Buy my friend

ณ วันที่อากาศแจ่มใส ฉันได้ออกจากบ้านมา ที่เมืองไทยแล้วฉันก็ต้องนั่งเครื่องบินไปแต่เช้าตรู่ “รับกาแฟไหมคะ”แอร์โฮสเตส ถามฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “รับค่ะ” ฉันตอบด้วยเสียงอ่อนโยนเช่นกัน ฉันใช้เวลา 4 ชั่วโมงในการบินจากไทยไปถึงญี่ปุ่น  ฉันต้องจากบ้านที่ฉันรักเพื่อมาดูแลคุณปู่  “ถึงแล้วสินะ” ฉันถอนหายใจเบาๆ ด้วยความเหนื่อยอ่อน เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นมาแม่ก็เดินตามหลังฉันมา “อ้าว! ลูกอยู่นี่เองหรอ” แม่วิ่งตรงมาหาฉัน “ขอโทษนะคะที่จู่ๆก็เดินมาตรงนี้” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “จ้ะ ลูกปลอดภัยก็ดีแล้วล่ะนะ ^_^” แม่ยิ้มให้ฉันทั้งๆที่ใบหน้าของแม่ดูเหนื่อยมาก “ค่ะ” ฉันตอบ จากนั้นแม่กับฉันก็เดินทางไปยังบ้านของคุณปู่ ที่ระแวกนั้นมีเด็กในวัยเดียวกันกับฉันเต็มไปหมด “โอ้ๆ มาถึงแล้วรึ” ปู่พูดด้วยเสียงแหบแห้ง “ใช่ค่ะ คุณพ่อ คือหนูพา (ชื่อของคุณ) มาอยู่กับพ่อนะคะ” ฉันมองคุณปู่ด้วยใบหน้าที่นิ่งสงบ ฉันเหมือนเด็กเย็นชา แล้วในบ้านของคุณปู่มีเด็กผู้ชายโผล่หน้ามาดูข้างนอกว่าเกิดอะไรขึ้น “นั่นใครหรอคะ?” ฉันถามคุณปู่ “อ๋อ  นั่นโนบิตะคุงน่ะ” ฉันเริ่มงงงวย โนบิตะเป็นตัวการ์ตูนในเรื่องโดราเอม่อนไม่ใช่เหรอ? เด็กคนนั้นดูหน้าตาเซ่อๆ ใส่แว่นใหญ่ๆ และก็ดูเป็นคนจิตใจดี “คอนิจิวะ โนบิตะคุง” ฉันทักทายเค้า เค้าตอบฉันกลับมาเป็นภาษาไทยว่า”สวัสดี เธอชื่ออะไรหรอ?” ฉันจึงตอบว่า “ฉันชื่อ(ชื่อของคุณ)” ฉันยิ้มแย้ม “ฉันโนบิ โนบิตะ อายุ 10 ปีนะ” 









>>>>>>โปรดติดตามตอนต่อไป<<<<<<