[Fic 2PM] ฉันเกลียดนาย...I hate you [Khundong].......The End

ลำดับตอนที่ #25 : ขอ...หย่า!!!

ประตูบ้านเปิดต้อนรับลูกชายคนรองของบ้าน ทุกคนนั่งกันพร้อมหน้าพร้อมตา รวมทั้งเจบอมและแทคยอนด้วย

ทั้งคู่เดินควงแขนเข้ามา ทุกคนในบ้านมองไปที่ประตู และเมื่อเห็นว่าเป็นหน้าลูกชายตัวดี ผู้เป็นแม่ก็อารมรณ์เสียทั้งที

''แกมาทำอะไรที่นี้ ยังจะมีหน้าพาเพื่อนแกมาด้วยอีกหรือไง?''

 แม่ของนิชคุณลุกขึ้นยืนชี้หน้าด่าทั้งคู่ทั้งทีที่ปลายเท้าเหยียบพื้นบ้าน

''สวัสดีครับคุณแม่! ''

จุนซูโค้งเคารพแม่สามีอย่างนอบน้อม

''แม่ครับ!ผมเป็นลูกแม่น่ะ ทำไมออกปากไล่ผมแบบนั้นหล่ะ''

นิชคุณเดินเข้ามาใกล้ผู้เป็นแม่ แต่ผู้เป็นแม่กลับถอยหลังไปหาเจบอม

''ฉันไม่มีลูกชั่วๆอย่างแก  ทำให้น้องเจ็บแล้วยังมีหน้ามาหาฉันอีก''

แม่ของนิชคุณร้องไห้ออกมาในที่สุด เขาทนรับรู้เรื่องราวเหล่านี้มานานเกินพอแล้ว เขาไม่ได้ติดต่อหาแม่ของอูยอง ก็เพราะลูกชายเลวๆคนนี้ และเขาไม่รู้เลยว่าตอนนี้อูยองเป็นยังไง นั้นยิ่งทำให้เขาเกลียดลูกชายตัวเอง

''ฉันควรจะถามแกนะ ว่าแกมาที่นี้ทำไม??''

 เจบอมส่งแม่ของตัวเองให้แทคยอนประคอง

''แกเงียบปากไปเลยไอ้เจย์ ฉันจะคุยกับแม่ ''

นิชคุณดันเจบอมให้หลบไปแต่คนพี่มีหรือจะยอมน้องเลวๆอย่างนิชคุณ

''ถ้าแกไม่คิดที่จะสนใจอดีตที่ผ่านมาของแก แกก็กลับไปสะ กลับไปอยู่ในที่ของแก อยู่คนเดียวไปตลอดชีวิตเลยยิ่งดี หรือไม่ก็ไปเที่ยวผู้หญิงเหมือนเคย ฉันอนุญาติให้แกทำมันได้ โดยที่ฉันจะไม่ขัดแกอีก ''

เจบอมบอกปัด ขืนนิชคุณยังยืนอยู่ตรงนี้ แม่ของเขาต้องเป็นลมล้มพับไปแน่ๆ

''ฉันไม่สนใจข้อเสนอของแกหรอไอ้เจย์ ที่ฉันมาในวันนี้ก็เพื่อจะมาบอกว่าฉันจะแต่งงานกับจุนซู ให้เร็วที่สุด''

''ไม่ได้!!!...แกจะแต่งกับใครอีกไม่ได้!!!''

ผู้เป็นแม่ร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ

''ผมไม่สนว่าใครหน้าไหนจะขัดขวาง งานแต่งงานของผมกับจุนซูจะต้องถูกจัดขึ้น แน่นอน!!!''

 จุนซูยืนอยู่ข้างๆ ทำตัวเองให้เงียบที่สุด เพื่อต่อหน้าแม่สามีจะได้ดูเป็นคนดีเข้าไว้

''ฉันไม่ให้แกแต่ง...แกไม่สงสารน้องหรือไง? ''

ผู้เป็นแม่หายใจถี่ขึ้นจนแทคยอนต้องเอายาดมขึ้นมาให้ดม

''เรื่องนั้นแม่ไม่ต้องห่วงน่ะครับ เพราะผมจะไปหาลูกสะใภ้ของแม่เดี๋ยวนี้แหละ นับถอยหลังได้เลย อีก 2 วัน ผมจะต้องได้ใบหย่าจากมัน   ไอ้อูยองนั้น จะต้องเซ็นใบหย่าให้ผม''

นิชคุณพูด เขาสะแหยะยิ้มอย่างน่ากลัว ก่อนจะดึงมือจุนซูแล้วพากันเดินออกไป โดยที่ไม่ลาผู้เป็นแม่สักคำ

เจบอมไม่ได้วิ่งตาม เขาเดินกลับมาประคองแม่ของตัวเองที่ตอนนี้เหมือนจะขาดใจ เจบอมกับแทคยอนช่วยกันพยุงแม่ขึ้นไปพักบนห้อง ก่อนจะตามไปหยุดนิชคุณกับจุนซูที่บ้านอูยอง


ให้นิชคุณพูดไม่ได้แน่ ถ้าอูยองได้ยินมันจะยิ่งไปกันใหญ่  


''แทคไปเร็ว เราต้องรีบไป ไม่อย่างงั้นอูยอง.. อูยองแย่แน่!!''

เจบอมดึงมือแทคยอน ทั้งคู่ขับรถไปบ้านอูยอง ความเร็วที่แทคยอนเร่ง เร็วจนน่ากลัว แต่เพราะต้องไปถึงให้เร็วที่สุด เพื่ออูยอง เพื่ออูยอง

แต่ดูเหมือนฟ้าจะไม่เข้าข้าง เพราะนิชคุณกับจุนซูมาถึงก่อน   ไม่มีปาฏิหารย์เกิดขึ้น รถของแทคยอนมาถึงที่หลังเหมือนปกติ

นิชคุณโกรธมาก ที่แม่ขัดขวางเขา ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะโกรธอะไรนักหนา แต่ต่อหน้าจุนซูแล้ว เขาต้องทำมัน เหมือนกับว่าสายตาคนๆนี้มีอำนาจที่มองไม่เห็นครอบงำเขา

''ฉันว่าเราไปไม่ทันแน่! เปลี่ยนแผนเป็นโทรเรียกจุนซูมาแล้วให้สองคนนั้นได้อยู่ด้วยกันจะดีกว่าไหม? ถ้าไม่มีตัวยุ ฉันว่ามันก็ยังโอเคกว่าที่เราไปไม่ทันแล้วจุนซูยุเรื่องจนบานปลายน่ะ''

เจบอมเสนอ เพราะเขารู้ว่าเขาไปไม่ทันแน่ๆ

''เอางั้นหรอ?? ถ้านายคิดว่าดีกว่างั้นเรานัดจุนซุออกมา..เอิ่ม...บอกว่าอยากคุยเรื่องวันเวลาที่จะแต่ง อยากจะหาฤกษ์ดีให้ หรือไม่ก็จะพาไปดูของชำร่วย ทำยังไงก็ได้ให้จุนซูออกมาคนเดียว''

แทคยอนบอกกลับและเจบอมก็กดต่อสายทันที


-----------------------------------------------------------------------------------


I'll be back นอ...~~ 

เสียงโทรศัพท์ของจุนซูดังขึ้นขนาดทีทั้งสองคนกำลังเดินเข้าบ้าน  โทรศัพท์ที่ถืออยู่ในมืออยู่แล้ว ถูกกดรับอย่างรวดเร็ว

เบอร์แปลก

''ฮัลโหลครับ!!!''

''จุนซูหรอ นี้ฉันเองนะ เจบอม อย่าพึ่งว่าฟังฉันเงียบๆโดยที่ไม่ต้องพูดอะไร''

เจบอมพูดดักกลัวว่าจุนซูจะไม่สนใจเขาแล้วกดวางสายไป

''ฉันยอมแพ้แล้ว ฉันยอมให้นายเป็นน้องสะใภ้ของฉันแทนอูยอง งั้นนายพอจะแยกตัวออกมาได้ไหม?? เราจะไปดูฤกษ์ดีในวันแต่งงานกัน พี่จะพานายไปดูเอง แล้วก็เลือกของขวัญให้ไอ้คุณมันสักชิ้นก่อนแต่งงาน นายว่าไง ฉันจะรอนายอยู่ที่ห้าง --- ชั้น 1 แล้วก็ไม่ต้องบอกคุณมันน่ะ เดี๋ยวของขวัญที่จะให้มันจะไม่เซอร์ไพร์ ตกลงไหม?? ''

เจบอมยิ่งยาวตามที่แทคยอนบอก ทำยังไงก็ได้ให้จุนซูหลงเชื่อเขาเหมือนคราวก่อน  

''ขอบคุณน่ะ!ที่นายยอมรับฉันคิดว่าทางนี้คงไม่น่าเป็นห่วงเท่าไหร่ งั้นเดี๋ยวฉันไปหานายแล้วกัน แล้วเจอกันน่ะ พี่เขย!!''

จุนซูหลงเชื่ออีกจนได้ ความโง่ไม่รู้จบของเขานี่แหละที่ทำให้เขาไม่เหลืออะไร

'' คุณ!เดี๋ยวซูมาน่ะ พอดีว่ามีธุระที่จะต้องไปทำนิดหน่อย เข้าไปบอกมันเลยน่ะ แล้วซูจะไปหาที่บ้านตอนเย็นๆ''

จุนซูทิ้งท้ายแบบงงๆ แต่นิชคุณก็ไม่ได้สงสัยหรือคิดที่จะตาม เพราะอันที่จริง เขาไม่มีความเป็นห่วงเป็นใยให้จุนซูเลยสักนิด เพียงแต่เพราะเข้าจำไม่ได้ เขาเลยทำตัวเหมือนเป็นพวกสมองกล จุนซูสั่งอะไรก็ยอมทำไปสะหมด

ฉันจะหย่ากับนายให้ได้ เพื่ออนาคตที่สวยงามของจุนซูและฉัน ฉันจะต้องหย่ากับนาย !!!

นิชคุณคิดในใจก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านอย่างช้าๆและไม่รีบร้อน


ฝั่งเจบอมก็ จ้างลูกน้องเถื่อนไปหาจุนซูแทน ยังสั่งอีกว่าให้พาจุนซูไปไกลๆ อย่าบอกว่าใครสั่งมา ทำให้เหมือนว่าเป็นการลักพาตัวมันก่อนที่มันจะเดินมาหาพวกฉันที่รอมันอยู่ ทำให้มันคิดว่าพวกเราไม่ได้ตลบหลังมัน

''แบบนี้จะดีหรอ? ฉันกลัวว่าจุนซูจะจับได้  ''

''ไม่มีทาง!ลูกน้องฉันเป็นถึงFBIในอเมริกา ไม่มีทางที่จะทำพลาดแน่นอน เราก็มุ่งหน้าไปขวางไอ้น้องเลวได้เหมือนเดิม โดยไม่ต้องมีตัวยุมาก่อกวน ฉันคิดว่าลำพังพวกเราน่าจะเอาอยู่''

 เจบอมเสิรมก่อนจะเงียบไป

''แต่ฉันคิดว่าท่าทีของน้องชายนายดูจะโมโหมากเลยน่ะ คงจะไม่ดีแน่ถ้าน้องนายเกิดจะเอาจริงขึ้นมา''

แทคยอนพูด

''ก็คงต้องลองดู!!!''

สิ้นเสียงเจบอมไม่นาน รถสปอร์ทคันงามก็มาจอดที่หน้าบ้านอูยอง

ทั้งสองคนเดินลงจากรดอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าเขาไปขวางนิชคุณทันที


ภายในบ้าน

นิชคุณกำลังยืนเถียงกับแม่ของอุยอง

''ผมต้องการพบลูกของคุณ ถอยไปผมไม่อยากใช้กำลังกับคนแก่''

นิชคุณดันไหล่แม่อุยองให้เซไปข้างๆก่อนจะวิ่งขึ้นบันไดไป แต่แล้วชานซองก็วิ่งลงมาจากข้างบน

''แกกล้ามากที่เขามาเหยียบถ้ำเสือ''

ชานซองทำหน้ากวนตีน ไม่ต้องพูดเลยว่านิชคุณจะทำหน้ายังไง

''แกคงเป็นน้องชายของไอ้อูยองมันสิน่ะ งั้นช่วยขึ้นไปบอกมันด้วยว่าฉันมาหา!''

นิชคุณตีหน้านิ่ง นั้นยิ่งทำให้ชานซองโมโห

''ฉันอยากจะตะบันหน้าแกนัก มีดีอะไรนักหนา พี่ฉันถึงได้เป็นบ้าเพราะแก''

ชานซองง้างหมัดเตรียมใส่นิชคุณเต็มแรง แต่แทคยอนวิ่งเข้ามาสะก่อน ถือว่าเขาสองคนมาทันเวลาดีมาก  

''อย่าชาน!อย่าทำเขา ตอนนี้เขายังเป็นพี่เขยนาย''

แทคยอนดึงมือชานซองลง

''โธ่โว้ย!!!''

ชานซองทุบราวบันไดอย่างอารมณ์เสีย

''จะเอายังไงก็ว่ามา ชักช้าลีลา!!''

นิชคุณยืนมองชานซองที่ตอนนี้เดินไปพยุงแม่ตัวเอง

''ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายว่าฉันต้องการพบ จาง อูยอง และฉันจะต้องได้เจอมันวันนี้!!!''

นิชคุณตะโกนลั้นบ้าน ดูเหมือนสี่คนจะน้อยเกินไปสำหรับเขา ทั้งแม่ของอูยอง ชานซอง แทคยอน และเจบอม ไม่มีใครหยุดเขาได้เลย

นิชคุณอาศัยจังหวะที่ทุกคนกำลังเผลอวิ่งขึ้นบันไดไป ยังไงสะ วันนี้เขาก็ต้องเจออูยองให้ได้

แทคยอนที่เห็นจะวิ่งตามขึ้นไป แต่เจบอมก็ดึงเอาไว้

''รอดูว่าไอ้น้องเลวของฉันมันจะทำอะไร?''

ทั้งสี่คนยืนอยู่ข้างล่าง ไม่มีใครเดินขึ้นไปขวาง ชานซองเองก็อยากรู้เหมือนกันว่านิชคุณจะทำอะไร???




ปัง ปัง ปัง!!!

''จาง อูยอง เปิดประตู ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย!!!''

นิชคุณออกแรงทุบประตูหน้าห้องอุยองเต็มแรง จนคนในห้องรู้สึกตัว ตื่นจากผวัง

''เปิดประตู!!! ''

นิชคุณตะโกนอีกครั้ง เขาบิดลูกบิดไปมาและโชคก็เข้าข้างเขา เมื่อมันไม่ได้ล็อกเอาไว้ นิชคุณถือวิสาสะเปิดเข้าไปทันที เขาปิดประตูเสียงดังจนแทคยอนเริ่มกลัว 

''ฉันไม่ไว้ใจมันเลย แล้วนายก็รู้ว่าอูยองตอนนี้เป็นยังไง!!''

แทคยอนลนลานออกนอกหน้า

''ถึงจะทะเลาะกันอีกสักกี่รอบ ยังไงสะถ้าไม่ทะเลาะกันวันนี้ วันอื่นก็ต้องเป็นแบบนี้อยู่ดี ปล่อยให้เขาได้โต้แย้งกันบ้าง เพื่อว่าอีกฝ่ายจะรู้จุดประสงค์ว่าแท้จริงแล้วมันเป็นยังไง''

เจบอมพูด เขาตบบ่าแทคยอนเบาๆ ให้แทคยอนได้ผ่อนคลายมันอย่างช้าๆ





''นะ...นาย..เข้ามาได้ยังไง?''

 เพราะหัวใจและร่างกายไม่อยากเจ็บอีก จิตใต้สำนึกของอูยองถึงพาร่างกายให้ถอยหนีนิชคุณทันทีที่เห็น

''เรามีเรื่องตอนคุยกัน!!''

นิชคุณเดินเข้ามาใกล้จนตอนนี้อูยองถอยจนชิดขอบเตียงแล้ว

''ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่อยากเจ็บปวดเพราะนายอีก!!''

พูดแค่สองสามประโยคน้ำตาก็พาลไหลออกมาอย่างไม่อาย หยาดน้ำตานั้นทำให้นิชคุณผงะไป แต่แล้วความโมโหก็ครอบงำอีกครั้ง

''จะเจ็บมาก เจ็บน้อยมันก็เรื่องของนาย ในเมื่อนายบังคับให้แม่ฉันเกลียดจุนซูเองนิ บังคับให้ฉันต้องแต่งงานกับนาย ทั้งๆที่ฉันกับจุนซูรักกันมาก่อนหน้านั้น ก็สมควรและหล่ะที่ต้องเป็นแบบนี้ ''

''หะ...ห่ะ!!!''

อูยองงงกับคำพูดที่นิชคุณพูดออกมา

''มันไม่ชะ...''

''ที่ฉันมาในวันนี้ มันก็ไม่มีอะไรมาก ฉันแค่จะมาบอกว่าฉันจะแต่งงานกับจุนซู คนที่ฉันรัก และฉันก็จะหย่ากับนาย!!!''

นิชคุณยื่นหน้าเข้าไปให้อูยอง จนปากแทบจะติดกัน ประโยคหลังทำให้อูยองปล่อยโฮ

''ไม่...ฉันไม่หย่า ขอไว้สักอย่างนึงไม่ได้หรอ?!!''

 อูยองปาดน้ำตา

สติเขาเหมือนจะกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง
ไม่เพ้อเจ้อ
ไม่เหม่อลอย

และเพราะนิชคุณเอาแต่พูด พูด พูด
ทำให้เขาไม่ได้สังเกตว่าในห้องนี้มีแต่ชื่อของเขาเต็มไปหมด

''ไม่มีทาง...ยังไงซะ ฉันก็จะหย่ากับนาย ออกมานี้ ฉันจะพานายไปเซ็นใบหย่าเดี๋ยวนี้แหละ จะได้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก ลุกขึ้นมา!!''

นิชคุณกระชากอูยองให้ลุกขึ้นตามแรงของตัวเอง ถึงแม้ว่าคนน้องจะไม่ยอม แต่ก็ไม่มีเหตุผลใดที่แรงของคนน้องจะสู้แรงของคนพี่ได้

''ไม่...ผมไม่ไป''

'' ถึงนายไม่ยอม ฉันก็จะลากนายไป เราต้องจบกันวันนี้!!''

นิชคุณกระชากอูยองออกมาจากห้อง ทั้งๆที่คนน้องขัดขืนและน่าสงสาร นิชคุณก็ไม่ยอมฟัง

หรือเพราะความรักที่มีให้กันมันจะถูกลืมเลือนไปแล้วจริงๆ

นิชคุณลากอูยองลงบันไดมา ดูจากสีหน้าผู้เป็นแม่เหมือนจะขาดใจให้ได้ ชานซองก็หน้าเสีย เพราะเห็นฤทธิ์พี่เขยแล้วรู้สึกกลัว เจบอมกับแทคยอนเป็นสองคนที่วิ่งเขาไปขวาง และเป็นสองคนที่กระเด็นออกมา

ดูเหมือนความคิดของเจบอมจะไม่เข้าท่าเอาสะเลย และเรื่องก็บานปลายจนได้  ไม่มีใครยั้งนิชคุณได้เลย อูยองถูกพาขึ้นรถไปแล้ว และทุกคนทำได้แค่ยืนมองรถของนิชคุณเท่านั้น




''จอดรถน่ะ! ผมไม่ไป บอกให้จอดไง''

อูยองจับแขนนิชคุณที่กำลังบังคับพวงมาลัยอยู่

''อย่าตายหรือไง? นั่งเฉยๆได้ไหม?  ฉันรำคาญ!!!''

อูยองยังไม่ยอมหยุดดื้อรั้น นิชคุณจึงต้องพาไปที่บ้านแทนที่จะไปอำเภอ  เพราะกลัวว่าจะได้ตายก่อนที่จะถึง

นิชคุณจอดรถที่หน้าบ้าน
เขาลากอุยองเข้ามาในบ้านก่อนจะเหวี่ยงใส่โซฟาที่ห้องนั่งเล่น

''หุบปากของนายซะ!!! ฉันรำคาญ!!!''

นิชคุณชี้หน้าอูยองแต่มันก็ไม่เป็นผล

''พาผมมาที่นี้ทำไม พาผมกลับบ้านเดี๋ยวนี้น่ะ!!''

อูยองหลับหูหลับตาร้องไห้จนตาบวม

''นายมีสิทธิ์ที่จะเลือกโน้นเลือกนี้ด้วยหรอ?''

''ผมจะกลับบ้าน ..ต้องกลับบ้าน ..แทคยอน ..มารับฉันที..... ฉันต้องการนาย!!!''

อูยองเพ้ออีกแล้ว แจ่นิชคุณจะรู้หรือว่านั้น... ว่าคนตรงหน้าไม่มีสตินึกคิดแล้ว

ประโยคสุดท้ายมัน ฉันต้องการนายงั้นหรอ?

ภาพความทรงจำค่อยๆย้อนกลับมา เป็นภาพรางๆในวันที่อูยองตกเป็นของเขาเพราะแทคยอนมาหาอูยองที่บ้าน

''นายต้องการมันงั้นหรอ?? ทั้งๆที่ฉันจำไม่ได้ นายก็ควรจะพยายามทำให้ฉันจำได้ ถ้านายรักฉันจริง แต่นี้นายกลับ...ร้องหามัน!!!''

นิชคุณไม่เข้าใจความรู้สึกของคนตรงหน้าเลย
ถึงสายตาจะบอกว่าเกลียด จาง อูยองมากแค่ไหน
แต่ใจกลับค้านว่าอูยองเคยเป็นของเขา

''ฮึก...แทคยอน  พะ..พาผมกลับบ้านเถอะน่ะ ขอร้องหล่ะ!''

ก่อนที่อูยองจะอ่อนแอมากกว่านี้ ทั้งๆที่ใจพยายามลืมคนๆนี้มาโดยตลอด แล้วอยู่ๆวันนึง คนๆนี้ก็ลากเข้าออกมา อูยองจับแขนของนิชคุณ เขย่าไปมาเพื่อให้คนพี่รับรู้ว่าเขาต้องการอะไรในตอนนี้  

อูยองดึงมือนิชคุณให้กลับออกไปที่หน้าประตู

''พาผมกับบ้านเถอะ!!''

อูยองดึงมือนิชคุณ

''อยากเจอไอ้แทคยอนถึงขนาดนั้นเลย  ไม่ได้เจอแล้วมันจะลงแดงตายเลยใช่ไหม ห่ะ??''

นิชคุณบีบข้อมืออูยองแน่น เขาโกรธมากที่อูยองทำท่าทางแบบนั้น แต่จะรู้ไหมว่าคนน้องไม่ได้ตั้งใจ

''แทค.....แทคยอน!!! ฉันไม่ไหวแล้ว กอดฉันที ปลอบฉันที ผู้ชายคนนี้น่ากลัว น่ากลัว!!!''

ติดนิสัยให้แทคยอนปลอบจนชิน
เพราะเรื่องคนๆนี้ แทคยอนจะต้องเป็นคนปลอบเขาทุกครั้ง สัญชาตญาณตะโกนหาคนช่วยชีวิตอย่างอัตโนมัติ

'' กอดงั้นหรอ ปลอบงั้นหรอ มันจะมากไปแล้ว จาง อูยอง ต่อหน้าฉันนายยังกล้า มานี่เลย...''

นิชคุณกระชากอุยองอีกครั้ง เข้าพาอูยองขึ้นไปข้างบน
ห้องที่ไม่เคยเข้ามาเกือบหนึ่งเดือนเต็ม แต่ตอนนี้เข้ากลับไม่เต็มใจที่จะเข้าไป


ตัดNCฉับๆ...........................

*******************************************************

ตอนนี้พี่คุณชั่วมากกกกกกกกก [ไรเตอร์เกิดอาการเกลียดขึ้นมานิดๆ]
อิด้งน่าสงสาร อารมณ์ประมาณว่า ยอมให้เขาขืนใจทั้งๆที่พยายามจะฝืน
แต่เพราอ่อนแอเกินไปเลยสู้แรงนิชคุณไม่ได้

และฉันคิดว่าแกตายทั้งเป็นมาเป็นเดือนๆแล้วน่ะอูยอง...น่าสงสาร!!!

เม้นๆให้ไรเตอร์ด้วยน่ะ
พรุ่งนี้สอบแล้ววววววว  แต่จะมาอัพให้ตอนเย็นๆแล้วกันนนน

รักเธอน่ะรีดเดอร์