[ SF Chenmin] -end-

ข้อมูลเบื้องต้น

สวัสดีคะ

^^อยากแต่งคู่นี้บ้างเลยแต่งแบบฟิคสั้นคะ

พล็อตเรื่องไม่ได้คิดเองคะ แต่เอามาจากคนอิสลาม(น่าจะ)

ซึ้งเรื่องนี้โด่งดังมาในอินเตอร์เน็ต

ถ้ายังไงก็ลองอ่านดูไม่เสียหายจริงไหมคะ^^

เหมาะสำหรับคนที่ยังไม่เคยพบเห็นเรื่องราวนี้มาก่อนคะเพราะจะทำให้ความซึ้งเพิ่มขึ้น 100%

 

Ha .ha

เนื้อเรื่อง

Chenmin ...

 

 

       ขึ้นชื่อว่า' ความรัก ' มันสามารถทำได้ทุกอย่างจริงๆ งั้นหรือ....แล้วความรักนั้นขอแค่คนที่เรารักมีความสุข แล้วเราจะมีความสุข... คุณเชื่ออย่างนั้น?
 

 

    เรื่องราวความรักของชายหนุ่ม'จงแด'พึ่งเกิดขึ้นได้ไม่นาน ความรักของเขาแทบจะไม่ต่างจากละครหลังข่าว เขามีฐานะที่ไม่มั่นคงและไม่ได้ร่ำรวยรวมทัั้งพ่อแม่เขาต่างก็เสียไปตั้งแต่เขายังเล็ก ต่างจากคนที่เขารัก คนนั้นมีพร้อมทุกอย่าง ไม่ว่าจะความร่ำรวยที่พ่อแม่ของเขามี หรือแม้แต่เพื่อนๆ ที่ต่างชอบเขา  อีกทั้งความรักของเขาไม่ได้สวยหรูนักเพราะคนที่เขารักเป็น 'ผู้ชาย'ชื่อ'มินซอก'
 

 

   ถึงอย่างนั้นจงแดก็ไม่แม้แต่จะยอมปล่อยมือจากมินซอก ไม่แม้แต่จะยอมท้อถอยเด็ดขาด มินซอกสำหรับเขานั้นคือทุกกอย่าง 
 

 

   ชายหนุ่มกุมมืออีกคนไว้แน่น เหมือนว่าเขากลัวคนที่ถูกกุมมือจะวิ่งหนีเขา แต่เป็นไปไม่ได้หรอก มินซอกไม่เคยวิ่งหนีเขา ถึงแม้ว่าทางเดินของพวกเขาจะลำบากเพียงไหน แม้ญาติผู้ใหญ่จะคร้านหัวชนฝาก็ตาม
 

 

  "สักวันหนึ่ง ฉันจะทำให้พ่อแม่นายยอมรับฉันให้ได้" น้ำเสียงที่แน่วแน่นั่นให้อีกคนข้างๆ ยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ สถานการ์ณของเขาไม่เหมาะที่จะยิ้มเอาเสียเลย แต่เมื่อไหร่ที่มินซอกอยู่กับจงแดเขาจะเพลอยิ้มออกมาอยู่เรื่อย
 

 

  "ฉันเชื่ออย่างนั้น ฉันเชื่อว่านายจะไม่ทิ้งฉัน ใช่ไหม?" ร่างเล็กถามพลางเหม่อมองไปยังวิวข้างหน้า ผู้คนต่างเดินกันไปมา ไม่แม้จะหันมามองพวกเขา ความรักของพวกเขาไม่ได้ผิดปกติ มันเป็นความรักที่เกิดขึ้นได้ทั่วไปในสมัยนี้
 

 

  "ทำยังไงถึงจะเชื่อฉัน" จงแดหันไปถามคนข้างๆ เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้จนอีกคนหน้าระรื่นขึ้นสีแดงทันที จงแดที่เห็นดังนั้นจึงหยอกล้อร่างเล็กจนหน้าเห้อสีแดงกว่าเดิม 
 

 

  'ไม่ว่าอย่างไรฉันก็เชื่อนาย จงแด ฉันเชื่อนายเสมอ'
 

 

   พระเจ้าเริ่มเห็นใจพวกเขา ความรักของเขาเริ่มต่างจากละครหลังข่าว จงแดพยายามอย่างมากที่จะให้ญาติผู้ใหญ่ฝ่ายมินซอกไม่กีดกันความรักของเขา พยายามอย่างที่สุดแม้จะต้องทุ่มเทอะไรหลายๆอย่าง ต่อให้เขาคุกเข่าอ้อนวอนทั้งวันทั้งคืนก็ตาม เขาขยันอ่านหนังสือ ขยันทำงานจนในที่สุดเขาก็สามารถเลื่อนต่ำแหน่งงานได้ เขาไม่ได้มีฐานะที่ยากจนอีกต่อไป แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังต่างชั้นกับมินซอกอยู่ดี
 

 

  พ่อแม่มินซอกเริ่มเห็นความพยายามอย่างที่สุดของจงแด พวกเขาเกิดความสงสาร และเริ่มเห็นใจในโชคชะตา พวกเขาจึงจำใจยอมรับความรักของมินซอกกับจงแดในที่สุด
 

 

   พ่อแม่ของมินซอกมีข้อต่อรองบางอย่าง เขาต้องการให้มินซอกไปเรียนต่างประเทศเป็นเวลาสองปีเมื่อไหร่ที่มินซอกกับมา เขาจะให้ลูกของเขาได้อยู่กับคนรักอย่างมีความสุข มินซอกยิ้มออกมาทันทีถึงแม้จะสองปีก็ตามแต่ผลที่ได้มาคือตลอดชีวิต มินซอกยอมรับข้อตกลงนั่นแต่โดยดี เขารีบวิ่งไปบอกจงแดด้วยความสุขที่เปลี่ยมล้น

 

   "จงแดอา ฉันมีอะไรจะบอก"มินซอกยิ้มกรุ่มกริ่มออกมา ทำเอาอีกคนงงเป็นไก่ตาแตก
 

 

   "???"

 

   "จะฟังข่าวดีหรือข่าวร้ายก่อนละ" 
 

 

   "เอาแต่ข่าวดีได้ไหม"
 

 

   มินซอกส่ายหัวแทบหลุด จงแดมองมินซอกก่อนจะยีผมนุ่มนิ่มของคนตรงหน้าอย่างอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้
 

 

   "ข่าวร้ายก่อนก็ได้"
 

 

   มินซอกลังเลอยู่ซักพักก่อนจะบอกว่า"ฉันต้องไปต่างประเทศ"
 

 

   จงแดหยุดการกระทำชะงักเขามองร่างเล็กตรงหน้าด้วยความตะลึงงันจากนั้นมือของเขาก็เริ่มสั่นเทา น้ำใสๆเริ่มคลอที่ตา
 

 

   มินซอกเห็นดังนั้นจึงรีบบอกไปว่า"ยังไม่จบ ข่าวดีคือพ่อแม่ของฉันยอมรับนายแล้ว แต่ฉันต้องไปเรียนต่างประเทศสองปี ไว้ฉันกลับมาเมื่อไหร่... ฉันจะอยู่กับนาย ... ตลอดชีวิต"
 

 

   จงแดที่ว่าอึ้งแล้วอึ้งอีก แต่แล้วเบาก็คลี่ยิ้มออกมา เขาสวมกอดคนตรงหน้สอย่างแน่นหนา คนที่ถูกกอดสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นนั้น มินซอกและจงแดกลั้นน้ำตาไม่อยู่อีกต่อไป เขาร้องไห้ออกมา... ด้วยความดีใจ
 

 

   "ฉันจะรอ.. มินซอก ฉันจะรอนายอยู่ที่นี่"
 

 

   "ขอบคุณนะ..." มินซอกเอ่ยอย่างแผ่วเบา ก่อนจะกอดตอบคนตรงหน้า
 

 

    สำหรับละครหลังข่าวมันคงเป็นตอนจบที่สวยงาม แต่คุณลืมอะไรรึป่าว ... มีใครเคยเห็นตอนจบจริงๆ ของละครบ้าง ในที่นี่หมายถึงถ้าฉากในละครตอนจบคือการแต่งงานแล้วฉากหลังแต่งงานละ... คุณอยากจะรับรู้มันรึป่าว ถ้าคุณอยากให้จบเพียงเท่านี้ คุณก็ควรเลิกอ่านจากตรงนี้เสีย... 
 

 

    แม้ว่าจะอยู่กันคนละทะเลก็ตาม แต่จงแดยังคงสงจดหมายหาคนที่เขารักอยู่เสมอ จนกระทั่งวันหนึ่งมินซอกไม่ได้รับจดหมายนั่นอีกเลย...

 

   จงแดเริ่มก่อร่างสร้างตัวเขาขยันทำทุกอย่างไม่ว่าจะงานหนักเพียงไหน ขอแค่ได้เลื่อนขั้นเพียงนิดน้อย ขอเพียงแค่พ่อแม่มินซอกเห็นความพยายามของเขา จนในที่สุดเขาก็ได้ขึ้นเป็นผู้จัดการในที่สุด เขาใช้เวลาเพียงสองปีพิสูจน์ให้ทุกคนรอบข้างเห็น คนอื่นๆ ต่างอดชื่มชมเขาไม่ได้ 
 

 

แต่ดูเหมือนว่าโชคชะตาจะชอบเล่นตลกกับเขานัก
 

 

   ระหว่างทาง ในขณะที่กำลังขับรถ เขาถูกรถกระบะคันหนึ่งตัดหน้า ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ที่แย่กว่านั้นกระจกหน้าปัดรถได้บาดกล่องเสียงของเขา และกระทบกระเทือกประสาทด้านการพูด ทำให้เขากลายเป็นคน'ใบ้'  เขาไม่สามารถพูดได้อีกต่อไป...  โลกของเขากลายเป็นสีดำในชั่วพริบตา
 

 

   พ่อแม่ของมินซอกเมื่อรู้ความจริงจึงให้เงินจำนวนหนึ่งกับเขาซึ่งมากพอสมควร พวกเขาบอกกับจงแดว่าถ้าหากต้องการลูกชายของเขา เขาไม่ถือสาถือโกรธแต่อยากให้เขาคิดให้ดีว่า ถ้าลูกชายของพวกเขามีแฟนเป็นใบ้จะให้เขาบอกกับคนอื่นๆว่าอย่างไร จงแดหมดหนทางเขาขอร้องพ่อแม่มินซอกให้ปิดเรื่องที่เขาเป็นใบ้เป็นความลับ และเขาจะย้ายไปอยู่ที่อื่น จะไม่มาพบมินซอกอีกตลอดกาล
 

 

   จงแดจำเป็นจะต้องจากกับคนรัก มินซอกต้องไม่มาจมปลักกับคนใบ้เช่นเขา คนที่ไม่มีอะไรเลยอย่างเขาได้แต่นั่งนิ่ง จ้องมองออกไปไกลแสนไกลหากแต่ในใจกลับโหยหาแต่คนที่เขารัก...
 

 

   เมื่อมินซอกกลับมาจากต่างประเทศเขาถามหาจงแดเป็นคนแรก หากแต่ไม่มีใครบอกเขาซักคน ไม่ว่าเขาจะโทรหาเท่าไหร่จงแดก็ไม่รับสายเขา"ไม่จริง!!! เป็นไม่ได้... ฮึก.... ฮึก......" มินซอกร่ำไห้ออกมาเมื่อพ่อแม่บอกเขาว่า 'จงแดทิ้งเขาไปแล้ว' 
 

 

   พ่อแม่เมื่อเห็นลูกตัวเองไม่ยอมทานอะไรเลยได้แต่ร้องไห้อยู่ ก็อดสงสารไม่ได้ เขาแอบส่งข้อความไปหาจงแด
 

 

   'มินซอกไม่ยอมทานอะไรเลย ได้แต่ร้องไห้ พ่อแม่จะไม่ว่าอะไรถ้าลูกจะกลับมา...'
 

 

   'ไม่ได้หรอกครับ ผมเป็นใบ้... ผมไม่ต้องการให้เขาอยู่กับคนที่พูดไม่ได้ตลอดชีวิต ได้โปรดอย่าบอกเรื่องผมกับมินซอกเลยนะครับ'
 

 

   ได้เห็นดังนั้นพ่อแม่ของเขาก็อดร้องไห้ออกมาด้วยความสงสารไม่ได้ พวกเขาได้แต่โทษโชคชะตาที่โหดร้ายนั่น....
 

 

   มินซอกไม่เคยลดละความพยายามเขาตามหาจงแดไปทั่วทุกที เขาไม่ทำอะไรเลยนอกจากหาจงแด ตลอด เขามักจะไปบ้านเก่าของจงแดเสมอเพื่อดูว่าจงแดยังอยู่... เขาต้องอยู่สิ เขาต้องอยู่ เขาไม่มีทางทิ้งมินซอกแน่ๆ ... ไม่มีทาง
 

 

   "ฮึก... ทำแบบนี้ทำไม... จงแด... 'นายทำแบบนี้ทำไม'"
 

 

    มินซอกร้องไห้จนคอแสบไปหมด เขาร้องจนไม่มีน้ำตาอีกต่อไป
 

 

   "จงแด... นายทำแบบนี้ทำไม"
 

 

 

    คุณยังต้องการตอนจบที่สวยหรูอีกไหม... คุณต้องการตอนจบแบบไหน.. ความรักที่เศร้าคือตอนจบที่จะไม่มีตอนต่อไป แต่ถ้าฉากจบจากนี้ยังคงสวยหรูอยู่ คุณคิดหรอว่าจะสวยหรูตลอดไป...
 

 

    ถ้าเช่นนั้นมาดูตอบจบของเรื่องนี้กัน...
 

    

 

    ช่วงเวลาที่ยาวนานได้ผ่านไป เป็นเวลาสองปีแล้วตั้งแต่ตอนที่เขาเป็นใบ้ เขาอยู่แต่ในบ้านใหม่ จะมีบ้างที่เพื่อนของเขาจะมาเยี่ยม พ่อแม่ของมินซอกส่งเงินมาให้เขาเสมอ มันทำให้เขาคิดถึงมินซอกยิ่งขึ้นไปอีก... แต่เพื่อคนรักของเขาแล้วเขาต้องอยู่ให้ได้ มินซอกต้องลืมเขา... 
 

 

   ขอแค่มินซอกมีความสุขด็พอแล้ว พอแล้ว... จริงๆนะหรือ
 

 

   จนกระทั่งมีเพื่อนผู้หวังดีมาเยี่ยมเขา เธอยื่นซองจดหมายใบหนึ่งให้เขาด้วยมือที่สั่นระริก เธอร้องไห้ออกมาสาเหตุที่เธอร้องไห้ เพราะ'สงสาร' ความสงสารทำให้เธอร้องไห้ไม่หยุด
 

 

   จงแดเปิดซองขึ้นมาสิ่งที่เขาพบคือ
 

 

   'การ์ดแต่งงานของ คิม มินซอก'
 

 

   การ์ดแต่งงานของมินซอกทำให้มือของเขาสั่นเทาทันทีไม่แม้แต่จะกล้าเปิดดูรายชื่อเจ้าสาว น้ำตาใสๆ เริ่มไหลอาบแก้ม ความรักของเขาเป็นยิ่งกว่าละครหลังข่าว...  ขอแค่คนที่เขารักมีความสุขงั้นหรือ ทำไมเขาถึงเจ็บปวดได้ขนาดนี้
 

 

   เรื่องราวต่อจากนี้คุณคงไม่ต้องการจะรับรู้มันอีก หรือคุณยังต้องการที่จะรับรู้มันอยู่อีก....?

.
.
.
   ถ้าเช่นนั้น... มาดูเรื่องราวทั้งหมดของพวกเขากัน


   จงแดทำใจอยู่พักใหญ่ เขาร้องไห้ออกมาไม่หยุด มันเจ็บปวด ถึงอย่างนั้นเขาก็อยากจะรู้ว่าในการ์ดแต่งงานเขียนอะไรลงไปบ้าง เขาเปิดการ์ดด้วยมือที่สั่นจนการ์ดแทบล่วง


   หากแต่ก็ต้องนิ่งค้าง... เพราะชื่อที่ปรากฏในการ์ดแต่งงานคือชื่อของเขา 'จงแด' เขารีบหันไปทางเพื่อน แต่สิ่งที่พบกลับเป็นคนที่เขาโหยหามากที่สุด 'มินซอก'


   ชายหนุ่มเดินตรงมาที่เขา จากนั้นมินซอกก็เริ่มคุยกับเขาโดยใช้'ภาษามือ'


"ตั้งแต่ที่ผมรู้ว่าคุณเป็นใบ้ ผมก็เรียนภาษามือมาตลอดหนึ่งปี 


เพราะในอนาคตข้างหน้า ผมต้องฟังภาษามือของคุณ


คุณทำเพื่อผมมามากพอแล้ว ขอให้ผมได้ทำเพื่อคุณบ้าง


ขอให้ผมได้เป็นเสียงของคุณเถอะ ... ที่รัก"


   จงแดยิ้มทั้งน้ำตา มินซอกตรงเข้าไปกอดคนตรงหน้าก่อนจะกระซิบเสียงเบาว่า


"... อย่าทิ้งฉันอีก.. ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ฉันรักนาย"

  





.......


ต่อให้แล้วนะคะ ;D จบแบบนี้ดีกว่าเนอะ



ขอบคุณอินเตอร์เน็ตที่ให้เราค้นพบเรืองราวนี้นะคะ  :) ใครเคยอ่านแล้วถือซะว่าอ่านซ้ำอีกรอบแล้วกันนะคะ^^