คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : จำได้!
เจบอมนั่งยิ้มอยู่คนเดียวในห้องอ่านหนังสือ ก่อนจะกดรับแล้วแกล้งให้น้องชายเจ็บใจเล่น
''ฮัลโหล!ว่าไง แกจะโทรมาบอกฉันหรอ ว่าจะแต่งหรือไม่แต่ง?''
เจบอมถาม หนังสือที่เปิดค้างไว้ถูกปิดลงโดยไม่มีที่ขัดหนังสือขั้นหน้าไว้ก่อน เพราะเจบอมเกิดเอ๋อขึ้นมา ไม่คิดว่าตัวเองจะทำได้
''อูยองอยู่ไหน?''
นิชคุณถาม
เสียงของเขาสั่นนิดๆ คงเพราะเขากำลังร้องไห้อยู่
''เอิ่ม..อย่าบอกน่ะว่า แกจำอูยองได้แล้ว?''
เจบอมถามให้แน่ใจ
''ฉันถามว่าอูยองอยู่ไหน!!!''
นิชคุณตะคอกใส่ปลายสาย จนเจบอมอึ้งไป
''ฉันจะไปรู้หรอ...ฉันเป็นพี่แกน่ะ ไม่ใช่พี่อูยอง ฉันจะไปรู้ได้ไง?''
เจบอมว่า
''ขอร้อง! เจย์ ฉันต้องเจอเขา ตอนนี้อูยองอยู่ที่ไหน?''
นิชคุณกรอกเสียงใส่ปลายสายอีกครั้ง เหมือนรู้ว่าเจบอมรู้เห็นเรื่องนี้แน่ๆ
''อะ...เอิ่ม..''
'' มีเบอร์แทคยอนไหม? ''
นิชคุณพูดตัดหน้า
''มะ...มี''
เจบอมตอบแบบงงๆ ก่อนจะบอกเบอร์โทรศัพท์แทคยอนให้นิชคุณ
''ตกลงมันเรื่องอะไร แกอยากเจออูยองเพราะอะไร?''
เจบอมเองยังไม่อยากจะเชื่อ ว่าแค่กรอบรูปใบเดียวจะเก็บความรู้สึกของนิชคุณได้มากมายขนาดนี้
''อะ...อ้าวเฮ้ย!!อะไรของมันว่ะ!!''
เจบอมมองโทรศัพท์ที่อยู่ในมือก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้โทรไปบอกแทคยอนเลย
เรียวนิ้วตั้งท่ากดเบอร์ก่อนจะยกโทรศัพท์แนบหูอีกครั้ง
''ฮัลโหลแทค! ฉันจะโทรมาบอกว่า ฉันทำภารกิจเสร็จแล้ว พาอูยองกลับไปส่งบ้านได้แล้วน่ะ''
เจบอมร่ายยาว แต่แล้วเขาก็ต้องเอามือกุมขมับ
''ตอนนี้คงไม่อยากกลับแล้วหล่ะ ฉันอยู่ที่ผับแถวๆเมียงดง แล้วอุยองก็กำลังระบายอารมณ์อยู่''
แทคยอนกรอกเสียงกลับไป
ทั้งคู่ตกอยู่ในความวิตกกังวลเหมือนๆกัน
จะทำยังไง...ถ้าเกิดนิชคุณไปหาอูยองที่นั้น
แล้วจะทำยังไง...ถ้าอูยองด่านิชคุณจนลืมตัว
แทคยอนกับเจบอมคิดในสิ่งที่ตัวเองรู้
''งั้นเดี๋ยวฉันไปหานาย รออยู่ที่นั้นน่ะ อย่าพึ่งไปไหน!!''
เจบอมบอกก่อนจะกดตัดสายแล้วรีบคว้ากุญแจขึ้นรถ
''ไอ้บ้าเอ๋ย!นึกว่าเรื่องจะจบแล้ว ที่ไหนได้มันกำลังจะเริ่มตังหาก ตายแน่ๆ ถ้าฉันไปถึงหลังไอ้คุณ แย่แล้วๆ''
เจบอมบ่นตลอดทาง เขาพยายามเหยียบให้เร็วที่สุด ถ้าเขาไปถึงช้ากว่าน้องชาย อะไรจะเกิดขึ้น ไม่อยากจะนึกเลยจริงๆ
''แทคยอนคงจะรอตะบันหน้านิชคุณอยู่ แล้วอูยองก็คงโกรธมาก แล้วฉันจะทำยังไง ไอ้น้องเวรเอ๋ย! แกมาจำได้อะไรตอนนี้ว่ะ ฉันจะบ้าตาย!!!''
เจบอมทุบพวงมาลัยอยู่หลายครั้ง ก่อนจะรีบเร่งเครื่องมุ่งหน้าไปเมียงดง
----------------------------------------------------------------------------------
''ฮัลโหล!อูยองอยู่กับนายหรือป่าว?''
นิชคุณกดต่อสายหาแทคยอน
''เออ!มีอะไร? ''
''แกอยู่ไหน? ''
''เมียงดง...ทำไม?''
แทคยอนตอบไปไม่ได้ยั้งคิดบ้างเลยหรือยังไง
ว่านิชคุณถามเพื่อที่จะตามมา
''อะ..อ้าวเฮ้ย! อะไรว่ะ?''
แทคยอนมองโทรศัพท์ก่อนจะยัดใส่กระเป๋า
''อะไรกันนักหนา พี่น้องคู่นี้มีอะไรกัน??''
--------------------------------------------------------------------------
นิชคุณกดตัดสายก่อนที่แทคยอนจะถามอะไรต่อ เขาคว้ากุญแจรถแล้วออกจากบ้านทันที น้ำตาที่ยังแฉะอยู่ข้างแก้ม
เขากำลังปล่อยให้มันไหลอยู่อย่างนั้น
ให้มันได้สำนักบ้างว่าทำอะไรไว้กับคนรักของตัวเองบ้าง
แล้วเขาจะทำยังไงถ้าเกิดทุกอย่างมันศูนย์เปล่า
จะทำยังไงถ้าเกิดอูยองอยากจะเกลียดเขาขึ้นมาจริงๆ
นิชคุณขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว
เขาไม่สนว่าจะเหยียบสักเท่าไหร่
ตอนนี้สนเพียงอย่างเดียวคือใบหน้าที่ตะโกนพูดคำว่าเกลียดใส่หน้าเขาเมื่อตอนบ่าย
-------------------------------------------------------------------------------
''อูยอง...พอได้แล้ว!!''
แทคยอนยั้งมืออูยองไม่ได้จับแก้วเหล้า แต่อูยองกลับสะบัดจนแก้วหล่นแตก
''เฮ้ย!อย่ามายุ่งหน่าาาา ''
''นายเมามากแล้วน่ะอูยอง ไหนบอกจะกินแค่นิดเดียวไง?''
แทคยอนจับหน้าอูยองให้หันมาสบตากับเขา
''พอได้แล้ว!! ''
ไม่วายตะโกนใส่หน้าให้อูยองได้สติ
''ฮึก...นายไม่รู้หรอกแทค..วะ...ว่า..ฉะ..ฉันอึดอัด..คะ...แค่ไหน? ฉันต้องเจอกับอะไรบ้าง..นะ...นาย..มะ..ไม่เข้าใจหรอก อ๊ค แทค..ยะ...ยอน นายไม่ใช่ฉัน นายก็พูดได้ ถ้านายเป็นฉัน นายจะไม่พูดแบบนี้!!!''
อูยองตีหน้าแทคยอนเบาๆ
เขาเริ่มจะแขวะเพื่อนตัวเองสะแล้ว
''ฉันรู้ๆ..ฉันเข้าใจนายมากกว่ามัน''
แทคยอนพูด
''ไม่...ไม่มีใครเข้าใจฉันได้ดีไปกว่าเขา ไม่ใช่นายแทคยอน ..คะ...คนๆนั้น..ไม่ใช่นาย!!''
อูยองยกนิ้วส่ายหน้าใส่แทคยอนที่กำลังมองเขาอยุ่
''ให้ฉันอยู่คนเดียงเถอะน่ะ...เพื่อน..ระ...รัก!''
อูยองยิ้มให้แทคยอนบางๆก่อนจะหันกลับไปสนใจแก้วเหล้าแก้วใหม่ที่พนักงานเสริฟเอามาให้
แทคยอนเดินออกไปข้างนอกผับ
เขากำลังนึกโกรธตัวเอง
ทุกครั้งที่อูยองเจ็บเพราะนิชคุณ
เขาจะคิดเสมอว่าทำไมเขาถึงไม่บอกชอบอูยอง ก่อนที่แม่อุยองจะให้แต่กับนิชคุณ
มันเป็นของบพพร่องของเขาเอง ที่คิดอะไรๆช้าเกินไป
สายตามองออกไปบนถนนคนเดินที่มีแต่วัยรุ่นเดินสลับกันไปมา
และสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับใครคนนึ่งที่พึ่งโทรหาเข้า
คนๆนั้นค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะหอบถามเสียงสั่น
''อะ...อูยองอยู่ไหน? ''
นิชคุณพูดพรางก้มหน้าลงหอบหายใจหนักๆ
''อยู่...อยู่ข้างใน''
แทคยอนชี้นิ้วไปที่หน้าผับ แล้วนิชคุณก็ไม่ถามอะไรอีก เขาทำท่าจะเดินเข้าไปข้างใน แต่แทคยอนจับแขนเอาไว้
''อย่าพึ่งเข้าไปตอนนี้! อูยองกำลังอารมณ์เสียอยู่''
แทคยอนกล่าวเตือน แต่นิชคุณก็ไม่ฟัง เขาจะเข้าไปท่าเดียว
''บอกว่าอย่าพึ่งเข้าไปไง!!!''
''แกคิดว่าแกหยุดฉันได้หรือไง?''
นิชคุณหันมาค้อนใส่
''แล้วแกจะมาหาเขาทำไม...เขาสำคัญกับแกตั้งแต่เมื่อไหร่?''
แทคยอนเอ่ยถามคนความจำเสื่อม
''สำหรับฉัน...เขาสำคัญที่สุด!! ฉันต้องคุยกับเขา''
นิชคุณสะบัดแขนให้แทคยอนปล่อย แต่นั้นกลับทำให้แทคยอนจับเขาเอาไว้แน่นกว่าเดิม
''กะ...แกพูดแบบนี้หมายความว่าไง?''
แทคยอนรู้สึกแปลกๆ เพราะคำกำกวงที่นิชคุณพูดทำให้เขากำลังคิดว่า
'นิชคุณคนนี้คือคนเดิม'
''ฉันมาหาเมียฉันมันผิดตรงไหน!''
และความจริงก็ปรากฏ นิชคุณจำอูยองได้แล้ว และต่อจากนี้เขาก็จะต้องเป็นฝ่ายไป
''แต่อูยองกำลังอารมณ์ไม่ดี ถ้าแกเข้าไปตอนนี้ แกคะ... ''
'' ยังไงเขาก็รักฉัน..ยังไงซะ เขาก็ต้องเข้าใจว่าฉันไม่ได้มีเจตนา ''
นิชคุณสะบัดแขนออกจากแทคยอนอีกครั้ง
แล้วครั้งนี้แทคยอนก็ยอมปล่อยไป คนนอกอย่างเขา คงไม่อาจรั้งความรักของทั้งคู่ได้
ในเมื่ออูยองก็เอาแต่ร้องหานิชคุณอยู่ตลอดเวลา
แล้วตอนนี้นิชคุณก็จำได้แล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างคงกำหนดให้มันต้องเป็นแบบนี้!!!
แทคยอนทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น ตอนนี้เขากำลังอ่อนแอ ไม่เห็นมีใครมาสนใจเขาบ้างเลย
แทคยอนนั่งกอดเข่าอยู่อย่างนั้น แล้วฟ้าก็ส่งๆคนๆนั้นมา
''ไอ้แทค!แกมานั่งกินดินอะไรตรงนี้ อูยองหล่ะ.. อุยองอยู่ไหน?''
เจบอมก้มถามแทคยอนที่นั่งอยู่กับพื้น
''ไอ้คุณมันยังมาไม่ถึงใช่ไหม? ''
นั้นทำให้แทคยอนลุกพรวดขึ้นมา เขามองหน้าเจบอมแล้วพูด
''พี่รู้ได้ไงว่านิชคุณจะมาที่นี้!?''
''ฉันรู้สึกเหมือนว่า มันจะจำอูยองได้แล้ว! เลยจะมาเป็นกรรมการมวยให้ เผื่อว่าน้องชายฉันกับเมียมันจะวู่วาม''
''ไม่ทันแล้วหล่ะ...นายมาช้าไปแล้วเจย์''
แทคยอนพูดเสียงเรียบ
''เฮ้ย!ไม่ได้ ฉันต้องเข้าไปขวาง ''
'' ปล่อยเขาสองคนไปเหอะ ฉันว่าเราอย่าไปยุ่งกับเขาเลย เรื่องของเขาก็ให้เขาจัดการกันเอง''
''เอางั้นหรอ? แน่ใจน่ะว่าจะไม่เกิดเรื่อง''
แทคยอนพยักหน้าก่อนจะลากเจบอมให้เดินหายไปจากตรงนั้น
''เราคงช่วยได้แค่นี้! คงจะสำคัญตัวเองได้แค่นี้แหละ''
เดินไปก็บ่นไป
ถนนคนเดินสายนี้ไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดเมื่อไหร่
แต่แค่มีคนเดินไปเป็นเพื่อนมันก็โอเค
แทคยอนมองหน้าเจบอมแล้วยิ้มให้บางๆ
เขาทิ้งสองคนที่เหลือให้จัดการกันเอง
ส่วนตัวเขาก็อยากจะขอพักใจดูบ้าง
' เผื่อว่าเขาจะลืมอูยองได้...เหมือนที่อูยองลืมเขา!!! '
------------------------------------------------------------------------------
นิชคุณเดินเข้าไปในผับ อูยองเป็นเพียงอย่างเดียวในตอนนี้ที่เขาจะมองหา
เป็นเพียงอย่างเดียวในตอนนี้ที่รู้สึกรัก คิดถึง เป็นห่วง
ทุกๆอย่างมันหลั่งไหลเข้ามาในหัวของเขาตลอดเวลา
ภาพคืนวันเก่าๆในสถานที่ต่างๆ
ปรากฎให้ได้เห็นอีกครั้ง แล้วนั้นก็เป็นสิ่งยืนยันได้ดี
ว่าเขานั้นชั่วร้ายแค่ไหน? ที่ไม่ยอมเชื่อแม่ว่าอุยองเป็นคนที่เขารักตั้งแต่แรก
การที่เขาต้องรู้ด้วยตัวเอง มันไม่ง่ายเลยที่จะฝืนความรู้สึกต่างๆเอาไว้ได้
มันเหมือนทุกอย่างจะระเบิดออกมา
ในขณะที่สมองประมวลภาพต่างๆ สายตาก็หันไปเห็นใครคนนึงเขา
คนที่ตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับขี้เมาข้างถนน
คนรักของเขากำลังล้มลงไปนอนที่พื้น
เสียงร้องไห้ที่ดังรบกวนแขกคนอื่นๆ ทำให้ลูกค้าในร้านหันมามองแล้วนินทาใส่
หาว่าไม่มีหัวนอนปลายเท้า
หาว่าเป็นคนโง่ที่งมงายในความรัก
นิชคุณน้ำตาไหลออกมาโดยที่เขาไม่รู้ตัว
ใครจะรู้ว่าความรู้สึกของคนที่มองอยู่นั้นมันเจ็บปวดแค่ไหน?
มันทรมานแค่ไหน..ที่เห็นคนรักของตัวเองดูไร้ค่าแบบนั้น!!
เขาค่อยๆเดินเขาไปใกล้ ก่อนจะตะโกนออกมาจนคนในร้านนั่งเงียบ
''ขอร้องเถอะครับ! อย่าตอกย้ำเขาให้มากกว่านี้เลย ผมทำร้ายเขามามากพอแล้ว ขอร้องเถอะครับ!อย่ามองภรรยาผมแบบนี้!!!''
นิชคุณสยบคนในร้านให้เหมือนหุ่นขี้ผึ้งได้ในพริบตา
เขาค่อยๆพยุงอูยองขึ้น แต่คนน้องกลับดันออกจนตัวเองเซล้มลงไปอีก
''อะ..อูยอง!''
'' อย่ายุ่งกับฉัน! ฉันยังไม่อยากรู้จักนายตอนนี้!''
อูยองเมินหน้าหนี ถึงจะเมาแต่เขาก็ยังพอมีสติอยู่บ้าง
ยังพอจะรู้ว่าคนที่เข้ามาช่วยพยุงเขา...คือใคร?
''พี่มีเรื่องจะคุยกับนาย ออกไปคุยกับพี่นะ!''
''นะ...นั้นมันนิชคุณกับอุยองนิ...ใช่ไหม? รักร้าวแล้วหรอแก?''
ลูกค้าในร้านหันไปถามเพื่อน แล้วเพื่อนคนนั้นก็ตอบกลับเสียด้วย
''เห็นข่าวเขาว่านิชคุณเป็นเนื้องอกในสมองน่ะ ผ่าตัดแล้วความจำเสื่อมหรืออะไรเนี่ยแหละ รู้ไหมแก...ว่าอุยองน่าสงสารแค่ไหน? ใครๆเขาก็พูดกัน ว่าอูยองหลงนิชคุณจนจะเป็นบ้าเลยน่ะ พอรู้ว่าจำไม่ได้น่ะแกเอ๊ย คลั่งเลยหล่ะ!!''
'' หุบปาก..ฉะ..ฉันไม่ได้รักเขา เราแต่งงานกันเพราะพ่อแม่รู้จักกันตั้งหาก''
อูยองค้านหลังชนฝา นิชคุณเองก็ไม่ได้ห้ามอะไร
สายตาของนิชคุณหันไปเห็นลูกค้าคนนึ่งหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายวีดีโอ
ซึ่งมันคงจะกลายเป็นข่าวหน้าหนึ่งในวันพรุ่งนี้แน่นอน
''ใครบอกว่าฉันคลั่ง...ฉะ....ฉันไม่ได้คลั่งสักหน่อย หึ!ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้รักเขา จะต้องพูดอีกสักกี่ครั้งห่ะ!!! จะเชื่อได้หรือยัง..วะ..ว่า..เราไม่ได้รักกัน!''
ประโยคหลังอุยองพูดเสียงสั่น เขาร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย
ความอึดอัดที่คนพี่ก่อให้กำลังหลั่งไหลออกมาทีละน้อยๆ
''อะ..อูยอง!นายเมามากแล้วน่ะ ไปเถอะเดี๋ยวพี่พากลับ''
นิชคุณโอบไหล่คนน้องก่อนจะพากันเดินออกไป
แต่...
ถ้าเขาไม่ปกป้องคนๆนี้
แล้วเขาจะเหลือความเป็นคนไว้เพื่ออะไร?
นิชคุณปล่อยอูยองให้นั่งลงบนเก้าอี้
ส่วนตัวเขากำลังเดินเข้าไปใกล้ผู้ชายคนนี้ ที่กำลังถ่ายคลิปแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
ผลึก!
นิชคุณเควี้ยงโทรศัพท์มือถือเครื่องนั้นลงพื้น เขาเหยียบมันพรางมองหน้าเจ้าของเครื่อง
''ฉันจะบอกอะไรให้...แกทำกับคนอื่นได้...แต่ไม่ใช่กับเมียฉัน!!!''
นิชคุณยกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะเดินกลับมาแล้วพาอูยองออกไป
ทิ้งให้คนในผับตกตลึงกับเหตุการณ์ที่เกิด
แล้วแน่นอนว่าหมอนั้นไม่กล้าทำอะไรมากไปกว่าเก็บซากโทรศัพท์ขึ้นมาดู
นิชคุณพาอูยองเดินไปที่รถ
เขาเปิดประตูให้อุยองขึ้นไป แล้วเดินกลับไปอีกฝั่งเพื่อนั่งในที่คนขับ
ถึงตอนนี้อูยองยังไม่หยุดร้องไห้เลย
ใจของเขาก็พลานจะเจ็บไปด้วย
ทำไมถึงรู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้
เขากำลังจะขับออกไป แต่อยู่ๆอุยองก็พูดขึ้นมา
''นายต้องการอะไรอีก...อะไรในตัวฉันที่นายยังไม่ได้ไป?''
อูยองนั่งหันหน้าออกไปด้านนอก
เขาพูดทั้งๆที่ยังไม่ได้สบตาคนพี่เลยด้วยซ้ำ
''มีด้วยหรอ?...อะไรในตัวนายที่พี่ยังไม่ได้ไป!''
นิชคุณหันหน้ากลับมามองอูยอง แต่ก็ได้เห็นเพียงแผ่นหลังของคนน้องเท่านั้น
''หัวใจฉัน...นายยังไม่เคยได้มันไป''
''อย่าทำตัวฝืนต่อหน้าพี่ ทำไมพี่จะไม่รู้วะ....''
''อะไรทำให้นายมั่นใจ ว่าฉันกำลังฝืนทำมันอยู่?''
อูยองหันหน้ากลับมามองหน้าคนพี่
นานแค่ไหนแล้ว...ที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง
นานแค่ไหนแล้ว...ที่ไม่ได้มองหน้าคนที่รักใกล้ขนาดนี้
''พี่ยังยืนยันคำเดิมว่า...พี่รักอูยองน่ะ...รักมาก!!! ''
นิชคุณพูดประโยคสุดท้าย ก่อนเข้าห้องผ่าตัด
มันเป็นประโยคที่เขาจำไม่ได้มาหลายเดือน
''ฮึก...ฮือออ...ฮึก..''
สิ้นเสียงของนิชคุณ อุยองก็ร้องไห้ใหญ่
''พี่จำนายได้แล้วน่ะอูยอง พี่จำคนที่พี่รักได้แล้ว!''
นิชคุณดึงอูยองเข้ามากอด คนน้องไม่ได้ขัดขืนอะไร
มีเพียงเสียงสะอึกสะอื้นเท่านั้นในตอนนี้
''หลายเดือนมานี้..คนดีของพี่ลำบากมากเลยใช่ไหม? พี่ขอโทษ!!''
'' ฮึก...ฮืออ..''
อูยองใช้มือที่กอดอยู่ ทุบกลางหลังคนพี่ซ้ำไปซ้ำมา
เขาพูดอะไรไม่ได้นอกจากร้องไห้ออกมา
ร้องออกมาให้พอ...ให้พอกับที่เขาทรมานเพราะคนๆนี้
ใจมันเหมือนจะแตกออกมาให้ได้ เมื่อรู้ว่าคนพี่จำตัวเองได้แล้ว
เหมือนวันเวลาเพียงไม่กี่เดือนของนิชคุณ จะเป็นวันที่โหดร้ายแล้วยาวนานของอูยอง
เขาเกือบจะตาย...เพราะคนๆนี้
เกือบจะบ้า...เพราะคนๆนี้
''วันนี้ใส่แหวนคู่ของเรามาหรือป่าว.. ไหนขอพี่ดูหน่อยสิ ว่าชื่อของพี่เลื่อนหายไปหรือยัง''
นิชคุณคลายกอด เขามองหน้าอูยองสลับกับแหวน ที่วันนี้อูยองนึกอยากจะหยิบมาใส่พอดี
นิชคุณจับมืออูยองไว้ แต่คนน้องกลับกำมือไม่ยอมให้นิชคุณถอดออกไปดู
''รู้ไหมว่าฉันทุกข์ทรมานกับแหวนวงนี้มากแค่ไหน? นายรู้บ้างไหมว่าฉันคิดที่จะทิ้งมันไปวันละกี่ครั้ง? เคยรู้บ้างไหมว่าฉันอยากจะลืมชื่อนายวันละกี่หน? วันที่นายไม่สนใจฉัน เหมือนว่าฉันเป็นคนแปลกหน้านายรู้ไหมว่าฉันเจ็บแค่ไหน? วันที่นายไล่ฉันออกจากห้องพักฝืนมันจะตายให้ได้เลยน่ะ!!!''
อูยองร่ายยาว เขาเอามือทั้งสองข้างปาดน้ำตาสลับกันไปมาอยู่อย่างนั้น
''ขอโทษที่ทำให้นายเจ็บปวด ขอโทษที่ทำให้คนดีของพี่ต้องทรมาน ต่อไปมันจะไม่เป็นแบบนั้นอีกแล้ว มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว!!''
นิชคุณใช้ฝ่ามือของตัวเองลูบฝ่ามือของคนน้อง ดูเหมือนว่าความอบอุ่นที่มอบให้ในตอนนี้จะไม่มีความหมายเสียแล้ว
''มันสายไปแล้ว..ถึงฉันจะพูดได้เต็มปาก ว่าฉันทรมานมากกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา แต่มันไม่ง่ายเกินไปหรอ นิชคุณ!''
อูยองปาดน้ำตา
เขามองหน้านิชคุณอย่างไม่ยอมแพ้
สายตาที่เปลี่ยนไปในตอนนี้ พอจะบอกคนพี่ได้ไหม?
ว่านายมันเลวเกินกว่าที่คนอย่างฉันจะรักได้อีกครั้ง
''ตะ...แต่พี่ไม่มีเจตนาน่ะ!''
นิชคุณมองหน้าอูยอง ท่าทีที่อยู่ไม่สุกแบบนั้น กำลังทำให้อูยองรู้ว่านิชคุณเองก็รู้สึกเจ็บที่อูยองเป็นแบบนี้เหมือนกัน
''ขอโทษน่ะ! แต่ฉันยังไม่พร้อมที่ฟังคำพูดที่เอาแต่ได้ของนาย''
อูยองสะบัดมือของตัวเองออกให้เป็นอิสระ เขาจะเปิดประตูรถลง แต่นิชคุณก็หันไปกดล็อกได้สะก่อน
''นิ!เปิดเดี๋ยวนี้น่ะ ฉันจะลง!!''
อุยองมองตาขวาง เหมือนไม่เหลือความรักให้กันแล้ว
''ไม่มีความหมายแล้วหรอ? ที่พี่จำนายได้...มันไม่มีความหมายแล้วหรอ?''
นิชคุณจับมืออูยองขึ้นมาแนบหน้า เขาปล่อยให้น้ำตาไหลรินลงมาเรื่อยๆ ทั้งคู่มองหน้ากัน
''ผมอยากจะกอดพี่ไปตลอดชีวิตเลยด้วยซ้ำ...แต่ตอนนี้ผมแค่รู้สึกว่าฟ้าไม่ยุติธรรม ทำไมต้องเป็นผมที่ต้องเจ็บคนเดียว ทำไมมีแต่พี่ที่เป็นฝ่ายได้เปรียบตลอด...ทำไม?''
อูยองพูดออกมา
ดูเหมือนเขาจะน้อยใจโชคชะตา ที่มันแกล้งทำให้เขาเจ็บหนัก
แต่กับอีกคนที่เขาขอให้ฟ้าไว้ชีวิต เขาคนนั้นกลับอยู่อย่างสุขสบาย
''ใช่ว่าพี่จะไม่เจ็บน่ะอูยอง คิดว่าการที่พี่จำไม่ได้ คือพี่มีหน้าที่ไม่รับรู้อย่างเดียวงั้นหรอ ความทรงจำของพี่มันทำลายความเป็นตัวตนของพี่ตลอดเวลาที่ผ่านมา และพี่ก็เห็นนายในนั้นมาโดยตลอด แต่มันรางเกินกว่าที่พี่จะรู้ว่านั้นคือนาย พี่ผิดหรออูยอง?''
นิชคุณจับแขนทั้งสองข้างของอูยอง เขาเขย่าตัวอูยองเบาๆ เรียกสติให้คนน้องรู้สึกตัว
''ถ้าผมหลงรักพี่อีกครั้ง ผมก็จะต้องเจ็บอีก!''
''ไม่อุยอง...มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว!!''
''ผมไม่เคยคิดว่าความรักของผมจะเป็นแบบนี้ เราไม่น่าแต่งงานกันตั้งแต่แรก พี่ไม่น่าเป็นเพื่อนกันจุนซู แล้วเราก็ไม่น่าจะรุ้จักกัน ''
''อูยองฟังพี่...ทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม มีแค่นายกับพี่... มีแค่เรา!!!''
มีคนเคยบอกคุณนักอ่านไหม?
ว่าความแข็งแกร่งและดึงดัน
มักจะยอมแพ้ความรักของอีกฝ่ายเสมอ
และผมก็กำลังจะโง่หลวมตัวเชื่อผู้ชายคนนี้อีกครั้ง
''นายจะทำอะไรก็ได้...พี่ยอมทุกอย่าง แค่กลับไปอยู่กับพี่ แค่นั้นก็พอ ให้พี่มีนายอยู่ใกล้ๆแค่นั้นก็พอ...ได้ไหม?''
นิชคุณเอียงคอถาม แล้วอูยองก็ยอมพยักหน้าง่ายๆ นิชคุณดึงอูยองเข้าไปกอดทันที
''นานแค่ไหนแล้วที่พี่ไม่ได้กอดนายแบบนี้ คืนนี้จะกอดแน่นๆเลยน่ะ!''
นิชคุณกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ทุกอย่างเหมือนกำลังจะกลับมาเป็นปกติ
ใจคนพี่รักและรักคนน้องมากขึ้นทุกที เหมือนก่อนหน้านี้ที่เคยเป็น
แต่ทำไม?...ใจคนน้องกลับรู้สึกว่าเปล่าอย่างบอกไม่ถูก
ทั้งๆที่ตัวเองก็รู้ดีว่าไม่เคยเลิกรักผู้ชายคนนี้ได้
แต่ทำไมในใจกลับรู้สึกว่างเปล่าได้มากมายขนาดนี้
เป็นเพราะเขาห่างกันนานเกินไปหรอ
หรือเพราะอูยองจะหมดรักนิชคุณแล้วจริงๆ
'' พี่รักอูยองน่ะ...รักมาก!!! ''
*****************************************************
อัพแล้วววว 55+
100% ถูกใจกันหรือป่าวน่ะ??
ปล่อยเด็กมันไปเหอะ...คนเขารักกันอ่ะเนอะ
แต่อยากจะบอกว่ามันยังไม่หมดก๊อกน่ะ ยังมีต่ออีกนิสสสสสสสสหน่อย
ลองนึกเอาเองแล้วกัน
ว่าถ้าเกิดอูยองไม่มั่นใจในความรู้สึกของตัวเองขึ้นมา... พี่คุณมันจะเป็นยังไง????
คราวนี้จะแก้แค้นให้กับรีดเดอร์ทุกคนที่แอบเกลียดพี่คุณนะคะ
ดูทุกคนจะเป็นห่วงไรเตอร์มากกก ' เรื่องอิด้ง '
อยากบอกว่าไรเตอร์ไม่นอยแล้ว เพราะเมื่อคืนด้งมันเข้ามาง้อในฝัน
ทำเอาไรเตอร์รักเลย... มันกอดเขาอ่ะตัวเอง น่าให้อภัยไหมหล่ะ?
โอ๊ย!!!!อยากฝันอีกกกกกกกกกกก
ความรู้สึกในฝันตอนนั้น....เหมือนได้กอดด้งมันจริงๆเลยอ่ะ
ในฝันก็ยังดี 5555
เรื่องนอยหมดไป...มาช่วยกันเครียดเรื่องฟิคบ้าง
จะเป็นยังไงต่อไป
เมื่อนิชคุณที่จำได้แล้วกำลังจะไปเคลียร์กับอูยอง
แต่คนที่กำลังเมาแล้วเสียใจจะยอมฟังหรือป่าว... นั้นมันอีกเรื่องนึง!
งานนี้พึ่งความสามารถพี่คุณล้วนๆค่ะ นิชคุณไฟติ้ง!!!
เม้นๆให้เขาด้วยน่ะ
รักมากมายก่ายกอง ม๊วฟๆ รีดเดอร์ที่รักยิ่ง
ความคิดเห็น