คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : ไดอารี่ของเจบอม
''สวัสดีครับคุณน้า! อูยองหล่ะครับ''
แทคยอนกล่าวทักทายแม่ของอูยอง เขาจับมือเจบอมไว้แน่เพราะกลัวว่าแม่ของอูยองจะไล่หรือด่าออกไปเพราะเจบอมเป็นลูกบ้านนั้น
''อูยองหลับอยู่บนห้องน่ะ ขอบใจแทคยอนมากน่ะลูก ที่มาช่วยแม่ดูแลอูยองอีกแรง''
แม่ของอูยองไม่ได้ว่าอะไร เขาทำเพียงแค่มองเจบอมและเดินเข้าไปจับมือแทคยอน มืออีกข้างที่ว่างอยู่ถูกแม่ของอูยองจับเอาไว้
''คะ..ครับ!คุณน้าอย่าคิดแบบนั้นสิครับ ผมไม่ได้คิดว่ามันลำบากอะไรสักหน่อย อูยองก็เป็นเหมือนครอบครัวของผม''
แทคยอนออกแรงบีบมือแม่ของอูยองเบาๆ เพื่อเพิ่มความมั่นใจว่า เขาจะไม่ยอมทิ้งอูยองให้อยู่คนเดียวอย่างแน่นอน
''งั้นเดี๋ยวผมขอตัวขึ้นไปหาเขาก่อนน่ะครับ''
แม่ของอูยองปล่อยมือออกจากมือของแทคยอน เขาพยักหน้าเบาๆก่อนจะเดิมกลับไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม
ไม่มีการสนทนาระหว่างแม่ของอูยองกับเจบอม มีเพียงสายตาที่ลอบมองเป็นระยะๆเท่านั้น แทคยอนพาเจบอมขึ้นมาที่ชั้นบน บ้านที่กว้างขวางขนาดนี้ หากใครเคยมาเป็นครั้งแรกคงจะงงหน้าดู ห้องที่เรียงยาวเป็นสิบ ไม่รู้เลยว่าอูยองนอนอยู่ห้องไหน
และใช่เจบอมเองก็เป็นเช่นนั้น แต่ดีที่มีแทคยอนมาด้วย เหงื่อที่ไหลออกมาจากฝ่ามือทำให้เจบอมดึงมือออก
''ปล่อยได้แล้ว!แม่ของอุยองไม่อยู่แล้ว ''
''ฉันกลัวว่านายจะโดนด่านี้หน่าาา ไม่งั้นฉันก็ไม่จับมือนายเอาไว้หลอก จริงไหมหล่ะ? นายลองคิดสิ ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะสาเหตุนี้ ฉันจะมีเหตุผลอะไรที่ต้องจับมือนาย''
แทคยอนพูดโดยไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้ใส่ใจในการกระทำของตัวเอง ว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกยังไง
''เพราะฉันเป็นพี่ของคนที่ทำให้เพื่อนนายเจ็บหรือป่าว? นายถึงทำท่ารังเกียจนักหนาเวลาจับมือฉัน''
เจบอมพูดออกมาด้วยความน้อยใจ
ทั้งๆที่ไม่ได้ตั้งใจจะทักท้วง
แต่แล้วอยู่ๆกลีบปากขยับเสียเอง
''ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นสะหน่อย ฉันแค่เปลี่ยนเทียบเฉยๆ ก็ดูนายไม่ค่อยอยากให้ฉันจับสักเท่าไหร่เลยนิ''
แทคยอนอธิบายเหตุผล เขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดแรงขนาดนั้นสะหน่อย แต่เขาไม่รู้จะเปลี่ยนเทียบยังไงตังหาก แต่พอพูดไป เจบอมก็หันหลังให้ ทำเป็นไม่สนใจไม่รู้ไม่ชี้อยู่ข้างๆ
''นี้นายมาอารมณ์ไหนเนี่ย?''
แทคยอนที่มองมา หยุดเดินแล้วถามอย่างอารมณ์เสีย
''ป่าวสะหน่อย!ฉันก็ปกติดีนิ ''
เจบอมตอบเสียงเรียบ ในเมื่อเขาไม่ใช่คนสำคัญอะไร ก็ปล่อยๆให้มันผ่านไปเถอะ
''ฉันจะบอกให้น่ะ!ตั้งแต่หัดเป็นคาสโนว่า ไม่สิ!ตั้งแต่เกิดมา ฉันไม่เคยเห็นใครที่กวนประสาทได้เท่านายมากก่อนเลย แล้วฉันก็ไม่เคยเห็นใครที่บ่นจะเงียบก็เงียบ บ่นจะพูดก็พูด ขอโทษ!ถ้าฉันทำให้นายไม่สบายใจ แต่ฉันไม่รู้ว่าต้องทำยังไง นั้นแหละประเด็นหลัก!!! ''
แทคยอนร่ายยาว
ไม่รู้ว่าทำไมตัวเขาต้องแก้ตัวให้ตัวเองด้วย
ทั้งๆที่ปล่อยเลยไปก็ได้ แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าไม่อยากให้คนๆนี้โกรธเกลียดเขากันน่ะ
''เป็นถึงคาสโนว่า ไม่รู้ว่าควรทำยังไงเนี่ยน่ะ...ไหนบอกว่าจีบสาวเก่งเป็นที่หนึ่งไง ไหนไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันกระทำหล่ะห่ะ!!!''
เจบอมตะโกนใส่หน้าแทคยอนอย่างอารมณ์เสีย
''ฉันไม่ได้ต้องการให้นายมาอธิบายความเป็นคาสโนว่าของนายสะหน่อย ฉันแค่อยากให้นายดูแลฉันบ้างก็เท่านั้น อ่ะ..!''
พะ..พูดอะไรออกไปปาร์ค เจบอม คราวนี้แกตายแน่ๆ
นั้นมันความรู้สึกที่อยู่ลึกมากเลยไม่ใช่หรอ แล้วแกปล่อยมันออกมาได้ยังไง ให้ตายเถอะ
'' นะ..นายว่าอะไรนะ? ''
แทคยอนถลึงตาอย่างตกใจก่อนจะเอียงคอถามเจบอมอีกที
''ฉะ...ฉันจะบอกว่า ฉันแค่อยากให้นาย...นาย..ดูแลอูยองให้ดีๆ''
เจบอมหาข้อแก้ตัว ทั้งๆที่มันก็ไม่ได้คล้องจองกันสักเท่าไหร่
''งะ...งั้นหรอ?''
แทคยอนพยักหน้ารับ
ทำไมหัวใจเขาถึงเต้นผิดจังหวะน่ะ
เจบอมพูดผิดไม่ใช่หรอ?
เขาฟังไม่ถนัดเองไม่ใช่หรอ?
แล้วทำไมใจมันเต้นแรงขนาดนี้น่ะ
ไม่สิ!ไม่ใช่เจบอม แต่ต้องเป็นอูยองตังหาก
ยิ่งตอนนี้เราใกล้ชิดกัน ใช่!ฉันยังรักอูยองเหมือนเดิม
เจบอมเป็นแค่เพื่อน....เพื่อนเท่านั้นใช่ไหม???
''ระ..รีบเดินเถอะ....ไปหาอูยองกัน ไปดูสิว่าอดีตทูนหัวของน้องชายนายเป็นยังไงบ้าง''
แทคยอนพูดจบก็เดินนำทางไป เจบอมเองก็เกาหัวงงๆและเดินตามไปเช่นกัน
แทคยอนหยุดอยู่หน้าห้อง
ห้องเดิมที่เพื่อนรักของเขาใช้หลับไหลเสมอๆ แต่ดูเหมือนห้องเดิมๆในตอนนี้จะโทรมลงเข้าไปทุกที ลายประตูไม่สักที่ขัดจนเงาตอนนี้ถูกกลบรอยเงาไปด้วยสีเมจิ
มีแต่ชื่อของนิชคุณ ไม่มีชื่อเขาแม้แต่ตัวเดียว
แทคยอนหายใจลึกๆ สลักความคิดที่กำลังทำให้เขาอ่อนแอทิ้งไป แทคยอนจับกรอนประตู ก่อนจะกดมันลงเพื่อให้ประตูเปิดออก
เจ้าของห้องไม่ได้ล็อกไว้ คงเพราะชานซองที่ไม่ได้ล็อกเอาไว้ให้ หลังจากที่ส่งพี่ชายเข้านอนด้วยยานอนหลับ
เจบอมเดินมายืนอยู่ปลายเตียง น้ำตาที่คลออยู่ตอนนี้ไหลออกมาแล้ว มองดูน้องสะใถ้ของตัวเองแล้ว ช่างน่าสงสารเหลือเกิน เจบอมหันไปดูรอบๆห้อง ไม้อยากจะเชื่อว่านี้คือห้องของคนร่าเริง คือห้องของคนปากแข็ง คือห้องของคาสโนว่า เพราะตอนนี้มีแต่กาวติดอยู่บนพื้นห้อง รูปกระจักกระจายตั้งแต่ตอนกลางวันยังคงอยู่ที่เดิม ไม่มีใครกล้าเคลื่อนย้ายไปไหน ผนังห้องมีแต่ชื่อของนิชคุณ สลับกับคำว่ารัก ซ้ำไปซ้ำมา อูยองคงใช้เวลาเขียนมันนานพอสมควร
แต่เจ้าตัวคงจำไม่ได้ว่านานแค่ไหน?
ที่เขาเขียนชื่อคนรักลงผนัง
เจบอมเอามือปิดปากตัวเอง หยุดยั้งเสียงสะอื้นของตัวเองไม่ให้แทคยอนได้ยิน แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่พี่ชายของคนเลวอย่างเขาจะไม่เสียน้ำตาให้น้องสะใภ้ที่เหมือนคนใกล้ตาย
''อูยอง...ทำไปโดยที่เขาไม่รู้ตัวทั้งนั้นแหละ เวลาเพ้อหรือนึกถึงวันที่นิชคุณไล่เขาออกมา เขาก็จะเขียนมันลงผนังซ้ำไปซ้ำมาแบบนี้แหละ''
แทคยอนเล่าให้เจบอมฟัง
ง่ายๆคือเขาเห็นมันทุกวันจนชินแล้วตังหาก ไม่ได้ตั้งใจจะจดจำเรื่องของคนเลวๆพันนั้น แต่เพราะอูยองเรียกหาและร้ำร้องแต่นิชคุณ ทำให้เขาจำมันได้ขึ้นใจ
''เราต้องช่วยอูยองให้เร็วที่สุดน่ะ''
เจบอมพูดออกมาด้วยเสียงที่แตกพร่าง เขาสะอึกสะอื้นอยู่นานก่อนจะปาดน้ำตาแล้วหันมาพูดกับแทคยอน
''อื้ม!ฉันก็ว่าอย่างนั้น ถึงนิชคุณจะยังจำไม่ได้ แต่เราก็ต้องกำจัดจุนซูก่อน''
แทคยอนเสนอและเจบอมเองก็เห็นด้วย
''ฉันจะพยายามนึกก็แล้วกันว่าควรจะทำยังไงให้มันหลาบจำและไม่กล้ากลับมาให้เราเห็นหน้าอีก แต่ฉันว่าคงยากที่คนอย่างจุนซูจะถอยทัพ เพราะดูแล้วเรื่องนี้จะไม่ใช่รักสามเศร้าที่น่าสงสาร แต่เพราะเราทำลายพ่อของมันตังหาก มันถึงคิดที่จะแก้แค้นเราด้วยวิธีนี้''
เจบอมใช้สมองคิดอย่างหลักแหลมและมันก็ถูกต้องทุกประการ
''ฉันว่านายควรบอกเรื่องนี้ให้นิชคุณรู้ เผื่อเขาจะคิดได้และล้มเลิกการแต่งงานบ้าๆกับจุนซูซะ''
แทคยอนพูดเบาๆ เพราะเขากลัวว่าบางทีอูยองอาจจะไม่ได้หลับ
''ฮะ...อย่าบอกน่ะว่าไอ้น้องสารเลวของฉันจะแต่งงานกับไอ้จุนซู!!''
เจบอมเองก็พึ่งรู้ เพราะเรื่องนี้มีเพียงแทคยอนกับอูยองที่ได้ยิน
''อะ..อื้ม!ฉันได้ยินตอนที่อยู่โรงพยาบาลน่ะ ฉันว่าวันนี้เรากลับกันเถอะ ให้อูยองพักผ่อนมากๆจะดีกว่า เดี๋ยวเราค่อยคุยเรื่องนี้ต่อวันหลังแล้วกัน''
แทคยอนพูดจบ ทั้งคู่ก็เดินออกมาจากห้องของอุยอง แทคยอนเป็นคนปิดประตู เขาปิดประตูเบาที่สุดก่อนจะเดินลงบันไดมาพร้อมๆกับเจบอม ทั้งคู่ลาแม่ของอูยองและกลับทันที
ก่อนส่งเจบอมเข้าบ้าน ทั้งคู่ได้นัดหมายกันไว้แล้วว่าจะมาคุยกันพรุ่งนี้ที่บ้านเจบอมเพื่อปรึกษาเรื่องงานแต่งานบ้าๆของนิชคุณอีกที
เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้น
แทคยอนอาบน้ำรีบอาบน้ำแต่งตัว เขาขับรถออกจากบ้านอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปร้านโจ๊กเจ้าประจำ ซื้อโจ๊กใส่ไข่สองถุงเหมือนเคย แต่ครั้งนี้คงต้องเป็นชานซองที่จะอยู่กินเป็นเพื่อนอูยอง ปกติทุกๆวันต้องเป็นเขา แต่เพราะวันนี้เขาไม่ว่างจริงๆ เลยต้องให้ชานซองกินเป็นเพื่อนแทน
แทคยอนยืนรอสักพัก ก่อนจะรีบบึ่งรถมาหาอูยองทันที ทุกวันที่เป็นไปของ อ๊ค แทคยอน จะมีแต่การดูแลเอาใจใส่อูยองเท่านั้น
เขาเหยียบคันเบรกจนสุด ก่อนจะปล่อยเบรกแล้วลงจากรถ ดูวันนี้ทุกอย่างรอบตัวเขาจะเร่งรีบไปเสียหมด
กลัวว่า...อูยองจะไม่ได้กินข้าวตามเวลา
กลัวว่า...อีกคนจะรอจนอารมณ์เสียใส่เขา
''สวัสดีครับคุณน้า! ฝากโจ๊กสองถุงนี้ให้ชานซองด้วยน่ะครับ วันนี้ผมมีธุระ คงต้องรบกวนคุณน้าเทใส่ถุงน่ะครับ แล้วก็ให้ชานซองกินเป็นเพื่อนเขาแทนผมน่ะครับ เขาจะได้ไม่รู้สึกว่าเหงาหรือขาดใคร''
แทคยอนพูดเหมือนท่องสคริปมา ก่อนจะก้มโค้งให้แม่อูยองงกๆแล้วรีบวิ่งออกไป
''ไว้ผมจะโทรมาหาน่ะครับ!''
เสียงตะโกนถูกส่งผ่านก่อนที่คนพูดจะปิดประตูรถแล้วขับออกไป
ไม่ใช่แทคยอนเพื่อนรักคนเดิมที่แม่พยายามผลักไส ไม่ให้เข้าใกล้อูยองมากเพราะอูยองกำลังจะแต่งงาน
แต่เป็นแทคยอนที่ซื่อสัตย์ต่อคำว่าเพื่อนโดยไม่นึกถึงตัวเอง จนใจของผู้เป็นแม่นึกคิดแล้วพูดออกมา
''หากแม่ย้อนเวลากลับไปได้ แทคจะเป็นคนแรกที่แม่พิจารณา''
แทคยอนเหยียบคันเร่งจนมิด ประมาณ 15 นาที เขาก็ถึงที่หมาย
เจ้าตัวรีบเปิดประตูรถลงมาอย่างรวดเร็ว ไม่คิดจะเหลียวหลังด้วยซ้ำว่าลืมอะไรไว้หรือป่าว?
ดิ๊งด๋อง ดิ๊งด๋อง
เสียงกริ่งดังจนคนในบ้านสะดุ้งตื่น และแน่นอนว่าเจบอมต้องเป็นคนแรกที่แหกตาลงมาเปิดประตูให้
''จะกดกริ่งไปถึงไหน ชาวบ้านชาวช่องเขายังไม่ตื่นกันเลย''
เจบอมขยี้ตาเดินเกาหัวออกมา
''แล้วฉันจะไปรู้ไหมหล่ะ ว่าเช้าของนายเนี่ยมันกี่โมง?''
แทคยอนเดินเข้ามาในบ้าน
''ตราบใดที่ยังไม่เที่ยววัน สำหรับฉันมันก็ยังเช้าอยู่''
เจบอมนั่งลงบนโซฟาที่ห้องนั่งเล่นก่อนที่แทคยอนจะเดินมานั่งข้างๆ
''แต่สำหรับฉัน 8 โมงก็ถือว่าสาย''
แทคยอนย้อนกลับ แต่เจบอมกึ่งหลับกึ่งตื่นเลยไม่เกิดการทะเลาะวิวาทขึ้น
''ฉันจำเป็นต้องเอานายขึ้นไปบนห้องของฉัน เพราะถ้าคนใช้ในบ้านมาเห็นเข้า ฉันจะซวย! ''
เจบอมดึงมือแทคยอนให้ไปตามแรงของเขา แต่เพราะร่างสูงไม่ยอมก้าวทำให้เจบอมหันมามอง
''ทำไมต้องห้องนายด้วย เราคุยกันตรงนี้ก็ได้นิ''
แทคยอนเถียง
''ก็ใช่!แต่เพราะคนใช้คนใหม่ไม่รู้จักนายน่ะสิ ถ้าเกิดเผลอออกมาเดินแล้วเห็นเข้า จะหาว่าลูกชายคนโตของบ้านหลังนี้พาผู้ชายเข้าบ้าน''
''ไม่เห็นจะเกี่ยว ทำหยั่งกะว่านายไม่เคยพาใครเข้าบ้านอย่างนั้นแหละ''
''เออ!ก็ใช่ไง ไม่เคย!!!''
เจบอมตอบก่อนจะดึงข้อมือแทคยอนอีกครั้ง
''ตามๆมาเถอะหน่า อยากมาเร็วก็ต้องหลบๆซ่อนๆแบบนี้แหละ''
ทั้งคู่เดินขึ้นบันไดอย่างเงียบที่สุด และไม่นานแทคยอนก็เข้ามาอยู่ในห้องของเจบอม
''มาหาฉันแต่เช้า แสดงว่านายคิดแผนที่จะกำจัดจุนซูออกแล้วใช่ไหม?''
เจบอมนั่งลงบนเตียงตัวเอง เขาหันมาถามแทคยอนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ใกล้ชั้นหนังสือ
''ป่าว!ก็เพราะฉันคิดไม่ออกไง ฉันถึงมาหานาย''
แทคยอนชี้นิ้วไปที่เจบอม
''ไอ้เราก็นึกว่าคิดแผนมาแล้วสะอีก เห็นมาแต่ไก่โห่''
''ไหนบอกจะช่วยกันคิด''
แทคยอนถามพรางมองไปรอบๆห้อง
''ถ้ายังคิดไม่ออกก็เงียบปากไปเลย รบกวนเวลานอนฉันจริงๆ นั่งคิดไปเงียบๆฉันจะนอนต่อแล้ว''
เจบอมหันหลังให้และแทคยอนก็พูดขึ้น
''ห้องนายสวยดีน่ะ แม่จัดให้หรอ? เนียบเชียว!!''
คำพูดที่ขัดจังหวะการนอนทำให้เจบอมอารมณ์เสีย
''จิ!ฉันจัดเอง เนียบใช่ไหมหล่ะ? ส่วนห้องนายคงมีสาวๆจัดให้หลังจากเสร็จภารกิจสิน่ะ''
อดจะว่าแดกไม่ได้
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจะยั่วยุให้ได้อะไรขึ้นมา
''ภารกิจที่ว่าเนี่ยมันอะไร? ไหนนายลองเดามาสิว่าเป็นภารกิจเดียวกับที่ฉันคิดหรือป่าว?''
แทคยอนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ทำเอาเจบอมหันหน้าหนี
''ฉะ...ฉันจะไปรู้นายไหมเล่า? ''
พูดทั้งๆที่ยังหันหลังให้แทคยอนอยู่
''ไม่รู้แล้วพูดออกมาทำไม พูดแบบนี้ถ้าใครมาได้ยินเข้า ฉันเสียหายน่ะ!!''
''เรื่องของนายสิ เกี่ยวอะไรกับฉัน''
ทั้งๆที่ตอนแรกอยากจะว่าแดกให้แทคยอนหน้าชา
แต่ตอนนี้เขากลับเป็นคนหน้าชาสะเอง
''ฉันไม่คุยด้วยแล้ว...ขัดขวางเวลานอนของฉันจริงๆ มาก็เช้าตรู่ แผนก็ไม่มีมา''
เจบอมบ่นก่อนจะเงียบไป
เวลาเกือบๆ 5 นาที
ทำให้แทคยอนได้นั่งจ้องหน้าเจบอมนานพอสมควร
เขาแน่ใจแล้วหรอว่าเขายังรักอูยองอยู่?
แล้วคนที่อยู่ตรงหน้าคนนี้หล่ะเป็นใคร?
ทำไมคนๆนี้ถึงทำให้เขารู้สึกแปลกๆ?
ทั้งๆที่คนๆนี้กำลังหลับอยู่?
แค่กำลังหลับอยู่ แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกร้อนผ่าวไปหมด?
ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกยะ...อยาก?
แทคยอนสลัดความคิดฟุ้งซ้านของตัวเองทิ้งไป
เขาว่าเขาพยายามไม่คิดแล้วน่ะ แต่ทำไมถึงวกกลับมาเรื่องนี้ได้
แทคยอนลุกขึ้นเดินไปรอบห้อง ค้นหนังสือที่อยู่ในชั้นขึ้นมาอ่าน ไม่มีกระจิดกระใจจะมานั่งคิดแผน เพราะแค่ควบคุมอารมร์ตัวเองให้ได้แค่นี้ก็ยากพอแล้ว
สายตาของเขามองไปที่หนังสือเล่มนึง
หนังสือเล่มขาวถูกเปิดออก เป็นเหมือนสมุดป่าวธรรมดา แต่เมื่อเปิดเข้าไปในหน้าแรก แทคยอนก็รู้สึกแปลกใจ
''นายมีรักครั้งแรกกับเขาด้วยหรอ? ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย ผู้ชายที่โชคร้ายคนนั้นเป็นใครกัน?''
ครั้งแรกที่เราได้พบกัน มันดูไม่เป็นมิตรเท่าไหร่นัก เพราะเราไม่ลงรอยกัน แต่ต่อมาฉันก็เริ่มมีใจให้เขาที่ละน้อยๆ จนตอนนี้ฉันชักไม่แน่ใจแล้วว่าความรู้สึกของฉันตอนนี้ จะเรียกว่ารักเขาได้หรือยัง ยิ่งนึกถึงผู้หญิงผู้โชคดีเหล่านั้นฉันก็ยิ่งปวดใจ นึกถึงความนุ่มนวลที่เขามอบให้ผู้หญิงทุกคนที่อยู่ข้างกาย ฉันอิจฉาผู้หญิงพวกนั้นจริงๆ เพราะฉันไม่มีโอกาสได้ทำแบบนั้นกับเขา ถึงตอนนี้เราได้เจอกันบ่อยขึ้นเพราะเรื่องบางอย่าง ฉันไม่อาจเข้าข้างตัวเองได้ว่าเขาสนใจฉัน เพราะท่าทีที่เขาทำกับฉัน คงเหมือนกับคนอื่นๆที่เขารู้จัก แต่เพราะเราต้องเจอกันทุกวัน ฉันหวังว่าเขาจะมองฉันบ้าง มองเห็นฉันเป็นส่วนนึ่งของชีวิตเขา แค่เป็นส่วนนึ่งในชีวิตก็พอ
แทคยอนอ่านหน้าแรกจนจบ แล้วเขาก็รู้ทันทีว่ามันคือไดอารี่ที่เจบอมเขียนถึงใครสักคนที่เขากำลังแอบรักอยู่
เนื้อความบางช่วงก็รู้สึกน้อยใจ
บางช่วงก็รู้สึกอิจฉา
บางช่วงก็รู้สึกต้องการ
แทคยอนขมวดคิ้วจนหัวคิ้วผูกติดกัน
แล้วคนที่เจบอมกล่าวถึงคือใครกันน่ะ??
นายมีความรักกับใครคนนึ่งอย่างนั้นหรอ??
การเต้นของหัวใจดูเหมือนจะแรงและเร็วขึ้น เพราะไดอารี่เล่มนี้กำลังทำให้แทคยอนหัวใจวายตาย อยู่ๆก็รู้สึกเหมือนเจ็บจนเอ่ยออกมาไม่ได้
ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกัน??
ที่ฉันทำดีกับนายมันจะกลายเป็นคำว่า ว่างเปล่า ไปเลยอย่างนั้นหรอ??
แล้วฉันจะพยายามไปเพื่ออะไร??
ถ้านายมีใครคนนึ่งอยู่แล้ว ซึ่งคนๆนั้นไม่ใช่ฉัน!!
แทคยอนเก็บสมุดไว้ที่เดิม เข้าพยายามยัดมันกลับเข้าไปให้เหมือนเดิมมากที่สุด ไม่อยากอ่านต่อแล้ว ถ้าเขายังอ่านมันต่อไป ไดอารี่เล่มนี้อาจจะทำให้เขาหัวใจวายตายขึ้นมาจริงๆ เพราะตอนนี้หัวใจของเขาเต้นเร็วมากเหลือเกิน เหมือนว่ามันกำลังตื่นกลัวคนๆนั้น ที่ยืนอยู่ข้างๆเจบอม
------------------------------------------------------------------
''คุณ!เมื่อไหร่เราจะแต่งงานกันสะทีหล่ะ? นี้มันก็ผ่านมา 2 อาทิตย์แล้วน่ะ ซูไม่เห็นว่าคุณจะทำอะไรเลย''
จุนซุเดินมาตีเข่านิชคุณที่กำลังนั่งใจเย็นอยู่บนโซฟาตัวโปรด
''รอก่อนสิ!ทำเป็นใจร้อนไปได้ ยังไงคุณก็แต่งกับซูอยู่ดี''
นิชคุณดึงจุนซูมานั่งบนตัก เขากอดจุนซูจากด้านหลัง
''หรือเราจะเริ่มตั้งแต่วันนี้เลย''
นิชคุณพูดเชิงถาม
นั้นทำให้จุนซูฉีกยิ้มทันที
''งั้นเริ่มจากตรงไหนก่อนดี ของชำร่วย อาหารที่จะเลี้ยงแขก หรือว่า เรือนหอหลังใหม่''
จุนซูจับมือนิชคุณที่ยังกอดเข้าอยู่ มือทั้งคู่ประสานกัน จุนซูลูบมือนิชคุณไปมา จนตาของเขาไปสะดุดกับแหวนวงนั้นเข้า
''แล้วแหวนวงนี้ก็ถอดได้แล้วน่ะ! เพราะอีกไม่นายคุณก็ต้องใส่แหวนวงใหม่''
จุนซูทำท่าจะดึงออกให้ แต่นิชคุณก็แสดงปฏิกิริยาผิดปกติทันที
เขาดันจุนซูให้ลงไปนั่งข้างๆแล้วจับแหวนไว้
''ไม่ได้!...ถอดไม่ได้ ''
เหมือนเขาจะหวงแหวนวงนี้มาก และนั้นทำให้จุนซูไม่พอใจ
''ซุเห็นคุณใส่มันมานานแล้วน่ะ ไม่คิดจะถอดออกบ้างหรือไง หรือคุณจะไม่ใส่แหวนแต่งงานของเราที่นิ้วนี้!!''
จุนซูชี้ไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของนิชคุณ ข้างที่มีแหวนวงนี้สวมอยู่
''ไม่ใช่อย่างนั้นน่ะ!คือคุณขอโทษที่ทำให้ซูไม่พอใจ แต่ว่า..แต่...คุณแค่รู้สึกผูกพันกับแหวนวงนี้น่ะ คุณเลยไม่อยากถอด เอาไว้ใกล้ๆวันแต่งแล้วคุณจะถอดมันแล้วกันน่ะ!!''
นิชคุณจับมือจุนซูขึ้นมาก่อนจะจูบลงบนปลายนิ้ว
''ยังไงคุณก็ต้องถอดมันเพื่อซูอยุ่แล้ว!!''
นิชคุณยิ้มให้จุนซุที่ทำหน้างอนๆใส่เขา
เพราะอะไรเขาก็ไม่รู้เหตุผลนั้นเหมือนกัน
เพราะเจ้าของแหวนวงนี้
หรือเพราะเขาใส่มันนานเสียจนไม่อยากถอด
หรือเพราะมันอาจเป็นสิ่งนึงที่จะทำให้เขาเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด
รู้แต่ว่าในตอนนี้เขาไม่ต้องการถอดมันก็เท่านั้น
''เริ่มจากไปหาแม่คุณก่อนก็แล้วกัน ไปบอกแม่ก่อนว่าเราจะแต่งงานกัน ส่วนเรื่องของชำร่วยเดี๋ยวเราค่อยไปดูกันวันหลัง โอเคไหม?''
นิชคุณเกยคางบนไหล่จุนซุ
นับวันเขายิ่งอ้อนจุนซูอย่างเห็นได้ชัด
ร่างกายของเขาหลงจุนซุไปแล้ว
แต่จิตใจของเขากลับไม่เปลี่ยนแปลง
มันยังคงรู้สึกเหมือนขาดบางอย่างไป แต่เขานึกไม่ออก
ทั้งคู่ไปบ้านนิชคุณ ระหว่างเดินทางจุนซูชวนนิชคุณคุยตลอด เขาพูดเหมือนกังวลว่าแม่ของนิชคุณจะไม่ยอมรับเขา แล้วก็เขาทาง
เมื่อนิชคุณออกปากจะไม่ยอมให้แม่มาขัดขวางเราสองคนง่ายๆ
ใช่!ฉันต้องการให้เป็นแบบนั้น ในเมื่อญาติพี่น้องของแกทำลายพ่อฉัน ฉันก็จะใช้ความโง่ของแกทำลายตัวแกเอง นิชคุณ!!
ใครทำอะไรกับฉันเอาไว้ มันต้องได้รับโทษอย่างสาสม
***********************************************************
มาอัพให้แล้วววว อย่าพึ่งฆ่าไรเตอร์น่ะค่ะ
คือช่วงนี้มันจะสอบเลยอยู่แต่กับหนังสือ ขอโทษจริงๆที่ทำให้รอกัน
เตือน!!!พาร์ทต่อๆไป
พี่คุณจะกวนตีนจนไม่น่าให้อภัยน่ะค่ะ
เตรียมตัวสงสารอิด้งได้เลย ขอบอก!!!
เม้นๆเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยน่ะ
การบ้านเยอะแค่ไหนก็จะมาอัพให้แล้วกัน
เห็นแกคนที่ติดตาม เพื่อรีดเดอร์ที่น่ารัก
ไรเตอร์จะทำโทษตัวเองโดยการอัพให้อีกตอนนึง
โปรดรอสักครู่!!!
โอเค!!!
ความคิดเห็น