คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER III
Chapter III
‘ข้ารู้ว่าท่านมีอะไรอยู่ในใจมิคาเอล ข้าสามารถทำความปรารถนานั้นให้เป็นจริงได้’
‘มันยากเกินกว่าที่เจ้าคิดนัก, ลิเวียร์ธาณ’
‘ทุกสิ่งล้วนเป็นจริงได้ ถ้าท่านร่วมมือกับข้า.. และซาตาน’
‘ไปทำงานที่ต่างจังหวัด แล้วจะรีบกลับมา อย่ามัวแต่เชียร์บอลจนดึกหล่ะ ฉันรักนาย’
ลู่ฮานเลิกคิ้วเมื่ออ่านโน้ตที่แปะอยู่บนตู้เย็นจบ ครั้งล่าสุดที่คริสได้ออกไปทำงานที่ต่างจังหวัดมันก็นานพอสมควร ซึ่งลู่ฮานพอเข้าใจดีว่าอาชีพวิศวกรมักจะต้องไปทำงานนอกสถานที่อยู่เป็นครั้งคราว แต่ในคราวนี้เขาค่อนข้างแปลกใจที่คริสไม่ได้บอกกล่าวอะไรเสียก่อนเลยแม้แต่น้อย แปลก... ลู่ฮานคิด พยายามคิดหาสาเหตุ นอกใจ? มันก็อาจเป็นไปได้ แต่...คิดมากหน่า ลู่ฮานแค่นหัวเราะให้กับตัวเอง พยายามไม่ได้ติดใจอะไรมากนัก เขาสะบัดหัวเบาๆ เพื่อไล่ความคิดนั้นออกไป
ลู่ฮานเลือกที่จะทำอาหารเช้าง่ายๆ ซึ่งก็คือเมนูไข่ดาว เบคอนและขนมปังปิ้ง เขานั่งทานอยู่สักพักก่อนที่จะจัดการอาหารในจานของตนหมด เงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาแขวนผนัง สิบโมง...มันยังค่อนข้างเช้าพอสมควร ลู่ฮานเดินไปตรงโต๊ะทำงานที่เขามักใช้วาดรูป หยิบดินสอ, สมุดวาดรูป, สีน้ำ และอุปกรณ์วาดเขียนทั้งหมด
ลู่ฮานคิดว่าเขาควรจะไปนั่งวาดรูปที่สวนสาธารณะ
-
บรรยากาศในสวนสาธารณะค่อนข้างเป็นใจให้กับการวาดรูปในคราวนี้ ท้องฟ้าที่ดูสดใสและต้นไม้เขียวขจีที่ดูร่มรื่น ลู่ฮานเลือกนั่งลงข้างๆ ต้นไม้ใหญ่ในมุมตรงนี้เขาสามารถมองเห็นทะเลสาบที่อยู่กลางสวนสาธารณะ ลู่ฮานหยิบสมุดวาดรูปออกมาก่อนที่จะเริ่มขีดเขียนลงไปบนกระดาษแผ่นสีขาวสะอาด
ลู่ฮานค่อยๆ บรรจงไล่สีลงไปในรูปจากอ่อนไปเข้ม รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นที่ใบหน้าเมื่อทุกอย่างดูเป็นไปได้สวย รูปที่เขากำลังวาดอยู่นั้นออกมาได้ดีในระดับที่น่าพึงพอใจ
“เฮ้”
เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับเงาตะคุ่มที่อยู่ตรงหน้า ลู่ฮานเงยหน้าขึ้น พบว่าคนตรงหน้าคือบุคคลจอมกวนประสาทที่เขาเจอเมื่อวันวาน
“อะไร?”
“โห ดูคำทักทาย” เซฮุนว่า ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆ
“ใครใช้ให้นายนั่งตรงนี้” ลู่ฮานหันไปทำหน้าถมึงทึงใส่
เซฮุนหัวเราะ “คุณเป็นเจ้าของที่ดินที่นี่หรือไง?”
กวนประสาทแบบนี้ตลอด... ลู่ฮานคิด
“วาดรูปอะไรอยู่?” เซฮุนถามขึ้นเมื่อลู่ฮานนิ่งเงียบไม่ตอบอะไรกลับมา
“ทะเลสาบ”
“ไหน” เซฮุนชะโงกหน้าไปดูสมุดวาดรูปในมือของคนข้างๆ “ว้าว คุณก็วาดรูปเก่งเหมือนกันนะนี่”
“แน่นอน” ลู่ฮานยักคิ้วใส่เซฮุน
“ลองหัดเล่นดนตรีดูสิ คุณทำมันได้ดีเลยหล่ะ”
ลู่ฮานส่งสายตางุนงง “ฉันไม่เคยเล่นดนตรี”
“งั้นก็ลองสิ” เซฮุนยิ้ม “โดยเฉพาะเปียโน คุณดีดมันได้เพราะแน่ๆ”
“นายรู้ได้ไง”
“มันเป็นเซ้นส์” เซฮุนกลั้วหัวเราะ
ลู่ฮานหัวเราะ เขาไม่แน่ใจเสียทีเดียวว่าหัวเราะทำไม “พิลึกคน”
เซฮุนไม่ได้ตอบอะไรกลับมา แค่นั่งยิ้มแล้วมองดูลู่ฮานวาดรูปไปเรื่อยๆ ผ่านไปสักพักลู่ฮานทนไม่ไหวกับสายตาที่มองมา มองอะไรกันนักกันหนานะ ลู่ฮานคิด หยุดการกระทำทั้งหมดก่อนที่จะหันไปหาคนด้านข้าง
“จะมองฉันอีกนานไหม?”
“วาดรูปผมบ้างสิ”
“ห้ะ?”
“วาดรูปผมบ้าง” เซฮุนหันไปหาคนด้านข้างก่อนที่จะยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยวซี่เล็กๆ “เอาให้หล่อๆ นะ”
“ฉันยังวาดรูปนี้ไม่เสร็จเลย”
“งั้นเดี๋ยวผมรอ”
“ฉันวาดรูปคนไม่เป็นด้วย”
“งั้น..” เซฮุนลุกขึ้นยืนก่อนที่จะฉุดอีกคนให้ลุกขึ้นตามมาด้วย ส่งผลให้ดินสอและพู่กันตกลงสู่พื้นหญ้าตามแรงโน้มถ่วงของโลก
“ไปเที่ยวกันเถอะ”
-
เสียงล้อกระทบกับรางยังคงดังอยู่เรื่อยๆ ลู่ฮานหันหน้าไปมองวิวทิวทัศน์รอบด้าน บรรยากาศที่เต็มไปด้วยต้นไม้เขียวขจีทำให้รู้ได้ว่าตอนนี้เข้าสู่ชนบท มันอาจฟังดูบ้าที่เขายอมมากับคนที่รู้จักได้ไม่ถึงหนึ่งวัน ทว่าบางสิ่งบอกให้เขาตามคนแปลกหน้าคนนี้มาด้วย ซึ่งมันดูไร้เหตุผล แต่ก็...อย่างกับโลกนี้มีเหตุผลมากนักหล่ะ ยังไงตอนนี้เขาก็มานั่งอยู่ตรงนี้แล้ว
“หิวไหม?”
เซฮุนถามขึ้นเมื่อลู่ฮานยังคงมองไปด้านนอก แสงอาทิตย์ที่จ้าขึ้นเรื่อยๆ บ่งบอกได้ดีว่าในตอนนี้เริ่มเข้าสู่ช่วงบ่าย
“นิดหน่อย”
“งั้นทนไปก่อน” เซฮุนยิ้ม
ลู่ฮานกลอกตา “งั้นนายจะถามฉันทำไม”
“แกล้งคุณมันสนุกดี”
ลู่ฮานเบ้ปาก ทำทีไม่สนใจคนตรงหน้าอีกต่อไป
“งอนหรอ?”
“เปล่า”
เซฮุนยังคงฉีกยิ้มกว้าง ลู่ฮานถอนหายใจ พยายามมองไปด้านนอก แต่สุดท้ายเขาก็เป็นฝ่ายทนไม่ไหว ดวงตากลมโตสีน้ำตาลจ้องกลับไปยังนัยน์ตาคมสีดำสนิท
พวกเขาเล่นจ้องตากันอยู่อย่างนั้น
มันอาจจะผ่านไปหนึ่งนาทีหรือสองนาที ทว่าสุดท้ายลู่ฮานคือฝ่ายที่ทนไม่ไหว ตาของเขาเริ่มแสบ ลู่ฮานกระพริบตาปริบๆ ในขณะที่เซฮุนหัวเราะออกมา
“ทำไมชอบจ้องหน้าฉันจัง” ลู่ฮานทำตาโตใส่หลังจากที่ตาเริ่มหายแสบ “หาเรื่องหรอ?”
“ก็แค่อยากจ้อง”
“กวน”
“ก็คุณน่ารัก”
ลู่ฮานรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะ หน้าเริ่มร้อน มันแปลกที่เขารู้สึกแบบนี้
“เวลาคุณเขินก็น่ารัก”
“…” ลู่ฮานรู้สึกว่าเขาอยากที่จะระเบิดตัวเองตาย
เซฮุนยิ้ม มือท้าวคางกับพนักพิงด้านข้าง “คุณทำอะไรก็น่ารักไปหมดแหล่ะ”
ประโยคนั้นทำให้ลู่ฮานรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นเร็วกว่าอัตราการวิ่งของรถไฟ
-
มื้อกลางวันคือข้าวกล่องสำหรับสองคนที่เซฮุนอาสาไปซื้อให้ ลู่ฮานไม่แน่ใจนักว่าร้านขายของพวกนี้มันตั้งอยู่ที่ไหน แต่รสชาติมันใช้ได้ทีเดียว พวกเขาทั้งสองคนใช้เวลาไม่นานอาหารในกล่องก็หมดลง
“นายอยากไปไหนต่อไหม” ลู่ฮานถามขึ้นเมื่อพวกเขาทั้งสองคนเอาเศษขยะทั้งหมดไปทิ้ง
“อืม.. ขอผมคิดแปป” เซฮุนมองไปรอบๆ “อ่ารู้ละ”
“?”
“ตามผมมา”
เซฮุนเอื้อมมือมาจับข้อมือของลู่ฮานให้วิ่งตามไปด้วย ลู่ฮานไม่ได้ทักท้วงอะไร เขาแค่วิ่งตามไปด้วยเฉยๆ ทางที่เซฮุนพาเข้าไปเริ่มชันมากขึ้น มันเป็นทางขึ้นเนินเขาเล็กๆ ที่ร่ายล้อมไปด้วยต้นไม้ เซฮุนเริ่มวิ่งช้าลงเมื่อเห็นลู่ฮานหอบหายใจ จนกระทั่งพวกเขาทั้งสองคนมาหยุดที่ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
เซฮุนไม่ได้พูดอะไรต่อ แค่นั่งย่อลงคุกเข่าพร้อมกับหาหินขนาดพอเหมาะมือมาขุดลงบริเวณนั้น เช่นเดียวกันกับลู่ฮานที่ย่อตัวลงข้างๆ ไม่ได้พูดอะไรออกมา แค่หาหินอีกก้อนมาช่วยขุดด้วยเท่านั้น
การขุดดินโดยใช้ก้อนหินก้อนเล็กๆ เป็นไปได้อย่างยากลำบาก ทว่าพวกเขาทั้งสองคนก็ยังคงทำต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเซฮุนหันมาหัวเราะใส่เมื่อเห็นหน้าของลู่ฮานที่เปรอะไปด้วยเศษดินเหมือนเด็กๆ
“หน้าของคุณเลอะ”
“หรอ” ลู่ฮานใช้มือของตัวเองปาดเข้าที่หน้า ซึ่งนั่นทำให้เซฮุนหัวเราะมากกว่าเดิม “อะไรเล่า”
“เลอะกว่าเดิมอีก” เซฮุนว่า ลูบมือทั้งสองข้างของตนเพื่อปัดเศษดินออก มือล้วงเข้าไปหยิบผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในกระเป๋ากางเกง เซฮุนหยิบมันออกมาก่อนที่จะค่อยๆ เอื้อมไปเช็ดเศษดินที่ติดอยู่บนใบหน้าของลู่ฮานออก นั่นทำให้ลู่ฮานรีบเบี่ยงหน้าหลบ อาการบ้าๆ ที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงกลับมาอีกครั้ง เต้นเสียงดังเกินไปแล้วนะ ลู่ฮานคิด ภาวนาให้เสียงหัวใจของเขาเงียบลงสักที
“อยู่นิ่งๆ สิ” เซฮุนดุก่อนที่จะเช็ดคราบดินออกจนกระทั่งหมด ลู่ฮานนึกขอบคุณที่เขาไม่ระเบิดตัวเองตายไปเสียก่อน
“หายเลอะแล้ว คุณนั่งเฉยๆ เถอะ” เซฮุนวางผ้าเช็ดหน้าไว้บนที่หน้าตักของลู่ฮาน “เดี๋ยวผมขุดต่อเอง”
ลู่ฮานพยักหน้าทำทีเป็นรับรู้ ได้แต่นั่งมองเซฮุนขุดต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเห็นขอบกล่องสีดำที่โผล่พ้นขึ้นอยู่เหนือดินชั้นล่าง เซฮุนใช้มือปัดเศษดินที่ปรกอยู่บนกล่องนั้นออกก่อนที่จะหยิบมันขึ้นมา ลู่ฮานเพ่งมอง กล่องนั้นมีขนาดกลาง ไม่ใหญ่และไม่เล็กจนเกินไป
เซฮุนเปิดกล่องนั้นออกมา ลู่ฮานพบว่าในกล่องนั้นมีแหวนคู่และกระดาษที่เขียนโน้ตเปียโนอยู่สองสามแผ่น
“มันคือไทม์แคปซูลหรอ?”
“อืม” เซฮุนขานรับ มือค่อยๆ หยิบกระดาษโน้ตออกมาคลี่ดูทีละใบ
“ของนายกับแฟนนาย?”
“ก็ไม่เชิงหรอก”
ลู่ฮานไม่ได้ถามอะไรต่อ เขาแค่มองดูเซฮุนที่กำลังยิ้มให้กับสิ่งของในกล่อง
“ผมให้” เซฮุนพูด หยิบกระดาษที่เขียนโน้ตเปียโนยื่นให้ลู่ฮาน
“ให้ทำไม?”
“ให้คุณเอาไปเล่นไง”
“ฉันเล่นไม่เป็น”
“ลองดูก่อนสิ ผมเชื่อว่าคุณเล่นมันได้”
“นายนี่มัน..” ลู่ฮานกลอกตา นั่นเรียกเสียงหัวเราะจากเซฮุน “ฉันไม่คุยกับนายแล้ว”
ว่าจบลู่ฮานก็ลุกขึ้นเดินไปอีกทาง เซฮุนยังคงหัวเราะ เขาก้มลงเก็บของทุกชิ้นลงในกล่องก่อนที่จะหยิบมันขึ้นมาด้วย “เฮ้ รอผมด้วยสิ”
เซฮุนหยัดยืนขึ้นจนเต็มความสูงของตน เดินตามลู่ฮานที่วิ่งไปอีกทางอย่างไม่รีบร้อนนัก มองแผ่นหลังเล็กๆ นั้นเริ่มวิ่งไกลออกไปเรื่อยๆ ชายหนุ่มก้มลงมองกระดาษโน้ตเปียโนในมือ กระดาษที่เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีเหลืองไปตามกาลเวลา ทว่าลายมือที่แสนคุ้นเคยยังคงประทับอยู่ในนั้น กลิ่นอายของความรักยังคงตราตรึงอยู่ในกระดาษแผ่นนี้
‘เซฮุนนา...’
‘หืม?’
‘ฉันแต่งเพลงมาให้นาย เราลองมาเล่นด้วยกันดีไหม?’
เซฮุนหลับตาลงอยู่เพียงครู่ก่อนที่จะก้าวเดินต่อไปด้านหน้า ปล่อยให้เสียงเพลงที่ลู่ฮานเคยดีดให้เขาฟังในอดีตลอยเข้ามาในหัว ปล่อยให้เสียงหวานๆ ของลู่ฮานวนไปมาอยู่อย่างนั้น ปล่อยให้ทุกความทรงจำเล่นไปมาเหมือนกับเทปที่กรอซ้ำ
ทำไมคุณถึงจะเล่นไม่เป็นหล่ะที่รัก?
ในเมื่อเพลงนั้นคุณเป็นคนแต่งให้ผมเอง
-
เวลาในตอนนี้เริ่มเข้าสู่ช่วงพลบเย็น เซฮุนใช้เวลาง้อลู่ฮานไม่นานมากนัก สุดท้ายทุกอย่างก็จบลงที่ไอศกรีมโคนที่อยู่ในมือของทั้งสองคน
ลู่ฮานยังคงชอบกินไอศกรีมรสช็อกโกแลตไม่มีเปลี่ยน
เซฮุนยิ้ม เหลือบมองไอศกรีมโคนรสช็อกโกแลตในมืออีกคน ไม่มีอะไรเปลี่ยนไป ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม คนที่เขารักยังคงนิสัยเหมือนเดิม ยังคงน่ารักเหมือนเดิม ยังคงอ่อนโยนเหมือนเดิม ยังคงสำคัญที่สุดสำหรับเขาเหมือนเดิม
สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือลู่ฮานในชาตินี้แค่จำเขาไม่ได้เท่านั้น
เซฮุนเหลือบมองท้องฟ้า มันแปรเปลี่ยนเป็นสีส้มอ่อนๆ พระอาทิตย์ที่เริ่มตกดินเป็นตัวบ่งบอกว่าในตอนนี้เริ่มมืดขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งนั่นทำให้เซฮุนรู้ว่านั่นหมายถึงช่วงเวลาแห่งความสุขที่หมดลง ลู่ฮานควรกลับบ้านได้แล้ว เซฮุนคิด
“กลับกันเถอะ ใกล้มืดแล้ว”
เซฮุนพูดพร้อมกับรีบจัดการไอศกรีมของตนจนหมด มันใช้เวลาไม่นานนักไอศกรีมของลู่ฮานก็หมดด้วยเช่นกัน เซฮุนพาลู่ฮานเดินไปตามถนนเล็กๆ ก่อนที่จะมาถึงชานชาลา โชคดีที่พวกเขามาทันรถไฟขบวนสุดท้ายอย่างฉิวเฉียด เซฮุนรีบพาลู่ฮานขึ้นรถไฟ เสียงหวีดร้องดังขึ้นพร้อมกับเครื่องจักรที่แล่นออกจากสถานี
ไม่มีคำพูดใดๆ เกิดขึ้นหลังจากนั้น พวกเขาทั้งสองคนแค่มองออกไปนอกหน้าต่าง หรือแค่ในบางทีก็หันมาจ้องตากันแล้วก็หัวเราะเมื่อเห็นฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเป็นผู้แพ้ มันแค่เกิดสลับกันไปอยู่แบบนั้นจนกระทั่งเสียงประกาศได้บอกว่าในตอนนี้พวกเขาได้มาถึงจุดหมายปลายทาง
“วันนี้สนุกมาก” ลู่ฮานยิ้ม “ขอบใจนะ”
เซฮุนอมยิ้มแล้วพยักหน้า เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ยอมรับว่าเขาไม่อยากให้ช่วงเวลานี้จบลง แต่เขาทำแบบนั้นไม่ได้ เขาไม่สามารถควบคุมกาลเวลาได้ เซฮุนได้แต่มองลู่ฮานที่เดินไกลไปจากเขาขึ้นเรื่อยๆ ไกลจนกระทั่งเขาไม่สามารถเอื้อมถึง
แต่สิ่งที่ทำให้หัวใจของคนบาปอย่างเขาพองโตอีกครั้งก็เกิดขึ้น
ลู่ฮานหยุดเดิน หันหน้ามายิ้มกว้างให้เขา
“บ๊ายบาย” ลู่ฮานตะโกนจากอีกฝั่งพร้อมกับโบกมือให้เขา
เซฮุนยิ้มกว้าง โบกมือกลับให้ลู่ฮาน พวกเขาทั้งสองคนเหมือนคนบ้าที่เอาแต่โบกมือให้กัน ลู่ฮานหัวเราะออกมาก่อนที่จะหันกลับไปเดินต่อ เซฮุนมองแผ่นหลังเล็กๆ นั้นเดินไปไกลขึ้นจนกระทั่งลับตาหายไป
‘เซฮุน ขออะไรอย่างได้ไหม?’
‘หืม? ว่ามาสิครับ’
‘อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปนานๆ นะ’
เซฮุนมองตรงไปยังพื้นที่ด้านหน้าที่ว่างเปล่าและมืดสนิทเหมือนกับโลกของเขา เซฮุนยังคงใช้ชีวิตอยู่ได้ด้วยความทรงจำในอดีต เขายังคงรักษาสัญญา ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ยังคงรออยู่ที่เดิม
เซฮุนยังคงยินดีมอบช่วงเวลาในชีวิตของเขาทั้งหมดให้แก่ลู่ฮาน
แค่เพียงเพื่อสิ่งๆ เดียว...
ฉับพลันริมฝีปากที่ได้รูปเริ่มขยับเคลื่อนแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอีกครั้ง รอยยิ้มที่ถึงแม้ว่าในตอนนี้จะเป็นรอยยิ้มที่เศร้าสร้อยเสียเต็มที
ไม่จำเป็นต้องเอ่ยคำอำลาหรอกที่รัก
เพราะผมยินดีที่จะยืนอยู่เคียงข้างคุณ.. ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
note
อ่านเพิ่มเติมเพื่อความเข้าใจในเนื้อเรื่องมากขึ้น
ลิเวียร์ธาน
ตัวแทนของความอิจฉาริษยาะ
มีลักษณะเป็นงูยักษ์
ซาตาน
ตัวแทนของโทสะ
ลูซิเฟอร์
ตัวแทนของความหยิ่งยโส หรืออัตตา
ข้อมูลเพิ่มเติมสามารถหาได้ในกูเกิ้ล
เสิร์ชว่าบาปทั้งเจ็ดค่ะ
ปล. ลูซิเฟอร์เซฮุนมีผมสีดำ ตาสีดำสนิท
และฟิคเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับเทพเจ้ากรีกนะคะ มันเกี่ยวกับศาสนาคริสต์ค่ะ ^^
ความคิดเห็น