จะรักหรือจะร้าย DM/HP(yaoi)

    ตอนที่ 1 ไอ้เฟเร็ต!!!     

ณ  สถานีรถไฟคิงส์คอรส

                เข้าสู่ปีที่ 7ของการศึกษาที่ฮอกวอตส์เหล่านักเรียนทั้งหลายไม่ว่าจะใหม่หรือเก่าต่างก็ตื่นเต้นกันทั้งนั้น นักเรียนเก่าก็จะได้กลับไปยังปราสาทที่พวกเขามีอาหารดีๆชั้นเลิศให้กิน มีการแข่งขันควิดดิชประจำบ้านให้ชม และมีเตียงสี่เสาอันแสนสบายรอพวกเขาอยู่ ส่วนนักเรียนใหม่ก็จะเป็นครั้งแรกที่พวกเขาต้องจากครอบครัวไปอยู่ที่ปราสาทเป็นเวลาเกือบหนึ่งปีเต็มๆ ดูเหมือนคนที่ดีใจที่สุดเห็นทีจะไม่พ้น แฮร์รี่ พอตเตอร์ หรือที่รู้จักกันในนาม ‘คนที่ถูกเลือก’ เพราะมันทำให้เขาไม่ต้องทนอยู่กับพวกเดอร์สลีย์ซึ่งเป็นญาติของเขาที่(ร้ายกาจสุดๆ)เหลืออยู่โดยเขาจะอยู่กับพวกเดอร์สลีย์เฉพาะตอนหน้าร้อนสองสัปดาห์แรกเท่านั้นส่วนเวลาที่เหลือนั้นเขาจะไปอยู่กับพวกวีสลีย์ ซึ่งเป็นครอบครัวที่แฮร์รี่ชอบมากที่สุดในโลกและเพื่อนสนิทของเขาคนหนึ่งมาจากครอบครัวนี้นั่นก็คือ รอน วีสลีย์ เด็กหนุ่มผมแดง ใบหน้ามีกระ ครอบครัวนี้มีสมาชิกทั้งหมดเก้าคนโดยทุกคนนั้นจะมีผมสีแดงเหมือนกันหมดซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของครอบครัวนี้ได้แก่ อาเธอร์,มอลลี่ พ่อแม่ของรอน   บิล ลูกชายคนโตสุด    ชาลี ลูกชายคนที่สองเพอร์ซี่ ลูกชายคนที่สาม    เฟร็ดและจอร์จ ฝาแฝดจอมป่วน    รอน ลูกชายคนเล็กสุดท้ายคือจินนี่ลูกสาวคนเดียวของตระกูลนี้  ตอนนี้แฮร์รี่กับรอนกำลังเดินเอาหีบไปเก็บบนรถไฟพร้อมกับคอยชะเง้อหาเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์เพื่อนสนิทของเขาอีกคน

“แฮร์รี่ เดี๋ยวฉันไปที่ตู้พรีเฟ็คก่อนนะเผื่อจะเจอเฮอร์ไมโอนี่ด้วย” รอนบอกแฮร์รี่

“เออ ตกลงเดี๋ยวเจอกัน”แล้วแฮร์รี่ก็โบกมือให้รอนที่กำลังเดินจากไป แต่จู่ๆก็มีมือหนึ่งมาสะกิดด้านหลังเขา ทำเอาแฮร์รี่สะดุ้งน้อยๆ

“เอาหีบไปเก็บเสร็จหรือยังจ๊ะ แฮร์รี่”นางวีสลีย์นั่นเองก่อนหน้านี้เขาแยกกับเธอเพราะไปช่วยจินนี่หาของที่เธอทำตกไว้หน้าสถานี

“เรียบร้อยแล้วครับ”แฮร์รี่ตอบพร้อมยิ้มน้อยๆให้เธออีกไม่กี่นาทีนี้แล้วที่เขาต้องลาเธอนั่นทำเอาแฮร์รี่แอบเศร้าอยู่น้อยๆเพราะนางวีสลีย์นั้นใจดีกับเขามากเหมือนเป็นแม่ของเขาจริงๆ

“งั้น…”เธอเอ่ยออกมาพร้อมกับกอดแฮร์รี่เบาๆ แฮร์รี่น้ำตาคลอหน่อยๆ “รักษาตัวดีๆนะจ๊ะแฮร์รี่ ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับ คนที่เธอก็รู้ว่าใคร ใช้ชีวิตให้สนุกและอย่ากังวลเกี่ยวกับฮอครักซ์พวกภาคีนกฟีนิกซ์หาได้ครบทุกอันแล้วจ้ะ ตอนนี้เหลือแค่ทำลายมันเท่านั้นละ พอหมดสิ้นฮอครักซ์ คนที่เธอก็รู้ว่าใคร ก็จะตายแบบคนธรรมดา”เธอบอกพร้อมกับยิ้มให้

“วิเศษมากครับ! แต่ฮอครักซ์อันหนึ่งมันคือผมนะครับหมายความว่าคุณต้อง…”

“ไม่จ้ะ!แฮร์รี่ เราไม่จำเป็นต้องทำลายเธอ ตอนนี้เราเจอพ่อมดคนหนึ่งซึ่งเคยเป็นผู้เสพความตายมาก่อนเท่าที่เรารู้เขาคอยบอกวิธีสร้างและทำลายฮอครักซ์ให้กับ คนที่เธอก็รู้ว่าใคร แล้วเขาก็รู้วิธีทำลายฮอครักซ์โดยที่ไม่ต้องฆ่าเธอได้ด้วยจ้ะ!” เธอบอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“งั้นหมายความว่าพ่อมดคนนั้นย้ายฝั่งแล้วใช่มั้ยครับ”

“ใช่จ้ะ”

“ขอผมทราบชื่อหน่อยได้มั้ยครับ”นางวีสลีย์ก้มหน้าลงมาเพื่อไม่ให้คนอื่นได้ยิน

“เฟลส แคริบป์ จ้ะ”

“ผมไม่เคยได้ยินชื่อเขาเลยครับ”ถ้าเกิดว่าป็นพ่อมดที่ช่วยสอนเรื่องฮอครักซ์ให้กับโวลเดอมอร์ เขาน่าจะได้รับการปฏิบัติอย่างดีจากโวลเดอมอร์หรือผู้เสพความตายคนอื่นๆนี่นา

“แน่ละจ้ะว่าเธอต้องไม่เคยได้ยิน เขาหลบซ่อนตัวจาก คนที่เธอก็รู้ว่าใคร มาเกือบสิบปีแล้ว” นางวีสลีย์ตอบ

“แล้วทำไมโว…เอ่อ คนที่คุณก็รู้ว่าใคร ถึงตามหาไม่เจอละครับ” แฮร์รี่ถามอย่างสงสัยเพราะเขารู้ว่าโวลเดอมอร์นั้นเก่งเรื่องการตามหาคนมาก

“เพราะเขาคิดว่าแคริบป์นั้นตายไปแล้วน่ะสิ”

“ยังไงครับคือผมไม่เข้าใจ”

“เอาเถอะจ้ะ! ฉันบอกเธอแล้วไงว่าไม่ต้องเครียดเรื่องนี้”

“แต่ทำไม…ขอผมถามอีกเรื่องเดียวครับ!” เขารีบบอกเมื่อเห็นนางวีสลีย์ทำสีหน้าแบบว่า เธอไม่น่าบอกเขาเลย “ทำไมถึงไม่บอกผมตั้งแต่ที่อยู่บ้านโพรงกระต่ายละครับ”

“เพราะทุกคนไม่อยากให้เธอเครียดน่ะสิ แต่ฉันคิดว่าเธอควรได้รู้เธอจะได้ไปเรียนอย่างไร้ข้อสงสัยและแน่นอนว่าทุกคนรู้ว่าฉันบอกเธอ”

“อ้อ ครับ” แฮร์รี่พยักหน้า

“ถ้างั้น…แฮร์รี่” เธอบอกพร้อมกับกอดแฮร์รี่อีกครั้ง “โชคดีจ้ะ”เธอบอกพร้อมกับยิ้มให้

“เช่นกันครับ” แฮร์รี่ยิ้มตอบ

“จินนี่ฝากบอกว่าจะคอยเธออยู่พร้อมกับเนวิลล์และลูน่านะจ๊ะ!” เธอตะโกนบอกเมื่อแฮร์รี่กำลังก้าวขึ้นรถไฟ

“ฮะ” แฮร์รี่พยักหน้าและโบกมือให้เป็นครั้งสุดท้าย

ระหว่างที่แฮร์รี่กำลังเดินไปตามตู้ต่างๆเพื่อมองหาเพื่อนๆของเขาสายตาของเขาก็ไปปะทะกับร่างสูง ผิวซีดและมีผมสีบลอนด์ที่อยู่นอกหน้าต่าง

……..เดรโก มัลฟอย นั่นเอง เขากำลังลาแม่ตัวเองอยู่  แฮร์รี่มองอย่างอิจฉาถึงแม้ว่าพ่อของมัลฟอยยังอยู่ในอัซคาบันแต่เขาก็ยังมีแม่แต่แฮร์รี่นั้นไม่มีทั้งสองอย่าง แต่นึกไปนึกมาก็โมโหที่มัลฟอยยังสามารถมาเรียนที่ฮอกวอตส์ได้ก็เพราะเขาเป็นคนช่วยนี่แหละ แฮร์รี่เห็นทุกอย่างบนหอดูดาวเขารู้ว่ามัลฟอยไม่อยากฆ่าดัมเบิลดอร์เลยที่มัลฟอยทำไปเพียงเพราะแค่เขาต้องการปกป้องครอบครัวเท่านั้นดังนั้นแฮร์รี่จึงช่วยมัลฟอยให้ยังสามารถมาเรียนที่ฮอกวอตส์ได้ทำให้ไม่ถูกไล่ออกโดยที่เจ้าตัวไม่รู้เรื่องสักนิดแต่ยังไงมัลฟอยก็มีความผิดอยู่ดีที่พาผู้เสพความตายมาที่ฮอกวอตส์ นี่ยังไม่รวมที่เขาเกือบฆ่าดับเบิลดอร์นะ

แฮร์รี่พ่นลมออกทางจมูกอย่างอารมณ์เสียแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นลูน่าโบกมือให้เขา

“ไงลูน่าสบายดีหรือ” แฮร์รี่ทัก

“สบายดี หน้าร้อนนี้เยี่ยมมากเลยล่ะแต่เทอมนี้ที่ไม่มีดัมเบิลดอร์คงเหงาแย่นะ” เสียงฝันๆพูด

“นั่นสิ” แฮร์รี่ตอบ “แต่ว่า….” ลูน่าเอียงคออย่างสงสัย “มันก็ดีไม่ใช่เหรอที่จะให้เขาพักผ่อนบ้าง ดัมเบิลดอร์ทำเพื่อพวกเรามามากแล้ว” แฮร์รี่พูดพร้อมรอยยิ้มและเห็นลูน่ายิ้มตอบเช่นกัน

“ทั้งสองคนนั้นน่ะจะยืนคุยกันอีกนานไหม” จินนี่ตะโกนชะโงกหน้าออกมาจากตู้

“มาเถอะแฮร์รี่” ลูน่าพูดพลางดึงแขนเสื้อเขา

แฮร์รี่ก้าวเข้ามาในตู้จินนี่และเนวิลล์นั่งอยู่ที่ริมหน้าต่าง

“ไง!แฮร์รี่ สบายดีนะ” เนวิลล์ทัก

“สบายดีเนวิลล์” แฮร์รี่ตอบ

“ทีแรกฉันคิดว่าฮอกวอตส์จะปิดซะแล้วแต่ก็ถือว่าโชคดีมากที่เปิด!ฉันทนอยู่กับคุณย่าไม่ไหวแน่ๆถ้าไม่ได้มาดูต้นแทนทะคูเลอะมีพิษอีก!” เนวิลล์พูดด้วยเสียงกระตือรือร้น แฮร์รี่ขำน้อยๆ

“มันไม่ปิดก็ดีแล้วเนวิลล์แต่ฮอกวอตส์ที่ไม่มีดัมเบิล- -คง- -งะ- - -เงียบ” จินนี่พูดติดๆขัดๆแฮร์รี่เห็นว่าในดวงตาคู่สวยนั้นมีน้ำตาคลออยู่ แฮร์รี่กับจินนี่นั้นเลิกคบกันอย่างสงบโดยทั้งคู่นั้นยังปฏิบัติต่อกันดีแบบพี่ชายและน้องสาว

“อย่าห่วงเลยดัมเบิลดอร์ต้องกำลังมองเราอยู่แน่ๆใช่ไหมแฮร์รี่” ลูน่าพูดอย่างมั่นใจ

“ใช่แล้วละ” แฮร์รี่พูดพร้อมมองลูน่าเขายิ่งรู้สึกรักลูน่ามากขึ้นไปอีก

รถไฟเริ่มเคลื่อนขบวนไปเรื่อยๆพวกเด็กๆต่างโบกมือให้พ่อและแม่ แฮร์รี่มองอย่างเพลิดเพลินเขาชอบภาพที่เด็กๆกำลังลาพ่อแม่มากเลย……

หลังจากนั้นแฮร์รี่ จินนี่ เนวิลล์ ลูน่า ต่างพูดคุยกันเรื่องต่างๆมากมายแต่แฮร์รี่ไม่ได้บอกพวกเขาเรื่องฮอครักซ์เพื่อความปลอดภัยของเพื่อนๆเขาเอง

เวลาล่วงเลยผ่านมาได้หนึ่งชั่วโมงแล้วแต่รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ยังไม่กลับมานั่งที่ตู้ ทั้งสองคนคงกำลังตรวจความเรียบร้อยตามตู้ต่างๆอยู่แฮร์รี่คิด

“ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ” แฮร์รี่บอกทุกคน จินนี่พยักหน้าให้

แฮร์รี่เดินมาตามทางเรื่อยๆพยายามเกาะผนังไว้กันล้ม ผู้คนหันมามองเขาเป็นระยะๆแฮร์รี่ชินเสียแล้วกับเรื่องแบบนี้ เขาเลี้ยวตรงทางเดินไปทางห้องน้ำชายแต่เมื่อเข้าไปแล้วกับเจอบุคคลที่ไม่อยากเจอเข้าจนได้

มัลฟอย……

มัลฟอยกำลังล้างหน้าอยู่พอเงยหน้าขึ้นมาเห็นแฮร์รี่ก็รีบเดินออกไปแต่บังเอิญรถไฟกำลังเลี้ยวโค้งอยู่แฮร์รี่นั้นทรงตัวไม่อยู่เลยเอนไปชนมัลฟอย มัลฟอยชักสีหน้าไม่พอใจใส่แฮร์รี่

“ขอโทษเป็นรึเปล่าพอตเตอร์” มัลฟอยถามเสียงยานคาง

“โทษที” แฮร์รี่พูดอย่างไม่ใส่ใจ

“พูดมาเนี่ยเต็มใจรึเปล่าพอตเตอร์”

“เอาตามตรงนะ ไม่ เลยสักนิด” แฮร์รี่ตอบเสียงเย็นชา

“มีใครสั่งสอนนายเรื่องมารยาทมั่งรึเปล่าพอตเตอร์ อ้อ ลืมไปพ่อแม่นายก็ไม่มีมีแต่พวกมักเกิ้ลน่ารังเกียจคอยเลี้ยงเด็กกำพร้าอย่างนาย” มัลฟอยพูดออกมาจนมันทำให้แฮร์รี่กำหมัดแน่น

“ก็ดีกว่านายก็แล้วกันมัลฟอย” แฮร์รี่โต้กลับ “พ่อแม่ฉันยอมตายเพื่อช่วยชีวิตฉันแต่กับพ่อแม่นายมันก็แค่ผู้เสพความตายไร้ค่าที่โวลเดอมอร์เห็นเป็นเพียงแค่เศษฝุ่น”

“แก!” มัลฟอยกำหมัดแน่น แฮร์รี่เห็นมือของมัลฟอยสั่นอย่างน่ากลัว

หึ ดูซิโดนสวนไปอย่างนี้ซะบ้างนายจะทำยังไง แฮร์รี่คิด

“ว่าแต่พ่อนายในอัซคาบันเป็นยังไงบ้างละมัลฟอย เป็นบ้าหรือตายแล้วรึยัง” แฮร์รี่ยิ้มกวนๆให้

“แก!”

แฮร์รี่สะดุ้งเฮือกเพราะจู่ๆมัลฟอยก็ผลักแฮร์รี่ไปตรงกำแพงพร้อมกับจับแขนแฮร์รี่ไว้

“ปล่อยฉันมัลฟอย!” แฮร์รี่พูดพยายามไม่ให้น้ำเสียงสั่นเครือ

“วันนี้ขนาดไม่มีวีเซิ่ลมาด้วยนายยังปากดีอยู่อีกนะพอตเตอร์ ลองเจอแบบนี้ดูซิว่า ‘คนที่ถูกเลือก’ อย่างนายจะทำยังไง!” มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงกราดเกรี้ยว

แฮร์รี่เบิกตากว้างเพราะจู่ๆมัลฟอยก็ทำในสิ่งที่ไม่คาดคิดมาก่อน

มัลฟอยจูบเขา!!!!!!!!!

แฮร์รี่ยืนตัวนิ่งอย่างตกตะลึงปล่อยให้มัลฟอยฉวยความหวานไปจากริมฝีปากเขา มัลฟอยบดขยี้ริมฝีปากแฮร์รี่ด้วยความโกรธจนแฮร์รี่เจ็บแสบไปหมด

มัลฟอยถอนริมฝีปากออกพร้อมกับยิ้มเยาะอย่างผู้ชนะในทางกลับกันนั้นแฮร์รี่หน้าแดงไปทั้งแถบ

“นายมันก็ไม่แน่สักเท่าไรนี่ พอตเตอร์” มัลฟอยพูดพร้อมเหยียดยิ้มและเดินจากไปทิ้งให้แฮร์รี่ยืนตกตะลึงจากการกระทำเมื่อกี้

“ไอ้เฟเร็ตบ้าเอ๊ย!!!!”แฮร์รี่ตะโกนลั่นห้องน้ำ