[Fic 2PM] ฉันเกลียดนาย...I hate you [Khundong].......The End

ลำดับตอนที่ #29 : เจอ!!!

 









''เกลียด...เกลียดงั้นหรอ? '' 

ทำไมฉันถึงรู้สึกแปลกๆกับคำๆนี้กัน ความรู้สึกที่ไม่อยากได้ยินคำๆนี้คือความรู้สึกอะไร? นิชคุณนิ่งเงียบไป เขามองหน้าอูยองสลับกับแหวนในมือตัวเองที่อยู่ๆสายตาของเขาก็รู้สึกอยากมองมัน

''ทำไมต้องทำหน้าอึ้งแบบนั้นด้วย มีอะไรที่ฉันพูดผิดไปหรอ ''

 

~ คาจีมากา จีมานาร ชีวอบอรีเกซดาน กอจีมาร ดัซซีนฮาจีมา คือรอนมารอืน ฮาจีมา ~

นิชคุณล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงแล้วกดรับ

''ฮัลโหล มีอะไร?''

''ไอ้คุณ! แกไม่ได้อยู่บ้านหรอว่ะ? ฉันมีธุระจะคุยกับแก''

''พี่ชายอย่างแก ร้อยวันพันปีไม่เคยอยากจะคุยกับฉัน แล้ววันนี้เกิดบ้าอะไรขึ้นมา?''

นิชคุณตะคอกพี่ชาย แล้วนั้นก็ทำให้อูยองรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล

เจบอมบอกว่ามีธุระที่บ้าน
แต่ทำไมถึงไปอยู่ที่บ้านของนิชคุณได้
เจบอมจะโกหกเขากับแทคยอนเพื่ออะไร?

''เออชังเหอะ! แล้วแกอยู่ไหน?''

''ฉันออกมาลองชุดแต่งงานกับจุนซู ถ้าแกไม่อยากเสียเที่ยว แกก็หยิบกุญแจสำรองที่อยู่ในชั้นรองเท้า แล้วไขเข้าไปรอในบ้านไป เดี๋ยวฉันเสร็จธุระแล้วจะกลับไปหา''

''เอางั้นก่อนได้ เดี๋ยวฉันเข้าไปรอในบ้านแล้วกัน''

เจบอมกดตัดสายก่อนจะยิ้มที่มุมปาก 


''พะ..พี่เจย์ตอนนี้อยู่ที่บ้านนายงั้นหรอ?''

อยู่ๆอูยองก็เปลี่ยนโหมด

''อื้ม!''

นิชคุณตอบเป็นจังหวะเดียวกับที่แทคยอนเดินออกมาพอดี

''แทคยอนเรารีบไปกันเถอะ ฉันว่ามันแปลกๆ''

อูยองใส่รองเท้าที่แทคยอนถือมา เขาทิ้งรองเท้าคู่เก่าไว้ที่ร้านแล้วพาแทคยอนเดินออกมาอย่างรวดเร็ว 

''มีอะไร? ไอ้คุณมันจะข่มขืนนายหรือไง?''

แทคยอนพูดติดตลกเพราะคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ 

''พี่เจย์ไม่ได้อยู่ที่บ้านเขา แต่ตอนนี้เขาอยู่ที่บ้านของนิชคุณ ''

 อูยองพูด และนั้นทำให้แทคยอนตาเหลือก
อูยองรู้แล้ว...เจย์ ฉันจะทำไงต่อดีเนี่ย  

''อะ..เอิ่ม..ฉันว่านายฟังผิดน่ะ! เมื่อกี้เจย์ยังโทรมาหาฉันอยู่เลย  เห็นบอกว่านั่งกินข้าวเป็นเพื่อนแม่อยู่   คนที่ไอ้คุณมันคุยด้วย อาจจะไม่ใช่เจบอมก็ได้ อาจจะเป็นลูกพี่ลูกน้องก็ได้น่ะ''

แทคยอนบ่ายเบี่ยงหาเหตุผลนั้นนี้มาอ้าง 

''ไปเดินเล่นกันต่อเหอะ ฉันว่านายหิวข้าวแล้วน่ะ เราไปหาข้าวกินกันเถอะ!!'' 

แทคยอนออกแรงลากอูยองไป ทั้งที่อูยองเองก็ยังงงๆ แต่เขาก็ไม่ได้โต้แย้งหรือขัดข้องอะไรนัก แค่รู้สึกแปลกเฉยๆ ที่อยู่ๆเจบอมก็ไปโผล่อีกที่นึง ทั้งๆที่บอกกับพวกเขาว่าจะไปอีกที่นึง 

-------------------------------------------------------------------------


เจบอมไขกุญแจเขามาในบ้านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เขากำลังนึกว่าวันนั้นเขาเดินไปตรงไหนบ้าง 

''วันนั้น  ฉันเห็นไอ้คุณนั่งอยู่กับอูยองตรงนั้น แล้วฉันก็เข้าไปทัก แล้วก็มองไปรอบๆ ''

 เจบอมมองตามคำที่ตัวเองพูด เขากำลังมองไปรอบๆเหมือนที่เขาทำในวันนั้น 

''แล้วฉันก็ล้อมัน เสร็จแล้วก็..ก็...ก็ขึ้นไปข้างบน!!''

เจบอมชี้นิ้วตามคำพูด เขาเดินขึ้นไป

''วันนั้นฉันจำได้ว่าฉันเปิดห้องแรกน่ะ?''

แล้วเจบอมก็จับลูกบิดเปิดมันเข้าไป เป็นห้องเดียวกับที่เขาเปิดเมื่อหลายเดือนก่อน 

''แล้วฉันก็เดินมานั่งที่เตียง แล้วไอ้คุณก่อนตามขึ้นมา ใช้ป่ะว่ะ?''

เจบอมเดินมานั่งที่เตียง ก่อนที่เขาจะสะดุดแล้วลุกขึ้นยืน

''ไม่สิ!! ฉันเดินเข้ามา  ใช่...ก่อนที่ฉันจะนั่งบนเตียง ฉันเห็นรูปก่อน แต่จำไม่ได้แล้วว่ารูปอะไร''

เจบอมบ่นกับตัวเอง 

''แล้วฉันก็โยนมันทิ้งไปก่อนจะนั่งลงบนเตียง แล้วไอ้คุณก็ตามขึ้นมา เออ..ใช่แล้ว!! แสดงว่ารูปนั้นต้องอยู่ในห้องเนี่ยแหละ ปาไปตรงไหนก็ไม่ได้มองด้วย ตอนนั้นมัวแต่มองประตูรอไอ้คุณเดินเข้ามา''

เจบอมตีหัวตัวเอง ทำไมตอนนั้นเขาถึงไม่มองกันน่ะว่าตัวเองปาไปไว้ตรงไหน เผื่อว่ารูปนั้นเป็นสิ่งสำคัญขึ้นมาจริงๆจะว่ายังไง เจบอมถอยหายใจก่อนจะทำตัวเป็นขโมยค้นหาของในห้อง 

--------------------------------------------------------------------------

''อ้าว!พวกมันไปกันแล้วหรอ?''

  จุนซูเดินออกมาพร้อมกับสีหน้าที่ยิ้มแย้ม

''อ่อ...อื้ม!'' 

นิชคุณตอบพรางลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเดินมาหาจุนซู

''ชุดเรียบร้อยแล้วน่ะ รอให้เขาซักแห้งแล้วก็รีดให้ เดี๋ยวอีกประมาณ 3 วันค่อยมาเอา''

จุนซูว่า 

''อ่อ...งั้นหรอ? งั้นเราจะกลับกันเลยไหม? ''

นิชคุณพูด แล้วจุนซูก็พยักหน้า 

''จริงๆก็อยากอยู่กับคุณต่อน่ะ แต่เพราะซูมีธุระต้องทำ ซูเลยอยู่กับคุณทั้งวันไม่ได้  ไว้วันหลังซูจะแวะไปหาที่บ้านนะ!''

จุนซูพูด เหมือนตัวเองสำคัญถึงขนาดที่นิชคุณจะขาดตัวเองไม่ได้อย่างั้นแหละ

''จ๊ะ!ไม่เป็นไร''

นิชคุณยิ้มให้จุนซูบางๆ

''งั้นเดียวคุณไปส่ง ซูจะไปไหนหล่ะ?''

นิชคุณเอียงคอถามจุนซู  

'' ไม่!!!!...อ่อ...คือซูหมายถึงไม่ต้องน่ะ อยู่ใกล้แค่นี้เองซูไปเองได้''

 จุนซูเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้ม ทั้งที่เมื่อกี้ทำท่าหยั่งกะจะกินนิชคุณ 

''งั้นก็ตามใจ''

นิชคุณเองก็ไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว 

''ก่อนไป.. ยื้นแก้มมาหน่อยสิ!''

จุนซุพูดพรางเขย่งตัว

ฟอด ~

''1 วันที่อยู่ด้วยไม่ได้ แลกกับ 1 จุบก็น่าจะพอน่ะ''

จุนซูพูดจบก็เดินเลี่ยงออกไป 

ไม่รู้เลยว่า ณ ตอนนี้ นิชคุณไม่ใช่คนที่จุนซูจะหลอกให้เชื่ออะไรได้ง่ายๆอีกแล้ว
นิชคุณในตอนนี้ดูเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น  แล้วใช่เขาเริ่มจะหึงอูยองเหมือนก่อน 
แต่นั้นก็ยังไม่ใช่ทั้งหมด ยังไม่มีเหตุผลอะไรที่จะทำให้นิชคุณเชื่อว่าเขากับอูยองเคยรักกันจริงๆ
ตอนนี้มีเพียงความรู้สึกที่ตัวเขาเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน
ไม่ชอบให้อูยองอยู่กับคนอื่น และตัวเขาเองก็กำลังจะแต่งงาน
ความรู้สึกที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้ทำให้เขารู้สึกสับสนจนใจของเขาในตอนนี้ว่างเปล่า
ไม่มีจุนซูเหมือนก่อน แต่แปลกตรงที่ จิตใจของเขารู้สึกแคร์อูยองอย่างเห็นได้ชัด จนเขารำคาญตัวเอง 

นิชคุณยืนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย  ก่อนจะเดินออกจากร้านเพื่อมุ่งหน้ากลับบ้านไปหาพี่ชายที่กำลังรอเขาอยู่


-----------------------------------------------------------------------


30 นาทีให้หลัง

''อยู่ไหนว่ะ? โอ๊ยยยยยยย!!''

 หัวเจ้ากรรมดันชนกับตู้เสื้อผ้าเข้า
แต่ที่ร้องไม่ใช่ว่าเจ็บที่เดินชน แต่มีอะไรหล่นใส่หัวเขาตังหาก

''อะไรว่ะเนี่ย? เอ..เอ๋! กรอบรูปนิ  ไอ้คุณมันเอาไปเก็บไว้หลังตู้ทำไมว่ะ? พี่มันเกือบตายเพราะกรอบรูปที่มันวางไว้ มันจะรู้ไหมเนี่ย!!!''

  เจบอมก้มเก็บกรอบรูปที่ว่า แต่เขาก็ต้องถลึงตาใส่มันเพราะรู้นี้ เป็นรูปที่เขาโยนมันขึ้นไปเอง

''ที่ฉันหามาทั้งวัน  ก็คือรูปกุ๊กกิ๊กใบนี้เนี่ยน่ะ เสียเวลาชะมัดเลย!!''

เจบอมทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงพรางมองกรอบรูป 

''เอ๋...ถ่ายรูปโชว์แหวนคู่สะด้วย ไอ้คุณเห็นมันน่าจะจำได้น่ะ  วางไว้ตรงนี้แล้วกัน!!''

เจบอมวางกรอบรูปหงายด้านที่มีรูปไว้ด้านบนแล้ววางมันลงบนเตียง  เขาเดินใจเย็นลงไปข้างล่างแล้วก็เจอกับน้องชายพอดี 

''อ้าว! ไอ้คุณมาแล้วหรอ? ฉันนึกว่าแกจะมาหลังจากที่ฉันกลับไปแล้วสะอีก''

'' แล้วแกมีอะไร?  มันสำคัญมากขนาดนั้นเลยหรอ?''

นิชคุณนั่งลงบนโซฟาตัวโปรดก่อนที่เจบอมจะเดินมายืนค้ำหัวแล้วพูด

''แกจะแต่งงานจริงๆนะหรอ?''

''อื้ม...จะมาถามแค่นี้อะน่ะ ''

นิชคุณเงยหน้ามองพี่ชายแล้วหันหนี

''มั่นใจแล้วน่ะว่าจะแต่งงานกับลูกชายคนเดียวของบริษัทที่ยักยอกเงินบริษัทเรา''

ประโยคนั้นพอจะทำให้นิชคุณสนใจขึ้นมาได้บ้าง  นิชคุณหันหน้ากลับมามองพี่ชายก่อนจะทำตาค้างใส่หน้าเขา 

''เออ..อย่างที่แกได้ยินนั้นแหละ...จุนซูเป็นลูกชายคนเดียวของบริษัท K  กรู๊ป  คนที่ยักยอกเงินของบริษัทเรา  คือพ่อของจุนซู ''

''ทะ...ทำไมฉันไม่เคยรู้ ''

''แล้วว่าที่เมียแกจะยอมบอกแกไหมหล่ะ ว่ามันเป็นลูกของคนที่ทำร้ายบริษัทเรา ''

นิชคุณยืนขึ้น เขามองหน้าเจบอม ไม่อยากจะเชื่อว่านั้นจะเป็นพ่อของจุนซู 

''แล้ววันนี้วันเสาร์หรือป่าว?''

''  ก็เออ.. ''

'' จุนซูไม่ว่าทุกวันเสาร์เลยใช่ไหมหล่ะ? ''

''แกรู้ได้ไง?''

''  ก็เพราะมันไปเยี่ยมพ่อมันที่เรือนจำน่ะสิ!''

นิชคุณตะลึงเข้าไปใหญ่ ไม่รู้เลยว่าเรื่องมันซับซ้อนมากมายขนาดนี้ 

''แกยังอยากจะแต่งงานกับมันอีกไหม?  คิดเอาเองแล้วกัน แกโตแล้วน่ะไอ้คุณ ควรจะแยกแยะบ้างว่าอะไรคืออะไร  ฉันไปน่ะ!!''

 เจบอมยิ้มให้นิชคุณก่อนจะเดินหายออกไปทางประตูหน้าบ้าน 

ถึงจะไม่ได้บอกเรื่องรูปที่หาเจอ แต่คิดว่าแกน่าจะเห็นน่ะ สัญชาตญาณน้องชายฉันเป็นเลิศอยู่แล้ว รับรองภายในครึ่งชั่วโมงมันโทรกลับมาแน่นอน  

''คิม จุนซู!!!'' 

สายตาของเขาเปลี่ยนไปตั้งแต่รู้ความจริงจากปากของพี่ชาย

ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึก...รัก
ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึก...ผูกพัน
แต่เพราะเรื่องนี้ทำให้เขายอมไม่ได้    ไม่แปลกใจว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงคัดค้านกันนัก
เพราะพวกท่านคงรู้ว่าครอบครัวจุนซูเลวร้ายแค่ไหน

''ฉันจะไม่แต่งกับนาย  ไม่เคยมีความรักเกิดขึ้นระหว่างฉันกับนาย ถึงว่าฉันไม่เคยรู้สึกรักนายเหมือนที่ฉันรู้สึกกับ...กับอูยอง!''

  นิชคุณสลัดทุกสิ่งทุกอย่างทิ้งไป ก่อนที่เข้าจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดต่อสายหาคนที่เขาอย่างจะคุยเป็นครั้งสุดท้าย 

''ฮัลโหล! ว่าไงจ๊ะที่รัก คิดถึงจนทนไม่ได้เลยหรือยังไง''

  จุนซูกรอกเสียใส่ปลายสาย ถ้าสังเกตสักนิด จะรู้ว่าบรรยากาศรอบตัวของแกไม่เหมือนเดิม 

''ฉันจะโทรมาบอกว่า จะไม่มีงานแต่งงานระหว่างฉันกับนายอีกแล้ว แล้วนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะโทรหานาย ''

''นะ..นาย..พูดเรื่องอะไรน่ะคุณ? ''

 จุนซูพูด ฟังจากเสียงก็รู้ว่าเขากำลังหวาดกลัว

''นายกล้าพูดได้ยังไงว่านายรักฉัน ทั้งๆที่ครอบครัวนายทำร้ายครอบครัวฉัน แล้วเราจะเคยรักกันมาก่อนได้ยังไง ห่ะ!!!''

 นิชคุณกดวางสายไม่ฟังอีกฝ่ายแก้ตัว   จุนซูที่ได้ยินถึงกับอึ้งไป

ภารกิจเยี่ยมพ่อในวันนี้ต้องสิ้นสุดลง เขาลาพ่อแล้วคับรถมาหานิชคุณทันที เร่งรีบเสียจนคนที่มองตามข้างถนนกลัวว่ารถคันนี้จะไปชนเอากันอะไรสักอย่างที่อยู่ข้างหน้า 


''ฉันต้องรุ้ให้ได้ว่าใครเป็นคนบอกนาย  มันจะจบแบบนี้ไม่ได้ ฉันมาไกลเกินกว่าจะแพ้  ฉันแพ้ไม่ได้!!!''

  จุนซูพูดกับตัวเอง 

20 นาทีให้หลัง

รถของจุนซูจอดอยู่หน้าบ้านนิชคุณเป็นที่เรียบร้อย  จุนซูลงจากรถ เขาวิ่งเข้าไปในบ้านทันที แล้วถูกต้อง เขาเจอนิชคุณนั่งอยู่บนโซฟาตามที่ตัวเองได้คิดเอาไว้ 

''คุณ...คือซูอธิบายได้น่ะ  ถึงพ่อซูจะไม่ดีกับบริษัทคุณ แต่ซูไม่เกี่ยว ซูไม่รู้เรื่องน่ะคุณ''

จุนซูวิ่งเข้ามาในบ้าน เขาวิ่งไปกอดนิชคุณที่นั่งอยู่บนโซฟา


''ต้องให้ฉันบอกไหมว่าฉันเกลียดพวกที่ชอบช่อโกงแค่ไหน  ถึงนายจะไม่ได้เป็นคนทำ แต่พ่อนายทำ นายก็ผิด... ผิดที่เกิดมาเป็นลูกมัน''

นิชคุณสะบัดจุนซูลงกับพื้น เขาคิดที่จะเดินเลี่ยงไปอีกทางแต่จุนซูก็จับขาเขาเอาไว้ 

''คุณ..ซูไม่รู้เห็นกับสิ่งที่พ่อทำ  และคุณจะโทษว่าซูผิดได้ยังไง มันไม่ยุติธรรมเลยน่ะ เรารักกันไม่ใช่หรอคุณ''จุนซูร้องไห้อย่างไม่อาย ทำยังไงก็ได้ให้เขาได้ครอบครองนิชคุณเหมือนที่เคยเป็นก็พอ

''ฉันไม่สน ฉันรับไม่ได้ที่จะต้องแต่งงานกับลูกศัตรู นายกลับไปเถอะ เลิกเล่นละครได้แล้ว มันไม่ได้ทำให้ฉันสงสารนายหรอกน่ะ มันทำให้ฉันรำคาญเสียมากกว่า!!!''

นิชคุณสะบัดขาออกจากมือทั้งสองข้างของจุนซู

แล้วนิชคุณก็เลือกที่จะจบชีวิตรักจอมปลอมระห่างเขากับจุนซูแต่เพียงเท่านี้  เขาเดินขึ้นไปข้างบน และจุนซูก็ไม่คิดที่จะตาม  
 
คงต้องจบแต่เพียงเท่านี้
ความน่าอับอายที่เขาสร้างมันให้กับตัวเองจะต้องจบสิ้นในวันนี้อย่างนั้นหรอ
ไม่เคยเตรียมใจว่าวันนี้จะมาถึง วันที่คิม จุนซูไม่มีทั้งพ่อ....และเพื่อน

เพื่อนที่เขาเคยรักมาก แต่ก็ไม่คิดที่จะทะเยอทะยาน
แต่เมื่อความชั่วร้ายมันบังคับให้เขาต้องทำ เขากลับพยายามตะเกียดตะกายเพื่อได้มันมา

  จุนซูลุกขึ้นยืน เขาค่อยๆเดินออกจากบ้านหลังนี้ไป
สุดท้ายก็ต้องเป็นเขาที่เจ็บที่สุด

เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา เขายังดูมีความสุข ยังเล่นกับนิชคุณได้เหมือนเดิม
ใครจะนึกว่าจูบที่ห้างวันนี้จะเป็นจูบสุดท้ายที่นิชคุณจะได้จากเขา 

จุนซูยอมจากไปด้วยดี มานึกๆดูแล้ว เขาเองที่เป็นคนทำให้เรื่องทั้งหมดบานปลาย
แล้วคงต้องเป็นเขาที่จะจบมันด้วยตัวของเขาเอง 

นิชคุณขึ้นมาบนห้องเมื่อครู่ก็ไม่ได้ทำอะไรมาก แค่เข้าไปสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำเท่านั้น

โมโหจริงๆที่จุนซูไม่เคยบอกเขาว่าจุนซูเป็นลูกของคนที่โกงบริษัทเขา
เพราะงั้นเขาถึงให้อภัยไม่ได้ 

ไม่นานนักกับการตั้งสติเพื่อเริ่มต้นใหม่ แม้จะเหงานิดๆที่ไม่มีจุนซูอยู่ข้างๆแล้ว
แต่มันก็ดีกว่าการที่เขาได้มารู้หลังแต่งงานว่าจุนซูเป็นลูกศัตรู  หากเป็นแบบนั้น เขาคงจะบ้าตายยิ่งกว่านี้ 

นิชคุณออกมาจากห้องน้ำด้วยใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำ เขาหยิบผ้าในชั้นวางแล้วเช็ดหน้าตัวเองลกๆ 

และ...




สายตาก็มองเห็นอะไรบางอย่าง บางอย่างที่เจบอมตั้งใจวางให้เห็น
นิชคุณเดินเข้าไปใกล้ วันนี้จะมีอะไรที่ทำให้เขาตกตะลึงไปได้มากกว่านี้อีกหรือ?

นิชคุณหยิบมันขึ้นมา เขาเพ่งมองมันสลับกับภาพในความคิดที่แล่นเข้ามา 
ภาพของเขากับ จาง อูยอง ถ่ายรูปคู่กัน...?

นิชคุณมองดูภาพนั้นอยู่นาน เขาถลึงตาใส่มันเหมือนว่าลูกกะตาจะหลุดออกมาให้ได้ 

''วะ...แหวนนั้น!!''

นิชคุณขมวดคิ้วมองภาพ อูยองมีแหวนเหมือนกับเขางั้นหรอ?
หรือนี้จะเป็นแหวนแต่งงานที่เขากับอูยองใส่ด้วยกัน 

แต่ไม่น่าจะใช่น่ะ เพราะในภาพทำไมเราดูมีความสุขจัง
ทั้งๆที่จุนซูบอกว่าเราโดนบังคับให้แต่งงานกับอูยองไม่ใช่หรอ?
แล้วทำไมในภาพ เราทั้งคู่ถึงดูมีความสุขมากขนาดนั้น ต้องไม่ใช่แหวนแต่งงานแน่ๆ

นิชคุณโยนรูปลงบนเตียง เขาหันมาสนใจแหวนในมือแทน เพราะมันเป็นวงเดียวกับที่อยู่ในรูป

นิชคุณพลิกมือมองมันไปมา และเขาก็ถอดมันออกมาดู 
ความรู้สึกที่ถอดออก เหมือนใจเขาจะหายลงไปอยู่ที่ตะตุ่ม เป็นไปได้เขาไม่อยากถอดมันออกเลยจริงๆ ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน?? 

เขามองมันหมุนไปมาก่อนที่สายตาจะไปสะดุดกับรอยขรุขระด้านในที่ตัวเองมองไม่ค่อยถนัด 

นิชคุณเปิดโคมไฟหัวเตียงก่อนจะเอาแหวนเขาไปส่องใกล้ๆ
และตัวอักษรก็ปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจน

นิชคุณถลึงตาใส่มันก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา 
คนที่อยู่ความคิดของเขาคือคนๆเดียวกับที่เขาผลักไสที่โรงพยาบาล





















''  จาง อูยอง  ''



****************************************************
เครดิตเพลง Don't Go - Jun K.
โปรโมทให้มันหน่อย 555  

อัพแล้วววววว!!!

 ไปคืนหนังสือที่โรงเรียนมา เลยไปกินเลี้ยงปิดเทอมกันอีก
เลยไม่ได้อัพให้...

ที่จริงแต่งไว้ล่วงหน้าหลายตอนแล้ว
แต่เพราะเม้นไม่จุใจ เลยลงทีละตอน  

อ่านแล้วก็เม้นๆกันบ้างน่ะจร่ะ เรื่องกำลังเข้มข้น!!  

รักน่ะรีดเดอร์ทุกคน !!!

อยากรู้เหตุผลหลักของการไม่อัพฟิคไหม?  
จะบอกให้...เดินตรงไปในคาวมฝันน่ะ
ความฝันของไรเตอร์จะมีอิด้งยืนจูบจมูกไอยูอยู่ ''นั้นแหละ ประเด็น''  
ดีน่ะแค่จุ๊บจมูก  ถ้าจูบปากละก็...  ฟิคเรื่องนี้อาจไม่ได้อัพอีกเลย

นอยโคตรอ่ะ อิด้ง!!!