รักเพี้ยนๆของเซียนหน้าตาย

©
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r

บทนำ

"อ๊ะ นี่เป็นสมุดไดอารี่ของฉันที่เขียนเกี่ยวกับเธอทั้งหมดตลอด 3เดือนมานี้" ผมยัดสมุดขนาดฝ่ามือลงบนมือของคนตรงหน้าที่หน้าปกมันเขียนว่า 'My love' มันเป็นลายมือผมเอง

"เอามาให้ฉันทำไม" 'นามิ' มันเป็นชื่อของเธอเเต่ก็ไม่ใช่ชื่อจริงๆ หากเเต่เป็นชื่อในกลุ่มซึ่งเราจะไม่เรียกชื่อเล่นกันจริงๆ เพียงเพราะมันเป็นความลับ...

"ตลอดเวลาที่ฉันได้อยู่กับเธอ 4ปี มันเป็นสิ่งที่คุ้มค่านะ เเต่มันเป็นความคิดที่มีให้กับเพื่อน เเต่ 3เดือนมานี้ ฉันก็คิดกับเธอไม่เหมือนเดิม...เมื่อวานก็บอกไปเเล้วนี่" ผมอธิบายไปเหมือนพูดเรื่องธรรมดา ผมไม่รู้หรอกว่าคนอื่นที่เค้าสารภาพรักกันเเล้วจะมีอาการเเบบไหน เเต่สำหรับผม ผมคิดว่ากับคนอย่างนามิไม่มีให้เขินอายกันเลยสักนิด เธอก้มมองดูสมุดเเละกำลังจะเปิด เเต่ผมก็ห้ามไว้ก่อน

"อย่าพึ่งนะ เธอจะเปิดอ่านได้เฉพาะปลายสัปดาห์ หรือเวลาที่คิดถึงฉันเท่านั้น" ผมยกคิ้วให้นามิทีนึง

"มีกฎติ๊งต๊องเเบบนั้นด้วยเรอะ" เธอทำหน้าสงสัย เเต่เเน่นอน นั้นไม่ใช่คำถามที่ต้องการคำตอบ เธอเก็บสมุดไว้ในกระเป๋า เเล้วยืนขึ้นพร้อมกับบิดขี้เกียจทีนึง

"เอาล่ะ จะได้ปิดเทอมสักที เฮ้อ นายเองอ่ะ ก็อย่าเขียนไดอารี่เกี่ยวกับฉันในปิดเทอมหน้าร้อนนะ ฉันขี้เกียจมานั่งอ่านเเบบทรมานใจ อ่านทีเดียวเลยก็ไม่ได้" เธอเเขวะผมก่อนจะเดินจากไป ผมกับนามิเราเป็นเพื่อนกันตั่งเเต่ม.2ตอนนั้นผมถูกย้ายโรงเรียนเพราะมีปัญหาเรื่องที่ทำงานของพ่อ ส่วนนามิก็พึ่งเข้ามาตอนม.2เหมือนกัน เราได้อยู่ห้องเดียวเเถมบ้านก็ใกล้กันขนาดที่ผมเดินจากบ้านตัวเองไม่ถึง15ก้าวก็ถึง เเละอีกหลายๆอย่างที่เราเข้ากันได้ จนทำให้เรากลายเป็นเพื่อนสนิทกันในที่สุด ถึงช่วงเเรกๆเพื่อนในห้องอาจจะล้อว่าเป็นเเฟนกันตามประสา เเต่จากนิสัยที่โคตรเข้าใจยากอย่างเธอ เเละกับผมที่มีนิสัยเฮฮาผิดผู้ผิดคน - - ซึ่งมันต่างกันมากเมื่อได้อยู่ด้วยกัน คนก็เลยเข้าใจว่าเราไม่มีทางเป็นเเฟนกันได้ เเม้กระทั่งตอนนี้... ก็นะ เฮ้อ เพื่อนรัก เพื่อนสนิท... ปิดเทอม3เดือนทั้งที เเม้เเต่คำบอกลาก็ไม่มี  มีเพียงเสียงตัดพ้อของผมเท่านั้น

"เฮ้อ ยัยตัวเเสบ เธอกำลังเเกล้งผมใช่มั้ย ถ้าไม่รัก หรือไม่ชอบ ก็ปฏิเสธมาดิ๊ว่ะ! หรือไม่ก็เดินจากไปทั้งๆที่ไม่พูดอะไรเลยก็ได้ มันจะดีกว่านี้...เเน่ๆ"
.
.
.
.
.
.
.
.
. ขอบคุณที่อ่านนะคะ สั้นเนอะ -*- รักคนอ่านมากมาย จู๊บบบบบบ ^ ^



 

©
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r