[Fic Inuyasha:SesshomaruXRin] : Happy Birthday

ข้อมูลเบื้องต้น

 

                ไร้สาระ หัวใจราวกับกำลังถูกบีบ ทรมานเหลือเกิน

 

          คนอย่างข้าไม่มีวันมีความรู้สึกพรรค์นั้นหรอก

 

                แต่

 

          ถ้าเช่นนั้น ความรู้สึกนี่มันคืออะไร

 

เนื้อเรื่อง

Title        : Happy Birthday [SesshomaruXRin]

Anime    : Inuyasha

Author   : Bloody Snow

 

                 ถึง โมะโม่ ~ และแล้วฟิคเรื่องนี้ก็แต่งเสร็จจนได้ (เฮ้อ ~) ตามสัญญานะ ว่าฟิคเรื่องแรกจะแต่งให้ ถึงแม้อาจจะดองมานานข้ามปี (หลายปีก็ตาม) หวังว่ามันคงจะสนุกอ่ะนะ 555+

 

++++++++++++++++++++

                           ใช่...

 

                ไม่ใช่...

 

                ใช่...

 

                ไม่ใช่...

 

                ...

               

                กลีบดอกไม้แต่ละกลีบที่ร่วงแล้วร่วงเล่าทุกครั้งยามที่เธอกระซิบกระซาบรำพึงรำพันกับตัวเอง พอเอ่ยปากว่า ‘ใช่’ มือเรียวสวยก็เด็ดทีนึง ครั้นเอ่ยว่า ‘ไม่ใช่’ ก็เด็ดอีกทีนึง เนิ่นนานเสียจนสวนดอกไม้ที่เคยนั่งกลายเป็นสวน ‘ก้าน’ ดอกไม้แทนเสียนี่

 

                           ร่างบางเริ่มรู้สึกตัวว่าชักจะทำลายทรัพยากรธรรมชาติมากเกินไปจึงชะงักมือที่คิดจะเอื้อมไปเด็ดกลีบดอกไม้ต่อ พลางหันซ้ายหันขวาก่อนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ และทรุดตัวลงนั่งท่ามกลางกอง ‘กลีบ’ ดอกไม้ด้วยท่าทางกลัดกลุ้ม

 

           “อ๋อย ~ รินจังไม่เห็นจะเข้าใจเลยยย” ร่างบางใช้มือเล็กๆ ขยี้ผมตัวเองราวกับเด็กน้อยที่ไม่ได้ของเล่นที่ตัวเองต้องการ เรือนผมสีดำยาวสลวยจึงพันกันยุ่งเหยิงไปหมด

 

       ทำไมข้าจึงนึกถึงแต่ภาพของท่านเซ็ซโชมารูกันนะ ไหนจะหัวใจที่เต้นถี่แบบนี้อีก …

 

           คิดแล้วร่างบางก็หน้าขึ้นสี สองมือเรียวยกขึ้นจับหน้าที่ร้อนผ่าวของตนด้วยความกระอักกระอ่วนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

 

           “นี่! ริน เจ้าทำอะไรอยู่น่ะ? ท่านเซ็ซโชมารูเค้าไปแล้วนะ!” เสียงแหลมๆ ฟังแล้วน่ารำคาญของจาเก็น ปีศาจร่างเล็กที่มีร่างกายสีเขียวละม้ายคล้ายกบพยายามวิ่งมาหารินเพราะส่วนสูงที่เกือบๆ จะเท่ากับขนาดของดอกไม้ในสวนทำให้ดูงุ่นง่านพิกล

 

           “อ๊ะ! แย่แล้ว ท่านจาเก็น ทำไมมาบอกเอาป่านนี้ล่ะ!” รินรีบลุกขึ้นยืนก่อนจะวิ่งสวนทางกับจาเก็นไปหาอะกับอุนทันทีโดยไม่รอจาเก็นที่ใกล้จะจม‘ทะเล’ดอกไม้อยู่รอมร่อ

 

          “เฮ้ย! นี่เจ้าไม่คิดจะช่วยข้าก่อนเร้อออ”

 

                          จาเก็นผู้น่าสงสาร... ขอให้ไปสู่สุคติเถิด~

 

++++++++++++++++++++

                         “ท่านเซ็ซโชมารู ~ รอรินด้วยค่ะ” เสียงใสกังวานของรินที่กำลังขี่อยู่บน อะ อุน พร้อมกับจาเก็นที่ยึดหางของมันอยู่เพราะจะตกแหล่มิตกแหล่ ดังขึ้นเบื้องหลังเซ็ซโชมารูที่กำลังลอยอยู่เหนือป่าทางทิศตะวันตก เรือนผมยาวสีเงินปลิวสะบัดลู่ไปด้านหลังเผยให้เห็นดวงหน้าคมคายที่ไม่ว่าหญิงใดได้เห็นต้องยินยอมมอบถวายทั้งหัวใจและกายให้โดยไม่ลังเล นัยน์ตาสีอำพันเหลือบมองร่างเล็กชั่วครู่อย่างไม่ค่อยใส่ใจเท่าใดนัก แต่กระนั้นก็ยังยอมลดความเร็วลงเล็กน้อยพอให้คนข้างหลังได้ตามทันอยู่บ้าง

 

                           ทำไมกันนะ?ข้าถึงยอมให้มนุษย์ที่ไม่มีอะไรดีเลยอย่างเจ้าอยู่เคียงข้างข้าได้นานถึงเพียงนี้...

 

                เซ็ซโชมารูลอบถามตัวเองในใจเงียบๆ ด้วยความรู้สึกอันหลายหลาก แต่ตัวของเขาเองก็หยิ่งทรนงเกินกว่าที่จะยอมรับคำตอบของคำถามนี้ได้

 

                           จากตอนนั้นถึงตอนนี้ รินก็อายุได้ 18 ปีย่างเข้า 19 ปีแล้ว ร่างบางระหงมีเรือนผมสีดำขลับที่ยาวกว่าเดิม เรือนผมยาวตรงถึงกลางหลังปลิวสะบัดพัดไปทางด้านหลังตามแรงลม ดวงหน้าเรียวเล็กที่ไม่ว่าจะหันไปมองกี่ทีก็พบแต่ความร่าเริงยินดีเสียทุกครั้ง ส่วนนัยน์ตาสีน้ำตาลคู่สวยก็ยังคงทอประกายแลดูสดใสและไร้เดียงสาซะจนร่างสูงที่อยู่ด้านหน้าใจสั่นระรัวทุกครั้งที่แลเห็น

 

                           “ท่านเซ็ซโชมารูคะ วันนี้เราจะไปไหนกัน” ร่างบางถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นราวกับเด็กที่จะได้ของเล่นชิ้นใหม่

  

                           “…”

 

                           “ข้าอยากไปหมู่บ้านที่มีร้านอาหารอร่อยๆ จะได้กินให้พุงกางไปเลย ~ ”

 

                           “…”

 

                “ท่านเซ็ซโ-”

 

                 ก่อนที่รินจะเปิดปากพูดอีกรอบ จู่ๆ เซ็ซโชมารูก็พุ่งดิ่งลงสู่ผืนป่าด้านล่างอย่างรวดเร็วจน อะ อุน เกือบตามไปไม่ทัน แม้รินจะไม่ค่อยออกอาการอะไรแต่จาเก็นที่แหกปากร้องเสียงหลงเพราะเหมือนมีอะไรมากระชากอย่างแรงแทบลมจับเมื่อพบว่าเบื้องล่างนั้นคือ…

 

++++++++++++++++++++

                            นี่ข้ามาที่นี่จริงๆ สินะ…

 

                 เซ็ซโชมารูลอบถอนหายใจกับตัวเองอย่างเงียบๆ เมื่อพบว่าตัวเองยืนอยู่หน้ากระท่อมหลังหนึ่งซึ่งมีแต่กลิ่นสมุนไพรโชยออกมาอยู่ตลอดเวลา นัยน์ตาสีอำพันลอบมองไปรอบๆ อย่างพินิจพิเคราะห์สถานที่และสิ่งมีชีวิตทั้งหลายที่แค่ได้กลิ่นไอปีศาจรุนแรงจากตัวร่างสูงก็วิ่งเตลิดอย่างไม่คิดชีวิตซะแล้ว

 

                            “เอ๋?! นั่น…ท่านพี่!” เสียงหวานที่อุทานขึ้นอย่างตกใจดังขึ้นบริเวณหลังกระท่อม หล่อนรีบเร่งฝีเท้ามาด้านหน้าราวกับไม่เชื่อสายตาตนเองว่าจะเห็นพี่ชายต่างมารดาของคนรักมายืนอยู่ตรงหน้า

 

                 “ใคร…เป็นพี่เจ้า!” เซ็ซโชมารูเอ่ยเสียงเฉียบพร้อมกับส่งสายตาเย็นยะเยียบไปให้แต่ดูท่าทางแล้วคงไม่ทำให้สตรีตรงหน้าสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย กลับทำให้เธอปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างขำขันแทน

 

                 หลังจากที่พวกอินุยาฉะจัดการกับนาราคุและสมุนได้แล้ว ทุกอย่างในโลกปีศาจก็กลับมาปกติสุขอีกครั้งหนึ่ง มิโรคุ กับ ซังโกะ ก็ตกลงปลงใจแต่งงานและมีลูกด้วยกันถึง 3 คนแล้ว โดยมีโครงการจะมีคนที่ 4 ต่อในไม่ช้า ส่วนโกฮักคุเอง หลังจากนาราคุถูกกำจัด ก็ตั้งปณิธานฝึกฝนตนเองให้กลายเป็นนักล่าปีศาจที่แข็งแกร่งเพื่อช่วยชาวบ้านจากอสูรร้ายกับผู้เฒ่าโทโตไซ และ แน่นอนว่าทางด้านอินุยาฉะเองก็เช่นกัน คาโงเมะได้ตัดสินใจจะละทิ้งโลกปัจจุบันของตนเพื่อมาใช้ชีวิตร่วมกับครึ่งอสูรผู้เป็นที่รักของเธอในโลกอดีตนี้ ในฐานะมิโกะคนหนึ่งของหมู่บ้าน

 

                            “วางใจได้ ตอนนี้อินุยาฉะไม่อยู่หรอก” คาโงเมะที่อยู่ในชุดมิโกะกล่าวยิ้มๆ กับร่างสูงที่คอยสอดส่ายสายตาไปรอบๆ อย่างระแวงระวัง

 

                            “งั้นก็ดี…” ร่างสูงกล่าวเสียงเย็นก่อนจะยื่นของสิ่งหนึ่งให้แก่คาโงเมะและกระซิบบอกสิ่งที่ต้องการ ซึ่งคาโงเมะถึงกับอดยิ้มไม่ได้

 

       “ขอเวลาหนึ่งวันละกันนะ จะทำสุดฝีมือเลย” เธอหัวเราะเบาๆ พลางขยิบตาให้เป็นสัญญาว่าจะทำให้สำเร็จและรีบวิ่งไปอีกด้านอันเป็นที่ตั้งของบ้านเธอทันที

 

                            เซ็ซโชมารูยังคงยืนอยู่ที่เดิม ไม่แม้แต่จะขยับตัวแม้แต่ก้าวเดียว รู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นถี่ขึ้นทุกวินาทีที่นึกถึงคำที่เอ่ยกับ ‘มิโกะคนนั้น’ ไป พาลทำให้อารมณ์เจ้าตัวหงุดหงิดเป็นทวีคูณ จึงระบายโทสะโดยการตวัดแขนทำลายป่าไปแถบหนึ่ง ก่อนจะกระโดดขึ้นฟ้าและลอยไปยังที่ที่ตนจากมา

 

++++++++++++++++++++

               

                            “ท่านจาเก็น ท่านเซ็ซโชมารูไปไหนนานจัง?” รินถามขึ้นหลังจากที่นั่งรอมาเป็นเวลานานจนท้องชักร้องประท้วงขึ้นมาซะแล้ว

 

                           “ท่านเซ็ซโชมารูคงเบื่อจะฟังเสียงเจ้าบ่นน่ะสิ! รู้ตัวแล้วก็อย่าพูดมาก!” จาเก็นได้ทีจึงซ้ำเติมรินด้วยความสะใจ เมื่อเห็นสีหน้าที่สลดลงเล็กน้อยของ ‘คู่แข่ง’

 

                “ท่านจาเก็นนั่นแหละ ชักช้า!”

 

                “ว่าไงนะ?!”

 

                           ทั้งสองอารมณ์เริ่มพุ่งปรี๊ดจึงปะทะคารมกันอย่างไม่ยั้งโดยไม่สนใจฟ้าฝนเลยแม้แต่น้อย กระทั่งปีศาจหนุ่มเดินมาถึงก็ยังไม่รู้สึกตัว จะมารู้สึกตัวก็ต่อเมื่อรู้สึกถึงความอันตรายที่แผ่ซ่านใกล้ๆ ตน

 

                           “ท่านเซ็ซโชมารู ~ / ท่านเซ็ซโชมารู” ทั้งสองกล่าวแทบจะพร้อมๆ กัน โดยไม่ลืมจะหันมาส่งสายตาอาฆาตให้อีกฝ่าย

  

                          “คืนนี้พักที่นี่แหละ พรุ่งนี้เย็นค่อยว่ากัน” กล่าวสั้นๆ ง่าย ร่างสูงก็เหาะจากไปโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย ทว่า บางสิ่งบางอย่างได้เปลี่ยนไป เพราะ ชั่วเวลาหนึ่งนั้นเอง มีประกายบางอย่างในสายตาของปีศาจหนุ่มผู้ ‘เคย’ ไร้ซึ่งหัวใจ

 

++++++++++++++++++++

                           เช้าวันต่อมา…

 

                          เซ็ซโชมารูนอนไม่หลับทั้งคืน พอเห็นว่าอาทิตย์เริ่มขึ้น และ ฟ้าเริ่มทอแสงสีส้มอ่อนจึงรีบเดินทางมาหาคาโงเมะทันที อาจจะเช้าไปหน่อย แต่ถึงคนในบ้านจะนอนหลับ ก็แค่ปลุกให้ตื่นก็สิ้นเรื่อง เพราะเขาแทบจะอดทนต่อไปไม่ได้แล้ว

 

                          โครม!

 

                ร่างสูงถีบประตูกระเด็นโดยไม่แยแสว่าจะมีใครอยู่แถวนั้นหรือไม่ มองเข้าไปในบ้านก็ไม่เห็นแม้แต่เงาใครสักคน แต่ทันใดนั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างจากด้านนอกจึงเดินออกไป

 

                          “กรี๊ดดดดดด!!! ประตูของข้า! เจ้าเปิดประตูไม่เป็นรึยังไง?!” มิโกะสาว ผู้มีฐานะเป็น ‘น้องสะใภ้’ ร้องขึ้นเมื่อเดินมาพบว่าประตูบ้านของตนได้ทำมุม 45 องศาซึ่งกันและกัน โดยมีกึ่งกลางประตูเป็นจุดยอดมุม

 

                           “ข้ามารับของ” ร่างสูงกล่าวราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือ จะพูดให้ถูกคือ ไม่สนว่าตนเองทำอะไรไปแล้วมากกว่า

 

                คาโงเมะทำหน้ามุ่ย แต่ก็ส่งของให้เซ็ซโชมารูตามที่สั่งไว้ให้ ดวงตาบวมแดงราวกับอดหลับอดนอนมาทั้งคืน เริ่มจะปรือลงเรื่อยๆ จนแทบจะปิด

 

                           “ฮ้าว ~ ช่างเถอะๆ ข้าไปนอนก่อนดีกว่า โชคดีนะ ท่านพี่” ร่างบางเน้นเสียงคำสุดท้ายให้ร่างสูงคิ้วกระตุกเล่นๆ ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป พร้อมบ่นพึมพำอะไรบางอย่างที่จับความไม่ได้

               

                           เซ็ซโชมารูถือสิ่งนั้นไว้ในมือ มือเรียวที่มีเล็บแหลมคมเหมือนจิ้งจอกนำสิ่งนั้นใส่ไว้ในอกเสื้ออย่างทนุถนอมราวกับเป็นสิ่งที่บอบบางและกลัวว่าจะแตกสลายไปโดยง่าย

 

                           อสูรจิ้งจอกผู้น่าเกรงขาม เร่งความเร็วไปยังทิศที่ห่างจากที่พักแรมของตนเล็กน้อย นัยน์ตาเรียวแหลมเล็กหรี่ลงอย่างใช้ความคิด และ ร่างทั้งร่างก็เคลื่อนไหวราวกับแสงสว่างที่แล่นผ่านเป็นเส้นตรงเหนือผืนป่าไปอย่างรวดเร็ว

 

                            นี่สินะ…ความรู้สึกที่ท่านพ่อเคยมีเมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู่

 

                'เซ็ซโช ลูกพ่อ จงจำไว้ ว่าดาบทุกเล่มที่ข้ามี ล้วนมีหน้าที่และความหมายของตัวมันเอง เจ้าลองไปคิดดูแล้วกัน ว่าทำไมข้าจึงให้ดาบเขี้ยวฟ้าฟื้นแก่เจ้า…'

 

                เสียงทุ้มต่ำดังกังวานราวกับดังขึ้นข้างๆ หู เซ็ซโชมารู นี่สินะสิ่งที่ท่านพ่อต้องการจะบอก ‘ดาบเขี้ยวฟ้าฟื้น’ สามารถคร่าชีวิตยมทูตและฟื้นคืนชีวิตให้แก่ผู้ที่ตายได้  ‘ดาบแห่งภพวิญญาณ’ ท่านสร้างดาบเล่มนี้ขึ้นเพื่อคนที่ท่านรักสินะ ถึงกระนั้นข้ากลับคิด ว่าชีวิตของมนุษย์ที่แสนต่ำต้อยผู้หนึ่ง เทียบไม่ได้เลยกับปีศาจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังและชีวิตอันเป็นอมตะเช่นเรา แต่ท่านก็ยังหลวมตัว หลงรักมนุษย์ผู้หญิงคนนั้น ยอมสละชีวิตเพียงเพื่อปกป้องชีวิตอันแสนไร้ค่าชีวิตหนึ่ง

         

        เป็นเพราะ…รักอย่างนั้นหรือ?

 

       ถ้าอย่างนั้น ท่านคงจะให้ดาบเล่มนี้มาผิดคนเสียแล้ว…

 

       …แต่

 

      ทำไมข้าต้องดีใจที่ได้รับมอบดาบเล่มนี้มากัน?

 

          พลัน สมองก็หวนคิดไปถึงวันที่ได้ใช้ดาบเขี้ยวฟ้าฟื้นเป็นครั้งแรกภาพนั้นยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำและไม่เคยเลือนหาย

 

      …วันที่รินฟื้นคืนชีวิตและมาอยู่ข้างกายข้า

 

      …วันนี้พอดีสินะ

 

 

                “ไร้สาระ…” หัวใจราวกับกำลังถูกบีบ ทรมานเหลือเกิน

 

                “คนอย่างข้า…ไม่มีวันมีความรู้สึกพรรค์นั้นหรอก”

 

                          …แต่

 

                ถ้าเช่นนั้น ความรู้สึกนี่มันคืออะไร…

 

                เซ็ซโชมารูกัดฟันกรอด ก่อนจะค่อยๆ ลงถึงพื้นดิน ภาพแรกที่เห็น รินกำลังวิ่งมาหาด้วยความดีใจ สายตาที่แสนจะอบอุ่นคู่นั้น ทำไมข้าถึงเกลียดไม่ลงนะ

 

                         “ท่านเซ็ซโชมารู ~ เรียกข้ามาหาเหรอคะ” เสียงใสๆ ของรินดังเข้าโสตประสาทของร่างสูงที่กำลังตกอยู่ในห้วงภวังค์ของตน

 

                         เซ็ซโชมารูรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังลอยอยู่ในอากาศ ไม่สิ ต้องเรียกว่ากำลังตกอยู่ในอาการประหม่าเป็นครั้งแรก

 

                         ครั้งแรกที่หัวใจเต้นเร็วขนาดนี้…

 

               ครั้งแรกที่รู้สึกราวกับเลือดทุกหยาดหยดถูกส่งขึ้นไปเลี้ยงบนหน้าจนเกินพอ…

 

                และครั้งแรก…ที่รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นภายในจิตใจที่ดำมืดมาตลอด

 

                ร่างสูงสอดมือเข้าไปในอกเสื้อ ก่อนจะหยิบบางสิ่งออกมา สิ่งที่เขาดั้นด้นมาถึงที่นี่ให้คาโงเมะทำให้…

 

                 สร้อยที่ทำมาจากเขี้ยวของเขาเอง

 

                 “ข้าให้” ร่างสูงรีบจับสิ่งนั้นใส่มือเล็กๆ เล็กเสียจนเขากลัวว่าจะทำให้เธอเจ็บได้ทุกเมื่อ

 

                 สร้อยเส้นเล็กส่องประกายเมื่อต้องแสงอาทิตย์ ลูกแก้วสีฟ้าใสกระจ่างที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเขี้ยวของชายตรงหน้า บัดนี้ กลับถูกชำระให้บริสุทธิ์ ไร้ซึ่งไอมารด้วยฝีมือของ คาโงเมะ ที่มีพลังในการชำระล้างของมิโกะ

 

                            เพื่อความปลอดภัยของร่างบาง…

 

                สิ่งนี้คงจะช่วยขับไล่ปีศาจไปได้บ้าง…

 

                           “สวยจังเลย! ท่านเซ็ซโชมารูใจดีจังเลยค่ะ ~” รินกล่าวด้วยความปลาบปลื้ม ดวงหน้าสดใสเต็มไปด้วยความดีใจ

 

 

                             ข้าต่างหากที่ต้องพูดเช่นนั้น

 

                ‘ขอบคุณ’ ที่อยู่ข้างข้าตลอดมา…

 

                “ริน เจ้าน่ะ 19 แล้วสินะ” เสียงเย็นๆ ที่อาจฟังดูน่ากลัว แต่สำหรับรินแล้ว ประโยคนี้ทำให้หัวใจเธอพองโตขึ้นมาทันทีหรือว่า…

 

       ท่านจำวันนี้ได้…

 

           ร่างสูงค่อยๆ ก้มหน้าลงจนใบหน้าทั้งสองอยู่ในระดับเดียวกัน ก่อนจะทาบทับริมฝีปากของตนกับริมฝีปากของร่างบาง นัยน์ตากลมโตค่อยๆ ปรือลง พร้อมกับมือเรียวที่ยกขึ้นโอบรอบคอของร่างสูงเมื่อรู้สึกว่าร่างทั้งร่างราวกับไร้เรี่ยวแรงอ้อมแขนแกร่งตวัดรอบเอวบางให้เป็นที่ประคับประคอง

 

           เซ็ซโชมารูถอนริมฝีปากออกก่อนจะขยับยิ้มส่งให้

 

      รอยยิ้มที่อ่อนโยนที่สุดเท่าที่เขาเคยมีมา…

 

      รอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของเขากลับมาเต้นได้อีกครั้ง…

 

      รอยยิ้ม…ที่เขาจะมีให้เธอเพียงคนเดียว

 

     “ข้ารักเจ้า” เสียงแหบพร่าที่ดังราวกับเสียงกระซิบ แต่ก็ซึมซาบเข้าสู่หัวใจร่างบางได้ทุกคำ

 

      “และ…” เขาค่อยๆ ปล่อยตัวร่างบางที่ดวงหน้าขึ้นสีจนน่ากลัว

 

     “สุขสันต์วันเกิด…”

 

       แด่เธอผู้เป็นที่รัก…

 

       ผู้มอบชีวิตอันแสนสุขนี้ให้แก่ข้า…ที่เคยไร้ซึ่งหัวใจ

 

~ End ~