คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : CHAPTER X : epilogue
Chapter X
‘ลูซิเฟอร์ผู้แสนโอหัง นึกผยองว่าตนสามารถกลับมาที่นี่ได้อีกงั้นฤา?’
‘ถ้าหากว่าท่านฟังข..’
‘งั้นถ้าเจ้ากระหายอำนาจมากนัก ข้าจะมอบอำนาจให้แก่เจ้า ลูซิเฟอร์
ข้าขอสาปให้เจ้าเป็นอมตะ ไม่มีวันวายชีวีด้วยสิ่งใดๆ และแน่นอน…
เจ้าต้องอยู่กับความอัปยศนี้ไปชั่วนิรันดร์’
คุณรู้ไหม...พวกคนที่อยู่บนเบื้องบนเคยกล่าวกันไว้ว่าเนื้อคู่ที่แท้จริงคือดวงวิญญาณที่เกิดขึ้นมาเป็นหนึ่งเดียว แต่กลับถูกแยกออกจากกันเป็นสองส่วนภายในต่อมา เมื่อเวลาผ่านไปนานวัน เศษส่วนดวงวิญญาณทั้งสองนั้นก็จะพยายามไขว่คว้า ออกตามหาเพื่อกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง ในตอนนั้นผมคิดว่ามันไร้สาระ มันไม่มีเหตุผลเลยแม้แต่นิดเดียว ตลอดชีวิตนับหลายร้อยปีผมไม่เคยเจอสิ่งที่ว่านั่น แต่แล้วในวันหนึ่ง วันที่ผมได้ลงไปยังโลกมนุษย์ ดูความเป็นไปของโลกเบื้องล่าง ในชั่วพริบตาของเศษเสี้ยวช่วงเวลา ผมได้เจอกับความจริงของหลักปรัชญาข้อนั้น
ผมได้เจอคุณ
‘นายชื่ออะไรหรอ?’
เสียงนั้นดังขึ้นจากด้านหลังด้วยความสงสัย ชายหนุ่มหยุดนิ่ง หันกลับไปด้านหลัง และ...
‘เซฮุน...โอเซฮุน แล้วคุณ?’
ในแวบหนึ่ง...ที่ชายหนุ่มคิดว่าในตอนนั้นเขาได้เจอกับเทวดาในคราบมนุษย์
‘เบร่...ฉันไม่บอกหรอก’
เทวดาที่ทำให้เขาได้รู้ว่าช่วงเวลาทั้งหมดในชีวิตอมตะจะมอบให้ใคร
‘นายเล่นเปียโนเก่งจัง’
เสียงเพลงทั้งหมดจบลง ชายหนุ่มหันไปมองยังคนที่นั่งฉีกยิ้มอยู่ด้านข้าง
‘แน่นอนอยู่แล้ว คนหน้าตาดีก็งี้หล่ะ’
‘โห...หลงตัวเองอ่ะ ขอกลับคำตอนนี้ทันไหม?’
ชายหนุ่มกดยิ้มมุมปาก
‘ไม่ทันแล้วหล่ะ’
‘นายชอบอ่านหนังสือหรอ?’
‘อื้ม...แล้วคุณหล่ะ?’
เทวดาในคราบมนุษย์ฉีกยิ้มสดใส หยิบหนังสือจากมือของชายหนุ่มวางที่โต๊ะด้านข้าง
‘ฉันชอบดูหนังมากกว่า...เอางี้ไหม? เราไปดูหนังด้วยกันเถอะ’
‘ฉันชอบเพลงนี้จัง เล่นให้ฟังอีกได้ไหม?’
‘มานั่งข้างๆ ผมสิ’
ชายหนุ่มว่า หันไปยิ้มกว้างให้คนที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ที่ห่างออกไป
‘ผมจะสอนคุณเล่นเอง’
‘ฉันคิดว่ามันคงเจ๋งน่าดูถ้าหนังในอนาคตมีสี ไม่ได้มีแต่ขาวดำในตอนนี้’
‘อืม...ก็จริงนะ’
ดวงตากลมโตสว่างไสวอย่างปิติ เหลือบมองชายหนุ่ม กระชับมือที่ประสานกันให้แน่นขึ้น
‘งั้นไว้ถ้ามีหนังที่มีสีเมื่อไหร่ ไว้เราไปดูด้วยกันอีกนะเซฮุนนา’
‘ผมให้คุณ’
ชายหนุ่มหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงยื่นให้กับคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม นัยน์ตาคมมองตรงไปอย่างไม่ละสายตาไปไหน
‘อะไรหรอ?’
‘เปิดดูสิ’
ฝากล่องถูกเปิดออก แหวนเงินคู่ลักษณะเกลี้ยงเกลาถูกวางอยู่ภายในกล่องนั้น
‘เราคู่กันแล้วนะ’
‘นี่...ดูนี่สิ’
มือเรียวยื่นกระดาษสีขาวสะอาดที่มีตัวโน้ตถูกเขียนไว้ในนั้นยื่นให้กับชายหนุ่ม
‘ฉันแต่งเพลงมาให้นายล่ะ’
ชายหนุ่มรับกระดาษนั้นมาไว้ในมือ จดจ้องมองมันแล้วยิ้มกว้าง
‘ไว้มาเล่นด้วยกันนะ’
‘ผมคือลูซิเฟอร์’
ชายหนุ่มหุบปีกสีดำสนิทของตนลง นัยน์ตาคมจดจ้องไปยังคนที่อยู่ตรงข้ามที่กำลังมองมาทางเขาอย่างตื่นตระหนก ดวงตากลมโตนั้นดูสับสน
‘คุณกลัวผมไหม?’
‘…’
ชายหนุ่มยิ้มอย่างเศร้าสร้อย กางปีกของตน เตรียมบินขึ้นสู่น่านฟ้ายามรัตติกาล
‘งั้นผม...’
‘ไม่...ฉันไม่เคยกลัวนาย’
‘…’
‘เพราะว่านายคือคนที่ฉันรัก’
ลู่ฮานสะดุ้งเฮือก ลืมตาขึ้น หอบหายใจ ภาพแห่งความทรงจำในอดีตถูกฉายในหัวของเขา ลู่ฮานเหลือบมองไปรอบๆ ห้องและพบว่าเขาอยู่ในห้องนอนของเซฮุน ภาพสุดท้ายที่ลู่ฮานเห็นคือเซฮุนที่ถูกบางอย่างปักหลังกลางหลัง เขากรีดร้อง หากทว่าผลลัพธ์ถัดมาคือแรงเหวี่ยงและทุกอย่างที่ดำมืดลง
สิ่งที่ผมจำได้ไม่มีวันลืม คือความอบอุ่นของมือคุณที่ถ่ายทอดมายังมือของผม
มือของคุณที่จับกระชับมือของผมไว้...แน่นขึ้น และแน่นมากขึ้น
มันน่าแปลก...ผมได้วิงวอนขอต่อพระผู้เป็นเจ้า วิงวอนขอสิ่งแรกในชีวิตอมตะของผม
มันคงจะดีไม่น้อย...ถ้าผมได้จับมือของคุณโดยที่ไม่ปล่อยออก...ได้อยู่เคียงคู่กันตลอดไป
เสียงของเซฮุนดังก้องในหัว ลู่ฮานผุดลุกขึ้นจากเตียง ขาทั้งสองข้างก้าวออกจากห้องอย่างร้อนรน ลู่ฮานไม่นึกสนใจผู้คนบนท้องถนนที่เขาเดินชน ไม่นึกสนใจเสียงก่นด่าของผู้คนพวกนั้น สิ่งเดียวที่ลู่ฮานสนใจคือเซฮุน
เซฮุนที่ยังคงรักเขาเสมอมา
-
ท่ามกลางสวนสาธาณะที่ไร้ผู้คนในยามค่ำคืน ไบไม้ปลิวไสวไปตามสายลมอ่อนๆ ที่พัดมา มิคาเอลปรากฎกายต่อหน้าลูซิเฟอร์ที่ทรุดนั่งลงกับพื้น ธนูคันสีขาวยังคงปักอยู่ตรงตำแหน่งหัวใจผ่านจากแผ่นหลัง มิคาเอลแค่นยิ้มเหยียด มองดูลูซิเฟอร์ที่อยู่ตรงหน้าเริ่มหายใจแผ่วเบาลงเรื่อยๆ
“ความตายกำลังมาเยือนเจ้าโดยมิช้านี้ ลูซิเฟอร์”
มิคาเอลเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน หากทว่านัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนก็ต้องเบิกกว้างเมื่ออดีตเทวดาที่แสนผยองค่อยๆ ชันตัวลุกขึ้น ดึงก้านธนูออกจากร่างของตน หักด้ามธนูนั้นออกไปสองชิ้นอย่างไม่ใยดี แสยะยิ้มให้กับเทวทูตสีขาวที่ในตอนนี้นัยน์ตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
“เจ้าคงลืมคำสาปบางข้อของข้าไปกระมัง, มิคาเอล”
“…”
“ข้าไม่มีวันตาย ไม่ว่าเจ้าจะทำร้ายข้าด้วยวิธีใดๆ ก็ตาม”
ลูซิเฟอร์ก้าวเข้าประชิดมิคาเอลที่ยังคงนิ่งเงียบ ไร้ซึ่งคำพูดใดๆ หลุดออกมา นัยน์ตาสีรัตติกาลมองตรงไปยังเทวดาที่ได้ขึ้นชื่อว่ามีอำนาจเป็นที่สองในสรวงสวรรค์อย่างเกลียดชัง “สุดท้ายแล้ว เจ้าต้องการอะไรฤามิคาเอล?”
“…”
“อำนาจ ความรัก หรือแค่การครอบครอง?”
“…”
“เจ้าเองก็รู้ดี ว่าผู้นั้นไม่มีสิทธิ์ได้ขึ้นไปยังวิมานแห่งนั้น แต่เจ้า...ก็ยังคงดึงดันที่จะลงมายังเบื้องล่าง นำพาซึ่งภัยอันตรายมาให้แก่ผู้นั้น” ลูซิเฟอร์เอ่ยเสียงแข็งกร้าว เสียงทุ้มต่ำดังไปทั่วรอบ “นำพาความเจ็บปวดทรมานมาให้ผู้นั้นเพราะความเห็นแก่ตัวของเจ้า!”
ลูซิเฟอร์พูดด้วยน้ำเสียงชิงชัง มองตรงไปยังเทวทูตสีขาวจอมปลอมที่อยู่ตรงหน้าตน
“กลับไปเสียเถิดมิคาเอล กลับไปบนนภาที่เจ้าแสนรัก” ลูซิเฟอร์กระชากลูกแก้วสีใสออกจากสร้อยคอของตนออก มือผลักอกของมิคาเอลให้ล้มลงกับพื้นแนบเท้าตน นัยน์ตาสีรัตติกาลมองเหยียดไปยังเทวทูตที่อยู่ด้านล่าง “มิเช่นนั้นข้าจะนำสิ่งนี้ส่งไปยังพระผู้เป็นเจ้า ให้ท่านได้รับรู้ทุกอย่าง”
นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเบิกกว้างเมื่อได้เห็นสิ่งที่อยู่ภายในมือของลูซิเฟอร์ ลูกแก้วที่ได้บรรจุความทรงที่เขาได้ร่วมมือกับซาตานในอดีตถูกอัดแน่นอยู่ภายในนั้น
“เจ้าคงรู้ใช่ไหม...ว่าเทวดาที่แสนริษยา หลอกลวง ปลิ้นปล้อน และใส่ร้ายผู้อื่นจะได้รับผลเยี่ยงไร?” ลูซิเฟอร์กำลูกแก้วไว้ในมือแน่น ภาพในอดีตถูกฉายตรงไปยังด้านหน้า ทุกเสียง ทุกคำพูด ทุกการกระทำถูกบันทึกไว้อย่างไม่ผิดเพี้ยน “จบทุกอย่างลงเพียงแค่นี้ ปล่อยให้มนุษย์ผู้นั้นได้อยู่เป็นสุข ส่วนเจ้า...ก็แค่ใช้ปีกสีขาวที่เจ้าแสนภูมิใจหนักหนาบินกลับไปยังวิมานที่เจ้ารัก เป็นขี้ข้าอยู่บนนั้นสืบต่อไป”
“แล้วเจ้าคิดว่าที่เจ้ากลับมาหามนุษย์ผู้นั้น มันแตกต่างจากข้ามากนักหรือไง!” มิคาเอลตวาดลั่น ผุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของตน มองตรงไปยังอดีตเทวดาที่ในตอนนี้ได้กลายเป็นปีศาจอย่างนึกเกลียด “เจ้าเองก...” มิคาเอลหยุดชะงักคำพูดทั้งหมดเมื่อเห็นว่ามีบุคคลที่เขาแสนคุ้นเคยได้เดินมาทางพวกเขา ลู่ฮานก้าวขาทั้งสองข้างมาหยุดตรงหน้ามิคาเอล แววตาเฉยชาที่เปรียบเสมือนมีดคมปักลงกลางหัวใจของเทวทูตสีขาวอีกครั้ง
“ฉันรู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้ว” ลู่ฮานพูด เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ไม่ได้มีแววตาหวาดกลัวต่อสิ่งใดๆ “หยุดได้หรือยัง” ลู่ฮานมองตรงไปยังเทวดาสีขาวที่ครั้งหนึ่งเขาเคยเคารพและนับถือ หากในตอนนี้มันกลับไม่ใช่อีกต่อไป
“กลับไปเถอะคริส จบมันลงเสียที”
“แต่...” มิคาเอลเอ่ย “แต่ฉันรักนาย” มิคาเอลพยายามเอื้อมมือไปจับมือของลู่ฮาน พยายามเอื้อมไขว่คว้าอีกครั้ง หากทว่าการกระทำเหล่านั้นกลับถูกปัดออกภายในเสี้ยววินาที ลู่ฮานมองคนตรงหน้าด้วยสีหน้าเฉยชา
“งั้นหรือ” ลู่ฮานเอ่ย มองตรงไปยังมิคาเอลด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป แววตาที่ทำให้เทวทูตสีขาวได้รู้ว่ามันคือสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าความตาย สิ่งที่ทำร้ายเขาได้ยิ่งกว่าอาวุธเวทย์ทุกชิ้นบนโลกแห่งนี้
สิ่งนั้นคือแววตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง
“ฉันเกลียดนาย”
มิคาเอลหันหลังกลับ หยาดน้ำตาไหลรินลงมาจากนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อน เขาไม่อยากที่จะเห็นภาพตรงหน้าที่เหมือนมีดที่กรีดหัวใจของเขาให้กลายเป็นแผลเหวอะหวะอีก เทวทูตสยายปีสีขาวบริสุทธิ์ออกกว้าง ทะยานตนขึ้นสู่น่านฟ้า ไม่ได้หันกลับมามองสิ่งที่อยู่เบื้องล่างอีกต่อไป
เขายอมแพ้แล้ว...
ยอมแพ้แล้วจริงๆ
-
เซฮุนกับลู่ฮานเดินไปตามทางเดินโล่งๆ บนถนนแห่งหนึ่ง สายลมเย็นอ่อนๆ พัดเข้าปะทะหน้าของพวกเขาทั้งสองคน ท่ามกลางบรรยากาศที่เริ่มหนาวเย็นขึ้นหากทว่าลู่ฮานกลับรู้สึกอบอุ่นเมื่อมีของเซฮุนยังคงกระชับมือของเขาอยู่แบบนี้
ลู่ฮานก็แค่คิดเหมือนกับเซฮุน...
เขาอยากที่จะจับมือของเซฮุนตลอดไป
“นี่...” ลู่ฮานเอ่ยขึ้นหลังจากที่ทุกอย่างได้เงียบมาสักพัก เซฮุนหันมาทางลู่ฮาน “หืม?”
“ถ้าหากว่าฉันตายไป ฉันก็จะลืมนายอีกครั้งงั้นหรือ?”
“อ่า...ก็ประมานนั้นนะ” เซฮุนตอบ “แต่มันไม่ได้สำคัญอะไรเลย”
“…”
“เพราะผมจะกลับมาหาคุณใหม่ ผมจะจีบคุณไปเรื่อยๆ แบบนี้แหล่ะ” เซฮุนพูด กลั้วหัวเราะในลำคอ หันไปยิ้มให้คนที่อยู่ข้างกาย
“งั้น...”
“?”
“นายทำให้ฉันเป็นอมตะได้ไหม?”
ประโยคที่ถูกเอ่ยมาจากลู่ฮานเมื่อครู่ทำให้เซฮุนหยุดชะงัก ชายหนุ่มนิ่งเงียบ “ได้ใช่ไหม?” ลู่ฮานถามย้ำอีกครั้ง สบสายตากับเซฮุนที่มองตรงมาทางเขา
‘มนุษย์ที่อยากเป็นอมตะ...จะต้องถูกฉีกวิญญาณออกเป็นชิ้นๆ’
‘…’
‘ทรมานอย่างแสนสาหัส กลายเป็นตัวแทนของบาปต่างๆ เหมือนที่เจ้าได้เป็นอยู่’
คำพูดของซาตานลอยก้องในหัว เซฮุนยังคงไม่ตอบอะไรกลับไป มีเพียงแต่ความเงียบเท่านั้น จริงอยู่ที่เขาสามารถพูดโกหกได้ แต่ทว่าในท้ายที่สุด ชายหนุ่มก็ตัดสินใจพูดมันออกไป “คุณจะต้องเจ็บปวด คุณจะต้องกลายเป็นเหมือนผม ซึ่งมันไม่คุ้มกันหรอกนะลู่ฮาน”
“ฉันไม่สน” ลู่ฮานตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ฉันอยากอยู่กับนาย”
คำพูดของลู่ฮานเรียกรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นระบายไปทั่วใบหน้าของเซฮุน ชายหนุ่มยกมืออีกข้างขึ้นเกลี่ยแก้มของลู่ฮานเบาๆ ดั่งที่เขาชอบทำ จดจ้องพิจารณาใบหน้าหวานที่เหมือนเทวดาในคราบของมนุษย์ ใบหน้าที่เขายังคงอยากเห็นในทุกๆ วันของช่วงชีวิตอมตะ นัยน์ตาคมจ้องลึกไปยังดวงตาสีน้ำตาลอัลมอนด์ของลู่ฮาน
ถ้าหากว่าเขาทำแบบนั้น...แล้วเขาจะแตกต่างจากมิคาเอลได้อย่างไร?
ในเมื่อผู้เป็นที่รักต้องเจ็บปวด ต้องทรมานกับสิ่งที่ได้รับ
แล้วเขาจะเห็นแก่ตัวต่างจากมิคาเอลตรงไหน?
เซฮุนโน้มตัวลงกดจูบกลีบปากของคนที่ตัวเล็กกว่า ไม่มีสัมผัสจาบจ้วง มีเพียงความรู้สึกที่เซฮุนเคยรู้สึกมาทั้งหมดถ่ายทอดลงไปในจูบนั้น จูบที่เต็มไปด้วยความรักและความอ่อนโยน
ลู่ฮานยังคงเป็นความรักของเขา
ตั้งแต่จุดเริ่มต้น...จนถึงตอนนี้...
และ...ตลอดไป
เซฮุนถอนจูบออก กดจ้องลึกไปยังดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของลู่ฮานที่มีเพียงเขาอยู่ในนั้น ชายหนุ่มกดจูบลงบนหน้าผากมนอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากที่ได้รูประบายรอยยิ้มบางเบาไปทั่วใบหน้าสมบูรณ์แบบ
“ผมรักคุณ”
คำพูดนั้นจบลงพร้อมกับสติของลู่ฮานที่ดับวูบลง
-
ลูซิเฟอร์นั่งห้อยขาอยู่ที่โขดผาหินสูงระชัน ท้องฟ้าอันมืดมิดและบรรยากาศที่ยังคงหนาวเย็นไม่มีเปลี่ยน ชายหนุ่มมองตรงไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ทว่าบุคคลที่สวมใส่ชุดสีขาวบริสุทธิ์ที่เดินเข้ามาประชิดตัวก่อนที่จะนั่งลงด้านข้างก็ดึงความสนใจของเขากลับมาอีกครั้ง
“ในตอนที่เจ้าได้ลบความทรงจำของผู้นั้น เจ้าคิดดีแล้วฤาลูซิเฟอร์?” กาบรีเอลเทวทูตสีขาวพูดขึ้น “ทั้งๆ ที่เจ้าสามารถกลับไปทวงอำนาจบนสรวงสวรรค์ได้ เจ้ามีหลักฐานพร้อมทั้งหมดเพื่อเปิดโปงเทวดาจอมปลอมผู้นั้น แต่เจ้ากลับปล่อยโอกาสนั้นไป”
ลูซิเฟอร์นิ่งเงียบไปเพียงครู่ ทว่าในตอนนี้ใบหน้ากลับแต้มไปด้วยรอยยิ้มบางๆ “ไม่หรอก มันคือสิ่งที่ข้าต้องการตั้งแต่แรก”
“?”
“ข้าต้องการเพียงแค่ให้มิคาเอลเลิกยุ่งกับมนุษย์ผู้นั้น เพื่อให้เขาปลอดภัย ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานกับความตายอันแสนทรมานอีก” ลูซิเฟอร์ตอบ ใบหน้าสมบูรณ์แบบยังคงมองตรงไปยังอาณาจักรอันเวิ้งว้างที่อยู่ตรงหน้า “และอีกอย่าง...ถึงแม้ว่าข้าจะได้กลับไปเป็นเทวทูตสีขาวบนนั้นอีกครั้ง แต่ถ้าทั้งหมดนั่นต้องแลกกับการไม่ได้พบเจอกับมนุษย์ผู้นั้นอีก”
“…”
“ข้ายอมเป็นปีศาจอยู่ในนรกไม่ดีกว่าฤา?”
คำพูดของลูซิเฟอร์ทำให้กาบรีเอลหยุดนิ่งไปชั่วครู่ ในตอนนี้เขาได้เข้าใจทั้งหมดว่าในท้ายที่สุดลูซิเฟอร์ต้องการอะไร แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงสงสัยกับบางสิ่ง “แล้วที่เจ้าไปหามนุษย์ผู้นั้น เจ้าคิดว่าพระผู้เป็นเจ้าจะปล่อยผู้นั้นไปฤา?”
“บทลงโทษในอดีตนั้นเป็นเพียงเพราะข้าได้ไปท้าทายอำนาจของท่านผู้นั้น ข้าในอดีตผู้เต็มไปด้วยความโง่เขลา ยังคงนึกผยองว่าตนสามารถกลับไปยังวิมานแห่งนั้นได้” ลูซิเฟอร์แค่นยิ้มอย่างสมเพชให้กับตัวเองเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในคราวนั้น “แต่ในตอนนี้ ข้ายังคงสามารถไปหามนุษย์ผู้นั้นได้โดยไม่มีสิ่งขวางกั้นอีก”
“…”
“ทุกอย่างมันแค่เพียงเริ่มต้นเท่านั้น”
ลูซิเฟอร์เหลือบมองโลกที่อยู่ด้านบน รอยยิ้มอันสดใสถูกระบายไปทั่วใบหน้าของผู้เป็นที่รัก ลู่ฮานที่กำลังเดินไปตามท้องถนน ดูมีชีวิตชีวาและมีความสุข
“แล้วเจ้าจะอยู่แบบนี้ไปนานแค่ไหน?” กาบรีเอลเหลือบมองภาพนั้นก่อนที่จะเบนสายตามาทางลูซิเฟอร์ “ทนมองบุคคลผู้เป็นที่รักลืมเจ้าในทุกชาติ ลืมทุกอย่างที่เคยทำด้วยกันมา”
ลูซิเฟอร์ระบายรอยยิ้มไปทั่วใบหน้า ริมฝีปากเอ่ยคำตอบโดยไม่ต้องนึกทบทวน
“ตราบจนชั่วนิรันดร์จะสิ้นสุดลง”
EPILOGUE
I have died every day waiting for you
Darlin' don't be afraid I have loved you
For a thousand years
I'll love you for a thousand more
สิ่งที่อยู่เหนือตลอดกาล...คือความรัก
หยาดน้ำฝนหยดแล้วหยดเล่าตกลงมาบนพื้น ลู่ฮานกับเซฮุนยืนหลบฝนอยู่ภายใต้ชายคาร้านอาหารแห่งหนึ่ง แน่นอนว่าพวกเขาทั้งสองคนไม่มีร่ม และดูเหมือนว่าฝนที่กำลังตกอยู่มันจะไม่หยุดเอาง่ายๆ ในตอนนี้
“เราจะติดอยู่ที่นี่อีกนานไหมเนี่ย?” ลู่ฮานบ่นกับตัวเอง เซฮุนมองคนที่ยืนอยู่ด้านข้างแล้วอมยิ้ม “ก็คงอีกนานพอสมควร”
ลู่ฮานเบ้ปาก นิ่งไปเพียงครู่ “งั้น...” ลู่ฮานว่า วิ่งออกไปจากชายหลังคาโดยที่เซฮุนไม่ทันตั้งตัว “ออกมาด้วยกันสิเซฮุนนา” ลู่ฮานโบกมือเรียกเซฮุนท่ามกลางสายฝน เซฮุนยิ้มขำ วิ่งตามคนที่กวักมือเรียกไปอย่างไม่รีบร้อนนัก สุดท้ายพวกเขาทั้งสองคนก็ต้องเปียกอยู่ดี แต่ถึงอย่างนั้น...
พวกเขาก็มีความสุข
“ฉันเห็นว่านายแอบหลับในโรงหนังนะ” ลู่ฮานว่า ตีแขนของเซฮุนเบาๆ หลังจากที่พวกเขาได้เดินออกจากโรงหนัง เซฮุนหัวเราะในลำคอ ไม่ได้ปัดมือของลู่ฮานที่กำลังตีย้ำๆ มาที่แขนของเขาออกแต่อย่างใด “ผมเปล่าหลับนะ”
“แล้วที่ตาปิดน่ะเขาเรียกว่าอะไร” ลู่ฮานทำหน้ายู่ มองเขม่นไปทางเซฮุน
“เขาเรียกว่าแค่เคลิ้มๆ” เซฮุนตอบ ซึ่งนั่นทำให้แรงที่ตีลงมายังแขนแรงขึ้นกว่าเก่า “โอ๊ย” เซฮุนโอดครวญ เรียกเสียงหัวเราะคิกคักจากลู่ฮาน
“โอเคโอเค” เซฮุนว่า รวบมือทั้งสองข้างของลู่ฮานไว้ในมือเดียว “งั้นคราวหน้าผมจะไม่หลับ”
“…”
“ไว้มาดูด้วยกันอีกนะ”
ยามเที่ยงคืนเศษ ตึกแถวบริเวณนั้นต่างปิดไฟมืดสนิท หากทว่าหนึ่งในห้องของตึกยังคงมีแสงสว่างเล็ดลอดออกมาจากผ้าม่าน ภายในห้องนั้นเต็มไปด้วยเสียงโหวกเหวกของผู้พากย์เกมฟุตบอลในยามดึกพร้อมกับร่างของคนสองคนที่นอนอยู่บนโซฟาตัวยาว
“ทำไมนายยังไม่นอนอีก?” ลู่ฮานถามขึ้น เงยหน้าขึ้นมองเซฮุน
เซฮุนมองดูลู่ฮานที่กำลังนอนเกยบนตัวเขา ดวงตากลมโตยอมละออกจากโทรทัศน์ที่กำลังฉายรายการบอลที่เจ้าตัวชื่นชอบมองตรงมาทางเขา เซฮุนยิ้มบางๆ มือเกลี่ยผมที่ปรกหน้าของลู่ฮานออก
“เพราะว่าคุณยังไม่นอนไง”
เสียงเพลงจากเปียโนดังขึ้นไปทั่วห้อง ลู่ฮานเอนหัวซบไหล่เซฮุน มองดูนิ้วเรียวยาวของคนที่อยู่ด้านข้างเล่นเพลงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งตัวโน้ตสุดท้ายได้ถูกดีดและเพลงได้จบลง
“นี่เซฮุนนา...”
“หืม?”
“ฉันมีอะไรจะบอกหล่ะ”
“ว่าไงครับ?” เซฮุนถาม ลู่ฮานผงกศีรษะของตนขึ้น โน้มหน้าเข้ากระซิบข้างหูของเซฮุน
“ฉันชอบนาย”
เซฮุนยิ้มบางๆ ริมฝีปากเอ่ยถ้อยคำที่เขาได้รู้สึกกับคนข้างๆ มาตลอด
“ผมก็ชอบคุณ”
เซฮุนลืมตาขึ้น ภาพความทรงจำในอดีตลอยกลับเข้ามาในหัว แต่เขาก็ยังคงมีความสุขที่ได้นึกถึงมัน ริมฝีปากที่ได้รูปขยับเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มบางเบา เซฮุนได้กลับมายืนอยู่ตรงหน้าต้นไม้ต้นเดิมอีกครั้ง กล่องไทม์แคปซูลที่เขามักใช้เก็บสิ่งของถูกขุดขึ้นมาอยู่ในมือของเขา ชายหนุ่มวางกระดาษที่ลู่ฮานได้ใช้เพื่อวาดรูปของเขาลงไปในกล่อง ภายในกล่องตอนนี้มีรูปวาด กระดาษโน้ตและแหวนคู่ เซฮุนมองภาพตรงหน้าด้วยใบหน้าที่ยังคงเปื้อนยิ้ม ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ไม่มีอะไรที่เปลี่ยนไป ชายหนุ่มปิดฝากล่อง ฝังมันลงไว้ที่เดิม
มันไม่สำคัญเลยว่าลู่ฮานจะจำเขาได้หรือไม่
มันไม่สำคัญเลยสักนิด...
แค่เพียงลู่ฮานปลอดถัย แค่เพียงลู่ฮานไม่ต้องทรมานเหมือนที่เขาเป็นอยู่
แค่นั้นมันก็มากพอแล้ว มากพอแล้วจริงๆ
เซฮุนกลับมาในตัวเมืองอีกครั้ง ขาทั้งสองข้างก้าวไปยังจุดหมายใหม่ ประตูห้องหมายเลข 512 คือจุดหมายของเขา เท้าทั้งสองข้างหยุดลงที่บานประตูสีน้ำตาลอ่อน มือเคาะลงที่บานประตูเพื่อรอให้คนที่อยู่ด้านในออกมาเปิดต้อนรับ
บานประตูถูกเปิดออกพร้อมกับใบหน้าของบุคคลที่มองมาทางเขาอย่างสงสัย
บุคคลที่ยังทำให้เขาตกหลุมรักซ้ำแล้วซ้ำเล่าในทุกๆ วัน
ลู่ฮานมองตรงไปยังบุคคลแปลกหน้าที่ได้ยืนอยู่ตรงหน้าเขา บุคคลที่สวมใส่เสื้อเชิ้ตสีดำและกางเกงเดฟสีดำสนิท บุคคลแปลกหน้าคนนั้นฉีกยิ้มกว้าง
และน่าแปลก...ที่ลู่ฮานรู้สึกคุ้นเคยกับรอยยิ้มของคนแปลกหน้าคนนี้
“สวัสดีครับ ผมชื่อโอเซฮุน...เป็นเพื่อนบ้านคนใหม่ของคุณ”
True love doesn’t have a happy ending
It has no ending
Love never end
เราไม่อยากเรียกมันว่าตอนจบ...อืม ขอเรียกมันว่าตอนสุดท้ายแล้วกันนะ 555555
สำหรับคนที่งง คือ...กฏของสวรรค์คือห้ามคบกับมนุษย์
พอมิคาเอลลงมาหาลู่ฮาน ก็จะโดนลงโทษ
ส่วนลูซิเฟอร์ที่ได้กลายเป็นปีศาจ จะไม่มีกฏ จะไปหาใครก็ได้ตามใจชอบ
แต่ตอนที่โดนลงโทษจากพระเจ้า ก็เพียงเพราะแค่เหมือนไปท้าทาย อยากกลับไปบนสวรรค์
แล้วที่ลบความทรงจำของลู่ฮาน (เฉพาะช่วงที่พบกับมิคาเอลและลูซิเฟอร์ออก) ก็เพราะอยากจะเริ่มต้นอะไรใหม่
และอีกอย่าง พอลู่ฮานรู้ว่าเซฮุนเป็นใคร ก็จะเรียกร้องอยากเป็นอมตะ
เพราะฉะนั้น ก็ให้ลืมเสียดีกว่า ประมานนี้น่ะค่ะ
บางคนอาจจะคิด ทำไมเซฮุนเป็นคนดีเกินคน 555555 (ก็เพราะไม่ใช่คน ซึ่งเราชอบจุดๆ นี้นะ)
เขียนจบเป็นเรื่องแรกเลย จริงๆ นะ 5555 อาจจะเขียนได้ไม่ดีมาก
แต่ก็ดีใจที่ทุกคนยังอ่านมาจนถึงตอนนี้ ขอบคุณนะคะที่ชอบเรื่องนี้
รัก <3
ปล. ส่วนใครที่อยากได้เรื่องนี้เก็บไว้เป็นรูปเล่ม เราเอารายละเอียดลงให้ไว้ในตอนต่อไปแล้วนะ :)
ความคิดเห็น