เหล่าลูกๆ ที่น่ารัก

ลำดับตอนที่ #6 : K I N G S K Y [YAOI] : luis

◊ SQWEEZ 

APPLICATION

รูป : 

ลักษณะ : (เอาแค้คนหัวเหลืองที่ถือลูกโลกกับแต่งชุดเดรสนะค่ะ) ผมยาวจนถึงเอวมัดรวบไว้ ดวงตาสีฟ้าบลูอายประกายดุดท้องฟ้า รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวผ่อง แลดูอ่อนเยาว์ และอีกอย่างหน้าตาเหมือนผู้หญิงเปะ!?

บท : HERO NUMBER ONE

ชื่อ : ลูอิส เพลอิง (luis Playeng)

อายุ : 18

เพศ : ชาย (ทั้งแท่ง)

ส่วนสูง/น้ำหนัก : 165/48.5

เผ่าพันธุ์ : มนุษย์สิ!

นิสัย : ลูอิสมีความเชี่ยวชาญในการไกล่เกลี่ย ประนีประนอม มีจิตใจที่รักความยุติธรรม ไม่ชอบการโต้เถียง เสียงเอะอะโวยวาย และการออกคำสั่ง เขาจะชอบแต่การผูกมิตรกับคนทั่วไป และหาทางไกล่เกลี่ยคู่อริให้คืนดีต่อกัน ถึงแม้บางครั้งเขาจะทำไม่สำเร็จก็ตามที มีความใสซื่อเล็กๆ เป็นพวกมาโซคิสต์ (?) นิดๆ ไร้เดียงสาและตัดสินใจอะไรไม่ค่อยจะถูกเหมือนตาชั่งที่เอียงไปเอียงมา โดนคนหลอกประจำแต่ก็หาทางรอดมาได้ บางครั้งเขาก็เป็นคนเจ้าเล่ห์ได้เหมือนกัน ทำอาหารงานบ้านงานเรือนเก่งกว่าผู้หญิงบางคน ชอบตั้งวงสนทนาเป้นกลุ่มใหญ่โดยเฉพาะกับเด็ก คุยสนุกจนคนฟังรู้สึกอยากฟังต่อและสนุกตาม เป็นนักวางแผนชั้นเลิศ รักอิสระ เวลาที่ขี้เกียจก็จะแสดงออกมาเต็มที่ซึ้งท่าเขาได้พักสักหน่อยเขาก็จะลุกขึ้นสู้และจัดการกับปัญหาได้อย่างรอบคอบ เป็นผู้ให้คำแนะนำและปรึกษาที่ดีได้ ไม่ชอบความสดโต่ง การโดนบังคับ มองโลกแต่ความเป็นจริง เขานั้นชอบช่วยเหลือคนโดยไม่หวังผลตอบแทนเสมอ เขานั้นเก่งทางด้านร้องเพลง ถึงแม้เขาจะไม่ชอบก็ตาม

สิ่งที่ชอบ : ความยุติธรรม (ซึ้งตัวเองยังไม่เคยเจอความยุติธรรมในชีวิตของตัวเองเลย)

สิ่งที่เกลียด : ความไม่ยุติธรรม ,ความไม่ยุติธรรมในครอบครัว

สิ่งที่กลัว : การต่อสู้

ประวัติ : สมัยเด็กๆ ลูอิสนั้นเดิมทีอยู่กับพ่อและแม่สามคน แต่ทว่าพ่อของลูอิสก็ดันไปหลงรักคนนู้นคนนี้จนมีลูกกับเขาไปทั่ว ลูอิสนั้นเป็นพี่ใหญ่สุดของตระกูลเพลอิง และแน่นอนว่าเขานั้นโดนแกล้งเป็นประจำ ตั้งแต่ที่พ่อของเขาเริ่มไปสนใจผู้หญิงที่ชื่อ “ริเบลลา เวลานอส” พ่อของเขาก็แทบจะไม่สนใจแม่และผู้หญิงคนอื่นๆ อีกเลย จนในที่สุดพ่อของเขาขุนนางระดับสูง “ดอเลต เพลอิง” ก็พาริเบลลาเข้าบ้าน ดอเลตบังคับให้แม่ของลูอิส “ลอร่า เพลอิง” ให้เป็นคนใช้ คอยทำความสะอาดบ้านและคอยดูแลรับใช้ทุกๆ คนในบ้านโดยที่ไม่เคยให้เสื่อผ้าสวยๆ เครื่องประดับเก๋ๆ กองเงินกองทองมากมายกับลอร่าเลยแม้แต่เศษเสี้ยวเท่าก้อนขี้เล็บ ส่วนลูอิสนั้นก็ยังคงได้รับตำแหน่งเป็นทายาทที่จะสืบทอดตระกูลเพลอิงรุ่นต่อไป จนวันหนึ่งลอร่าเป็นไข้หวัด ไม่สบายมากเธอไม่สามารถลุกขึ้นจากที่พักมาทำความสะอาด ทำงานรับใช้ใครได้อีก ลูอิสจึงเอายามาให้แม่และคอยดูแลอย่างลับๆ รวมถึงทำงานทุกอย่างแทนแม่ทุกอย่างโดยปลอมตัวเป็นลอร่า จนวันหนึ่งลอร่าก็หมดลมหายใจลงไปดื้อๆ แต่ดอเลตและริเบลลาก็ไม่เคยหันมาเหลี่ยวแลหรือแม้แต่จัดพิธีให้ เขาจึงเริ่มแต่งหญิงและหนีออกจากบ้าน เขายังคงใช้ชื่อ “ลูอิสเพลอิง” ในการทำมาหากินเรื่อยไป และบ่อยครั้งที่เขาถูกคนของตระกูลตามตัวเจอ จนวันหนึ่งในขณะที่เขาเล่นกับเด็กๆ ในโบสถ์อยู่นั้นเขาก็ถูกทหารของพระราชาจับตัวไปดื้อๆ โดยที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ เขาเองก็คิดไปใกลว่าตัวเองคงเผลอไปทำความผิดอะไรไว้แน้! แต่พอไปก็ดันโดนพระราชาจับใส่ชุดเดรสสวยๆ หรูๆ แล้วบังคับข่มขู่ให้ไปเป็นผู้กล้าโดยที่ขู่ว่า “ถ้าไม่เป็นผู้กล้าละก็ตาระกูลเพลอิงจะถูกสั่งยึดทรัพและสั่งประหาร!” ด้วยชื่อเสียงที่วงตระกูลได้ทำมามากมายหลายรุ้นทำให้เขายอมทำใจเป็นผู้กล้าแบบไม่เต็มใจสุดๆ ถึงแม้เขาจะคิดว่าทำเพื่อไม่ให้เสียชื่อวงตระกูล แต่พอเขานึกถึงพ่อ และแม่เลี้ยงใจอมหิตแล้วเขาก็นึกเสียใจว่าทำไมเขาจะต้องไปทำเพื่อวงตระกูลที่มีคนแบบนั้นกันด้วยนะ?

เพิ่มเติม : (ใส่อะไรมาก็ได้ค่ะ อย่างของที่มักพกติดตัว หรือสิ่งเพิ่มเติมที่อยากบอกค่ะ เอกลักษณ์เฉพาะตัวอะไรทำนองนี้ก็ได้

ค่ะ)

            มุมล้วงลับออริ(?)

            หญิงสาวผมสีแดงในชุดโลลิต้าเดินกลางร่มสีดำสนิทเข้ามาหาลูอิสอย่างช้าๆ ก่อนเธอจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าลูอิสแล้วฉีกยิ้มกว้าง ภายในดวงตาของเธอฉายความรู้สึกหลากหลายปะปนกันจนแยกไม่ออก ริมฝีปากบางเฉียบถูกแต่งแต้มด้วยลิปสติกสีแดงเอ่ยถามออกมาเบาๆ “สวัสดีกระต่ายน้อย รู้สึกยังไงบ้างตอนนี้?”

            : อธิบายยากนะเนี่ย? จะให้บอกความรู้สึกในตอนนี้นะ? // ชายหนุ่มผู้สวมชุดแม่ชีซิสเตอร์มองไปยังหญิงสาว ตรงหน้า เขาเอียงคอไปทางซ้ายนิดๆ พร้อมรอยยิ้มไร้เดียงสาแกมจิ้งจอกเจ้าเล่ห์

            หญิงสาวหัวเราะเบาๆอย่างมีจริตก่อนพับร่มลงไว้ข้างตัว เธอหยิบพัดสีแดงออกมาแล้วพัดให้ลมกระจายไปรอบบริเวณ ไม่นานพายุลูกใหญ่ก็พัดกระหน่ำอย่างรุนแรง สายฝนตกลงไม่ขาดสายหากแต่เนื้อตัวของหญิงสาวผมสีแดงกลับไม่เปียกเลยแม้แต่น้อย “สงสัยหรือเปล่าว่าทำไมถึงมีแต่เธอที่เปียกปอนไปด้วยน้ำฝนเหล่านี้?”

            : มันก็เป็นเรื่องปกติธรรมชาติไม่ใช้เหรอครับ? ถ้าไม่มีร่มหรือเงาไม้มาบังนะ // ชายหนุ่มตอบ รอยยิ้มที่มุมปากกระตุก มันช้างเป็นลอยยิ้มของพวกมีเลศนัยเสียจริงแต่ใบหน้าของเขานั้นยังคงเต็มไปด้วยความใส่ซื่อ

            หญิงสาวไม่สนใจคำตอบที่ได้รับ เธอเอ่ยถามลูอิสอีกครั้ง “เธอชื่ออะไรหรือกระต่ายน้อย?”

            : ลูอิส... ลูอิงเพลอิง ครับ

            หญิงสาวพยักหน้าในคำตอบ เธอกางร่มแล้วยื่นไปให้ลูอิส “สำหรับเธอในตอนนี้คงต้องการมันมากๆเป็นแน่” หญิงสาวมองไปยังท้องฟ้าสีดำมืด “เธอรู้สึกดีใจหรือเปล่ากับหน้าที่ที่ตนได้รับ พึงพอใจกับสิ่งหรือหน้าที่ที่ตนเองมีอยู่หรือเปล่า? อยากจะเลิกไม่อยากได้มันหรือเปล่า?”

            : นั้นสินะครับ... // เขายิ้มแห้งๆ // ไม่ว่าจะความพอใจ ความไม่พอใจ ความยุติธรรม ผมนะไม่มีมันมาแต่ต้นแล้วละครับ เพราะชะนั้นควรสรุปว่าอะไรดีละ? ตัดสินใจที่จะเรียบเรียงเป็นคำพูดไม่ถูกเลยละครับ... // เขาแย้มยิ้มด้วยสีหน้าแกมเศร้าๆ แล้วเขาก็รับร่ม

            หญิงสาวผมสีแดงมองไปยังลูอิสแล้วถอนหายใจ เธอเดินไปคว้าร่มของเธอคืนมา เมื่อร่มสีดำอยู่ในมือของเธอ สายฝนที่ตกหนักและเมฆสีดำครึ้มเมื่อครู่ก็พลันหายไปช้าๆ และถูกแทนที่ด้วยแสงสว่างของดวงอาทิตย์ซึ่งทะลุผ่านกลีบเมฆ “ฉันหวังว่าเธอจะยังคงยึดมั่นในคำตอบของตนเองแบบนี้ต่อไปนะ..กระต่ายน้อย” เธอกล่าวก่อนเดินออกไปช้าๆ ร่างของหญิงสาวค่อยๆสลายกลายเป็นฝุ่นละอองจนหายไปในที่สุด

            : โชคดีนะครับ....//จนลับสายตาลูอิสก็เดินเข้าเมืองไปในสะภาพนั้นดุจเช่นทุกวัน

            *มุมสัมภาษณ์ผู้ปกครอง*

            สวัสดีค่ะ! ขอบคุณมากเลยนะคะที่มาร่วมสมัครนิยายของเน็น TWT

            : จ้าๆ เน็นจี้จัง? ถึงชั้นจะไม่ค่อยชอบแนว yaoi สักเท่าไหร่แต่พอรับได้ละนะ

            รู้สึกยังไงบ้างคะ ใบสมัครจู้จี้ยาวไปหรือเปล่า? บอกเน็นได้นะคะ

            : ก็ไม่เท่าไหร่นะ? ชั้นเองเคยเจอใยสมัครยาวกว่านี้มาแล้วด้วยสิ

            คิดยังไงกับเนื้อเรื่องคะ? ไร้สาระ ปัญญาอ่อน ใครคิดมาได้(?) หรือยังไงคะ?

            : ก็น่าสนุกดีนี้!? รีบๆ แต่งให้จบไวๆ ละ 555+

            ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่มาสมัคร!(ก้มกราบเอาหน้าแนบพรมเช็ดเท้า)

            : เฮ้ยๆ !! ลุกขึ้นเดียวเน้เลยนา!!!!!!         

#เปลี่ยนตามสบายนะค่ะ บุ๊ยๆ ?#