fiction sengoku basara : akushidento(สลับรักนายจอมป่วน)

15 กันยายน

เวลา 23.30  ทางหลวงหมายเลข13 . โตเกียว

 

“บรืนนนนนนนนนนนนนนนนนน....”

 

เสียงมอเตอร์ไซด์สีแดงที่ถูกปรับแต่งให้พิสดารทั้งรูปร่างและเสียง ส่งเสียงร้องคำรามอย่างไม่เกรงใจใครบนเส้นทางหลวงที่ใครต่อใครต่างพาให้สมญานามว่า “เส้นทางมรณะของนักบิดผู้ไม่เจียมตัว”

 

นอกจากมอเตอร์ไซด์จะประหลาดเหลือรับประทานแล้ว คนขับยังหน้าตากวนประสาทอีกต่างหาก ชายหนุ่มในชุดหนังลายเสือสีแดงหน้าตาพอไปวัดไปโบสถ์ได้ถ้าเจ้าอาวาสไม่ขับไล่ด้วยความหมั่นไส้ซะก่อนกำลังเริงรมย์กับการบังคับพยัคฆ์เหล็กคู่ใจบนถนนที่ว่างเปล่าและไกลสุดลูกหูลูกตา โดยไม่คำนึงเลยว่าข้างหน้าจะมีอะไรรออยู่...

 

ซานาดะ ยูคิมูระ ชายหนุ่มผู้ได้สมญานามว่า “พยัคฆ์แดงแห่งแก๊งค์ทาเคดะ” ที่เพิ่งเสร็จงานอารักขาหัวหน้าแก๊งค์ของตน ได้ควบพาหนะคู่ใจมุ่งสู่บ้านพักของตนอย่างเร่งรีบ เนื่องจากทำงานมาทั้งวัน ตามติดเจ้านายทุกฝีก้าว บางทีก็ได้ออกกำลังกายด้วยการวิ่งไล่กวดยากูซ่าคู่อริของตนบนถนน ความอ่อนเพลียที่เริ่มบั่นทอนพละกำลังจนแทบจะจอดรถนอนข้างทางให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยนั้นทำให้เขาต้องรีบบึ่งมอเตอร์ไซด์กลับบ้านเพื่อพักผ่อนเอาแรงสำหรับงานวันพรุ่งนี้  ได้ข่าวว่านายเราจะเซ็นต์สัญญาเปิดไนท์คลับซะด้วย? จะว่าไปช่วงนี้ออกงานสังคมยากูซ่าบ่อยไปแล้วมั้งเนี้ย...

 

“เฮ้อ...เมื่อไหร่จะถึงบ้านซักทีฟะเนี้ย ง่วงจะแย่อยู่แล้ว”

 

ชายหนุ่มบ่นอย่างไม่สบอารมณ์ ด้วยความอ่อนเพลียผสมง่วงนอนเต็มที่ทำให้ความสามารถในการขับขี่ลดลงเรื่อยๆแล้วสิ...

 

ดวงตาสีน้ำตาลเข้มค่อยๆหรี่ลง ในหัวของชายหนุ่มก็เริ่มโปรแกรมงานของวันพรุ่งนี้ พอเสร็จงานจากนายเราแล้ว เห็นทีต้องพักยาวซักหน่อยแล้วล่ะมั้ง ก่อนอื่น พาเด็กๆในแก๊งค์ไปเลี้ยงเหล้าเสียหน่อย อืม...ร้านที่ไปกินวันนั้นก็ไม่เลวนี่นะ เหล้าชั้นเลิศ สาวๆน่ารักๆเต็มไปหมด ไปเลี้ยงฉลองร้านนั้นดีกว่า....ไหนๆก็สนิทกับเจ้าของแล้วด้วย ฮะๆ

 

“หืม?”

ฉับพลันที่รู้สึกตัวและหลุดออกมาจากห้วงความคิดอันเรื่อยเปื่อยแล้ว ดวงตาสีน้ำตาลเข้มก็พบเห็นกับสิ่งที่ไม่ทันได้คาดคิด!

 

พญามัจจุราชในรูปของรถบรรทุกสีขาวขนาดใหญ่ที่อยู่เบื้องหน้าได้พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง ทำให้ชายหนุ่มถึงกับชะงักทันที!

 

“เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!”

 

“..............................................”

 ทันทีที่สิ้นเสียงเบรคของรถทั้ง 2 ฝ่าย ทุกสิ่งทุกอย่าง ก็พลันดับวูบ กลายเป็นสีดำสนิท พร้อมกับสติสัมปชัญญะสุดท้ายของชายหนุ่มชุดแดง.....ที่หลุดหายไปกับความมืดมิด  

.........................................................................................................................

 

19 กันยายน

เวลา 14.30 โรงพยาบาลใจกลางกรุงโตเกียว

 

“...............................”

 

ดวงตาสีน้ำตาลค่อยๆเปิดขึ้นทีละนิด เพดานห้องสีขาวสะอาดดูไม่คุ้นเคยแบบนี้นี่มันที่ไหนกันนะ?

 

ยูคิมูระลืมตาขึ้นอย่างเต็มที่ พร้อมกับปรายตาสำรวจไปมา เอ...มันเกิดอะไรขึ้นกับเรากันหว่า? แล้วไหงตูมาอยู่ที่นี่ได้ฟะเนี้ย?

 จริงสิ...จำได้แล้ว...เรากำลังรีบกลับบ้านอยู่นี่หว่า แล้วก็รถบรรทุกนั่น สงสัย...เราคงชนมันแหงๆเลย...เอ?..หรือว่าฝ่ายนั้นมันชนเราฟะ? หรือมันจะชนแล้วหนี?ถ้าใช่งานนี้มีเคลียร์! 

ช่างหัวมันเถอะ...ว่าแต่?..ที่นี่มันที่ไหนกันหว่า?บรรยากาศแบบนี้ เหมือนโรงพยาบาลเลยแฮะ..สงสัยมีคนพาเรามาส่งแน่ๆ

 ก่อนอื่นเราคงต้องติดต่อนายเราแล้วล่ะ ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างเนี้ย? มือถือ มือถือล่ะ?ต้องรีบโทรไปหานายเราก่อน....หรือใครซักคนในแก๊งค์ก็ยังดี... ยูคิมูระค่อยๆยันตัวลุกขึ้นมาอย่างช้าๆ แต่เพราะอาการเจ็บปวดที่ได้รับผลกระทบจากอุบัติเหตุทำให้เขาขยับร่างกายไม่ค่อยสะดวกนัก เลยต้องยอมแพ้แต่โดยดี เจ็บเป็นบ้าเลยแฮะ.... 

ถ้ามองในแง่ดี ป่านนี้นายเราคงรู้เรื่องแล้วล่ะนะ อืมมมมมมมมม....เดี๋ยวอีกไม่นานคงมาหาเราแล้วล่ะมั้ง?

 

“แอ๊ดดดดดดดดดด”

 

นั่นไง!ยังไม่ทันขาดคำ!

 

แต่ทว่า...

 

คนที่ชายหนุ่มเห็นนั้นกลับไม่ใช่เจ้านาย หรือแม้กระทั่งคนรู้จักของตนในแก๊งค์เลยแม้แต่น้อย

 

ชายหนุ่มผมสีดำขลับ ผมหน้าเสยปิดตาขวา ที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาในห้อง เมื่อได้พบบุคคลที่อยู่เบื้องหน้าได้สติแล้วก็รู้สึกยินดียิ่งนัก

 

“เมโกะ!!!!!!!”

 หา?...เมโกะ? ไหน? เมโกะ ว่าแต่เค้าเรียกใครหว่า?.... 

ยังไม่ทันหายสงสัยดี ชายหนุ่มผมดำก็พุ่งหรี่เข้ามาสวมกอดยูคิมูระโดยไม่ทันตั้งตัวซะนี่!!เฮ้ย! แก ทำอะไรฟะเนี้ย!!!!!!!!

 

ด้วยความตกใจที่จู่ๆก็โดนคนแปลกหน้าสวมกอดแถมเป็นผู้ชายด้วยกันซะอีก...ยูคิมูระจึงรีบพลักร่างของชายผมดำออกไปให้ห่างจากตัวทันที...

 

“นี่!!! อะไรกันฟะ!? แกเป็นใครกันนี่!!!?”

 

ชายผมดำทำหน้างง พร้อมกับมองยูคิมูระด้วยความห่วงใยจนเจ้าตัวแทบจะขนลุก ฉันเป็นผุ้ชายนะเฟร้ย แกอย่ามามองฉันด้วยสายตาแบบนี้เด้!!

 

“เมโกะ จำไม่ได้เหรอ? ฉันเอง มาซามุเนะไง”

 ยูคิมูระเริ่มโมโหคนที่อยู่ข้างหน้า เลยตะโกนโหวกเหวกเสียดังลั่น ไม่รู้จักรองหัวหน้าซานาดะแห่งแก๊งค์ทาเคดะซะแล้ว!!!เดี๋ยวพ่อก็เอาปืนยิงหัวซะหรอก!!! 

“เมกงเมโกะอะไรกันฟะ! ฉันไม่ได้ชื่อเมโกะเฟ้ย! ฉัน!!!!...”

 

ยูคิมูระหรี่เสียงลง เพราะเริ่มนึกอะไรบางอย่างได้มาบ้างแล้ว....มาซามุเนะ...มาซามุเนะ...เอ?..หรือว่าจะเป็น...

 

“นาย...ใช่ดาเตะ มาซามุเนะ หรือเปล่า?”

 

“ใช่...ฉันดาเตะ มาซามุเนะไง”

 

ยูคิมูระร้องอ๋อทันใด....นึกออกแล้ว ไอ้หมอนี่ เรารู้จักดีเลยทีเดียว!!จะใครซะอีก คนรู้จักเก่านี่หว่า ฮ่าๆๆๆ

 

“เฮ้ย! มาซามุเนะ แกยังอยู่อีกเหรอวะเนี้ย? ไม่เจอกันตั้งนาน...ตั้งแต่เรียนจบม.ปลายแล้วล่ะมั้ง จำไม่ได้เลยแน่ะ...ฉันเอง..ซานาดะ ยูคิมูระไง คนที่เคยต่อยกับแกบ่อยๆ จำได้ไหม?”

 

ชายหนุ่มผมดำที่ชื่อว่า ดาเตะ มาซามุเนะ เริ่มทำหน้าสงสัย เอ๊ะ? นี่มันอะไรกันนี่?

 

“เมโกะ พูดอะไรน่ะ เธอชื่อเมโกะต่างหาก ที่สำคัญเธอเป็นภรรยาของฉันด้วย..จำไม่ได้เหรอ?”

 

ห๊ะ!? อะไรน๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 ยูคิมูระดีดตัวลุกจากเตียงด้วยความตกใจ ฉันไม่ได้ชื่อเมโกะนะเฟ้ย อีกอย่างฉันไม่ได้เป็นเมียแกด้วย ไอ้บ้า! เกิดมา20กว่าปียังไม่เคยมีใครอ้างว่าเป็นเมียเรา แต่ดั๊นมีคนมาอ้างว่าเป็นผัวเราซะนี่ นี่มันอาร๊ายยยย!!!!มาซามุเนะที่ยังงงๆอยู่เริ่มครุ่นคิด เมโกะรู้จักชื่อไอ้บ้านั่นได้ไงนี่?เราไม่เคยเล่าให้ฟังเลยนี่นา?ไปรู้เรื่องมาจากไหน?ว่าแต่ล้อเล่นกันแบบนี้ไม่ขำเลยนะ?...เอาชื่อไอ้คนน่ากระโดดเตะยอดหน้ามาเล่นด้วยนี่!!หรือว่าสมองถูกกระทบกระเทือน!!!ไม่ได้การแล้ว!!!! 

“เดี๋ยวฉันจะตามหมอนะเมโกะ”

 

มาซามุเนะรีบวิ่งออกไปตามหมอทันที โดยที่ยูคิมูระยังงงนั่งงงกับเหตุการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้น...

 

บางที หมอนั่นอาจจะพาเรามาส่งโรงพยาบาลก็ได้แฮะ ว่าแต่..มาเรียกเมโกะอยู่ได้ แกต่างหากที่สมองกระทบกระเทือน โด่!ไอ้บ้า!

 

ในขณะที่ยูคิมูระกำลังบ่นอุบอิบอยู่นั่นเอง ก็ได้มีเสียงเล็กๆกระซิบอยู่ข้างๆหูเข้าให้...

 

“ยังไม่ชินอีกเหรอ?”

 

ยูคิมูระหันกลับไปมองต้นเสียง ก็พบว่าเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ผมสีเงินถักเปียสูงทั้ง 2 ข้าง  ชุดกระโปรงสีฟ้าน่าเอ็นดู ข้างหลังมีปีกขนนกเล็กๆฟูฟ่องอยู่ด้วย แต่งแฟนซีมาโรงพยาบาลเหรอ?พ่อแม่คิดได้ไงเนี้ย?

 

เด็กหญิงทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเล็กน้อย ก่อนจะตะโกนใส่หน้ายูคิมูระซะเต็มเสียง

 

“ถามว่ายังไม่ชินอีกเร๊อออออออออออออ!!!!!!!!ได้ยินม๊ายยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!”

 

ยูคิมูระผงะแทบตกเตียง จะตะโกนหาพระแสงอะไรกันฟะ!!!หูแตกหมดแล้วเฟ้ย!!!

 

“อะไรกันฟะเนี้ย!!!แล้วเธอเป็นใครกันล่ะ! หา?!”

 

“ฉันชื่ออิสึกิ อิสึกิจัง ฉันเป็นนางฟ้าที่คอยติดตามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับนาย”

 

“หา? นางฟ้า...พูดอะไรเพ้อเจ้อ แต่งคอสเพลย์น่ะสิไม่ว่า ถ้าจะมาแต่งคอสเพลย์ล่ะก็ไปอากิฮาบาร่าซะสิอีหนู ไม่ใช่มาแต่งที่โรงพยาบาล ท่าจะประสาทนะเรา!”

 

นางฟ้าอิสึกิเริ่มมีน้ำโหเล็กน้อยถึงปานกลาง เอาเหอะ คนเพิ่งเคยเห็นนางฟ้าครั้งแรกนี่หว่า ไม่แปลกหรอกถ้าจะคิดแบบนี้ ว่าแต่?อากิฮาบาร่านี่มันอะไรกันฟะ? ช่างมันเหอะ.....

 

“นายรู้ไหม ว่าตอนนี้นาย..เอ่อ..ต้องเรียกเธอสินะถึงจะถูก...เพราะอยุ่ในร่างผู้หญิงแล้วนี่นะ”

 

ยูคิมูระหันมามองอิสึกิด้วยความงงอย่างสุดซึ้ง เมื่อกี๊ว่าไงนะ?

 

“ผู้หญิง?เหรอ?”

 

“ก็ใช่น่ะสิ...ตอนนี้ร่างเดิมของนายถูกประกอบพีธีกรรมอยู่ที่แก๊งค์ สรุปว่านายตายไปแล้วล่ะ”

 

ตาย? เอาจริงดิ!!!????แล้วไอ้ที่นั่งหน้าหล่ออยู่ตรงนี้นี่มันใครกันล่ะเฮ้ย!!!

 

“อย่ามาล้อเล่นนะยัยหนูคอสเพลย์!!!คนตายที่ไหนจะมานั่งเถียงกับเธอได้กันล่ะ!”

 

อิสึกิถอนหายใจ พร้อมกับเกาหัวแกรกๆ จะเริ่มอธิบายยังไงก่อนดีนะเนี้ย? ก็รู้หรอกนะว่ามันทำใจลำบากกับเรื่องที่มันไม่น่าจะเป็นไปได้ แต่มันก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ...

 

จริงๆมันก็ความผิดของเราด้วยแหละ ดันเอาวิญญาณของหมอนี่มาใส่ร่างของผู้หญิงคนนี้ ยังไงก็ต้องรับผิดชอบให้ถึงที่สุดล่ะนะ...

 

“เอาล่ะ...ซานาดะยูคิมูระ..ฟังให้ดีนะ...ตอนนี้นายไม่ได้เป็นซานาดะ ยูคิมูระอีกแล้ว แต่นายคือ ดาเตะ เมโกะ ต่างหาก”

 

อิสึกิพูดเสร็จแล้วก็ยื่นกระจกให้ยูคิมูระ และทันทีที่เจ้าตัวเห็นเงาสะท้อนตัวเองในกระจก ก็แทบจะลมใส่ทันที!

 

“นะ...นี่มัน..ผู้หญิง?”

 

“ใช่...ตอนนี้นายมาเกิดใหม่ในร่างของผุ้หญิงคนนี้แล้วล่ะ”

 

“ดะ..ได้ยังไงกันฟะ?”

ความจริงแล้ว....

 

เมื่อยูคิมูระประสบอุบัติเหตุ ร่างกายของเค้าก็แหลกเหลวจนไม่อาจกลับมาอยู่ในสภาพปรกติได้อีกแล้ว อีกทั้งดวงของยูคิมูระยังไม่ถึงฆาต เพราะตามบัญชีอายุขัยแล้วนั้น ยูคิมูระจะมีอายุยืนยาวถึง 85 ปีทีเดียว แต่เป็นเพราะเหตุสุดวิสัย อิสึกิจึงตัดสินใจนำวิญญาณของยูคิมูระมาใส่ในร่างของดาเตะ เมโกะ แทน เพื่อรักษาดวงวิญญาณและเพื่อให้ยูคิมูระมีชีวิตอยู่ตามเงื่อนไขต่อไป...

 

เสียงลมพัดอ่อนๆเข้ามาในห้องพัก ทำให้ทุกอย่างดูสงบลง รวมทั้งอารมณ์ของยูคิมูระด้วย....

 

ตื่นขึ้นมาอีกที ก็มาอยู่ในร่างผู้หญิงแปลกหน้าที่มีสามีเป็นไอ้บ้านั่นอีก...มีอะไรน่าช๊อคไปมากกว่านี้ไหมเนี้ย?

 พอมาคิดดูอีกที โดนรถบรรทุกชนซะเต็มเหนี่ยวขนาดนั้น ถ้ารอดมาได้โดยไม่มีรอยขีดข่วนก็ออกจะเว่อร์เกินไปแล้ว..ไม่ใช่มหาอุตต์ จอมขมังเวทย์ หรือว่าคนเล่นของนี่นา 

แต่...ให้ตูมาอยู่ในร่างผู้หญิงเนี้ยนะ?..ถ้าเป็นผู้ชายต่อให้หน้าเหียกแค่ไหนจะไม่ว่าซักคำเลยนะเนี้ย -*-

 

“แล้วเจ้าของร่างเดิมล่ะ?” ยูคิมูระหันมาถามนางฟ้าตัวน้อยๆ

 

“ดาเตะ เมโกะ ตายแล้ว...หล่อนก็ประสบอุบัติเหตุเหมือนกันกับนายนั่นแหละ”

 

“แล้วไหงทะลึ่งเอาวิญญาณของฉันมาใส่ร่างหล่อนล่ะฟะ -*-  ยัยหนูคอสเพลย์”

 

“ไม่ได้แต่งคอสเพลย์(โว้ย)... การที่จะเอาวิญญาณของอีกคนมาใส่ในร่างอีกคนได้น่ะ จำต้องอาศัยเงื่อนไขอยู่ 2 ข้อคือ 1.ร่างกายอีกฝ่ายยังคงสภาพดีอยู่กับร่างกายอีกฝ่ายใช้การไม่ได้อีกแล้ว กับ 2 .ทั้งคู่ต้องตายวันเดียวกัน และเวลาเดียวกันเท่านั้น เพราะมันมีผลต่อการย้ายร่าง และถ้าหากว่าย้ายวิญญาณของนายไปใส่ร่างคนอื่นที่ไม่ได้เสียชีวิตวันเวลาเดียวกัน ร่างกายใหม่จะไม่ยอมรับนาย และในที่สุดวิญญาณของนายก็จะอยู่ในร่างนั้นไม่ได้อีกต่อไป” อิสึกิอธิบายอย่างละเอียดถี่ยิบ....

 

ยูคิมูระฟังอิสึกิเล่าแล้ว ความรู้สึกไม่สบายใจก็เริ่มจู่โจมเข้ามาที่กลางอกทันที นี่เรากลายเป็นผู้หญิงที่เราไม่เคยรู้จัก แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะเนี้ย?

บอกตามตรงว่าไม่เคยคิดเรื่องตายเลย และไม่เคยกลัวตายด้วย ตะ..แต่....

 

แบบนี้มันตายทั้งเป็นเลยนี่หว่า!!!!น่ากลัวกว่าตายแล้วกลายเป็นผีอีก ว๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!

 

“ไม่เป็นไรน่ะ อีกหน่อยจะจะชินไปเองแหละ เดี๋ยวฉันจะคอยดูแลเองน่า ระหว่างนี้นายก็ปฏิบัติตัวตามที่ฉันบอกก็พอ” อิสึกิลูบหัวปลอบใจ ทำเหมือนปลอบสุนัขที่เพิ่งโดนเจ้าของทิ้งยังไงชอบกล...

 

“ไม่เป็นได้ไง...แล้ว...ไอ้หมอนั่นล่ะ?”

 

“นายมี 2 ทางเลือก 1.คือปิดเป็นความลับ แล้วเนียนเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ หรือ 2. ถ้านายไม่สบายใจ ก็บอกเจ้าตัวเค้าไปเลยดีกว่า จะได้ไม่มีปัญหาทีหลัง”

 

บอกความจริง? ขนาดตัวฉันเองยังแทบไม่อยากจะเชื่อเลย แล้วไอ้หมอนั่นจะเชื่อฉันได้ยังไงกันล่ะเฟ้ย!!!!

 

แต่ถ้าโกหกไป ซักวันก็โดนจับได้อยู่ดีนั่นแหละ...

 เริ่มปวดหัวตะหงิดๆแล้วสิเรา เฮ้ออออออออออออออออ......  

Music Playlist at MixPod.com