----Devil Delivery----

เกริ่นนำ:จากประสบการณ์ชีวิตที่พลิกผัน
            สวัสดีคะทั้งนักอ่านที่น่ารักทั้งหลายและนักเขียนมือสมัครเล่นที่ต้องการแรงบันดาลใจสำหรับงานเขียนของท่าน ขอแนะนำตัวก่อนเลย ดิฉัน "หมอบูม" คะ เรียกสั้นๆว่า บูม ก็ได้ มีความใฝ่ฝันอยากจะเป็นนักวาดการ์ตูนบ้าง เป็น Animator บ้าง แต่สุดท้ายแล้วด้วยการบีบคั้นทางสังคม ค่านิยมและการปลูกฝังในครอบครัวไทย จึงทำให้อาชีพนี้ยังไม่เป็นที่แพร่หลายนัก ถึงปัจจุบันนี้จะมีการสนับสนุนจากสำนักพิมพ์หลายแห่ง สื่อและเทคโนโลยีต่างๆที่เอื้อต่อการเรียนรู้ จำนวนผู้คนและเยาวชนน้อยใหญ่ที่หันมาสนใจในงานแนวขีดๆเขียนๆมากขึ้น รวมถึงการยอมรับจากผู้ปกครองที่คอยสนับสนุนงานเขียนของลูกๆเช่นกัน แต่ก็เป็นเรื่องลำบากมิใช่น้อยเลยที่จะยึดอาชีพนักเขียนเป็นหลักโดยที่ไม่ต้องอาศัยการทำงานอื่นเสริม... แน่นอนคะจุดประสงค์หลักของการทำงานคือ "earn for living" หรือการหาเงินมาเลี้ยงปากเลี้ยงท้องนั่นเอง ข้อนี้ใครๆก็ปฏิเสธไม่ได้ใช่ไหมล่ะคะ แต่การที่จะเพิ่มเงินในกระเป๋าไปพร้อมกับการทำงานแบบสบายๆไร้กังวลตามแบบฉบับที่เราชอบเนี่ยหาได้ยากยิ่งคะ จริงไหม?
                ไม่ใช่หรอกคะ ที่บูมพูดขึ้นต้นมาทั้งหมดไม่ใช่เพราะเราหมดหนทางไปต่อ ถึงงานที่เรารักและใฝ่ฝันอยากจะอยู่กับมันไปชั่วชีวิต จะไม่ได้เป็นงานหลักเหมือนอย่างนักเขียนการ์ตูนชื่อดังอย่างคุณ เออิจิโร่ โอดะ เจ้าของผลงาน "One piece" หรือคุณ  เท็ตซึกะ โอซามุที่วาดผลงานชื่อดังอย่าง "เจ้าหนูปรมาณู" และผลงานอื่นๆอีกนับเป็นร้อยๆเรื่อง ไม่ได้เป็นจิตรกรชื่อก้องโลก ไม่ได้เป็นนักเขียนที่ขายผลงานความคิดอันบรรเจิดนับเป็นไม่รู้กี่ล้านเล่ม หนำซ้ำยังตีพิมพ์ออกวางจำหน่ายได้เรื่อยๆอีกต่างหาก แต่รู้ไหมว่าสิ่งที่เราชอบและอยากอยู่กับมันจะช่วยสร้างแรงบรรดาลใจให้กับใครๆอีกเยอะแยะมากมาย จะเรียกว่า"การต่อยอด" ก็ว่าได้ ทำไปเถอะคะ ทำในสิ่งที่เราชอบ ถนัด และสนใจ และจะรู้ว่าชีวิตเรารวมถึงโลกใบนี้ยังมีอะไรให้น่าค้นหาอีกมากมายเลยล่ะ
                 บูมก็เป็นเด็กตัวน้อยๆคนหนึ่งที่เคยมีความฝัน...ความฝันแบบเด็กๆที่ยังอ่อนต่อโลก ในหัวก็มีแต่ "อ่า...อยากจะเป็นอะไรเหรอเมื่อโตขึ้น" ส่วนใหญ่ก็จะตอบว่า อยากเป็นคุณหมอ คุณพยาบาล คุณครูบ้างล่ะสำหรับเด็กผู้หญิง ถ้าเด็กผู้ชายก็ ตำรวจ ทหาร ครับผม! เพราะผมอยากรับใช้ชาติ! อะไรทำนองนี้ พอเราหาความฝันจนเจอ คือบูมเคยอยากเข้าเรียนคณะสถาปัตยกรรมคะ เพราะคิดว่าใกล้เคียงที่สุดแล้วล่ะกับงานเขียนที่เราชอบใจจะขาด พอเข้าไปสมัครเรียนกับรุ่นพี่ที่คณะสถาปัตยกรรมของมหาวิทยาลัยศิลปากรท่าพระจันทร์ เปิดการเรียนการสอนอยู่ 1 สัปดาห์ เรียนรู้ทักษะและวิชาที่จำเป็นสำหรับการสอบวิชาเฉพาะ เข้าไปห้องเรียนวันแรกเหมือนอัดกันอยู่ในรังรกๆอะไรสักอย่าง คนเยอะมากกก แต่ที่น่าสลดอีกอย่างจนทำให้บูมไม่กล้าเงยหน้า หรือโชว์ผลงานให้ใครเห็นเลยคือ มีแต่เทพทั้งนั้นคะ! อะไรจะเก่งปานนั้น วาดภาพได้ลื่นไหลเรื่อยๆ อย่างรวดเร็ว ทั้งร่างภาพเอย ลงเล้นดำเอย แถมยังต้องลงสีอีก กำหนดเวลาเพียง 30 นาที บูมแค่ลงเส้นดำก็จะไม่ทันแล้วค่ะ แต่ก็อย่างว่านะคะเราถนัดอะไรที่เป็งมังงะมากกว่าภาพ perspective ที่มีมุมมองและมิติลึกกว้างหลากหลายรูปแบบที่นักสถาปัตจะต้องใช้วาดออกแบบโครงสร้างทั้งภายในและภายนอกอาคารให้ได้สัดส่วนตามความเป็นจริงมากที่สุด
                  บรื๋อออ...ไม่เอาแล้วถาป่งถาปัด บ้าบอคอแตกชะมัด! ความฝันเป็นอันพังทลาย ย่อยยับหมดสิ้น อ้ะ ไม่สิ จะพูดตัดพ้อแบบนั้นก็ไม่ได้หรอก เพราะนั้นคือความฝันจอมปลอม ถ้าเรารักมันจริงเราคงไม่รู้สึกท้อถอยจนต้องถอนตัวออกมาดื้อๆแบบนี้ สุดท้ายแล้วด้วยความที่เราอยู่ในครอบครัวที่มีแต่คนทำงานสายอาชีพทางด้านการแพทย์ จึงได้ผันตัวเอง ทำตามคำแนะนำของพ่อ แล้วไปสอบหมอซะ! เอาหละ สุดท้ายจึงได้มาอยู่เป็นหมอทะเลที่มหาวิทยาลัยบูรพาตากแดด ลมทะเลตัวด๊ำ ดำ อยู่จนถึงทุกวันนี้
                 ถึงจะเรียนเหนื่อย งานหนัก แต่บูมก็ไม่เคยทิ้งความฝัน อย่างที่บอกไปคะ ทำไปเถอะสิ่งที่เราชอบ ขอให้เป็นงานเขียนแนวสร้างสรรค์หรืออะไรก็ได้ที่จรรโลงโลก หาเวลาอยู่กับมันสักหน่อยคะ ถ้าช่วงเรียนไม่มีเวลาจริงๆ คงต้องรอให้เรียนจบเสียก่อน ถึงเริ่มเขียนหนังสืออีกครั้ง(อีกนานนม ขนาดบักอึ้ดยังเรียกพี่!)
                 ใครที่มีความฝัน ฝันไปเถอะแต่อย่าฝันลมๆแล้งๆ ลมพัดปลิวทีหายแบบนี้คงไม่ใช่แล้วล่ะคะ ทำให้มันเป็นรูปธรรมหรือนามธรรมที่จะจับให้ทุกคนเห็นหรือเข้าใจว่าสิ่งที่เราสร้างสรรค์ขึ้นมานั้นมีอยู่จริง และควรค่าแก่การรักษาเอาไว้ จะเรียกว่าเป็นความสำเร็จของนักเขียนที่แท้จริงก็ได้คะ

   เอาหละคะใครที่ชื่นชอบภาษาอังกฤษ ก็อาจจะถูกใจบ้างไม่มากก็น้อย ส่วนใครที่พอถูๆไถๆไปได้ ก็ลองอ่านดูนะคะ เนื้อหาทั้งหมดทั้งมวลนี้ถูกคัดกรองมาแล้วจากตัวผู้เขียนเองและอาจารย์ฝรั่งที่ปรึกษาบูมคะ ขอให้สนุกกับนิยายฉบับภาษาอังกฤษเรื่องแรกของบูมนะคะ
ปล. ถ้ามีข้อผิดพลาดอยู่บ้างก็ขออภัยด้วยนะคะ