระทำอย่างเดียว ตอนนั้นป๊อบรับไม่ได้ ป๊อบรู้สึกว่าทำไมโลกมันแสนโหดร้าย ทำไมเราต้องเกิดมาเป็นอย่างนี้ ทำไมต้องเรา ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม - และคนที่ป๊อบร้องไห้ด้วยก็ไม่ใช่ใคร

แม่ของป๊อบนั่นเอง...แม่ที่กอดป๊อบด้วยความเข้าใจ และพูดเพียงสั้นๆว่า

"คนพวกนั้นเขารักป๊อบหรือเปล่า ? เขารู้จักป๊อบดีไหม ? เขาหวังดีกับป๊อบไหม ? ถ้าไม่ใช่จะต้องไปแคร์ทำไม ?"

หลังจากนั้น ด้วยประโยคนั้น ป๊อบรู้สึกเหมือนกลายเป็นผีเสื้อที่เกิดใหม่ โลกของดักแก้อันน่ารังเกลียดและจมปรักถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง เพื่อจะบินไปสู่เส้นทางใหม่ที่ทอดยาวต่อไป - ป๊อบกลายเป็นคนที่ไม่ได้แคร์อะไรง่ายๆ ไม่ได้เสียใจง่ายๆ ไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟาย ไม่ไร้สาระ แต่เลือกจะมองโลกในแง่ดี ในด้านที่อยากให้เป็น และไม่สนด้วยว่าใครจะคิดยังไง ตราบใดที่ป๊อบไม่ได้ทำให้ตัวเองเจ็บปวด ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน ป๊อบจะทำ

และป๊อบต้องขอบคุณแม่ที่ติดปีกคู่ใหม่ให้ป๊อบ ทำให้ป๊อบมีวันที่แสนวิเศษอย่างทุกวันนี้

ภาพของนายป๊อบที่ผมเห็นเปลี่ยนไป

เขาโตขึ้น แต่งตัวเป็นคนมากขึ้น ปรับตัวเข้ากับสังคมมหาวิทยาลัยได้ดีขึ้น ไม่ใช่คนใจร้อน วู่วาม สถิติการชูนิ้วกลางของเขาเป็นติดลบ เขาไม่ใช่จอมหาเรื่องปัญญาอ่อน แต่กลายเป็นรุ่นพี่ที่มีรุ่นน้องรู้จักมากมาย มีเพื่อนที่มากหน้า และเป็นวาที่บัณฑิต

แต่กระนั้นเขาก็ยังเข้าห้องสาย ชอบจำห้องเรียนผิด และจำเวลาเรียนผิดด้วย - เอ่อ เขาไม่ใช่คนที่มีความรับผิดเท่าไหร่ แฮะๆ

ผมมองเข้าไปในห้องทะเบียนและเห็นนายป๊อบกำลังทำไอดีสำรอง เพราะว่าบัตรนักเรียนหายไปแล้ว (สี่ใบ) รวมทั้งกำลังยื่นคำร้องขอสอบ เพราะจำเวลาสอบผิด จำสถานที่สอบผิด อ้อ เขายื่นคำร้องขอลงทะเบียนด้วย เพราะเขาลงช้ากว่ากำเนิด เขารอแอดลูกเดียวให้จบๆ อ๊ะๆ นั่นๆ เขาลงทะเบียน Managerial accounting, Stat1, Finanace เป็นครั้งที่สองด้วยครับผม

เพราะอะไรน่ะหรอก ก็เพราะเขาเกลียดวิชาคำนวณน่ะซิ

ไม่ใช่เขาไม่ตั้งใจเรียนนะ เขาไม่เรียนเลยต่างหาก
                 ตอนนี้ผมตามนายป๊อบมาถึงตึก Cl ซึ่งเป็นตึกเรียนที่สูงและสวยมาก ป๊อบเคยมาถึงที่นี่ครั้งแรกด้วยรองเท้าสเก็ต (ย้ำว่าสเก็ตจริงๆฉ จนรปภ.ต้องวิ่งตาม เขาขึ้นไปชั้น 22 เพื่อเรียนขับร้องขอสอบ ขึ้นไปชั้นสิบสี่เพื่อยื่นใบเมคอัพ ethic (วิชาที่ต้องเข้าเรียน 16 ครั้งถึงจะจบ แต่เขาไม่เคยเข้าเลย เพราะมันต้องตื่นเช้า) - ไปชั้น 20 ที่เขาต้องสอบฟีออต และเป็นการสอบที่ดุเดือดที่สุดจนขึ้นหน้าประวัติศาสตร์ของเอแบค

เพราะอาจารย์ที่สอบให้ไม่เขาผ่านด้วยเหตุผล "คุณมั่นใจเกินไป"

นั่นเลยเป็นสาเหตุให้เขาถามอาจารย์ว่า "คุณใช้อะไรเป็นมาตรฐาน"

และเมื่ออาจารย์ตอบว่า "ผมนี่แหละมาตรฐาน" นาบป๊อบจึงสวนกลับไปว่า "งั้นมาตรฐานที่นี่ก็ห่วยสุดๆ" - นั่นเป็นตัวชนวนให้เรื่องนี้ดังไปถึงฝ่ายอธิการ และป๊อบต้องถูกไต่สวนสองต่อสองกับอาจารย์หัวหน้าภาควิชาถึงหนึ่งชั่วโมงเต็ม - ซึ่งท้ายที่สุดหลังจากเขาปกป้องสิทธิของนักเรียนคนหนึ่งได้ เขาก็สอบผ่าน

       สถานที่ๆไม่พูดถึงเลยไม่ได้ นั่นก็คือหอพัก

ป๊อบเป็นที่รู้จักเพราะโดดเด่นในเรื่องที่หลายคนไม่อยากกัน นั่นก็คือเต้น

เขาตั้งทีมเต้นครั้งแรกตอนปีหนึ่ง และมันก็แจ้งเกิด ทำให้เขาได้งานแสดงอีกเยอะแยะตามมา โชว์เขาเน้นคนเยอะ ท่ายาก แต่เต้นไม่พร้อม (เอ๊ะ? ) เขามักจะซ้อมเต้นตั้งแต่หนึ่งทุ่มถึงห้าทุ่มทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ ในนาม Shadow step ศูนย์รวมคนแรงๆ แรดๆ กล้าๆ บ้าๆ แต่หน้าตาดีไว้เยอะ (โฮะ โฮะ) หลายคนหมั่นไส้เขาไม่ชอบขี้หน้าเขาก็เพราะว่าเต้นนี่แหละ ใบประกาศออดิชั่นของเขา เคยถูกฉีก ถูกเขียนว่าด้วยนะ แต่สิ่งที่นายป๊อบคิด เขารัก เขาชอบ เขาอยากทำ เขาจะทำแล้วใครจะทำไม ป๊อบจึงเขียนตอบใบประกาศพวกนั้นไป

"คุณกล้าฉีกผมก็กล้าติดใหม่"

โอ้ว!

โอเค เรามาดูห้องนอนเขากันดีกว่า

ห้องเขาไม่ใช่ห้อง ไม่ใช่รังหนูด้วย เพราะมันแย่กว่านั้น

เขาถอดแล้วก็เควี้ยง เสื้อผ้าเขาก็เก็บนะ แต่เก็บแบบยัดใส่ตู้ไปเลย ซักบ้างไม่ซักบ้าง แล้วห้องเขาจะเสียงดังเพราะเสียงลำโพงที่ดังตูมๆเนื่องจากแต่งเพลงทุกวัน บางวันมีซ้อมร้องเพลงก็แหกปากในห้องนั่นแหละ ป๊อบไม่เคยอยู่กับรูมเมทนานครับ เขาเปลี่ยนทุกปี เพราะนายคนนี้เขาปัญหาเยอะทั้งไม่ชอบเมท เมทไม่ชอบ ทะเลาะวิวาท เรียนจบ อะไรหลายอย่าง แต่หนึ่งในเมทที่ดีที่สุดของเขาคือ นายต้น เพื่อนร่วมรุ่น ซึ่งเคยพาเขาไปส่งโรงพยาบาลเพราะเป็นไข้บ้าอะไรไม่รู้ แต่สูง 40 องศาน่ะ รวมถึง "น้องเอ" รุ่นน้องเฟรชชี่ที่ตามใจป๊อบทุกอย่าง และคบกันด้วยความจริงใจสุดๆ

สถานที่สุดท้ายที่ถือว่าเป็นสถานทีสำคัญทางศาสนาคือ 7-11

ทุกนิกาย เชื้อชาติ เหล่ากอ ต้องมีปลายทางที่นี่ เพราะมันเป็นแห่งเดียวที่คุณจะหาของประทังชีวิตได้

ป๊อบมักจะลองมา 7-11 ตอนสองทุ่ม และอีกทีตอน ตี 2 ตี 3 หรือ ตี 4 เพราะเขากินเยอะมาก มื้อนึงก็ประมาณ 200 บาท ไม่เหมือนคนซักเท่าไหร่ เขาติดของหวาน โดยเฉพาะสเลอปปี้ และตอนที่พิมพ์อยู่นี้เขาหงุดหงิดมากเพราะเซเว่น 4 สาขาที่เขาไปวันนี้ ไม่มีสเลอปปี้เลยแม้แต่หยดเดียว เขาเลยแอบงอน 7-11 อยู่นิดหน่อย

       ตอนนี้ภาพของนายป๊อบมาถึงช่วงเทอมสุดท้ายของการเรียน

                เป็นเทอมที่เขาเรียนหนักมาก เพราะมีวิจัยถึงสี่ชิ้นใหญ่ ทุกชิ้นคะแนนเกือบเจ็ดสิบคะแนน เป็นงานกลุ่มที่ต้องอาศัยเรี่ยวแรงจากทุกคนมายำให้เสร็จ -
               ทุกวิชาผ่านไปด้วยดี ยกเว้นก็แต่ Marketing Management

                วิชานี้เป็นวิชาที่ยากที่สุดของคณะ มันยากตรงนี้มีเนื้อหารายงานกว่าห้าร้อยหน้า 
               แต่มีส่วนที่ป๊อบทำได้เพียงแค่ สามสิบหน้า

                เนื่องจากเขาเป็นเด็กโฆษณา ทักษะของเขาจึงไม่ครอบคลุมไปถึงการจัดการสถิติ คำนวนตัวเลข และอะไรต่อมิอะไรซึ่งกินพื้นที่กว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ของรายงาน - เขารู้สึกเกลียดตัวเองที่กลายเป็นคนไม่มีค่า ไม่สามารถช่วยอะไรทีมได้มากเท่ากับวิชาอื่น เป็นครั้งแรกที่ป๊อบอยู่ในฐานะผู้ตามโดยสมบูรณ์ ทั้งที่เขาไม่เคยคิดว่าจะมีวันนั้นเลยซ้ำ - ทุกอย่างตรึงเครียดเมื่อรายงานถูกตีกลับ และเราถูกนัดให้มาพรีเซนต์งานกันครั้งที่สอง

                แต่เราก็ดูเหมือนจะถูกกลั่นแกล้งจากฟ้า อะไรๆไม่เป็นอย่างที่คิด ข้อมูลขาดหาย ข้อมูลไม่ตรงตามรายงาน แบบสอบถามไม่พร้อม สถิติหาย ทำข้อมูลไม่ตรงโจทย์ จนเพื่อนคนหนึ่งเป็นลมไปต่อหน้าต่อตา

                ภาพวันปริญญาเหมือนจะห่างไกลไปจากความจริงทุกที เป็นวันแรกที่ป๊อบกลับบ้านด้วยความรู้สึกห่อเหี่ยวเกินกว่าจะสบตาใครได้

                และความกลัวของเขาก็เป็นจริงเมื่อสอบวิชานี้ออกมาเป็น C- ซึ่งก็คือ "ตก"

       สอบตกวิชาสุดท้ายก่อนเรียนจบ...

                นั่นหมายถึงเขาต้องไปเรียนซ้ำ และรับปริญญาอีกปี...

                นั่นคือสิ่งที่เขาต้องยอมรับ สิ่งที่แสนอัปยศอดสูที่สุดในชีวิตที่ทำให้ทั้งตัวเอง ทั้งครอบครัวผิดหวัง

       ....

แจ้ง Blog ไม่เหมาะสม