ความเหงาคือ..เงาแห่งรัก [ Alone is love ]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ความเหงาคือ.. เงาแห่งรัก

Alone  is  love

 

       ผมเป็นเพียงคนขี้เหงาคนหนึ่ง ผมอยากมีใครสักคนมาอยู่เป็นเพื่อนคลายเหงาผมบ้าง.. ผมอยากมีคนรักอย่างคนอื่นบ้าง.. ผมไม่อยากร้องไห้อยู่คนเดียวกับความเหงาอีกแล้ว จะมีใครสักคนไหมที่เกิดมาเพื่อผม !?

  

      ผมก็เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่งที่ตกหลุมรักไอ่เจ้าเด็กดื้อ ก็แค่นั้นเอง.. ผมจริงใจนะแต่ไม่จริงจัง.. ผมล้อเล่นครับ จริงๆแล้ว เวลาผมรักใครผมรักจริง.. รักจนวันตาย

  

“ สงสัยเราจะเป็นเนื้อคู่กันจริงๆ ”

เนื้อเรื่อง

ความเหงาคือ.. เงาแห่งรัก alone is love

[Rit]

     ชีวิตของผมวันๆก็ไปโรงเรียน สนุกเฮฮากับเพื่อนกลับมาบ้านก็ท่องโลกอินเตอร์เน็ต .. ไฮไฟล์ ทวิสเตอร์ เฟสบุ๊ค ผมเล่นหมด แต่มันก็ไม่ช่วยคลายความเหงาให้ผมได้เลย ชีวิตที่ผ่านมาของผมผมได้แค่แอบรักเพื่อนและการแอบรักของผมมันก็ผิดหวังทุกครั้ง.. จนผมชินกับคำว่า 'อกหัก' เวลาอยู่โรงเรียนผมก็สนุกสนานเฮฮา.. ยิ้มตลอดเวลาเพื่อปิดบังดวงตาที่เศร้าคู่นี้ ผมเคยแอบร้องไห้อยู่คนเดียว..กับความเหงา

" เฮ้ย!! ริทเป็นไงว่ะทำไมเศร้าๆ " กันเพื่อนสนิทตัวดำของผมเดินเข้ามากอดคออย่างสนิทสนม

" เศร้าตรงไหนว่ะ.. กูมีความสุขดี " ผมพูดพร้อมส่งยิ้มหวานไปให้เพื่อน

 รอยยิ้ม.. ก็ไม่ใช่ว่าข้างในมันจะไม่ร้องไห้

" เออๆ งั้นก็ดีและ งั้นกูไปหาที่รักกูก่อนนะโว๊ย บายยยย ~ " ไอ่กันพูดก่อนจะวิ่งไป

     ผมมานั่งรอแม่มารับตรงม้าหินอ่อนตัวโปรด ระหว่างที่ผมนั่งรอมีนักเรียนมากมายเดินผ่านผมไป แต่ละคนที่เดินผ่านเขาก็มีคู่กันทั้งนั้น ดูคู่นั้นสิหยอกล้อกันซะน่ารักเลย.. ผมอยากมีคนรักบ้างจัง

" ปรี๊น ปรี๊น " เสียงแตรรถดังขึ้นเพื่อเป็นสัญญาณบอกว่าแม่ผมมารับแล้ว ผมเอากระเป๋าใส่หลังรถ แล้วขึ้นไปนั่งเบาะข้างคนขับ

" วันนี้เรียนเป็นไงบ้างลูก ? "

" ก็ดีฮะ "

" พ่อหวัดดีครับ " ผมวิ่งเข้าไปในบ้านสวัสดีพ่อ แล้วรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องเเล้วเปิดคอมพิวเตอร์ทันที

" เฮ้ออออออ ~ " ผมทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม ผมจ้องไปที่โทรศัพท์ของตัวเอง.. อยากให้มีคนส่งข้อความหวานๆมาให้บ้าง ส่งมากู๊ดไนท์ทุกคืน เมื่อไหร่จะมีนะ..

   ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วมานั่งตรงหน้าจอคอม เล่นเอ็มเอสเอ็น ก็ไม่มีคนมาทักมาคุยด้วย.. เปิดไฮไฟล์ก็ไม่มีใครมาเม้นให้.. เปิดเฟสบุ๊คก็ไม่มีใครมาทักทาย.. เหงาอีกแล้วความเหงาปกคลุมหัวใจอีกแล้ว..

' ดึงดึ้งดึ๊ง ' ใครทักมากันนะ ผมรีบเปิดดูทันที

Tono[ผู้ชายลั๊ลล๊า]  :สวีดัสครับ

Rit[หัวใจหยุดเต้น]  : หวัดดี ใครอ่ะ ?

Tono[ผู้ชายลั๊ลล๊า] : นายล่ะใคร ?

Rit[หัวใจหยุดเต้น] : ฉันถามนายก่อน อย่ามาถามกลับได้ม๊ะ ? -*-a

Tono[ผู้ชายลั๊ลล๊า] : ก็ได้ๆ ฉันชื่อโตโน่ นายล่ะชื่อไร อายุเท่าไหร่ อยู่จังหวัดไร

Rit[หัวใจหยุดเต้น] : ฉันชื่อ ริท อายุ16 อยู่ขอนแก่น

Tono[ผู้ชายลั๊ลล๊า] : โห่วเด็กจัง.. เป็นเด็กเป็นเล็กหัดแชท

Rit[หัวใจหยุดเต้น] : ฉันโตเเล้วไม่ใช่เด็กๆ.. นายล่ะอายุเท่าไหร่ อยู่จังหวัดไร ?

Tono[ผู้ชายลั๊ลล๊า] : อายุ 20 อยู่จังหวัด ภูเก็ต

Rit[หัวใจหยุดเต้น] : โหว ไกลจัง

Tono[ผู้ชายลั๊ลล๊า] : อืม ๆ ไปนอนกินนมแม่ได้ล่ะไปเด็กน้อย

Rit[หัวใจหยุดเต้น] : ใครเด็ก นายนั่นแหละไอแก่ ~: P

Tono[ผู้ชายลั๊ลล๊า] : ไอ่เด็ก !! เด็ก เด็ก เด็ก เด็ก เด็ก เด็ก เด็ก เด็ก เด็ก เด็ก เด็ก เด็ก

Rit[หัวใจหยุดเต้น] : ไอ่แก่ แก่ แก่ แก่ แก่ แก่ แก่ แก่ แบร่ ~     

   ผมรีบกดปิดเอ็มเอสเอ็นทันทีใครกันนะมาถึงก็กวนกันซะแล้ว.. แต่ก็คลายความเหงาได้ดีเหมือนกันนะ ว่าแต่มันเอาเมลผมมาจากไหนเนี่ย ?

   หลังจากวันนั้นผมก็ออนเอ็มทิ้งไว้ทั้งวันเลย ถามว่าผมทำอย่างนั้นทำไมกัน.. ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แค่อยากคุยกับใครสักคนแก้เหงามั้ง

' ดึงดึ้งดึ๊ง '

Tono[ผู้ชายลั๊ลล๊า] : สวัสดีเด็กน้อย

   คนแก่นี่อีกแล้ว เข้ามากวนกันอีกแล้ว..

Rit[หัวใจหยุดเต้น] : สวัสดีคนชรา

Tono[ผู้ชายลั๊ลล๊า] : โอเคๆไม่เรียกเด็กน้อยเเล้วก็ได้ เรามาคุยกันดีๆกันดีกว่า

Rit[หัวใจหยุดเต้น] : อืม คิดว่าจะคิดไม่ได้ซะเเล้ว

Tono[ผู้ชายลั๊ลล๊า] : ยังไม่เลิกกวนอีกหรือไง พี่หยุดเเล้วนะ = =;;

Rit[หัวใจหยุดเต้น] : โอเค ริทไม่กวนแล้วก็ได้

Tono[ผู้ชายลั๊ลล๊า] : อืม.. คุยไรดีอ่ะ

Rit[หัวใจหยุดเต้น] : จะไปรู้พี่หรอ ?

Tono[ผู้ชายลั๊ลล๊า] : -*- เดี๋ยวก็จับจูบซะนิ จะหยุดกวนได้รึยัง

Rit[หัวใจหยุดเต้น] : ไอ่คนบ้า หยุดกวนเเล้วก็ได้

Tono[ผู้ชายลั๊ลล๊า] : เขินอ่าดิ๊ หน้าแดงเลยนะนั่น

  ก็เขินอ่ะดิ ..เล่นขู่ซะอย่างนั้น แล้วทำไมหัวใจผมต้องเต้นแปลกๆด้วยเนี่ย

Rit[หัวใจหยุดเต้น] : อย่ามามั่ว ริทไม่ได้เขินสักหน่อย

Tono[ผู้ชายลั๊ลล๊า] : หรา.. !?

Rit[หัวใจหยุดเต้น] : ก็ใช่น่ะสิ ว่าแต่พี่ทำไรอยู่อ่ะ ?

Tono[ผู้ชายลั๊ลล๊า] : กำลังคิดถึงริทอยู่มั้ง

Rit[หัวใจหยุดเต้น] : ขอร้องจะไปลั๊ลล๊ากับใคร จะไปม่อใครก็เชิญตามสบายแต่อย่ามาม่อกับริท ริทไม่ชอบ -*-

Tono[ผู้ชายลั๊ลล๊า] : ตรงอย่างนี้ พี่ชอบว่ะ

Rit[หัวใจหยุดเต้น] : ชอบก็จีบดิ

   พี่โตโน่เงียบไปพักใหญ่นี่ผมแหย่แรงเกินไปหรอเนี่ย ?

Rit[หัวใจหยุดเต้น] : เฮ้ยพี่ !! อย่าเงียบดิเมื่อกี้ริทล้อเล่น

Tono[ผู้ชายลั๊ลล๊า] : แต่พี่เอาจริงอ่ะ

   อะ..เอาจริงอะไร O///O

Rit[หัวใจหยุดเต้น] : พี่อย่ามาล้อเล่นน่า

Tono[ผู้ชายลั๊ลล๊า] : พี่จริงจังนะริท

Rit[หัวใจหยุดเต้น] : พี่ไม่เคยเห็นหน้าผม พี่พึ่งคุยกับผมได้ไม่กี่ครั้ง พี่มั่นใจแล้วรึไงว่าชอบผม

Tono[ผู้ชายลั๊ลล๊า] : พี่ชอบริทที่นิสัย ริทจะลักษณะยังไงพี่ไม่สนเเล้ว พี่ว่าริทอ่ะใช่สำหรับพี่แล้วแหละ

Rit[หัวใจหยุดเต้น] : แล้วแต่ละกัน.. ริทไปแล้วนะ บาย

Tono[ผู้ชายลั๊ลล๊า] : อย่าพึ่งสิ ขอเบอร์ก่อน

   เฮ้ย ถ้าให้มันจะง่ายเกินไปไหมเนี่ย ? แต่ถ้าลองเปิดใจคุยหน่อยก็คงไม่เป็นอะไรมั้ง เราก็ไม่มีใครอยู่แล้วนี่ พี่เขาอาจจะเป็นเนื้อคู่เราก็ได้ -///-

Rit[หัวใจหยุดเต้น] : เร็วไปไหม ?

Tono[ผู้ชายลั๊ลล๊า] : รักไม่ต้องการเวลาหรอกนะ..

Rit[หัวใจหยุดเต้น] : ก็ได้ ๆ 086-68xx680

Tono[ผู้ชายลั๊ลล๊า] : ขอบคุณมากครับ

Rit[หัวใจหยุดเต้น] : อื้ม ริทไปแล้ว บายยยย ~

    ผมกดออฟไลน์ไปทันที บางคนอาจจะคิดว่าทำไมผมง่ายจัง ให้เบอร์คนที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน เขาจะมาหลอกเราไปฆ่ารึเปล่าก็ไม่รู้.. แต่ถ้าคุณเป็นคนขี้เหงาอย่างผมคงจะเข้าใจความรู้สึกผมดี.. แต่ที่ผมให้เบอร์พี่เขาไปไม่ใช่แค่ความเหงา แต่ผมก็คิดว่าพี่เขาใช่สำหรับผมเหมือนกัน.. คุณเคยได้ยินไหมคำว่า 'เนื้อคู่'

    ผมลงไปกินข้าว อาบน้ำแต่งตัว และตอนนี้ผมกำลังปั่นการบ้านอยู่ ครูจะสั่งอะไรนักหนาก็ไม่รู้.. สั่งเอาโล่รึไง

' ♫ ชอบก็จีบเลย ชอบก็จีบเลยเซ่ ชูวั๊บ ชูวั๊บ '  ผมกดรับโทรศัพท์โดยไม่ได้ดูว่าใครโทรมาเพราะแน่ใจว่าต้องเป็นเพื่อนที่โทรมาถามการบ้านแน่ๆ

“ ฮัลโหล จะถามการบ้านข้อไหนล่ะจ้ะ ” ผมกรอกเสียงไปอย่างอารมณ์ดี แต่จริงๆข้างในของผมกำลังเศร้า..

‘ ... ‘ ปลายเสียงเงียบไป อะไรของมันเนี่ยจะถามไหมการบ้าน ?

“ ฮัลโหล จะถามไหมการบ้านอ่ะ เฮ้! ”

‘ เอ่อ..ถามๆข้อนี่อ่ะ ’

“ ข้อนี้อ่ะข้อไหนเล่า ”

‘ ข้อที่ถามว่า ทำอย่างไงถึงจะจีบริทติดอ่ะ ’

“ O///O ” ใครเนี่ย !? ผมรีบดูเบอร์ที่หน้าจอทันที ไม่ใช่เพื่อนผมนี่หว่า ไม่น่าเลยเรา น่าจะดูเบอร์ให้ดีก่อน.. ตายแน่ๆหน้าแตกหมดเลย

‘ เงียบทำไมครับ ’

“ เอ่อ.. ใครอ่ะ? ”

‘ ลองทายดูสิ ’ ใครกันนะ ผมก็ไม่เคยให้เบอร์ใครมั่วนี่น่ารึว่าจะเป็น..

“ พี่โตโน่หรอ!? ”

‘ ถูกต้องคร้าบ คิดว่าจะลืมกันซะแล้ว ’

“ ไม่ได้ลืมหรอก ก็คิดว่าพี่จะม่อไปทั่วไม่ได้จริงจัง ”

‘ เสียใจนะเนี่ย.. พี่มันดูหน้าม่อขนาดนั้นเลยหรอ ’ เสียงปลายสายดูเศร้าไปทันที

“ เอ่อ.. ริทขอโทษ ริทชอบคิดมากไปเอง พี่อย่าคิดมากเลยนะ ”

‘ อื้ม ’ ถึงพี่โตโน่จะพูดอย่างนั้นแต่เสียงพี่เขาก็ยังไม่หายเศร้า

“ ถ้าพี่คิดมาก จีบริทไม่ติดน๊า ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อเพื่อให้ปลายสายหยุดคิดมาก ผมเดินไปนั่งบนเตียงสงสัยต้องคุยยาวแน่เลย

‘ ฮ่าๆ เรานี่น่ารักจริงๆเลย ’ คำพูดของปลายสายทำให้หน้าของผมร้อนขึ้นเรื่อยๆ

‘ แล้วตกลงการบ้านข้อที่พี่ถามตอบว่าอะไรครับ? ’

“ ไม่รู้คิดเองสิ ” หน้าผมยังคงร้อนขึ้นเรื่อยๆนี่เราเขินคำพูดพี่โตโน่หรอเนี่ย

‘ เขินพี่หรอ? ’ เสียงปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ

“ ใครเขิน ไม่มีสักหน่อย ไม่มีเล๊ย ”

‘ เขาว่ากันว่าคนโกหกชอบขึ้นเสียงสูง ’

“ ริทไม่ได้โกหกซักหน่อย ริทง่วงแล่ว แค่นี้นะ ”

‘ เขินจนต้องวางสายเลยหรอ ’ เสียงปลายสายยังไม่เลิกหยอกล้อ

“ บ้า!ริทวางแล้วนะ ”

‘ ครับ บายนะ ฝันดี ’

“ ครับ ติ๊ด ” ผมกดวางสายไปแล้วพูดกับโทรศัพท์ตัวเองว่า ‘ ฝันดีเหมือนกันนะไอ่คนแก่บ้า ’

   ผมจัดการเม็มเบอร์ของพี่โตโน่ อยากรู้ไหมผมเม็มว่าอะไร.. ผมเม็มว่า ‘โจรขโมยความเหงา’ ก็พี่เขาขโมยความเหงาผมไปหมดเลยนี่น่า ผมจัดการวางโทรศัพท์ไว้บนหัวเตียงแล้วนอนลงบนเตียง แต่ผมยังไม่ทันได้หลับใหล เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเสียก่อน

‘ เมสเสรจมากิงกิ๊ง เปิดอ่านเลยกิงกิ๊ง ’ ใครส่งข้อความมานะ สงสัยจะต้องเป็นข้อความของซิมส์แน่ๆเลย

    พี่โตโน่ส่งมานี่น่า ผมรีบเปิดดูทันที

ฝันหวานนะครับเด็กดี..ฝันถึงพี่ด้วยนะ :)

เจอกันในฝันนะ..

“ คนบ้า!!ทำเราเขินอยู่เรื่อย “

     คืนนี้คงจะเป็นคืนที่ผมฝันดีที่สุด.. เจอกันในฝันทักกันด้วยนะครับพี่โตโน่

    หลังจากวันนั้นพี่เขาก็โทรมาหาผมทุกวัน ส่งข้อความมาให้ทุกวัน ผมสามารถระบายทุกๆสิ่งให้พี่เขาได้และพี่เขาก็จะให้คำปรึกษาผมทุกครั้ง พี่เขาเป็นคนกู้ความสุขที่ผมเคยมีมาให้ผม ความเหงาความเศร้าหายไปจากหัวใจผมไปหมดแล้วก็เพราะพี่โตโน่ ผมว่าผมรักพี่เขาเต็มหัวใจแล้วล่ะ…

' ♫ ชอบก็จีบเลย ชอบก็จีบเลยเซ่ ชูวั๊บ ชูวั๊บ ' 

“ ฮัลโหล ” ผมกรอกเสียงลงไป

‘ ฮัลโหลคร้าบที่รัก ’

“ ใครที่รักพี่อย่ามามั่วน่า ”

‘ ฮะ ฮะ ริทออนเอ็มหน่อยสิ ’

“ ออนทำไมครับ? ”

‘ อยากรู้ก็ออนสิ ติ๊ด ’ พอพี่โตโน่พูดเสร็จก็วางสายไป อะไรกัน? จะเล่นอะไรอีกเนี่ย ผมรีบล็อกอินเข้าเอ็มเอสเอ็นทันที เมื่อผมล็อกอินเสร็จพี่โตโน่ก็ทักมาทันที

Tono[หัวใจเปลี่ยนไปเพราะเธอ..ไอ่เด็กดื้อ]: รีบออนเชียวนะอยากรู้ล่ะเซ่

Rit[รอยยิ้มกลับมาเพราะเธอ] : ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย

Tono[หัวใจเปลี่ยนไปเพราะเธอ..ไอ่เด็กดื้อ]: จริงอ่ะ!?

Rit[รอยยิ้มกลับมาเพราะเธอ] : จริงสิ แล้วตกลงให้ออนมีไรไหมครับ?

Tono[หัวใจเปลี่ยนไปเพราะเธอ..ไอ่เด็กดื้อ]: เอ่อ.. ริทรักพี่บ้างไหม

    รักสิรักมากด้วย.. -///-

Rit[รอยยิ้มกลับมาเพราะเธอ] : พี่ถามอะไรเนี่ย

Tono[หัวใจเปลี่ยนไปเพราะเธอ..ไอ่เด็กดื้อ]: ริทรักพี่ไหม

Rit[รอยยิ้มกลับมาเพราะเธอ] : รัก

     ผมตัดสินใจบอกออกไปเพราะไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะมีโอกาสได้บอกอีกไหม อะไรมันก็ไม่แน่นอน..

Tono[หัวใจเปลี่ยนไปเพราะเธอ..ไอ่เด็กดื้อ]: จริงๆนะ พี่ดีใจที่สุดเลย^O^

Rit[รอยยิ้มกลับมาเพราะเธอ] : อื้ม

Tono[หัวใจเปลี่ยนไปเพราะเธอ..ไอ่เด็กดื้อ]: งั้นเป็นแฟนกับพี่ได้ไหม ?

     O///O นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนขอผมเป็นแฟน ผมควรจะทำอย่างไงดี ถ้าผมตกลงไปพี่เขาจะมองผมเป็นคนใจง่ายไหม.. เอาไงดี ผมควรทำอย่างไง

Tono[หัวใจเปลี่ยนไปเพราะเธอ..ไอ่เด็กดื้อ]: เงียบทำไมครับ.. ถ้ายังไม่พร้อมก็ไม่เป็นไรนะ

Rit[รอยยิ้มกลับมาเพราะเธอ] : เอ่อ เป็นครับเป็น

Tono[หัวใจเปลี่ยนไปเพราะเธอ..ไอ่เด็กดื้อ]: เป็นอะไรล่ะ ^^

     ผมรู้ว่าพี่เขารู้ว่าผมหมายถึงอะไรแล้วทำไมพี่เขาต้องแหย่ให้ผมเขินด้วยเนี่ย

Rit[รอยยิ้มกลับมาเพราะเธอ] : เป็นแฟนพี่ไงเล่า!

Tono[หัวใจเปลี่ยนไปเพราะเธอ..ไอ่เด็กดื้อ]: ดีใจที่สุดเลยอ่ะ พี่สัญญานะว่าจะดูแลริทเป็นอย่างดีเลย แล้วไม่สงสัยหรอว่าทำไมพี่ถึงขอริทเป็นแฟนในเอ็มเอสเอ็น

Rit[รอยยิ้มกลับมาเพราะเธอ] : สงสัยสิ ตอบมาเลย

Tono[หัวใจเปลี่ยนไปเพราะเธอ..ไอ่เด็กดื้อ]: ก็เพราะเอ็มเอสเอ็นทำให้เราสนิทกันพี่ก็เลยอยากจะให้พี่ขอเราเป็นแฟนในนี้ด้วย โรแมนติคไหมล่ะ ฮ่าๆ

Rit[รอยยิ้มกลับมาเพราะเธอ] : เจ้าเล่ห์ที่สุด

Tono[หัวใจเปลี่ยนไปเพราะเธอ..ไอ่เด็กดื้อ]: ฮะ ฮะ แต่พี่ไม่ได้รู้จักนายทางเอ็มเอสเอ็นนะ

Rit[รอยยิ้มกลับมาเพราะเธอ] : อ้าวแล้วพี่รู้จักผมจากไหนอ่ะ

Tono[หัวใจเปลี่ยนไปเพราะเธอ..ไอ่เด็กดื้อ]: เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้เอง บายครับที่รักของพี่ อ่ะๆ อย่ามาหาว่าพี่มั่วนะ เพราะตอนนี้นายเป็นที่รักของพี่แล้ว X))

Rit[รอยยิ้มกลับมาเพราะเธอ] : คนบ้า! อย่าพึ่งไปสิริทยังไม่เคลียร์เลยนะ

     ผมพิมพ์ออกไปได้ไม่ถึง1นาทีพี่เขาก็ออฟไลน์ออกไป อะไรเนี่ย !?ผมยังไม่เคลียร์เลยนะ ชิส์! เดี๋ยวก็งอนซะหรอก

      คืนนี้ผมแทบจะนอนไม่หลับเพราะในหัวมีแต่คำถามวนไปวนมาว่าพี่โตโน่เขารู้จักผมได้ยังไง แล้วเอาเมลมาจากไหน รึจะเป็นในไฮไฟล์ แต่ผมก็ไม่ได้ใส่เมลไว้ในนั้นสักหน่อย แล้วพี่เขารู้จักผมทางไหนเนี่ย โอ๊ย!!ปวดหัวจริง ผมพยายามที่จะไม่คิดแต่มันก็วนไปมาในหัวผมตลอดเลย

‘ เมสเสรจมากิงกิ๊ง เปิดอ่านเลยกิงกิ๊ง ’ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมรีบคว้าโทรศัพท์มาดูทันทีเผื่อพี่โตโน่จะส่งข้อความมา พี่เค้าส่งมาจริงๆด้วย

อย่าคิดมากจนนอนไม่หลับล่ะ

เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้แล้ว..

 อย่าคิดให้เมื่อยสมองเลยนะครับ

รักมากนะ เด็กดื้อของพี่

ฝันหวาน..ถึงพี่นะครับ :))

               รักที่สุดเลย

    ข้อความที่พี่โตโน่ส่งมาทำให้ผมอมยิ้มตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ พี่โตโน่นี่รู้ใจผมจริงๆ ผมว่าคืนนี้ผมคงหลับสนิทแล้วแหละครับ

       ตอนนี้ผมกำลังพักเที่ยงครับ ผมอยากจะให้เลิกเรียนเร็วๆจัง อยากกลับไปบ้านไปออนเอ็มจะได้ไปถามคำถามที่ค้างใจกับพี่โตโน่ จริงๆผมจะโทรหาพี่เขาก็ได้นะ แต่ผมกลัวเสียฟอร์มอ่ะรอให้พี่เขาโทรมาดีกว่า

“ ริทเป็นไรเนี่ยเห็นเหม่อตั้งแต่เช้าแล้ว ” กันถามขึ้น

“ กูไม่ได้เหม่อซักหน่อย ” ผมเถียงออกไป

“ นั่งเขี่ยข้าวไปมาเนี่ยนะ ไม่ได้เหม่อ ”

“ กูแค่ไม่หิว มึงเข้าใจป่ะ? กูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ ”

“ เออๆ ให้กูไปเป็นเพื่อนเปล่า ”

“ ไม่ต้อง มึงกินข้าวไปเหอะ ”

“ อืม ” ผมลุกจากโต๊ะกินข้าวแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ

     ระหว่างทางผมก็คิดเรื่องของพี่โตโน่ไปเรื่อยๆ แต่อยู่ดีๆก็มีมือปริศนามาปิดตาผม

“ ทายสิใครเอ่ย ? ” เจ้าของมือปริศนานั้นพูดขึ้น เสียงนี้คุ้นๆนะ

“ ไอ่กันหรอ กูไม่เล่นนะโว๊ย กูปวดฉี่ ” ผมตะโกนโวกเวกออกไป

“ ผิดครับ ทำไมพูดไม่เพราะเลยล่ะครับ หื้ม!? ” คำพูดอย่างนี้คุ้นๆนะ เหมือนพี่โตโน่เลย.. สงสัยผมจะคิดถึงพี่เขามากไปเพราะพี่เขาอยู่ภูเก็ตจะมาหาผมได้ไง

“ แล้วใครล่ะ บอกมาเลยนะ ”

“ จำพี่ไม่ได้หรอครับ เด็กดื้อ ” มือหนาค่อยๆคลายออก ผมหันไปมองบุคคลที่ผมเจอคือ พี่ที่ผมแอบปลื้มมานานแต่ผมไม่เคยรู้เลยว่าพี่เขาชื่ออะไร

“ เอ่อ.. เรารู้จักกันหรอครับ ? ” ผมถามออกไปด้วยเสียงเรียบๆ แต่ในใจผมเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะแล้ว นี่ผมแอบนอกใจพี่โตโน่หรอ ไม่ได้นะ ไม่ได้

“ พี่ขอโทษนะ ”

“ ขอโทษ !? ขอโทษอะไรครับ ”

“ คือ จริงๆแล้วพี่ไม่ได้อยู่ที่ภูเก็ต พี่ไม่ได้อายุยี่สิบ แต่พี่อยู่ขอนแก่น เรียนอยู่ที่นี่ แล้วพี่ก็อายุสิบแปดไม่ได้แก่อย่างที่ริทว่าไว้ด้วย พี่คือพี่โตโน่เองครับ พี่ขอโทษนะที่พี่โกหกริทมาโดยตลอด.. ”

“ ทำไมต้องโกหกกันด้วย..ฮึก ” ถึงแม้ลึกๆในใจของผมจะแอบดีใจที่พี่โตโน่คือพี่ที่ผมแอบปลื้มมานาน แต่ตอนนี้ คำถามที่ว่าทำไมพี่เขาต้องโกหกผมด้วยมันปิดบังความดีใจของผมไปหมดเลย..

“ อย่าร้องไห้สิ พี่ขอโทษ พี่มีเหตุผลนะครับ ” มือหนาเช็ดน้ำตาผมอย่างอ่อนโยน

“ เหตุผลอะไรล่ะ บอกริทมาสิ ”

“ จริงๆแล้ว พี่แอบรักนายตั้งแต่วันที่นายซุ่มซ่ามล้มกลางโรงอาหารนั่นแหละ พี่ชอบที่นายเป็นคนโก๊ะๆ ตรงๆ แต่พี่ไม่กล้าที่จะจีบริท พี่เลยแอดเมลริทไปเพื่อที่จะให้เราสนิทกันมากขึ้น แล้วมันก็ได้ผลจริงๆ แล้วริทรู้ไหม.. ว่ายิ่งพี่ได้คุยกับนายพี่ก็ยิ่งรักนายมากขึ้น จนเมื่อวานพี่กล้าขอริทเป็นแฟน อย่าโกรธพี่เลยนะครับ.. ยังไงวันนี้พี่ก็ทำตามสัญญาที่จะบอกแล้วไงว่าพี่รู้จักริทได้ไง.. อย่างอนกันเลยนะครับเด็กดีของพี่ ” พี่โตโน่พูดก่อนจะส่งยิ้มที่ใครๆเห็นก็ต้องหลงซึ่งผมก็เป็นคนๆนึงที่หลงสเน่ห์รอยยิ้มนี้

“ คนบ้า! รู้ไหมเมื่อวานริทนอนแทบไม่หลับเลย แต่พอได้ข้อความพี่ริทก็นอนหลับเลย ” ผมพูดพลางตีไหล่คนตรงหน้า

“ ก็พี่รู้นี่ว่าเราต้องคิดมาก พี่เลยส่งข้อความไปให้รู้ไหมเด็กดื้อ ” พี่โตโน่พูดพลางขยี้ผมของผม

“ ใครเด็กดื้อ ริทไม่ได้ดื้อสักหน่อย พี่โตโน่ริทขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหม ”

“ จะขอพี่แต่งงานหรอ พี่ยังไม่พร้อมนะ ” พี่โตโน่พูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ

“ บ้า!!ไม่ใช่สักหน่อย ริทขอให้พี่อย่าโกหกริทอีกได้ไหม !? ”

“ ได้สิครับ พี่จะไม่โกหกริทอีกแล้วนะ ” ร่างสูงพูดก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด

“ พี่รักเรามากนะ เด็กดื้อ ”

“ ผมก็รักพี่ครับ โจรขโมยความเหงา.. ”

       ไม่รู้นะครับ สำหรับผมผมคิดว่าความเหงาคือเงาแห่งรัก.. เมื่อไหร่ที่เราเหงาแบบสุดๆ แสดงว่าความรักก็เข้ามาใกล้เราแบบสุดๆเหมือนกัน.. ถ้าวันนั้นผมไม่เหงา ผมไม่ยอมเปิดใจกับพี่โตโน่ ก็ไม่รู้ว่าผมจะได้รู้จักคำว่า ‘ รัก ‘ เหมือนวันนี้หรือเปล่า..

    ถ้าเราไม่เคยเหงา.. ไม่เคยเศร้า.. แล้วเราจะรู้หรอว่าการมีความรักมันมีความสุขอย่างไง

   ขอให้คุณเหงาสุดๆแล้วเจอรักที่ดีแบบสุดๆเหมือนผมนะครับ ขอให้คุณเจอคนที่ใช่ของคุณ อย่าลืมนะครับ ความเหงา..คือเงาแห่งรัก :)

The End !!