: CURSE :นักสืบต้องคำสาป {WonKyu}

ลำดับตอนที่ #3 : CURSE : ตรวจสอบที่เกิดเหตุ

C U R S E

2


.ความรักทำให้ตาบอด อารมณ์ชั่ววูบฆ่าคนได้ 

.
 

เช้าวันเสาร์แบบนี้หลายๆคนคงพากันนอนตื่นสาย....ไม่ใช่สำหรับโจว คยูฮยอน

ร่างบางเอามือปิดปากก่อนจะหาวเป็นรอบที่สามของเช้านี้แล้ว เขากะจะตื่นเที่ยงเสียหน่อยเพราะเย็นศุกร์ก็เล่นเกมอยู่ที่ห้องจนตีสาม

แต่นี่อะไร ตอนนี้เขากำลังนั่งรถไปสวนสนุกทั้งๆที่ตอนนี้มันเพิ่งจะสิบโมง สวนสนุกเปิดแล้วหรอ..ก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แค่ผู้กองโทรเรียกก็ต้องไป


.


.


แต่นี้มันไม่เหมือนอย่างที่เขาคิดไว้ รถตำรวจเอย แถบสีเหลืองกั้นที่เกิดเหตุเอย ของพวกนี้มันหายไปไหนหมด หนำซ้ำยังเห็นเด็กๆจูงพ่อแม่เข้าในสวนสนุกอย่างร่าเริง

...ราวกับว่ามันไม่ได้เกิดเหตุร้ายอะไรขึ้น


"อ้าว มาแล้วหรอ"
เสียงของผู้กองชีวอนที่ร่าเริงเหมือนกับเด็กคนที่จูงพ่อแม่เข้าไปก่อนหน้านี้ไม่มีผิด อะไรกันนี่..


"นี่มันอะไรกันครับ ..ที่นี่ไม่ได้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรอกหรอครับ?"

"ฮ่าๆ บ้าน่า อย่าบอกนะว่านายคิดว่าฉันเรียกมาวันเสาร์เพราะเรื่องแบบนั้น มาเที่ยวต่างหาก มาเที่ยว"

คนตัวสูงยิ้มร่าก่อนจะมองอีกคนและชะงักรอยยิ้มไป เพราะหน้าตึงๆของอีกคน
แน่นอนว่าคยูฮยอนหงุดหงิดมาก นี่มาทำลายวันหยุดพักผ่อนของคยูด้วยเรื่องแค่นี้หรอ.


"ไม่มีใครจะมาเที่ยวด้วยแล้วหรือไงครับ ถึงได้เรียกผมมา"

"ก็ใช่นะสิ อะไรกัน..ถ้าไม่อยากมาขนาดนี้ก็กลับไปได้นะ
   
ฉันเที่ยวคนเดียวก็ได้" 



ตัวผู้กองเล็กลงเรื่อยๆเมื่อร่างบางเริ่มทำหน้าเสียอารมณ์ แต่เขาก็ยังมีหน้ามาทำตัวน่าสงสารอีก
ตอนเด็กๆไม่เคยเที่ยวหรือไง คยูฮยอนคิดก่อนจะถอนหายใจ ..เฮ้อ ช่วยไม่ได้ ไหนๆก็มาแล้ว


"ไปเล่นเป็นเพื่อนก็ได้ครับ แต่คุณต้อง.."


"ได้ๆฉันเลี้ยงเอง" ยังไม่ทันที่ร่างบางจะพูดจบ ชีวอนก็โพล่งออกมาก่อนจะวิ่งไปต่อคิวซื้อตั๋วอย่างหน้าระรื่น..




..เฮ้อ นี่คือที่พึ่งของประชาชนจริงๆเหรอ.



จากนั้นคยูฮยอน นักสืบเอกชน ก็ถูกลากไปเล่นเครื่องเล่นใหม่ๆในสวนสนุก และวันเสาร์ที่น่านอนของเขาก็ได้จากไป..

"ว้าาา ทำไมปิดปรับปรุงซะได้เนี่ย" คนตัวสูงบ่นอยู่หน้าเครื่องเล่นรถไฟเหาะที่ตอนนี้มันมีป้ายปิดปรับปรุงติดไว้

"ไม่เคยมาเล่นหรอครับ" ใบหน้าเรียบเฉยของร่างบางที่เขาทำอย่างงี้มาแต่เช้าก็ไม่ได้ทำให้ชีวอนหายร่าเริงแต่อย่างใด

"ใช่ ฉันเพิ่งเคยมาที่นี่เนี่ยแหล"

เพราะงี้เองหรอ.. วันนี้ถึงได้พาไปเล่นแต่เครื่องเล่นหวาดเสียวที่มีแค่ที่นี่ที่เดียวในโซล

แต่ก็นะ ร่างบางใกล้จะหน้ามืดอยู่แล้ว ข้าวเช้าก็ยังไม่ได้กิน

"งั้นไปนั่งพักก่อนเถอะครับ" ว่าแล้วร่างบางก็เดินตรงดิ่งไปยังสวนสาธารณะเล็กๆในสวนสนุก
เฮ้ออออ อย่างจะถอนหายใจอีกไม่รู้กี่รอบ เขาพลาดจริงๆที่เผลอสงสารตาผู้กองคนนั้น -_-

"อ่ะ " ชีวอนเดินเข้ามาพร้อมยื่นขวดน้ำให้

"ขอบคุณครับ" ร่างบางรับมาพร้อมเขยิบให้อีกคนนั่ง

"..ตั้งแต่กลับมาเกาหลีฉันก็ทำแต่งานตลอด เขตกังนัมนี่มีแต่เรื่องนะ..ฉันเพิ่งได้มาเที่ยวนี่ก็เป็นวันแรกหล่ะ"

หืมม..อย่างงั้นหรอกเหรอ

"แล้วนี่จะไปเล่นเครื่องเล่นไหนต่อหรอครับ"

"นั่นสิ..นายไม่อยากเล่นอะไรมั่งหรอ"

"ผมเล่นไปหมดแล้วครับ..อ่อ ก็เหลือบ้านผีสิง กับไอ่เครื่องเล่นใหม่ที่มันปิดปรับปรุงนั่นไงครับ"

"หืมม บ้านผีสิง...นี่นายกลัวผีหรอเนี่ย ฮ่าๆๆ เด็กน้อย" ชีวอนว่าพลางเอามือลูบหัวอีกคน ร่างบางทำให้แค่ปัดๆมือหนาออกไป

"-_- ไม่ได้กลัวครับ แค่รู้สึกว่ามันไม่เห็นจะมีอะไรน่าเล่นตรงไหน"

"เอาน่า..ฉันไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย นี่..ถามอะไรหน่อยสิ"

"..."

"นายมีพี่สาวน้องสาวที่ไหนรึป่าว"

"ไม่ครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ" ร่างบางหันไปมองหน้าคนข้างๆ คิ้วหนาที่ขมวดเข้าเล็กน้อยทำให้คยูฮยอนนึกขึ้นได้




...วันก่อนผู้กองเจอเราแล้ว....เราในร่างผู้หญิง

"เหรอ นี่วันก่อนนะฉันไปเจอผู้หญิงคนนึง หน้าเหมือนนายมาก เหมือนกันอย่างกับเป็นแฝดผู้หญิงของนายเลย.."

"ลูกพี่ลูกน้องผมเองครับ"

"ห๊ะ...นี่นายรู้ได้ไง ฉันยังไม่ได้บอกชื่อเขาเลยนะ" เออว่ะ คยูฮยอนทำเบิกตาขึ้นเล็กน้อยมองคนที่กำลังทำหน้าแปลกใจ

"คโยฮยอนใช่ไหมล่ะครับ...ถ้าใช่ก็เธอนั่นแหละ ญาติผม.."

"ใช่ ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าชื่อคโยฮยอน" ร่างบางเอามือทาบอกก่อนจะถอนหายใจเบาๆ




อาการโล่งอกมาได้แค่แปปเดียวเพราะเมื่อร่างบางหันไปมองคนข้างๆก็พบว่าเขายังทำหน้าตาแปลกใจอยู่

"ละ แล้วไปเจอเธอได้ยังไงล่ะครับ?" ต้องรีบดึงไปประเด็นอื่น

"อ่อ..คดีนึงที่ภัตตาคารตอนค่ำๆน่ะ"

"เหรอครับ"

"อื้ม เก่งมากเลยนะ ช่วยให้ฉันไขคดีได้ด้วย" หืม...งั้นเหรอ ที่ตัวเขาไม่เห็นผู้กองจะออกปากชมบ้างเลยอยู่ช่วยงานกันมาเป็นเดือนล่ะ

"แน่ละครับ เธอเองก็เป็นนักสืบเหมือนผม"

"เหรอๆ ไม่น่าละ.." ผู้กองพยักหน้าซ้ำๆให้ความรู้สึกว่าเขาออกจะสนอกสนใจในตัว คโยฮยอน เกินเหตุ


"ชอบเธอเหรอครับ"



"..."



"ถ้าชอบล่ะก็ เสียใจด้วยนะครับ เธอไม่สนใจคนอย่างผู้กองหรอก" สิ้นประโยค สองมือหนาก็คว้าไหล่ทั้งสองข้างของคยูฮยอน


"ทำไมล่ะ คนอย่างฉันมันหมายความว่ายังไง"

อุ๊..รู้สึกจะหลุดพูดอะไรที่จริงใจออกมา



..คนอย่างผู้กองน่ะเหรอ อืมม..ก็คนติ๊งต๊องไง แถมยังขี้เมาอีก ถึงจะรวยก็เถอะนะ แต่ท่าทางที่ดูขี้เก็กนั่น วางมาดอยู่ตลอด ทั้งยังทำอะไรเวอร์ๆอีกหลายอย่าง


ทั้งหมดก็เป็นเพียงความคิดที่ร่างบางไม่อยากจะพูดออกมา เขากลอกตาไปมาพลางทำหน้านึกคิดสร้างความปั่นป่วนใจให้อีกคน

"ว่าไงล่ะ ที่พูดเมื่อกี้หมายความว่าไง"

"ไม่มีอะไรหรอกครับ คโยฮยอนน่ะ เธอไม่ได้ชอบผู้ชายหรอก"

"..ห๊าาาา" ชีวอนปล่อยมือของเขาออกก่อนจะเข้าสู่สภาวะ..ช็อค..ถึงขีดสุด







"อุตส่าห์เป็นผู้หญิงที่สวยขนาดนั้น.." ชีวอนพึมพำออกมาเบาๆ แต่ทว่าคนที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างคยูฮยอนก็ได้ยินได้ง่ายๆ

...สวยหรอ



ไม่รู้ทำไมแต่ตอนนี้เลือดบนใบหน้าของคยูฮยอนกำลังสูบฉีด...ฟ้ายังไม่มืดซะหน่อย ทำไมเขาต้องเขินเวลาโดนชมว่าสวยด้วย

"เป็นอะไรไป..ร้อนเหรอ" คนที่สิ้นสติอยู่ก่อนหน้านี้หันมางงกับอาการหน้าแดงของร่างบางก่อนที่ทั้งคู่จะได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง





"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"

.

.


ขายาวของทั้งคู่กำลังวิ่งไปหาต้นตอของเสียง แน่นอนว่าที่สวนสนุกแห่งนี้เราอาจจะได้ยินเสียงคนกรี๊ดบ่อยๆเพราะความหวาดเสียวของเครื่องเล่น ..



แต่ที่ทั้งคู่ได้ยินเมื่อกี้นี้..มันไม่ใช่เพราะเครื่องเล่นแน่







กลุ่มคนที่มุงกันเต็มหน้าเครื่องเล่นที่ปิดปรับปรุง ชีวอนต้องขอให้ทุกๆคนออกห่างจากจุดเหตุเกิดก่อนจะยกตราตำรวจที่เขาติดตัวเอาไว้ตลอดเวลา

"ทุกคนอย่าเพิ่งตื่นตกใจไปนะครับ ผมขอเข้าไปดูหน่อย"

ชีวอนเดินเข้าไปเบียดเสียดคนมากมายจนในที่สุดก็มาถึงหน้าจุดเกิดเหตุ...ดูเหมือนว่าผู้เคราะร้ายจะตกลงมาจากบันไดที่จะขึ้นไปยังเครื่องเล่น..

ผู้กองรู้หน้าที่จึงใช้มือจับชีพจรของผู้หญิงที่นอนตะแคงข้างอยู่แขนขาดูบิดไม่เป็นธรรมชาติ แต่ทว่าหัวใจเธอยังเต้นอยู่..

"คยูฮยอน! โทรเรียกรถพยาบาลมาด่วน" ผู้กองตะโกนบอกร่างบางที่อยู่นอกวงล้อมของกลุ่มคนที่มุงอยู่

"ทุกๆคนช่วยอยู่ให้ห่างด้วยครับ เดี๋ยวรถพยาบาลกำลังจะมา"

ผู้กองยังคงแหกปากบอกต่อไป คนเริ่มบอกยืนถอยห่าง ผู้กองโทรตามชุดตำรวจที่เป็นแผนกเดียวกันให้มาที่นี่ เผื่อว่า...นี่จะเป็นคดีอาชญากรรม

เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะผู้เคราะห์ร้ายดันตกลงมาจากเครื่องเล่นที่ปิดปรับปรุงอยู่ ไม่มีทางที่ตัวเธอเองจะเดินขึ้นไปได้ทั้งที่มีป้ายบอกไว้อย่างนั้น

"ตามคนดูแลของสวนสนุกแห่งนี้ให้ผมด้วย"


ผู้กองยืนขึ้นก่อนจะหันไปบอกพยานทั้งหลายที่ยืนมุงอยู่
พอสงสัยได้ว่าเหยื่อตกลงมาจากบันไดสูงนั้นได้ยังไงผู้กองก็เงยหน้าไปดู

แต่ก็ช้ากว่าใครบางคนอย่างน่าเจ็บใจ

ร่างบางหลังจากโทรเรียกรถพยาบาลก็ขึ้นบันไดเดียวกับที่เหยื่อตกลงมาก่อนจะพบว่าราวกั้นบันไดมันตกไปอยู่ข้างล่างด้วย

แปลว่าตกจากตรงนี้สินะ


ไม่ผิดแน่ เพราะมองจากตรงนี้มันเป็นจุดเดียวกับร่างของเหยื่อที่ตกลงมา
ร่างบางเดินลงบันไดมาก่อนจะสำรวจไปทั่วๆที่เกิดเหตุ..นอกจากราวเหล็กขึ้นสนิมที่ร่วงตกลงมาโดยคาดว่าน่าจะตกมาพร้อมกับผู้เคราะห์ร้าย

เขาก็ยังพบสิ่งหนึ่งที่ทำให้คยูฮยอนถึงกับขมวดคิ้ว..เส้นเอ็นหรอ..

..



และแล้วคนดูแลเครื่องเล่นนี้ก็มาถึง เขาชื่อคิม ยองจิน เขาบอกว่าเขาไม่อยู่ตอนที่เกิดเหตุเพราะไปทานข้าว อีกอย่างเครื่องเล่นนี้ถูกติดป้ายบอกอยู่แล้วว่าปิดปรับปรุง เขาเลยไม่คาดคิดว่าจะมีใครเดินขึ้นไป พอถามลึกเข้าไปอีก ก็พบความจริงว่าผู้หญิงคนนี้น่ะ เป็นแฟนเก่าของเขา
ตามปกติก็น่าจะคิดได้ว่าเป็นอุบัติเหตุ.

..แต่มันแปลกเกินไป ผู้หญิงคนนี้จะขึ้นไปทั้งๆที่รู้ว่าเครื่องเล่นมันปิดปรับปรุงงั้นหรอ

"แล้วราวบันไดที่อยู่บนพื้นตรงนั้นมันเป็นอย่างนี้มานานแล้วยังครับ"
ร่างบางถามเจ้าหน้าที่ที่ดูแลเครื่องเล่น


"เอ๊ะ ไม่นี่ครับ..วันก่อนผมยังไม่เห็นมันเลยนะ แต่ว่าราวบันไดตรงนั้นมันเหมือนจะชำรุดมาหลายวันแล้วครับ"

"แล้วนี่คุณนัดให้แฟนเก่าคุณมาที่นี่หรอครับ" ชีวอนถาม ผู้ชายสูงประมาณ 160 เซนฯ ได้แต่ทำหน้าเหลอหลา

"ปะ..เปล่านะครับ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำครับว่าเธอจะมาเที่ยวสวนสนุกวันนี้"

"เราจะสืบสวนพยานที่พบศพกันดีกว่านะครับผู้กอง"

เสียงของร่างบางทำให้ชีวอนเลิกสนใจผู้ชายคนนั้นก่อนจะไล่สอบสวนทีละคน
ทุกคนไม่มีใครสังเกตเห็นผู้หญิงคนนี้ขึ้นไปเพราะคนเดินไปเดินมาเยอะ มาพบก็ตอนที่เธอตกลงมาแล้ว
น่าเหนื่อยใจที่ทุกอย่างคล้ายกับอุบัติเหตุ

เพียงแต่คยูฮยอนยังไม่ปักใจคิดอย่างนั้น เพราะอะไรน่ะหรอ ก็หลักฐานที่เขาพบบนที่เกิดเหตุไง
เส้นเอ็นที่อยู่ในที่เกิดเหตุ
รถพยาบาลที่มาแล้วกำลังจะนำตัวเหยื่อไปก่อนที่คยูฮยอนจะเอ่ยออกมา

"เดี๋ยวก่อนครับ ผมขออะไรบางอย่าง.." ว่าแล้วร่างบางก็ค้นตัวเหยื่อก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมา

"เดี๋ยวสิ ..นี่นายจะทำอะไร" ผู้กองยืนถามอีกคนที่กำลังกดโทรศัพท์ของผู้เคราะห์ร้าย



...ใช่จริงๆด้วย อย่างที่เขาคิดนั้นแหละ


"ผมรู้ตัวคนร้ายแล้วครับ"

"ห๊ะ ว่าไงนะ" ผู้กองหัดไปเบิกตามองคนร่างบางที่กำลังมองไปที่...คนดูแลเครื่องเล่น

"คุณนั่นแหละครับคนร้าย คุณคิม ยองจิน ที่คุณให้ปากคำมาเมื่อครู่นี้น่ะเป็นเรื่องเท็จ สายล่าสุดที่ผู้หญิงคนนี้ได้รับก็คือคุณ"

ร่างบางว่าพลางยื่นโทรศัพท์ไปให้ผู้กองดู จริงๆด้วย เหยื่อเมมชื่อยองจินไว้ชัดเจน และเวลาที่ผู้ชายคนนี้โทรไปก็คือเมื่อช่วงก่อนเกิดเหตุนี้เอง

"..ผมโทรไปจริงๆนั่นแหละครับ แต่มันก็ไม่ได้แปลว่าผมเป็นคนร้ายนี่"

"ไม่หรอกครับ คุณโทรบอกให้เธอมาหาที่นี่ โดยขึ้นไปหาคุณที่ปกติจะควบคุมเครื่องเล่นอยู่ข้างบนนั่น เพราะงั้นแม้ว่าจะประกาศว่าเครื่องเล่นเสีย แต่เธอก็ยังเดินขึ้นไปเพราะต้องการไปพบคุณน่ะสิครับ"

"ก็ผมบอกแล้วไงครับว่าก่อนหน้านี้ผมไม่อยู่ที่นี่ ผมออกไปหาอะไรทาน"

"มีพยานยืนยันที่อยู่ไหมล่ะครับ อย่างมีล่ะก็ ผมจะเชื่อ"

".อะไรกันแค่ไม่มีคนยืนยันว่าตอนนั้นฉันไปกินข้าว ฉันก็กลายเป็นคนร้ายได้หรอ"

"ถ้าคุณยังคงยืนยันว่าตัวเองไม่ใช่คนร้ายล่ะก็ ผมขอถามอย่างหนึ่ง ราวเหล็กตรงบันไดนั่น คุณรู้ได้ยังไงครับว่ามันชำรุดมาหลายวันแล้ว...ไม่ใช่ว่าคุณเป็นคนทำให้มันชำรุดเองหรอกหรือ.."


"พูดเรื่องบ้าอะไร " ผู้ชายวัยกลางคนเริ่มกระสับกระส่ายอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่ร่างบางจะดำเนินงานต่อ

"ผมพบเลื่อยในห้องควบคุมเครื่องเล่นของคุณข้างบนนั่น ..การควบคุมเครื่องเล่นรถไฟเหาะของที่นี่ มันต้องใช้เลื่อยด้วยเหรอครับ.."

ผู้ชายคนนั้นอยู่ๆก็หัวเราะเสียงดังออกมาอย่างผิดปกติ
"เอาสิ ถ้าจะกล่าวหาผมอย่างนั้น ผมก็ถามหน่อยเถอะว่าผมจะไปเลื่อยราวเหล็กนั้นออกตอนไหน คนเยอะแยะออกอย่างนี้"


"ตอนกลางคืนไงครับ กลางคืนน่ะ สวนสนุกปิดแล้ว แต่คุณก็ใช้เวลานี้เลื่อยมันทั้งคืนจนราวเหล็กมันใกล้จะหลุดจนวันนี้ที่คุณวางแผนจะก่อเหตุ คุณก็ใช้เส้นเอ็นนั้นตรึงราวเหล็กไว้ ที่เหลือก็แค่โทรคุณบอกให้เธอเดินไปใกล้ราวบันได และในขณะที่เธอชะเง้อหาตัวคุณอยู่ที่ราวนั้นคุณที่แอบอยู่หลังพุ่มไม้นั่นก็กระตุกเส้นเอ็นนั้นจนราวเหล็กมันหลุดแล้วตกลงมาไงครับ"


"..เหอะ ทุกอย่างมันก็แค่การพูดมั่วๆของแกเท่านั้นแหละ รู้ได้ไงว่าฉันแอบอยู่หลังพุ่มไม้นั้น"



"นั่นข้างหลังเสื้อคุณมันมีหญ้าติดอยู่รึป่าว"
ผู้กองชีวอนเดินลอบเข้ามาก่อนจะเอามือหยิบหญ้าเจ้าชู้ที่ติดหนึบกับเสื้อของผู้ต้องสงสัย

"อ๊ะ แล้วพุ่มไม้ที่เครื่องเล่นนั่นก็มีหญ้าอยู่จริงๆด้วย" ว่าแล้วผู้กองหาบทให้ตัวเองโดยการเดินไปดูหลังพุ่มไม้

ชายผู้ต้องสงสัยยังคงหาข้อแก้ต่างให้ตัวเองต่อไป

"ผมเดินผ่านดงหญ้าที่อื่นต่างหาก ดงหญ้าที่อยู่ข้างร้านอาหารแถวนู้นน่ะ!"

"ประทานโทษนะครับ แต่หญ้านี่จะขึ้นไปไม่สูงพอถึงหลังของคุณหรอกครับ นอกเสียจากว่า

คุณจะย่อตัวลง.."



"..."


"และคุณย่อตัวลงเพื่ออะไรกันครับ รองเท้าที่คุณใส่เป็นรองเท้าหนังเพราะฉะนั้นหากจะแก้ตัวว่าย่อตัวไปผูกเชือกรองเท้าก็ฟังไม่ขึ้นหรอกครับ"

"..."


"จะยอมรับรึยังครับ"


ทันทีที่หมดข้อแก้ตัว เข่าทั้งสองของชายวัยกลางคนที่ถูกสงสัยก็ทรุดลงกับพื้น

จากนั้นคดีก็จบลงด้วยคำสารภาพของตัวคนร้ายเอง ด้วยเรื่องชู้สาวเป็นเหตุจูงใจให้เขากระทำเรื่องนี้ขึ้น


กว่าจะเคลียร์เรื่องจบก็เย็นพอดี คยูฮยอนมองท้องฟ้าที่แสงที่ส้มเริ่มจะลดลงไปเรื่อยแล้วก็หวั่นใจ


"กลับบ้านยังไง ให้ฉันไปส่งไหม" ผู้กองเอ่ยถามอีกคนที่กำลังทำหน้าวิตก

"เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ผมมีธุระต้องไปทำต่อ ไปก่อนนะครับ"

"เอ้ย เดี๋ยวสิ...รีบไปไหนนะ"

.
.

สองขาวิ่งไปยังห้องน้ำหญิงในสวนสนุก ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในห้องน้ำ...โชคยังพอเข้าข้างเขาอยู่บ้าง
เอาละอีกซักพักเขาจะกลายเป็นผู้หญิงแน่ๆ และถ้าออกไปด้วยชุดเดียวกับผู้ชายที่วิ่งเข้ามาในห้องน้ำนี้ ต้องผิดปกติแน่ ร่างบางมองเสื้อผ้าตัวเอง สิ่งที่พอจะถอดออกได้มีแค่เนคไทเท่านั้น ...



ตายแน่ ต้องโทรบอกพี่อีทึก...นอกจากพ่อแม่ ยังมีเขาคนเดียวที่รู้ความลับของคยูฮยอน


.

หลังจากนั้นไม่นานนัก อีทึกที่เพิ่งจะมาถึง ก็ยืนลับๆล่ออยู่หน้าห้องน้ำหญิงจนแน่ใจว่าทางสะดวกแล้วจึงเข้าไป

"คยู อยู่ไหนน่ะ"

"ห้องในสุดครับพี่" เสียงเล็กแต่ไม่แหลมเอ่ย แน่นอนว่าตอนนี้เขากลายเป็นคโยฮยอนเรียบร้อยแล้ว

"เดี๋ยวพี่ออกไปก่อนนะ ขอโทษจริงๆแต่ว่าพี่ต้องรีบกลับไปตามคดีต่อ"
ว่าแล้วอีทึก เจ้าของสำนักงานนักสืบเอกชนที่ควบตำแหน่งพี่ชายคนเดียวของคยูฮยอนก็เอ่ยขึ้นพร้อมโยนถุงช๊อปปิ้งลอยเข้าห้องน้ำ

"ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมากครับ"
เอ่ยครับทั้งที่เสียงเขากลายเป็นเสียงผู้หญิงโดยสมบูรณ์แล้ว เสียงฝีเท้าของอีทึกที่ดังไกลออกไปบ่งบอกว่าเขาออกไปแล้ว ถึงไม่ใช่พี่แท้ๆ แต่เขาก็คือคนที่เยี่ยมยอดจริงๆ


 คยูฮยอน ไม่สิตอนนี้เป็นคโยฮยอนแล้ว เธอคว้าของในถุงช็อปปิ้งนั่นมา มีเสื้อ มีบรา พร้อม


ก้าวออกมาพร้อมเสื้อยีนกางเกงยีนธรรมดา แค่นี้ก็เพียงพอให้เขาสามารถนั่งแท็กซี่กลับบ้านได้แล้ว ร่างบางคิดก่อนจะเดินออกจากสวนสนุก



   ณ ป้ายรถเมล์ แห่งหนึ่ง ฟ้าก็เริ่มมืดสาวผมยาวไปถึงกลางหลังตอนนี้กำลังมัดรวบเพราะไม่อยากปล่อยผมให้ไปฟาดหน้าใคร เสื้อยืดสีฟ้าพอดีตัวกับกางเกงยีนส์...ที่สั้นไปหน่อยไหม? คยูฮยอนคิด
แต่ว่าหาได้เท่านี้ก็เก่งแล้ว ว่าแล้วก็นึกขอบคุณพี่ทึกอีกรอบ แต่ป่านนี้ยังไม่มีแม้แต่แท็กซี่ หรือว่ารถเมล์เลยแหะ
ร่างบางยืนถือถุงช็อปปิ้งที่ตอนนี้ข้างในมีชุดของผู้ชายเมื่อเช้า..คยูฮยอนนั่นแหละ
เฮ้อ เป็นวันที่เหนื่อยมากจริงๆ วันเสาร์แท้ๆนะเนี่ย ขณะที่กำลังบ่นในใจรถออดี้สีดำเงาก็แล่นเข้ามาก่อนจะจอดทาบฟุตบาท รถคุ้นๆนะ


"นั่น..ใช่คุณคโยฮยอนรึป่าวครับ" กระจกที่เลื่อนลงมาทำให้เห็นหน้าคนขับชัดเจน

..ผู้กอง เฮ้อออออ หนีเท่าไหร่ถึงจะพ้นนะ เบื่อหน้าจะแย่อยู่แล้ว เจอทุกวันไม่เว้นวันหยุดราชการ


"..เอ่อ ค่ะ"

ฝืนยิ้มให้หน่อยๆ แต่ว่านะ วันนี้ทั้งวันทำไมจะต้องมาอยู่กับตาผู้กองนี่ตลอดเวลา เบื่อขี้หน้าจะแย่อยู่แล้วววววววววว

ร่างสูงลงจากรถก่อนจะ ยิ้มร่าเริงให้อีกคน

"กำลังจะกลับบ้านหรอครับ นี่มันก็เริ่มค่ำแล้วน้า"

"ค่ะ "

"ถ้างั้นให้ผมไปส่งไหมครับ"

"เอางั้นก็ได้ค่ะ"

เพราะความเหนื่อยล้า คยูฮยอนลืมตัวไปเลยว่าตัวเองอยู่ในร่างกายที่ออกจะเป็นสาวสะพรั่งขนาดนี้ เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ ใบหน้าไม่ได้จริตรอยยิ้มอย่างที่เคย เพียงแต่ตอบคำถามเสร็จแล้วก็เปิดประตูเข้าไปนั่งในรถเองเลย

หมดไปแล้วล่ะ..ภาพพจน์กุลสตรี..
ร่างสูงยืนอึ้งก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่คนขับ..






'หรือว่าจะไม่ได้สนใจผู้ชายจริงๆด้วยสินะ' ชีวอนคิดในใจก่อนจะทำหน้าเสียดาย คยูฮยอนไม่น่าพูดตัดความหวังเขาแบบนี้เลย

"คิดอะไรอยู่หรอคะ" ผู้หญิงที่หลับตาอยู่เมื่อกี้ อยู่ๆก็หันมาถาม

"เอ่อ เปล่าครับ ผมเพิ่งรู้ว่าคุณเป็นญาติกับคยูฮยอนด้วย.."

"อ่อ ค่ะ คุณรู้จักเขาด้วยเหรอคะ"

พอสำนึกได้ว่าตอนนี้เขาเป็นผู้หญิง ร่างบางที่เคยนั่งอ้า อยู่ๆก็เปลี่ยนท่ามานั่งเรียบร้อยอยู่ในรถ ขาอ่อนทั้งสองแนบติดกันหลังที่ค่อมอยู่ก็กลับมาเหยียดตรง..ซึ่งการจะทำแบบนี้ตอนนี้น่ะ

มันจะไม่สายไปหน่อยเหรอ -_-

"ครับ ผมกับคยูฮยอนน่ะเราทำงานด้วยมาหลายงานแล้วล่ะครับ"

".."

"จะเรียกว่าเป็นคู่หูก็ได้นะครับ เขาน่ะเก่งมากเลย"


อ๋อเหรอ..คู่หู

นี่เขาไปเป็นคู่หูตาผู้กองนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ!

..แต่ที่ว่าเขาเก่งน่ะ ไม่เถียงหรอก อิอิ


"ฮ่ะๆ แปลกมากเลยล่ะค่ะ เพราะคนๆนั้นน่ะ เขาไม่ชอบสุงสิงกับใครเท่าไหร่"

"หรอครับ แต่กับผมเขาติดผมมากเลยนะ เด็กคนนั้นน่ะ"
หนอยยย ชักจะพูดไปเรื่อยแล้ว ติดอะไรตรงไหนห่ะ ทุกทีก็เพราะคุณโทรเรียกไปตลอดนั่นแหละ..



แต่ถึงอย่างนั้นร่างบางก็ยังคนชวนคุยเรื่องของตัวเองต่อ

"อย่างงั้นหรอกหรอคะ..คยูฮยอนน่ะ เขาไม่ค่อยจะชอบตำรวจเท่าไหร่เลยนะคะ แปลกจริงๆที่สนิทกับคุณถึงขนาดนี้"

"ฮ่าๆ นั่นน่ะสิครับ บ้างทีเขาอาจจะปลื้มที่ผมเป็นผู้ใหญ่ใจดีก็ได้"

...อะไรนะ..ผู้ใหญ่หรอ ใจดีด้วย? หึ ที่ว่าผู้ใหญ่น่ะก็แค่อายุของคุณเท่านั้นแหละที่มากกว่า

"ว่าแต่ว่า คุณคโยฮยอนนี่ ก็เหมือนจะสนิทกับคยูฮยอนจังเลยนะครับ" ตอนนี้กลายเป็นตาของผู้กองที่เป็นฝ่ายถามบ้าง ..เอาล่ะสิ

"ค่ะ ก็รู้จักกันมานานน่ะค่ะ"

"หื้มมม งั้นก็รู้น่ะสิครับว่าเวลาว่างเขาชอบทำอะไร"

"อืม..เรื่องนั้น จะถามไปทำไมหรอครับ"

"ป่าวครับ แค่คิดอยู่ว่าเด็กหนุ่มอย่างเขา จะมีเวลาว่างทำอะไรบ้างมั้ย เขาดูจะยุ่งกับการทำคดีสืบสวนนี่มากเกินไป คุณเองก็เป็นนักสืบใช่มั้ยล่ะครับ งานพวกนี่คงจะยุ่งมากเพราะบางครั้งผมก็แอบเห็นเขาหาวไปตั้งหลายรอบ"

"..นี่คุณชีวอนคิดไปถึงขนาดนั้นเลยหรอคะ"
ที่คุณถามคำถามนี้นี่เพราะเห็นผมหาวใช่ไหม คยูฮยอนคิด



แต่ที่จริงสาเหตุที่ทำให้วันนี้ร่างบางหาวทั้งวันก็เพราะ...ผู้กองเองนั่นแหละ ปลุกเขามาทำไมแต่เช้า มาสวนสนุกเนี่ยยย -0-


"ครับ หาวก็ไม่ยอมปิดปากด้วย" เห้ยยยยย มั่วแล้ว ปิดซิวะ ไอ้บ้า!
มือเล็กจิกขาตัวเองเป็นการยับยั่งอารมณ์โมโห ไม่อยากฆาตรกรรมตำรวจตอนนี้..

"แหม..ผู้กองก็สังเกตไปถึงขนาดนั้นเลยนะคะ " กัดฟันพูดก่อนที่ รถออดี้จะจอดลง เพราะถึงหน้าคอนโดที่พักของร่างบางก็ดี
ดีเหมือนกัน ถ้าถึงปลายทางช้าไปกว่านี้ ตาผู้กองขี้เม้าต้องโดนฆ่าตายแน่ๆ

"ขอบคุณที่อุตส่าห์มาส่งนะคะ"

"ครับ ขึ้นไปดีๆนะครับ" ผู้กองโบกมือลาก่อนจะขับรถออกไป แปลกใจเหมือนกันที่เขาไม่ทำท่าทางอ้อยอิ่งแบบทุกทีอาจจะเป็นเพราะ เข้าใจไปแล้วว่าคโยฮยอนคนนี้ไม่ชอบผู้ชาย



คิดๆไปแล้วตั้งแต่นั่งรถมาเขากับผู้กองก็คุยกันแต่เรื่องของ..เขาเอง มีแต่เขาทั้งนั้น





ระหว่างที่ร่างบางเดินขึ้นห้องไป ดูเหมือนเขาจะยิ้มอยู่คนเดียว...


ถึงจะเหนื่อยแต่ก็เป็นวันที่แปลกดีไม่น้อย





TBC

G  Minor!