คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : It 's called love ✓ Can Choose only One Part 1 - JBBamJack { 100%
Can Choose only One
Pairing: JB X Bam X Jack
Style : Romance , Drama ( Rate-17 )
Status : Completed!! (Part 1)
Update : 31% - 17.02.2014
100% - 21.02.2014
กรี๊ดดดดดดด!!!!!!!!
เสียงกรีดร้องของสาวเล็ก สาวใหญ่และสาวเทียมดังลั่นไปทั่วบริเวณจนใครหลายๆคนหันมามองก่อนจะพากันถอนหายใจและกลับไปทำภารกิจของตัวเองต่อเพราะมันก็เหมือนเดิมๆ เหตุผลที่ทำให้โรงเรียนมีเสียงโหวกเหวกก็เพราะประธานนักเรียนอิม แจบอม หรือที่ใครๆก็เรียกเขากันว่า เจบี
แต่สาวๆเหล่านี้คงจะได้แต่กรี๊ดเขาเท่านั้นเพราะไม่มีทางไหนเลยที่จะได้ผู้ชายคนนี้มา ถึงแม้จะตามตื้อเขาแค่ไหนก็ตามหรือแม้กระทั้งฆ่าตัวตายเพราะอิม แจบอกคนนี้มีแฟนแล้ว..
“พี่แจบอมฮะ” เสียงของหวานใสดังมาพร้อมการปรากฏตัวของเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มที่ใครๆเห็นก็พาเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิง ไม่แน่ก็อาจจะรวมอิม แจบอมด้วยเพราะตอนที่เขาได้เจอคนตัวเล็กครั้งแรกยังคิดเลยว่าเป็นเด็กผู้หญิง
“มาสายนะครับตัวเล็ก” แจบอมยิ้มตาหยีและลูบหัวคนตัวเล็กกว่าอย่างเอ็นดู
“ขอโทษนะครับ พอดีวันนี้แบมตื่นสายนิดหน่อยนะฮะ” แบมแบมก้มหน้างุดอย่างรู้สึกผิดที่ปล่อยให้คนตัวสูงรอ แจบอมรู้สึกสงสัยเล็กน้อยที่คนตัวเล็กตื่นสายเพราะร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นคนตัวเล็กตื่นสายเลยสักครั้ง .แจบอมเชยปลสยคางคนที่ก้มหน้าอยู่ให้เงยขึ้น ดวงตาของแบมแบมคล่ำและบวมเล็กน้อย
“งานเยอะเหรอครับ” แจบอมถามอย่างเป็นห่วง
“ฮะๆ นิดหน่อยนะครับ ใกล้สอบแล้วก็แบบนี้ทุกทีแหละฮะ แบมแบมชินแล้วล่ะ” แบมแบมยิ้มมกลบเกลื่อนเพราะไม่อยากให้คนตรงหน้าเป็นห่วง แค่นี้พี่แจบอมก็มีเรื่องเยอะมากเต็มทีแล้ว ไม่อยากให้เก็บเรื่องของเขาไปคิดมากอีก
“ดูแลตัวเองด้วยนะ ถ้าแบมแบมเป็นอะไรไป แล้วพี่จะอยู่ยังไงล่ะ” แต่สุดท้ายคนตัวโตก็ไม่ลืมที่จะหยอดมุกหวานๆใส่คนตัวเล็กอีก มันเรียกสีระเรื่อที่พวงแก้มเล็กสองข้างของคนตัวเล็กได้อย่างดี
“คะ ครับ” แบมแบมก้มหน้างุดซ้อนความเขินอายและพยายามเค้นเสียงออกมาตอบคนตรงหน้าที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ
“ถ้างั้นหลังเลิกเรียนตัวเล็กต้องไปกินไอติมกับพี่นะครับ พี่อยากดูแลตัวเล็ก”
แบมแบมเพียงพยักหน้าแทนคำตอบเท่านั้น
“งั้นไว้เจอกันตอนเย็นนะครับตัวเล็ก”
ฟอด!!
ก่อนจะไปก็ไม่ลืมที่จะหอมแก้มคนตัวเล็กฟอดใหญ่ก่อนจะไป แบมแบมอยากจะบอกเหลือเกินว่าแบมแบมจะระเบิดอยู่แล้วครับ แถมยังทิ้งประโยคที่ทำคนตัวเล็กระเบิดจริงๆไว้อีก “พี่รักตัวเล็กนะครับ”
แต่เหมือนเวลาระเบิดแห่งความสุขจะหายไปอย่างรวดเร็วเพราะตอนนี้คนตัวเล็กกำลังเจอกับระเบิดแห่งหายนะที่อาจารย์กำลังจะมาฝากไว้...
“แบมแบมต่อไปนี้ฝากดูแลแจ็คสัน หวังด้วยนะ”
เหตุผลที่อาจารย์ซึงมีต้องมาฝากแจ็คสัน หวังไว้กับแบมแบมก็เป็นเหตุผลเดิมๆและอะไรเดิมๆเพราะแบมแบมเป็น หัวหน้าห้อง
แบมแบมอยากจะร้องไห้จริงๆ แต่ก็คงทำได้เพียงตอบอาจารย์ไปว่า ‘ครับ’ เหมือนทุกครั้งไปทั้งๆที่ในใจแทบจะกรีดร้องออกมา รู้ไหมครับว่างานหัวหน้าห้องนะมันเหนื่อยนะครับยิ่งเป็นหัวหน้าห้องคิงแบบนี้ด้วยแล้วยิ่งไม่ต้องพูด ... จะว่าไงดีล่ะการเป็นหัวหน้าห้องคิงก็เหมือนหัวหน้าสายชั้นเลยก็ว่าได้
แบมแบมแอบยู่ปากเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างปลงๆ เพราะเจ้าตัวก็คงทำอะไรไม่ได้อยู่แล้วนอกจากทำตัวให้ชินกับมัน
ร่างเล็กแอบเหลือบมองคนที่ยืนอยู่ข้างกาย เขาเป็นผู้ชายผิวสีออกแทนๆ ที่ดูเหมือนจะทำหน้าตายตลอดเวลา เขาใส่หมวกและสร้อยคอฮิปฮอพ ซึ่งมันผิดกฎของโรงเรียน แต่อาจารย์ก็ไม่ว่าอะไร คงจะเป็นลูกคนใหญ่คนโตล่ะสิท่า ชายเสื้อก็หลุดออกนอกกางเกงและยังยับยู่ยี่ไปหมด ... เด็กเกเรสินะ
แล้วเข้าห้องนี้มาได้ยังไงกันนะ
เหมือนว่าเขาจะสำรวจคนข้างตัวนานไปหน่อย จนแจ็คสันหันมาจ้องแบมแบมตาเขม็ง มันเป็นจังหวะเดียวกับที่แบมแบมขยับสายตาขึ้นมาจนเผลอสบตากับดวงตาคู่นั้นเข้า แบมแบมสะดุ้งด้วยความตกใจและรีบเดินกลับไปที่ห้องเรียนทันที...
แจ็คสันแสยะยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับความคิดบางอย่างที่ผุดเข้ามาในหัว...
น่ารักดีแฮะ จะจีบคงไม่เป็นไรสินะ ? ก็คนมันน่ารักนี่เนอะ ;)))
31%
วันนี้แบมแบมเรียนไม่รู้เรื่องเลยก็เล่นมีสายตาดุๆนั้นมองมาตลอดเลยนิ ใครมันจะไปมีสมาธิเรียนกันล่ะ ถึงยังงั้นแบมแบมก็ยังพยายามตั้งใจเรียนเต็มที่ แต่ดูเหมือนว่าความพยายามจะไม่เป็นผลเลย สุดท้ายแบมแบมก็ตัดสินใจว่าจะเลิกสนใจและหาอย่างอื่นทำไปก่อนสักคาบสองคาบก่อนจะมาตั้งใจเรียนใหม่ ดีที่วิชานี้เป็นวิชาภาษาอังกฤษที่แบมแบมถนัดจึงพอเอาไปอ่านเองที่หลังได้ แต่เพราะความเบื่อ เซ็งและง่วงจากที่หลายๆวันนี้นอนไม่พอ แบมแบมจึงเผลอหลับไปจนได้
จุ๊บ!
มารู้สึกตัวอีกที่ก็ตอนมีอะไรนิ่มๆมาสัมผัสที่ปากเบาๆ มันอะไรกันนะ คนตัวเล็กขยี้ตาเล็กน้อยเพื่อให้หายจากความง่วงนอน แบมแบมตื่นมาพบเพียงความว่างเปล่าของห้องเรียน ทุกคนหายไปไหนหมดนะ เรียนพละอย่างงั้นเหรอ ? แต่วันนี้ก็ไม่มีเรียนนิ มันต้องวันพุทธสิ หรือ ว่าเรียนแลป ? โอ้! ไม่นะ เรียนแลปเหรอ งั้นแบมก็สายแล้วนะสิ ทำไมทุกคนไม่ปลุกแบมกันหน่อยนะ ใจร้ายจังเลย แบมอุตส่าห์เป็นหัวหน้าห้องที่ดีมาตลอดแท้ๆ คอยช่วยเหลือตลอด แค่แบมหลับนี้ไม่มาปลุกกันเลยเหรอ
แบมแบมลุกลี้ลุกล่นรีบเก็บของที่ต้องใช้ในการเรียนแลป แต่เหมือนเจ้าตัวคงไม่รู้เลยว่าทุกการกระทำของเจ้าตัวอยู่ในสายตาของผู้ชายที่ชื่อ แจ็คสัน หวัง ตลอดเวลา แจ็คสันอดขำไม่ได้จริงๆกับท่าทางรีบร้อนของคนตัวเล็ก
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“เอ๊ะ!” แบมแบมรู้สึกงงเล็กน้อยที่ได้ยินเสียงคนขำมาจากในห้อง ก็ทุกคนหน้าจะไปหมดแล้วนิ คงไม่มีใครกล้าเข้าสายในคาบนี้หรอกก็อาจารย์แกนะดุจะตาย
“นาย!! ทำไมยังไม่ไปเรียนอีกล่ะ เพื่อนในห้องไม่บอกรึไงว่าอาจารย์วิชานี้โหด นายยิ่งเป็นเด็กใหม่อยู่ไม่รีบระวังโดนตัดขนาดหมดนะ เร็วๆสิ เก็บของ!!”
แจ็คสัน หวัง..ก็ยังคงนั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อนจนแบมแบมเก็บของเสร็จ
“เราบอกให้เก็บของไง ทำไมยังไม่เก็บอีกล่ะ แบบนี้เราไม่รอแล้วนะ” แบมแบมเดินผ่านแจ็คสันไปอย่างไม่สนใจ ดีเท่าไรแล้วที่ยังสนใจ ก็ผู้ชายที่นั่งกระดิกขาอยู่ตรงนี้เป็นต้นเหตุทำให้เขาเข้าแลปอาจารย์สายนะสิ!!
“คุณหัวหน้าห้อง...จะรีบทำไมครับ” แต่ก่อนที่แบมแบมจะเปิดประตูออกไปก็โดนคนที่นั่งกระดิกเท้าอยู่ขัดอีกจนได้
“ก็รีบไปเรียนไง ถามแปลก อย่ามากวนประสาทนะ” มันเป็นคำถามที่ยิ่งเพิ่มดีกรีความหงุดหงิดให้แบมแบมได้อย่างมากก็ดูมันถามสิ พึ่งบอกไปว่าคาบนี้เรียนแลป อาจารย์โหด ยังมีหน้ามาถามอีกว่ารีบทำไม ??
“ผมไม่ได้กวนประสาทนะครับก็คาบนี้มันกินข้าวนิครับ ส่วนแลปก็มีเรียนตอนบ่ายจะรีบทำไมล่ะครับ??” แจ็คสันเดินลุกออกจากโต๊ะและเดินตรงมาที่แบมแบมพลางพูดไปด้วย แบมรีบถอยหลังทันทีตามสัญชาตญาณ แต่ถอยไปได้ไม่กี่ก้าวก็ชนกับประตูซะแล้ว
ทันทีที่แจ็คสันพูดจบ แบมแบมรีบยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูทันทีมันบอกเวลา 11.50 น. ชัดเจนเลยพักเที่ยง แถมยังไม่เชียดเวลาเข้าเรียนเลยด้วยซ้ำ เหลือเวลาตั้งอีกชั่วโมงกว่าๆ นี่แบมปล่อยไก้ต่อหน้าเด็กใหม่สินะ ...
อายครับ...แบมแบมบอกเลย อายมากด้วย นี่แบมหน้าแตกต่อหน้าเด็กใหม่ที่ต้องดูแลอย่างงั้นเหรอ แถมยังเป็นหมอนี้ด้วย แบมอยากเอาหน้ามุดดินจริงๆครับ
“เงยหน้าหน่อยสิ คุณหัวหน้าห้อง”
ส่ายหน้ารัวๆ ไม่กล้าจริงๆครับ อายมาก...
“เถอะน่า”
ส่ายหน้าๆ
แจ็คสันเห็นว่ายังไงคนตรงหน้าก็ไม่มีทางเงยหน้าขึ้นมาแน่ เขาจึงใช้มือเชยปลายคางแบมแบมขึ้น แบมแบมหายใจกระตุกเล็กน้อยที่อยู่ๆเงยหน้ามาก็อยู่ใกล้หน้าแจ็คสันขนาดนี้ ใกล้จนรูสึกถึงลมหายใจที่ลดอยู่ข้างแก้ม แบมบมไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่าเขามาอยู่ใกล้แจ็คสันขนาดนี้ตอนไหน อาจจะเป็นตอนที่เขากำลังอายอยู่แน่ๆ ... ชิ!
ทั้งคู่ยืนจ้องตากันอยู่พักหนึ่งก่อนที่แจ็คสันจะเป็นฝ่ายละออกไป แจ็คสันถอนหายใจก่อนสบถอะไรบางอย่างที่แบมแบมฟังไม่รู้เรื่องออกมา ภาษาจีนล่ะมั่ง ?
“คุณหัวหน้าห้อง ไปกินข้าวกัน” แบมแบมหลุดจากภวังค์ทันที กินข้าว? ใช่สิ! พักกลางวันนี้เนอะ แบมนัดกับพี่แจบอมไว้ด้วย ปานนี้รอแย่แล้วมั่ง นี้แบมแบมทำให้พี่แจบอกต้องรอแบมแบมอีกแล้วเหรอ ...
“ว่าไงครับ? ไม่ไปเหรอครับ คุณหัวหน้าห้อง” แบมแบมสะดุ้งเล็กน้อย อาจเป็นไปได้ว่าแบมแบมลืมคนตรงนี้ไปแล้ว แบมแบมมองหน้าแจ็คสันก่อนคิดอะไรบางอย่าง
“เอ่อ...คือ เรามีนัดนะ นายไปกินเองได้ไหม?”
“ฮืม!? นัดกับใครล่ะ? สำคัญมากไหม? ถ้าไม่ให้ฉันไปก้วยก็ได้นิ”
นัดกับใคร ? ... อิม แจบอม แฟนแบมแบมไง
สำคัญมาไหม ?... การกินข้าวกลางวันกับพี่แจบอมนะสำคัญที่สุดเลยล่ะ
แล้วให้ไปด้วยไหม ? ... มันก็ได้นะ แต่แบมไม่อยากให้ไปนี้น่า
แบมแบมไม่ตอบเพียงส่ายหน้ารัวๆและรีบวิ่งออกไปจากห้องทันที...ปล่อยให้แจ็คสัน หวังยืนงงคนเดียว
คำตอบของคำถามเมื่อกี้...เขาคนนั้นคงสำคัญมากสินะ หึ!
“แฮ่กๆ” เสียงหอบหายใจถี่เหมือนคงที่พึ่งวิ่งมาดังอยู่ใกล้ๆจนอิม แจบอมต้องหันไปมอง
“แบมแบม!! ไปทำอะไรมาเนี่ย” ทันทีที่แจบอมรู้ว่าเจ้าของเสียงหอบนั้นเป็นคนรักของเขาเองก็รีบเดินไปดูทันที
“ขะ ขอโทษที่สายนะครับ ระ เราไปกินข้าวกันเถอะ” แบมแบมพูดไปหอบไป
“นี่ตัวเล็กวิ่งมาเหรอครับ วันหลังค่อยๆเดินก็ได้ พี่รอเราได้อยู่แล้วนะ” แบมแบมได้แต่ยิ้มแห้งๆให้แจบอม
“พี่ช่วยพยุงนะครับ” แจบอมเดินโอบไหล่แบมแบมก่อนจะค่อยๆเดินเข้าโรงอาหารไป โดยไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนแอบมองคนทั้งสองอยู่ตลอดเวลา
“ที่ไหนได้ก็หมอนี่เองสินะ คนสำคัญของคุณหัวหน้าห้องนะ” แจ็คสันพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนเดินตามคนทั้งสองไป
“อ่ะนี้ ดื่มน้ำก่อนสิครับตัวเล็ก” แจบอมยื่นน้ำให้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ แบมแบมรับไปและรีบกระดกน้ำทันที
“ค่อยๆก็ได้ครับ เดี๋ยวสำลักนะ” แจบอมเตือนด้วยความเป็นห่วง แต่ยังไม่ทันขากคำ“แค่กๆ”
“เห็นไหม สำลักจนได้” แจบอมหยิบขวดมาจากมือแบมแบมและหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดปากบางของคนตัวเล็ก
“แฮะๆ ก็แบมหิวน้ำนี่ครับ”
“ฮ่าๆ ครับๆ พี่เห็นแล้ว เรามากินข้าวกันดีกว่า วันนี้พี่ซื้อของโปรดตัวเล็กด้วยนะ”
กึก!!
เสียงวางจานข้าวดังขึ้นมาอีกฝั่งที่ทั้งคู่นั่งอยู่จนต้องเงยหน้าขึ้นมอง แจ็คสัน หวังกำลังนั่งลงพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากที่ส่งมาให้ แบมแบมรีบก้มหน้าลงทันที คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวแบมแบมจนตีกันยุ่งไปหมด
“คุณหัวหน้าห้อง หายไปไหนมาครับ ผมหาตั้งนาน” ความคิดทั้งหมดของแบมแบมหายไปทันที แบมแบมค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองแจ็คสันอีกครั้ง
“ใครนะครับตัวเล็ก?”
“เอ่อ ... เพื่อนนะครับเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่”
“อ่อ!! งั้นคงยังไม่รู้จักพี่สินะ” แจบอมหันไปมองเด็กใหม่ที่ท่าทางไม่เป็นมิตร “สวัสดีครับ อิม แจบอมประธานนักเรียนคนปัจจุบัน แฟนตัวเล็กครับ”
แจบอมแนะนำตัวกั๊กไว้เลยว่าแบมแบมมีเจ้าของแล้วเพราะดูแล้วคนตรงหน้าก็ดูจะสนใจแบมแบมไม่น้อยเหมือนกัน...
“แจ็คสัน หวังครับ ไม่มีอะไรพิเศษ แต่อนาคตไม่แน่อาจเป็นแฟนตัวเล็กของใครสักคน”
แจบอมแอบสะอึกเล็กน้อย แต่ก็ยังคงยิ้มกลบเกลื่อนและหันไปชวนคนตัวเล็กคุยนู้นนี้ ตักนู้นนี้ให้คนตัวเล็ก จนเหมือนว่าแจ็คสันไม่เคยมีตัวตนอยู่ที่นี่ เขาอยากให้แจ็คสันรู้ไว้ว่าตัวเล็กกับเขานะรักกันขนาดไหนและเขารักตัวเล็กขนาดไหน รวมทั้งการที่จะแย่งตัวเล็กจากเขานะมันไม่มีทางเป็นไปได้...
100%
คือ ฟิค Only You ยังไม่จบเบย มาอัพใหม่ซะล่ะ 5555
อันนี้จะยาวหน่อยนะ หน้าจะประมาณ 4-5 พาร์ท ไม่แน่ใจ แต่พาร์ทแรกยังไม่จบเบย 555
ที่สำคัญเรื่องนี้มีแนวโน้มจะ 3P #ผิด 5555 เอาเป็นว่าไรท์ก็เลือกไว้แล้วอ่ะนะว่าจะให้หนูแบมจบกับใคร
แต่ก็อยากให้ลีดโหวตอีกที่ว่าจะให้จบยังไงเพราะบอกเลอฟิคสั้นอันนี้ค่นอข้างจะแต่งตามใจลีดค่า 5555
เวิ่นมาเยอะ พอีกว่า ไว้เจอกันอีก 69% ที่เหลือนนะครับ สำหรับวันนี้บายคับ!!
# พรุ่งนี้จะพยายามมาอัพต่อนะ เป็นกำลังใจให้ด้วยนะ #
หายไปนาน แต่ในที่สุดมันก็ .....
100% แล้ว น้ำตาจิไหลพราก รู็สึกมันน้อยๆสันๆไงพิกลแฮะ
เหมือนจะแอบน้อยกว่า 31% แรกด้วยล่ะมั่งเนี่ย // ไปเช็คหน้าแปป
ฟิ้ววว กลับมาล่ะ มากกว่า 31% แรกไปประมาณสองหน้ากว่าๆ ก็โอเคอ่ะนะ ไม่น่าเกลียดเท่าไร 55555
เอาเป็นว่าตอนนี้พยายามแต่งให้เจบีกะชายหวังเฉียนๆกัน แต่เหมือนจะไม่ค่อยเลย ก็นะแบบตอนแรกอารมณ์เขินๆ
อยู่มาแบบนี้ บอกเลอ เลี่ยนฟีลไม่ทันค่ะ ถ้าตอนนี้มันไม่ค่อยดีก็ขออภัยนะค่ะ ไรท์พยายามเต็มที่แล้ว
ไรท์จะพัฒนาการเขียนเรื่อยๆนะ ขอคำแนะนำด้วยนะ ไว้เจอกันพาส 2 ค่ะ บายๆ
ความคิดเห็น